Ο Reza Pahlavi, γιος του εκλιπόντος, έκπτωτου μονάρχη του Ιράν, επισκέφτηκε το Ισραήλ στις 17 Απριλίου, σε μια περιοδεία υπό την αιγίδα του Ισραηλινού Υπουργού Πληροφοριών, Gila Gamliel. Το ταξίδι αναμενόταν αμφιλεγόμενο, όχι μόνον επειδή η αντι-ισραηλινή ρητορική αποτελεί ιδεολογικό ακρογωνιαίο λίθο της Ισλαμικής Δημοκρατίας, αλλά και επειδή ο Pahlavi ερχόταν σε μια περίοδο σοβαρής πολιτικής αναταραχής στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη.
Ενώ ο ίδιος ο Pahlavi διατηρούσε αποστάσεις από την Ισραηλινο-Παλαιστινιακή σύγκρουση, η σύζυγός του, Yasmine, έλαβε θέση. Αναδημοσίευσε Instagram story μιας Ισραηλινής γυναίκας χωροφύλακα στην Ιερουσαλήμ με τη λεζάντα «Γυναίκα, Ζωή, Ελευθερία», το σύνθημα της ιρανικής εξέγερσης. Γνωστή στις διαμάχες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, η Yasmine Pahlavi έχει χρησιμοποιήσει στο παρελθόν το Instagram για να ευχηθεί θάνατο σε «κληρικούς, αριστερούς και τους Mojahedin-e Khalq», μια εχθρική αντιπολιτευτική ομάδα.
Είναι αρκετά εύκολο ν’ αναγνωρίσουμε την ειρωνεία στο γεγονός ότι η Pahlavi επαινεί μια στρατιώτη κατοχής με το σύνθημα περί «ελευθερίας». Υπάρχει όμως μια ακόμη βαθύτερη ιστορική ειρωνεία. Το σύνθημα «Γυναίκα, Ζωή, Ελευθερία» επινοήθηκε από υποστηρικτές ενός αριστερού κουρδικού κόμματος που ξεκίνησε να πολεμά μαζί με τους Παλαιστίνιους αντάρτες ενάντια στον ισραηλινό στρατό.
Το Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν (PKK) αποτελεί αδιαμφισβήτητα έναν απ’ τους σημαντικότερους μη-κρατικούς δρώντες στη σύγχρονη Δυτική Ασία. Ενώ διεξάγει έναν βίαιο ανταρτοπόλεμο κατά της τουρκικής κυβέρνησης, κατάφερε επίσης να εμπνεύσει τα κουρδικά κινήματα στη Συρία, το Ιράκ και το Ιράν, καθώς και τους μη-Κούρδους διαδηλωτές και διαδηλώτριες του Ιράν. Σε μια περιοχή όπου πολλά κόμματα είναι ξεκάθαρα σεχταριστικά, το PKK έχει περάσει από τον μαρξιστικό-λενινιστικό εθνισμό σε μια μορφή ριζοσπαστικού-δημοκρατικού «ελευθεριακού συνομοσπονδισμού».
Το PKK υπάρχει σήμερα επειδή το Δημοκρατικό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (DFLP) -μια παράνομη πλέον παλαιστινιακή δύναμη- συμφώνησε να προσφέρει καταφύγιο σε Κούρδους εξόριστους στη δεκαετία του 1980. Αυτή η εμπειρία στα παλαιστινιακά στρατόπεδα επηρέασε δια παντός την κοσμοθεωρία της ιδρυτικής γενιάς του PKK. Το PKK όχι μόνον έμαθε πώς να μάχεται με όρους ανταρτοπόλεμου, αλλά έφυγε επίσης μ’ ένα έντονο αίσθημα διεθνισμού.
Στην πραγματικότητα, κάποια από τα ιδρυτικά στελέχη του PKK εξέτισαν ποινές σ’ ένα ισραηλινό στρατόπεδο κράτησης ως αιχμάλωτοι πολέμου. Τα παλιά τεύχη του κομματικού περιοδικού Serxwebun* αφηγούνται την αξιοσημείωτη ιστορία των «Ηρώων του Κάστρου Beaufort», μιας ομάδας Κούρδων που εκπαιδεύονταν σε μια παλαιστινιακή βάση στον Λίβανο, όταν συνελήφθησαν από τις ισραηλινές δυνάμεις τον Ιούνιο του 1982 (*Serxwebun σημαίνει «Ανεξαρτησία» στα κουρδικά). Η New Lines μεταφέρει για πρώτη φορά μεγάλο μέρος της ιστορίας τους στα αγγλικά.
Η έκδοση του Ιουνίου 1984 του Serxwebun περιλαμβάνει σχέδια και ποίηση από τους κρατουμένους, συμπεριλαμβανομένου ενός Ιρανού Κούρδου μαχητή. Ο Ιρανός Κούρδος, με το κωδικό όνομα Sami*, θυμήθηκε ότι τον ξυλοκόπησε ένας Ισραηλινός ανακριτής που φώναξε: «Ήρθατε να σκοτώσετε Εβραίους, λέτε ψέματα… Κουρδιστάν, Τουρκιστάν, Μπαγκλαντές, Ιράν, Άραβες, είστε όλοι αντισημίτες, θα σας σκοτώσουμε όλους».
Το PKK ήταν μόλις ένα από τα πολλά τάγματα ξένων μαχητών στον Λίβανο (*Ο Sami συνελήφθη μαζί με έναν Μπαγκλαντεσιανό μαχητή, και ένα άλλο άρθρο του Serxwebun ανέφερε την παρουσία ενός Ιρανού από τους αριστερούς Λαϊκούς Αντάρτες Fedai). Εκείνη την εποχή, το παλαιστινιακό κίνημα ήταν η αιχμή του λόγους της διεθνούς αριστεράς, και οι αριστεροί κατάλαβαν πως ήταν μέρος μιας αδιάσπαστης αλυσίδας απελευθερωτικών αγώνων του Τρίτου Κόσμου.
«Αν γνωρίζετε το Βιετνάμ, ξέρετε το Κουρδιστάν… ένα νέο Βιετνάμ στις καρδιές μας», έγραψε ο Sami σ’ ένα ποίημα. «Στον ανυπεράσπιστο κρατούμενο στο Ντιγιαρμπακίρ, στο φύλλο ενός δέντρου στο Βιετνάμ, στο ζωντανό ον στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι, στο ορφανό μωρό στη Σάμπρα και τη Σατίλα».
Ένας άλλος εκ των κρατουμένων ήταν ο Seyfettin Zoğurlu, στο σπίτι της οικογένειας του οποίου πραγματοποιήθηκε το ιδρυτικό συνέδριο του PKK το 1978. Επέστρεψε στην Τουρκία και σκοτώθηκε το 1986.
Το DFLP, η παλαιστινιακή ομάδα που φιλοξένησε το PKK, είχε μακρά ιστορία με αριστερούς, ειδικά από την Τουρκία. Ο διάσημος Τούρκος δημοσιογράφος, Cengiz Çandar, στρατεύτηκε εθελοντικά στο DFLP ως νεαρός τη δεκαετία του 1970. Στα απομνημονεύματά του, ανακάλεσε το παράταιρο γεγονός ξένοι μαχητές να ακούν διαλέξεις για τις παλαιστινιακές φραξιονιστικές πολιτικές και να φωνάζουν «θα επιστρέψουμε» στην Παλαιστίνη.
Πέρα από τέτοιες στιγμές, όλες αυτές οι ομάδες είχαν μια κοινή γλώσσα στη μαρξιστική θεωρία. Χωρίς να κατανοούν πλήρως ο ένας το τοπικό πλαίσιο του άλλου, οι αντάρτες από τη Νικαράγουα μέχρι τη Ναμίμπια μπορούσαν να καταλάβουν ποιοι ήταν οι σύμμαχοί τους στην παγκόσμια σύγκρουση μεταξύ ιμπεριαλισμού και κομμουνισμού.
Η έκδοση του Ιουνίου 1984 του Serxwebun περιλαμβάνει ένα κοινό ανακοινωθέν, που γράφτηκε από το PKK και δύο άλλες αριστερές ομάδες -το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PFLP) και το Παλαιστινιακό Λαϊκό Μέτωπο Αγώνα- εξυμνώντας τους «μάρτυρες που έπεσαν αντιμέτωποι με το ιμπεριαλιστικό-σιωνιστικό σχέδιο για την περιοχή» και τη «μαχητική αλληλεγγύη μεταξύ του παλαιστινιακού και του κουρδικού λαού».
Ο αξιωματούχος του DFLP, Qais “Abu Layla” Abd al-Karim, εντυπωσιάστηκε με την ικανότητα του ιδρυτή του PKK, Abdullah Öcalan, να μιλά αυτήν τη γλώσσα. Στην πρώτη τους συνάντηση, ο Öcalan πέρασε όλη τη νύχτα δίνοντας διαλέξεις στον Παλαιστίνιο οικοδεσπότη του για το «πόσο σημαντικό είναι να απαλλαγούμε από τους ρεβιζιονιστές για να κάνουμε πόλεμο εναντίον του εχθρού», κάτι που έδειξε πόσο σοβαρός ήταν ο Κούρδος ακτιβιστής όσον αφορά την υπόθεση και τις αρχές του, όπως ανέφερε αργότερα ο Abu Layla στη δημοσιογράφο Aliza Marcus.
Η ακριβής διαδρομή που ακολούθησε ο Öcalan προς το στρατόπεδο του Abu Layla είναι ένα αμφιλεγόμενο κομμάτι της κουρδικής ιστορίας. Ο Κούρδος αγωνιστής ήρθε σ’ επαφή με παλαιστινιακές ομάδες κάποια στιγμή το 1979 ή το 1980. Διαφορετικές πηγές αναφέρουν διαφορετικούς ανθρώπους ως υπεύθυνους για τη σύνδεση. Σύμφωνα με τον ερευνητή Hamdi Akkaya, οι κουρδο-παλαιστινιακές συναντήσεις ξεκίνησαν τόσο από την Πατριωτική Ένωση του Κουρδιστάν, τώρα ένα από τα δύο κυβερνώντα κόμματα στο Ιρακινό Κουρδιστάν, όσο και από ένα μικρό συριακό κουρδικό σοσιαλιστικό κόμμα που ονομάζεται PÇDKS.
Οι οικογενειακές διασυνδέσεις και τα δίκτυα λαθρεμπορίου στα σύνορα Συρίας-Τουρκίας έπαιξαν επίσης ρόλο. Όλη αυτή η δραστηριότητα λάμβανε χώρα υπό το άγρυπνο βλέμμα των συριακών μυστικών υπηρεσιών, οι οποίες ενθάρρυναν τους διεθνιστές αριστερούς να πολεμήσουν για την παλαιστινιακή υπόθεση. Φυσικά, οι αριστεροί αυτοί δε θα ακολουθούσαν τις επιταγές των μυστικών υπηρεσιών, με αποτέλεσμα να οδηγηθούν σε σύγκρουση με το μακιαβελικό αστυνομικό κράτος του Σύρου Προέδρου Hafez al-Assad, για τον οποίον αποτελούσαν στόχο και οι Κούρδοι της Συρίας και το Κομμουνιστικό Κόμμα.
Οι Κούρδοι ακτιβιστές συζήτησαν πόσο θα μπορούσαν ν’ αντέξουν να εξαρτώνται από τη Συρία, πρακτικά και ηθικά, αναφέρει η Marcus στο βιβλίο της «Blood and Belief: The PKK and the Kurdish Fight for Independence» (2007). Αλλά δεν υπήρχαν πολλές επιλογές. Η κατάσταση στην Τουρκία είχε επιδεινωθεί ραγδαία. Τον Σεπτέμβριο του 1980, ο τουρκικός στρατός εξαπέλυσε πραξικόπημα. Ακολούθησαν μαζικές εκκαθαρίσεις. Οι αρχές φυλάκισαν πάνω από 650.000 ανθρώπους, εκατοντάδες από τους οποίους πέθαναν υπό κράτηση, πολλοί κάτω από βασανιστήρια.
Πριν το πραξικόπημα, το PKK ήταν μια από τις πολλές αντιμαχόμενες κουρδικές ομάδες (Ο Abu Layla θυμάται πως οι αντίπαλοι Κούρδοι τον προειδοποιούσαν για την ευέξαπτη και βίαιη φύση του Öcalan). Μετά το πραξικόπημα, ήταν ένα από τα λίγα κουρδικά κόμματα στην Τουρκία με βάση έξω από τον έλεγχο της κυβέρνησης, επιτρέποντάς του να πάρει τα ηνία του κουρδικού αγώνα.
Το PKK και οι Παλαιστίνιοι σύμμαχοί του συμφώνησαν αρχικά να μείνουν ο ένας έξω απ’ τους αγώνες του άλλου, όπως αναφέρουν οι Aliza Marcus και Hamdi Akkaya. Οι Κούρδοι μαχητές έρχονταν στα παλαιστινιακά στρατόπεδα στον Λίβανο -στρατόπεδα πολλών ομάδων, όχι μόνο του DFLP- μονάχα για να εκπαιδευτούν. Μαζί με τις στρατιωτικές τακτικές, οι Κούρδοι «έμαθαν να κάνουν διαδηλώσεις για μάρτυρες, για τελετές» και «διάβαζαν πολύ για τον λαϊκό πόλεμο», είπε στη Marcus ένας πρώην μαχητής.
Η παρουσία του PKK στον Λίβανο αυξήθηκε από μερικούς φυγάδες σε αρκετές εκατοντάδες μαχητές. Αν και το κόμμα έχει αποκηρύξει τον μαρξισμό-λενινισμό ως ιδεολογία, η πολιτική του κουλτούρα εξακολουθεί να φέρει τα σημάδια εκείνης της εποχής: λαϊκή μαρτυρική κουλτούρα, αυστηρή εσωτερική πειθαρχία, συνέδρια αυτοκριτικής μαοϊκού τύπου, και έμφαση στην ανάγνωση πολιτικής θεωρίας.
Δεκαετίες αργότερα, πολλοί βετεράνοι του PKK βρέθηκαν να φιλοξενούν ξένους μαχητές. Οι Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις (SDF), ένα επαναστατικό κίνημα εμπνευσμένο από τις διδασκαλίες του Öcalan και με επικεφαλής πρώην στελέχη του PKK, έχουν δεχθεί εκατοντάδες Κούρδους και μη-Κούρδους εθελοντές από άλλες χώρες. Η παρουσία τους κέντρισε την προσοχή των παγκόσμιων μέσων ενημέρωσης για την κουρδική υπόθεση — και συνέβαλε στη διάδοση του συνθήματος «Γυναίκα, Ζωή, Ελευθερία» σε άλλα πλαίσια, όπως στο Ιράν.
Υπήρχαν επίσης πολύ πιο σκοτεινά μαθήματα που άντλησε το PKK από το παλαιστινιακό κίνημα. Κόμματα όπως το DFLP και το PFLP είχαν προβεί σε υπέρμετρες πράξεις βίας εναντίον ατόμων που κατηγορούσαν ως δωσίλογους, Ισραηλινούς πολίτες και ξένους τουρίστες. Το PKK έφερε αυτές τις πρακτικές στον δικό του πόλεμο ενάντια στο τουρκικό κράτος.
Οι ισλαμιστές θα σφετερίζονταν αργότερα πολλές σελίδες από το βιβλίο του «λαϊκού πολέμου». Οι σουνίτες ισλαμιστές στο Ιράκ προώθησαν το ρητό «εννέα σφαίρες για τους προδότες και μία για τον εχθρό», που αρχικά αποδόθηκε στον Παλαιστίνιο λαϊκό ηγέτη, Yasser Arafat, τον μακροχρόνιο πρόεδρο της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO). Και οι ανταλλαγές τακτικών ήταν αμφίδρομες. Οι σιίτες ισλαμιστές μαχητές στον Λίβανο πρωτοστάτησαν στην τακτική της βομβιστικής επίθεσης αυτοκτονίας, η οποία υιοθετήθηκε αργότερα από λαϊκές παλαιστινιακές ομάδες, καθώς κι από το ίδιο το PKK.
Ίσως, ωστόσο, οι Ισλαμιστές δεν πρέπει να λάβουν όλα τα εύσημα. Η ισραηλινή στρατιωτική υπηρεσία πληροφοριών εισήγαγε τις μεγάλης κλίμακας βομβιστικές επιθέσεις κατά αυτοκινήτων στον Λίβανο, στη διάρκεια μιας εκστρατείας αποπροσανατολισμού που είχε σκοπό να προκαλέσει την αντίδραση των Παλαιστινίων, όπως αναφέρει ο Ronen Bergman στο βιβλίο του «Rise and Kill First: The Secret History of Israel’s Targeted Assassinations» (2018).
Το Ισραήλ εξαπέλυσε μια ολέθρια, πλήρους κλίμακας εισβολή στον Λίβανο τον Ιούνιο του 1982. Σ’ εκείνο το σημείο, οι στόχοι των Ισραηλινών ήταν πολύ πιο φιλόδοξοι από μια σύγκρουση με τους Παλαιστίνιους αντάρτες. Ο Υπουργός Άμυνας, Ariel Sharon, ήθελε να «αναδιαρθρώσει ολόκληρη τη Μέση Ανατολή», εγκαθιστώντας έναν Ισραηλινό ηγέτη-μαριονέτα στη Βηρυτό, και εκδιώκοντας μαζικά τους Παλαιστίνιους στην Ιορδανία, όπως γράφει ο Bergman.
Κούρδοι εκπαιδευόμενοι διέμεναν στο Κάστρο Beaufort (γνωστό στην περιοχή ως Shaqif Arnun), ένα φρούριο από την εποχή των Σταυροφοριών που είχε μετατραπεί σε παλαιστινιακό στρατόπεδο. Λιγότερο από πέντε χιλιόμετρα από τα ισραηλινά σύνορα, βρισκόταν καταμεσής του δρόμου για την εισβολή. Μετά από μια ημέρα σφοδρού βομβαρδισμού κι επίθεσης από καταδρομείς της Ταξιαρχίας Golani του Ισραήλ, οι μαχητές προσπάθησαν να επιτύχουν μια οπισθοχώρηση προς την παράκτια πόλη της Σιδώνας, αλλά υπέστησαν περαιτέρω απώλειες στην ύπαιθρο του Νότιου Λιβάνου.
Ο Sharon πιθανότατα δε γνώριζε καν για την ύπαρξη του PKK, αλλά το PKK θυμάται τον εαυτό του ως σημαντικό δρώντα. «Εκτός από τους Λιβανέζους και Παλαιστίνιους αντάρτες, η πιο σοβαρή αντίσταση προήλθε από το PKK», αναφέρει η έκδοση Δεκεμβρίου 2017 του Serxwebun, που εξιστορεί τις αδυσώπητες μάχες γύρω από το Κάστρο Beaufort.
Δέκα Κούρδοι σκοτώθηκαν σ’ εκείνη τη μάχη και κατά την οπισθοχώρηση απ’ το κάστρο, αποτελώντας μερικούς απ’ τους πρώτους μάρτυρες του PKK. Άλλοι 15 αιχμαλωτίστηκαν από τον ισραηλινό στρατό και μεταφέρθηκαν στο Ansar, ένα ισραηλινό στρατόπεδο εγκλεισμού που χτίστηκε στα κατεχόμενα λιβανικά εδάφη. Το Serxwebun αναφέρει πως οι Κούρδοι ανακρίθηκαν όχι μόνο από Ισραηλινούς στρατιωτικούς, αλλά και από Τούρκους αξιωματικούς των μυστικών υπηρεσιών.
Μια τέτοια συνεργασία δεν ήταν πρωτόφαντη. Όταν οι ισραηλινές δυνάμεις συνάντησαν βάσεις του Αρμενικού Μυστικού Στρατού για την Απελευθέρωση της Αρμενίας, μιας λιβανο-αρμενικής μαχητικής ομάδας που σχεδίαζε επιθέσεις κατά της Τουρκίας, παρέδωσαν τα υλικά που βρήκαν σε Τούρκους αξιωματούχους, σύμφωνα με διπλωματικά τηλεγραφήματα που ανακάλυψε ο ιστορικός Eldad Ben Aharon.
Το Serxwebun περιέγραψε τις δυσμενείς συνθήκες στη φυλακή Ansar. Τους πρώτους μήνες της εισβολής, υπήρξαν δημοσιεύματα σε ξένα μέσα ενημέρωσης για ξυλοδαρμούς και άθλιες συνθήκες διαβίωσης στο στρατόπεδο. Κάποια στιγμή, ένας Ισραηλινός στρατιώτης πυροβόλησε αδιάκριτα τους κρατουμένους, σκοτώνοντας τρεις. Τελικά οδηγήθηκε στο στρατοδικείο. «Κανένας νόμος δεν εφαρμόστηκε στο Ansar ή σε άλλους χώρους κράτησης, εκτός από τις οδηγίες του Ισραηλινού διοικητή του στρατοπέδου και τα καπρίτσια των φρουρών», έγραψε ο πρώην κρατούμενος Salah Tamari, ο οποίος ανέφερε «συνεχείς εξευτελισμούς» και «διαρκείς ανακρίσεις».
Ως το 1983, η Washington Post και οι New York Times ανέφεραν πως οι συνθήκες βελτιώνονταν έπειτα από σημαντική διεθνή πίεση. Στο τέλος του έτους, το Ισραήλ συμφώνησε σε ανταλλαγή κρατουμένων με την PLO. Αρκετές χιλιάδες κρατούμενοι από το Ansar αφέθηκαν να φύγουν — συμπεριλαμβανομένων των Κούρδων αιχμαλώτων.
Η ιστορία τους, όμως, δεν είχε ακόμα τελειώσει. Περίπου 1.000 κρατούμενοι, συμπεριλαμβανομένων των μελών του PKK, επρόκειτο να μεταφερθούν στην Αλγερία με επιβατικά αεροσκάφη. Όμως, κατά τη διάρκεια μιας ενδιάμεσης στάσης στην Ελλάδα, οι Κούρδοι αλυσοδέθηκαν σε καρέκλες του αεροδρομίου κι αιτήθηκαν άσυλο. Πέτυχαν το αίτημά τους. Μερικοί επέστρεψαν στην Τουρκία, ενώ άλλοι άρχισαν να οργανώνουν την κουρδική διασπορά της Ευρώπης.
Ένας από τους κρατουμένους, ο Seyfettin Özen, συμμετείχε στην πρώτη επιχείρηση του PKK στην Τουρκία έπειτα απ’ το πραξικόπημα του 1980, μια σειρά αντάρτικων επιδρομών κατά αστυνομικών τμημάτων στις 15 Αυγούστου 1984. Σκοτώθηκε έναν χρόνο αργότερα. Ένας άλλος πρώην κρατούμενος, ο Nazif Aktaş, δημιούργησε το πολιτικό μέτωπο του PKK στην Ευρώπη. Δολοφονήθηκε σε διαμάχη μ’ ένα αντίπαλο κουρδικό κόμμα το 1985.
Το PKK δημιούργησε τελικά ένα μόνιμο στρατόπεδο εκπαίδευσης στην κοιλάδα Bekaa του Λιβάνου, τότε υπό συριακή κατοχή. Αλλά καθώς οι σχέσεις Συρίας-Τουρκίας αναθερμάνθηκαν τη δεκαετία του 1990, η συριακή κυβέρνηση έβαλε τέλος στο ασφαλές καταφύγιο του PKK. Ο Öcalan μετακινούνταν ανά τον κόσμο, έως ότου οι Τούρκοι πράκτορες τον συνέλαβαν -με την αρωγή της CIA- το 1999.
Υπήρξε και μια θετική πλευρά: Το τέλος της συριακής πατρονείας έδωσε στην κουρδική αριστερά το ελεύθερο να δράσει κατά του Assad. Λίγα χρόνια αργότερα, υποστηρικτές και βετεράνοι του ΡΚΚ βοήθησαν στην οργάνωση του Κόμματος Δημοκρατικής Ένωσης, το οποίο αργότερα δημιούργησε τις Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις (SDF).
Καθώς υπήρχαν φήμες ότι οι ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες είχαν εμπλακεί στο ανθρωποκυνηγητό κατά του Öcalan, Κούρδοι της διασποράς διαδήλωσαν μετά τη σύλληψή του έξω απ’ την ισραηλινή πρεσβεία στο Βερολίνο. Οι φρουροί της πρεσβείας πυροβόλησαν εναντίον μιας ομάδας διαδηλωτών που είχαν διαρρήξει τον αστυνομικό κλοιό, σκοτώνοντας τρεις εξ αυτών. Λίγες μέρες αργότερα, 500 υποστηρικτές του DFLP πραγματοποίησαν συγκέντρωση στην παλαιστινιακή πόλη της Ναμπλούς. Μαζί με την παρουσία παραδοσιακών συμβόλων της παλαιστινιακής αριστεράς, ποδοπάτησαν μια τουρκική σημαία και περιέφεραν ένα πορτραίτο του Öcalan.
Έκτοτε, η παλαιστινιακή αριστερά έχει σε μεγάλο βαθμό παραγκωνιστεί, εξαιτίας των ισλαμιστικών κομμάτων. Στους υποστηρικτές των Ισλαμιστών συγκαταλέγεται η Τουρκία και το Ιράν, δύο κράτη εχθρικά προς το κουρδικό εθνικό κίνημα. Προκειμένου εν μέρει να μπει στο μάτι των δύο αυτών κρατών, το Ισραήλ έχει γίνει πιο ένθερμα υποστηρικτικό προς τα συμφέροντα των Ιρακινών Κούρδων, μια χάρη που ορισμένοι Κούρδοι ανταποδίδουν κυματίζοντας ισραηλινές σημαίες.
Παρ’ όλα αυτά, η παλαιστινιακή αριστερά συνεχίζει να δείχνει υποστήριξη προς την κουρδική υπόθεση. Σε μια επιστολή του το 2010, ο ηγέτης του DFLP, Nayef Hawatmeh, είπε ότι «Στηρίζουμε εξ αρχής το κουρδικό δικαίωμα στην αυτοδιάθεση», αν και δεν ανέφερε συγκεκριμένα τη σχέση του με το PKK. Τα πιο πρόσφατα χρόνια, η βετεράνος αντάρτης του PFLP, Leila Khaled, έχει επισκεφθεί την Τουρκία αρκετές φορές για να δείξει υποστήριξη στους Κούρδους αντιφρονούντες.
Ούτε το PKK έχει ξεχάσει την ιστορία του. Το κόμμα συνεχίζει να αναφέρει τη Μάχη του Κάστρου Beaufort στις αφιερώσεις για τους μαχητές και στις δηλώσεις του για την Ισραηλινο-Παλαιστινιακή σύγκρουση. Αλλά ίσως το πιο αξιοσημείωτο γραπτό είναι μια επιστολή του 2009, που δημοσιεύτηκε διαδικτυακά απ’ τον Παλαιστίνιο συγγραφέα, Mazen Safi, με παραλήπτη τον ίδιο, και αποστολέα τον «Polat Can, στα βουνά του Κουρδιστάν».
Σύμφωνα με την εισαγωγή του Safi, έλαβε την επιστολή αφότου δημοσίευσε ένα άρθρο για τη Μάχη του Κάστρου Beaufort. Η επιστολή, γραμμένη στα αραβικά, κατηγορεί το «θανατηφόρο δηλητήριο» του ρατσισμού, το οποίο διαχέουν «σιωνιστές, ιμπεριαλιστές και αντιδραστικές δυνάμεις στην περιοχή» για να κάνουν τους Παλαιστίνιους να ξεχάσουν τη συνεισφορά των Κούρδων στην υπόθεσή τους.
«Ας αντιληφθούν όλοι ότι το αίμα των Κούρδων και των Αράβων ήταν και εξακολουθεί να είναι ενιαίο και αγνό, για την υπεράσπιση της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας του κουρδικού και του παλαιστινιακού λαού, από την εποχή του Σαλαντίν ως τους δεκάδες Άραβες συντρόφους που έπεσαν μάρτυρες στα βουνά του Κουρδιστάν», λέει. «Το σημαντικό, αδερφέ και σύντροφέ μου, είναι ότι αυτά που μας ενώνουν είναι χίλιες φορές μεγαλύτερα απ’ αυτά που μας χωρίζουν, παρά τους τυράννους, τους πράκτορες και τους ρατσιστές. Νίκη στην κατεχόμενη Ιερουσαλήμ».
Λίγα χρόνια αργότερα, ο Polat Can υπηρέτησε ως διοικητής στις Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις. Η Μάχη του Κάστρου Beaufort δεν είναι απλώς ένα ενδιαφέρον ιστορικό σημείο. Είναι μια ζωντανή ιστορία που συνεχίζει να εξαπλώνεται στην περιοχή. Οι Κούρδοι που πολέμησαν στον Νότιο Λίβανο, τώρα διοικούν οπαδούς και τιμητές σ’ ολάκερη την περιοχή, και η κληρονομιά του διεθνισμού και της κομματικής πειθαρχίας απ’ τις προηγούμενες δεκαετίες παραμένουν ζωντανές στην κουρδική υπόθεση.
Πηγή: Abolition Media
Μετάφραση: Επαναστατική Συνείδηση
