Tag Archives: αντάρτικο πόλης

Ελαχιστοποιώντας τα ίχνη DNA σε συγκρουσιακές στιγμές

Posted on by

Ελαχιστοποιώντας τα ίχνη DNA σε συγκρουσιακές στιγμές

Σύμφωνα με την εμπειρία μας, οι περισσότεροι/ες από εμάς στη Βόρεια Αμερική δεν έχουμε συνηθίσει να μεριμνούμε πολύ για τα ίχνη DNA. Οι πληροφορίες σχετικά με το πώς αφήνονται ή αποτρέπονται τα ίχνη DNA περιορίζονται σε κάμποσους μύθους που κυκλοφορούν. Τούτου λεχθέντος, μπορείτε να είστε αρκετά βέβαιοι/ες ότι όποτε γίνεται ένας εμπρησμός, θα εμπλέκεται και μια εγκληματολογική ομάδα ανάλυσης DNA. Για παράδειγμα, πρόσφατα πραγματοποιήθηκε μια σύλληψη για έναν εμπρησμό στα πλαίσια της Jane’s Revenge, αφότου περισυλλέχθηκε DNA απ’ τον τόπο του εγκλήματος. Θέλουμε να συνοψίσουμε μερικές πρακτικές σκέψεις. Οπλίζοντας τους εαυτούς μας με υποτυπώδη προετοιμασία και ακριβή κατανόηση του τρόπου μεταφοράς του DNA, έχουμε τη δυνατότητα να περιορίσουμε δραστικά την ποσότητα του DNA που αφήνουμε πίσω.

Αν και το DNA είναι κάτι που πρέπει πάντα να έχουμε κατά νου όταν σχεδιάζουμε τη συμμετοχή μας σε μια συγκρουσιακή στιγμή, δε θέλουμε οι άνθρωποι να αισθάνονται καταβεβλημένοι απ’ αυτές τις πληροφορίες. Η πρακτική γνώση μάς δίνει τη δυνατότητα να αποφύγουμε τη διττή παγίδα της απερισκεψίας (να ενεργούμε σα να μην υφίσταται το DNA) και της αδράνειας (λες και είναι αναπόφευκτο το να αφήνουμε ίχνη και να αναλύονται σε εργαστήρια).

Όπως σημειώνεται στα Πρωτόκολλα Ελαχιστοποίησης του DNA στη Βιβλιοθήκη Απειλών του CSRC: «Αποβάλλουμε συνεχώς DNA σε διάφορες μορφές. Τα κύτταρα του δέρματος, τα μαλλιά, το σάλιο, το αίμα και ο ιδρώτας, είναι όλα πηγές DNA και, σε αντίθεση με τα δακτυλικά αποτυπώματα, δεν μπορούν ποτέ να αφαιρεθούν αξιόπιστα από ένα αντικείμενο μόλις επιμολυνθεί. Τα Πρωτόκολλα Ελαχιστοποίησης DNA προορίζονται να επιτρέπουν τον χειρισμό αντικειμένων χωρίς να αφήνονται πάνω τους ίχνη DNA. Όπως θα περίμενε κανείς, αυτά τα πρωτόκολλα στοχεύουν στην εξάλειψη των κυττάρων του δέρματος, των μαλλιών, των σωματιδίων του σάλιου που γεννιούνται στον αέρα, του αίματος και του ιδρώτα που έρχονται σε επαφή με τα αντικείμενα. Συχνά εμπλέκεται και η χημική καταστροφή του DNA». Για να αποτρέψετε ή τουλάχιστον να περιορίσετε σημαντικά τα ίχνη DNA, είναι απαραίτητο να φοράτε καινούρια γάντια, μάσκα προσώπου, δίχτυ μαλλιών ή, ακόμη καλύτερα, κλειστό κάλυμμα κεφαλής (π.χ. κολυμβητικό σκουφάκι), και καθαρά ρούχα με μακριά μανίκια και παντελόνι, ώστε να καλύπτεται όσο το δυνατόν περισσότερο δέρμα.

Στο πλαίσιο μιας συγκρουσιακής στιγμής, υπάρχουν πολλά πράγματα για τα οποία πρέπει να προετοιμαστείτε:

  • Ή σπάστε το ή κάψτε το – όχι και τα δύο. Το να σπάτε κάτι, μπορεί μερικές φορές να περιλαμβάνει πολλή επαφή με το αντικείμενο, η οποία ενέχει κίνδυνο να μεταφερθούν ίχνη DNA στο εν λόγω αντικείμενο (ειδικά αν πρέπει να σκαρφαλώσετε σε αυτό). Μια παρατεταμένη φωτιά θα καταστρέψει τα ίχνη DNA, αλλά για ένα αντικείμενο που πρώτα θρυμματίζεται και στη συνέχεια καίγεται, κάτι τέτοιο δεν αποτελεί εγγύηση · τα σημεία του αντικειμένου που έχει αγγιχθεί μπορεί να μη θερμαίνονται επαρκώς από τις φλόγες ώστε να καταστραφούν όλα τα ίχνη. Στο πλαίσιο μιας σύγκρουσης, αυτό σημαίνει πως τα άτομα με εμπρηστικές προθέσεις θα πρέπει να προσπαθήσουν να αναλάβουν πρωτοβουλίες νωρίς, προτού άτομα με σπασιματικές προθέσεις χτυπήσουν έναν συγκεκριμένο στόχο. Ένα λιγότερο ιδανικό σενάριο: Ένα πλήθος σπάει ένα αυτοκίνητο, ίσως κάποιος αγγίξει το αυτοκίνητο με γάντια που έχουν φορεθεί πολλές φορές (και έτσι έχουν συσσωρευτεί ίχνη DNA πάνω τους) ή κόβεται από σπασμένο τζάμι, και λίγα λεπτά αργότερα κάποιος πυρπολεί το αυτοκίνητο. Ένα ιδανικό σενάριο: Το αυτοκίνητο καίγεται πρώτα, κάτι που δεν απαιτεί σπάσιμο – είτε τοποθετείται ένα μπουκάλι με εύφλεκτο υγρό στο μπροστινό ελαστικό (πιο γρήγορο, κάτω από ένα λεπτό), είτε τοποθετούνται προσανάμματα παραφήνης στο μπροστινό ελαστικό (πιο αργό, περίπου πέντε λεπτά). Μερικές φορές, για ν’ αποκτήσετε πρόσβαση σε ένα κτίριο, είναι απαραίτητο να σπάσετε είτε ένα παράθυρο είτε μια πόρτα, αλλά μηχανήματα και οχήματα μπορούν να καούν χωρίς να σπαστούν τοποθετώντας το εμπρηστικό υλικό στο σωστό σημείο.
  • Φορέστε καινούργια αδιαπέραστα γάντια που δεν έχετε αγγίξει ποτέ στο παρελθόν, και φορέστε τα τελευταία, μόλις έχετε ήδη αλλάξει αμφίεση στο μαύρο μπλοκ. Αυτό επειδή θέλετε ν’ αποφύγετε τυχόν δέρμα, τρίχες ή ιδρώτα στο εξωτερικό των γαντιών, τα οποία θα μπορούσαν στη συνέχεια να μεταφερθούν σε οποιοδήποτε αντικείμενο αγγίξετε. Τα εργαλεία που φέρνετε να τα πιάνετε πάντα με ένα τέτοιο καινούργιο ζευγάρι γάντια, ακόμα κι αν δεν σκοπεύετε να τα πετάξετε. Φροντίστε τα εργαλεία που χρησιμοποιείτε, και ειδικά τους μηχανισμούς που αφήνετε στο σημείο, να είναι από την αρχή απαλλαγμένα από το DNA σας και να τα έχετε μεταφέρει προσεκτικά. Τα γάντια πλυσίματος πιάτων είναι εξαιρετικά κατά την προετοιμασία της δράσης (όπου δεν έχει σημασία να ξεχωρίζετε). Για κατά τη διάρκεια μιας σύκγρουσης, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε γάντια εργασίας που έχουν μια παχιά αδιαπέραστη επίστρωση στις παλάμες και τα δάχτυλα. Έχετε ένα επιπλέον ζευγάρι που μπορείτε να το αλλάξετε σε περίπτωση που αγγίξετε κατά λάθος το πρόσωπό σας ή κάτι αντίστοιχο.
  • Εάν πρόκειται να χρησιμοποιήσετε σφυρί, εξασκηθείτε στο σπάσιμο τζαμιών σε ελεγχόμενο περιβάλλον πριν τη θέρμη της στιγμής. Το αίμα είναι μια πολύ ξεκάθαρη πηγή DNA ακόμα και για τον πιο ανίκανο ερευνητή. Το βασικό είναι να βεβαιωθείτε ότι το χέρι ή ο καρπός σας δεν περνά ποτέ μέσα απ’ το τζάμι, κάτι που απαιτεί να βάζετε δύναμη απ’ τον καρπό και όχι απ’ τον αγκώνα ή τον ώμο. Μια γρήγορη κίνηση του καρπού παράγει επαρκή δύναμη με ένα σωστά ζυγισμένο σφυρί.
  • Προσέξτε να μην έχετε κάτι που μπορεί να πέσει κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης – τα κλειστά φερμουάρ είναι φίλοι σας. Να είστε ιδιαίτερα προσεκτικοί όταν ψάχνετε μέσα σε τσάντες ή σακίδια.
  • Ό,τι ρουχισμός χρησιμοποιήθηκε κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης, δε θα πρέπει να ανακτηθεί από την ομάδα ιατροδικαστών, εάν αυτό μπορεί να αποφευχθεί. Οι μέρες που αφήναμε έναν τεράστιο σωρό από μαύρα φούτερ στη μέση του δρόμου πρέπει να τελειώσουν – τα ρούχα κατά κανόνα θα έχουν ίχνη DNA πάνω τους. Στην ιδανική περίπτωση, πρέπει να παίρνετε τα ρούχα μαζί σας αρκετά μακριά, ώστε να μπορείτε να τα ξεφορτωθείτε σωστά (είτε να τα κάψετε, είτε να τα βάλετε κάπου όπου αν βρεθούν, δε θα μπορεί να θεωρηθεί ότι σχετίζονται με τη σύγκρουση). Επαφίεται στην κρίση σας να αποφασίσετε εάν θα προσπαθήσετε να μεταφέρετε τα ρούχα μακριά ή αν θα τα κρύψετε κάπου στη διαδρομή της διαφυγής σας. Σε περίπτωση ψαχτικής μετά, τα μαύρα ρούχα μπορεί να είναι αρκετά για να σας απαγγελθούν κατηγορίες, αλλά είναι σχεδόν απίθανο να καταλήξουν σε καταδίκη από μόνα τους. Όμως, οποιοσδήποτε χαρακτηριστικός ρουχισμός ή άλλα αντικείμενα στην τσάντα μπορεί να είναι πιο ενοχοποιητικά, επομένως θα πρέπει να αξιολογήσετε τον κίνδυνο ψαχτικής στην τσάντα σας και να τον σταθμίσετε σε σχέση με τον στόχο να μείνουν τα επιχειρησιακά σας ρούχα μακριά από τα χέρια της αστυνομίας. Αντικείμενα που δεν μπορούν να κρυφτούν σε ένα σακίδιο πλάτης (όπως μεγάλες ασπίδες), μπορούν να καβατζωθούν ή να επικαλυφθούν με χλωρίνη (το οποίο έχει περίπου 10% υποχλωριώδες νάτριο – διαβάστε περαιτέρω πληροφορίες) ή να καούν με εύφλεκτο υλικό που τοποθετείται αμέσως κατά τη διαδρομή της διαφυγής σας (σε πλαστικά μπουκάλια τα οποία θα καούν, όχι σε μπιτόνι).
  • Μη χρησιμοποιείτε ταινία για την κατασκευή εκρηκτικών μολότοφ. Η ταινία αποτελεί μαγνήτη DNA. Αντιθέτως, χρησιμοποιήστε πλαστικά zip-tie (tire-up), για να δέσετε τα εκρηκτικά/πυροτεχνήματα στο μπουκάλι με το εύφλεκτο υγρό. Ιδανικά, για περαιτέρω σιγουριά, τοποθετήστε δύο εκρηκτικά μασούρια (π.χ. κινέζους), ελαχιστοποιώντας τις πιθανότητες να μη σκάσει η μολότοφ και να μπορεί μετά να ανακτηθεί (ξανά, διαβάστε περαιτέρω πληροφορίες). Αυτό είναι ιδιαιτέρως σημαντικό αν πρέπει να καβατζωθούν προτού χρησιμοποιηθούν. Οι κινέζοι και τα πυροτεχνήματα από μόνα τους έχουν σχεδόν αντίστοιχη αποτελεσματικότητα στο να κρατούν σε απόσταση τους μπάτσους, χωρίς συνάμα να εμπεριέχουν τους ίδιους κατασταλτικούς κινδύνους με μια μολότοφ – πρέπει επίσης να φροντίσετε να μην αφήσετε ίχνη DNA στο περίβλημα του υλικού σας. Οι παραδοσιακές μολότοφ (με γυάλινο μπουκάλι) χρειάζεται να πέσουν σε σκληρή επιφάνεια προκειμένου να σπάσουν, επομένως είναι αναξιόπιστες όταν ρίχνονται στο εσωτερικό κτιρίων. Για παράδειγμα, στο σημείο του πρώτου εμπρησμού στα πλαίσια της Jane’s Revenge, βρέθηκε DNA τριών ατόμων σε μολότοφ που δεν έσκασε, στο τζάμι του παραθύρου, καθώς και σε έναν αναπτήρα (η εγκληματολογική ανάλυση είναι εδώ, χρησιμοποιήστε Tor Browser).

Για περαιτέρω πληροφορίες, διαβάστε τις Στρατηγικές Αποτροπής της Πρόσβασης της Αστυνομίας σε Δεδομένα DNA, και τη θεματική DNA στο CSRC (Κέντρο Πληροφοριών περί Αντι-Παρακολούθησης).

– Στάλθηκε ανώνυμα με email

Πηγή: Scenes from the Atlanta Forest

Μετάφραση: Επαναστατική Συνείδηση

Punky Mauri Presente! (14 χρόνια μετά)

Posted on by

Punky Mauri Presente!

14 χρόνια μετά τον θάνατο σε δράση του Mauricio Morales

(Αναδημοσίευση κειμένου που κυκλοφόρησε το 2019 -ακριβώς 10 χρόνια μετά τον θάνατο του Mauri κατά τη διάρκεια εκρηκτικής επίθεσης στη Σχολή Δεσμοφυλάκων στη Χιλή, στις 22 Μάη 2009- και είχε μεταφραστεί στα ελληνικά από το εγχείρημα του Ragnarok)

Η ΜΑΥΡΗ ΝΥΧΤΑ ΤΩΝ ΜΑΥΡΩΝ ΟΙΩΝΩΝ

“Έχει ήδη προχωρήσει η νύχτα. Δεν κάνει τόσο κρύο για τα τόσα ρούχα που σκοτεινιάζουν την εικόνα μας, μα δεν πειράζει, ο άνεμος αναζωογονεί το ταχύ βάδισμά μας. Είμαστε στην ώρα μας. Όλα έχουν κυλήσει ομαλά ως τώρα. Είμαστε μόνοι, μόνοι όπως ήμασταν και θά ‘μαστε πάντα. Μέσω των ζοφερών και διαλυμένων δρόμων, κυκλώνουμε το εργοστάσιο της φυλακής. Πλησιάζουμε. Το επόμενο βήμα είναι κοντά. Μες στο μυαλό μου επανεξετάζω το συμφωνημένο σχέδιο…”

– “Un saludo de Libertad” (1)

Έπειτα από μια περίοδο διακοπών, ενώ καραδοκούσε ένα μεγάλο σαββατοκύριακο για πολλούς, η πόλη του Santiago έπεσε για ύπνο εκείνο το κρύο ξημέρωμα της 22ας Μάη του 2009. Ένα μέρος της Λεωφόρου Matta παρέμενε ήσυχο, μακριά απ’ τα φώτα και τις επιχειρηματικές εγκαταστάσεις. Δυο ποδηλάτες μόνον κινούνται, ως δυο φιγούρες θολές για τις κάμερες ασφαλείας.

Η κίνηση διακόπτεται όταν οι φιγούρες χωρίζονται, και η μία κατεβαίνει απ’ το ποδήλατο για να φτιάξει κάτι στο σακίδιό της. Μια μεγάλη λάμψη κόβει τότε το πλάνο.

Ο θόρυβος μιας δυνατής έκρηξης αντηχεί στους δρόμους, η σύγχυση ξαγρυπνά το μέρος, δίνοντας σήμα στην αστυνομία.

Καταμεσής της οδού Ventura Lavalle, στη γωνία σχεδόν με την Artemio Gutiérrez, ένα σώμα κείτεται ήδη άψυχο, τυλιγμένο από ίχνη πυρίτιδας, δίπλα από ένα περίστροφο με μία μόλις σφαίρα, κι από πίσω ένα μαύρο ποδήλατο που καρτερούσε να συνεχίσει τη διαδρομή του. Μόλις λίγα μέτρα πιο πέρα βρίσκεται η Σχολή Δεσμοφυλάκων, όπου οι ανθρωποφύλακες κατηχούνται και εκπαιδεύονται.

Η αστυνομία, ο Τύπος, οι πυροσβέστες και οι γείτονες κατακλύζουν το σημείο. Έπειτα απ’ την αρχική σύγχυση, η πρώτη έρευνα ξεκαθαρίζει το τι συνέβη. Ένας άνδρας σκοτώθηκε απ’ την πυροδότηση ενός εκρηκτικού μηχανισμού που κουβαλούσε · στόχος της επίθεσης ήταν το κτίριο των δεσμοφυλάκων.

Φωτογράφοι απ’ τον Τύπο προσεγγίζουν το άψυχο σώμα και καταγράφουν τις πρώτες εικόνες, τις οποίες και μεταδίδουν αφιλτράριστες για να σπείρουν τον τρόμο, ενώ μακάβριες και ψευδείς λεπτομέρειες διαδίδονται απ’ τα media όσο οι ώρες κυλούν.

Αφού αποκλείστηκε η περιοχή, η εγκληματολογική ομάδα των Carabineros σπεύδει να μαζέψει στοιχεία, φωτογραφίζει και μοιράζει από ‘να νούμερο σε κάθε κομμάτι που περισυλλέχθηκε. Καθώς δεν υπήρχε κάποιο αναγνωριστικό έγγραφο, προβαίνουν σε δακτυλοσκόπηση για να βρουν την ταυτότητα. Και την ανακαλύπτουν κατά τη διάρκεια του πρωινού.

Ο νεκρός άνδρας είναι ο Mauricio Morales, 27 ετών, αναρχικός, ο φάκελος του οποίου περιλαμβάνει συλλήψεις σε αναρχικές διαδηλώσεις. Απ’ τους δημοσιογράφους, τα tattoo του αναλύονται σχολαστικά. Είναι σχεδόν μεσημέρι της 22ας Μάη 2009.

Οι πρώτες επιδρομές στα σπίτια των συγγενών του ξεκινούν. Το κυνήγι ήδη έχει εξαπολυθεί.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΚΕΛΕΘΡΑ…

“Αν ο Τύπος μπορούσε να ρίξει το αίμα στην οθόνη, θα το είχε κάνει, αλλά ακόμα κι έτσι, το αίμα αυτό δε θά ‘παυε ν’ ανήκει σ’ έναν πολεμιστή που δεν το βούλωσε ποτέ, κι είναι η υψηλή αυτή αξία που πιότερο τους ενόχλησε.”

– “Macul con Grecia” (2)

Οι δημοσιογραφικές εταιρείες δεν βρήκαν επίθετα να κοσμήσουν το σκηνικό, δημιουργώντας μια κατάσταση δύσκολη. Η πραγματογνωμοσύνη για το πτώμα και τις πληγές του έφτασε σε σημείο να γίνεται αντιληπτή μόνο μέσω της λογικής της κρατικής τρομοκρατίας.

Στη 1:30 μ.μ., στα μεσημεριανά δελτία ειδήσεων, δημοσίευσαν την ταυτότητα του Mauri, μαζί με τη φωτογραφία του διαβατηρίου του, επισημαίνοντας επίσης πως ανήκε σε μια ομάδα στεγαστικής κατάληψης στο κέντρο του Santiago.

Για μήνες, οι αστυνομικές έρευνες για μια σειρά εκρηκτικών επιθέσεων ενάντια σε εξουσιαστικά και τραπεζικά σύμβολα στράφηκαν στις καταλήψεις, ειδικά σε κάποιες όπου η προπαγάνδα και η διάχυση αναρχικού λόγου και δράσης ήταν αδιάκοπη.

Τότε, σχεδόν ταυτόχρονα με τη δημοσίευση του ονόματος του Mauri, δύο εκκενώσεις συνέβησαν στο κέντρο του Santiago. Οι Carabineros εκκένωσαν ένα κλειστό σπίτι, που λειτουργούσε ως κοινωνικό κέντρο, και η Διεύθυνση Ερευνών εκκένωσε την κατάληψη “La Idea”, απ’ όπου υπήρξαν και συλλήψεις.

Συνεργεία ρεπόρτερ κάλυψαν τηλεοπτικά τις εκκενώσεις, μιλώντας για “πρόοδο στις έρευνες”. Μέσα από μεγαλόστομες διακυρήξεις, δηλώνουν πως ο σύντροφος του Mauri -ο οποίος, όντας τραυματισμένος, τράπηκε σε φυγή- πρόκειται να ταυτοποιηθεί και να συλληφθεί άμεσα.

Η Διεύθυνση Ερευνών πήγε τα συλληφθέντα συντρόφια σε μια απ’ τις εγκαταστάσεις της · εκεί επιχείρησαν να ανακρίνουν κάποια απ’ αυτά. Ρωτήθηκαν για το άτομο που ήταν παρέα με τον Mauri. Ρωτήθηκαν για ένα όνομα που “φαντάζονταν” τουλάχιστον πως ανήκε στο άτομο αυτό, αλλά τα συντρόφια αρνήθηκαν κατηγορηματικά να απαντήσουν. Δέχτηκαν έτσι πίεση, πως “αν δε συνεργάζονταν, θα τους έδειχναν φωτογραφίες απ’ το πώς ήταν το πτώμα”. Για την αστυνομία, το άψυχο κορμί του Mauri μετατράπηκε σε τρόπαιο, με το οποίο ήθελαν να χτυπήσουν όλο του το περιβάλλον.

Έπαιξε ολόκληρο συμπόσιο στα media με τον θάνατο του Mauri, διψούσαν να μάθουν για τη ζωή του, την οικογένειά του, τη συμπεριφορά του στο πανεπιστήμιο, υπογραμμίζοντας μέχρι και πως διατηρούσε χρέη σ’ ένα εμπορικό σπίτι, προσδοκώντας να τον ξεφτιλίσουν με κάθε τρόπο.

Συνεργεία ενός τηλεοπτικού καναλιού προσέγγιζαν τα συντρόφια και την οικογένεια που περίμεναν για τη μεταφορά του άψυχου κορμιού στα περίχωρα της Ιατροδικαστικής Υπηρεσίας · προσπάθησαν να αποσπάσουν δηλώσεις με το παλιό καλό κλισέ επιχείρημα: “Μα θέλουμε να δοθεί μια ευκαιρία προς υπεράσπισή του, να εξηγηθεί το τι έκανε, λέγονται πολύ άσχημα πράγματα…”. Τους έσπρωξαν και τους διαολόστειλαν.

Το ίδιο βράδυ, της 22ας Μάη, από ένα κανάλι ειδήσεων εμφανίστηκε μια χοντροκομμένη συνέντευξη με δύο υποτιθέμενους συντρόφους του Mauri, οι οποίοι, με τα μούτρα καλυμμένα και τη φωνή παραμορφωμένη, θα έδιναν λογαριασμό για το “σχέδιο” του συντρόφου, σε έναν διάλογο παράλογο κι ανούσιο. Αυτό ίσως είναι ένα απ’ τα πιο θλιβερά κι αξιοθρήνητα μονοπάτια που μπορεί κανείς να διαλέξει, καθώς χρησιμεύει σα βαρόμετρο του μίσους που εμπνέεται απ’ το πρόσωπο οποιουδήποτε ατόμου προσπαθεί, ρισκάροντας ακόμα και την ίδια του τη ζωή, να αντιτεθεί στους κυρίαρχους και την τάξη τους.

Η ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΕΝΟΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ

“Συντρόφια, θεωρούμε ξεκάθαρο και έχουμε επίγνωση του τι πρόκειται τώρα να συμβεί, γνωρίζουμε τι δύσκολες μέρες και μήνες έπονται. Γνωρίζουμε επίσης πως ο πόνος κι η θλίψη για το φευγιό των αδερφών μας δεν μπορεί να μας παραλύει. Θυμόμαστε επίμονα πως έπεσε στη μάχη, πως η επίθεση έχει ποικίλες μορφές, πως καμιά δεν αξίζει πιότερο από κάποια άλλη. Μας αρέσει, λοιπόν, που η όμορφη φλόγα της αναρχικής καρδιάς του εξάπλωσε την αμείωτη επιθυμία για την εκμηδένιση της παρούσας πραγματικότητας.

Το κορμί του σήμερα βρίσκεται δέσμιο στα χέρια της αστυνομίας και των μηχανισμών της, μα η ενέργεια της ζωής του παραμένει μαζί μας, με τα συντρόφια που παρέα μ’ αυτόν, και με ποικίλους τρόπους, ήρθαν αντιμέτωπα με όσους θέλουν να μας μετατρέψουν σε σκλάβους.”

– “A warrior has died but our fire does not go out” (3)

Τα δύο εκκενωμένα σπίτια είχαν μεταξύ τους μιαν απόσταση περίπου 15 τετραγώνων, ανάμεσα στα οποία βρισκόταν το Κοινωνικό Κέντρο “Okupado” και η Βιβλιοθήκη “Sacco & Vanzetti”, ένα μέρος όπου ζούσε ο Mauri, και στο οποίο τα συντρόφια του αποφάσισαν ν’ αντιμετωπίσουν μια πιθανή εκκένωση και ν’ ανακινήσουν τα ύδατα της μνήμης.

Κουκουλωμένα απ’ την ταράτσα αντιμετώπισαν τα πρώτα μπατσικά που έφτασαν στο σημείο, και μέσα σε λίγα λεπτά ο δρόμος αποκλείστηκε, ενόσω ο Τύπος παρακολουθούσε τα καλύτερα σημεία.

Μα καθώς κατέφταναν τα όρνεα, κατέφταναν και τα συντρόφια από διαφορετικά σημεία · πολλά συντρόφια ήταν παρόντα, πολλά που δε γνώριζαν τον Mauri, παρακινήθηκαν όμως από μια γνήσια παρόρμηση αλληλεγγύης και αποφάσισαν να συμβάλουν.

Μες στο καταμεσήμερο, καταγράφονται οι πρώτες συγκρούσεις με τους δημοσιογράφους – αξιομνημόνευτο είναι το τσάκισμα ενός τηλεοπτικού συνεργείου, που, λίγο αργότερα, οδήγησε στη σύλληψη κάποιων συντρόφων. Θαρραλέα, ο Τύπος διώχθηκε απ’ το σημείο, αναδεικνύοντας τη συνενοχή, την αντίσταση και την επίθεση.

Δεν επρόκειτο για την υπεράσπιση ενός σπιτιού ή των συντροφισσών που απ’ την ταράτσα προκαλούσαν την εξουσία, επρόκειτο για την υπεράσπιση της μνήμης του Mauri, διαταράσσοντας τη νηνεμία της 22ας Μάη. Ένας σύντροφος έφυγε, ένας αδερφός, αλλά δε θα χαρίζαμε τα δάκρυά μας στον Τύπο και στους μπάτσους: υπήρχε πόνος, μα δεν υπήρχε υποχώρηση.

Ένα αντανακλαστικό και συλλογικό αίσθημα υπεράσπισης του συντρόφου αποτέλεσε τη σπίθα που πυροδότησε το φιτίλι · ο Mauri, ακούσια, λειτούργησε ως πυροκροτητής για την αναρχική ανταρσία.

Ίσως η ομορφιά της μεγάλης αυτής μέρας, της γεμάτης με συναισθήματα χαοτικά, να βρίσκεται στα χνάρια της αντιμετώπισης των πνοών του θανάτου και του κυνηγιού απ’ την αστυνομία.

Αντί της σιωπής, της υποταγής και της οπισθοχώρησης, η απάντηση ήταν η αντίσταση κι η επίθεση, η εκδίωξη των δημοσιογράφων απ’ τα πέριξ της κατάληψης “Sacco & Vanzetti”, η συμμετοχή πολλών συντροφισσών στο στήσιμο οδοφραγμάτων και στην αντιμετώπιση της επίθεσης των μπάτσων.

Αυτή είναι η ομορφιά της σύγκρουσης. Τις στιγμές ακριβώς όπου οι κυρίαρχοι και τα διάφορα τσουτσέκια τους λαχταρούσαν να δουν να διαχέεται η συντριβή, ο γενναίος τρόπος να ζήσουμε τις στιγμές αυτές ήταν και η καλύτερη προπαγάνδιση της αναρχίας και της συντροφικότητας.

Μετά τις 10 μ.μ., καμιά κατοσταριά συντρόφια συναντήθηκαν μπροστά απ’ τη “Sacco”, όπου απ’ το ένα της παράθυρο έπαιζε από ‘να ηχείο η μουσική που άκουγε ο Mauri, τα τραγούδια που τραγουδούσε για όσο η φωνή (και το γέλιο του) συνόδευαν τη νύχτα.

Αντιλαμβανόμενα την κίνηση των μπατσικών, τα συντρόφια στον δρόμο αποφάσισαν να βγουν να ορθώσουν οδοφράγματα τριγύρω στη γειτονιά. Ξεκίνησε μια σύγκρουση που διήρκεσε για ώρες, ταρακουνώντας το μέρος, αναζητώντας τις κύριες αρτηρίες. Ήταν μια νύχτα με πολλές λάμψεις.

Υπήρξαν συλλήψεις μαχητών δικών μας, και διάφορες προσπάθειες απ’ τους Carabineros να μπουκάρουν στην κατάληψη, αλλά ακόμη κι όταν έριξαν νερά (στμ.: απ’ τις αύρες) και χημικά, δεν μπήκαν τελικά. Στην ταράτσα περίμεναν εναγωνίως…

Με το πρώτο φως του πρωινού, τα οδοφράγματα ακόμη έβγαζαν καπνούς, και κάθε τοίχος στη γειτονιά θυμόταν τον Mauri. Ο σπόρος της μαύρης μνήμης είχε, λοιπόν, φυτευθεί.

ΣΥΝΤΡΙΜΙΑ ΚΑΙ ΚΥΝΗΓΗΤΟ

“Σήμερα, το Κράτος, η αστυνομία, η οικονομική και πνευματική διοίκηση αυτής της χώρας έδειξαν την ανικανότητά τους με το να επιτίθενται σε σπίτια, ν’ αμολάνε χοντροκομμένες δηλώσεις, να επαναλαμβάνουν τις εικόνες ενός πασιφανέστατου πολιτικού κυνηγητού – δημοκρατικού ή δικτατορικού, μικρή η σημασία.”

– “Un saludo de Libertad” (4)

Εκατοντάδες συντρόφια από διαφορετικές γωνιές ήρθαν στην κηδεία, πολλά δίχως καν να δηλώνουν απόλυτη συγγένεια με τις ιδέες και τις δράσεις του Mauri, διαδήλωσαν με τον σεβασμό, την αλληλεγγύη και τη συντροφικότητα που διέπει τη μοναδική τους παρουσία.

Και ξανά, τις στιγμές όπου οι “ορθολογικοί” θεωρούσαν επιτακτικό το να βρουν όσο το δυνατόν περισσότερες καβάτζες έτσι ώστε να μη χτυπηθούν απ’ τις αστυνομικές επιθέσεις, οι αναρχικές μαζεύονταν για να αποχαιρετίσουν το υλικό σώμα του συντρόφου.

Μπαλακλάβες, κουκούλες και θέληση συνοδεύονταν απ’ το φέρετρο, στο οποίο, σε εξαίρετη σύμπλευση με τις ιδέες του Mauri, υπήρχε επιγραφή που έλεγε “Ούτε θεοί, ούτε αφέντες”. Η εξ αίματος οικογένειά του αποφάσισε να βγει απ’ τα αμάξια και να βαδίσει μαζί τον δρόμο προς το κοιμητήριο, παρέα μ’ όλα τα συντρόφια. Στόχος ήταν να αποτρέπαμε με κάθε κόστος τα μπατσικά ν’ αποκόψουν και ν’ απομονώσουν το φέρετρο.

Έπειτα απ’ την κηδεία, κάποια οδοφράγματα υψώθηκαν στα πέριξ του κοιμητηρίου, δίχως να υπάρξει κάποια σύλληψη στο σημείο εκείνο. Οι δημοσιογράφοι παρακολουθούσαν από απόσταση, όντας σε θέση να πάρουν κάποια κοντινά πλάνα μονάχα στα περίχωρα του σπιτιού τηςεξ αίματος οικογένειας.

Ο απόηχος των συγκρούσεων έπειτα απ’ τον θάνατο του Mauri ξεπέρασε κάθε απόσταση, φέρνοντας τα νέα σε διάφορες περιοχές, απ’ όπου εκφραζόταν αλληλεγγύη, συνεισφέροντας στη διάχυση της μνήμης.

Η αστυνομική και δημοσιογραφική παρουσία γύρω από καταλήψεις μονιμοποιήθηκε, εντείνοντας τους ελέγχους που προϋπήρχαν της 22ας Μάη. Η εξουσία, μέσω προβοκάτσιας, γύρευε να προκαλέσει το κλείσιμο των χώρων αυτών, καθότι κατανοούσε τη συμβολή που είχαν στη διάδοση αντιεξουσιαστικών ιδεών / δράσεων.

Οι Carabineros και η Διεύθυνση Ερευνών ήρθαν σε διένεξη για το ποιος θα είχε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην υπόθεση, αναπτύσσοντας διάφορες θεωρίες, υπονοώντας τελικά την παρουσία ακόμα και αστυνομικών στο περιβάλλον του Mauri. Ακόμα κι έτσι, τα ίχνη δεν οδήγησαν στον σύντροφό του.

Το χάσμα αναμεταξύ των συγγενών και των συντρόφων του Mauri, το οποίο δεν μπορούσε αρχικά να επιτύχει η αστυνομία, επετεύχθη με το πέρασμα των μηνών. Ψυχολόγοι της αστυνομίας έδιναν συμβουλές στους συγγενείς, εκμεταλλευόμενοι την κατάστασή τους, καθοδηγώντας ξανά και ξανά τον πόνο τους προς τις ατραπούς που βόλευαν τελικά την έρευνα.

Έτσι, τελικά, από κάποιο μέλος της οικογένειας, η αστυνομία αποσπά μια δήλωση με μια λίστα ανθρώπων που πιθανώς να συντρόφευαν τον Mauri, που θα μπορούσαν επίσης να είναι “ένοχοι” για την επιλογή τους να επιτεθούν, για τις ιδέες και τις δράσεις τους ενάντια στην εξουσία.

Όλα αυτά θα γίνονταν γνωστά το 2010, όπου, στο πλαίσιο της περίφημης “Υπόθεσης Βόμβες”, πολλά συντρόφια ήρθαν αντιμετωπα με κατηγορίες απ’ την εξουσία.

Σε μια μπλεγμένη και φτιαχτή θέση της δίωξης, υπήρχε κατηγορία έκνομης τρομοκρατικής οργάνωσης, με εγκληματικό σχέδιο προορισμένο να σπείρει τον τρόμο μέσω άμεσων δράσεων. Στην οργάνωση αυτή υποτίθεται πως υπήρχαν αρχηγοί και προκαθορισμένη δομή, με καθιερωμένους ρόλους. Και σαν κερασάκι στην τούρτα, η δίωξη υποστήριζε πως, για να έρθει εις πέρας αυτό το “εγκληματικό σχέδιο”, οι κατηγορούμενοι είχαν ως προσωπεία τις καταλήψεις, που, λόγω εισαγγελικής παράκρουσης, βαφτίστηκαν ως κέντρα εξουσίας.

Ο Mauri και 14 ακόμη συντρόφια οργανώνονταν ως μέρος αυτής της έκνομης τρομοκρατικής οργάνωσης. Κατά τη διάρκεια ατελείωτων δικαστικών ακροάσεων, έρχεται στο φως η δήλωση του μέλους της εξ αίματος οικογένειας. Ήταν μια στιγμή σκληρή και πικρή, καθώς, παρά το όλο το σκύλεμα απ’ τα media και την αστυνομία μετά τον θάνατό του, τελικά ένα μέλος της πυρηνικής του οικογένειας όχι απλώς τσαλαπάτησε τη ζωή και τις αναρχικές αξίες του Mauri, αλλά επίσης απαρνήθηκε την ατομική του δύναμη και συνεργάστηκε με τους αιώνιους εχθρούς του: τους υπερασπιστές της εξουσίας.

Από μια απόσταση χρόνων, φαντάζει ίσως κωμικοτραγικό το πώς εκτυλίχθηκαν τα γεγονότα, με τις συνεχείς ανατροπές της έρευνας, μα η αλήθεια είναι πως κατάφεραν να αποσυνθέσεουν ολάκερα περιβάλλοντα, μέσω του φόβου και της φθοράς, κι επίσης εκκένωσαν και την κατάληψη. Περισσότερα από 10 συντρόφια της κατάληψης “Sacco & Vanzetti” έμειναν υπό κράτηση για κάμποσους μήνες · εξέτισαν τις ποινές τους για πάνω από έναν χρόνο και, κατά τη διάρκεια της δίκης τους, τους εκτέθηκαν -γι’ ακόμα μια φορά- φωτογραφίες με το άψυχο κορμί του Mauri, όπου κάθε πληγή φαινόταν λεπτομερώς. Ήταν αδιαμφισβήτητα λυπηρό το ότι το τελευταίο αυτό γεγονός δε βρήκε αντίσταση, έστω και υποτυπώδη.

Τελικά, η δίκη έληξε με την αθώωση όλων των κατηγορουμένων. Συνεπώς, από αυτή τη στιγμή, έλαβε τέλος η προσπάθεια να τεθεί υπό δικαστική ομηρία ένα μεγάλο μέρος των αναρχικών κύκλων και να διαλευκανθεί, απ’ την αστυνομία τουλάχιστον, ο θάνατος του Mauri.

Η ΜΑΥΡΗ ΜΝΗΜΗ

“Όταν ένας θάνατος μας εκπλήσσει απρόσμενα, είναι πλέον ζήτημα των ανθρώπων που αναρωτιούνται για τη “σημασία” του θανάτου αυτού… Οι πεσόντες δε δύνανται ν’ αποκριθούν · μόνον η ζωή κι οι δράσεις τους μπορούν να μας δώσουν μια ιδέα για το τι παρακίνησε τ’ αδέρφια μας να βρεθούν εκεί που βρέθηκαν…”

– Gabriel Pombo da Silva (5)

Λίγο περισσότερο από τρεις μήνες μετά τον θάνατό του, τα συντρόφια του απ’ την κατάληψη μοντάρανε ένα κείμενο, που συγκέντρωνε μεγάλο μέρος απ’ τα γραπτά του, τα τραγούδια του, τις ιστορίες και τα ποιήματά του. Σκοπός ήταν ο συλλογικός διαμοιρασμός των σκέψεων και των ιδεών του, έτσι ώστε να διαδοθεί και σ’ άλλα συντρόφια, και να μην παραμείνει ο Mauri κλειδωμένος στον στενό του κύκλο.

Στη μέση του κυνηγιού, ως μια γενναιόδωρη χειρονομία, διάφορα συντρόφια συνέβαλαν με τραγούδια, γραπτά, ομιλίες και γράμματα που είχαν μείνει. Ο Mauri δεν ήταν ένας θησαυρός που έπρεπε να κρατηθεί για τον εαυτό του, απόκρυφος απ’ τα μάτια των υπολοίπων, ούτε ήταν ο μαρτυρικός ήρωας, η φιγούρα του οποίου ορθωνόταν πάνω απ’ όλες τις άλλες. Ήταν το ακριβώς αντίθετο, και προσδιοριζόταν πάντα ως σύντροφος.

Έπειτα απ’ τη δημοσιογραφική επίθεση, με τις πολλαπλές της συκοφαντίες, μετά από πομπώδεις αστυνομικές διακηρύξεις που προσπάθησαν να τον περιγράψουν, ήταν σημαντικό να διασωθεί ο σύντροφος. Να αποφευχθούν οι παρερμηνείες και να καταστήσουμε δυνατό για τον Mauri να βρεθεί ο ίδιος, σε πρώτο πρόσωπο, μέσω των πολλών του γραπτών, κοντά σε άλλα συντρόφια και περιβάλλοντα.

Υπάρχουν συντρόφια των οποίων ο θάνατος εξηγείται απ’ τη ζωή που διάλεξαν να ζουν. Η χειρονομία της επεξεργασίας ενός βιβλίου με τα γραπτά του, τοποθετείται ακριβώς στο πλαίσιο της αρωγής προς όσους δε βρίσκονταν κοντά του, ώστε να μάθουν τα περάσματα της διαδρομής του, τα διαφορετικά μονοπάτια που τον οδήγησαν να είναι αυτός που ήταν, τις επιλογές ζωής που τελικά τον έφεραν πιο κοντά στον θάνατο.

Ο Πάνκης Mauri ξεδιπλωνόταν αναμεταξύ συντρόφων, ταξίδευε χιλιάδες χιλιόμετρα, μιλούσε διάφορες γλώσσες, μα πάντα μια κοινή μαύρη γλώσσα. Οι εμπειρίες, οι αξίες κι οι ιδέες του ταξίδευαν, ρημάζοντας τα χρονικά και γεωγραφικά σύνορα. Είχε αποφασιστικότητα κι επιμονή, μέσω των οποίων δεν έσβησε η φλόγα της ζωής του.

Η μαύρη μνήμη έβρισκε πολλούς και ποικίλους τρόπους να διαχέεται και να μπολιάζει νέα συντρόφια. Σ’ αυτό το πέρασμα, κάθε χειρονομία αποτελούσε κι αποτελεί συνεισφορά. Δίχως αρχηγούς, καλούμαστε όλες να συμβάλουμε ακούραστα στη διάχυση αυτή, δημιουργώντας τρόπους όλο και πιο αποτελεσματικούς. Δεν υπάρχει μία και επίσημη μνήμη, μα πολλαπλές χειρονομίες που διαιωνίζουν τους τρόπους για να κρατιέται η Αναρχία ζωντανή.

ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΩΝ

“Τέσσερα χρόνια; Νόμιζα πως ήταν μια αιωνιότητα, μα ήταν κι ένα τίποτα επίσης απ’ όταν η Culmine (στμ.: ομάδα αντιπληροφόρησης) μου έστειλε τα νέα από ‘κείνη την 22α Μάη, παρέα μ’ ένα απόκομμα εφημερίδας με τη φωτογραφία του. Απλώς ένα κομμάτι χαρτί, μια εικόνα στιγματισμένη απ’ τον χρόνο, προορισμένη σύντομα ν’ αποσυντεθεί; Ναι, αλλά και πολλά περισσότερα επίσης!

Είναι το σύμβολο μιας ανεξίτηλης μνήμης, είναι μια εικόνα αγαπητή και οικεία, μια απ’ τις πραγματικά ελάχιστες που, ως τώρα, παραμένουν πάντα κολλημένες στον τοίχο του κελιού. Είναι ένα σύμβολο μιας συσχέτισης με τον πολεμιστή Mauri και την πολεμική φυλή του, πύρινα και παντοτινά αποτυπωμένη, γαλήνια πια κι ασφαλής, στην καρδιά και το μυαλό μου. Πέρα από κάθε σύνορο, απόσταση, καταστολή και θάνατο!”

– Marco Camenisch (6)

Πάνε ήδη 10 χρόνια απ’ τον θάνατο του Mauri · είναι μάλλον αναπόφευκτο να κάνουμε μίαν αναδρομή, ν’ αναλύσουμε το πώς συνέβη, και ν’ αντικρύσουμε τα διάφορα γεγονότα.

Για να διασώσουμε την ομορφιά ορισμένων στιγμών της σύγκρουσης, να τονίσουμε τη μόνιμη παρουσία της αλληλεγγύης, της αγκιτάτσιας και της διάχυσης της μνήμης.

Δεν ήταν 10 χρόνια μνήμης ήρεμης και σιωπηλής, ήταν ένα διάστημα όπου χειρονομίες συλλογικής μνήμης ορθώθηκαν από διάφορες περιοχές, ως ιδέες / δράσεις που τείνουν να προπαγανδίζουν τη ζωή που ο Mauri σφυρηλατούσε, την επιλογή του να έρθει αντιμέτωπος με το υπάρχον, την έμπρακτη άρνησή του απέναντι σε κάθε εξουσία, την ίδια στιγμή όπου Αναρχία και Χάος, αδιαχώριστα, συνεχίζουν να διαχέονται σα δύναμη ζωτική.

Το φευγιό του Mauri αποτέλεσε το σημείο συνάντησης για πολλά άλλα συντρόφια. Ένα σημείο συνάντησης που θα ωθούσε σε νέες προκλήσεις · εκεί βρίσκεται η ζωτικότητα της μνήμης: δεν είναι η στατική εικόνα μιας στιγμής της σύγκρουσης · είναι η παρουσία που οικοδομούμε, θρεμμένη μ’ εμπειρίες κι άλλων συντροφισσών, καθώς επίσης κι απ’ τους προσωπικούς μας πόθους και λαχτάρες. Εμείς λοιπόν σχεδιάζουμε τον δρόμο.

Μετά το πέρασμα του θανάτου και του κυνηγιού απ’ την αστυνομία, επιβεβαιώνουμε στους εαυτούς μας την περήφανη επιλογή να μην υποχωρήσουμε, συντηρώντας το χαμόγελό μας με τη βεβαιότητα πως η εξουσία δε θα μπορούσε να μας επιβάλει ούτε τη σιωπή, ούτε την υποταγή. Δε θα μπορούσε να σταματήσει την επιθετική διάσταση της μαύρης μνήμης, η οποία πολεμά την παραίτηση και τον φόβο, που μόνο για την εξουσία έχουν νόημα.

Ο Πάνκης Mauri ήταν παρών στους δρόμους όλο αυτό το διάστημα, διότι όσες τον θυμούνται δεν απέχουν και πολύ απ’ τα μονοπάτια του αγώνα · η μνήμη δεν αναβλύζει απ’ τα μετερίζια των ανέσεων, μα ακριβώς απ’ τα πεδία του πολέμου ενάντια στην κυριαρχία.

Δεν έπαιξε θυματοποίηση, ούτε κάποια προσπάθεια να ξεπλυθεί η μνήμη του. Ο Mauri δεν είναι ο αθώος που χάθηκε μέσα σε μια ακαθόριστη θολούρα, ήταν μια αναρχική ύπαρξη που είχε το θάρρος να προκαλέσει το κατεστημένο. Πέθανε με τον τρόπο που διάλεξε να ζήσει. Δεν είναι ούτε ήρωας, ούτε κάποιος εξιδανικευμένος μάρτυρας, είναι απλά ακόμη ένας σύντροφος, με ψεγάδια κι αρετές, με επιτυχίες και λάθη, του οποίου οι επιλογές ζωής διέδιδαν τη φλόγα στις αναρχικές ψυχές.

Στα χρόνια αυτά, έχουν υπάρξει διάφορες κατασταλτικές κινήσεις, πολλά συντρόφια έχουν φυλακιστεί, κάποια κατόρθωσαν να βγουν έξω απ’ τα κελιά, σε άλλα επιβλήθηκαν μακροχρόνιες ποινές. Κάποια συντρόφια την κάνανε, κουραστήκανε · άλλα έρχονται τώρα και, με τη χαρούμενη οργή τους, φέρνουν νέα ενέργεια.

Πολλοί απ’ αυτούς που σήμερα μνημονεύουν έμπρακτα τον Mauri, τον γνώρισαν μετά τον θάνατό του, νιώθοντας εγγύτητα και συντροφικότητα με τα όσα κατόρθωσε στη ζωή του. Υπήρξε μετάδοση της μνήμης από γενιά σε γενιά, σαν ένα μαύρο νήμα που συνδέει εμάς και τον αδερφό μας. Στους δρόμους σήμερα, το γέλιο του αντηχεί με πλέρια ζωηράδα ανάμεσα στ’ άλλα γέλια. Οι ιδέες του ακόμη αποτελούν εργαλεία αντίστασης κι επίθεσης σ’ ό,τι προσπαθεί να μας καθυποτάξει.

Δέκα χρόνια μετά τον θάνατό του, κι ο Mauri παραμένει ανάμεσά μας, μπολιασμένος με νέες συνενοχές. Ακόμα είναι παρών στη μάχη, σπέρνοντας την περιφρόνηση προς τους μπάτσους και τους δημοσιογράφους · το βλέπουμε στην άθλια έκθεσή τους και στις ντροπιαστικές καμπάνιες τους.

Τα χρόνια κυλούν, μα οι πεσόντες μας στον πόλεμο είναι ακόμα μαζί μας.

Καλό ταξίδι Mauri

Τίποτα δεν τελείωσε, όλα συνεχίζονται

“Άλλωστε πάντα κάτι μένει. Λένε πως οι ιδέες είναι ανεξίτηλες. Και εδώ, και εκεί και παντού. Όχι μόνο εσείς, όχι μόνο εμείς, όλοι. Όλοι και για πάντα. Έχουμε ακόμη δρόμο μπροστά μας.” (7)

*

(1) Διακήρυξη που γράφτηκε από τρεις ομάδες δράσης στις 23 Μάη του 2009, χαιρετίζοντας τον σύντροφο Mauricio Morales.

(2) Απόσπασμα απ’ το βιβλίο “Macul con Grecia. Fuego en las manos contra toda autoridad.”

(3) Διακήρυξη που γράφτηκε απ’ το Κοινωνικό Κέντρο “Okupado” και την Κατάληψη “Sacco & Vanzetti”, στις 22 Μάη του 2009.

(4) Διακήρυξη που γράφτηκε από τρεις ομάδες δράσης στις 23 Μάη του 2009, χαιρετίζοντας τον σύντροφο Mauricio Morales.

(5) Κείμενο που δημοσιεύτηκε το 2013.

(6) Κείμενο που δημοσιεύτηκε το 2013.

(7) Κείμενο των συντρόφων Γιάννη Σκουλούδη, Σωκράτη Τζίφκα (Φυλακές Αυλώνας), Μπάμπη Τσιλιανίδη, Δημήτρη Δημτσάδη (Φυλακές Κορυδαλλού). 22 Μάη 2011.

Μετάφραση: Δ.Ο. Ragnarok

Πηγή ελληνικής μετάφρασης: Ragnarok

Πηγή: AMW English

Εξεγερσιακή Παρανομία

Posted on by

Σε συνθήκες πολιτικής σύγκρουσης, υπόγεια είναι η ονομασία μιας κοινωνικής δομής που επιτρέπει σε πολιτικούς δρώντες (πολιτικοποιημένος κόσμος, από ατομικότητες μέχρι και μαζικές οργανώσεις) να λειτουργούν μυστικά – δίχως να είναι δημοσίως γνωστές οι μέθοδοί τους.

Αυτό συνήθως είναι αναγκαίο για πολιτικούς δρώντες που αποτελούν απειλή για την καθεστηκυία τάξη, για έναν πολύ απλό λόγο: τυπικά, η δουλειά της εκάστοτε κυβέρνησης είναι να διασφαλίζει την καθεστηκυία τάξη. Καθώς η κυβέρνηση επιστρατεύει τον νόμο και την επιβολή του γι’ αυτό, θα καταστήσει εν τη γενέσει της παράνομη οποιαδήποτε απειλή προς την καθεστηκυία τάξη – αν δεν το έχει κάνει ήδη.

Οι περισσότερες κυβερνήσεις έχουν ως “πασπαρτού” μέθοδο το να καθιστούν παράνομο τον αγώνα εναντίον τους, αλλά συνήθως υιοθετούν πιο συγκεκριμενοποιημένες μεθόδους, συναρτώμενες από το γενικό πλαίσιο (τι είδους καθεστηκυία τάξη υπερασπίζονται;), αλλά και από το ειδικό πλαίσιο (ποιος πιστεύουν ότι αποτελεί -ή ότι ίσως σύντομα αποτελέσει- απειλή για την εξουσία τους;).

Αν μια ομαδοποίηση προτίθεται ν’ αντιπαρατεθεί με την καθεστηκυία τάξη και εννοεί πραγματικά τα όσα λέει, τότε θα πρέπει να κάνει κάποια βήματα ώστε να έχει τη δυνατότητα να λειτουργεί ακόμα και όταν αυτό δεν της είναι επιτρεπτό. Οφείλει να αναπτύξει μια υπόγεια δομή. Μια άλλη μορφή λειτουργίας στα πλαίσια της υπόγειας δομής, είναι η παρανομία.

Παραδείγματα αντι-εξουσιαστικών υπόγειων δομών

Στις Η.Π.Α., ένα πασίγνωστο παράδειγμα είναι ο Υπόγειος Σιδηρόδρομος, που βοήθησε πολλούς νόμιμα υποδουλωμένους Μαύρους ανθρώπους να διαφύγουν της αιχμαλωσίας, και στον οποίον ήταν αισθητά μικρότερο το ρίσκο να πιαστούν και να τιμωρηθούν. Προφανώς και ήταν ένα εγχείρημα εξαιρετικά παράνομο. Όμως, κατά κύριο λόγο, δεν ήταν εξεγερσιακό · σκοπός του “σιδηροδρόμου” δεν ήταν να οργανώσει μια ένοπλη εξέγερση ενάντια στην κυβέρνηση των Η.Π.Α.

Ένα ακόμη καλά μελετημένο παράδειγμα, πηγάζει από τη ρωσική αυτοκρατορία στα τέλη του 19ου και αρχές του 20ού αιώνα. Ως το 1917, κυρίως όλη η αριστερά -ναροντνικοί, μπολσεβίκοι, μενσεβίκοι, αναρχικοί, και ούτω καθεξής- ήταν παράνομη. Όλες οι οργανώσεις της ήταν απαγορευμένες, δεν τους επιτρεπόταν να έχουν δημόσια παρουσία εντός της αυτοκρατορίας. Εξ ανάγκης, λοιπόν, οι πολιτικές δομές των οργανώσεών τους βρίσκονταν στην παρανομία: προκειμένου να πραγματοποιήσουν εργατικές απεργίες, προπαγάνδα, εκτελέσεις και, εν τέλει, επανάσταση, έπρεπε να μάθουν να λειτουργούν ενόσω τους απαγορευόταν να έχουν επίσημη υπόσταση.

Στις πιο πρόσφατες εποχές, σχεδόν κάθε σημαίνουσα αντι-αποικιοκρατική οργάνωση -ακόμα κι εκείνες που χρησιμοποιούν “ειρηνικές” μεθόδους- είχε καταστεί παράνομη εντός των αποικιών τις οποίες μάχονταν να απελευθερώσουν. Τα κομμουνιστικά κόμματα ήταν επίσης παράνομα σε πολλές χώρες (και εξακολουθούν να είναι σε μερικές). Σε πολλά μέρη του κόσμου, το να είσαι απλώς ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομο είναι παράνομο, πόσο μάλλον να δημιουργείς μαχητικές ΛΟΑΤΚΙΑ+ οργανώσεις. Παρ’ όλα αυτά, όλες αυτές οι ομαδοποιήσεις υπήρχαν και συνεχίζουν να υπάρχουν. Σήμερα, αυτή τη στιγμή, τα έθνη-κράτη παγκοσμίως έχουν απαγορεύσει αντι-εξουσιαστικές οργανώσεις, και με χαρά εφευρίσκουν δικαιολογίες για ν’ απαγορεύσουν ακόμα περισσότερες. Πολλές εξ αυτών των οργανώσεων δε σταματούν τη λειτουργία τους περιμένοντας απλώς πότε θ’ αποφασίσει η κυβέρνηση να τις νομιμοποιήσει ξανά – μια “ριζική αλλαγή” που ίσως να μην έρθει ποτέ. Κινούνται υπόγεια.

Πρακτικά ζητήματα της παρανομίας

Τι κάνει η οργάνωσή σας; Πώς θα το έκανε αν ήταν παράνομη; Μπορούμε να αναλογιστούμε πάνω σ’ αυτά τα ερωτήματα σπάζοντάς τα σε μικρότερα:

  • Χρειάζεται μια ομαδοποίηση να κάνει συναντήσεις; Πώς θα πραγματοποιούσε μια συνάντηση χωρίς να το ανακαλύψει κάποιος που δε θα έπρεπε;
  • Οι άνθρωποί της χρειάζονται τροφή, στέγη, ρουχισμό; Μεταμφιέσεις; Πώς αγοράζεις, δανείζεσαι, κατασκευάζεις ή παίρνεις πράγματα δίχως να τραβήξεις ανεπιθύμητη προσοχή; Πώς μετακινείς πράγματα μυστικά;
  • Χρειάζονται κάποια πράγματα να λέγονται δημοσίως; Πώς διαδίδεις ένα μήνυμα χωρίς να δίνεις στίγμα της τοποθεσίας σου;

Κάποιοι άνθρωποι μπορούν να επεξεργαστούν αυτά τα ζητήματα ευκολότερα από κάποιους άλλους · κι εδώ τίθεται το ζήτημα της αμοιβαιότηας. Μπορείς να βασίζεσαι στις δυνάμεις σου όταν οι άλλοι βασίζονται στις δικές τους. Η φαντασία είναι τόσο σημαντική όσο και η τεχνογνωσία · με εξάσκηση κι εκπαίδευση, πολλοί από εμάς μπορούν να γίνουν αρκετά καλοί σε πράγματα στα οποία δεν ήταν τόσο καλοί “εκ φύσεως”. Κάποιες φορές βοηθά η ευελιξία · κάποιες άλλες βοηθά η ρουτίνα. Εξαρτάται απ’ τους στόχους και τις συγκυρίες.

Τα ατυχήματα, οι κακές επιλογές, και απλά η κακή τύχη, είναι όλα -λίγο ή πολύ- αναπόφευκτα. Καίριας σημασίας είναι το να έχουμε εναλλακτικά πλάνα και να προετοιμαζόμαστε για σενάρια τύπου “και αν γίνει αυτό;”. Οι δυσκολίες είναι εγγυημένες, όμως οι υπόγειες οργανώσεις μπορούν να κερδίσουν και κερδίζουν μάχες ενάντια στις θεσμοθετημένες εξουσίες – διότι οι υφιστάμενοι εξουσιαστές έχουν τουλάχιστον τόσες αδυναμίες όσες και οι αντίπαλοί τους.

Το να είμαστε έτοιμοι να εκθέσουμε και να εκμεταλλευτούμε τις αδυναμίες των διακηρυγμένων αντιπάλων μας, είναι κρίσιμο για μια επιτυχημένη εξεγερσιακή στρατηγική, και ελάχιστες εξεγέρσεις έχουν επιβιώσει στα πρώτα τους στάδια χωρίς τουλάχιστον μερικούς μυστικούς συνωμότες – με άλλα λόγια, χωρίς υπόγεια δομή.

Πηγή: Abolition Media

Μετάφραση: Επαναστατική Συνείδηση

Ινδία, Νέο Δελχί: Δέκα παραστρατιωτικοί σκοτώθηκαν σε ενέδρα των ανταρτών

Posted on by

Δέκα παραστρατιωτικοί της DRG (District Reserve Guard) και ο οδηγός τους σκοτώθηκαν σε έκρηξη αυτοσχέδιου εκρηκτικού μηχανισμού, όταν επέστρεφαν στο βαν τους έπειτα από αντι-αντάρτικη επιχείρηση στην ινδική πολιτεία Chhattisgarh. Το βαν εξαϋλώθηκε από την έκρηξη, που άφησε στον δρόμο έναν πολύ μεγάλο κρατήρα.

Η επίθεση της Τετάρτης, η πλέον εξέχουσα των τελευταίων δύο ετών, πραγματοποιήθηκε από αντάρτες μαχητές στην κεντρική περιοχή της Dantewada. Επιστρατεύτηκαν ενισχύσεις από την CRPF (Central Reserve Police Force), και η DRG παρατάχθηκε στα περίχωρα.

Πηγή: Abolition Media

Μετάφραση: Επαναστατική Συνείδηση

Επαναστατική Συνείδηση: Μπροσούρα – Ακονίζοντας την επαναστατική μνήμη

Posted on by

“Ακονίζοντας την επαναστατική μνήμη”
(Μάρτιος 2023)

Η παρούσα ψηφιακή μπροσούρα επιμελήθηκε και δημοσιεύεται από το εγχείρημα της Επαναστατικής Συνείδησης ως συνεισφορά στη διατήρηση της επαναστατικής μνήμης και στη συνέχιση των επιθετικών πρακτικών. Περιέχει κείμενα – αναλήψεις ευθύνης επιθετικών ενεργειών από ομάδες αντάρτικου πόλης και άμεσης δράσης που δραστηριοποιούνταν στον ελλαδικό χώρο κατά τα τέλη της δεκαετίας του ’00 και αρχές της επομένης. Ομάδες που -μαζί με τη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, τον Επαναστατικό Αγώνα, τη Σέχτα Επαναστατών, και κάθε άλλη επαναστατική οργάνωση και επιθετικό σχηματισμό- είχαν τη δική τους ξεχωριστή θέση και συνεισφορά στον ποιοτικό καθορισμό του σύγχρονου εγχώριου πήχη της επαναστατικής πολιτικής αντιβίας, με τα δικά τους ιδιαίτερα πολιτικά και ιστορικά περιεχόμενα και χαρακτηριστικά. Η μπροσούρα δημοσιεύεται ως φόρος τιμής στους ανθρώπους εκείνους, ενάντια στη λήθη, διατρανώνοντας πως μνήμη σημαίνει συνέχιση του αγώνα στα ίδια επαναστατικά μονοπάτια.

PDF: Ακονίζοντας την επαναστατική μνήμη

Επαναστατική Συνείδηση

Περιεχόμενα:

  • Ίδρυμα “Ζυλ Μπονό”
  • Αντάρτικος Σχηματισμός “Λάμπρος Φούντας”
  • Συμβούλιο Αποδόμησης της Τάξης
  • Συνθήκη των Άνομων / Πρεσβευτές του Ερέβους
  • Συμμορίες Συνείδησης / Εξτρεμιστές Περάματος
  • Αποκλίνουσες Συμπεριφορές για τη Διάδοση του Επαναστατικού Τερρορισμού

Τιμή για πάντα στον σύντροφο Λάμπρο Φούντα

Posted on by

Τιμή για πάντα στον πεσόντα σύντροφο Λάμπρο Φούντα, αναρχικός μαχητής, αντάρτης-μέλος του Επαναστατικού Αγώνα

10/3/2010 – 10/3/2023

Επαναστατική Συνείδηση

★

13 χρόνια από την ημέρα που ο σύντροφος Λ. Φούντας δολοφονήθηκε από όπλο κρατικού φρουρού κατά την διάρκεια προπαρασκευαστικής ενέργειας του Επαναστατικού Αγώνα.

Ο σύντροφος έπεσε μαχόμενος ενάντια στην επιβολή των μνημονιακών πολιτικών. Έπεσε αντιστεκόμενος στο θανατηφόρο κοινωνικό εκτροχιασμό για τον οποίο υπεύθυνοι είναι το κράτος και το κεφάλαιο.

Τιμή για πάντα στο σύντροφο Λάμπρο Φούντα

Πόλα Ρούπα, γ΄πτέρυγα φυλακές Θήβας

Νίκος Μαζιώτης, δ΄πτέρυγα φυλακές Δομοκού

Πηγή: Athens Indymedia

Μεξικό, Οαχάκα: Ανάληψη ευθύνης για εκρηκτική επίθεση στην Τράπεζα Bienestar – Informalidad Anarquica / F.A.I.

Posted on by

Αναλαμβάνουμε την ευθύνη για την πυροδότηση αυτοσχέδιου εκρηκτικού μηχανισμού που τοποθετήσαμε σε ATM της Τράπεζας Bienestar, η οποία βρίσκεται στα προάστια της Οαχάκα, στην περιοχή που είναι κατειλημμένη απ’ το Μεξικανικό κράτος.

Νωρίς το ξημέρωμα της 14/02/23. Πυροδοτήσαμε τα εκρηκτικά. Από απόσταση ακούσαμε τον κρότο και τον συναγερμό της τράπεζας. Υπολογίσαμε μεγαλύτερο αντίκτυπο ο οποίος προκάλεσε ακόμα μεγαλύτερη ζημιά στο ATM, διαρρηγνύοντας για μια στιγμή την ανία της κοινωνικής ειρήνης. Αυτή τη φορά, η δράση αποσιωπήθηκε απ’ τα τσιράκια της τάξης και των καθεστωτικών. Θα ακονίσουμε ακόμα καλύτερα το μαχαίρι την επόμενη φορά. Αυτή η εξεγερτική χειρονομία αποτελεί μαχητικό χαιρετισμό στον Alfredo Cospito και στον ακατάπαυστο πόλεμό του ενάντια στη φυλακή και στο καθεστώς απομόνωσης 41 bis.

Μας είναι ξεκάθαρο πως η εξεγερσιακή αλληλεγγύη απαιτεί θέληση, σθένος και μπαρούτι.

Οφείλουμε να οξύνουμε τη σύγκρουση προωθώντας την επίθεση!

Για τη διάχυση της σύγκρουσης και την εξεγερτική αλληλεγγύη!

ΚΑΤΩ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΑΠΟΜΟΝΩΣΗΣ 41 BIS!

Να κάνουμε πράξη τον αναρχικό βανδαλισμό ενάντια στην καθεστηκυία τάξη!

Informalidad Anarquica (Αναρχικός Αφορμαλισμός)
F.A.I.

Πηγή: Dark Nights

Μετάφραση: Επαναστατική Συνείδηση

Φιλιππίνες: Νέος Λαϊκός Στρατός – Πολιτικές εκτελέσεις στρατιωτών και μυστικών πρακτόρων του Κυβερνητικού Στρατού

Posted on by

Εκτέλεση δύο Στρατιωτών από το Αντάρτικο στις Φιλιππίνες (Φεβρουάριος 2023)

Δύο στρατιώτες εκτελέστηκαν από τρία μέλη του Νέου Λαϊκού Στρατού στην αγορά Barangay Cotmon (στην περιοχή Albay), στις 6:50 το πρωί. Οι δύο στρατιώτες ανήκαν στο 31ο Τάγμα του Πεζικού, το οποίο φυλούσε εργοτάξιο υποδομών της κατασκευαστικής εταιρείας Centerways Construction, στο Barangay Subong. Οι αντάρτες απαλλοτρίωσαν το όπλο του ενός εκ των στρατιωτών.

Σε δελτίο τύπου του Νέου Λαϊκού Στρατού, εξηγείται πως “η επιχείρηση αυτή αποτελεί κομμάτι της τιμωρητικής εκστρατείας που διεξάγει ο ΝΛΣ (NPA) ενάντια στις μονάδες του AFP (του Κυβερνητικού Στρατού των Φιλιππίνων) και λοιπούς κρατικούς δρώντες που εμπλέκονται σε κατάφωρες καταπατήσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το 31ο Τάγμα του Πεζικού (IBPA), στο οποίο ανήκαν οι δύο στρατιώτες, ευθύνεται για πολλαπλά φασιστικά εγκλήματα ενάντια στους πληθυσμούς του Albay, του Sorsogon και του Masbate. Η ενέργεια αυτή αποτελεί επίσης κομμάτι της τιμής που αποτίει το επαναστατικό κίνημα στη μνήμη -και κομμάτι της επαναστατικής κληρονομιάς- του συντρόφου Jose Maria Sison.“

Πηγή: Abolition Media

Εκτέλεση δύο Μυστικών Πρακτόρων του Στρατού από το Αντάρτικο στις Φιλιππίνες (Νοέμβριος 2022)

Μαχητές του Νέου Λαϊκού Στρατού πυροβόλησαν και εκτέλεσαν δύο μυστικούς πράκτορες από το 47ο Τάγμα του Πεζικού του στρατού των Φιλιππίνων, στο Barangay Camingan, στο Western Negros.

Το μεσημέρι εκείνης της Πέμπτης, δύο αξιωματικοί με πολιτική περιβολή, λοχίες, οι οποίοι ηγούνταν αναγνωριστικής επιχείρησης, δέχθηκαν επίθεση με πολυβόλα από κομάντο πέντε ανταρτών, οι οποίοι έκαναν κυκλωτική στις δύο μοτοσυκλέτες τους.

Πηγή: Abolition Media

Μετάφραση: Επαναστατική Συνείδηση

Ισπανία, Σαραγόσα: Δέμα-βόμβα στον αρχηγό της Ένωσης Δεσμοφυλάκων (CSIF)

Posted on by

Βόμβα δέματος κατά συνδικαλιστικού ηγέτη της CSIF (Σαραγόσα, Ισπανία, 25 Ιανουαρίου 2023)

Ο Alfonso Peiró δεν είναι απλώς ένας δεσμοφύλακας. Για κάποιο λόγο οδηγείται στην υπεράσπιση της εταιρικής ατιμωρησίας, ιδίως στην υπερ-φυλακή Zuera στη Σαραγόσα.

Όταν οι κρατούμενοι εκτονώνουν το θυμό τους μεταξύ τους ή στον εαυτό τους, όλα είναι καλά. Ωστόσο, όταν κάποιος τολμά να ανταποδώσει τη βία στους μπάτσους της φυλακής, βγαίνουν διπλά κατάπτυστοι χαρακτήρες όπως ο Alfonso Peiró για να φωνάξουν ότι είναι θύματα.

Οι λίγες πιθανές συνέπειες της προσοχής μας δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτό που αξίζουν οι άνθρωποι του είδους του και οι ανώτεροί τους.

Το πακέτο αποτελούνταν από τρεις σωλήνες αλουμινίου γεμάτους με λευκό χλωρατίτη δεμένους μεταξύ τους. Για την αποφυγή ζημιών σε τρίτους, οι οποίοι δεν είναι ο στόχος μας, το πακέτο σφραγίστηκε με διαφανές πλαστικό.

Αφιερώνουμε αυτή τη δράση στον αναρχικό σύντροφο Alfredo Cospito, κρατούμενο στα μπουντρούμια του ιταλικού κράτους, ο οποίος πραγματοποιεί σκληρή απεργία πείνας ενάντια στο 41 bis, ένα καθεστώς απόλυτης απομόνωσης στο οποίο θέλουν να τον υποβάλουν.

Η ΜΟΝΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ

Ο ΦΟΒΟΣ ΑΛΛΑΖΕΙ ΤΟ ΠΕΔΙΟ

ανυπόμονοι

Μετάφραση: Δ.Ο. ΕΗΦ

Πηγή: Ευλογημένη Η Φλόγα

Prospero Gallinari πάντα παρών! (Ρέτζιο Εμίλια, 1/1/1951 – 14/1/2013)

Posted on by

★

PROSPERO GALLINARI
[Ρέτζιο Εμίλια 1/1/1951 – 14/1/2013]
ΠΑΝΤΑ ΠΑΡΩΝ!

[…] Ήμασταν σε πόλεμο, όπως εκείνοι οι δυστυχισμένοι φαντάροι που επιστρατεύονταν και στέλνονταν στο Βιετνάμ. Τέτοια ήταν η σύγκρουση σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Όλα ξεκίνησαν από το εργατικό κίνημα. Στις διαδηλώσεις μας για μια καλύτερη κοινωνική κατάσταση, ενάντια στην ανεργία, το Κράτος απάντησε με την επέμβαση των δυνάμεων καταστολής και ξυλοδαρμούς. Οι αντιδραστικές δυνάμεις απάντησαν με τη σφαγή της πιάτσα Φοντάνα. Σε εκείνο το σημείο, από τη μεριά μας, δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό από το να απαντήσουμε ένοπλα. Μια κυριολεκτική κήρυξη πολέμου […]

Τέλος μιας ιστορίας. Η Ιστορία συνεχίζεται…

Δέκα χρόνια μετά το θάνατο του Πρόσπερο Γκαλινάρι, αυτού του ξεχωριστού κομμουνιστή από την κόκκινη Εμίλια, κυκλοφόρησε πρόσφατα στην Ιταλία, από τις μιλανέζικες εκδόσεις PGreco, μια νέα εμπλουτισμένη επανέκδοση της αυτοβιογραφίας του “Ένας αγρότης στη μητρόπολη. Αναμνήσεις ενός αγωνιστή των Ερυθρών Ταξιαρχιών”, η οποία κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Διάδοση [Αθήνα, 2015].

H Επανάσταση είναι ένας ανθός που δεν πεθαίνει…

Στη Μνήμη του, μεταφράσαμε και δημοσιεύουμε την Εισαγωγή σ’ αυτήν την επανέκδοση, γραμμένη από τους συντρόφους & τις συντρόφισσες του. Πρόκειται για ένα πολύτιμο συλλογικό κείμενο, συνοπτικό και πυκνό, γραμμένο δέκα χρόνια μετά το θάνατο του “Gallo”, με πολιτική ειλικρίνεια, συντροφική ανθρωπιά και το βλέμμα στραμμένο εκεί που στόχευε πάντα και εκείνο αυτού του ξεχωριστού αγρότη στη μητρόπολη: στην επαναστατική προοπτική.

Αυτή η χρήσιμη επανέκδοση στα ιταλικά περιέχει και δυο συλλογικά κείμενα της δεκαετίας του 1990, με την υπογραφή του Πρόσπερο και άλλων πολιτικών κρατούμενων – πρώην μελών της επαναστατικής κομμουνιστικής οργάνωσης που σημάδεψε όσο λίγες την Ιστορία του ευρωπαϊκού “σύντομου 20ου αιώνα”, τα οποία θα μεταφραστούν προσεχώς στα ελληνικά και θα δημοσιευθούν στο prolprot.espivblogs.net

Πρόκειται για δύο απολογιστικά κείμενα, γραμμένα σε περιόδους προγενέστερες της συγγραφής και της έκδοσης της βιογραφίας του. Το πρώτο, με τον τηλεγραφικό τίτλο “Για τα χρόνια του Εβδομήντα” γράφτηκε στη ρωμαϊκή φυλακή Rebibbia το Γενάρη του 1994, ως μια συμβολή στην εκδήλωση που είχε διοργανώσει το Circolo Valerio Verbano με αφορμή την έκδοση του Franco Ottaviano: “Η επανάσταση μέσα στο λαβύρινθο” [“La rivoluzione nel labirinto”] (εκδ. Rubbettino, Μεσίνα. 1993). Το δεύτερο, συντάχθηκε μ’ αφορμή τη συμπλήρωση της πρώτης εικοσαετίας από την απαγωγή του Άλντο Μόρο και δημοσιεύθηκε στην καθημερινή εφημερίδα il manifesto στις 20/3/1998 με τιτλο “Οι ερωτήσεις της ιστορίας” [“Le domande della storia”].

Στη Μνήμη του, αναδημοσιεύουμε επίσης και το κείμενο της Προλεταριακής Πρωτοβουλίας ΠΡΟΣΠΕΡΟ ΓΚΑΛΙΝΑΡΙ: ΠΑΡΩΝ! που δέκα χρόνια μετά τη συγγραφή και δημοσίευση του, μεταφράστηκε στα ιταλικά και στάλθηκε ώστε να διαβαστεί -μαζί μ’ ένα σύντομο Προλεταριακό Χαιρετισμό από την Αθήνα– στην Εκδήλωση “Μεταξύ Παρελθόντος και Παρόντος“, για τη Bιβλιοπαρουσίαση αυτής της επανέκδοσης, η οποία θα πραγματοποιηθεί στη Ρώμη σήμερα Σάββατο 14 Γενάρη 2023 στο αυτοδιαχειριζόμενο κατειλημμένο κοινωνικό κέντρο Ex Snia και συνδιοργανώνεται από τη συνέλευση της κατάληψης, την πολιτική ομάδα Μilitant και τη συνέλευση του κατειλημμένου χώρου DeLolis Underground που στεγάζεται στη φοιτητική εστία του πανεπιστημίου La Sapienza.

“Fine di una storia. La Storia continua…
La Rivoluzione e’ un fiore che non muore…
Ciao Prospero.”

Προλεταριακή Πρωτοβουλία
Αθήνα, Γενάρης 2023

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΗ

Δέκα χρόνια πριν, στις 14 Γενάρη του 2013 πέθανε στην Ρέτζιο Εμίλια ο Πρόσπερο Γκαλινάρι. Χτυπημένος από το τελευταίο και μοιραίο καρδιακό επεισόδιο βρέθηκε κοντά στο σπίτι του, πεσμένος πάνω στο τιμόνι του αμαξιού του. Τελούσε σε καθεστώς κατ’ οίκον περιορισμού για λόγους υγείας. Όπως κάθε μέρα πήγαινε στην εταιρεία, όπου του είχε δοθεί άδεια εργασίας και δούλευε, εκτελώντας χρέη εργάτη.

Στην κηδεία του παραβρέθηκαν πολλά άτομα. Παλιοί στρατευμένοι των Κόκκινων Ταξιαρχιών [Brigate Rosse (ΒR)], ηλικιωμένα στέλεχη του ιταλικού επαναστατικού κινήματος, πολλοί από την Εμίλια που τον είχαν γνωρίσει στα νιάτα του και πάρα πολλοί νεολαίοι που είχαν μάθει να τον σέβονται, ακούγοντας τις συνεντεύξεις και διαβάζοντας το βιβλίο με τις αναμνήσεις του που τιτλοφορείται Ένας αγρότης στη μητρόπολη.

Έμοιαζε και ήταν όντως μια κηδεία από άλλους καιρούς. Μια μαρτυρία ενότητας και μια ευκαιρία για να δεθούν μαζί το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, στη μνήμη ενός ανθρώπου, η ακεραιότητα του οποίου υπήρξε απολύτως αδιαμφισβήτητη. Ήταν ένα γεγονός που ενόχλησε αρκετά. Ακολούθησε ένα καταιγισμός από καταδικαστικές δηλώσεις ενώ ασκήθηκαν μέχρι και διώξεις. Μα πως στάθηκε δυνατό έστω και να φανταστούμε ότι θα μπορούσαμε να θάψουμε μ’ αυτόν τον τρόπο, αυτόν τον νεκρό; Στη χώρα μας, υπάρχουν πράγματα που δεν πρέπει να τα κάνουμε. Ν’ ανοίγουμε το κολασμένο τσουκάλι της ιστορίας, όπως το έλεγε ο Μαρξ, μπορεί να είναι επικίνδυνο.

Πράγματι, η ιστορία είναι ένα πεδίο μάχης με διπλή έννοια, ως το πεδίο της πάλης μεταξύ των τάξεων, τόσο κατά τη διάρκεια της διεξαγωγής της όσο και στην εκ των υστέρων ανακατασκευή της. Αυτός ο ισχυρισμός, ή αν θέλουμε αυτή η ωμή αλήθεια, εκδηλώνεται -με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο- όταν γίνεται λόγος για τα ιταλικά χρόνια του Εβδομήντα. Με την απόσταση αρκετών δεκαετιών, φαίνεται ξεκάθαρη η πολιτική σημασία και η κοινωνική ευρύτητα της σύγκρουσης που παράχθηκε ανάμεσα στο προλεταριάτο και τη μπουρζουαζία. Όχι όμως τυχαία, μετά απ’ όλο αυτόν τον καιρό, οι πολεμικές μαίνονται ακόμα, χωρίς να λείπουν τα χτυπήματα, ανεβάζοντας στη σκηνή πάντοτε το ίδιο τροπάριο: η άρνηση -από πλευράς της κυρίαρχης τάξης- παραδοχής του γεγονότος ότι η εξουσία της τέθηκε υπό αμφισβήτηση από μια νέα γενιά κομμουνιστών, ριζωμένη στη κοινωνία, προτιθέμενη να δώσει μια χειροπιαστή έννοια στη λέξη επανάσταση.

Πρόκειται για έναν επαναλαμβανόμενο εξαναγκασμό. Μια εμμονή που ενίοτε, όπως στην περίπτωση της λεγόμενης παρασκηνιολογίας [dietrologia], αγγίζει τα όρια του γκροτέσκου. Αλλά δεν πρέπει να εκπλησσόμαστε. Πρόκειται για κάτι που ανταποκρίνεται σε μια βαθύτερη ανάγκη της μπουρζουαζίας, ν’ αντιλαμβάνεται τον εαυτό της ως οικουμενική τάξη και ως την τελευταία λέξη της ιστορίας. Η αθλιότητα, οι πόλεμοι και οι φασισμοί που το κοινωνικό σύστημα της παρήγαγε και εξακολουθεί να παράγει, δεν μετράνε. Η αστική τάξη εκθέτει περήφανη τα συντάγματα της, αδιάφορη για τις εξόφθαλμες αντιθέσεις ανάμεσα στα λόγια και τα έργα της. Φυσικά, το παιχνίδι τινάζεται στον αέρα όταν οι καταπιεσμένοι αποκτούν συνείδηση της πραγματικής συνθήκης τους, θέτοντας υπό αμφισβήτηση -με τρόπο ορθολογικό και οργανωμένο- την κεφαλαιοκρατία. Συνέβη πολλές φορές και θα συμβεί ξανά. Γι’ αυτό είναι χρήσιμη η ανάγνωση του Ένας αγρότης στη μητρόπολη. Γιατί είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που έζησε μέχρι τέλους μέσα στην τάξη του. Γιατί είναι ένα κεφάλαιο της ιστορίας μιας τάξης που -γνωρίζοντας πως να κρατάει δεμένα τα κομμάτια της- εξαπέλυσε και υπερασπίστηκε παράτολμες προκλήσεις, έτοιμη πάντοτε ν’ αρχίσει από την αρχή.

Εδώ, έχει νόημα να ειπωθεί κάτι για τον Πρόσπερο Γκαλινάρι. Η φύση στάθηκε μαζί του γενναιόδωρη, του έδωσε θάρρος, υπομονή, γνώση και θέληση. Ως τίμημα, μετά τα τριάντα του, απώλεσε λίγη από την υγεία του. Όμως τα εμφράγματα και τα ισχαιμικά δεν είχαν γονατίσει αυτόν τον Εμιλιάνο, από την κάτω Εμίλια. Διατηρούσε -χωρίς κόπο, ενστικτωδώς- την καλή του διάθεση. Μέσα από εκείνον, η τήρηση της συνέπειας έμοιαζε κάτι το απλό και ολοκληρωμένο. Δεν ήταν πεισματάρικη επιμονή. Δεν ήταν θρασεία έπαρση. Στον Πρόσπερο Γκαλινάρι, η σταθερότητα των τρόπων και των ιδεών αποκτούσε το νόημα της, μέσα από μια επιλογή που είχε γίνει μια για πάντα. Χωρίς μεταμέλειες. Χωρίς ελαφρότητες. Με τη μακρά πνοή του αγρότη και τη στεγνή ευθύνη του κομμουνιστή.

Πρόκειται για παραδειγματικά χαρακτηριστικά. Σήμερα είναι δόκιμο να το υπογραμμίζουμε, ενώπιον της πορείας μιας ζωής που βρίσκεται σμιλεμένη μέσα στο πλατύ πλινθόχτιστο της ταξικής πάλης. Ο Γκαλινάρι είχε γεννηθεί σε μια φτωχή οικογένεια και άρχισε να δουλεύει πολύ μικρός. Είχε μεγαλώσει με το μόχθο και την ικανοποιήση του ψωμιού που κατακτιέται από τα ίδια του τα χέρια. Όμως, σ΄ εκείνο το σπίτι και σ’ εκείνο το δικό του Ρέτζιο των χρόνων του Πενήντα, είχε διδαχθεί μια ανώτερη υπερηφάνεια. Εκείνη του συνειδητού προλεταριάτου. Εκείνη μιας δυνητικά διευθύνουσας τάξης, η οποία μέσα στο σύστημα του Τολιάτι, έβλεπε στην Κόκκινη Εμίλια τους πρώτους καρπούς της αντιφασιστικής μάχης, σφυρηλατώντας το οικοδόμημα του ιταλικού δρόμου προς το σοσιαλισμό.

Έλαχε στη μοίρα του Γκαλινάρι -και πολλών άλλων σαν κι εκείνον- να πρέπει να θέσουν υπό συζήτηση τα πάντα. Υπήρξαν σχίσματα, ρήξεις, αλληλοκατηγορίες και απογοητεύσεις. Το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα [Partito Comunista Italiano (PCI)] φάνταζε καθυστερημένο και διστακτικό μπροστά στο ρήγμα του 1968. Ένας ολόκληρος κόσμος χτύπαγε τις πόρτες του ευρωπαϊκού νεοκαπιταλισμού, ζητώντας αρκετά περισσότερα από ισότητα, ζητώντας απλώς την επανάσταση.

Ήταν πραγματικά μια ξεκάθαρη αποκοπή, η οποία παρέμεινε -μαζί με το προηγούμενα εφόδια- η προσωπική κληρονομιά του Πρόσπερο, κάτι που γινόταν εντελώς ξεκάθαρο, μέσα από τον ίδιο τον τρόπο της ύπαρξης του. Μπορούμε να σιχαινόμαστε τον γραφειοκράτη χωρίς να κηρύττουμε την απουσία της πειθαρχίας. Μπορούμε ν’ αντιπαρατεθούμε με την υποκρισία χωρίς να καταφεύγουμε στον ατομικισμό. Το σχολείο του κομμουνισμού της Εμίλια, με τα ευρύτερα θερμόμετρα του, δεν αποκηρύχθηκε ποτέ από τον Gallo, ο οποίος αποστρεφόταν αυθόρμητα τους σεχταρισμούς και τις εξτρεμιστικές μανίες της μικροαστικής τάξης. Όμως η αναγκαιότητα των ρήξεων, της γνώσης να βαδίζουμε, ακόμα και όντας λίγοι, να πηγαίνουμε αντίθετα στο ρεύμα, έμεινε σ’ εκείνον πάντοτε σε εγρήγορση, θρέφοντας μια ιδέα της πρωτοπορίας, που είχε τη γεύση μιας μοίρας που γινόταν αντιληπτή και αποδεκτή.

Όχι τυχαία, ο Πρόσπερο Γκαλινάρι έφερε όλη την αποφασιστικότητα του μέσα στις Kόκκινες Ταξιαρχίες. Σ’ αυτήν την οργάνωση συνέβαλε με το σύνολο των πεποιθήσεων του: με την έννοια του κόμματος, με την αντάρτικη αντίληψη και την ηθική μιας γενιάς που σκεφτόταν με τρόπο διεθνή και δεν φοβόταν να κόψει πίσω της τις γέφυρες. Δίχως άλλο, οι BR ήταν για εκείνον ένα σκληρό εργαλείο μέσα σε μια ριζική μάχη. Αποτελούσαν όμως και μια κοινότητα ανδρών και γυναικών, ενωμένων από μια επιλογή ζωής, η οποία έμπαινε κάθημερινά σε δοκιμασία. Η αλλαγή μιας πινακίδας σ’ ένα κλεμμένο αυτοκίνητο, η συμμετοχή στην απαγωγή του Άλντο Μόρο, η συγγραφή ενός πολιτικού ντοκουμέντου ή το καθάρισμα του κελιού μιας ειδικής φυλακής, ήταν καθήκοντα που αναλάμβανε με την ίδια αντιρητορική, συχνά πυκνά ειρωνική, αφοσίωση. Ήταν σε θέση να διδάσκεται και να το αποδέχεται χωρίς καμία δυσκολία, από κάποιον σύντροφο πιο άπειρο από εκείνον. Ήταν σε θέση να τον βοηθήσει με μια άξαφνη ευαισθησία, μαντεύοντας την ανθρώπινη πλευρά του προβλήματος.

Δεν υπερβάλουμε. Στον Γκαλινάρι δεν αρέσαν οι υπερβολές. Μιλάμε μονάχα για τον άνθρωπο, τον στρατευμένο, τον ταξιαρχίτη. Στις Κόκκινες Ταξιαρχίες έδωσε όλο του το είναι, με τη φυσικότητα που εκτελούνται τα βασικά καθήκοντα. Ακολούθησε ολόκληρη τη διαδρομή. Αρνήθηκε κάθε συμβιβασμό. Άπέφυγε να κρατήσει κάθε εύκολη απόσταση.

Γιατί εκείνος, όπως και πάρα πολλοί άλλοι επαναστάτες πριν από εκείνον, ήρθε αντιμέτωπος με την ήττα και ήταν ακριβώς μέσα στην ήττα που ο Πρόσπερο επέδειξε τις ιδιαίτερες αρετές του. Δεν καλλιέργησε απεχθείς πρόσωποκεντρισμούς. Δεν αρνήθηκε τη συζήτηση με όποιον αγνοούσε το ιδιαίτερο πλαίσιο των χρόνων του Εβδομήντα. H δική του αγωνία συμπυκνωνόταν στην αυθεντική μετάδοση μιας κληρονομιάς εμπειριών στις νέες γενιές. Γι’ αυτόν το λόγο -με την απουσία κάθε θυματοποίησης που τον χαρακτήριζε- ενθάρρυνε μέσα στα κινήματα μια μάχη για την απελευθέρωση των πολιτικών κρατούμενων. Γι’ αυτόν το λόγο -με την απόσταση που τον χώριζε από κάθε πρωταγωνιστισμό- εξήγησε, όπου του στάθηκε δυνατό, το νόημα μιας ιστορίας που λασπωνόταν από τα χτυπήματα των παρασκηνιολογιών, των κατευθυνόμενων παραποιήσεων και των κραυγαλέων ή πιο λεπτεπίλεπτων σχηματοποιήσεων.

Ναι, ο Πρόσπερο Γκαλινάρι ήταν ένα κομμουνιστής που -για να το πούμε με βαριές κουβέντες- ήξερε να σέβεται την έμφυτη ανωτερότητα της ιστορίας. Ήξερε όμως και ότι αυτός ο ορίζοντας δεν περιέχει ένα εξασφαλισμένο αίσιο τέλος και όλη του τη ζωή την έθεσε στην υπηρεσία μιας πρόκλησης που έπρεπε -φόρα τη φορά- να τεθεί, μέσα στα πάντοτε διαφορετικά πειράματα της συλλογικής δράσης.

Ας μιλήσουμε τέλος για το βιβλίο. Ο αναγνώστης του Ένας αγρότης στη μητρόπολη βρίσκεται ενώπιον μιας στοχασμένης ακολουθίας αναμνήσεων. Πρόκειται για αναμνήσεις κυρίως πολιτικές. Δεν λείπει όμως και η προσοχή στα πράγματα της ζωής, στις πάμπολλες σημασίες της καθημερινής ύπαρξης. Δεν πρόκειται απλώς για τη λύπη του στρατευμένου ή του φυλακισμένου για τη στέρηση των προσωπικών αισθημάτων, των χρωμάτων και των ήχων του κόσμου. Πρόκειται για τη σχέση με τη γη και τον αέρα, της σχέσης με την εναλλαγή των εποχών, εκείνου του κριτηρίου που είχε κληρονομήσει από τη συλλογική χειρωνακτικότητα της αγροτικής εργασίας. Στον Γκαλινάρι, όλα αυτά ήταν ριζωμένα στη ψυχή του, κάτι που δεν απώλεσε -σε καμία περίπτωση- κατά την διάρκεια του ταξιδιού του μέσα στη μητρόπολη. Αυτό που προέκυπτε ήταν μια ξεχωριστή ειλικρίνεια. Μια ειλικρίνεια, διόλου αφελής, την οποία ο αναγνώστης θα συναντήσει μέσα στις σελίδες του, εκεί όπου ο άνθρωπος, ο στρατευμένος και ο πολιτικός διευθύνοντας καταφέρνουν να συνομιλούν χωρίς παρωπίδες και ναρκισισμούς, με μια γλώσσα καθαρή και ειλικρινή που καθιστά αυτή τη μνήμη σε πολύτιμη, παραδίδοντας την στην ιστορία.

Πολύ συχνά γίνεται λόγος, και ορθά, για τα όρια και τους κινδύνους της αναμνησιολογίας. Για τις Β.R υπάρχει πολύ μεγάλη, ίσως υπερβολική, εξαιτίας και του γεγονότος ότι η απαγόρευση που κηρύχθηκε από την κυρίαρχη τάξη ως προς την ιστορική-πολιτική συζήτηση προσέδωσε στη διήγηση, στην ατομική αναφορά, στο λίγο ή πολύ αληθές αφήγημα των βιωμένων εμπειριών, ένα συμπληρωματικό -όχι πάντοτε θετικό- ρόλο. Μονάχα τώρα μερικοί ιστορικοί αρχίζουν να τίθενται σε κίνηση με τις ελάχιστες δόσεις επάρκειας. Σε κάθε περίπτωση, γίνεται αντιληπτή η έλλειψη μιας γενικής ματιάς, μιας πολύπλοκης ματιάς ικανής να συνδέσει την ιστορία της ένοπλης πάλης με το ευρύτερο πλαίσιο των ιταλικών και ευρωπαϊκών ταξικών αγώνων των χρόνων του Εβδομήντα, καθώς επίσης και με τη γενικότερη ιστορία του ιστορικού κομμουνισμού, στην οποία οι Κόκκινες Ταξιαρχίες εξ ολοκλήρου περιλαμβάνονται.

Αυτή είναι ίσως και η σημαντικότερη συμβολή του Ένας αγρότης στη μητρόπολη προς τον ενδιαφερόμενο αναγνώστη, τόσο τον στρατευμένο όσο επίσης και στον μελετητή που δουλεύει πάνω στο υλικό της ιστορίας. Οι Brigate Rosse ήταν μια επαναστατική κομμουνιστική οργάνωση. Γεννήθηκαν μέσα στην εργατική τάξη, με τον διακηρυγμένο στόχο να βρούν ένα δρόμο για την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας, μέσα στις νέες συνθήκες που είχαν δημιουργηθεί μεταπολεμικά από τον καπιταλισμό και την παγκόσμια συνθήκη. Βρέθηκαν αντιμέτωπες και αποπειράθηκαν να επιλύσουν τα κλασσικά προβλήματα του επαναστατικού μαρξισμού. Αναγκαστικά έπρεπε να εφεύρουν, αλλά το έκαναν μέσα σ’ ένα αυλάκι μακρύτερο και πλατύτερο από τη δική τους εμπειρία. Έγραψαν και θεωρητικοποίησαν, η σκέψη τους όμως συνδεόταν με μια διεθνή συζήτηση που εκτεινόταν πολύ πιο πέρα από τα ιταλικά σύνορα, στοχεύοντας στην επανεκκίνηση των ζητημάτων του λενινισμού μέσα στη χώρα της Κόκκινης Διετίας, της αντιφασιστικής Αντίστασης, του φοιτητικού Εξήντα Οκτώ και του εργατικού Εξήντα Εννιά.

Δεν ήταν ένα εύκολο καθήκον και το βιβλίο του Πρόσπερο Γκαλινάρι προσφέρει πολλά ερεθίσματα ώστε να γίνουν αντιληπτά τόσο τα προσόντα όσο και τα όρια των Κόκκινων Ταξιαρχιών. Σε κάθε περίπτωση, ο συγγραφέας δεν επιζητεί εκπτώσεις. Δεν παριστάνει τον σκληρό. Ούτε καν φορτώνει τις ευθύνες στην εποχή, τις ιδεολογίες και την μέγκενη του Χίλια Εννιακόσια που βρισκόταν παγιδευμένο μέσα στα απολυτοποιημένα καθήκοντα. Απλούστατα, ο Γκαλινάρι καταθέτει την υπερηφάνεια της ισχύος και της ενότητας, τη θλίψη για τους διαιρέσεις και τις διασπάσεις, τις ερωτήσεις που μια συλλογική ιστορία έθεσε στον ίδιο της τον εαυτό, αφήνοντας αυτές για κληρονομία στις επόμενες γενιές.

Εν τέλει, δεν δικαιούμαστε να θρέφουμε αυταπάτες. Θ’ ακούσουμε και πάλι να λένε ότι ο Πρόσπερο ήταν μονάχα ένας δολοφόνος, μην έχοντας εύκολες απαντήσεις, αφού σίγουρα εκείνος χρησιμοποίησε τη βία ενάντια σ’ εκείνον που θεωρούσε εχθρό του δικού του κόσμου. Θα διαβάσουμε μέχρι αηδίας ότι ενσάρκωσε το πρότυπο του φανατικού στρατευμένου και δεν θα ξεγελαστούμε, αφού εκείνος είχε απαρνηθεί αναμφίβολα τη βολική τελειότητα των αμερόληπτων ψυχών.

Η αλήθεια είναι ότι σ’ αυτόν τον κόσμο τον φτιαγμένο από καταπίεση και πόνο, ο Πρόσπερο Γκαλινάρι από μικρό παιδί πήρε κατά γράμμα τον κομμουνισμό, και τουλάχιστον άφησε το δάγκωμα των δοντιών του πάνω στο χέρι που μας βαράει εδώ και αιώνες. Είναι ένα καύχημα του προλεταριάτου που ξέρει να βγάζει τέτοια άτομα, αφού είναι σ’ αυτούς τους απαραίτητους, όπως τους έλεγε ο Μπρεχτ, που εναπόκειται η πιθανότητα μια μέρα να ξεπεραστούν τα σύνορα της αστικής κοινωνίας.

Γενάρης 2023
Οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες του Πρόσπερο

ΕΝΑΣ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΟΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Γι’ αυτή τη ρωμαϊκή βραδιά “μεταξύ παρελθόντος και παρόντος”, δέκα χρόνια μετά το θάνατο του Πρόσπερο Γκαλινάρι, για την παρουσίαση της νέας έκδοσης της βιογραφίας του “αγρότη στη μητρόπολη”, μεταφράσαμε στα ιταλικά αυτό το κείμενο που γράφτηκε το 2013 από την Προλεταριακή Πρωτοβουλία και δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΒΙΔΑ για την όξυνση του ταξικού ανταγωνισμού (15ο τεύχος. Aθήνα. Aπρίλης 2013).

Μαζί με το κείμενο στέλνουμε και τους θερμούς χαιρετισμούς σ’ όλους τους συντρόφους και τις συντρόφισσες, όλους τους άνδρες και τις γυναίκες στην Ιταλία που συνεχίζουν ν’ αντιστέκονται και ν’ αγωνίζονται ενάντια σ’ αυτόν το κόσμο τον φτιαγμένο από καταπίεση και εκμετάλλευση, πόλεμο, εξαθλίωση και θάνατο, ενάντια σ’ αυτό το κεφαλαιο-κρατικό-ιμπεριαλιστικό κτήνος που ρουφάει τις ζωές μας, ενάντια στο οποίο αυτός ο κομμουνιστής από την Εμίλια, σ’ όλη τη ζωή του, πολέμησε και αγωνίστηκε.

Από την αθηναϊκή μητρόπολη, σας χαιρετίζουμε με σφιγμένη τη γροθιά, εκφράζοντας την αμέριστη αλληλεγγύη μας στον αναρχικό σύντροφο Alfredo Cospito που μέσα από τη φυλακή μάχεται για τη ζωή ενάντια στο θάνατο, με το έσχατο όπλο στη διάθεση του, και σ’ όλους τους πολιτικούς κρατούμενους και κρατούμενες, σ’ όλους τους φυλακισμένους και τις φυλακισμένες που αγωνίζονται μέσα στις ιταλικές φυλακές.

Όπως είχε γραφτεί και διαβαστεί κι εκείνη τη χειμωνιάτικη ημέρα, δέκα χρόνια πριν στο Coviolo, από τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που μοιράστηκαν με τον Πρόσπερο τον πολιτικό αγώνα των Κόκκινων Ταξιαρχιών και τον εγκλεισμό στις ειδικές φυλακές:

Τέλος μιας ιστορίας. Η Ιστορία συνεχίζεται…

Προλεταριακή Πρωτοβουλία
Αθήνα, Γενάρης 2023.

ΠΡΟΣΠΕΡΟ ΓΚΑΛΙΝΑΡΙ: ΠΑΡΩΝ!

Στις 14 Γενάρη 2013 έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 62 χρόνων, ο Πρόσπερο Γκαλινάρι, κομμουνιστής μαχητής και μέλος του “ιστορικού πυρήνα” των Κόκκινων Ταξιαρχιών. Η διαδρομή του σκιαγραφεί με γλαφυρό τρόπο τη διαδρομή του επαναστατικού κινήματος στην Ιταλία, των χιλιάδων αγωνιστών και αγωνιστριών που δόθηκαν ολόψυχα και με ανιδιοτέλεια στον Αγώνα για την Επανάσταση και τον Κομμουνισμό.

Γεννημένος την πρωτοχρονιά του 1951 στην “κόκκινη” Ρέτζιο Εμίλια από μια κομμουνιστική οικογένεια χωρικών, από πολύ μικρή ηλικία θα γίνει μέλος της νεολαίας του ΙΚΚ (PCI). To 1968 δεν θ’ ανανεώσει την κάρτα μέλους. Είναι η εποχή που “το μεγαλύτερο Κ.Κ της δυτικής Ευρώπης” θα συνθηκολογήσει πλέον ολοφάνερα με το αστικό καθεστώς και θ’ αρχίσει να διαμορφώνει τη ρεβιζιονιστική γραμμή του “ιστορικού συμβιβασμού” και του “ειρηνικού περάσματος στο σοσιαλισμό”. Είναι η εποχή που χιλιάδες προλετάριοι θα επιλέξουν την εναντίωση σ’ αυτή την γραμμή και θ’ αποπειραθούν τη έφοδο στον ουρανό. Είναι η εποχή που το Κόμμα πρόσταζε “θυσίες για την ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας” και το Κίνημα απαντούσε: “Τι θέλουμε; Τα θέλουμε όλα!”. Μέσα σ’ αυτο το συγκρουσιακό κλίμα ο Πρόσπερο, ο νεαρός “χωρικός στη Μητρόπολη” θα ενταχθεί στην Μητροπολιτική Πολιτική Συλλογικότητα (CPM) του Μιλάνου και από εκεί μαζί με τους συντρόφους και τις συντρόφισσες του θα σχηματίσουν τις πρώτες Κόκκινες Ταξιαρχίες.

Η πορεία του θα δεθεί άρρηκτα με την ιστορία της οργάνωσης. Θα συλληφθεί το 1974 στο Τορίνο, θα δηλώσει πολιτικός κρατούμενος και το Γενάρη του 1977 θα καταφέρει ν’ αποδράσει από τις φυλακές του Τρεβίζο. Το 1978 θα λάβει μέρος στην επιχείρηση της απαγωγής του Άλντο Μόρο και τα καθεστωτικά ΜΜΕ θα τον σκιαγραφήσουν για χρόνια ως τον “εκτελεστή του χριστιανοδημοκράτη ηγέτη”, μια κατηγορία την οποίο ο ίδιος ουδέποτε ούτε θ’ αρνηθεί ούτε θα επιβεβαιώσει. Θα συλληφθεί και πάλι το Σεπτέμβρη του 1979 στη Ρώμη, μετά από ανταλλαγή πυροβολισμών βαριά τραυματισμένος. Κατά τη διάρκεια της πολυετούς κράτησης του στις φυλακές υψίστης ασφαλείας, όπου ούτε θα “μετανοήσει” ούτε θα “διαχωριστεί”, θα υποστεί πολλαπλά καρδιακά εμφράγματα. Το 1984 όντας κρατούμενος θα γράψει μαζί με τους Αντόνι Κόι, Μπρούνο Σεγκέτι και Φραντσέσκο Πιτσιόνι το βιβλίο “Πολιτική και Επανάσταση”, ένα πυκνό έργο που θ’ αποτελέσει τη θεωρητική βάση αυτού που θα οριστεί σχηματικά ως δεύτερη θέση των Κόκκινων Ταξιαρχιών – Μαχόμενου Κομμουνιστικού Κόμματος (BR-PCC) και θα οδηγήσει στο σχηματισμό της Ένωσης Μαχόμενων Κομμουνιστών (BR-UCC).

To 1996, η ιταλική αστική δικαιοσύνη διέκοψε την ποινή του για λόγους υγείας, φοβούμενη το κόστος του θανάτου του μέσα στις φυλακές, ενώ λίγο καιρό αργότερα και ως το τέλος της ζωής του θα τεθεί σε κατ’ οίκον περιορισμό με τη δυνατότητα μετακίνησης του αποκλειστικά για λόγους εργασίας. Ουσιαστικά, 34 χρόνια μετά τη σύλληψη του εξακολουθούσε να ζει σε καθεστώς ομηρίας. Οι παρεμβάσεις μνήμης που έγιναν σε διάφορες γωνιές της ιταλικές επικράτειας μετά το θάνατο του, και η κηδεία του που πραγματοποιήθηκε στις 19 Γενάρη 2013 στο χωριό του Κοβιόλο με την παρουσία εκατοντάδων συντρόφων και συντροφισσών σήκωσε ένα τρομολαγνικό κουρνιαχτό από πλευράς των καθεστωτικών ΜΜΕ και των αστών δημοσιολόγων που μίλησαν “για τη νεκρανάσταση του κλίματος των μολυβένιων χρόνων” και για τους “κινδύνους που προκύπτουν από την εξιδανίκευση της εικόνας ενός τρομοκράτη”. Μια απτή απόδειξη του φόβου που σπέρνει στην αστική τάξη και τα κράτη της η φιγούρα ενός προλετάριου, ενός κομμουνιστή, ενός επαναστάτη, ακόμα και νεκρού…

Προλεταριακή Πρωτοβουλία
Αθήνα, χειμώνας 2013.

Πηγή: Προλεταριακή Πρωτοβουλία

Τουρκία/Κουρδιστάν: HBDH – Κάλεσμα σε οργάνωση για την Ενωτική Επανάσταση

Posted on by

HBDH / Λαϊκό Ενωτικό Επαναστατικό Κίνημα: “Σας καλούμε να συμμετάσχετε στα οδοφράγματα στον δρόμο, στις πολιτοφυλακές στην πόλη, και στο αντάρτικο βουνού, σας καλούμε να οργανωθείτε.”

Νεαρές γυναίκες, νεαροί εργάτες, μαθήτριες, άνεργοι νεολαίοι ·

Ο σφοδρός αγώνας που λαμβάνει χώρα στην Τουρκία και το Κουρδιστάν επηρεάζει κάθε τμήμα της κοινωνίας, και σταδιακά οξύνεται η βιαιότητά του. Η μορφή, η έκταση και η δριμύτητα του πολέμου διαφέρουν από χτες. Ενώ η διαδικασία αυτή συνθλίβει στη μέγγενη σχεδόν όλα τα κομμάτια της κοινωνίας, απ’ την άλλη δημιουργεί και τις πιθανότητες και τις δυνατότητες της λύτρωσης. Καθώς ο λαός μας μένει ξέπνοος μέσα σ’ ένα πρωτόφαντο σκοτάδι, γυρεύει να βρει τρόπο ν’ απαλλαγεί απ’ αυτό. Πρόκειται για έναν μεγάλο πόλεμο, και έχουμε φτάσει μπρος σ’ ένα νέο κατώφλι του πολέμου αυτού. Βρισκόμαστε σε μια διαδικασία που φέρει τεράστιες αναταραχές.

Η νεολαία βρίσκεται στην πρώτη γραμμή αυτού του επιβεβλημένου σκότους, αλλά και του αγώνα που ορθώνεται ενάντιά του. Νεαρές γυναίκες, νεαροί εργάτες, μαθήτριες, άνεργοι νεολαίοι · Η νεολαία μας, που έχει αποτελέσει τη γενεσιουργό αιτία της επανάστασης αυτής, καλωσορίζει κάθε της εμπειρία.

Δεν έχει απομείνει βιώσιμος χώρος για τη νεολαία εντός του καπιταλιστικού συστήματος. Είναι πρόδηλο το γεγονός αυτό απ’ τα σχολεία που έχουν μετατραπεί σε στρατόπεδα, απ’ τα εργοστάσια και τα εργαστήρια που έχουν μετατραπεί σε κελιά, και απ’ τους δρόμους που έχουν μετατραπεί σε εχθρικές βάσεις. Προσπαθούν να ενσταλάξουν την αντιδραστική ιδεολογία του φασισμού στη νεολαία μέσω πολιτικών καταπίεσης κι εκφοβισμού. Λόγω των αντεπιστημονικών εκπαιδευτικών μεθόδων, είναι πλέον αδύνατο να μιλήσουμε για ακαδημαϊκή εκπαίδευση. Παρά τα χίλια συν ένα εμπόδια, κάποιοι άνθρωποι κατόρθωσαν να αποφοιτήσουν, όμως εντάχθηκαν στη στρατιά των ανέργων, με τις προσπάθειές τους να αγνοούνται πλήρως. Νεολαίοι που δεν μπορούσαν να παρακολουθήσουν το σχολείο λόγω της οικονομικής κρίσης, γύρισαν στις εργατικές περιοχές. Στις εργατικές περιοχές, τα προβλήματα αυξήθηκαν εκθετικά. Πέραν της κάλυψης των βασικών τους αναγκών, η νεολαία έχει να σκεφτεί ακόμα και το πώς θα βγάλει το ψωμί της για το βράδυ. Αντιμετωπίζεται σα φθηνό εργατικό δυναμικό, και καταδικάζεται στις χείριστες εργασιακές συνθήκες. Βρίσκεται έγκλειστη στα εργοστάσια, στα εργαστήρια. Οι νεαρές γυναίκες είναι αδύνατο να κυκλοφορούν στους δρόμους με το μυαλό τους ήρεμο. Υπόκεινται σε βία ακόμη κι αν απλώς περπατούν, πολλώ δε μάλλον αν περνούν χρόνο εκτός σπιτιού. Κακοποιούνται και βιάζονται από άτομα συγγενικά και μη. Δολοφονούνται καθημερινά, και αν είναι “τυχερές”, θα “ξεφύγουν” με αθεράπευτα τραύματα. Τους έχει αποστερηθεί κάθε ελπίδα για το μέλλον από αυτό το αναχρονιστικό σύστημα και απ’ τον φασισμό.

Το κεφάλαιο και οι εκπρόσωποί του δε δείχνουν πλέον καμία διαλλακτικότητα απέναντι σε όποια φωνή τους αντιτεθεί. Η επαναστατική, σοσιαλιστική και πατριωτική νεολαία δέχεται επίθεση επειδή εναντιώνεται στη ζωή στην οποία την καταδικάζουν. Χτυπιέται, απειλείται, φυλακίζεται, συλλαμβάνεται, δολοφονείται από την αστυνομία, τον στρατό και τις πολιτικές δυνάμεις του φασισμού. Οι μάζες των νεολαίων έχουν έρθει αντιμέτωπες με κάθε είδους αντιδραστικότητα και φασισμό, και έχουν προσπαθήσει να εκπαιδευτούν στα μέσα άσκησης βίας.

Η λύση ενάντια στον φασισμό βρίσκεται στην Επανάσταση!

Φτάνει πια! Ο καιρός να μιλάμε απλώς για τα προβλήματά μας έχει προ πολλού παρέλθει. Δεν υφίσταται ενδοσυστημική λύση. Η λύση σε όλα αυτά τα βαθιά ριζωμένα προβλήματα είναι πιθανή μονάχα με μια ριζική αλλαγή. Είναι πλέον αναγκαιότητα να βάλουμε ένα τέλος στο καπιταλιστικό σύστημα και την κυριαρχία του φασισμού. Αυτό που πρέπει να κάνουμε τώρα, είναι να ξεκινήσουμε να εκπαιδευόμαστε ώστε να ανατρέψουμε όσους μας επιφυλάσσουν μια τέτοια ζωή.

Έχουμε ζωτικό καθήκον να οργανώσουμε τον πόλεμο, να στρατολογήσουμε νέες μαχήτριες και μαχητές στις τάξεις μας, και να αποδεχτούμε την Ενωτική Επανάσταση. Πρέπει να αγωνιστούμε! Τίποτα δεν μπορούμε να επιτύχουμε δίχως ν’ αγωνιστούμε. Ό,τι έχουμε κερδίσει, το έχουμε κερδίσει με τα όπλα. Η επαναστατική, πατριωτική, σοσιαλιστική νεολαία στις φυλακές, στα βουνά και στις πόλεις, έχει νικήσει τις δυνάμεις της αντεπανάστασης με τη δική της ισχύ · Στο Κουρδιστάν και την Τουρκία, έχει στενέψει τις πλατείες και τα προάστια των πόλεων για τους φασίστες. Έχει αναπτυχθεί, και συνεχίζει να αναπτύσσεται, μέσω του ανυποχώρητου αγώνα για την Ενωτική Επανάσταση. Το Λαϊκό Ενωτικό Επαναστατικό Κίνημα (HBDH) προελαύνει προς τη νίκη, με την κληρονομιά αυτού του μοναδικού πολέμου και των αθάνατων συντροφισσών και συντρόφων.

Οι Denizler, Sinanlar, Mahirs, Mazlumlar, İbrahims, έκαναν το ξεκίνημα αυτού του επαναστατικού κινήματος στα εδάφη μας και μας καθοδήγησαν στο παρελθόν · Στον πόλεμο ενάντια σ’ αυτό το αντιδραστικό σύστημα, βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή ως νεαροί/ές κομμουνιστές/ριες και ως πατριωτική ηγεσία, και αποτέλεσαν την ελπίδα του λαού μας. Αυτοί/ές και οι απόγονοί τους κινητοποίησαν δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων · Συμμετείχαν στις απεργίες των εργατών και στις αντιστάσεις των αγροτών. Δεν έκαναν βήμα πίσω ούτε στον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Εδώ, οι Θάλασσες μας έδειξαν ένα πρωτόφαντο παράδειγμα μαζικής επαναστατικής βίας, όταν έριξαν τα στρατεύματα του 6ου Στόλου στη θάλασσα. Ενώ απομάκρυναν φασίστες απ’ τα σχολεία κι απ’ τις εργατικές γειτονιές, έσπευσαν στον αγώνα με τα μάτια ορθάνοιχτα. Έθεσαν τον μαζικό αγώνα σε επαναστατικά θεμέλια. Δεν παρασύρθηκαν απ’ τον ρεφορμισμό, απ’ τον κοινοβουλευτισμό. Είδαν το μέλλον του αγώνα στη στρατιωτική μορφή δράσης, δεν υποτάχθηκαν στα όρια της νομιμότητας. Όπως ακριβώς αποτέλεσαν παράδειγμα για εμάς στο αντάρτικο μέτωπο, δε δίστασαν να πραγματοποιήσουν το παραμικρό βήμα που θα πήγαινε μπροστά τον μαζικό αγώνα. Ως μπροστάρηδες του μαζικού αγώνα, ας το πούμε, σκέφτονταν ως αντάρτες και δρούσαν ως αντάρτες.

Στο σήμερα, και μέχρι να ξεριζώσουμε όλα τα απομεινάρια του φασισμού στα εδάφη της Τουρκίας και του Κουρδιστάν, το παράδειγμα του αποφασιστικού και μαχητικού τους αγώνα πρέπει ν’ αποτελεί τον οδοδείκτη μας. Στο σήμερα, το μονοπάτι τους είναι το μονοπάτι όλων εκείνων που ενώνονται και πολεμούν κάτω απ’ τη σημαία του Λαϊκού Ενωτικού Επαναστατικού Κινήματος.

Ο πάγος έχει σπάσει, ο δρόμος είναι ανοικτός. Είμαστε ο ένας δίπλα στην άλλη. Βρισκόμαστε στις πόλεις, βρισκόμαστε στα βουνά, βρισκόμαστε στα εργοστάσια, βρισκόμαστε στα σχολεία, βρισκόμαστε στις πλατείες, βρισκόμαστε στους δρόμους. Τα εδάφη της Τουρκίας και του Κουρδιστάν πλέον στέκονται αντίκρυ στην τελική φάση της ιστορίας της Ενωτικής Επανάστασης. Είτε θα καταστρέψουμε αυτό το κράτος, είτε αυτή η αποσύνθεση που σα μέγγενη μας σφίγγει τον λαιμό θα μας κλέψει τη στερνή μας ανάσα. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Ενάντια στον φασισμό, ο μόνος δρόμος είναι η Ενωτική Επανάσταση.

Η νεολαία της Ενωτικής Επανάστασης πρέπει να βγει μπροστά με όλη της την ενέργεια και την αποφασιστικότητα, να στρατολογήσει κάθε νεολαίο που θέλει να πολεμήσει ενάντια στον φασισμό, και μαχητικά να κρατήσει τη σημαία του αγώνα στην πρώτη γραμμή. Μαζί τώρα είμαστε πιο δυνατοί, πιο γενναίες, έχουμε μεγαλύτερη αποφασιστικότητα. Και το γνωρίζουμε πως η συνθήκη είναι επαναστατική! Το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να πάμε “Μπροστά… Πιο μακριά…”.

Είναι η στιγμή για τη νεολαία στο επαναστατικό μέτωπο του Κουρδιστάν και της Τουρκίας να σηκώσει τα όπλα του αγώνα. Είναι η στιγμή να κάνουμε πραγματικότητα την Ενωτική Επανάσταση.

Σε όλες τις επαναστάσεις, η νεολαία βρίσκεται στην πρώτη γραμμή. Η νεολαία μας έχει δείξει τεράστια αποφασιστικότητα στην Εξέγερση του Ιούνη, στις 6-8 Οκτωβρίου στο Kobanê Serhildan, στις αυτο-οργανωμένες αντιστάσεις. Έχουμε μια νεολαία που τιμά τους Sinans, Bards, Aynurs, Ceren, Taylan, Ulaş, Euphrates, Sara και Ruken. Πιστεύουμε στη νεολαία μας και την εμπιστευόμαστε πως θα παίξει ηγετικό ρόλο στο χτίσιμο της Ενωτικής Επανάστασης.

Η θέση της νεολαίας είναι στις τάξεις του HBDH · Σας καλούμε να συμμετάσχετε στα οδοφράγματα στον δρόμο, στις πολιτοφυλακές στην πόλη, και στο αντάρτικο βουνού, σας καλούμε να οργανωθείτε.

Πηγή: Nuceciwan119

Μετάφραση: Επαναστατική Συνείδηση

Χιλή: Ανακοινώσεις των αιχμαλώτων Aldo και Lucas Hernández Valdés

Posted on by

Στις 27 Δεκεμβρίου 2021, η ομάδα «Μαύρη Εκδίκηση» ανέλαβε την ευθύνη για την εκρηκτική επίθεση κατά της Εθνικής Διεύθυνσης Χωροφυλακής στο Σαντιάγο της Χιλής. Στις 22 Δεκεμβρίου 2022, μπάτσοι και εισαγγελείς πραγματοποιούν μπούκες σε σπίτια και προσαγωγές, γυρεύοντας τους υπευθύνους για την προαναφερθείσα επίθεση. Στα πλαίσια αυτής της κατασταλτικής επιχείρησης, οι αναρχικοί σύντροφοι Aldo Hernández Valdés και Lucas Hernández Valdés συλλαμβάνονται και φυλακίζονται στη φυλακή “La Gonzalina” στη Ρανκάγουα και στην εταιρική φυλακή Santiago 1 αντίστοιχα. Ακολουθούν οι ανακοινώσεις τους.

*

Ανακοίνωση του αναρχικού κρατουμένου Aldo Hernández Valdés από κελί της πτέρυγας 12 στη φυλακή “La Gonzalina” στη Ρανκάγουα

Αποφάσισα να γράψω μερικές αράδες με τις οποίες θα ήθελα να ευχαριστήσω απ’ τα βάθη της ψυχής μου για την ανώνυμη και πολύτιμη στήριξη που έχω λάβει μέσα σ’ αυτά τα τσιμεντένια τείχη, τα οποία σήμερα με κρατούν έγκλειστο.

Περισσότερο από μια δεκαετία πριν, αποφάσισα να πάρω τις ιδέες μου και να προσπαθήσω να μετουσιώσω σε δράσεις όσα κουβαλώ σ’ αυτήν τη μαύρη καρδιά. Το ήξερα πως ήταν μια μονομαχία μέχρι θανάτου ο αγώνας ενάντια σε τούτη την κοινωνία-φυλακή και σε όλους όσους συντηρούν αυτό το μοντέλο της δυστυχίας.

Η ιστορία έχει βαφτεί με το αλύγιστο και πολεμικό αίμα μας. Η διαρκής ανησυχία των όμορφων μυαλών μας βοηθά να μένουμε παρόντες, όπως και οι πεσόντες μας, και την ίδια στιγμή μάς καθιστά σαφές για ποιους αξίζει η εξεγερτική μας αποφασιστικότητα. Φουντώνει την αιώνια απέχθειά μας για την εξουσία και για οποιονδήποτε μας αποστερεί την ομορφιά της ελευθερίας. Μια ελευθερία που σα θησαυρό βαστάμε στις μαύρες μας καρδιές.

Τις ευχαριστίες μου για το ενδιαφέρον των πολιτικών κρατουμένων που στάθηκαν στο πλευρό μου από τη στιγμή που έφτασα στο συγκεκριμένο κέντρο εξόντωσης.

Στον Juan Aliste και τον Marcelo Villarroel που, από την πρώτη στιγμή, επικοινώνησαν για να μάθουν για την κατάστασή μου.

Στη σφιχτή αγκαλιά με τον Comandante Ramiro, που μου έδωσε κουράγιο και δύναμη.

Στον Francisco Solar και τον Juan Flores που μου έσφιξαν το χέρι εγκάρδια. Η χειρονομία αυτή δεν πέρασε απαρατήρητη στους υπόλοιπους κρατουμένους. Σ’ εκείνους που, με θαυμασμό, έδειξαν τον σεβασμό τους γι’ αυτήν την έκφραση αλληλεγγύης μεταξύ των επαναστατών, ανατρεπτικών, αυτόνομων, αναρχικών και μαχητών. Μια έκφραση που αντανακλά πως η αλληλεγγύη δεν αποτελεί απλώς μια γραπτή λέξη.

«Στο σημείο αυτό δεν υφίσταται δισταγμός, η απόφαση έχει ληφθεί και δεν υπάρχει επιστροφή. Αφήνω πίσω τη βολή των καθιερωμένων κι εφορμώ στο αβέβαιο της σύγκρουσης.»

Kalinov Most

«Στη ζωή είναι αναγκαίο να χαρίζεις την υπέροχη εξύψωση και του όπλου και του μυαλού. Αντιμετωπίζω την κοινωνία με τα ίδια της τα όπλα, δίχως να σκύβω το κεφάλι, και γι’ αυτό είμαι αποφασισμένος και είμαι επικίνδυνος.»

Severino Di Giovanni

Έναν αδελφικό χαιρετισμό στους φίλους και τις φίλες μου και στα κοντινά μου συντρόφια. Στον αδερφό μου και πολυαγαπημένο μου σύντροφο (Lucas Hernández), που βρίσκεται υπό ανάκριση για την ίδια υπόθεση και κρατείται στη φυλακή Santiago 1.

Στα συντρόφια στους δρόμους που, από τη στιγμή που οι μπάτσοι μπούκαραν σε 6 σπίτια για να με βρουν, έχουν περάσει μερόνυχτα να μας δείχνουν αγάπη και στήριξη.

Σφιχτές αγκαλιές στις οικογένειες, στις ομάδες, στα συντρόφια, στους δικηγόρους, στους φίλους και στις φίλες, στους ομοϊδεάτες και τους συνωμότες ανά τον κόσμο.

Ο πόλεμος συνεχίζεται… τίποτα δεν τελείωσε

Να χτυπήσουμε με ακρίβεια το κεφάλι του εχθρού

Ζήτω η αναρχία

Aldo Hernández Valdés – Αναρχικός κρατούμενος
Πτέρυγα 12 / Φυλακή Εξόντωσης La Gonzalina

Πηγή: Dark Nights

*

Κείμενο του αναρχικού κρατουμένου Lucas Hernández από την εταιρική φυλακή Santiago 1

Νωρίς το πρωί της 22ας Δεκεμβρίου 2022, έπειτα από μια σειρά από μπούκες σε σπίτια που διατάχθηκαν από τη Νότια Μητροπολιτική Εισαγγελία Υψηλής Πολυπλοκότητας, ως κομμάτι των ερευνών για εκρηκτική επίθεση στην Εθνική Διεύθυνση της Χιλιάνικης Χωροφυλακής…

Δύο σύντροφοι συνελήφθησαν, ο αδερφός/σύντροφός μου (Aldo Hernández) και εγώ.

Εκείνη την 22α, ο καθεστωτικός τύπος δημοσίευσε τα πρόσωπά μας ως τρόπαιο, κάνοντάς μας θέαμα. Και, ως συνήθως, καταδικάζοντας εκ των προτέρων όλους όσους αποφασίζουν να επαναστατήσουν ενάντια σ’ αυτόν τον κόσμο της επιτήρησης και της τιμωρίας.

Εκείνοι που υπαγορεύουν κι ελέγχουν τη φυλάκισή μας δε λαμβάνουν υπ’ όψιν τους την αναρχική αλληλεγγύη, μια αλληλεγγύη που υπερβαίνει τα τείχη και τον εγκλεισμό, τις σφαίρες και τις χειροπέδες. Μια αλληλεγγύη που τη βιώσαμε από την πρώτη στιγμή που φτάσαμε στις πτέρυγες όπου κρατούμαστε. Με γεμάτα κι αδελφικά χέρια με υποδέχθηκαν οι σύντροφοι που διώκονται για την υπόθεση Susaron.

Σε τούτες τις αράδες θα ήθελα να ευχαριστήσω όλες και όλους όσους μας έχουν στο μυαλό τους: την οικογένεια, τα συντρόφια, τις φίλες και τους φίλους, το ανωνυμάτο και όλους εκείνους κι εκείνες που μοιραζόμαστε τις ίδιες ιδέες που ξεχειλίζουν την καρδιά μου και την ατομική συνείδηση. Μια αγκαλιά για όλους και όλες.

Στα συντρόφια μου στη φυλακή του Σαν Μιγκέλ, στα συντρόφια στη φυλακή La Gonzalina: στον Juan Aliste, στον Francisco Solar, στον Marcelo Villaroel, στον Juan Flores και στον Joaquin Garcia, οι οποίοι, από την πρώτη στιγμή, υποδέχθηκαν και στάθηκαν στο πλευρό του αδερφού μου. Του έδωσαν μια χειραψία αλληλεγγύης, διαρρηγνύοντας έτσι την απομόνωση και την απόσταση μεταξύ των ψυχρών αυτών τειχών.

Μια αγκαλιά για όλους τους Επαναστάτες, τις Αναρχικές, τους Μηδενιστές, τις Ανατρεπτικές και τους συνωμότες. Ατομικότητες ή συλλογικότητες που οξύνουν τη σύγκρουση εντός κι εκτός των φυλακών ανά τον κόσμο.

Από δαύτα τα μπουντρούμια, μπορώ μονάχα να δηλώσω πως: Θα συνεχίσω να στέκω ακλόνητος και δυνατός. Μήτε ο εγκλεισμός μήτε καμιά τιμωρία δε θα με λυγίσει. Οι ιδέες μου παραμένουν ακλόνητες ως ατομικιστής αναρχικός, παραμένω σε σύγκρουση με την κοινωνία που διαιωνίζει και συντηρεί τη δυστυχία μου.

Η φυλακή είναι ένα μέρος όπου κανείς δε θέλει να βρεθεί, όμως αυτό θ’ αποτελέσει κομμάτι της προσωπικής και πολιτικής μου διαδικασίας ωρίμανσης. Υπάρχει το παράδειγμα του αγώνα, της αντίστασης και της συνεκτικότητας όλων των συντρόφων και των συντροφισσών μας που, ανά την ιστορία, έπρεπε να υπομείνουν μακροχρόνιες ποινές · μια συνεκτικότητα που για εμένα είναι πολύ πιο παραδειγματική από οποιαδήποτε τιμωρία προσπαθούν να μου επιβάλουν.

Απ’ αυτόν τον τσιμεντένιο τάφο, στέλνω μια αγκαλιά γεμάτη αγάπη και περηφάνεια σε όλες και όλους όσους έρχονται αντιμέτωποι με τη φυλακή σε καθημερινή βάση: Στα συντρόφια στη φυλακή Santiago 1, στη φυλακή του Σαν Μιγκέλ, στη La Gonzalina, και σε όσους/ες βρίσκονται διάσπαρτοι/ες ανά τον κόσμο.

Ιδιαιτέρως στον αδερφό μου, που βρίσκεται αιχμάλωτος στη Ρανκάγουα, του στέλνω δύναμη και αγάπη, εγώ εδώ θα συνεχίσω με το κεφάλι ψηλά.

Να μη μείνουμε ποτέ απαθείς απέναντι στον εχθρό.

Τίποτα δεν τελείωσε, όλα συνεχίζονται.

Η αιχμαλωσία μου δε θα είναι μάταιη.

ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ!

Εταιρική φυλακή Santiago 1
Πτέρυγα 1
Lucas Hernández
Αναρχικός κρατούμενος

Πηγή: Dark Nights

Μετάφραση: Επαναστατική Συνείδηση

Χιλή: Συλλήψεις και έφοδοι στο πλαίσιο της εκρηκτικής επίθεσης κατά της Εθνικής Διεύθυνσης Χωροφυλακής

Posted on by

Στις 27 Δεκεμβρίου 2021, η ομάδα «Μαύρη Εκδίκηση» ανέλαβε την ευθύνη για την εκρηκτική επίθεση κατά της Εθνικής Διεύθυνσης Χωροφυλακής, προκαλώντας σημαντικές ζημιές στα γραφεία και τα κτίριά της μετά την έκρηξη βιομηχανικού μηχανισμού στις εγκαταστάσεις της.

Σχεδόν ένα χρόνο μετά την επίθεση, οι δυνάμεις καταστολής πραγματοποίησαν σημαντικές επιδρομές και συλλήψεις, αναζητώντας να βρουν τους υπεύθυνους. Στις 22 Δεκεμβρίου 2022, η αστυνομία εισέβαλε σε διάφορα σπίτια στο Σαντιάγο και στο Βαλπαραΐσο, συλλαμβάνοντας περίπου 7 άτομα.

5 κρατούμενοι διώκονται για διάφορα παράνομα στοιχεία που βρέθηκαν στα σπίτια τους, ένας έκτος κατηγορείται ευθέως για την εκρηκτική επίθεση κατά της χωροφυλακής και ένας έβδομος βρέθηκε με μαύρη σκόνη στο σπίτι του.

Μέχρι στιγμής θα επισημοποιηθούν 4 από τους συλληφθέντες και θα υπάρξει μεγαλύτερη σαφήνεια για τη νομική κατάσταση. Αλληλεγγύη στους κατηγορούμενους για την επίθεση στη χωροφυλακή!

Ενημέρωση: Το αποτέλεσμα της επιχείρησης έληξε μόλις στις 23 Δεκεμβρίου με την επισημοποίηση 4 κρατουμένων:

Τρία άτομα επισημοποιήθηκαν για κατοχή διαφόρων παράνομων αντικειμένων που βρέθηκαν στα σπίτια τους και τέθηκαν υπό κράτηση. Ο Aldo Hernandez κατηγορήθηκε για την επίθεση εναντίον της Εθνικής Διεύθυνσης Χωροφυλακής, για 16 εγκλήματα απρόκλητης σωματικής βλάβης (από τους δεσμοφύλακες που βρίσκονταν μέσα) και για μεταφορά όπλων και πυρομαχικών.

Το 10ο Εγγυητικό Δικαστήριο δέχθηκε την προθεσμία των 120 ημερών έρευνας, μεταφερόμενος στη φυλακή/εταιρεία Santiago 1 και στη φυλακή “La Gonzalina” στη Rancagua.

Αλληλεγγύη σε εκείνους που οπλίζονται στην άρνησή τους και επιτίθενται στους δεσμοφύλακες!

Πηγή ελληνικής μετάφρασης: Ευλογημένη Η Φλόγα

Πηγή: Publicacion Refractario

Μετάφραση: Δ.Ο. ΕΗΦ

Βολιβία, Λα Πας: Επίθεση με εκρηκτικό μηχανισμό στην ιταλική πρεσβεία

Posted on by

Κάτω το βασανιστικό καθεστώς του 41 bis!

…Περίμενα μια πρόταση, ένα ξεκίνημα από τους ειδήμονες συντρόφους. Συχνά, σε αντάλλαγμα για τον ενθουσιασμό μου, λάμβανα μια γερή δόση «ρεαλισμού», η οποία εξασθένιζε ή απειλούσε να περιορίσει κάθε «φιλοδοξία». «Ρεαλισμός» που αποσόβησε ή απείλησε να περιορίσει κάθε επαναστατική «φιλοδοξία, κάθε παρόρμηση για δράση. (…) Βγήκα από αυτού του είδους τα «αδιέξοδα» μόνο όταν αποφάσισα με έναν αδέξιο, απερίσκεπτο, τρελό, άγαρμπο, προκλητικό τρόπο, να οπλίσω τα χέρια μου. Τότε έγιναν όλα εύκολα, η μία αποτυχία μετά την άλλη, βήμα προς βήμα, τα πράγματα άρχισαν να «δουλεύουν». Έψαξα τους συντρόφους μου και τους βρήκα, αναγνωρίσαμε ο ένας τον άλλον, κάνοντας την απόρριψη της ανάθεσης και της αναμονής πυξίδα μας. Έχουν περάσει πολλά (ίσως πάρα πολλά) χρόνια από τότε (…) και αυτό που θέλω να πω είναι απλά να ακολουθεί κανείς το ένστικτό του και να μην δίνει μεγάλη σημασία στην σύνεση εκείνων που, από τα ύψη της δικής τους «βιωμένης» ζωής, πιέζουν για μετριοπάθεια. Γιατί δεν είναι και τόσο τραβηγμένη η λαϊκή ρήση που λέει ότι «γεννιέσαι εμπρηστής και πεθαίνεις πυροσβέσης».

Alfredo Cóspito

Ψιχαλίζει ακατάπαυστα γύρω απο την πόλη Λα Πας, η οροσειρά είναι καλυμμένη με χιόνι. Εδώ, οι πλούσιοι ζουν αρκετές εκατοντάδες μέτρα πιο κάτω, σε μια ζεστή και πράσινη κοιλάδα, όπου έχουν παρακολούθηση και ιδιωτικούς φρουρούς σε κάθε γωνιά. Κατεβαίνουμε από τους παγωμένους λόφους για να διακόψουμε την βίαιη ηρεμία των αφεντικών με τον δυνατό και καταστροφικό βόμβο μιας αυτοσχέδιας βόμβας. Κάτι γίνεται φανερό και ξεκάθαρο: οι διαχειριστές της τοξικότητας, της μιζέριας και της φιλανθρωπίας δεν είναι ανέγγιχτοι. Καμία ειρηήνη για εμάς, καμία ειρήνη γι’ αυτούς!

Περίπου στις 3 τα ξημερώματα της Δευτέρας, 12 Δεκεμβρίου, τοποθετήσαμε και πυροδοτήσαμε έναν εκρηκτικό μηχανισμό στην είσοδο του κτιρίου Torre Pacifico, στην λεωφόρο Sanchez Bustamante 977, στην καρδιά της αστικής συνοικίας Calacoto, όπου βρίσκεται η Ιταλική πρεσβεία.

Από αυτήν την πλευρά του κόσμου, εκφράζουμε με την επίθεσή μας στον σύντροφο Alfredo Cóspito, που αυτή την στιγμή βρίσκεται σε απεργία πείνας για σχεδόν 2 μήνες στις φυλακές του Sadari, στην Σαρδηνία, αποφασισμένος να την συνεχίζει μέχρι τις τελευταίες της συνέπειες. Ο Alfredo είναι ένας σύντροφος που έχει φυλακιστεί το 2012 και κατηγορείται από τότε για εκγλήματα που κυμαίνονται από τον πυροβολισμό στο πόδι του Roberto Adinolfi (επιχειρηματίας στον τομέα της πυρηνικής ενέργειας και διευθυντής της Ansaldo Nucleare), στις ανατρεπτικές συνεργασίες για τρομοκρατικούς σκοπούς και εκρηκτικές επιθέσεις (επιχείρηση Scripta Manent), μέχρι την «πολιτική σφαγή» για την οποία θέλουν να τον καταδικάσουν σε ισόβια κάθειρξη, μαζί με την Anna Beniamino (για δύο επιθέσεις όπου δεν υπήρξαν και δεν υπήρχε σκοπός να υπάρξουν θάνατοι ή τραυματισμοί). Κατηγορείται επίσης, μαζί με άλλους συντρόφους, για υποκίνηση σε έγκλημα (επιχείρηση Sibyl), για την συμβολή του στην αναρχική συζήτηση.

Απαιτούμε την ακύρωση του βασανιστικού και απομονωτικού καθεστώτος 41 bis. Το καθεστώς αυτό εφαρμόζεται από το Ιταλικό κράτος στους επαναστάτες κρατούμενους προκειμένου να αποφευχθεί η επαφή τους με τον έξω κόσμο, με το επιχείρημα ότι η επαφή θα ενθαρρύνει τις επαναστατικές ενέργειες. Υπό το 41 bis, παραμένουν εντελώς απομονωμένοι, χωρίς αλληλογραφία ή επισκέψεις, σε ένα υπόγειο με τεχνητό αέρα και φως. Πνιγμένοι από το τσιμέντο και αποκομμένοι από τους αγαπημένους τους, οι κρατούμενοι βασανίζονται 24 ώρες το 24ωρο για να επιτύχουν την συνεργασία τους με την εξουσία και την μετάνοιά τους. Κάτι άλλο γίνεται φανερό: το δίκιο τους είναι ένα ψέμα, ένα τείχος που υπάρχει μόνο για να προστατεύει τα προνόμιά τους.

Το καθεστώς 41 bis έχει πολιτικό σκοπό, σε ένα πλαίσιο όπου η δράση έχει γίνει πραγματική απειλή για την κανονική συνέχιση αυτών των προνομίων. Αλλά το Κράτος συνεχίζει και θα συνεχίσει να μην κατανοεί την αναρχική ατυπικότητα. Εδώ δεν υπάρχουν αφεντικά, οι δράσεις συνεχίζονται και δεν απαιτούν κατευθυντήριες γραμμές. Αντιθέτως, τα μέτρα αυτά απλώς επιτείνουν την οργή μας και στοχεύουν στον στόχο. Προειδοποιούμε ότι δεν θα σταματήσουμε μέχρι ο σύντροφος να βγει από το 41 bis, αυτό είναι μόνο η αρχή.

Ένα τέτοιο καθεστώς δεν είναι μια μεμονωμένη στρατηγική, αλλά μέρος της κατασταλτικής κλιμάκωσης των Ευρωπαϊκών κρατών ενάντια στους αναρχικούς χώρους. Η υποκριτική Ευρώπη, που παριστάνει τον φάρο των καλών δημοκρατικών ηθών και της ανάπτυξης, δημιουργεί κατασταλτικά προηγούμενα που μπορεί να εξαπλωθούν και σε άλλα γεωγραφικά πλάτη, όπως ήδη συμβαίνει με τις μακροχρόνιες ποινές. Αυτό δεν θα συμβεί χωρίς απάντηση. Ας επιτεθούμε δυναμικά. Ούτε ένα βήμα πίσω!

Χαιρετίζουμε την Anna, τον Toby και τον Ivan που συνόδευσαν και συνοδεύουν αυτήν την απεργία πείνας.

Ελευθερία σε όλους τους φυλακισμένους!

Κάτω τα τείχη των φυλακών!

Τέλος στο καθεστώς 41 bis!

Έξω ο Alfredo Cóspito από το 41 bis!

Πηγή ελληνικής μετάφρασης: Ευλογημένη Η Φλόγα

Πηγή στα αγγλικά: Anarquia.info

Μετάφραση: Δ.Ο. ΕΗΦ

Τουρκία/Κουρδιστάν: Ενέδρα με παγιδευμένο όχημα σε κλούβα των ΜΑΤ

Posted on by

Με ενέδρα χτυπήθηκε τεθωρακισμένη κλούβα των (αντίστοιχων) ΜΑΤ στην αγορά Hayvan, στον δρόμο προς το Amed (Diyarbakır) και το Merdîn, γύρω στις 5:00 το πρωί. Ένα παγιδευμένο όχημα εξερράγη στον δρόμο της κλούβας των ΜΑΤ στη γειτονιά Çarıklı, στην περιοχή Sur.

Και οι 9 μπάτσοι που επέβαιναν στο όχημα είναι τραυματίες. Οι δυνάμεις ασφαλείας και ιατροφαρμακευτικές μονάδες έσπευσαν στην περιοχή.

Πηγή: Aboliton Media

Μετάφραση: Επαναστατική Συνείδηση

Χιλή: “Διότι έχουμε έναν ολόκληρο κόσμο να καταστρέψουμε” – Κείμενο της “Νέας Ανατροπής” για την απεργία πείνας

Posted on by

“Διότι έχουμε έναν ολόκληρο κόσμο να καταστρέψουμε”

Κείμενο αλληλεγγύης για τους συντρόφους Alfredo, Anna, Juan και Ivan

“Για εμένα, η “άτυπη οργάνωση” σημαίνει πρωτίστως φιλία και αγάπη μεταξύ συντρόφων και συντροφισσών που μοιράζονται τα πάντα, ακόμα και τις απογοητεύσεις (αναπόφευκτο στις ανθρώπινες σχέσεις, λόγω της ευμετάβλητης φύσης τους). Αδερφοί και αδερφές που πολεμούν και τους ενώνει ένα πάθος: αυτό της καταστροφής του υπάρχοντος, το οποίο αρκεί από μόνο του και δεν έχει ανάγκη απ’ τους περιορισμούς μιας οργάνωσης. Μια ζωή βιωμένη έντονα, μια χούφτα συντρόφων και συντροφισσών που καθιστούν τη μεταξύ τους αφοσίωση και αλληλοσεβασμό απροσπέλαστο οχυρό απέναντι στον υπάρχοντα κόσμο, ένα οχυρό που τους επιτρέπει ν’ αντιστέκονται.”

– Alfredo Cospito

Το αναρχικό τόλμημα ταξιδεύει χιλιάδες χιλιόμετρα, καταστρέφει γλώσσες και σύνορα στον αδιάκοπο πόλεμο ενάντια στην εξουσία, και στο ταξίδι αυτό εξυφαίνουμε δίκτυα συνωμοσίας και συμβαδίζουμε με συντρόφια που έχουν αποφασίσει με τη δική τους ελεύθερη θέληση να δώσουν έμπρακτα πνοή στις αρνήσεις τους.

Σε όλη μας την ιστορία της προπαγάνδας μέσω δράσης, ποτέ δε μας έχει εξαναγκάσει, δε μας έχει σύρει και δε μας έχει χειραγωγήσει κανείς ώστε να πραγματοποιούμε χτυπήματα ενάντια στον εχθρό · πάντα με τη δική μας συνείδηση και θέληση ήταν που η Αναρχία άνοιγε υπέροχα συγκρουσιακά μονοπάτια, και η θέληση αυτή δε θα αλλάξει.

Μακριά από δισταγμούς κι αμφιλεγόμενες θέσεις, μες στη ζωή και στην ταχεία της προέλαση, βρίσκουμε αδερφούς και αδερφές, συντρόφια από μακρινές αποστάσεις, συνενόχους που καθιστούν την Αναρχία έναν ενεργό κολοσσό με αστείρευτες εμπειρίες στο νέο αναρχικό αντάρτικο πόλης. Ανάμεσα στα συντρόφια αυτά είναι και ο Alfredo, η Anna, ο Juan και ο Ivan: μαχητές, επικίνδυνοι κι αλύγιστοι είτε απ’ τους δρόμους είτε απ’ τις φυλακές του κεφαλαίου.

Τα λόγια μας αναδύονται απ’ τη δράση, και αποτελούν νεύμα συνένοχης αδερφικότητας με όσες και όσους έχουν αιχμαλωτιστεί απ’ την εξουσία, και που σήμερα ορθώνουν τα σώματά τους ως πολεμικό ανάχωμα. Σε έμπρακτη αλληλεγγύη με τον σύντροφο Alfredo Cospito, ο οποίος διεξάγει μια νέα μάχη, με νέο σχεδιασμό δράσης ενάντια στο κτήνος του 41 bis.

Ο Alfredo, ακόμα και υπό υψηλά επίπεδα επιτήρησης, λογοκρισίας και βασάνων, επιμένει στο μονοπάτι της αναρχικής δράσης, παρά τους τόνους τσιμέντου που αποσκοπούν να τον ξεκόψουν απ’ τους οικείους του, τις επαφές και τα συντρόφια του · συνεχίζει να γυρεύει ρωγμές στο σύστημα εγκλεισμού, που να του επιτρέπουν να εξακολουθεί να συνεισφέρει στη θεωρητική-πρακτική αναβάθμιση της αντι-εξουσιαστικής εξέγερσης ενάντια στον κόσμο της κυριαρχίας. Το γεγονός ότι παραμένει δραστήριος κι επικίνδυνος είναι αυτό για το οποίο τον τιμωρεί η εξουσία, αυτό για το οποίο πασχίζουν να τον εξοντώσουν μέσω της επιβολής του καθεστώτος 41 bis, μέσω της λογοκρισίας των γραπτών του, μέσω του ελέγχου των γραμμάτων και των επικοινωνιών του, ώστε να τον αποτρέψουν απ’ το να συνεχίσει να προπαγανδίζει την Αναρχία της δράσης, τον διάλογο μεταξύ συνενόχων και τις εχθροπραξίες ενάντια στην εξουσία.

Ο Alfredo είναι ένας πολύτιμος σύντροφος της δράσης, και επείγει σήμερα να καλέσουμε σε αγκιτάτσια για αυτόν και για τα συντρόφια που έχουν ξεκινήσει απεργία πείνας σε αλληλεγγύη μαζί του. Να μην αφήσουμε τα βασανιστήρια των λευκών κελιών να καταπλακώσουν τους αδερφούς και τις αδερφές μας, και η μαχητική αλληλεγγύη είναι το καλύτερο όπλο που διαθέτουμε για να τους συντροφεύσουμε στις δύσκολες αυτές στιγμές · ας δημιουργήσουμε απ’ αυτήν την κατεπείγουσα συνθήκη έναν κίνδυνο για την εξουσία, μία ακόμη απόδειξη πως η Αναρχία συνεχίζει να ταράζει την όαση των φιλήσυχων πολιτών, δίχως ανάπαυλα, μολύνοντας κι άλλες συνειδήσεις.

Ο Alfredo Cospito στους δρόμους!

Ζήτω η Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία!

Να καταργηθεί το 41 bis!

Διότι έχουμε έναν ολόκληρο κόσμο να καταστρέψουμε. Ας πολλαπλασιάσουμε την αυτόνομη δράση στο τώρα!

“Σε μία εποχή αφοπλισμού και παραίτησης, έχουμε την πολιτική ευθύνη να οπλίσουμε την Αναρχία μέσα από την προπαγάνδα της πράξης.”

– Θάνος Χατζηαγγέλου

Nueva Subversión (Νέα Ανατροπή)

Células Revolucionarias Nicolás Neira (Επαναστατικοί Πυρήνες “Nicolas Neira”)

Fracción Autonómica Cristián Valdebenito (Αυτόνομη Φράξια “Cristián Valdebenito”)

Células Revolucionarias Mauricio Morales (Επαναστατικοί Πυρήνες “Mauricio Morales”)

Grupo de Acción 6 de Julio (Ομάδα Δράσης “6 Ιούλη”)

Grupo Antiespecista Emilia Bau (Αντισπισιστική Ομάδα “Emilia Bau”)

Célula Insurreccional por el Maipo (Εξεγερτικός Πυρήνας για το Maipo)

Πηγή: Dark Nights

Μετάφραση: Επαναστατική Συνείδηση

Ιταλία, από τη φυλακή της Αλεσάντρια: Ανακοίνωση του μαχητή των Ερυθρών Ταξιαρχιών Nicola De Maria

Posted on by

Ενάντια στο καθεστώς 41 bis, από τη φυλακή της Αλεσάντρια: Ανακοίνωση του Nicola De Maria σε αλληλεγγύη με τον Alfredo Cospito, τη Nadia Lioce, τον Marco Mezzasalma και τον Roberto Morandi (Ιταλία)

Δημοσιεύουμε την ακόλουθη ανακοίνωση του Nicola De Maria –μαχητής των Ερυθρών Ταξιαρχιών – Φάλαγγα Walter Alasia, αιχμάλωτος από τον Φεβρουάριο του 1982, ο οποίος προς το παρόν βρίσκεται στην πτέρυγα “Αυξημένης Ασφαλείας” στη φυλακή της Αλεσάντρια– για την πρωτοβουλία που ανέλαβε απ’ τις 9 Νοέμβρη να μένει για περισσότερη ώρα έξω απ’ το κελί, κόντρα στις αυστηρές διατάξεις των κανονισμών της φυλακής, σε αλληλεγγύη με τον Alfredo Cospito, αναρχικός σύντροφος που βρίσκεται σε απεργία πείνας μέχρι τέλους από τις 20 Οκτωβρίου, ενάντια στο καθεστώς 41 bis που του έχει επιβληθεί από τον Μάιο του τρέχοντος έτους, καθώς και (σε αλληλεγγύη με) τη Nadia Lioce, τον Marco Mezzasalma και τον Roberto Morandi, μαχητές των Ερυθρών Ταξιαρχιών για την οικοδόμηση του Μαχητικού Κομμουνιστικού Κόμματος (Brigate Rosse per la costruzione del Partito Comunista Combattente / BR-PCC), που βρίσκονται έγκλειστοι υπό το καθεστώς 41 bis για 17 χρόνια.

“Κρίση, πόλεμος, καταστολή ενάντια στους εργάτες, τις άνεργες, τους μαθητές και τις μαθήτριες”

Στα πλαίσια αυτά, το καθεστώς 41 bis για τους επαναστάτες και τις επαναστάτριες κρατούμενες προσφάτως επεκτάθηκε · ένα καθεστώς που αποσκοπεί στην καταπάτηση της ταυτότητάς τους και της ψυχο-σωματικής τους ακεραιότητας.

Στις 9 Νοεμβρίου 2022, παρέτεινα τον χρόνο μου έξω απ’ το κελί, σε:

– αλληλεγγύη με τον Alfredo Cospito, αναρχικός σύντροφος που βρίσκεται σε απεργία πείνας μέχρι τέλους στη φυλακή του Μπανκάλι, στο Σάσσαρι, ενάντια στο καθεστώς 41 bis ·

– αλληλεγγύη με τους αιχμαλώτους των Ερυθρών Ταξιαρχιών για την οικοδόμηση του Μαχητικού Κομμουνιστικού Κόμματος, Nadia Lioce, Marco Mezzasalma, Roberto Morandi, που αντιστέκονται στο καθεστώς 41 bis για περισσότερα από 17 χρόνια.

Nicola De Maria,
αιχμάλωτος μαχητής των Ερυθρών Ταξιαρχιών – Φάλαγγα Walter Alasia

Πηγή: La Nemesi

Μετάφραση: Επαναστατική Συνείδηση

Για τον Ρόνι Φριτς του κινήματος 2 Ιούνη

Posted on by

Ένα γέλιο θα πρέπει να είναι

Ένας αλύγιστος από τον ποταμό Σπρεε

Στις 10.11. 2022 ο φίλος και σύντροφος μας Ρόνι (Ρόναλντ Φριτς) πέθανε.

Ο Ρόνι γεννήθηκε στις 8.9.1951 στο Ανόβερο. Για να αποφύγει την στρατιωτική θητεία, μετακόμισε το 1970 στο δυτικό Βερολίνο, όπου στις αρχές της δεκαετίας του ’70 μπήκε στο Κίνημα 2. Ιούνη.Το 1975 συνελήφθη και κατηγορήθηκε μαζί με 5 ακόμη μέλη του Κινήματος 2. Ιούνη για ληστείες τραπεζών και για την απαγωγή του προέδρου του κρατιδίου του δυτικού Βερολίνου και τότε κορυφαίου υποψηφίου του κόμματος των χριστιανοδημοκρατών, Πέτερ Λόρεντς. Ο στόχος της απαγωγής του Λόρεντς, τρεις μέρες πριν από τις εκλογές για την βουλή των αντιπροσώπων, ήταν η απελευθέρωση φυλακισμένων συντρόφων-ισσών. Καθώς η κυβέρνηση υποχρεώθηκε να υποχωρήσει, η επιτυχία της ανταλλαγής αιχμαλώτων ήταν μοναδική στο είδος της στην ιστορία της Γερμανίας.

Ο Ρόνι καταδικάστηκε σε 13 χρόνια και δύο μήνες φυλάκισης, από τα οποία πολλά τα πέρασε στην απομόνωση και στις φυλάκες υψίστης ασφαλείας της φυλακής JVA Berlin Moabit, χτισμένες με βάση τα αποτελέσματα ερευνών για την αισθητηριακή καταπίεση.

Μετά από την αποφυλάκιση του παρέμεινε πολιτικά ενεργός και δεν έχασε ποτέ την ελπίδα του για το ακροαριστερό κίνημα πάρα τα πισωγυρίσματα και τις απογοητεύσεις.

Ο Ρόνι πάντα δούλευε σκληρά. Λόγω της αυθεντικότητάς του, του ζεστού του γέλιου και της φιλικότητας του, ήταν ικανός να οικοδομήσει σχέσεις με πολύ διαφορετικούς ανθρώπους.

Ο Ρόνι αφήνει σε όσους/ες τον γνώριζαν ένα οδυνηρό κενό. Θα κοινοποιηθεί το ραντεβού για την αποχαιρετιστήρια γιορτή

Σύντροφοι – ισσες και φιλοι- ες του Ρόνι

Περισσότερα για τη ζωή και τη δράση του Ρόνι και του κινήματος 2 Ιούνη μπορούν να βρεθούν στο βιβλίο:

Και στα γερμανικά σε PDF

Πηγή: Athens Indymedia