“Ο χειμώνας του κεφαλαίου”

Οι εκλογές αυτού του σαββατοκύριακου ήταν ιδιαίτερα σημαντικές για το μέλλον της Ευρώπης. Όχι, δε μιλάμε για τη μίζερη διεξαγωγή του γύρου των ιταλικών εκλογών, αλλά για τα δημοψηφίσματα που πραγματοποιήθηκαν σε κάποιες κατειλημμένες περιοχές της Ουκρανίας για την προσάρτησή τους στη Ρωσική Ομοσπονδία.

Λόγω αυτών, ο -δι’ αντιπροσώπων (proxy) και τοπικού χαρακτήρα- “παγκόσμιος πόλεμος” που συντελείται μεταξύ της Ρωσίας και του ΝΑΤΟ λαμβάνει πλέον επίσημο χαρακτήρα με σημαντικές υλικές συνέπειες. Απ’ τη στιγμή που το Ντονμπάς, η Χερσώνα και η Ζαπορίζια γίνουν επίσημα κομμάτι της Ρωσίας, το καθεστώς Πούτιν θα δύναται να ισχυριστεί πως κάθε ουκρανική επίθεση στις συγκεκριμένες περιοχές θα εκλαμβάνεται ως επίθεση στην ίδια τη Ρωσία. Το αποτέλεσμα είναι η εντολή γενικής επιστράτευσης, η κήρυξη στρατιωτικού νόμου, καθώς και η μετατροπή της βιομηχανίας του σε πολεμική οικονομία με στόχο την υπεράσπιση της πατρίδας.

Με αυτή τη στρατηγική μετατόπιση, η ρωσική κυβέρνηση απομακρύνεται απ’ τη ρητορική της Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης -νεολογισμός εμπνευσμένος από τις “διεθνείς αστυνομικές επιχειρήσεις”, τις “ειρηνευτικές αποστολές”, τους “ανθρωπιστικούς πολέμους” και λοιπά γελοία ευφυολογήματα της πολυμίσητης Δύσης εμπνευσμένα απ’ το Dr. Strangelove- προς την κήρυξη ανοιχτού πολέμου. Αναδεικνύοντας τη φαιδρότητα κάθε εκλογικού μηχανισμού, ο οποίος πάντα αντιπροσωπεύει τις ισορροπίες ισχύος μεταξύ των κυρίαρχων και ποτέ την πολυδιασπασμένη -έως και ανύπαρκτη- “λαϊκή θέληση”, ο Πούτιν διέταξε μερική επιστράτευση πριν ακόμα γνωστοποιηθούν τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος, στρατολογώντας τους πρώτους τριακόσιες χιλιάδες εφέδρους.

Από εδώ και στο εξής, όλα τα κράτη που έχουν εδώ και μήνες προσφέρει εξοπλισμό στο καθεστώς του Κιέβου και που του έχουν δώσει τη δυνατότητα να αντισταθεί τόσο αποτελεσματικά και να αντεπιτεθεί με απροσδόκητη επιτυχία, καθίστανται εχθρικά. Όσοι εξοπλίζουν ένα κράτος στο οποίο κηρύσσεται πόλεμος επίσημα, βρίσκονται επίσης (σχεδόν) σε εμπόλεμη κατάσταση. Η Ευρώπη και οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει τώρα να αναλάβουν την ευθύνη μιας σύγκρουσης την οποία οι ίδιες έχουν πυροδοτήσει με κάθε τρόπο, στοχεύοντας να εκμηδενίσουν οικονομικά τον ρωσικό εχθρό, προσδοκώντας τα μεγαλύτερα αποτελέσματα με τον ελάχιστο κόπο, π.χ. στέλνοντας Ουκρανούς μισθοφόρους (1) να θυσιαστούν.

Αντί να αναλωθούμε στις μεροληπτικές αφηγήσεις των επίσημων γραφιάδων και των υποστηρικτών της αντιπολίτευσης (στμ.: υπέρ μιας φιλο-αμερικανικής θέσης), κάτι που, ως διεθνιστές και εχθροί παντός κράτους δεν μπορούμε παρά να αρνηθούμε, αφού δηλώσουμε ξανά την εχθρότητά μας προς κάθε πλευρά του πολέμου, αξίζει να αναλύσουμε ορισμένες σκέψεις.

Η πρώτη: Η ρωσική κυβέρνηση σίγουρα τζόγαρε επικίνδυνα. Η απόπειρα προσάρτισης των συγκεκριμένων περιοχών θα καθιστούσε ακόμα πιο δραματική μια πιθανή ήττα (φέρνοντας ένα σαφώς τραβηγμένο παράδειγμα, ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε τη γεωπολιτική τραγωδία τού να έχαναν ξανά οι Η.Π.Α το Τέξας σε έναν πόλεμο με το Μεξικό). Αυτό σημαίνει πως θα ρισκάρει τα πάντα για να αποφύγει μια τέτοια ήττα. Αντιλαμβανόμαστε τους κινδύνους που φέρει μια τέτοια εξέλιξη όταν κάνουμε λόγο για την παγκοσμίως κυρίαρχη πυρηνική δύναμη. Η ίδια η επιλογή της γενικής επιστράτευσης έχει ως άμεση συνέπεια την έλευση του πολέμου στα σπίτια εκατομμυρίων Ρώσων πολιτών. Ως τώρα, ο Πούτιν τό ‘παιζε “Αμερικάνος”, διεξάγοντας απομακρυσμένο πόλεμο, ενόσω επιδίωκε να διατηρήσει μια κανονική, ήσυχη ζωή για τους κατοίκους στις μεγαλουπόλεις · ενώ τώρα, το να στέλνουν καρτ-ποστάλ στο σπίτι τους και να παίρνονται μακριά -πιθανώς δίχως ποτέ να επιστρέψουν- εκατομμύρια γιοι, σύζυγοι και αδέρφια, διαρρηγνύει ριζικά το υπάρχον φαντασιακό. Αυτό επίσης έχει ως αποτέλεσμα τη ριζοσπαστικοποίηση του εσωτερικού εχθρού και της εναντίωσης στον πόλεμο, τα οποία -καθώς μαθαίνουμε για τεράστιες πορείες και δεκάδες άμεσες δράσεις σαμποτάζ και εχθρότητας- θεριεύουν στη χώρα.

Η δεύτερη σκέψη: Παρότι αυτό αποτελεί ένα επιπλέον σημαντικό βήμα προς έναν πιθανό πυρηνικό πόλεμο, υπάρχει ακόμα ένας ισχυρός αντισταθμιστικός παράγοντας για τούτο το σενάριο. Αν υπάρχει ένα πράγμα στο οποίο έχει δύναμη η Ρωσία στο σήμερα, αυτό είναι το ενεργειακό μέτωπο. Ο επερχόμενος χειμώνας θα της προσδώσει περαιτέρω ισχύ. Σαφώς κάτι τέτοιο δε συμβαδίζει με έναν πυρηνικό πόλεμο: Ένας πυρηνικός πόλεμος εξ ορισμού θα διαρκούσε μόλις μερικές μέρες, στο πέρας των οποίων θα είχε αφανίσει, αν όχι το ανθρώπινο είδος, τουλάχιστον τον υπάρχοντα πολιτισμό του. Αντιθέτως, ο ενεργειακός μοχλός πίεσης θα είναι αποτελεσματικός αν επιδιωχθεί η παράταση της τρέχουσας συνθήκης κατά τη διάρκεια του χειμώνα, με την ελπίδα της κατάρρευσης της ευρωπαϊκής οικονομίας. Για να συμβεί όμως αυτό, είναι πρωτίστως αναγκαίο να σταματήσει η ουκρανική αντεπίθεση προτού καταφέρει να σημειώσει επιτυχίες, και να επιστρατευτούν άμεσα εκατοντάδες χιλιάδες στρατιώτες.

Απ’ τις δυο παραπάνω σκέψεις, μπορούμε να εξάγουμε συμπεράσματα για την πιθανή εξέλιξη της τρέχουσας σύγκρουσης τους ερχόμενους μήνες: Επίσημη κήρυξη πολέμου κατά της Ουκρανίας, έπειτα επιστράτευση εκατομμυρίων στρατιωτών ώστε να επανδρωθεί πλήρως το μέτωπο · ταυτόχρονα, κήρυξη μποϊκοτάζ πάσης βιομηχανικής αλληλεπίδρασης με όλα τα κράτη που στηρίζουν στρατιωτικά το καθεστώς του Κιέβου. Οι Ρώσοι στρατηγοί θα ποντάρουν ξανά στον Ρωσικό Χειμώνα, όπως έπραξαν και στους πολέμους κατά του Ναπολέοντα και του Χίτλερ.

Πώς πρέπει να κινηθεί ο επαναστατικός αναρχισμός στη δεδομένη συγκυρία; Όπως έχουμε πει απ’ την απαρχή των εχθροπραξιών, είμαστε εχθροί κάθε κράτους, κάθε κυβέρνησης, ενάντια στους πολέμους τους όπου στέλνουν προλετάριους να σκοτωθούν και να σκοτώσουν ο ένας τον άλλο για τα συμφέροντα των μεγάλων ολιγαρχών. Η ντεφετιστική μας δράση οφείλει πρωτίστως να στοχεύει ενάντια στο “δικό μας” κράτος, ενάντια στη “δική μας” κυβέρνηση. Κάθε άλλη στάση θα κατέληγε αναπόφευκτα σε οπορτουνισμό. Οι Ρώσοι αναρχικοί/ές, και μαζί τους μια σιωπηλή μειοψηφία αλλά και ένα ολοένα πιο αποφασιστικό και ποσοτικά αναπτυσσόμενο κομμάτι της ρωσικής κοινωνίας, δίνουν το παράδειγμα με δεκάδες δράσεις εχθρότητας: σαμποτάζ σιδηροδρομικών γραμμών, εμπρησμοί κέντρων στρατολόγησης, λιποταξία και μαζική φυγή από τη χώρα. Πρέπει να παραδειγματιζόμαστε απ’ το σθένος τους, και σίγουρα να μην επιτιθόμαστε στα ρωσικά συμφέροντα στη Δύση, το οποίο θα σήμαινε πως προσφέρουμε αρωγή στον ευρω-ατλαντικό άξονα, αλλά να εναντιωνόμαστε στις κυβερνήσεις μας, εμποδίζοντας τη στρατιωτική τους προετοιμασία.

Από την άλλη, οι ευρωπαϊκές και αμερικανικές κυβερνήσεις έχουν σοβαρές ευθύνες για την παρούσα κατάσταση. Όχι μόνο στη γενική εικόνα, με την επέκταση του ΝΑΤΟ να αποτελεί εν γένει τον κύριο παράγοντα που προπαρασκευάζει το σκηνικό του ολέθρου, αλλά και πιο συγκεκριμένα στην περίπτωση της Ουκρανίας: Στήριξη αντι-ρωσικών δυνάμεων στη χώρα αυτή, εξοπλισμός και εκπαίδευση τοπικών ναζιστικών ομάδων, ενσωμάτωση της ουκρανικής οικονομίας στη σφαίρα του αχαλίνωτου νεοφιλελευθερισμού, συγκάλυψη και στήριξη επεισοδίων όπως το λυντσάρισμα συνδικαλιστών (Οδησσός, 2014) ή οι δολοφονίες αντιφρονούντων δημοσιογράφων και πολιτικών, καταπίεση των ρωσόφωνων πληθυσμών στα ανατολικά. Απ’ τον περασμένο Φεβρουάριο, έχουν στηρίξει (την Ουκρανία) με όλο και πιο ισχυρά όπλα, μυστικές υπηρεσίες, δορυφόρους και κυρώσεις προς την άλλη πλευρά της σύγκρουσης. Επί της ουσίας λοιπόν, έχουν μετατρέψει τον πόλεμο μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας σε παγκόσμιο πόλεμο, όπου η Ουκρανία λειτουργεί ως μεσολαβητής/proxy για τον Δυτικό ιμπεριαλισμό.

Το να είσαι διεθνιστής σε μια Δυτική χώρα, σημαίνει να μάχεσαι για την ήττα του ΝΑΤΟ. Πλέον θα κινούμαστε σ’ ένα πλαίσιο όπου η πολεμική οικονομία θα μετασχηματίσει τις ζωές μας. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις εξαγγέλλουν “μέτρα λιτότητας” για τον επερχόμενο χειμώνα, ευελπιστώντας πως οι οικονομίες τους θα επιβιώσουν απ’ την παύση εισαγωγών φυσικού αερίου και πετρελαίου απ’ τη Ρωσία. Τα μέτρα περιλαμβάνουν αναγκαστική μείωση της ενεργειακής κατανάλωσης, περιορισμό των πηγών παροχής ηλεκτρισμού για ολάκερο τον πληθυσμό. Αυτό συμβαίνει λόγω του πληθωρισμού, ο οποίος αυτή τη στιγμή είναι ανεξέλεγκτος. Οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε πως ο αγώνας ενάντια στο αβάσταχτο κόστος διαβίωσης είναι και αγώνας κατά του πολέμου. Το ίδιο ισχύει και για τους τοπικούς αγώνες ενάντια σε έργα όπως οι εγκαταστάσεις επαναεριοποίησης υγροποιημένου φυσικού αερίου στο Πιομπίνο, ή οι αγωγοί φυσικού αερίου TAP και Snam (2).

Όσον αφορά την Ιταλία, ο πόλεμος ήδη έχει εκτροχιάσει την κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας. Ο Μάριο Ντράγκι, ο οποίος προσφάτως πήρε τον τίτλο του “πολιτικού της χρονιάς”, προτίμησε να παραιτηθεί απ’ το να συνεχίσει να παρατείνει τον κοινωνικό και πολιτικό πονοκέφαλο που είχε ξεκινήσει να προκαλεί όλο και πιο έντονα η πολεμική στρατηγική του. Όμως, η καινούργια κυβέρνηση που βγήκε απ’ τις εκλογές της 25ης Σεπτεμβρίου, μπορεί μονάχα να συνεχίσει την ίδια στρατηγική. Η Τζόρτζια Μελόνι στην προεκλογική της καμπάνια διαβεβαίωνε την αφοσίωσή της στο ΝΑΤΟ και τις κυρώσεις που έχει επιβάλλει στη Ρωσία. Έχοντας αναλάβει την εξουσία στον απόηχο κοινωνικών αναταραχών, με τον χειμώνα να πλησιάζει παγερός και με το κόστος διαβίωσης στα ύψη, η νέα ακρο-δεξιά κυβέρνηση έχει ήδη σκάψει τον λάκκο της στον βωμό της πολεμικής οικονομίας: Ας τη ρίξουμε μέσα!

Ωστόσο, είναι ξεκάθαρο πως καμιά συμμαχία, κανένα λαϊκό μέτωπο δεν μπορεί να υπάρξει με την αντιπολίτευση της αριστεράς. Η μόνη κριτική που έχει ασκήσει τους τελευταίους μήνες η ιταλική δημοκρατική αριστερά απέναντι στη δεξιά, έχει κεντροβαρήσει στην αμφισημία της, στην εγγύτητά της προς τον Πούτιν, στα υποτιθέμενα ρωσικά συμφέροντα που φαίνεται να εξυπηρετούν οι δεξιοί ανά τα χρόνια. Με άλλα λόγια, η αντιπολίτευση του Δημοκρατικού Κόμματος (3) θα αναλωθεί πλήρως στο να κατηγορεί τη νέα κυβέρνηση πως δεν είναι αρκετά “φιλο-αμερικανική”, πως δε δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στον πόλεμο. Όσον αφορά το ζήτημα του πολέμου, μια πιθανή διακυβέρνηση του Δημοκρατικού Κόμματος στο σήμερα θα αντιπροσώπευε ένα ακόμη χειρότερο σενάριο από την ακροδεξιά. Οι επαναστάτες/ριες λοιπόν θα μπορούν να βασιστούν αποκλειστικά και μόνο στις δικές τους δυνάμεις, όπως πάντα. Ενώ το να “συνδράμαμε” στον πόλεμο θ’ αποτελούσε μια ολότελα δραματική αντικειμενική συνθήκη, απ’ την άλλη, η πολεμική προετοιμασία ανέκαθεν σήμαινε επίσης και την εντατικοποίηση της καταστολής του εσωτερικού εχθρού. Η εξουσία φοβάται ιδιαιτέρως τους αναρχικούς/ές · γνωρίζει πως αποτελούν το πιο επικίνδυνο κομμάτι της ριζοσπαστικής εναντίωσης απέναντί της, και στο επίπεδο των ιδεών, και κυρίως στο επίπεδο της πρακτικής. Η σφοδρή καταστολή των πρόσφατων μηνών πρέπει να γίνει αντιληπτή εντός αυτού του πλαισίου. Αναφέροντας μονάχα την απόφαση να μεταφέρουν τον Alfredo Cospito σε καθεστώς 41-bis, γίνεται φανερή με κάθε τρόπο η επιδίωξη της εξουσίας να τσακίσει τους αναρχικούς/ές. Μια επιδίωξη που έχει πάρει σάρκα και οστά τους τελευταίους μήνες με τις πολυάριθμες έρευνες που στοχοποιούν κι αποσκοπούν να κλείσουν εκδοτικά εγχειρήματα, εφημερίδες και sites αντι-πληροφόρησης. Πόσο παράδοξο που, ενώ μας ζητούν να κάνουμε θυσίες, ενώ μας χρεώνουν 2 ευρώ το λίτρο της βενζίνης, ενώ έχουν αυξήσει την τιμή του φυσικού αερίου κατά 1000%, ενώ μας λένε πως όλα αυτά τα υφιστάμεθα διότι επιβάλλουμε κυρώσεις σε έναν μοχθηρό τύραννο ο οποίος φυλακίζει πολιτικούς του αντιπάλους, την ίδια στιγμή στην Ιταλία κλείνουν εφημερίδες, sites και βιβλία που δεν τους βολεύουν, ενώ αναρχικοί/ές θάβονται ζωντανοί υπό το καθεστώς 41-bis!

Αυτές είναι αντιφάσεις που πρέπει να αναδείξουμε ενάντια στους εχθρούς μας. Στο σημείο αυτό της γενικευμένης σύγκρουσης, μπορούμε να πετύχουμε κάποια μερικά αποτελέσματα. Δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο.

Αναρχικοί/ές στο Φολίνιο

30 Σεπτέμβρη 2022

e-mail: circoloanarchicolafaglia[at]inventati[dot]org

telegram: t.me/circoloanarchicolafaglia

PDF στα ιταλικά

Σημειώσεις του Dark Nights:

(1) Ascari, πληθυντικός του ascaro, προέρχεται απ’ τα λέξη “askari” (που στα Σουαχίλι σημαίνει “στρατιώτης”), και συναντάται ως πληθυντικός στα Αραβικά. Σημαίνει μισθοφόρος στρατιώτης ή εκτελεστής. Η κοντινότερη μετάφραση είναι “μισθοφόρος”, το άτομο που προσλαμβάνεται επί πληρωμή για να εκτελέσει, να εκβιάσει ή να επιτεθεί.

(2) Το Λιμάνι του Πιομπίνο είναι το σημείο όπου θα ανεγερθεί μία από τις νέες εγκαταστάσεις επαναεριοποίησης υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG). Το λιμάνι βρίσκεται στα σύνορα Λιγυρικής και Τυρρηνικής Θάλασσας στη Δυτική Ιταλία, στο Λιβόρνο. Έπειτα απ’ τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, η Ιταλία έλαβε επείγοντα μέτρα για να μειώσει τις εισαγωγές ενέργειας απ’ τη Ρωσία. Ο TAP (Trans Adriatic Pipeline / Διαδριατικός Αγωγός) είναι ένας υπό κατασκευή αγωγός, μήκους 878 χιλιομέτρων, ο οποίος θα μεταφέρει φυσικό αέριο από την περιοχή της Κασπίας προς την Ευρώπη, μέσω Ελλάδας, Αλβανίας και Ιταλίας. Η Snam είναι ένας απ’ τους βασικούς μετόχους του αγωγού. (https://en-contrainfo.espiv.net/2017/06/14/greece-albania-italy-the-struggle-against-the-construction-of-the-trans-adriatic-pipeline/)

(3) Δημοκρατικό Κόμμα (Partito Democratico, PD), σοσιαλδημοκρατικό κόμμα στην Ιταλία.

Πηγή: Dark Nights

Μετάφραση: Επαναστατική Συνείδηση