Category Archives: ΚΕΙΜΕΝΑ

Χακαρίστηκε η κρυπτογράφηση σκληρών δίσκων των Linux;

Posted on by

Χακαρίστηκε η κρυπτογράφηση σκληρών δίσκων των Linux;
(30/4/2023)

Ο Ivan, αναρχικός που βρίσκεται προφυλακισμένος στη Γαλλία εδώ και αρκετό χρονικό διάστημα, ενημέρωσε σε γράμμα του πως η γαλλική αστυνομία κατάφερε ν’ αποκτήσει πρόσβαση στο περιεχόμενο του laptop του (1). Το εν λόγω laptop είχε εγκατεστημένο κρυπτογραφημένο λειτουργικό σύστημα Ubuntu Linux. Απεναντίας, δεν κατάφεραν να αποκτήσουν πρόσβαση σε μια άλλη συσκευή με εγκατεστημένα Windows, η οποία όμως είχε κρυπτογραφηθεί με Bitlocker. Ο Ivan εξήγησε στο γράμμα του πως είχε χρησιμοποιήσει για το σύστημα (των Ubuntu) 20-ψήφιο κωδικό, αποτελούμενο από γράμματα, αριθμούς και ειδικούς χαρακτήρες.

Όχι, η κρυπτογράφηση δίσκων των Linux ούτε “έσπασε”, ούτε και είναι “μη-ασφαλής”. Τα επιτεύγματα της τεχνολογίας, όπως επίσης και οι αλγόριθμοι, έχουν εξελιχθεί, συνεπώς τα δεδομένα περί κρυπτογραφίας πρέπει να ελεγχθούν ξανά και, αν είναι αναγκαίο, να δεχθούν ενημερώσεις.

Λίστα περιεχομένων:

  • Το σύστημα κρυπτογράφησης Linux Unified Key Setup (LUKS) εν συντομία
  • Η τρωτότητα των Ubuntu 18.04, των Tails και λοιπών λειτουργικών συστημάτων
  • Ασφαλείς κωδικοί

Έκτοτε, έχουν ανακύψει συζητήσεις στο διαδίκτυο και στους κύκλους μας σχετικά με το πώς συνέβη κάτι τέτοιο, αν ευθύνεται ένας μη-αναβαθμισμένος αλγόριθμος κρυπτογράφησης στην εγκατεστημένη έκδοση των Ubuntu του Ivan, και τι σημαίνει κάτι τέτοιο για την ασφάλεια άλλων συστημάτων της Linux. Έχουμε ακούσει επίσης ισχυρισμούς πως η κρυπτογράφηση του λειτουργικού συστήματος Tails -που αποτελεί ένα ακόμη σύστημα της Linux- δεν ήταν ασφαλής, λόγω μη-αναβαθμισμένων αλγόριθμων. Το ζήτημα της κρυπτογράφησης συσκευών δεν είναι εύκολα κατανοητό από πολλούς, οπότε θα θέλαμε να θέσουμε κάποιες βάσεις σ’ αυτή τη συζήτηση με την παρούσα δημοσίευση.

Όλα τα λειτουργικά συστήματα της Linux χρησιμοποιούν τη μέθοδο Linux Unified Key Setup -ή εν συντομία “LUKS”– για την κρυπτογράφηση σκληρών δίσκων. Η βάση της υπόθεσης πως για την περίπτωση του Ivan ευθύνεται ένας μη-αναβαθμισμένος αλγόριθμος, είναι το γεγονός ότι η έκδοση Ubuntu 18.04 (που κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 2018, όπως δηλώνει η συντομογραφία) χρησιμοποιεί ακόμα τις σχετικά απαρχαιωμένες προδιαγραφές “LUKS1” για την κρυπτογράφηση σκληρών δίσκων, ενώ οι νεότερες εκδόσεις των Linux χρησιμοποιούν προδιαγραφές “LUKS2” για τον σκοπό αυτό (2). Για να καταλάβουμε πώς σχετίζονται αυτά, είναι απαραίτητο να έχουμε μια εικόνα της κρυπτογραφικής μεθόδου “LUKS”, καθώς και να κατανοήσουμε τι ρόλο παίζει σε αυτό η λεγόμενη λειτουργία παραγωγής κλειδιού. Δυστυχώς, το ζήτημα αυτό είναι κάπως τεχνικής φύσεως, παρ’ όλα αυτά θα προσπαθήσουμε να το κάνουμε όσο πιο ξεκάθαρο μπορούμε.

Το σύστημα κρυπτογράφησης Linux Unified Key Setup (LUKS) εν συντομία

Ένας σκληρός δίσκος που κρυπτογραφείται με τη μέθοδο “LUKS”, είναι ένα πεδίο με δύο μέρη, με μια μη-κρυπτογραφημένη κεφαλίδα, και ένα κρυπτογραφημένο σώμα. Το σώμα εμπεριέχει τα πραγματικά κρυπτογραφημένα δεδομένα, ενώ η κεφαλίδα πρέπει να γίνεται αντιληπτή ως ένα εγχειρίδιο οδηγιών: Ποιος αλγόριθμος κρυπτογράφησης χρησιμοποιείται για το σώμα, τι μέγεθος πρέπει να έχει το σώμα, σε ποια σημεία του σκληρού δίσκου τοποθετείται το σώμα, ποια είναι η ταυτότητα της διχοτομημένης συσκευής, κλπ. – Μοιάζει κάπως έτσι:

LUKS header information
Version:        2
UUID:           d077227a-eb02-4349-ab5b-fd9494ade3a6

Data segments:
  0: crypt
        offset: 16764544 [bytes]
        length: (whole device)
        cipher: aes-xts-plain64
        sector: 512 [bytes]
        ...

Κάτι σημαντικό για εμάς: Η κεφαλίδα περιέχει επίσης τις πληροφορίες για το ποια λειτουργία παραγωγής κλειδιού πρόκειται να χρησιμοποιηθεί κατά τη διαδικασία κρυπτογράφησης ή αποκρυπτογράφησης. Η παραγωγή κλειδιού (Key Derivation Function) είναι μια κρυπτογραφική μετατροπή του κωδικού πρόσβασης στο κλειδί με το οποίο κρυπτογραφήθηκε το σώμα, και με το οποίο αυτό μπορεί να αποκρυπτογραφηθεί ξανά. Σε αντίθεση με ό,τι μπορεί να σκέφτεται κάποιος, δεν είναι ο ίδιος ο κωδικός πρόσβασης το κλειδί με το οποίο κρυπτογραφήθηκε το σώμα, αλλά από αυτόν μονάχα παράγεται το πραγματικό κλειδί. Θα εξηγήσουμε σε λίγο γιατί είναι απαραίτητο αυτό το ενδιάμεσο βήμα. Αρχικά, είναι σημαντικό να γνωρίζουμε απλώς πως υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί αλγόριθμοι για την παραγωγή κλειδιού, και πως οι πληροφορίες που είναι αποθηκευμένες στην κεφαλίδα είναι απαραίτητες για την παραγωγή κλειδιού.

Ας δούμε ένα παράδειγμα, με την απεικόνιση του κωδικού “dPhdWnv1.3k4d4,szv!”:

Τώρα τίθεται το ερώτημα, γιατί λοιπόν χρειάζεται το ενδιάμεσο βήμα, αντί απλώς να κρυπτογραφείται/αποκρυπτογραφείται το σώμα του σκληρού δίσκου απευθείας με τον κωδικό πρόσβασης. Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να εξετάσουμε το σενάριο επίθεσης απ’ το οποίο υποτίθεται ότι προστατεύει η κρυπτογράφηση: Κανείς δε θα προσπαθούσε να σπάσει τον πραγματικό αλγόριθμο – στην προκειμένη περίπτωση: AES-XTS-PLAIN64: Αυτό, από έρευνες, θεωρείται ασφαλές. Συνήθως, οι άνθρωποι προσπαθούν να μαντέψουν τον κωδικό πρόσβασης δοκιμάζοντας απλώς όλους τους πιθανούς συνδυασμούς χαρακτήρων. Αυτή η μέθοδος ονομάζεται “brute force”. Κάθε προσπάθεια κοστίζει σε υπολογιστική ισχύ, μνήμη και χρόνο, επομένως κάποιος συνήθως θα χρησιμοποιήσει έναν εξαιρετικά ισχυρό υπολογιστή ή μια συστάδα πολλών υπολογιστών. Υπάρχει επίσης αποκλειστικό λογισμικό που λειτουργεί με λίστες γνωστών κωδικών πρόσβασης, ή ακόμα και με προσωπικά δεδομένα για τον ιδιοκτήτη (γλώσσες, ενδιαφέροντα, κωδικούς πρόσβασης που χρησιμοποιεί για άλλες υπηρεσίες) για την ανάδειξη πιο πιθανών συνδυασμών.

Εδώ μπαίνει στο παιχνίδι η λειτουργία παραγωγής κλειδιού: Η ιδέα είναι να επεκταθεί η αποκρυπτογράφηση με τον σωστό κωδικό πρόσβασης, προσθέτοντας το ενδιάμεσο βήμα της παραγωγής κλειδιού, που λαμβάνει τόσο λίγα χιλιοστά του δευτερολέπτου ώστε δε γίνεται καν αντιληπτό στην καθημερινή χρήση ενός υπολογιστή, αλλά αυξάνει σημαντικά την προσπάθεια για μαζική εικασία κωδικών πρόσβασης. Η λειτουργία παραγωγής κλειδιού προστατεύει κυρίως τους μικρούς κωδικούς πρόσβασης και αυτούς που αποτελούνται από μια μικρότερη ομάδα πιθανών χαρακτήρων: Για έναν κωδικό πρόσβασης που αποτελείται από μόλις 6 ψηφία, για παράδειγμα, η πληθώρα όλων των πιθανών συνδυασμών υπολογίζεται πολύ πιο γρήγορα από ότι για έναν αλφαριθμητικό κωδικό πρόσβασης 20 χαρακτήρων.

Υπάρχουν υψηλές απαιτήσεις για τη λειτουργία παραγωγής κλειδιού: Απ’ τη μία πλευρά, θα πρέπει να είναι σε θέση να αντεπεξέρχονται απέναντι σε τεράστιες συστάδες υπολογιστών που έχουν ασύλληπτη υπολογιστική ισχύ στη διάθεσή τους, και συνάμα, η κρυπτογράφηση και η αποκρυπτογράφηση σε καθημερινούς φορητούς και σταθερούς υπολογιστές δε θα πρέπει να απαιτούν τόσο χρόνο ώστε να καθίστανται πλέον μη-πρακτικές. Η λύση σ’ αυτό το πρόβλημα είναι –για να το θέσουμε εν συντομία– η ανάπτυξη μαθηματικών αλγορίθμων σχεδιασμένων με τέτοιο τρόπο ώστε ακόμη κι όταν πολλαπλασιάζεται η υπολογιστική ισχύς, ο χρόνος που απαιτείται για την παραγωγή κλειδιού να παραμένει σχετικά ίδιος.

Η τρωτότητα των Ubuntu 18.04, των Tails και λοιπών λειτουργικών συστημάτων

Τώρα που εξηγήθηκε η έννοια της λειτουργίας παραγωγής κλειδιού, επιστρέφουμε στο laptop του Ivan: Σύμφωνα με το γράμμα του, σ’ αυτό ήταν εγκατεστημένη η έκδοση 18.04 των Ubuntu. Αυτή η έκδοση των Ubuntu εξακολουθεί να χρησιμοποιεί το ξεπερασμένο μοντέλο κρυπτογράφησης LUKS1, το οποίο με τη σειρά του χρησιμοποιεί μια ξεπερασμένη λειτουργία παραγωγής κλειδιού (PBKDF2). Είναι γνωστό πως αυτό είναι ελάχιστα χρήσιμο απέναντι σε εξειδικευμένα μηχανήματα, και επομένως πλέον δε θεωρείται ασφαλές. Εξ ου και η υπόθεση πως ήταν η παρωχημένη λειτουργία παραγωγής κλειδιού που επέτρεψε την πρόσβαση στο laptop του Ivan. Κι άλλες εκδόσεις επηρεάζονται απ’ αυτήν την ενδεχόμενη τρωτότητα, εάν η πρώτη τους εγκατάσταση ήταν πολύ καιρό πριν: Πράγματι, ο αλγόριθμος συνήθως δε βελτιώνεται σε μια υπάρχουσα εγκατάσταση όταν εκτελείται μια πλήρης αναβάθμιση λογισμικού (π.χ. από το Ubuntu 18.04 στο Ubuntu 22.04) (3). Έχει επίσης συζητηθεί ότι, ενώ η κοινότητα προγραμματιστών πίσω από το λειτουργικό σύστημα Tails έχει εδώ και αρκετά χρόνια στη λίστα μελλοντικών εργασιών της τη μετάβαση στην πιο ασφαλή κρυπτογράφηση LUKS2, παρ’ όλα αυτά δεν την έχει ακόμη εφαρμόσει. Αυτό φαίνεται και πάλι να οδήγησε άλλους να ισχυριστούν ότι η κρυπτογράφηση σε στικάκι Tails δεν είναι ασφαλής (4).

Τι πρέπει να συμπεράνουμε απ’ αυτό; Βασικά, είναι ανησυχητικό ότι πολλές παλιές εγκαταστάσεις Linux χρησιμοποιούν έναν απαρχαιωμένο αλγόριθμο για κρυπτογράφηση σκληρού δίσκου. Οι χρήστες με παλαιότερες εγκαταστάσεις πρέπει τώρα να αποφασίσουν εάν είναι αρκετά τεχνολογικά-προνοητικοί ώστε να αναβαθμίσουν οι ίδιοι την κρυπτογράφησή τους –υπάρχει ένας οδηγός για αυτό στο wiki μας–, να επανεγκαταστήσουν το λειτουργικό τους σύστημα, ή να αποδεχτούν τη χρήση ενός απαρχαιωμένου αλγόριθμου. Ωστόσο, το αν η συγκεκριμένη τρωτότητα έπαιξε κάποιον ρόλο στην περίπτωση του Ivan, αποτελεί απλώς υπόθεση και όχι γεγονός. Η πιθανότητα ότι τον παρακολουθούσαν ή ότι τον βιντεοσκοπούσαν κατά την εισαγωγή του κωδικού πρόσβασής του, ότι έχει ξαναχρησιμοποιήσει τον ίδιο κωδικό πρόσβασης σε διαφορετικά σημεία, ότι ο κωδικός πρόσβασης ήταν απλώς μη-ασφαλής, ακόμη και ότι τα ίχνη χρήσης στο πληκτρολόγιο θα μπορούσαν να αποτελούν ένδειξη για τον κωδικό πρόσβασης, όλα τα παραπάνω αποτελούν πιθανές εξηγήσεις για την πρόσβαση στα δεδομένα του. Λαμβάνοντας υπόψη τις ασαφείς πληροφορίες, δηλώσεις όπως “Η κρυπτογράφηση των Tails έχει σπάσει” φαίνονται κινδυνολογικές και αμφίβολες.

Είναι δύσκολο να εκτιμηθεί πόσο σοβαρός είναι στην πραγματικότητα ένας απαρχαιωμένος αλγόριθμος: Μια καλύτερη λειτουργία παραγωγής κλειδιού που κάνει πιο δύσκολη τη διαδικασία brute forcing, αναμφίβολα συμβάλλει κατά πολύ στα επίπεδα ασφαλείας της κρυπτογράφησης συσκευών. Αντίθετα, ωστόσο, αυτό δε σημαίνει πως όλες οι συσκευές που χρησιμοποιούν έναν απαρχαιωμένο αλγόριθμο παραγωγής κλειδιού είναι κατ’ ανάγκη θεμελιωδώς μη-ασφαλείς. Πρώτα και κύρια, η ασφάλεια της κρυπτογράφησης LUKS εξαρτάται από την ασφάλεια του κωδικού πρόσβασης, και, ενώ αυτή βελτιώνεται με έναν καλό κωδικό πρόσβασης, δεν επιδεινώνεται από έναν απαρχαιωμένο αλγόριθμο παραγωγής κλειδιού. Ένας καλός κωδικός πρόσβασης, δηλαδή ένας πραγματικά τυχαία δημιουργημένος κωδικός πρόσβασης με επαρκές μήκος και αποτελούμενος από μια αρκετά μεγάλη δεξαμενή γραμμάτων, ψηφίων και ειδικών χαρακτήρων, απαιτεί αδιανόητο χρόνο για να σπάσει, ακόμη και με μια ξεπερασμένη λειτουργία παραγωγής κλειδιού, ακόμη και με ασύλληπτα ποσά πόρων. Παρ’ όλα αυτά, δεν μπορούμε και δεν πρέπει να βασιζόμαστε σε εκτιμήσεις για το τι είδους πόροι είναι διαθέσιμοι σε έναν πιθανό εισβολέα. Ωστόσο, θεωρούμε τουλάχιστον απίθανο τέτοιους κωδικούς πρόσβασης –ακόμη και με ανεπαρκή παραγωγή κλειδιού– να μπορούν να τους σπάσουν με brute force χωρίς περαιτέρω καθυστέρηση.

Ασφαλείς κωδικοί

Μια μικρή προσθήκη σχετικά με τους ασφαλείς κωδικούς: Κάνοντας λόγο για τυχαίο κωδικό, αυτό σημαίνει να έχει παραχθεί από μηχάνημα. Ένας κωδικός δημιουργημένος από εσένα, δε θα είναι ποτέ τόσο ασφαλής όσο ένας τυχαίος κωδικός: Ακόμα και ο κωδικός dPhdWnv1;3k4d4;szv! φαίνεται ασφαλής με μια πρώτη ματιά, με τα κεφαλαία και τα μικρά γράμματα, με τους αριθμούς και τους ειδικούς χαρακτήρες. Παρ’ όλα αυτά, αποτελεί απλώς συντομογραφία της όχι-και-τόσο-μυστικής γερμανικής φράσης “Die Philosophen haben die Welt nur verschieden interpretiert; es kommt aber darauf an, sie zu verändern.”, με κάποια φωνήεντα να έχουν αντικατασταθεί από αριθμούς και με κάποιους ειδικούς χαρακτήρες να έχουν προστεθεί. Τέτοια και αντίστοιχα κόλπα είναι ιδιαιτέρως διαδεδομένα, αλλά μπορούν εύκολα να προβλεφθούν έπειτα από καλή έρευνα και διαισθητικότητα, και δεν αποτελούν τη βάση ενός πραγματικά ασφαλούς κωδικού.

Η κοινότητα των Tails συστήνει στις οδηγίες της να χρησιμοποιούμε κωδικούς “Diceware” (*δημιουργημένους τυχαία από αλληλουχία ρίψεων ζαριού).

*

(1) https://lanemesi.noblogs.org/post/2023/04/09/qualche-novita-su-ivan-recluso-nel-carcere-di-villepinte-francia-8-aprile-2023/ και https://www.csrc.link/read/some-initial-notes-on-the-investigation-file-against-ivan.html / Onion link: http://7sk2kov2xwx6cbc32phynrifegg6pklmzs7luwcggtzrnlsolxxuyfyd.onion/en/2023/04/30/is-linux-hard-disk-encryption-hacked/index.html#fnref:1

(2) https://mjg59.dreamwidth.org/66429.html / Onion link: http://7sk2kov2xwx6cbc32phynrifegg6pklmzs7luwcggtzrnlsolxxuyfyd.onion/en/2023/04/30/is-linux-hard-disk-encryption-hacked/index.html#fnref:2

(3) Αυτό γίνεται κατανοητό ως εξής: Στη χειρότερη περίπτωση, το να παίζεις με τις ρυθμίσεις της κρυπτογράφησης μπορεί να οδηγήσει σε απώλεια των δεδομένων, και σαφώς θες να αποφεύγεις τέτοια ρίσκα όταν αναβαθμίζεις το λειτουργικό σου σύστημα. / Onion link: http://7sk2kov2xwx6cbc32phynrifegg6pklmzs7luwcggtzrnlsolxxuyfyd.onion/en/2023/04/30/is-linux-hard-disk-encryption-hacked/index.html#fnref:3

(4) Η κοινότητα των Tails εργάζεται για την επιδιόρθωση αυτού, η οποία αναμένεται να είναι διαθέσιμη στην έκδοση Tails 5.13, τέλη Μάη 2023: https://gitlab.tails.boum.org/tails/tails/-/merge_requests/1116 / Onion link: http://7sk2kov2xwx6cbc32phynrifegg6pklmzs7luwcggtzrnlsolxxuyfyd.onion/en/2023/04/30/is-linux-hard-disk-encryption-hacked/index.html#fnref:4

http://7sk2kov2xwx6cbc32phynrifegg6pklmzs7luwcggtzrnlsolxxuyfyd.onion/en/2023/04/30/is-linux-hard-disk-encryption-hacked/index.html

Πηγή: Act for Freedom Now

Μετάφραση: Επαναστατική Συνείδηση

Ελαχιστοποιώντας τα ίχνη DNA σε συγκρουσιακές στιγμές

Posted on by

Ελαχιστοποιώντας τα ίχνη DNA σε συγκρουσιακές στιγμές

Σύμφωνα με την εμπειρία μας, οι περισσότεροι/ες από εμάς στη Βόρεια Αμερική δεν έχουμε συνηθίσει να μεριμνούμε πολύ για τα ίχνη DNA. Οι πληροφορίες σχετικά με το πώς αφήνονται ή αποτρέπονται τα ίχνη DNA περιορίζονται σε κάμποσους μύθους που κυκλοφορούν. Τούτου λεχθέντος, μπορείτε να είστε αρκετά βέβαιοι/ες ότι όποτε γίνεται ένας εμπρησμός, θα εμπλέκεται και μια εγκληματολογική ομάδα ανάλυσης DNA. Για παράδειγμα, πρόσφατα πραγματοποιήθηκε μια σύλληψη για έναν εμπρησμό στα πλαίσια της Jane’s Revenge, αφότου περισυλλέχθηκε DNA απ’ τον τόπο του εγκλήματος. Θέλουμε να συνοψίσουμε μερικές πρακτικές σκέψεις. Οπλίζοντας τους εαυτούς μας με υποτυπώδη προετοιμασία και ακριβή κατανόηση του τρόπου μεταφοράς του DNA, έχουμε τη δυνατότητα να περιορίσουμε δραστικά την ποσότητα του DNA που αφήνουμε πίσω.

Αν και το DNA είναι κάτι που πρέπει πάντα να έχουμε κατά νου όταν σχεδιάζουμε τη συμμετοχή μας σε μια συγκρουσιακή στιγμή, δε θέλουμε οι άνθρωποι να αισθάνονται καταβεβλημένοι απ’ αυτές τις πληροφορίες. Η πρακτική γνώση μάς δίνει τη δυνατότητα να αποφύγουμε τη διττή παγίδα της απερισκεψίας (να ενεργούμε σα να μην υφίσταται το DNA) και της αδράνειας (λες και είναι αναπόφευκτο το να αφήνουμε ίχνη και να αναλύονται σε εργαστήρια).

Όπως σημειώνεται στα Πρωτόκολλα Ελαχιστοποίησης του DNA στη Βιβλιοθήκη Απειλών του CSRC: «Αποβάλλουμε συνεχώς DNA σε διάφορες μορφές. Τα κύτταρα του δέρματος, τα μαλλιά, το σάλιο, το αίμα και ο ιδρώτας, είναι όλα πηγές DNA και, σε αντίθεση με τα δακτυλικά αποτυπώματα, δεν μπορούν ποτέ να αφαιρεθούν αξιόπιστα από ένα αντικείμενο μόλις επιμολυνθεί. Τα Πρωτόκολλα Ελαχιστοποίησης DNA προορίζονται να επιτρέπουν τον χειρισμό αντικειμένων χωρίς να αφήνονται πάνω τους ίχνη DNA. Όπως θα περίμενε κανείς, αυτά τα πρωτόκολλα στοχεύουν στην εξάλειψη των κυττάρων του δέρματος, των μαλλιών, των σωματιδίων του σάλιου που γεννιούνται στον αέρα, του αίματος και του ιδρώτα που έρχονται σε επαφή με τα αντικείμενα. Συχνά εμπλέκεται και η χημική καταστροφή του DNA». Για να αποτρέψετε ή τουλάχιστον να περιορίσετε σημαντικά τα ίχνη DNA, είναι απαραίτητο να φοράτε καινούρια γάντια, μάσκα προσώπου, δίχτυ μαλλιών ή, ακόμη καλύτερα, κλειστό κάλυμμα κεφαλής (π.χ. κολυμβητικό σκουφάκι), και καθαρά ρούχα με μακριά μανίκια και παντελόνι, ώστε να καλύπτεται όσο το δυνατόν περισσότερο δέρμα.

Στο πλαίσιο μιας συγκρουσιακής στιγμής, υπάρχουν πολλά πράγματα για τα οποία πρέπει να προετοιμαστείτε:

  • Ή σπάστε το ή κάψτε το – όχι και τα δύο. Το να σπάτε κάτι, μπορεί μερικές φορές να περιλαμβάνει πολλή επαφή με το αντικείμενο, η οποία ενέχει κίνδυνο να μεταφερθούν ίχνη DNA στο εν λόγω αντικείμενο (ειδικά αν πρέπει να σκαρφαλώσετε σε αυτό). Μια παρατεταμένη φωτιά θα καταστρέψει τα ίχνη DNA, αλλά για ένα αντικείμενο που πρώτα θρυμματίζεται και στη συνέχεια καίγεται, κάτι τέτοιο δεν αποτελεί εγγύηση · τα σημεία του αντικειμένου που έχει αγγιχθεί μπορεί να μη θερμαίνονται επαρκώς από τις φλόγες ώστε να καταστραφούν όλα τα ίχνη. Στο πλαίσιο μιας σύγκρουσης, αυτό σημαίνει πως τα άτομα με εμπρηστικές προθέσεις θα πρέπει να προσπαθήσουν να αναλάβουν πρωτοβουλίες νωρίς, προτού άτομα με σπασιματικές προθέσεις χτυπήσουν έναν συγκεκριμένο στόχο. Ένα λιγότερο ιδανικό σενάριο: Ένα πλήθος σπάει ένα αυτοκίνητο, ίσως κάποιος αγγίξει το αυτοκίνητο με γάντια που έχουν φορεθεί πολλές φορές (και έτσι έχουν συσσωρευτεί ίχνη DNA πάνω τους) ή κόβεται από σπασμένο τζάμι, και λίγα λεπτά αργότερα κάποιος πυρπολεί το αυτοκίνητο. Ένα ιδανικό σενάριο: Το αυτοκίνητο καίγεται πρώτα, κάτι που δεν απαιτεί σπάσιμο – είτε τοποθετείται ένα μπουκάλι με εύφλεκτο υγρό στο μπροστινό ελαστικό (πιο γρήγορο, κάτω από ένα λεπτό), είτε τοποθετούνται προσανάμματα παραφήνης στο μπροστινό ελαστικό (πιο αργό, περίπου πέντε λεπτά). Μερικές φορές, για ν’ αποκτήσετε πρόσβαση σε ένα κτίριο, είναι απαραίτητο να σπάσετε είτε ένα παράθυρο είτε μια πόρτα, αλλά μηχανήματα και οχήματα μπορούν να καούν χωρίς να σπαστούν τοποθετώντας το εμπρηστικό υλικό στο σωστό σημείο.
  • Φορέστε καινούργια αδιαπέραστα γάντια που δεν έχετε αγγίξει ποτέ στο παρελθόν, και φορέστε τα τελευταία, μόλις έχετε ήδη αλλάξει αμφίεση στο μαύρο μπλοκ. Αυτό επειδή θέλετε ν’ αποφύγετε τυχόν δέρμα, τρίχες ή ιδρώτα στο εξωτερικό των γαντιών, τα οποία θα μπορούσαν στη συνέχεια να μεταφερθούν σε οποιοδήποτε αντικείμενο αγγίξετε. Τα εργαλεία που φέρνετε να τα πιάνετε πάντα με ένα τέτοιο καινούργιο ζευγάρι γάντια, ακόμα κι αν δεν σκοπεύετε να τα πετάξετε. Φροντίστε τα εργαλεία που χρησιμοποιείτε, και ειδικά τους μηχανισμούς που αφήνετε στο σημείο, να είναι από την αρχή απαλλαγμένα από το DNA σας και να τα έχετε μεταφέρει προσεκτικά. Τα γάντια πλυσίματος πιάτων είναι εξαιρετικά κατά την προετοιμασία της δράσης (όπου δεν έχει σημασία να ξεχωρίζετε). Για κατά τη διάρκεια μιας σύκγρουσης, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε γάντια εργασίας που έχουν μια παχιά αδιαπέραστη επίστρωση στις παλάμες και τα δάχτυλα. Έχετε ένα επιπλέον ζευγάρι που μπορείτε να το αλλάξετε σε περίπτωση που αγγίξετε κατά λάθος το πρόσωπό σας ή κάτι αντίστοιχο.
  • Εάν πρόκειται να χρησιμοποιήσετε σφυρί, εξασκηθείτε στο σπάσιμο τζαμιών σε ελεγχόμενο περιβάλλον πριν τη θέρμη της στιγμής. Το αίμα είναι μια πολύ ξεκάθαρη πηγή DNA ακόμα και για τον πιο ανίκανο ερευνητή. Το βασικό είναι να βεβαιωθείτε ότι το χέρι ή ο καρπός σας δεν περνά ποτέ μέσα απ’ το τζάμι, κάτι που απαιτεί να βάζετε δύναμη απ’ τον καρπό και όχι απ’ τον αγκώνα ή τον ώμο. Μια γρήγορη κίνηση του καρπού παράγει επαρκή δύναμη με ένα σωστά ζυγισμένο σφυρί.
  • Προσέξτε να μην έχετε κάτι που μπορεί να πέσει κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης – τα κλειστά φερμουάρ είναι φίλοι σας. Να είστε ιδιαίτερα προσεκτικοί όταν ψάχνετε μέσα σε τσάντες ή σακίδια.
  • Ό,τι ρουχισμός χρησιμοποιήθηκε κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης, δε θα πρέπει να ανακτηθεί από την ομάδα ιατροδικαστών, εάν αυτό μπορεί να αποφευχθεί. Οι μέρες που αφήναμε έναν τεράστιο σωρό από μαύρα φούτερ στη μέση του δρόμου πρέπει να τελειώσουν – τα ρούχα κατά κανόνα θα έχουν ίχνη DNA πάνω τους. Στην ιδανική περίπτωση, πρέπει να παίρνετε τα ρούχα μαζί σας αρκετά μακριά, ώστε να μπορείτε να τα ξεφορτωθείτε σωστά (είτε να τα κάψετε, είτε να τα βάλετε κάπου όπου αν βρεθούν, δε θα μπορεί να θεωρηθεί ότι σχετίζονται με τη σύγκρουση). Επαφίεται στην κρίση σας να αποφασίσετε εάν θα προσπαθήσετε να μεταφέρετε τα ρούχα μακριά ή αν θα τα κρύψετε κάπου στη διαδρομή της διαφυγής σας. Σε περίπτωση ψαχτικής μετά, τα μαύρα ρούχα μπορεί να είναι αρκετά για να σας απαγγελθούν κατηγορίες, αλλά είναι σχεδόν απίθανο να καταλήξουν σε καταδίκη από μόνα τους. Όμως, οποιοσδήποτε χαρακτηριστικός ρουχισμός ή άλλα αντικείμενα στην τσάντα μπορεί να είναι πιο ενοχοποιητικά, επομένως θα πρέπει να αξιολογήσετε τον κίνδυνο ψαχτικής στην τσάντα σας και να τον σταθμίσετε σε σχέση με τον στόχο να μείνουν τα επιχειρησιακά σας ρούχα μακριά από τα χέρια της αστυνομίας. Αντικείμενα που δεν μπορούν να κρυφτούν σε ένα σακίδιο πλάτης (όπως μεγάλες ασπίδες), μπορούν να καβατζωθούν ή να επικαλυφθούν με χλωρίνη (το οποίο έχει περίπου 10% υποχλωριώδες νάτριο – διαβάστε περαιτέρω πληροφορίες) ή να καούν με εύφλεκτο υλικό που τοποθετείται αμέσως κατά τη διαδρομή της διαφυγής σας (σε πλαστικά μπουκάλια τα οποία θα καούν, όχι σε μπιτόνι).
  • Μη χρησιμοποιείτε ταινία για την κατασκευή εκρηκτικών μολότοφ. Η ταινία αποτελεί μαγνήτη DNA. Αντιθέτως, χρησιμοποιήστε πλαστικά zip-tie (tire-up), για να δέσετε τα εκρηκτικά/πυροτεχνήματα στο μπουκάλι με το εύφλεκτο υγρό. Ιδανικά, για περαιτέρω σιγουριά, τοποθετήστε δύο εκρηκτικά μασούρια (π.χ. κινέζους), ελαχιστοποιώντας τις πιθανότητες να μη σκάσει η μολότοφ και να μπορεί μετά να ανακτηθεί (ξανά, διαβάστε περαιτέρω πληροφορίες). Αυτό είναι ιδιαιτέρως σημαντικό αν πρέπει να καβατζωθούν προτού χρησιμοποιηθούν. Οι κινέζοι και τα πυροτεχνήματα από μόνα τους έχουν σχεδόν αντίστοιχη αποτελεσματικότητα στο να κρατούν σε απόσταση τους μπάτσους, χωρίς συνάμα να εμπεριέχουν τους ίδιους κατασταλτικούς κινδύνους με μια μολότοφ – πρέπει επίσης να φροντίσετε να μην αφήσετε ίχνη DNA στο περίβλημα του υλικού σας. Οι παραδοσιακές μολότοφ (με γυάλινο μπουκάλι) χρειάζεται να πέσουν σε σκληρή επιφάνεια προκειμένου να σπάσουν, επομένως είναι αναξιόπιστες όταν ρίχνονται στο εσωτερικό κτιρίων. Για παράδειγμα, στο σημείο του πρώτου εμπρησμού στα πλαίσια της Jane’s Revenge, βρέθηκε DNA τριών ατόμων σε μολότοφ που δεν έσκασε, στο τζάμι του παραθύρου, καθώς και σε έναν αναπτήρα (η εγκληματολογική ανάλυση είναι εδώ, χρησιμοποιήστε Tor Browser).

Για περαιτέρω πληροφορίες, διαβάστε τις Στρατηγικές Αποτροπής της Πρόσβασης της Αστυνομίας σε Δεδομένα DNA, και τη θεματική DNA στο CSRC (Κέντρο Πληροφοριών περί Αντι-Παρακολούθησης).

– Στάλθηκε ανώνυμα με email

Πηγή: Scenes from the Atlanta Forest

Μετάφραση: Επαναστατική Συνείδηση

Punky Mauri Presente! (14 χρόνια μετά)

Posted on by

Punky Mauri Presente!

14 χρόνια μετά τον θάνατο σε δράση του Mauricio Morales

(Αναδημοσίευση κειμένου που κυκλοφόρησε το 2019 -ακριβώς 10 χρόνια μετά τον θάνατο του Mauri κατά τη διάρκεια εκρηκτικής επίθεσης στη Σχολή Δεσμοφυλάκων στη Χιλή, στις 22 Μάη 2009- και είχε μεταφραστεί στα ελληνικά από το εγχείρημα του Ragnarok)

Η ΜΑΥΡΗ ΝΥΧΤΑ ΤΩΝ ΜΑΥΡΩΝ ΟΙΩΝΩΝ

“Έχει ήδη προχωρήσει η νύχτα. Δεν κάνει τόσο κρύο για τα τόσα ρούχα που σκοτεινιάζουν την εικόνα μας, μα δεν πειράζει, ο άνεμος αναζωογονεί το ταχύ βάδισμά μας. Είμαστε στην ώρα μας. Όλα έχουν κυλήσει ομαλά ως τώρα. Είμαστε μόνοι, μόνοι όπως ήμασταν και θά ‘μαστε πάντα. Μέσω των ζοφερών και διαλυμένων δρόμων, κυκλώνουμε το εργοστάσιο της φυλακής. Πλησιάζουμε. Το επόμενο βήμα είναι κοντά. Μες στο μυαλό μου επανεξετάζω το συμφωνημένο σχέδιο…”

– “Un saludo de Libertad” (1)

Έπειτα από μια περίοδο διακοπών, ενώ καραδοκούσε ένα μεγάλο σαββατοκύριακο για πολλούς, η πόλη του Santiago έπεσε για ύπνο εκείνο το κρύο ξημέρωμα της 22ας Μάη του 2009. Ένα μέρος της Λεωφόρου Matta παρέμενε ήσυχο, μακριά απ’ τα φώτα και τις επιχειρηματικές εγκαταστάσεις. Δυο ποδηλάτες μόνον κινούνται, ως δυο φιγούρες θολές για τις κάμερες ασφαλείας.

Η κίνηση διακόπτεται όταν οι φιγούρες χωρίζονται, και η μία κατεβαίνει απ’ το ποδήλατο για να φτιάξει κάτι στο σακίδιό της. Μια μεγάλη λάμψη κόβει τότε το πλάνο.

Ο θόρυβος μιας δυνατής έκρηξης αντηχεί στους δρόμους, η σύγχυση ξαγρυπνά το μέρος, δίνοντας σήμα στην αστυνομία.

Καταμεσής της οδού Ventura Lavalle, στη γωνία σχεδόν με την Artemio Gutiérrez, ένα σώμα κείτεται ήδη άψυχο, τυλιγμένο από ίχνη πυρίτιδας, δίπλα από ένα περίστροφο με μία μόλις σφαίρα, κι από πίσω ένα μαύρο ποδήλατο που καρτερούσε να συνεχίσει τη διαδρομή του. Μόλις λίγα μέτρα πιο πέρα βρίσκεται η Σχολή Δεσμοφυλάκων, όπου οι ανθρωποφύλακες κατηχούνται και εκπαιδεύονται.

Η αστυνομία, ο Τύπος, οι πυροσβέστες και οι γείτονες κατακλύζουν το σημείο. Έπειτα απ’ την αρχική σύγχυση, η πρώτη έρευνα ξεκαθαρίζει το τι συνέβη. Ένας άνδρας σκοτώθηκε απ’ την πυροδότηση ενός εκρηκτικού μηχανισμού που κουβαλούσε · στόχος της επίθεσης ήταν το κτίριο των δεσμοφυλάκων.

Φωτογράφοι απ’ τον Τύπο προσεγγίζουν το άψυχο σώμα και καταγράφουν τις πρώτες εικόνες, τις οποίες και μεταδίδουν αφιλτράριστες για να σπείρουν τον τρόμο, ενώ μακάβριες και ψευδείς λεπτομέρειες διαδίδονται απ’ τα media όσο οι ώρες κυλούν.

Αφού αποκλείστηκε η περιοχή, η εγκληματολογική ομάδα των Carabineros σπεύδει να μαζέψει στοιχεία, φωτογραφίζει και μοιράζει από ‘να νούμερο σε κάθε κομμάτι που περισυλλέχθηκε. Καθώς δεν υπήρχε κάποιο αναγνωριστικό έγγραφο, προβαίνουν σε δακτυλοσκόπηση για να βρουν την ταυτότητα. Και την ανακαλύπτουν κατά τη διάρκεια του πρωινού.

Ο νεκρός άνδρας είναι ο Mauricio Morales, 27 ετών, αναρχικός, ο φάκελος του οποίου περιλαμβάνει συλλήψεις σε αναρχικές διαδηλώσεις. Απ’ τους δημοσιογράφους, τα tattoo του αναλύονται σχολαστικά. Είναι σχεδόν μεσημέρι της 22ας Μάη 2009.

Οι πρώτες επιδρομές στα σπίτια των συγγενών του ξεκινούν. Το κυνήγι ήδη έχει εξαπολυθεί.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΚΕΛΕΘΡΑ…

“Αν ο Τύπος μπορούσε να ρίξει το αίμα στην οθόνη, θα το είχε κάνει, αλλά ακόμα κι έτσι, το αίμα αυτό δε θά ‘παυε ν’ ανήκει σ’ έναν πολεμιστή που δεν το βούλωσε ποτέ, κι είναι η υψηλή αυτή αξία που πιότερο τους ενόχλησε.”

– “Macul con Grecia” (2)

Οι δημοσιογραφικές εταιρείες δεν βρήκαν επίθετα να κοσμήσουν το σκηνικό, δημιουργώντας μια κατάσταση δύσκολη. Η πραγματογνωμοσύνη για το πτώμα και τις πληγές του έφτασε σε σημείο να γίνεται αντιληπτή μόνο μέσω της λογικής της κρατικής τρομοκρατίας.

Στη 1:30 μ.μ., στα μεσημεριανά δελτία ειδήσεων, δημοσίευσαν την ταυτότητα του Mauri, μαζί με τη φωτογραφία του διαβατηρίου του, επισημαίνοντας επίσης πως ανήκε σε μια ομάδα στεγαστικής κατάληψης στο κέντρο του Santiago.

Για μήνες, οι αστυνομικές έρευνες για μια σειρά εκρηκτικών επιθέσεων ενάντια σε εξουσιαστικά και τραπεζικά σύμβολα στράφηκαν στις καταλήψεις, ειδικά σε κάποιες όπου η προπαγάνδα και η διάχυση αναρχικού λόγου και δράσης ήταν αδιάκοπη.

Τότε, σχεδόν ταυτόχρονα με τη δημοσίευση του ονόματος του Mauri, δύο εκκενώσεις συνέβησαν στο κέντρο του Santiago. Οι Carabineros εκκένωσαν ένα κλειστό σπίτι, που λειτουργούσε ως κοινωνικό κέντρο, και η Διεύθυνση Ερευνών εκκένωσε την κατάληψη “La Idea”, απ’ όπου υπήρξαν και συλλήψεις.

Συνεργεία ρεπόρτερ κάλυψαν τηλεοπτικά τις εκκενώσεις, μιλώντας για “πρόοδο στις έρευνες”. Μέσα από μεγαλόστομες διακυρήξεις, δηλώνουν πως ο σύντροφος του Mauri -ο οποίος, όντας τραυματισμένος, τράπηκε σε φυγή- πρόκειται να ταυτοποιηθεί και να συλληφθεί άμεσα.

Η Διεύθυνση Ερευνών πήγε τα συλληφθέντα συντρόφια σε μια απ’ τις εγκαταστάσεις της · εκεί επιχείρησαν να ανακρίνουν κάποια απ’ αυτά. Ρωτήθηκαν για το άτομο που ήταν παρέα με τον Mauri. Ρωτήθηκαν για ένα όνομα που “φαντάζονταν” τουλάχιστον πως ανήκε στο άτομο αυτό, αλλά τα συντρόφια αρνήθηκαν κατηγορηματικά να απαντήσουν. Δέχτηκαν έτσι πίεση, πως “αν δε συνεργάζονταν, θα τους έδειχναν φωτογραφίες απ’ το πώς ήταν το πτώμα”. Για την αστυνομία, το άψυχο κορμί του Mauri μετατράπηκε σε τρόπαιο, με το οποίο ήθελαν να χτυπήσουν όλο του το περιβάλλον.

Έπαιξε ολόκληρο συμπόσιο στα media με τον θάνατο του Mauri, διψούσαν να μάθουν για τη ζωή του, την οικογένειά του, τη συμπεριφορά του στο πανεπιστήμιο, υπογραμμίζοντας μέχρι και πως διατηρούσε χρέη σ’ ένα εμπορικό σπίτι, προσδοκώντας να τον ξεφτιλίσουν με κάθε τρόπο.

Συνεργεία ενός τηλεοπτικού καναλιού προσέγγιζαν τα συντρόφια και την οικογένεια που περίμεναν για τη μεταφορά του άψυχου κορμιού στα περίχωρα της Ιατροδικαστικής Υπηρεσίας · προσπάθησαν να αποσπάσουν δηλώσεις με το παλιό καλό κλισέ επιχείρημα: “Μα θέλουμε να δοθεί μια ευκαιρία προς υπεράσπισή του, να εξηγηθεί το τι έκανε, λέγονται πολύ άσχημα πράγματα…”. Τους έσπρωξαν και τους διαολόστειλαν.

Το ίδιο βράδυ, της 22ας Μάη, από ένα κανάλι ειδήσεων εμφανίστηκε μια χοντροκομμένη συνέντευξη με δύο υποτιθέμενους συντρόφους του Mauri, οι οποίοι, με τα μούτρα καλυμμένα και τη φωνή παραμορφωμένη, θα έδιναν λογαριασμό για το “σχέδιο” του συντρόφου, σε έναν διάλογο παράλογο κι ανούσιο. Αυτό ίσως είναι ένα απ’ τα πιο θλιβερά κι αξιοθρήνητα μονοπάτια που μπορεί κανείς να διαλέξει, καθώς χρησιμεύει σα βαρόμετρο του μίσους που εμπνέεται απ’ το πρόσωπο οποιουδήποτε ατόμου προσπαθεί, ρισκάροντας ακόμα και την ίδια του τη ζωή, να αντιτεθεί στους κυρίαρχους και την τάξη τους.

Η ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΕΝΟΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ

“Συντρόφια, θεωρούμε ξεκάθαρο και έχουμε επίγνωση του τι πρόκειται τώρα να συμβεί, γνωρίζουμε τι δύσκολες μέρες και μήνες έπονται. Γνωρίζουμε επίσης πως ο πόνος κι η θλίψη για το φευγιό των αδερφών μας δεν μπορεί να μας παραλύει. Θυμόμαστε επίμονα πως έπεσε στη μάχη, πως η επίθεση έχει ποικίλες μορφές, πως καμιά δεν αξίζει πιότερο από κάποια άλλη. Μας αρέσει, λοιπόν, που η όμορφη φλόγα της αναρχικής καρδιάς του εξάπλωσε την αμείωτη επιθυμία για την εκμηδένιση της παρούσας πραγματικότητας.

Το κορμί του σήμερα βρίσκεται δέσμιο στα χέρια της αστυνομίας και των μηχανισμών της, μα η ενέργεια της ζωής του παραμένει μαζί μας, με τα συντρόφια που παρέα μ’ αυτόν, και με ποικίλους τρόπους, ήρθαν αντιμέτωπα με όσους θέλουν να μας μετατρέψουν σε σκλάβους.”

– “A warrior has died but our fire does not go out” (3)

Τα δύο εκκενωμένα σπίτια είχαν μεταξύ τους μιαν απόσταση περίπου 15 τετραγώνων, ανάμεσα στα οποία βρισκόταν το Κοινωνικό Κέντρο “Okupado” και η Βιβλιοθήκη “Sacco & Vanzetti”, ένα μέρος όπου ζούσε ο Mauri, και στο οποίο τα συντρόφια του αποφάσισαν ν’ αντιμετωπίσουν μια πιθανή εκκένωση και ν’ ανακινήσουν τα ύδατα της μνήμης.

Κουκουλωμένα απ’ την ταράτσα αντιμετώπισαν τα πρώτα μπατσικά που έφτασαν στο σημείο, και μέσα σε λίγα λεπτά ο δρόμος αποκλείστηκε, ενόσω ο Τύπος παρακολουθούσε τα καλύτερα σημεία.

Μα καθώς κατέφταναν τα όρνεα, κατέφταναν και τα συντρόφια από διαφορετικά σημεία · πολλά συντρόφια ήταν παρόντα, πολλά που δε γνώριζαν τον Mauri, παρακινήθηκαν όμως από μια γνήσια παρόρμηση αλληλεγγύης και αποφάσισαν να συμβάλουν.

Μες στο καταμεσήμερο, καταγράφονται οι πρώτες συγκρούσεις με τους δημοσιογράφους – αξιομνημόνευτο είναι το τσάκισμα ενός τηλεοπτικού συνεργείου, που, λίγο αργότερα, οδήγησε στη σύλληψη κάποιων συντρόφων. Θαρραλέα, ο Τύπος διώχθηκε απ’ το σημείο, αναδεικνύοντας τη συνενοχή, την αντίσταση και την επίθεση.

Δεν επρόκειτο για την υπεράσπιση ενός σπιτιού ή των συντροφισσών που απ’ την ταράτσα προκαλούσαν την εξουσία, επρόκειτο για την υπεράσπιση της μνήμης του Mauri, διαταράσσοντας τη νηνεμία της 22ας Μάη. Ένας σύντροφος έφυγε, ένας αδερφός, αλλά δε θα χαρίζαμε τα δάκρυά μας στον Τύπο και στους μπάτσους: υπήρχε πόνος, μα δεν υπήρχε υποχώρηση.

Ένα αντανακλαστικό και συλλογικό αίσθημα υπεράσπισης του συντρόφου αποτέλεσε τη σπίθα που πυροδότησε το φιτίλι · ο Mauri, ακούσια, λειτούργησε ως πυροκροτητής για την αναρχική ανταρσία.

Ίσως η ομορφιά της μεγάλης αυτής μέρας, της γεμάτης με συναισθήματα χαοτικά, να βρίσκεται στα χνάρια της αντιμετώπισης των πνοών του θανάτου και του κυνηγιού απ’ την αστυνομία.

Αντί της σιωπής, της υποταγής και της οπισθοχώρησης, η απάντηση ήταν η αντίσταση κι η επίθεση, η εκδίωξη των δημοσιογράφων απ’ τα πέριξ της κατάληψης “Sacco & Vanzetti”, η συμμετοχή πολλών συντροφισσών στο στήσιμο οδοφραγμάτων και στην αντιμετώπιση της επίθεσης των μπάτσων.

Αυτή είναι η ομορφιά της σύγκρουσης. Τις στιγμές ακριβώς όπου οι κυρίαρχοι και τα διάφορα τσουτσέκια τους λαχταρούσαν να δουν να διαχέεται η συντριβή, ο γενναίος τρόπος να ζήσουμε τις στιγμές αυτές ήταν και η καλύτερη προπαγάνδιση της αναρχίας και της συντροφικότητας.

Μετά τις 10 μ.μ., καμιά κατοσταριά συντρόφια συναντήθηκαν μπροστά απ’ τη “Sacco”, όπου απ’ το ένα της παράθυρο έπαιζε από ‘να ηχείο η μουσική που άκουγε ο Mauri, τα τραγούδια που τραγουδούσε για όσο η φωνή (και το γέλιο του) συνόδευαν τη νύχτα.

Αντιλαμβανόμενα την κίνηση των μπατσικών, τα συντρόφια στον δρόμο αποφάσισαν να βγουν να ορθώσουν οδοφράγματα τριγύρω στη γειτονιά. Ξεκίνησε μια σύγκρουση που διήρκεσε για ώρες, ταρακουνώντας το μέρος, αναζητώντας τις κύριες αρτηρίες. Ήταν μια νύχτα με πολλές λάμψεις.

Υπήρξαν συλλήψεις μαχητών δικών μας, και διάφορες προσπάθειες απ’ τους Carabineros να μπουκάρουν στην κατάληψη, αλλά ακόμη κι όταν έριξαν νερά (στμ.: απ’ τις αύρες) και χημικά, δεν μπήκαν τελικά. Στην ταράτσα περίμεναν εναγωνίως…

Με το πρώτο φως του πρωινού, τα οδοφράγματα ακόμη έβγαζαν καπνούς, και κάθε τοίχος στη γειτονιά θυμόταν τον Mauri. Ο σπόρος της μαύρης μνήμης είχε, λοιπόν, φυτευθεί.

ΣΥΝΤΡΙΜΙΑ ΚΑΙ ΚΥΝΗΓΗΤΟ

“Σήμερα, το Κράτος, η αστυνομία, η οικονομική και πνευματική διοίκηση αυτής της χώρας έδειξαν την ανικανότητά τους με το να επιτίθενται σε σπίτια, ν’ αμολάνε χοντροκομμένες δηλώσεις, να επαναλαμβάνουν τις εικόνες ενός πασιφανέστατου πολιτικού κυνηγητού – δημοκρατικού ή δικτατορικού, μικρή η σημασία.”

– “Un saludo de Libertad” (4)

Εκατοντάδες συντρόφια από διαφορετικές γωνιές ήρθαν στην κηδεία, πολλά δίχως καν να δηλώνουν απόλυτη συγγένεια με τις ιδέες και τις δράσεις του Mauri, διαδήλωσαν με τον σεβασμό, την αλληλεγγύη και τη συντροφικότητα που διέπει τη μοναδική τους παρουσία.

Και ξανά, τις στιγμές όπου οι “ορθολογικοί” θεωρούσαν επιτακτικό το να βρουν όσο το δυνατόν περισσότερες καβάτζες έτσι ώστε να μη χτυπηθούν απ’ τις αστυνομικές επιθέσεις, οι αναρχικές μαζεύονταν για να αποχαιρετίσουν το υλικό σώμα του συντρόφου.

Μπαλακλάβες, κουκούλες και θέληση συνοδεύονταν απ’ το φέρετρο, στο οποίο, σε εξαίρετη σύμπλευση με τις ιδέες του Mauri, υπήρχε επιγραφή που έλεγε “Ούτε θεοί, ούτε αφέντες”. Η εξ αίματος οικογένειά του αποφάσισε να βγει απ’ τα αμάξια και να βαδίσει μαζί τον δρόμο προς το κοιμητήριο, παρέα μ’ όλα τα συντρόφια. Στόχος ήταν να αποτρέπαμε με κάθε κόστος τα μπατσικά ν’ αποκόψουν και ν’ απομονώσουν το φέρετρο.

Έπειτα απ’ την κηδεία, κάποια οδοφράγματα υψώθηκαν στα πέριξ του κοιμητηρίου, δίχως να υπάρξει κάποια σύλληψη στο σημείο εκείνο. Οι δημοσιογράφοι παρακολουθούσαν από απόσταση, όντας σε θέση να πάρουν κάποια κοντινά πλάνα μονάχα στα περίχωρα του σπιτιού τηςεξ αίματος οικογένειας.

Ο απόηχος των συγκρούσεων έπειτα απ’ τον θάνατο του Mauri ξεπέρασε κάθε απόσταση, φέρνοντας τα νέα σε διάφορες περιοχές, απ’ όπου εκφραζόταν αλληλεγγύη, συνεισφέροντας στη διάχυση της μνήμης.

Η αστυνομική και δημοσιογραφική παρουσία γύρω από καταλήψεις μονιμοποιήθηκε, εντείνοντας τους ελέγχους που προϋπήρχαν της 22ας Μάη. Η εξουσία, μέσω προβοκάτσιας, γύρευε να προκαλέσει το κλείσιμο των χώρων αυτών, καθότι κατανοούσε τη συμβολή που είχαν στη διάδοση αντιεξουσιαστικών ιδεών / δράσεων.

Οι Carabineros και η Διεύθυνση Ερευνών ήρθαν σε διένεξη για το ποιος θα είχε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην υπόθεση, αναπτύσσοντας διάφορες θεωρίες, υπονοώντας τελικά την παρουσία ακόμα και αστυνομικών στο περιβάλλον του Mauri. Ακόμα κι έτσι, τα ίχνη δεν οδήγησαν στον σύντροφό του.

Το χάσμα αναμεταξύ των συγγενών και των συντρόφων του Mauri, το οποίο δεν μπορούσε αρχικά να επιτύχει η αστυνομία, επετεύχθη με το πέρασμα των μηνών. Ψυχολόγοι της αστυνομίας έδιναν συμβουλές στους συγγενείς, εκμεταλλευόμενοι την κατάστασή τους, καθοδηγώντας ξανά και ξανά τον πόνο τους προς τις ατραπούς που βόλευαν τελικά την έρευνα.

Έτσι, τελικά, από κάποιο μέλος της οικογένειας, η αστυνομία αποσπά μια δήλωση με μια λίστα ανθρώπων που πιθανώς να συντρόφευαν τον Mauri, που θα μπορούσαν επίσης να είναι “ένοχοι” για την επιλογή τους να επιτεθούν, για τις ιδέες και τις δράσεις τους ενάντια στην εξουσία.

Όλα αυτά θα γίνονταν γνωστά το 2010, όπου, στο πλαίσιο της περίφημης “Υπόθεσης Βόμβες”, πολλά συντρόφια ήρθαν αντιμετωπα με κατηγορίες απ’ την εξουσία.

Σε μια μπλεγμένη και φτιαχτή θέση της δίωξης, υπήρχε κατηγορία έκνομης τρομοκρατικής οργάνωσης, με εγκληματικό σχέδιο προορισμένο να σπείρει τον τρόμο μέσω άμεσων δράσεων. Στην οργάνωση αυτή υποτίθεται πως υπήρχαν αρχηγοί και προκαθορισμένη δομή, με καθιερωμένους ρόλους. Και σαν κερασάκι στην τούρτα, η δίωξη υποστήριζε πως, για να έρθει εις πέρας αυτό το “εγκληματικό σχέδιο”, οι κατηγορούμενοι είχαν ως προσωπεία τις καταλήψεις, που, λόγω εισαγγελικής παράκρουσης, βαφτίστηκαν ως κέντρα εξουσίας.

Ο Mauri και 14 ακόμη συντρόφια οργανώνονταν ως μέρος αυτής της έκνομης τρομοκρατικής οργάνωσης. Κατά τη διάρκεια ατελείωτων δικαστικών ακροάσεων, έρχεται στο φως η δήλωση του μέλους της εξ αίματος οικογένειας. Ήταν μια στιγμή σκληρή και πικρή, καθώς, παρά το όλο το σκύλεμα απ’ τα media και την αστυνομία μετά τον θάνατό του, τελικά ένα μέλος της πυρηνικής του οικογένειας όχι απλώς τσαλαπάτησε τη ζωή και τις αναρχικές αξίες του Mauri, αλλά επίσης απαρνήθηκε την ατομική του δύναμη και συνεργάστηκε με τους αιώνιους εχθρούς του: τους υπερασπιστές της εξουσίας.

Από μια απόσταση χρόνων, φαντάζει ίσως κωμικοτραγικό το πώς εκτυλίχθηκαν τα γεγονότα, με τις συνεχείς ανατροπές της έρευνας, μα η αλήθεια είναι πως κατάφεραν να αποσυνθέσεουν ολάκερα περιβάλλοντα, μέσω του φόβου και της φθοράς, κι επίσης εκκένωσαν και την κατάληψη. Περισσότερα από 10 συντρόφια της κατάληψης “Sacco & Vanzetti” έμειναν υπό κράτηση για κάμποσους μήνες · εξέτισαν τις ποινές τους για πάνω από έναν χρόνο και, κατά τη διάρκεια της δίκης τους, τους εκτέθηκαν -γι’ ακόμα μια φορά- φωτογραφίες με το άψυχο κορμί του Mauri, όπου κάθε πληγή φαινόταν λεπτομερώς. Ήταν αδιαμφισβήτητα λυπηρό το ότι το τελευταίο αυτό γεγονός δε βρήκε αντίσταση, έστω και υποτυπώδη.

Τελικά, η δίκη έληξε με την αθώωση όλων των κατηγορουμένων. Συνεπώς, από αυτή τη στιγμή, έλαβε τέλος η προσπάθεια να τεθεί υπό δικαστική ομηρία ένα μεγάλο μέρος των αναρχικών κύκλων και να διαλευκανθεί, απ’ την αστυνομία τουλάχιστον, ο θάνατος του Mauri.

Η ΜΑΥΡΗ ΜΝΗΜΗ

“Όταν ένας θάνατος μας εκπλήσσει απρόσμενα, είναι πλέον ζήτημα των ανθρώπων που αναρωτιούνται για τη “σημασία” του θανάτου αυτού… Οι πεσόντες δε δύνανται ν’ αποκριθούν · μόνον η ζωή κι οι δράσεις τους μπορούν να μας δώσουν μια ιδέα για το τι παρακίνησε τ’ αδέρφια μας να βρεθούν εκεί που βρέθηκαν…”

– Gabriel Pombo da Silva (5)

Λίγο περισσότερο από τρεις μήνες μετά τον θάνατό του, τα συντρόφια του απ’ την κατάληψη μοντάρανε ένα κείμενο, που συγκέντρωνε μεγάλο μέρος απ’ τα γραπτά του, τα τραγούδια του, τις ιστορίες και τα ποιήματά του. Σκοπός ήταν ο συλλογικός διαμοιρασμός των σκέψεων και των ιδεών του, έτσι ώστε να διαδοθεί και σ’ άλλα συντρόφια, και να μην παραμείνει ο Mauri κλειδωμένος στον στενό του κύκλο.

Στη μέση του κυνηγιού, ως μια γενναιόδωρη χειρονομία, διάφορα συντρόφια συνέβαλαν με τραγούδια, γραπτά, ομιλίες και γράμματα που είχαν μείνει. Ο Mauri δεν ήταν ένας θησαυρός που έπρεπε να κρατηθεί για τον εαυτό του, απόκρυφος απ’ τα μάτια των υπολοίπων, ούτε ήταν ο μαρτυρικός ήρωας, η φιγούρα του οποίου ορθωνόταν πάνω απ’ όλες τις άλλες. Ήταν το ακριβώς αντίθετο, και προσδιοριζόταν πάντα ως σύντροφος.

Έπειτα απ’ τη δημοσιογραφική επίθεση, με τις πολλαπλές της συκοφαντίες, μετά από πομπώδεις αστυνομικές διακηρύξεις που προσπάθησαν να τον περιγράψουν, ήταν σημαντικό να διασωθεί ο σύντροφος. Να αποφευχθούν οι παρερμηνείες και να καταστήσουμε δυνατό για τον Mauri να βρεθεί ο ίδιος, σε πρώτο πρόσωπο, μέσω των πολλών του γραπτών, κοντά σε άλλα συντρόφια και περιβάλλοντα.

Υπάρχουν συντρόφια των οποίων ο θάνατος εξηγείται απ’ τη ζωή που διάλεξαν να ζουν. Η χειρονομία της επεξεργασίας ενός βιβλίου με τα γραπτά του, τοποθετείται ακριβώς στο πλαίσιο της αρωγής προς όσους δε βρίσκονταν κοντά του, ώστε να μάθουν τα περάσματα της διαδρομής του, τα διαφορετικά μονοπάτια που τον οδήγησαν να είναι αυτός που ήταν, τις επιλογές ζωής που τελικά τον έφεραν πιο κοντά στον θάνατο.

Ο Πάνκης Mauri ξεδιπλωνόταν αναμεταξύ συντρόφων, ταξίδευε χιλιάδες χιλιόμετρα, μιλούσε διάφορες γλώσσες, μα πάντα μια κοινή μαύρη γλώσσα. Οι εμπειρίες, οι αξίες κι οι ιδέες του ταξίδευαν, ρημάζοντας τα χρονικά και γεωγραφικά σύνορα. Είχε αποφασιστικότητα κι επιμονή, μέσω των οποίων δεν έσβησε η φλόγα της ζωής του.

Η μαύρη μνήμη έβρισκε πολλούς και ποικίλους τρόπους να διαχέεται και να μπολιάζει νέα συντρόφια. Σ’ αυτό το πέρασμα, κάθε χειρονομία αποτελούσε κι αποτελεί συνεισφορά. Δίχως αρχηγούς, καλούμαστε όλες να συμβάλουμε ακούραστα στη διάχυση αυτή, δημιουργώντας τρόπους όλο και πιο αποτελεσματικούς. Δεν υπάρχει μία και επίσημη μνήμη, μα πολλαπλές χειρονομίες που διαιωνίζουν τους τρόπους για να κρατιέται η Αναρχία ζωντανή.

ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΩΝ

“Τέσσερα χρόνια; Νόμιζα πως ήταν μια αιωνιότητα, μα ήταν κι ένα τίποτα επίσης απ’ όταν η Culmine (στμ.: ομάδα αντιπληροφόρησης) μου έστειλε τα νέα από ‘κείνη την 22α Μάη, παρέα μ’ ένα απόκομμα εφημερίδας με τη φωτογραφία του. Απλώς ένα κομμάτι χαρτί, μια εικόνα στιγματισμένη απ’ τον χρόνο, προορισμένη σύντομα ν’ αποσυντεθεί; Ναι, αλλά και πολλά περισσότερα επίσης!

Είναι το σύμβολο μιας ανεξίτηλης μνήμης, είναι μια εικόνα αγαπητή και οικεία, μια απ’ τις πραγματικά ελάχιστες που, ως τώρα, παραμένουν πάντα κολλημένες στον τοίχο του κελιού. Είναι ένα σύμβολο μιας συσχέτισης με τον πολεμιστή Mauri και την πολεμική φυλή του, πύρινα και παντοτινά αποτυπωμένη, γαλήνια πια κι ασφαλής, στην καρδιά και το μυαλό μου. Πέρα από κάθε σύνορο, απόσταση, καταστολή και θάνατο!”

– Marco Camenisch (6)

Πάνε ήδη 10 χρόνια απ’ τον θάνατο του Mauri · είναι μάλλον αναπόφευκτο να κάνουμε μίαν αναδρομή, ν’ αναλύσουμε το πώς συνέβη, και ν’ αντικρύσουμε τα διάφορα γεγονότα.

Για να διασώσουμε την ομορφιά ορισμένων στιγμών της σύγκρουσης, να τονίσουμε τη μόνιμη παρουσία της αλληλεγγύης, της αγκιτάτσιας και της διάχυσης της μνήμης.

Δεν ήταν 10 χρόνια μνήμης ήρεμης και σιωπηλής, ήταν ένα διάστημα όπου χειρονομίες συλλογικής μνήμης ορθώθηκαν από διάφορες περιοχές, ως ιδέες / δράσεις που τείνουν να προπαγανδίζουν τη ζωή που ο Mauri σφυρηλατούσε, την επιλογή του να έρθει αντιμέτωπος με το υπάρχον, την έμπρακτη άρνησή του απέναντι σε κάθε εξουσία, την ίδια στιγμή όπου Αναρχία και Χάος, αδιαχώριστα, συνεχίζουν να διαχέονται σα δύναμη ζωτική.

Το φευγιό του Mauri αποτέλεσε το σημείο συνάντησης για πολλά άλλα συντρόφια. Ένα σημείο συνάντησης που θα ωθούσε σε νέες προκλήσεις · εκεί βρίσκεται η ζωτικότητα της μνήμης: δεν είναι η στατική εικόνα μιας στιγμής της σύγκρουσης · είναι η παρουσία που οικοδομούμε, θρεμμένη μ’ εμπειρίες κι άλλων συντροφισσών, καθώς επίσης κι απ’ τους προσωπικούς μας πόθους και λαχτάρες. Εμείς λοιπόν σχεδιάζουμε τον δρόμο.

Μετά το πέρασμα του θανάτου και του κυνηγιού απ’ την αστυνομία, επιβεβαιώνουμε στους εαυτούς μας την περήφανη επιλογή να μην υποχωρήσουμε, συντηρώντας το χαμόγελό μας με τη βεβαιότητα πως η εξουσία δε θα μπορούσε να μας επιβάλει ούτε τη σιωπή, ούτε την υποταγή. Δε θα μπορούσε να σταματήσει την επιθετική διάσταση της μαύρης μνήμης, η οποία πολεμά την παραίτηση και τον φόβο, που μόνο για την εξουσία έχουν νόημα.

Ο Πάνκης Mauri ήταν παρών στους δρόμους όλο αυτό το διάστημα, διότι όσες τον θυμούνται δεν απέχουν και πολύ απ’ τα μονοπάτια του αγώνα · η μνήμη δεν αναβλύζει απ’ τα μετερίζια των ανέσεων, μα ακριβώς απ’ τα πεδία του πολέμου ενάντια στην κυριαρχία.

Δεν έπαιξε θυματοποίηση, ούτε κάποια προσπάθεια να ξεπλυθεί η μνήμη του. Ο Mauri δεν είναι ο αθώος που χάθηκε μέσα σε μια ακαθόριστη θολούρα, ήταν μια αναρχική ύπαρξη που είχε το θάρρος να προκαλέσει το κατεστημένο. Πέθανε με τον τρόπο που διάλεξε να ζήσει. Δεν είναι ούτε ήρωας, ούτε κάποιος εξιδανικευμένος μάρτυρας, είναι απλά ακόμη ένας σύντροφος, με ψεγάδια κι αρετές, με επιτυχίες και λάθη, του οποίου οι επιλογές ζωής διέδιδαν τη φλόγα στις αναρχικές ψυχές.

Στα χρόνια αυτά, έχουν υπάρξει διάφορες κατασταλτικές κινήσεις, πολλά συντρόφια έχουν φυλακιστεί, κάποια κατόρθωσαν να βγουν έξω απ’ τα κελιά, σε άλλα επιβλήθηκαν μακροχρόνιες ποινές. Κάποια συντρόφια την κάνανε, κουραστήκανε · άλλα έρχονται τώρα και, με τη χαρούμενη οργή τους, φέρνουν νέα ενέργεια.

Πολλοί απ’ αυτούς που σήμερα μνημονεύουν έμπρακτα τον Mauri, τον γνώρισαν μετά τον θάνατό του, νιώθοντας εγγύτητα και συντροφικότητα με τα όσα κατόρθωσε στη ζωή του. Υπήρξε μετάδοση της μνήμης από γενιά σε γενιά, σαν ένα μαύρο νήμα που συνδέει εμάς και τον αδερφό μας. Στους δρόμους σήμερα, το γέλιο του αντηχεί με πλέρια ζωηράδα ανάμεσα στ’ άλλα γέλια. Οι ιδέες του ακόμη αποτελούν εργαλεία αντίστασης κι επίθεσης σ’ ό,τι προσπαθεί να μας καθυποτάξει.

Δέκα χρόνια μετά τον θάνατό του, κι ο Mauri παραμένει ανάμεσά μας, μπολιασμένος με νέες συνενοχές. Ακόμα είναι παρών στη μάχη, σπέρνοντας την περιφρόνηση προς τους μπάτσους και τους δημοσιογράφους · το βλέπουμε στην άθλια έκθεσή τους και στις ντροπιαστικές καμπάνιες τους.

Τα χρόνια κυλούν, μα οι πεσόντες μας στον πόλεμο είναι ακόμα μαζί μας.

Καλό ταξίδι Mauri

Τίποτα δεν τελείωσε, όλα συνεχίζονται

“Άλλωστε πάντα κάτι μένει. Λένε πως οι ιδέες είναι ανεξίτηλες. Και εδώ, και εκεί και παντού. Όχι μόνο εσείς, όχι μόνο εμείς, όλοι. Όλοι και για πάντα. Έχουμε ακόμη δρόμο μπροστά μας.” (7)

*

(1) Διακήρυξη που γράφτηκε από τρεις ομάδες δράσης στις 23 Μάη του 2009, χαιρετίζοντας τον σύντροφο Mauricio Morales.

(2) Απόσπασμα απ’ το βιβλίο “Macul con Grecia. Fuego en las manos contra toda autoridad.”

(3) Διακήρυξη που γράφτηκε απ’ το Κοινωνικό Κέντρο “Okupado” και την Κατάληψη “Sacco & Vanzetti”, στις 22 Μάη του 2009.

(4) Διακήρυξη που γράφτηκε από τρεις ομάδες δράσης στις 23 Μάη του 2009, χαιρετίζοντας τον σύντροφο Mauricio Morales.

(5) Κείμενο που δημοσιεύτηκε το 2013.

(6) Κείμενο που δημοσιεύτηκε το 2013.

(7) Κείμενο των συντρόφων Γιάννη Σκουλούδη, Σωκράτη Τζίφκα (Φυλακές Αυλώνας), Μπάμπη Τσιλιανίδη, Δημήτρη Δημτσάδη (Φυλακές Κορυδαλλού). 22 Μάη 2011.

Μετάφραση: Δ.Ο. Ragnarok

Πηγή ελληνικής μετάφρασης: Ragnarok

Πηγή: AMW English

Εξεγερσιακή Παρανομία

Posted on by

Σε συνθήκες πολιτικής σύγκρουσης, υπόγεια είναι η ονομασία μιας κοινωνικής δομής που επιτρέπει σε πολιτικούς δρώντες (πολιτικοποιημένος κόσμος, από ατομικότητες μέχρι και μαζικές οργανώσεις) να λειτουργούν μυστικά – δίχως να είναι δημοσίως γνωστές οι μέθοδοί τους.

Αυτό συνήθως είναι αναγκαίο για πολιτικούς δρώντες που αποτελούν απειλή για την καθεστηκυία τάξη, για έναν πολύ απλό λόγο: τυπικά, η δουλειά της εκάστοτε κυβέρνησης είναι να διασφαλίζει την καθεστηκυία τάξη. Καθώς η κυβέρνηση επιστρατεύει τον νόμο και την επιβολή του γι’ αυτό, θα καταστήσει εν τη γενέσει της παράνομη οποιαδήποτε απειλή προς την καθεστηκυία τάξη – αν δεν το έχει κάνει ήδη.

Οι περισσότερες κυβερνήσεις έχουν ως “πασπαρτού” μέθοδο το να καθιστούν παράνομο τον αγώνα εναντίον τους, αλλά συνήθως υιοθετούν πιο συγκεκριμενοποιημένες μεθόδους, συναρτώμενες από το γενικό πλαίσιο (τι είδους καθεστηκυία τάξη υπερασπίζονται;), αλλά και από το ειδικό πλαίσιο (ποιος πιστεύουν ότι αποτελεί -ή ότι ίσως σύντομα αποτελέσει- απειλή για την εξουσία τους;).

Αν μια ομαδοποίηση προτίθεται ν’ αντιπαρατεθεί με την καθεστηκυία τάξη και εννοεί πραγματικά τα όσα λέει, τότε θα πρέπει να κάνει κάποια βήματα ώστε να έχει τη δυνατότητα να λειτουργεί ακόμα και όταν αυτό δεν της είναι επιτρεπτό. Οφείλει να αναπτύξει μια υπόγεια δομή. Μια άλλη μορφή λειτουργίας στα πλαίσια της υπόγειας δομής, είναι η παρανομία.

Παραδείγματα αντι-εξουσιαστικών υπόγειων δομών

Στις Η.Π.Α., ένα πασίγνωστο παράδειγμα είναι ο Υπόγειος Σιδηρόδρομος, που βοήθησε πολλούς νόμιμα υποδουλωμένους Μαύρους ανθρώπους να διαφύγουν της αιχμαλωσίας, και στον οποίον ήταν αισθητά μικρότερο το ρίσκο να πιαστούν και να τιμωρηθούν. Προφανώς και ήταν ένα εγχείρημα εξαιρετικά παράνομο. Όμως, κατά κύριο λόγο, δεν ήταν εξεγερσιακό · σκοπός του “σιδηροδρόμου” δεν ήταν να οργανώσει μια ένοπλη εξέγερση ενάντια στην κυβέρνηση των Η.Π.Α.

Ένα ακόμη καλά μελετημένο παράδειγμα, πηγάζει από τη ρωσική αυτοκρατορία στα τέλη του 19ου και αρχές του 20ού αιώνα. Ως το 1917, κυρίως όλη η αριστερά -ναροντνικοί, μπολσεβίκοι, μενσεβίκοι, αναρχικοί, και ούτω καθεξής- ήταν παράνομη. Όλες οι οργανώσεις της ήταν απαγορευμένες, δεν τους επιτρεπόταν να έχουν δημόσια παρουσία εντός της αυτοκρατορίας. Εξ ανάγκης, λοιπόν, οι πολιτικές δομές των οργανώσεών τους βρίσκονταν στην παρανομία: προκειμένου να πραγματοποιήσουν εργατικές απεργίες, προπαγάνδα, εκτελέσεις και, εν τέλει, επανάσταση, έπρεπε να μάθουν να λειτουργούν ενόσω τους απαγορευόταν να έχουν επίσημη υπόσταση.

Στις πιο πρόσφατες εποχές, σχεδόν κάθε σημαίνουσα αντι-αποικιοκρατική οργάνωση -ακόμα κι εκείνες που χρησιμοποιούν “ειρηνικές” μεθόδους- είχε καταστεί παράνομη εντός των αποικιών τις οποίες μάχονταν να απελευθερώσουν. Τα κομμουνιστικά κόμματα ήταν επίσης παράνομα σε πολλές χώρες (και εξακολουθούν να είναι σε μερικές). Σε πολλά μέρη του κόσμου, το να είσαι απλώς ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομο είναι παράνομο, πόσο μάλλον να δημιουργείς μαχητικές ΛΟΑΤΚΙΑ+ οργανώσεις. Παρ’ όλα αυτά, όλες αυτές οι ομαδοποιήσεις υπήρχαν και συνεχίζουν να υπάρχουν. Σήμερα, αυτή τη στιγμή, τα έθνη-κράτη παγκοσμίως έχουν απαγορεύσει αντι-εξουσιαστικές οργανώσεις, και με χαρά εφευρίσκουν δικαιολογίες για ν’ απαγορεύσουν ακόμα περισσότερες. Πολλές εξ αυτών των οργανώσεων δε σταματούν τη λειτουργία τους περιμένοντας απλώς πότε θ’ αποφασίσει η κυβέρνηση να τις νομιμοποιήσει ξανά – μια “ριζική αλλαγή” που ίσως να μην έρθει ποτέ. Κινούνται υπόγεια.

Πρακτικά ζητήματα της παρανομίας

Τι κάνει η οργάνωσή σας; Πώς θα το έκανε αν ήταν παράνομη; Μπορούμε να αναλογιστούμε πάνω σ’ αυτά τα ερωτήματα σπάζοντάς τα σε μικρότερα:

  • Χρειάζεται μια ομαδοποίηση να κάνει συναντήσεις; Πώς θα πραγματοποιούσε μια συνάντηση χωρίς να το ανακαλύψει κάποιος που δε θα έπρεπε;
  • Οι άνθρωποί της χρειάζονται τροφή, στέγη, ρουχισμό; Μεταμφιέσεις; Πώς αγοράζεις, δανείζεσαι, κατασκευάζεις ή παίρνεις πράγματα δίχως να τραβήξεις ανεπιθύμητη προσοχή; Πώς μετακινείς πράγματα μυστικά;
  • Χρειάζονται κάποια πράγματα να λέγονται δημοσίως; Πώς διαδίδεις ένα μήνυμα χωρίς να δίνεις στίγμα της τοποθεσίας σου;

Κάποιοι άνθρωποι μπορούν να επεξεργαστούν αυτά τα ζητήματα ευκολότερα από κάποιους άλλους · κι εδώ τίθεται το ζήτημα της αμοιβαιότηας. Μπορείς να βασίζεσαι στις δυνάμεις σου όταν οι άλλοι βασίζονται στις δικές τους. Η φαντασία είναι τόσο σημαντική όσο και η τεχνογνωσία · με εξάσκηση κι εκπαίδευση, πολλοί από εμάς μπορούν να γίνουν αρκετά καλοί σε πράγματα στα οποία δεν ήταν τόσο καλοί “εκ φύσεως”. Κάποιες φορές βοηθά η ευελιξία · κάποιες άλλες βοηθά η ρουτίνα. Εξαρτάται απ’ τους στόχους και τις συγκυρίες.

Τα ατυχήματα, οι κακές επιλογές, και απλά η κακή τύχη, είναι όλα -λίγο ή πολύ- αναπόφευκτα. Καίριας σημασίας είναι το να έχουμε εναλλακτικά πλάνα και να προετοιμαζόμαστε για σενάρια τύπου “και αν γίνει αυτό;”. Οι δυσκολίες είναι εγγυημένες, όμως οι υπόγειες οργανώσεις μπορούν να κερδίσουν και κερδίζουν μάχες ενάντια στις θεσμοθετημένες εξουσίες – διότι οι υφιστάμενοι εξουσιαστές έχουν τουλάχιστον τόσες αδυναμίες όσες και οι αντίπαλοί τους.

Το να είμαστε έτοιμοι να εκθέσουμε και να εκμεταλλευτούμε τις αδυναμίες των διακηρυγμένων αντιπάλων μας, είναι κρίσιμο για μια επιτυχημένη εξεγερσιακή στρατηγική, και ελάχιστες εξεγέρσεις έχουν επιβιώσει στα πρώτα τους στάδια χωρίς τουλάχιστον μερικούς μυστικούς συνωμότες – με άλλα λόγια, χωρίς υπόγεια δομή.

Πηγή: Abolition Media

Μετάφραση: Επαναστατική Συνείδηση

Μια ιστορία διεθνισμού: Ο κουρδικός αγώνας και το παλαιστινιακό κίνημα

Posted on by

Ο Reza Pahlavi, γιος του εκλιπόντος, έκπτωτου μονάρχη του Ιράν, επισκέφτηκε το Ισραήλ στις 17 Απριλίου, σε μια περιοδεία υπό την αιγίδα του Ισραηλινού Υπουργού Πληροφοριών, Gila Gamliel. Το ταξίδι αναμενόταν αμφιλεγόμενο, όχι μόνον επειδή η αντι-ισραηλινή ρητορική αποτελεί ιδεολογικό ακρογωνιαίο λίθο της Ισλαμικής Δημοκρατίας, αλλά και επειδή ο Pahlavi ερχόταν σε μια περίοδο σοβαρής πολιτικής αναταραχής στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη.

Ενώ ο ίδιος ο Pahlavi διατηρούσε αποστάσεις από την Ισραηλινο-Παλαιστινιακή σύγκρουση, η σύζυγός του, Yasmine, έλαβε θέση. Αναδημοσίευσε Instagram story μιας Ισραηλινής γυναίκας χωροφύλακα στην Ιερουσαλήμ με τη λεζάντα «Γυναίκα, Ζωή, Ελευθερία», το σύνθημα της ιρανικής εξέγερσης. Γνωστή στις διαμάχες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, η Yasmine Pahlavi έχει χρησιμοποιήσει στο παρελθόν το Instagram για να ευχηθεί θάνατο σε «κληρικούς, αριστερούς και τους Mojahedin-e Khalq», μια εχθρική αντιπολιτευτική ομάδα.

Είναι αρκετά εύκολο ν’ αναγνωρίσουμε την ειρωνεία στο γεγονός ότι η Pahlavi επαινεί μια στρατιώτη κατοχής με το σύνθημα περί «ελευθερίας». Υπάρχει όμως μια ακόμη βαθύτερη ιστορική ειρωνεία. Το σύνθημα «Γυναίκα, Ζωή, Ελευθερία» επινοήθηκε από υποστηρικτές ενός αριστερού κουρδικού κόμματος που ξεκίνησε να πολεμά μαζί με τους Παλαιστίνιους αντάρτες ενάντια στον ισραηλινό στρατό.

Το Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν (PKK) αποτελεί αδιαμφισβήτητα έναν απ’ τους σημαντικότερους μη-κρατικούς δρώντες στη σύγχρονη Δυτική Ασία. Ενώ διεξάγει έναν βίαιο ανταρτοπόλεμο κατά της τουρκικής κυβέρνησης, κατάφερε επίσης να εμπνεύσει τα κουρδικά κινήματα στη Συρία, το Ιράκ και το Ιράν, καθώς και τους μη-Κούρδους διαδηλωτές και διαδηλώτριες του Ιράν. Σε μια περιοχή όπου πολλά κόμματα είναι ξεκάθαρα σεχταριστικά, το PKK έχει περάσει από τον μαρξιστικό-λενινιστικό εθνισμό σε μια μορφή ριζοσπαστικού-δημοκρατικού «ελευθεριακού συνομοσπονδισμού».

Το PKK υπάρχει σήμερα επειδή το Δημοκρατικό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (DFLP) -μια παράνομη πλέον παλαιστινιακή δύναμη- συμφώνησε να προσφέρει καταφύγιο σε Κούρδους εξόριστους στη δεκαετία του 1980. Αυτή η εμπειρία στα παλαιστινιακά στρατόπεδα επηρέασε δια παντός την κοσμοθεωρία της ιδρυτικής γενιάς του PKK. Το PKK όχι μόνον έμαθε πώς να μάχεται με όρους ανταρτοπόλεμου, αλλά έφυγε επίσης μ’ ένα έντονο αίσθημα διεθνισμού.

Στην πραγματικότητα, κάποια από τα ιδρυτικά στελέχη του PKK εξέτισαν ποινές σ’ ένα ισραηλινό στρατόπεδο κράτησης ως αιχμάλωτοι πολέμου. Τα παλιά τεύχη του κομματικού περιοδικού Serxwebun* αφηγούνται την αξιοσημείωτη ιστορία των «Ηρώων του Κάστρου Beaufort», μιας ομάδας Κούρδων που εκπαιδεύονταν σε μια παλαιστινιακή βάση στον Λίβανο, όταν συνελήφθησαν από τις ισραηλινές δυνάμεις τον Ιούνιο του 1982 (*Serxwebun σημαίνει «Ανεξαρτησία» στα κουρδικά). Η New Lines μεταφέρει για πρώτη φορά μεγάλο μέρος της ιστορίας τους στα αγγλικά.

Η έκδοση του Ιουνίου 1984 του Serxwebun περιλαμβάνει σχέδια και ποίηση από τους κρατουμένους, συμπεριλαμβανομένου ενός Ιρανού Κούρδου μαχητή. Ο Ιρανός Κούρδος, με το κωδικό όνομα Sami*, θυμήθηκε ότι τον ξυλοκόπησε ένας Ισραηλινός ανακριτής που φώναξε: «Ήρθατε να σκοτώσετε Εβραίους, λέτε ψέματα… Κουρδιστάν, Τουρκιστάν, Μπαγκλαντές, Ιράν, Άραβες, είστε όλοι αντισημίτες, θα σας σκοτώσουμε όλους».

Το PKK ήταν μόλις ένα από τα πολλά τάγματα ξένων μαχητών στον Λίβανο (*Ο Sami συνελήφθη μαζί με έναν Μπαγκλαντεσιανό μαχητή, και ένα άλλο άρθρο του Serxwebun ανέφερε την παρουσία ενός Ιρανού από τους αριστερούς Λαϊκούς Αντάρτες Fedai). Εκείνη την εποχή, το παλαιστινιακό κίνημα ήταν η αιχμή του λόγους της διεθνούς αριστεράς, και οι αριστεροί κατάλαβαν πως ήταν μέρος μιας αδιάσπαστης αλυσίδας απελευθερωτικών αγώνων του Τρίτου Κόσμου.

«Αν γνωρίζετε το Βιετνάμ, ξέρετε το Κουρδιστάν… ένα νέο Βιετνάμ στις καρδιές μας», έγραψε ο Sami σ’ ένα ποίημα. «Στον ανυπεράσπιστο κρατούμενο στο Ντιγιαρμπακίρ, στο φύλλο ενός δέντρου στο Βιετνάμ, στο ζωντανό ον στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι, στο ορφανό μωρό στη Σάμπρα και τη Σατίλα».

Ένας άλλος εκ των κρατουμένων ήταν ο Seyfettin Zoğurlu, στο σπίτι της οικογένειας του οποίου πραγματοποιήθηκε το ιδρυτικό συνέδριο του PKK το 1978. Επέστρεψε στην Τουρκία και σκοτώθηκε το 1986.

Το DFLP, η παλαιστινιακή ομάδα που φιλοξένησε το PKK, είχε μακρά ιστορία με αριστερούς, ειδικά από την Τουρκία. Ο διάσημος Τούρκος δημοσιογράφος, Cengiz Çandar, στρατεύτηκε εθελοντικά στο DFLP ως νεαρός τη δεκαετία του 1970. Στα απομνημονεύματά του, ανακάλεσε το παράταιρο γεγονός ξένοι μαχητές να ακούν διαλέξεις για τις παλαιστινιακές φραξιονιστικές πολιτικές και να φωνάζουν «θα επιστρέψουμε» στην Παλαιστίνη.

Πέρα από τέτοιες στιγμές, όλες αυτές οι ομάδες είχαν μια κοινή γλώσσα στη μαρξιστική θεωρία. Χωρίς να κατανοούν πλήρως ο ένας το τοπικό πλαίσιο του άλλου, οι αντάρτες από τη Νικαράγουα μέχρι τη Ναμίμπια μπορούσαν να καταλάβουν ποιοι ήταν οι σύμμαχοί τους στην παγκόσμια σύγκρουση μεταξύ ιμπεριαλισμού και κομμουνισμού.

Η έκδοση του Ιουνίου 1984 του Serxwebun περιλαμβάνει ένα κοινό ανακοινωθέν, που γράφτηκε από το PKK και δύο άλλες αριστερές ομάδες -το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PFLP) και το Παλαιστινιακό Λαϊκό Μέτωπο Αγώνα- εξυμνώντας τους «μάρτυρες που έπεσαν αντιμέτωποι με το ιμπεριαλιστικό-σιωνιστικό σχέδιο για την περιοχή» και τη «μαχητική αλληλεγγύη μεταξύ του παλαιστινιακού και του κουρδικού λαού».

Ο αξιωματούχος του DFLP, Qais “Abu Layla” Abd al-Karim, εντυπωσιάστηκε με την ικανότητα του ιδρυτή του PKK, Abdullah Öcalan, να μιλά αυτήν τη γλώσσα. Στην πρώτη τους συνάντηση, ο Öcalan πέρασε όλη τη νύχτα δίνοντας διαλέξεις στον Παλαιστίνιο οικοδεσπότη του για το «πόσο σημαντικό είναι να απαλλαγούμε από τους ρεβιζιονιστές για να κάνουμε πόλεμο εναντίον του εχθρού», κάτι που έδειξε πόσο σοβαρός ήταν ο Κούρδος ακτιβιστής όσον αφορά την υπόθεση και τις αρχές του, όπως ανέφερε αργότερα ο Abu Layla στη δημοσιογράφο Aliza Marcus.

Η ακριβής διαδρομή που ακολούθησε ο Öcalan προς το στρατόπεδο του Abu Layla είναι ένα αμφιλεγόμενο κομμάτι της κουρδικής ιστορίας. Ο Κούρδος αγωνιστής ήρθε σ’ επαφή με παλαιστινιακές ομάδες κάποια στιγμή το 1979 ή το 1980. Διαφορετικές πηγές αναφέρουν διαφορετικούς ανθρώπους ως υπεύθυνους για τη σύνδεση. Σύμφωνα με τον ερευνητή Hamdi Akkaya, οι κουρδο-παλαιστινιακές συναντήσεις ξεκίνησαν τόσο από την Πατριωτική Ένωση του Κουρδιστάν, τώρα ένα από τα δύο κυβερνώντα κόμματα στο Ιρακινό Κουρδιστάν, όσο και από ένα μικρό συριακό κουρδικό σοσιαλιστικό κόμμα που ονομάζεται PÇDKS.

Οι οικογενειακές διασυνδέσεις και τα δίκτυα λαθρεμπορίου στα σύνορα Συρίας-Τουρκίας έπαιξαν επίσης ρόλο. Όλη αυτή η δραστηριότητα λάμβανε χώρα υπό το άγρυπνο βλέμμα των συριακών μυστικών υπηρεσιών, οι οποίες ενθάρρυναν τους διεθνιστές αριστερούς να πολεμήσουν για την παλαιστινιακή υπόθεση. Φυσικά, οι αριστεροί αυτοί δε θα ακολουθούσαν τις επιταγές των μυστικών υπηρεσιών, με αποτέλεσμα να οδηγηθούν σε σύγκρουση με το μακιαβελικό αστυνομικό κράτος του Σύρου Προέδρου Hafez al-Assad, για τον οποίον αποτελούσαν στόχο και οι Κούρδοι της Συρίας και το Κομμουνιστικό Κόμμα.

Οι Κούρδοι ακτιβιστές συζήτησαν πόσο θα μπορούσαν ν’ αντέξουν να εξαρτώνται από τη Συρία, πρακτικά και ηθικά, αναφέρει η Marcus στο βιβλίο της «Blood and Belief: The PKK and the Kurdish Fight for Independence» (2007). Αλλά δεν υπήρχαν πολλές επιλογές. Η κατάσταση στην Τουρκία είχε επιδεινωθεί ραγδαία. Τον Σεπτέμβριο του 1980, ο τουρκικός στρατός εξαπέλυσε πραξικόπημα. Ακολούθησαν μαζικές εκκαθαρίσεις. Οι αρχές φυλάκισαν πάνω από 650.000 ανθρώπους, εκατοντάδες από τους οποίους πέθαναν υπό κράτηση, πολλοί κάτω από βασανιστήρια.

Πριν το πραξικόπημα, το PKK ήταν μια από τις πολλές αντιμαχόμενες κουρδικές ομάδες (Ο Abu Layla θυμάται πως οι αντίπαλοι Κούρδοι τον προειδοποιούσαν για την ευέξαπτη και βίαιη φύση του Öcalan). Μετά το πραξικόπημα, ήταν ένα από τα λίγα κουρδικά κόμματα στην Τουρκία με βάση έξω από τον έλεγχο της κυβέρνησης, επιτρέποντάς του να πάρει τα ηνία του κουρδικού αγώνα.

Το PKK και οι Παλαιστίνιοι σύμμαχοί του συμφώνησαν αρχικά να μείνουν ο ένας έξω απ’ τους αγώνες του άλλου, όπως αναφέρουν οι Aliza Marcus και Hamdi Akkaya. Οι Κούρδοι μαχητές έρχονταν στα παλαιστινιακά στρατόπεδα στον Λίβανο -στρατόπεδα πολλών ομάδων, όχι μόνο του DFLP- μονάχα για να εκπαιδευτούν. Μαζί με τις στρατιωτικές τακτικές, οι Κούρδοι «έμαθαν να κάνουν διαδηλώσεις για μάρτυρες, για τελετές» και «διάβαζαν πολύ για τον λαϊκό πόλεμο», είπε στη Marcus ένας πρώην μαχητής.

Η παρουσία του PKK στον Λίβανο αυξήθηκε από μερικούς φυγάδες σε αρκετές εκατοντάδες μαχητές. Αν και το κόμμα έχει αποκηρύξει τον μαρξισμό-λενινισμό ως ιδεολογία, η πολιτική του κουλτούρα εξακολουθεί να φέρει τα σημάδια εκείνης της εποχής: λαϊκή μαρτυρική κουλτούρα, αυστηρή εσωτερική πειθαρχία, συνέδρια αυτοκριτικής μαοϊκού τύπου, και έμφαση στην ανάγνωση πολιτικής θεωρίας.

Δεκαετίες αργότερα, πολλοί βετεράνοι του PKK βρέθηκαν να φιλοξενούν ξένους μαχητές. Οι Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις (SDF), ένα επαναστατικό κίνημα εμπνευσμένο από τις διδασκαλίες του Öcalan και με επικεφαλής πρώην στελέχη του PKK, έχουν δεχθεί εκατοντάδες Κούρδους και μη-Κούρδους εθελοντές από άλλες χώρες. Η παρουσία τους κέντρισε την προσοχή των παγκόσμιων μέσων ενημέρωσης για την κουρδική υπόθεση — και συνέβαλε στη διάδοση του συνθήματος «Γυναίκα, Ζωή, Ελευθερία» σε άλλα πλαίσια, όπως στο Ιράν.

Υπήρχαν επίσης πολύ πιο σκοτεινά μαθήματα που άντλησε το PKK από το παλαιστινιακό κίνημα. Κόμματα όπως το DFLP και το PFLP είχαν προβεί σε υπέρμετρες πράξεις βίας εναντίον ατόμων που κατηγορούσαν ως δωσίλογους, Ισραηλινούς πολίτες και ξένους τουρίστες. Το PKK έφερε αυτές τις πρακτικές στον δικό του πόλεμο ενάντια στο τουρκικό κράτος.

Οι ισλαμιστές θα σφετερίζονταν αργότερα πολλές σελίδες από το βιβλίο του «λαϊκού πολέμου». Οι σουνίτες ισλαμιστές στο Ιράκ προώθησαν το ρητό «εννέα σφαίρες για τους προδότες και μία για τον εχθρό», που αρχικά αποδόθηκε στον Παλαιστίνιο λαϊκό ηγέτη, Yasser Arafat, τον μακροχρόνιο πρόεδρο της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO). Και οι ανταλλαγές τακτικών ήταν αμφίδρομες. Οι σιίτες ισλαμιστές μαχητές στον Λίβανο πρωτοστάτησαν στην τακτική της βομβιστικής επίθεσης αυτοκτονίας, η οποία υιοθετήθηκε αργότερα από λαϊκές παλαιστινιακές ομάδες, καθώς κι από το ίδιο το PKK.

Ίσως, ωστόσο, οι Ισλαμιστές δεν πρέπει να λάβουν όλα τα εύσημα. Η ισραηλινή στρατιωτική υπηρεσία πληροφοριών εισήγαγε τις μεγάλης κλίμακας βομβιστικές επιθέσεις κατά αυτοκινήτων στον Λίβανο, στη διάρκεια μιας εκστρατείας αποπροσανατολισμού που είχε σκοπό να προκαλέσει την αντίδραση των Παλαιστινίων, όπως αναφέρει ο Ronen Bergman στο βιβλίο του «Rise and Kill First: The Secret History of Israel’s Targeted Assassinations» (2018).

Το Ισραήλ εξαπέλυσε μια ολέθρια, πλήρους κλίμακας εισβολή στον Λίβανο τον Ιούνιο του 1982. Σ’ εκείνο το σημείο, οι στόχοι των Ισραηλινών ήταν πολύ πιο φιλόδοξοι από μια σύγκρουση με τους Παλαιστίνιους αντάρτες. Ο Υπουργός Άμυνας, Ariel Sharon, ήθελε να «αναδιαρθρώσει ολόκληρη τη Μέση Ανατολή», εγκαθιστώντας έναν Ισραηλινό ηγέτη-μαριονέτα στη Βηρυτό, και εκδιώκοντας μαζικά τους Παλαιστίνιους στην Ιορδανία, όπως γράφει ο Bergman.

Κούρδοι εκπαιδευόμενοι διέμεναν στο Κάστρο Beaufort (γνωστό στην περιοχή ως Shaqif Arnun), ένα φρούριο από την εποχή των Σταυροφοριών που είχε μετατραπεί σε παλαιστινιακό στρατόπεδο. Λιγότερο από πέντε χιλιόμετρα από τα ισραηλινά σύνορα, βρισκόταν καταμεσής του δρόμου για την εισβολή. Μετά από μια ημέρα σφοδρού βομβαρδισμού κι επίθεσης από καταδρομείς της Ταξιαρχίας Golani του Ισραήλ, οι μαχητές προσπάθησαν να επιτύχουν μια οπισθοχώρηση προς την παράκτια πόλη της Σιδώνας, αλλά υπέστησαν περαιτέρω απώλειες στην ύπαιθρο του Νότιου Λιβάνου.

Ο Sharon πιθανότατα δε γνώριζε καν για την ύπαρξη του PKK, αλλά το PKK θυμάται τον εαυτό του ως σημαντικό δρώντα. «Εκτός από τους Λιβανέζους και Παλαιστίνιους αντάρτες, η πιο σοβαρή αντίσταση προήλθε από το PKK», αναφέρει η έκδοση Δεκεμβρίου 2017 του Serxwebun, που εξιστορεί τις αδυσώπητες μάχες γύρω από το Κάστρο Beaufort.

Δέκα Κούρδοι σκοτώθηκαν σ’ εκείνη τη μάχη και κατά την οπισθοχώρηση απ’ το κάστρο, αποτελώντας μερικούς απ’ τους πρώτους μάρτυρες του PKK. Άλλοι 15 αιχμαλωτίστηκαν από τον ισραηλινό στρατό και μεταφέρθηκαν στο Ansar, ένα ισραηλινό στρατόπεδο εγκλεισμού που χτίστηκε στα κατεχόμενα λιβανικά εδάφη. Το Serxwebun αναφέρει πως οι Κούρδοι ανακρίθηκαν όχι μόνο από Ισραηλινούς στρατιωτικούς, αλλά και από Τούρκους αξιωματικούς των μυστικών υπηρεσιών.

Μια τέτοια συνεργασία δεν ήταν πρωτόφαντη. Όταν οι ισραηλινές δυνάμεις συνάντησαν βάσεις του Αρμενικού Μυστικού Στρατού για την Απελευθέρωση της Αρμενίας, μιας λιβανο-αρμενικής μαχητικής ομάδας που σχεδίαζε επιθέσεις κατά της Τουρκίας, παρέδωσαν τα υλικά που βρήκαν σε Τούρκους αξιωματούχους, σύμφωνα με διπλωματικά τηλεγραφήματα που ανακάλυψε ο ιστορικός Eldad Ben Aharon.

Το Serxwebun περιέγραψε τις δυσμενείς συνθήκες στη φυλακή Ansar. Τους πρώτους μήνες της εισβολής, υπήρξαν δημοσιεύματα σε ξένα μέσα ενημέρωσης για ξυλοδαρμούς και άθλιες συνθήκες διαβίωσης στο στρατόπεδο. Κάποια στιγμή, ένας Ισραηλινός στρατιώτης πυροβόλησε αδιάκριτα τους κρατουμένους, σκοτώνοντας τρεις. Τελικά οδηγήθηκε στο στρατοδικείο. «Κανένας νόμος δεν εφαρμόστηκε στο Ansar ή σε άλλους χώρους κράτησης, εκτός από τις οδηγίες του Ισραηλινού διοικητή του στρατοπέδου και τα καπρίτσια των φρουρών», έγραψε ο πρώην κρατούμενος Salah Tamari, ο οποίος ανέφερε «συνεχείς εξευτελισμούς» και «διαρκείς ανακρίσεις».

Ως το 1983, η Washington Post και οι New York Times ανέφεραν πως οι συνθήκες βελτιώνονταν έπειτα από σημαντική διεθνή πίεση. Στο τέλος του έτους, το Ισραήλ συμφώνησε σε ανταλλαγή κρατουμένων με την PLO. Αρκετές χιλιάδες κρατούμενοι από το Ansar αφέθηκαν να φύγουν — συμπεριλαμβανομένων των Κούρδων αιχμαλώτων.

Η ιστορία τους, όμως, δεν είχε ακόμα τελειώσει. Περίπου 1.000 κρατούμενοι, συμπεριλαμβανομένων των μελών του PKK, επρόκειτο να μεταφερθούν στην Αλγερία με επιβατικά αεροσκάφη. Όμως, κατά τη διάρκεια μιας ενδιάμεσης στάσης στην Ελλάδα, οι Κούρδοι αλυσοδέθηκαν σε καρέκλες του αεροδρομίου κι αιτήθηκαν άσυλο. Πέτυχαν το αίτημά τους. Μερικοί επέστρεψαν στην Τουρκία, ενώ άλλοι άρχισαν να οργανώνουν την κουρδική διασπορά της Ευρώπης.

Ένας από τους κρατουμένους, ο Seyfettin Özen, συμμετείχε στην πρώτη επιχείρηση του PKK στην Τουρκία έπειτα απ’ το πραξικόπημα του 1980, μια σειρά αντάρτικων επιδρομών κατά αστυνομικών τμημάτων στις 15 Αυγούστου 1984. Σκοτώθηκε έναν χρόνο αργότερα. Ένας άλλος πρώην κρατούμενος, ο Nazif Aktaş, δημιούργησε το πολιτικό μέτωπο του PKK στην Ευρώπη. Δολοφονήθηκε σε διαμάχη μ’ ένα αντίπαλο κουρδικό κόμμα το 1985.

Το PKK δημιούργησε τελικά ένα μόνιμο στρατόπεδο εκπαίδευσης στην κοιλάδα Bekaa του Λιβάνου, τότε υπό συριακή κατοχή. Αλλά καθώς οι σχέσεις Συρίας-Τουρκίας αναθερμάνθηκαν τη δεκαετία του 1990, η συριακή κυβέρνηση έβαλε τέλος στο ασφαλές καταφύγιο του PKK. Ο Öcalan μετακινούνταν ανά τον κόσμο, έως ότου οι Τούρκοι πράκτορες τον συνέλαβαν -με την αρωγή της CIA- το 1999.

Υπήρξε και μια θετική πλευρά: Το τέλος της συριακής πατρονείας έδωσε στην κουρδική αριστερά το ελεύθερο να δράσει κατά του Assad. Λίγα χρόνια αργότερα, υποστηρικτές και βετεράνοι του ΡΚΚ βοήθησαν στην οργάνωση του Κόμματος Δημοκρατικής Ένωσης, το οποίο αργότερα δημιούργησε τις Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις (SDF).

Καθώς υπήρχαν φήμες ότι οι ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες είχαν εμπλακεί στο ανθρωποκυνηγητό κατά του Öcalan, Κούρδοι της διασποράς διαδήλωσαν μετά τη σύλληψή του έξω απ’ την ισραηλινή πρεσβεία στο Βερολίνο. Οι φρουροί της πρεσβείας πυροβόλησαν εναντίον μιας ομάδας διαδηλωτών που είχαν διαρρήξει τον αστυνομικό κλοιό, σκοτώνοντας τρεις εξ αυτών. Λίγες μέρες αργότερα, 500 υποστηρικτές του DFLP πραγματοποίησαν συγκέντρωση στην παλαιστινιακή πόλη της Ναμπλούς. Μαζί με την παρουσία παραδοσιακών συμβόλων της παλαιστινιακής αριστεράς, ποδοπάτησαν μια τουρκική σημαία και περιέφεραν ένα πορτραίτο του Öcalan.

Έκτοτε, η παλαιστινιακή αριστερά έχει σε μεγάλο βαθμό παραγκωνιστεί, εξαιτίας των ισλαμιστικών κομμάτων. Στους υποστηρικτές των Ισλαμιστών συγκαταλέγεται η Τουρκία και το Ιράν, δύο κράτη εχθρικά προς το κουρδικό εθνικό κίνημα. Προκειμένου εν μέρει να μπει στο μάτι των δύο αυτών κρατών, το Ισραήλ έχει γίνει πιο ένθερμα υποστηρικτικό προς τα συμφέροντα των Ιρακινών Κούρδων, μια χάρη που ορισμένοι Κούρδοι ανταποδίδουν κυματίζοντας ισραηλινές σημαίες.

Παρ’ όλα αυτά, η παλαιστινιακή αριστερά συνεχίζει να δείχνει υποστήριξη προς την κουρδική υπόθεση. Σε μια επιστολή του το 2010, ο ηγέτης του DFLP, Nayef Hawatmeh, είπε ότι «Στηρίζουμε εξ αρχής το κουρδικό δικαίωμα στην αυτοδιάθεση», αν και δεν ανέφερε συγκεκριμένα τη σχέση του με το PKK. Τα πιο πρόσφατα χρόνια, η βετεράνος αντάρτης του PFLP, Leila Khaled, έχει επισκεφθεί την Τουρκία αρκετές φορές για να δείξει υποστήριξη στους Κούρδους αντιφρονούντες.

Ούτε το PKK έχει ξεχάσει την ιστορία του. Το κόμμα συνεχίζει να αναφέρει τη Μάχη του Κάστρου Beaufort στις αφιερώσεις για τους μαχητές και στις δηλώσεις του για την Ισραηλινο-Παλαιστινιακή σύγκρουση. Αλλά ίσως το πιο αξιοσημείωτο γραπτό είναι μια επιστολή του 2009, που δημοσιεύτηκε διαδικτυακά απ’ τον Παλαιστίνιο συγγραφέα, Mazen Safi, με παραλήπτη τον ίδιο, και αποστολέα τον «Polat Can, στα βουνά του Κουρδιστάν».

Σύμφωνα με την εισαγωγή του Safi, έλαβε την επιστολή αφότου δημοσίευσε ένα άρθρο για τη Μάχη του Κάστρου Beaufort. Η επιστολή, γραμμένη στα αραβικά, κατηγορεί το «θανατηφόρο δηλητήριο» του ρατσισμού, το οποίο διαχέουν «σιωνιστές, ιμπεριαλιστές και αντιδραστικές δυνάμεις στην περιοχή» για να κάνουν τους Παλαιστίνιους να ξεχάσουν τη συνεισφορά των Κούρδων στην υπόθεσή τους.

«Ας αντιληφθούν όλοι ότι το αίμα των Κούρδων και των Αράβων ήταν και εξακολουθεί να είναι ενιαίο και αγνό, για την υπεράσπιση της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας του κουρδικού και του παλαιστινιακού λαού, από την εποχή του Σαλαντίν ως τους δεκάδες Άραβες συντρόφους που έπεσαν μάρτυρες στα βουνά του Κουρδιστάν», λέει. «Το σημαντικό, αδερφέ και σύντροφέ μου, είναι ότι αυτά που μας ενώνουν είναι χίλιες φορές μεγαλύτερα απ’ αυτά που μας χωρίζουν, παρά τους τυράννους, τους πράκτορες και τους ρατσιστές. Νίκη στην κατεχόμενη Ιερουσαλήμ».

Λίγα χρόνια αργότερα, ο Polat Can υπηρέτησε ως διοικητής στις Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις. Η Μάχη του Κάστρου Beaufort δεν είναι απλώς ένα ενδιαφέρον ιστορικό σημείο. Είναι μια ζωντανή ιστορία που συνεχίζει να εξαπλώνεται στην περιοχή. Οι Κούρδοι που πολέμησαν στον Νότιο Λίβανο, τώρα διοικούν οπαδούς και τιμητές σ’ ολάκερη την περιοχή, και η κληρονομιά του διεθνισμού και της κομματικής πειθαρχίας απ’ τις προηγούμενες δεκαετίες παραμένουν ζωντανές στην κουρδική υπόθεση.

Πηγή: Abolition Media

Μετάφραση: Επαναστατική Συνείδηση

Μπροσούρα: Ποιός το έγραψε αυτό; από Zündlumpen #76

Posted on by

“Σύντομη επισκόπηση των σύγχρονων μεθόδων εγκληματολογικής γλωσσολογίας για τον προσδιορισμό της συγγραφής.”

Το άρθρο που ακολουθεί προσπαθεί να δώσει μια επισκόπηση από μη τεχνική άποψη και να προβεί σε μια αντίστοιχη αξιολόγηση. Υπάρχουν ορισμένες ακαδημαϊκές δημοσιεύσεις για το θέμα αυτό που θα μπορούσαν να αξιολογηθούν για μια καλύτερη αποτίμηση. Ωστόσο, ο κύριος σκοπός μου εδώ είναι απλώς να θίξω το θέμα και όχι να παράσχω μια ορθή και πειστική άποψη, οπότε αν γνωρίζετε κάτι περισσότερο, δημοσιεύστε το!

Link της μπροσούρα (PDF)

Μετάφραση: Δ.Ο. ΕΗΦ

Πηγή: Counter-surveillance resource center

Πηγή ελληνικής μετάφρασης: Ευλογημένη Η Φλόγα

Ιταλία: Δήλωση του Alfredo Cospito στην ακρόαση επανεξέτασης των προληπτικών/προδικαστικών μέτρων για την επιχείρηση Sibilla

Posted on by

Λάβαμε και διαδίδουμε τη δήλωση του αναρχικού Alfredo Cospito κατά την ακρόαση επανεξέτασης των προληπτικών/προδικαστικών μέτρων για την επιχείρηση Sibilla που έγινε στις 14 Μαρτίου. Υπενθυμίζουμε πως (όπως μάθαμε λίγες μέρες αργότερα) το αναθεωρητικό δικαστήριο της Περούτζια ακύρωσε, για δεύτερη φορά, τη διαταγή ασφαλιστικών μέτρων κατά του Alfredo και των άλλων πέντε συντρόφων που διώκονταν για υποκίνηση σε διάπραξη εγκλήματος με την επιβαρυντική κατηγορία περί τρομοκρατίας σε σχέση με την έκδοση της αναρχικής εφημερίδας «Vetriolo», όπως και με άλλα άρθρα και παρεμβάσεις. Η έρευνα για την κατασταλτική επιχείρηση Sibilla (για την οποία ο εισαγγελέας είχε ζητήσει αρχικά οκτώ συλλήψεις και φυλάκιση με βάση το 270bis του ποινικού κώδικα και το άρθρο 414 του ποινικού κώδικα με την επιβαρυντική κατηγορία περί τρομοκρατίας, ενώ στην συνέχεια μετατράπηκε σε διαταγή έξι ασφαλιστικών μέτρων, συμπεριλαμβανομένου του εντάλματος σύλληψης για τον Alfredo), αποτελεί έναν από τους δύο «πυλώνες», μαζί με αυτή της Scripta Manent, στις οποίες βασίζεται το διάταγμα κράτησης στο καθεστώς 41bis για τον σύντροφο.

Δήλωση του Alfredo Cospito στην ακρόαση επανεξέτασης των προληπτικών/προδικαστικών μέτρων για την επιχείρηση Sibilla

Αρχικά, θα ήθελα να ξεκινήσω με ένα απόσπασμα του υποκινητή μου:

«Το νομικό μας σύστημα έχει εισαγάγει αυτόν τον αριθμό της νεκρικής απομόνωσης που λέγεται 41bis και το οποίο από ορισμένες απόψεις είναι πιο απολίτιστο ακόμη και από τον φαρμακολογικό ακρωτηριασμό. Αυτό σημαίνει ότι το σύστημά μας δεν λάμπει από πολιτισμό.»

Carlo Nordio, 28 Μαρτίου 2019

Αυτός ήταν ο εμπνευστής μου στον αγώνα που ξεκίνησα. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα φτάσω σε αυτό το σημείο, πάντα έβρισκα το μελόδραμα γελοίο, αγαπώ περισσότερο την κωμωδία, αλλά έτσι πήγε. Τελικά είμαστε ή δεν είμαστε η χώρα του μελοδράματος; Και έτσι πρέπει να τελειώσω με έναν κρότο. Αλλά αν το καλοσκεφτώ, υπάρχει κάτι ειρωνικό: είμαι ο μόνος μαλάκας που πεθαίνει στην προοδευτική δημοκρατική Δύση, επειδή τον εμποδίζουν να διαβάζει και να μελετά ό,τι θέλει, αναρχικές εφημερίδες, αναρχικά βιβλία, ιστορικά και επιστημονικά περιοδικά, χωρίς να παραμελεί τα αγαπημένα του κόμικς.

Θα παραδεχτείτε ότι είναι παράδοξο και έστω και λίγο αστείο, δεν μπορώ να ζήσω έτσι, απλά δεν μπορώ, ελπίζω να το καταλάβουν όσοι με αγαπούν. Δεν μπορώ να παραδοθώ σε αυτή τη μη ζωή, είναι πιο δυνατό από εμένα, ίσως επειδή είμαι ένας άναρχος πεισματάρης Αμπρουζέζος. Σίγουρα δεν είμαι μάρτυρας, οι μάρτυρες με αηδιάζουν. Ναι, είμαι τρομοκράτης, πυροβόλησα έναν άνθρωπο και ανέλαβα με περηφάνια αυτή την πράξη, παρόλο που, επιτρέψτε μου να σας πω, ο ορισμός προκαλεί λίγο γέλιο στο στόμα εκπροσώπων κρατών που έχουν πολέμους και εκατομμύρια νεκρούς στην συνείδησή τους και μερικές φορές, όπως ένας από τους υπουργούς μας, πλουτίζουν από το εμπόριο όπλων. Αλλά τι να κάνουμε γι’ αυτό, έτσι πάει ο κόσμος, τουλάχιστον μέχρι να θριαμβεύσει η αναρχία και να δει επιτέλους φως ο αληθινός σοσιαλισμός, ο αντιεξουσιαστικός και ο αντικρατικός. Άτιμη τύχη θα πείτε, και εγώ επίσης, προς το παρόν οι μόνες αχτίδες φωτός που βλέπω είναι οι πράξεις εξέγερσης των επαναστατ(ρι)ών αδερφών μου σε όλο τον κόσμο και σίγουρα δεν είναι μικρό πράγμα, γιατί είναι πλασμένες με καρδιά, πάθος και θάρρος, όσο διάσπαρτες και ατημέλητες μπορεί να φαίνονται.

Τούτου λεχθέντος, ήθελα να εξηγήσω το νόημα της οργής μου ενάντια στο καθεστώς 41bis. Νομίζω ότι ορισμένοι νομικοί το έχουν καταλάβει, αλλά πολύ λίγοι (γενικά) το έχουν καταλάβει: το 41bis είναι μια μετάσταση που απειλεί και στην πραγματικότητα υπονομεύει το λεγόμενο κράτος δικαίου σας, ένας καρκίνος που σε μια ελαφρώς πιο ολοκληρωτική δημοκρατία – και με την κυβέρνηση της Meloni είμαστε σχεδόν εκεί – μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να καταστείλει, να φιμώσει με τρόμο κάθε πολιτική διαφωνία, κάθε είδους υποθετικό εξτρεμισμό. Το δικαστήριο που αποφασίζει την ποινή στo μεσαιωνικό οπλοστάσιο του 41bis μοιάζει πολύ με το ειδικό φασιστικό, η δυναμική είναι η ίδια: θα μπορέσω να φύγω από αυτό τον κύκλο της Κόλασης του Δάντη, μόνο αν αρνηθώ τις πολιτικές μου πεποιθήσεις, τον αναρχισμό μου, μόνο αν πουλήσω τον εαυτό μου ή κάποιον/α σύντροφο/ισσα. Ξεκινά πάντα με τους τσιγγάνους, τους κομμουνιστές, τους ανταγωνιστές, τους χούλιγκανς, τους ανατρεπτικούς και μετά την λίγο ή πολύ επαναστατική αριστερά.

Πώς να μην αντιτίθεμαι σε όλα αυτά, σίγουρα με απελπισμένο τρόπο, και ειδικά για έναν αναρχικό, ακριβώς επειδή δεν έχουμε οργάνωση, η λέξη που χρησιμοποιείται είναι το παν, οπότε θα συνεχίσω μέχρι το τέλος. Εν κατακλείδι, όπως είπε ο αναρχικός Ανρί, αν θυμάμαι καλά πριν του κόψουν το κεφάλι: Όταν η παράσταση δεν μου ταιριάζει, έχω το δικαίωμα να την εγκαταλείψω, βγαίνοντας έξω και χτυπώντας δυνατά την πόρτα. Θα το κάνω τις επόμενες μέρες, ελπίζω με αξιοπρέπεια και γαλήνη, όσο το δυνατόν περισσότερο.

Μια μεγάλη αγκαλιά στον Domenico που ξεκίνησε απεργία πείνας στο 41bis στο Sassari με την ελπίδα να μπορέσει να αγκαλιάσει ξανά τα παιδιά και τους αγαπημένους του, με την ισχυρή μου ελπίδα ότι άλλοι καταραμένοι στο 41bis θα παραιτηθούν και θα συμμετάσχουν στον αγώνα ενάντια σε αυτό καθεστώς που φτιάχνει το σύνταγμα και το λεγόμενο – για ό,τι αξίζει – κωλόχαρτο του κράτους δικαίου.

Κατάργηση του καθεστώτος 41bis.

Κατάργηση της ισόβιας κάθειρξης.

Αλληλεγγύη σε όλους/ες τους/ις αναρχικούς/ές, κομμουνιστ(ρι)ές και επαναστάτ(ρι)ες κρατούμενους/ες ανά τον κόσμο.

Σας ευχαριστώ αδέρφια και αδερφές για όλα όσα έχετε κάνει, σας αγαπώ και συγχωρείτε το παράλογο πείσμα μου. Ποτέ προσκυνημένος, πάντα για την αναρχία.

Ζήτω η ζωή, κάτω ο θάνατος.

Alfredο Cospito

[Μέσω τηλεδιάσκεψης από τη φυλακή της Όπερας, 14 Μαρτίου 2023]

Σημείωση: Ο σύντροφος, επικαλούμενος τον σημερινό υπουργό Δικαιοσύνης Nordio, αναφέρεται στο άρθρο “Χημικός ευνουχισμός, επιστροφή στον Μεσαίωνα”, που δημοσιεύτηκε στο “Il Messaggero”, στις 28 Μαρτίου 2019 (προς το παρόν διαθέσιμο σε αυτούς τους συνδέσμους: https://www .ilmessaggero.it/editoriali/carlo_nordio/editoriali_carlo_nordio-4390216.html & https://web.archive.org/web/20230323152621/https://www.ilmessaggero.it/editoriali/carlo_nordio33.9_nordio). Επιπλέον, η αναφορά στον υπουργό που πλουτίζει με λαθρεμπόριο όπλων σίγουρα αφορά τον σημερινό υπουργό Άμυνας Crosetto, πρόεδρο σημαντικού λόμπι της στρατιωτικής βιομηχανίας την εποχή του διορισμού του. Τέλος, ο Alfredo αναφέρει από μνήμης τον σύντροφό του Émile Henry (1872–1894), του οποίου τα ακριβή λόγια είναι τα εξής: “ακόμη και με τον κίνδυνο να διαταραχθεί η ηρεμία όσων είναι ικανοποιημένοι με αυτό” (Ιταλική μετάφραση στο Émile Henry, Colpo su colpo, Edizioni Anarchismo, Trieste, 2013, pag. 141· αυτή τη στιγμή διατίθεται επίσης σε αυτόν τον σύνδεσμο).

Πηγή: Dichiarazione di Alfredo Cospito all’udienza di riesame per le misure cautelari dell’operazione Sibilla

Μετάφραση: Ραδιοφράγματα

Πηγή ελληνικής μετάφρασης: Athens Indymedia

Χιλή: Aldo Hernández – Η πληγή ακόμα αιμορραγεί και το φυτίλι ακόμα σιγοκαίει. Μια νέα 29η Μάρτη

Posted on by

“Η πληγή ακόμα αιμορραγεί και το φυτίλι ακόμα σιγοκαίει. Μια νέα 29η Μάρτη.” – Κείμενο του αναρχικού κρατουμένου Aldo Hernández.

Μέταλλο πάνω σε μέταλλο, δυνατά χτυπήματα στην είσοδο του σπιτιού όπου εκείνο το βράδυ κοιμόμουν με την πολυαγαπημένη μου κορούλα και τον αδερφό μου · η αντίδρασή μου ενόψει των πολυβόλων τους και της επικείμενης βίας στην οποία θα υποβαλλόμασταν, ήταν να ξυπνήσω, να ντύσω την κόρη μου και να της πω πως η αστυνομία ερχόταν για ‘μένα, κατάφερα να της πω ότι την αγαπούσα πάντα και για πάντα, και να είναι δυνατή και ήρεμη. Στάθηκα μπροστά της, αντίκρυ στα όπλα και την αλαζονεία τους.

Γαμημένοι δειλοί, με είχαν υπό έρευνα για περισσότερο από έναν χρόνο, με ακολουθούσαν, μου είχαν βάλει κάμερες, με φωτογράφιζαν, με άκουγαν… παρότι ήταν στο κατόπι μου, προτίμησαν να εκθέσουν ένα ανήλικο στη βίαιη εισβολή που ζήσαμε εκείνο το πρωινό της 22ας Δεκεμβρίου 2022. Απίστευτα όντα, που λόγω του φόβου τους και μόνο δε με πήρανε πιο πριν, καθώς τους ήταν σαφές πως αυτό το άτομο δε θα τους υποδεχόταν με το ήρεμο, αλλά αντιθέτως, με όλο το θάρρος που κουβαλάμε όσοι και όσες από ‘μάς σηκώνουμε τη σύγκρουση με την εξουσία και τους υποτελείς της, το θάρρος αυτό που διατρέχει τις φλέβες μας, εκείνο που οι εχθροί μας δε θα μπορέσουν ποτέ ν’ αντιληφθούν. Στην αγνή μορφή φασισμού του D.I.N.A ή του C.N.I. που ήρθαν σε ‘μένα, δεν μπορώ να συγχωρήσω, πολλώ δε μάλλον να ξεχάσω πως υπέβαλαν την κόρη μου σε “ήπια ανάκριση”. Τους μισώ, κάθε δευτερόλεπτο και λίγο παραπάνω · να θυμάστε πως το σώμα μου είναι αυτό που βρίσκεται σήμερα φυλακισμένο, οι ιδέες και τα έργα μου συνεχίζουν να ταξιδεύουν παράνομα στους δρόμους αυτής της επικράτειας, με την επιθυμία να κάνω πράξη όσα έχω σκεφτεί μαζί με διάφορα συντρόφια, αδελφές και αδελφούς.

Αγκαλιάζω αυτόν τον μήνα που έχει σημαδευτεί με το αίμα μας, και στην ιστορία του οποίου αποτελώ κι εγώ μέρος. Κουράγιο και δύναμη σε όσους και όσες καθημερινά ακονίζουν τη μνήμη δυναμώνοντάς μας. Σε συγκεκριμένες ημερομηνίες, οι δρόμοι είναι δικοί μας και μπορούμε να δώσουμε χώρο στη δυνατότητα για επίθεση ενάντια στους διάφορους μπάτσους, εκείνους που κουβαλούν στην ιστορία και τις στολές τους το αίμα και τον πόνο που έχουμε αναγκαστεί να νιώσουμε για την απώλεια υπέροχων, αγαπημένων μας ανθρώπων.

ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΕΚΡΗΞΕΙΣ ΣΤΑ ΛΗΜΕΡΙΑ ΤΟΥ ΕΧΘΡΟΥ. ΣΦΑΙΡΑ ΤΗ ΣΦΑΙΡΑ, ΡΙΠΕΣ ΣΤΙΣ ΣΤΟΛΕΣ ΤΟΥΣ. ΝΕΑΡΟΙ ΜΑΧΗΤΕΣ ΚΑΙ ΜΑΧΗΤΡΙΕΣ ΤΟΥ ΧΘΕΣ, ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΥΡΙΟ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΝ ΝΑ ΔΙΝΟΥΝ ΤΟ ΠΑΡΟΝ, ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΘΑΡΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΞΕΡΣΙΑΚΩΝ ΜΑΣ ΠΕΠΟΙΘΗΣΕΩΝ. 29Η ΜΑΡΤΗ, ΚΑΝΕΙΣ ΔΕ ΛΗΣΜΟΝΕΙΤΑΙ.

Τους θερμότερους χαιρετισμούς και τη συνενοχή μου στον όμορφο και ιστορικό λαό της La Victoria, στην αγαπημένη Villa Francia, όπου τα λόγια της Luisa Toledo και του Manuel Vergara είναι ηχώ που θ’ αντηχεί δυνατά σε κάθε στενό και κάθε λεωφόρο για πάντα, στους αδελφούς και τις αδελφές στο Lo Hermida και στο Peñalolen που δημιουργούν σκηνικά συγκρούσεων, μέχρι το La Pincoya που δεν ξεχνά τον ανατρεπτικό κι επαναστατικό του χαρακτήρα.

Aldo Hernández Valdés
Αναρχικός Κρατούμενος
Κέντρο κάθειρξης και απομόνωσης “La Gonzalina”.
Ρανκάγουα-Χιλή, Μάρτης 2023

Πηγή: Dark Nights

Μετάφραση: Επαναστατική Συνείδηση

Χιλή: Απαραίτητα λόγια. 15 χρόνια φυλάκιση – Κείμενο του συντρόφου Marcelo Villarroel

Posted on by

Βρίσκομαι στη φυλακή επί 15 συνεχή χρόνια. 22 μήνες στην Παταγονία, έδαφος που κατέχει το κράτος της Αργεντινής, όπου κρατήθηκα και τα υπόλοιπα 13 χρόνια και 2 μήνες στα τμήματα υψίστης και υψηλής ασφαλείας του Σαντιάγο και της Ρανκάγκουα, όπου βρίσκομαι σήμερα την ώρα που γράφονται αυτές οι επιστολές.

Απαραίτητες επιστολές ως αναπόφευκτη αναφορά στο πέρασμα του χρόνου και τις επιπτώσεις του.

Ως αναπόφευκτο ίχνος μιας λαδωμένης μνήμης, η Kon la gazolina ke έχει ανάψει χιλιάδες οδοφράγματα και εκδικητικές φωτιές απαιτώντας την απελευθέρωση αναρχικών και ανατρεπτικών κρατουμένων μέσα στα χρόνια του αγώνα και της αντίστασης μέσα στις φυλακές της Χιλής.

Ζω εδώ και 15 χρόνια σε καθεστώτα εγκλεισμού υψηλής και υψίστης ασφαλείας στα οποία η στέρηση των αισθήσεων τείνει να εξομαλυνθεί, καθώς και οι εχθρότητες του περιβάλλοντος, της δομής και της εσωτερικής τάξης ολόκληρης της φυλακής καθημερινά, όπου ο στόχος είναι να σπάσουν τη θέλησή σου και να σε κάνουν κρατούμενο πολίτη που σέβεται όλη την κατασταλτική και αυταρχική εσωτερική της τάξη που έχει χτιστεί για να σπάσει το αδάμαστο πνεύμα όσων από εμάς περπατάμε όρθιοι, αξιοπρεπείς και χωρίς φόβο μέσα στην πραγματικότητα της φυλακής από την οποία χρειάστηκε να περάσουμε.

Ακόμη και από την αιχμαλωσία είδα και έζησα τη λήθη και την αμνησία των πλειοψηφιών, την άνεση και τις ευκολίες των πολλών, τη συνένοχη σιωπή και την έντεχνη επίθεση του Τύπου και της αστυνομίας, των πολιτικών τους και όλων εκείνων που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μας έκαναν αόρατους, μας συκοφάντησαν και μας επιτέθηκαν από την άνεση ενός υπολογιστή, από τις ζώνες άνεσής τους, από τις προνομιούχες θέσεις τους ως ακίνδυνοι πολίτες υποταγμένοι στην κανονικότητα του υπάρχοντος.

Αλλά είμαι ακόμα εδώ!

Έχοντας επίγνωση ότι δίνω καθημερινά έναν αγώνα για τη ζωή και την ελευθερία μαζί με την αγέλη μου, τους συντρόφους και τους συγγενείς μου που βρίσκονται διασκορπισμένοι σε διάφορα μέρη του πλανήτη.

Έχοντας επίγνωση της κρατικής εκδίκησης που διαιωνίζει τη φυλάκισή μου χρησιμοποιώντας τα χαμηλότερα τεχνάσματα που χρησιμοποιεί η εξουσία για να δικαιολογήσει μια ισόβια κάθειρξη εν κρυπτώ που ούτε καν δικαστικά δεν μπορούν να την εξηγήσουν παρά μόνο να την εφαρμόσουν για να έχουν τον έλεγχο της χώρας και το μονοπώλιο της βίας που έχει μετατραπεί σε νόμο.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο σήμερα δεν είμαι φυλακισμένος από το χιλιανό κράτος δικαίου, αλλά έχω απαχθεί για κρατικούς λόγους στη Χιλή του Μπόριτς.

Όταν δεν υπάρχει νομικός λόγος και χρησιμοποιείται κατά το δοκούν της κυριαρχίας για να εξοντωθεί η αντίσταση που ενσαρκώνεται σε ανθρώπους που αγωνίζονται σε όλα τα σενάρια χωρίς να λυγίζουν, αυτό συμβαίνει επειδή η κρατική απόφαση είναι πάνω από κάθε δημοκρατική θέση για την οποία καυχώνται όλοι όσοι επιβεβαιώνουν τη σημερινή κατάσταση πραγμάτων, συμπεριλαμβανομένων των θέσεων δικαιολόγησης της σημερινής κυβέρνησης και του λειτουργικού σκατά των πολιτών της στο status quo που επιτρέπει την κατάφωρη πρόοδο της αστυνομοκρατικοποίησης της ζωής που υποθέτει ότι η κοινωνική ηρεμία βασίζεται στην επέκταση των κατασταλτικών νόμων μαζί με τη διατήρηση ενός μεγάλου κατασταλτικού μηχανισμού μεταμφιεσμένου σε δημοκρατική σταθερότητα προφανώς για να διαιωνίζονται τα προνόμια της άρχουσας τάξης.

Με τη δύναμη και τη διαύγεια που μου έδωσε η κάθε μια από τις συμμέτοχες καρδιές από διαφορετικά μέρη και περιοχές, με την απαραίτητη εγκράτεια για να διατηρήσω την ανατρεπτική αντιεξουσιαστική αντίσταση στη φυλακή με την καρδιά και το μυαλό μου χαιρετώ και αγκαλιάζω με όλη την επαναστατική αγάπη κάθε σύντροφο και αδελφή που ποτέ δεν κατέβασε τα χέρια της σε αυτόν τον αγώνα μέχρι θανάτου ενάντια στο κράτος, τη φυλακή και το Κεφάλαιο.

Σε όλους όσους ήταν μαζί μου όλα αυτά τα χρόνια της φυλάκισης, σε όσους δεν σταματούν σε χειρονομίες και πράξεις άμεσης αλληλεγγύης, σε όσους αγωνίζονται από καρδιάς για την έξοδό μου στο δρόμο και το τέλος της σάπιας κληρονομιάς του Πινοτσέτ και της στρατιωτικής του δικαιοσύνης που συνυπάρχει άνετα με τη δημοκρατία της συναίνεσης, σε όλους τους συναγωνιστές μου αντιεξουσιαστές φυλακισμένους που υψώνουν επάξια τη φωνή τους ανεξάρτητα από το κελί ή τη φυλακή όπου βρίσκονται… Μια δυνατή και σφιχτή αγκαλιά γεμάτη συναινετική πίστη.

Στους εχθρούς του χθες και του σήμερα, ούτε νερό!

Για τον Alfredo Cospito, φως του παγκόσμιου αγώνα ενάντια στην κοινωνία των φυλακών…

Για όλους τους αναρχικούς, ανατρεπτικούς, αντιεξουσιαστές συντρόφους φυλακισμένους όλων των τάσεων στην Ελλάδα, την Ιταλία, τη Χιλή, την Ισπανία, τη Λευκορωσία, τη Ρωσία, τις ΗΠΑ και όλο τον κόσμο…

Για το λαό των Μαπούτσε και τις κοινότητές τους στην Αντίσταση και τους φυλακισμένους weichafes τους…

Για εκείνους που δεν είναι εδώ αλλά είναι ακόμα δυνατοί στη μνήμη μας της ανατρεπτικής αντίστασης!

Όλη μου η αγάπη και η ακούραστη πίστη μέχρι να επιστρέψουμε στις κοιλάδες!!!

Για την ακύρωση των καταδικαστικών αποφάσεων της στρατιωτικής δικαιοσύνης του Πινοσέτ που εξακολουθούν ντροπιαστικά να ισχύουν!!!

Όσο υπάρχει μιζέρια, θα υπάρχει εξέγερση!

Ανατρεπτικοί αντιεξουσιαστές, αναρχικοί και φυλακισμένοι mapuche έξω από τις φυλακές τώρα!!!

Marcelo Villarroel Sepúlveda
Φυλακές La Gonzalina de Rancagua
Έδαφος που κατέχει το χιλιανό κράτος.
15 Μαρτίου 2023.

Πηγή: Dark Nights

Μετάφραση: Δ.Ο. ΕΗΦ

Τιμή για πάντα στον σύντροφο Λάμπρο Φούντα

Posted on by

Τιμή για πάντα στον πεσόντα σύντροφο Λάμπρο Φούντα, αναρχικός μαχητής, αντάρτης-μέλος του Επαναστατικού Αγώνα

10/3/2010 – 10/3/2023

Επαναστατική Συνείδηση

★

13 χρόνια από την ημέρα που ο σύντροφος Λ. Φούντας δολοφονήθηκε από όπλο κρατικού φρουρού κατά την διάρκεια προπαρασκευαστικής ενέργειας του Επαναστατικού Αγώνα.

Ο σύντροφος έπεσε μαχόμενος ενάντια στην επιβολή των μνημονιακών πολιτικών. Έπεσε αντιστεκόμενος στο θανατηφόρο κοινωνικό εκτροχιασμό για τον οποίο υπεύθυνοι είναι το κράτος και το κεφάλαιο.

Τιμή για πάντα στο σύντροφο Λάμπρο Φούντα

Πόλα Ρούπα, γ΄πτέρυγα φυλακές Θήβας

Νίκος Μαζιώτης, δ΄πτέρυγα φυλακές Δομοκού

Πηγή: Athens Indymedia

Ιταλία: Ανοιχτή επιστολή του αναρχικού απεργού πείνας Alfredo Cospito

Posted on by

Ο αγώνας μου ενάντια στο 41 bis είναι ένας ατομικός αγώνας ως αναρχικός, δεν κάνω και δεν δέχομαι εκβιασμούς. Απλά δεν μπορώ να ζήσω σε ένα απάνθρωπο καθεστώς όπως αυτό του 41 bis, όπου δεν μπορώ να διαβάζω ελεύθερα ό,τι θέλω, βιβλία, εφημερίδες, αναρχικά περιοδικά, περιοδικά τέχνης και επιστήμης, λογοτεχνία και ιστορία.

Η μόνη ευκαιρία που έχω για να βγω είναι να αρνηθώ την αναρχία μου και να πουλήσετε ότι είμαι κάποιος άλλος.

Ένα καθεστώς όπου δεν μπορώ να έχω καμία ανθρώπινη επαφή, όπου δεν μπορώ πλέον να δω ή να χαϊδέψω ένα φύλλο γρασιδιού ή να αγκαλιάσω ένα αγαπημένο μου πρόσωπο.

Ένα καθεστώς όπου οι φωτογραφίες των γονιών σου κατάσχονται. Θαμμένος ζωντανός σε έναν τάφο σε έναν τόπο θανάτου. Θα συνεχίσω τον αγώνα μου μέχρι τέλους, όχι λόγω “εκβιασμού”, αλλά επειδή αυτό δεν είναι ζωή.

Αν ο στόχος του ιταλικού κράτους είναι να με κάνει να “αποστασιοποιηθώ” από τις δράσεις των αναρχικών που γίνονται έξω, να ξέρετε ότι δεν υφίσταμαι εκβιασμό, ως αναρχικός πιστεύω ότι ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του και ως μέλος του αντι-οργανωτικού κινήματος δεν έχω “συνδεθεί” ποτέ με κανέναν και επομένως δεν μπορώ να “αποστασιοποιηθώ” από κανέναν. Η συντροφικότητα είναι κάτι άλλο.

Ένας συνεπής αναρχικός δεν αποστασιοποιείται από άλλους αναρχικούς από καιροσκοπισμό ή ευκολία.

Πάντα υπερήφανα υποστήριζα τις δικές μου πράξεις (ακόμα και στα δικαστήρια, γι’ αυτό βρίσκομαι εδώ) και ποτέ δεν άσκησα κριτική σε αυτές άλλων συντρόφων-ισσων και πόσο μάλλον σε μια κατάσταση όπως αυτή στην οποία βρίσκομαι.

Η μεγαλύτερη προσβολή για έναν αναρχικό είναι να τον κατηγορούν ότι δίνει και παίρνει εντολές.

Όταν ήμουν στο καθεστώς υψίστης ασφάλειας είχα ούτως ή άλλως λογοκρισία, και ποτέ δεν έστειλα ” pizzini ” (δέματα με λεφτά που συνδέονται με την μαφία) αλλά άρθρα για αναρχικές εφημερίδες και περιοδικά. Και πάνω απ’ όλα ήμουν ελεύθερος να λαμβάνω βιβλία και περιοδικά και να γράφω βιβλία, να διαβάζω ό,τι ήθελα, με λίγα λόγια μου επιτρεπόταν να ζω.

Σήμερα είμαι έτοιμος να πεθάνω για να μάθει ο κόσμος πραγματικά τι είναι το 41 bis, 750 άνθρωποι το υποφέρουν χωρίς να μιλάνε, συνεχώς παρουσιάζονται ως τέρατα από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Τώρα είναι η σειρά μου, πρώτα με παρουσιάσατε ως αιμοδιψή τρομοκράτη, μετά με αγιοποιήσατε ως τον μαρτυρικό αναρχικό που θυσιάζεται για τους άλλους, τώρα με παρουσιάσατε ξανά ως τον ηγέτη του φρικτού spectra. Όταν όλα τελειώσουν δεν έχω καμία αμφιβολία ότι θα με οδηγήσετε στο βωμό του μαρτυρίου.

Σας ευχαριστώ, όχι, δεν θα το κάνω, στα βρώμικα πολιτικά σας παιχνίδια δεν θα προσφέρω τον εαυτό μου.

Στην πραγματικότητα, το πραγματικό πρόβλημα του ιταλικού κράτους είναι ότι δεν θέλει να μαθαίνονται όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα που παραβιάζονται σε αυτό το καθεστώς 41 bis, στο όνομα μιας “ασφάλειας” στην οποία θυσιάζονται τα πάντα.

Θα έπρεπε να το είχανε σκεφτεί αυτό πριν βάλουν έναν αναρχικό εδώ μέσα. Δεν γνωρίζω τα πραγματικά κίνητρα ή τους πολιτικούς ελιγμούς που κρύβονται πίσω από αυτό, γιατί κάποιος με χρησιμοποίησε ως “δηλητηριασμένο κεφτέ” σε αυτό το καθεστώς. Ήταν αρκετά δύσκολο να μην προβλέψουν ποιες θα ήταν οι αντιδράσεις μου σε αυτή τη “μη-ζωή”.

Το ιταλικό κράτος είναι ένας άξιος εκπρόσωπος της υποκρισίας μιας Δύσης που δίνει συνεχώς μαθήματα “ηθικής” στον υπόλοιπο κόσμο.

Το 41 bis έχει δώσει μαθήματα καταστολής που έτυχαν καλής υποδοχής από “δημοκρατικά” κράτη όπως η Τουρκία (οι Κούρδοι σύντροφοί γνωρίζουν κάτι γι’ αυτό) και η Πολωνία.

Είμαι πεπεισμένος ότι ο θάνατός μου θα βάλει ένα τέλος σε αυτό το καθεστώς και ότι οι 750 άνθρωποι που το υφίστανται εδώ και δεκαετίες θα μπορέσουν να ζήσουν μια ζωή που αξίζει να ζήσουν, ό,τι κι αν έχουν κάνει.

Αγαπώ τη ζωή, είμαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος, δεν θα αντάλλαζα τη ζωή μου με τη ζωή κάποιου άλλου. Και ακριβώς επειδή την αγαπώ δεν μπορώ να δεχτώ αυτή την απελπιστική μη ζωή.

Σας ευχαριστώ σύντροφοι και συντρόφισσες για την αγάπη σας.

Πάντα για την αναρχία.

Ποτέ δεν λύγισα

Alfredo Cospito

Πηγή: Athens Indymedia

Ιταλία: Anna Beniamino – “Η Πατρίδα του Μπεκαρία; Μια Πατρίδα Νεκροθαφτών”

Posted on by

Η Πατρίδα του Μπεκαρία; Μια Πατρίδα Νεκροθαφτών

Τόσοι πολλοί άνθρωποι σκάβουν για ένα πτώμα, αλλά κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη να είναι ο δήμιος. Ταυτόχρονα, είναι γεμάτη από νεκροθάφτες, έτοιμους να πετάξουν φτυάρια λάσπης προετοιμάζοντας τον τάφο για τον αναρχικό. Ένα μπερδεμένο και ατημέλητο μπαλέτο γύρω από την αγχόνη με πολλούς παίκτες: «μηδενική ανοχή», θεσμικό παιχνίδι ευθυνών, κοινό εξαρτώμενο των αλλαγών του σκοπού, το φάσμα της αναρχίας που συγκρατεί την κυβέρνηση, ή μάλλον το κράτος, «κινήσεις ματ» κι έπειτα οι «μαζικές δολοφονίες» για τις οποίες αναρχικοί συνεννοούνται με τους μαφιόζους, μαζί με την επί σκηνής εμφάνιση του PD (δημοκρατικού κόμματος).

Ένα κακογραμμένο και κακοπαιγμένο θέατρο, μια αναμέτρηση αδαών «ειδικών», επαγγελματιών και κατά συρροή ψευτών, χαμηλής δημοσιογραφίας, νωθρότητας και δειλίας που δεν κάνει τίποτα άλλο από το να αποκαλύπτει ποιες είναι οι δυνατότητες ενός ατόμου που αγωνίζεται μόνος του ενάντια στον κρατικό μολώχ. Παρεμπιπτόντως, ένας μολώχ, κατά τον ισχυρισμό των ίδιων του των εμπνευστών, πρέπει να είναι πολύ εύθραυστος, αν μερικά γραπτά σε τοίχους, μερικές σπασμένες βιτρίνες και μερικά καμένα αυτοκίνητα είναι αρκετά για να τον θέσουν σε «κίνδυνο».

Από όποια πλευρά και να το δείτε, ο αγώνας ενός αναρχικού που πετάχτηκε σε καθεστώς βασανιστηρίων έχει σπάσει την επικρατούσα αφήγηση. Παρά τη γελοία απόπειρα να πιστωθεί ότι συμπράττει με (ή, ακόμα χειρότερα, διατάχθηκε από…) τη Μαφία, παρά τη γελοία προσπάθεια να παραποιηθούν οι πράξεις και τα λόγια του, φαίνεται ότι επικρατεί μια μικρή κριτική αίσθηση και ότι η προσπάθεια υπονόμευσης της αξιοπιστίας και της ακεραιότητάς του επιτυγχάνει το αντίθετο αποτέλεσμα: την ανάδειξη της γραμμικής συνοχής των αντιεξουσιαστών και των επαναστατών που συνεχίζουν να υπερασπίζονται τις ιδέες και τις πρακτικές τους χωρίς να αποσπώνται από τα πυροτεχνήματα της μεταμοντέρνας πολιτικής των μέσων ενημέρωσης. Και αυτό είναι που ενώνει, ενώ η καταστολή θα διαιρούσε.

Μετατοπίζοντας την εστίαση μακριά από το προπέτασμα καπνού που έχει σηκωθεί, το οποίο αναγκάζει κάποιον να ανταποκριθεί σε σκουπίδια χαμηλής ποιότητας, θα αρκούσε κανείς να στηριχτεί στους ακρογωνιαίους λίθους της αντιεξουσιαστικής σκέψης: το να μιλάνε για σύνδεση μεταξύ αναρχικών και της Μαφίας (όπως και του συμπεράσματος αυτού ότι ο ανταγωνισμός στους δρόμους υποστηρίζει τους «μαφιόζους») είναι οξύμωρο, όπως θα ήταν να μιλήσουμε για μια σύνδεση μεταξύ αναρχικών και κράτους, οι οποίοι, σε περίπτωση που κάποιος το είχε ξεχάσει, έκαναν πάντα την απόρριψη της πολιτικής εκπροσώπησης ένα προπύργιο ενάντια στην αντιπροσωπευτική ολίσθηση και στη διακίνηση της οποίας αποτελεί θεμέλιο. Ακριβώς γιατί η αντίθεση στη φυλάκιση και τα βασανιστήρια δεν σημαίνει καθαγιασμό των ανθρώπων που βρίσκονται μέσα, οι οποίοι είναι συχνά υποδουλωμένοι υποτελείς (ή/και στους οποίους εφαρμόζονται επίσης οι) στις ίδιες πολιτικές και αυταρχικές δυναμικές.

Ο αναρχισμός είναι ένοχος για το ότι παραγκωνίστηκε και κακομεταχειρίστηκε από την επίσημη ιστοριογραφία ή καταβροχθίστηκε στη δίνη του πολιτισμού του ψηφιακού αναλφαβητισμού του 21ου αιώνα, ωστόσο η συμβολή του στην ανάπτυξη των εντάσεων και της επαναστατικής πορείας των δύο τελευταίων αιώνων ήταν θεμελιώδης, αν και συχνά υπήρξε υπερβολικά εκτεθειμένος στον κίνδυνο της εργαλειοποίησης, των εσωτερικών εκκαθαρίσεων ή της αυτοδιάλυσης, ανίκανος να κάνει τα κεκτημένα αποτελέσματα να αποδώσουν καρπούς μακροπρόθεσμα.

Ωστόσο, ο αναρχισμός έχει την αρετή του mala erba (να αναπτύσσεται), είναι επίμονος και δύσκολο να ξεριζωθεί, κάτι το οποίο υποτροπιάζει πιο δυνατά, αν κάποιος προσπαθήσει να τον εξαλείψει. Αυτό είναι που βιώνουμε. Η ευμετάβλητη ικανότητα να ενώνει και να διχάζει, η ρευστότητα και η αδυναμία προβλεψιμότητάς του έχουν δώσει τη δυνατότητα να εγείρει ένα από τα πιο ακανθώδη, πιο λογοκριμένα και παραποιημένα ζητήματα: τα καθεστώτα των φυλακών και των βασανιστηρίων. Χρειάζεται να συζητηθούν τόσα πολλά, άμεσα και με προοπτική.

Τώρα υπάρχει ένας άνθρωπος να υποστηρίξετε, μέχρι το τέλος, αφού πάρα πολλοί παίζουν χωρίς όρια με την ίδια του τη ζωή.

Άννα,

5 Φεβρουαρίου 2023

(IT) La patria di Beccaria? Una patria di becchini

(EN) The homeland of Beccaria? A homeland of gravediggers

(ES) ¿La patria de Beccaria? Una patria de sepultureros

Πηγή: Ραδιοφράγματα

ΗΠΑ: “ΔΕ θέλω ειρήνη” – Κείμενο του αναρχικού πολιτικού κρατουμένου Malik Muhammad

Posted on by

Ο Malik Muhammad αυτοπροσδιορίζεται ως Μαύρος, Μουσουλμάνος, αμφιφυλόφιλος, αναρχικός επαναστάτης, πολιτικός κρατούμενος, σύζυγος και πατέρας. Εκτίει ποινή 10 ετών κάθειρξης για τολμηρές απελευθερωτικές δράσεις κατά τη διάρκεια της Εξέγερσης του 2020 για τη δολοφονία του George Floyd στο Πόρτλαντ, στο Όρεγκον.

Ο Malik μοιράστηκε προσφάτως μερικές σκέψεις σχετικά με τη δολοφονία του Tyre Nichols και τη δημόσια αντίδραση.

Αισθάνομαι ότι η αντίδραση ήταν ελλιπής, όπως κι η απάντηση όταν τα γουρούνια εφόρμησαν στο Κεντάκι και η Λούισβιλ δεν έκανε τίποτα. Είναι πραγματικά λυπηρό για ‘μένα. Είμαι εξοργισμένος που βρίσκομαι εδώ και δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Νιώθω πιο ανήμπορος από ποτέ. Δε νομίζω ότι η οικογένεια που ζητούσε ειρήνη βοήθησε κανέναν. Να ξέρετε το εξής: αν συμβεί κάτι τέτοιο στην οικογένειά μου ή σ’ εμένα, ΔΕ θέλω ειρήνη. Και αν ήσουν εσύ ή κάποιος δικός σου, θα πολεμήσω και για εσένα. Κανείς δε θά ‘πρεπε να χρειάζεται τα βίντεο για ν’ αναλάβει δράση, είναι ντροπή, αλλά είμαι υπέρ σε ό,τι πυροδοτεί τη φλόγα των ανθρώπων.

Οι άνθρωποι λένε πως η εκπαίδευση της αστυνομίας είναι καλή και πως βελτιώνεται, πως μπορούμε να τη “μεταρρυθμίσουμε” με καλύτερες πρακτικές και πρότυπα, μα όλα αυτά είναι μαλακίες, διότι η πραγματικότητα είναι πως ΕΤΣΙ αντιδρούν τα γουρούνια. Το να σταματάς σε φανάρι όντας μαύρος, είναι γαμημένα τρομακτικό. Η Jesse κι εγώ ζήσαμε ένα σκηνικό φεύγοντας απ’ το νοσοκομείο VA μες στη νύχτα λόγω προβλημάτων με την πλάτη μου, και μας σταματήσανε βγαίνοντας απ’ το πάρκινγκ, τραβήξανε όπλο και μου το κόλλησαν απ’ το παράθυρο στο πρόσωπο, και πιθανώς να με σκότωναν αν η Jesse δεν ούρλιαζε και δεν έβγαινε έξω να σπρώξει το όπλο των μπάτσων… Ευτυχώς λοιπόν υπήρχε μια λευκή γυναίκα στο αυτοκίνητο, γιατί αν το έκανε αυτό άλλος μαύρος θα μας πυροβολούσαν και τους δύο. Και όλα αυτά επειδή οι μπάτσοι δεν ενημέρωσαν ο ένας τον άλλον ότι είχα ΝΟΜΙΜΑ όπλο στο αυτοκίνητο (το είχα στο ντουλαπάκι του συνοδηγού), και ο ένας μπάτσος μού είπε ότι ήταν ΕΝΤΑΞΕΙ να το ανοίξω και να τους δείξω την άδεια, ενώ ο άλλος μπάτσος τρόμαξε όταν το είδε.

Η οικογένειά μου δεν καλεί καν την αστυνομία για ζητήματα, καλούν εμένα γιατί ξέρουν πώς είναι οι μπάτσοι, και τους λέω αν σας συμβεί κάτι θα δώσω μάχη. Κανένας που φορά μπλε στολή δε θα είναι ασφαλής. Τα βίντεο της βαρβαρότητας δε θα φέρουν αλλαγή, μήτε οι πολιτικές, μήτε θα είναι η απάντηση το να παρακαλάμε τους πολιτικούς και να προσευχόμαστε να μας σώσει κάποιος άλλος. Ενισχύουν σταθερά το αστυνομικό κράτος, το οποίο στρατιωτικοποιείται και εξασκείται για να μας πολεμήσει μες στις γειτονιές μας. Πρέπει να κάνουμε το ίδιο. Πρέπει να γίνουμε μαχητές και να εκπαιδευτούμε, και μια μέρα να φέρουμε τη μάχη σ’ αυτούς. Η ελευθερία από την καταπίεση, την κρατική βία και την ταξική δομή της κοινωνίας δεν μπορεί να μας χαριστεί, δε γίνεται να ικετεύουμε ή να τη ζητάμε απ’ τους πολιτικούς μας, μπορούμε μονάχα να την αρπάξουμε.

Απόκαμα να βλέπω να μας κλέβουν τις ζωές. Το νεαρό άτομο που πυροβολήθηκε κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης ενάντια στην Πόλη των Μπάτσων (StopCopCity) μ’ έκανε να κλάψω, και όταν είδα τον κόσμο να διαδηλώνει, ευχόμουν να ήμουν εκεί έξω για να βοηθήσω στην οργάνωση και τον προσανατολισμό των πραγμάτων, αλλά είμαι εδώ μέσα και το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να συνεχίζω να μελετώ, να σχεδιάζω, να μηχανορραφώ και να προετοιμάζομαι ψυχικά και πνευματικά μου ώσπου να βγω έξω και να πατήσω γερά στα πόδια μου.

Πηγή: Malik Speaks

Μετάφραση: Επαναστατική Συνείδηση

Γερμανία, Αμβούργο: Ανακοίνωση αλληλεγγύης για τον Alfredo Cospito από αναρχικό κρατούμενο στο Αμβούργο

Posted on by

Όπως πολλά αιχμάλωτα συντρόφια πριν από ‘μένα, θα ήθελα να στείλω κάποια λόγια αλληλεγγύης στον Alfredo Cospito από τη φυλακή του Billwerder στο Αμβούργο, στη Γερμανία.

Το ιταλικό κράτος θέλει να θάψει ζωντανό έναν αμετανόητο αναρχικό υπό το σύστημα βασανισμού-απομόνωσης-εγκλεισμού “41 bis”. Ο Alfredo αγωνίζεται μέσω της απεργίας πείνας ως το τέλος ενάντια στη συνθήκη αυτή, καθώς και συνολικά ενάντια στο 41 bis.

Αυτή είναι η συνέχεια μιας ζωής δοσμένης στον αγώνα. Το μονοπάτι του Alfredo άφησε το στίγμα του κι εδώ στον βορρά. Η επίθεση στο αφεντικό της πυρηνικής ενέργειας, Adinolfi, το δικαστήριο στη Γένοβα και η αξιοπρεπέστατη στάση του Alfredo και του Nicola σε αυτό, όπως και οι γραπτές συνεισφορές του ανά τα χρόνια του εγκλεισμού του, βρήκαν το πέρασμά τους προς τα ‘μάς.

Παγκοσμίως, μα με ιδιαίτερη δυναμική στην Ιταλία, οι αναρχικοί/ές έχουν δείξει τους τελευταίους μήνες πως στεκόμαστε στο πλευρό του Alfredo. Πως δε θα τον αφήσουμε αδιαμαρτύρητα να πεθάνει στα χέρια του κράτους. Ο αξιοπρεπής αγώνας του Alfredo δημιούργησε μια συνθήκη πολύ πιο σύνθετη από τη μάχη ενός απλού ανθρώπου για τη ζωή του.

Μαζί με τον Alfredo, κραυγάζουμε ενάντια σε μια απαθή κοινωνία, στην οποία δεν υφίσταται ελεύθερη ζωή υπό αυτές τις συνθήκες!

Κραυγάζουμε πως ποτέ δε θα δεχτούμε έναν κόσμο φυλακών, ούτε το καθεστώς 41 bis, ούτε τους ρεφορμιστικούς θεσμούς. Πως πάντα θα πολεμάμε ενάντια στα κράτη, τα σύνορα και κάθε κυριαρχία κι εξουσία. Και σ’ αυτό το -συχνά τραγικό- μονοπάτι, όπου για εμάς ως αναρχικές/ούς κείται η ομορφιά με όλο τον φόβο, τη χαρά, την οργή, την αγάπη… εκεί θα συναντηθούμε κι εκεί θα νιώσουμε.

Μια ομορφιά στην οποία θα αναγνωρίσουμε ο ένας την άλλη, δίχως να μας νοιάζει πού θα καταλήξουμε.

Ώμο με ώμο με τον Alfredo!

Μία επαναστατική αγκαλιά από καρδιάς στα συντρόφια που βρίσκονται στα κελιά, στην παρανομία, στους δρόμους και στα νυχτερινά.

Πηγή: Act for Freedom Now

Μετάφραση: Επαναστατική Συνείδηση

Χιλή: Έκτακτη ανακοίνωση για μια φλόγα που σιγοσβήνει – Από τη Mónica Caballero για την απεργία πείνας του Alfredo Cospito

Posted on by

Είχα την ευχαρίστηση να διαβάσω λόγια συντρόφων και συντροφισσών από διαφορετικά μέρη, με τα οποία έδειχναν την ένθερμη αλληλεγγύη τους με την απεργία πείνας του Alfredo Cospito για να βγει απ’ το βασανιστικό καθεστώς 41 bis. Στα μέρη μας, μια ομάδα ανατρεπτικών, αναρχικών, αντιεξουσιαστών, αντισπισιστών και μηδενιστών κρατουμένων εκφράσαμε επίσης την αμέριστη αλληλεγγύη μας με τον σύντροφο. Το να διατηρούμε επαφή με έναν τόσο πολύτιμο σύντροφο όπως ο Alfredo, πόσο μάλλον σε μια τόσο δύσκολη στιγμή όπως αυτή που βιώνει, αποτελεί αναγκαιότητα για όσες κι όσους αυτοπροσδιορίζονται ως αρνητές και ανταγωνίστριες της παρούσας ζωής που διαφεντεύεται απ’ την εξουσία. Το να στέλνουμε λόγια αλληλεγγύης από τη φυλακή σε έναν ομοϊδεάτη σύντροφο δε στερεύει ποτέ.

Στην περίπτωσή μου, όταν λάμβανα λόγια αλληλεγγύης από κάποιον σύντροφο ή συντρόφισσα στη φυλακή, πάντα το εκτιμούσα και το θεωρούσα κάτι πολύτιμο και ανεκτίμητο. Όμως, τη στιγμή αυτή, ο σύντροφος Alfredo Cospito χρειάζεται οι λέξεις να μετουσιωθούν σε πράξεις επίθεσης, επιβολής, ανατροπής, σαμποτάζ, απειλής, κλπ. Προς όλους όσους έχουν την εξουσία ν’ αλλάξουν τη συνθήκη εγκλεισμού του και/ή όσους συντηρούν το καθεστώς 41 bis.

Η κατάσταση του Alfredo δεν είναι πλέον απλώς ανησυχητική, είναι επείγουσα. Είναι τόσο απλό · αν δεν ικανοποιηθεί το αίτημα του Alfredo, θα πεθάνει. Και δεν του απομένουν πολλές μέρες αν συνεχίσει την απεργία πείνας.

Το να πάρει κανείς την απόφαση να διεξάγει μια κινητοποίηση όπως η απεργία πείνας, έχει πολλές δυσκολίες, ο αγώνας σου έχει πολλαπλά σενάρια, από τη μία έχεις ένα ολόκληρο κατασταλτικό και δικαστικό σύμπλεγμα με ποικίλα εργαλεία που ποντάρει να σε μεταπείσει και να σταματήσεις την απεργία, από την άλλη έχεις το ίδιο σου το ένστικτο επιβίωσης, το ίδιο σου το σώμα!

Το σώμα σου που βρίσκεται σε απεργία πείνας θα σου βροντοφωνάζει να το ταΐσεις.

Δεδομένων όσων έχω βιώσει η ίδια ή έχω δει σε άλλους, ένα από τα πρώτα σημάδια του σώματος σε απεργία πείνας είναι οι πονοκέφαλοι, η ζαλάδα, η κόπωση, η ευερεθιστότητα, η αϋπνία και μια βασανιστική όρεξη για φαγητό που δε σε αφήνει να σκέφτεσαι οτιδήποτε άλλο. Στην περίπτωσή μου, σταμάτησα να νιώθω πείνα μετά από 15 με 20 μέρες απεργίας, έχω ακούσει για συντρόφια που έχασαν την πείνα τους μετά από περίπου 90 μέρες. Μετά τη δεύτερη ή τρίτη εβδομάδα αφαγίας, ο απεργός πείνας αρχίζει να παθαίνει ενοχλητικές κράμπες, οι οποίες παρατείνονται κι επιδεινώνονται σε όλο το σώμα, προξενώντας πόνο, στον οποίο προστίθεται η εξάντληση που προκαλείται από οποιαδήποτε καθημερινή δραστηριότητα, όπως το μπάνιο, φτάνοντας να καθίστανται τεράστια επιτεύγματα. Τέλος, έρχεται το κρύο · ασχέτως του πόσο πολύ ο απεργός τυλίγεται σε σκεπάσματα, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, πάντα νιώθει κρύο.

Παρότι μπορεί ν’ ακουστεί αστείο, σε μια απεργία πείνας η πείνα δεν είναι η πιο ενοχλητική και οξεία αίσθηση · στην περίπτωσή μου, αλλά και απ’ όσα γνωρίζω, το κύριο πρόβλημα είναι ο πόνος από τις κράμπες και το κρύο.

Είναι σημαντικό για με την κατανόηση της διαδικασίας μιας απεργίας πείνας να αναφερθεί πως υπάρχουν υποκειμενικοί παράγοντες, καθώς κάθε σώμα λειτουργεί με έναν συγκεκριμένο τρόπο, επίσης μπορεί να διαφέρει ο τρόπος διεξαγωγής της απεργίας πείνας, για παράδειγμα, αν καταναλώνεται ζάχαρη ή άλατα, ενώ επιπλέον παίζουν ρόλο και οι συνθήκες στη φυλακή όπου λαμβάνει χώρα η απεργία. Κάθε φυλακή (τουλάχιστον στη Δύση) έχει πρωτόκολλα για απεργίες πείνας, τα οποία συχνά δεν τηρούνται.

Οποιαδήποτε είναι η μορφή ή οι συνθήκες υπό τις οποίες διεξάγεται ή βιώνεται μια απεργία πείνας, αποτελεί αυτοθυσία η οποία δεν μπορεί να διαρκεί επ’ άπειρον, το σώμα έχει περιορισμένα αποθέματα, και στην περίπτωση του Alfredo πρόκειται να εξαντληθούν.

Ο ίδιος ο Alfredo είναι μια φλόγα που σιγοσβήνει μέρα με τη μέρα. Δε θα τα παρατήσει, δε θα μετανοήσει…

Ας μετουσιωθούν οι λέξεις σε πράξεις!

Έμπρακτη αλληλεγγύη με όλους τους αναρχικούς κρατουμένους και κρατούμενες!

Να λήξει το 41 bis

Θάνατος στο Κράτος και Ζήτω η Αναρχία!

Mónica Caballero Sepúlveda
Αναρχική κρατούμενη.

Πηγή: Dark Nights

Μετάφραση: Επαναστατική Συνείδηση

Κουρδιστάν: Δεν είναι τα κτίρια που κατέρρευσαν, είναι η ηθική!

Posted on by

“Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να σκοτώσεις έναν άνθρωπο. Μπορείς να τον μαχαιρώσεις στην κοιλιά, να του αρπάξεις το ψωμί απ’ το στόμα, να μην τον γιατρέψεις από την ασθένεια που πάσχει, να τον βάλεις σε μια άθλια κατοικία, να τον εξοντώσεις βάζοντάς τον να δουλεύει μέχρι θανάτου, να τον οδηγήσεις στην αυτοκτονία, να τον στείλεις στον πόλεμο. Λίγοι μόνο απ’ αυτούς τους τρόπους είναι απαγορευμένοι στο κράτος μας.”

-Μπέρτολτ Μπρεχτ

Όπως εξηγεί ο Μπέρτολτ Μπρεχτ στο ποίημά του, υπάρχουν πολλοί τρόποι να σκοτώσεις ανθρώπους. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να προξενήσεις μια γενοκτονία ενάντια στην κοινωνία · κάποιοι προφανείς, ξεκάθαρα ορατοί, και κάποιοι λιγότερο προφανείς, πιο αόρατοι.

Αυτό ακριβώς βιώνουμε στο σήμερα, ειδικά η κουρδική κοινότητα στο Μπακούρ (Νότιο) Κουρδιστάν. Το λοιπόν, ας πούμε πως επρόκειτο για έναν σεισμό, μια φυσική καταστροφή. Δεν μπορούμε να ελέγξουμε ή να αποτρέψουμε τις φυσικές καταστροφές. Πράγματι, όμως όταν συμβαίνουν, μπορούμε να έχουμε λάβει τα αναγκαία μέτρα ώστε να σιγουρέψουμε πως οι ζημιές και οι απώλειες δε θα είναι τόσο υψηλές. Παρ’ όλα αυτά, αυτό που κάνει εδώ και χρόνια το φασιστικό κράτος της Τουρκίας είναι το ακριβώς αντίθετο. Όχι μόνο στην Τουρκία, αλλά και στο Νότιο Κουρδιστάν, ως κομμάτι του “εκσυγχρονισμού”, ξεφυτρώνουν παντού πολυώροφα κτίρια, συχνά με πραγματικά αμφιλεγόμενες επενδύσεις, και είναι αυτά που συνήθως καταρρέουν όταν σείεται λίγο το έδαφος.

Οι άνθρωποι που ζουν στις πολυκατοικίες αυτές, κυρίως οικογένειες με περιορισμένες οικονομικές δυνατότητες, δεν έχουν άλλη επιλογή πέρα απ’ το να νοικιάζουν αυτά τα διαμερίσματα, καθώς είναι φθηνά, και εφόσον δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν οικονομικά σε κάτι άλλο. Αν οι φυσικές καταστροφές επιδρούν τόσο έντονα σε μια περιοχή όπου είναι γνωστό πως αντιμετωπίζει σεισμούς, οφείλουμε να αναρωτηθούμε γιατί το κυρίαρχο καθεστώς δεν έλαβε προληπτικά μέτρα. Οι φόροι που πληρώνει ο λαός στο όνομα των φυσικών καταστροφών δεν αρκούσαν για να σωθούν οι άνθρωποι που βρίσκονται σήμερα κάτω απ’ τα συντρίμμια. Μπορούμε λοιπόν να αναρωτηθούμε πώς γίνεται να χτίζονται τέτοια κτίσματα σε μια τέτοια περιοχή, τα οποία δεν είναι αρκετά δυνατά ώστε να αντέχουν τέτοιους σεισμούς; Η κατάρρευση χιλιάδων ανθρώπων και η έλλειψη δυνατότητας πρόσβασης σε βοήθεια εν μέσω χιονιού και χειμώνα, αποδεικνύουν πως δεν είναι τα κτίρια που κατέρρευσαν στο κράτος αυτό, αλλά η ηθική.

Αποδεικνύεται για μία ακόμα φορά πως δεν αρκεί για τους ανθρώπους να εμπιστεύονται ένα κράτος, ένα σύστημα που -με τη φασιστική του νοοτροπία- δε φροντίζει για τα συμφέροντα και τις ανάγκες της κοινωνίας, παρά μόνο λαμβάνει μέτρα για τα δικά του συμφέροντα.

Η σφαγή αυτή, η οποία έλαβε χώρα όχι μόνο στην Τουρκία αλλά επίσης και στη Συρία, θα έπρεπε να αποτελεί υπενθύμιση, μια υπενθύμιση προς όλους τους ανθρώπους να σταματήσουν να εξαπατώνται απ’ το κράτος. Να σταματήσουν να τυφλώνονται απ’ τις δολιότητές του, και, αντιθέτως, να παρεμβαίνουν μόνοι τους, να αναλαμβάνουν δράση και να οικοδομούν την κοινωνική αυτο-οργάνωση, αυτο-εξυπηρέτηση και αυτο-διαχείριση. Το κράτος είναι αδύναμο, και στη Συρία και στην Τουρκία · είναι καιρός για την κοινωνία ν’ αντιληφθεί την ίδια της τη δύναμη, να επιστρατεύσει τη δύναμ αυτή και να προστατεύσει τον εαυτό της από τις διάφορες απόπειρες σφαγής από το κράτος.

Η οικονομική κρίση στην Τουρκία, η δυσβάσταχτη οικονομική συνθήκη πολλών οικογενειών στη Συρία, την Τουρκία και το Κουρδιστάν, ο πόλεμος που μαίνεται σε όλες τις περιοχές της Μέσης Ανατολής, οι απόπειρες σφαγών από ισλαμικές συμμορίες όπως οι Taliban, το ISIS ή η Al Nusra, η καπιταλιστική καταλήστευση και εκμετάλλευση · είναι μεγάλο το βάρος των επιθέσεων αυτών στους ώμους της κοινωνίας στη Μέση Ανατολή. Ένας πόλεμος μαίνεται, ένας πόλεμος ύπαρξης και ανυπαρξίας. Για να αντιληφθούμε την πραγματικότητα αυτή και να προχωρήσουμε τον αγώνα για την ύπαρξη της κουρδικής κοινωνίας, την ύπαρξη του κουρδικού πολιτισμού και των αξιών του, της γλώσσας του, την ύπαρξη της αντίστασης, την ύπαρξη της ελπίδας για ελευθερία, την ύπαρξη ανθρώπινων αξιών και κοινωνικότητας, είναι απολύτως σημαντικό να κινητοποιηθούμε καθολικά, εντός ή εκτός συνόρων, με μεγαλύτερες ή μικρότερες ηλικίες, άντρες ή γυναίκες, από το Κουρδιστάν, τη Μέση Ανατολή ή οπουδήποτε.

Διότι, όπως είπε ο Μπέρτολτ Μπρεχτ:

“Όταν η αδικία γίνεται νόμος, η αντίσταση γίνεται καθήκον!”

NC// Sara Ronahi

Πηγή: Nuce Ciwan

Μετάφραση: Επαναστατική Συνείδηση

Χιλή: Ανακοίνωση του Mawünhko και του Tomás από τη φυλακή σε αλληλεγγύη με τον Alfredo Cospito

Posted on by

Alfredo, απόψε προσπαθεί να σε κάμψει το βάρος ενός βουνού. Αναρωτιόμαστε πόσες φορές τη μέρα μάχεσαι με το ίδιο σου το μυαλό. Μας έχεις καταστήσει ξεκάθαρη τη δύναμη των πεποιθήσεών σου, με το σώμα σου πλέον αποστεωμένο, και παρ’ όλα αυτά ο ίδιος έχεις πει “Θα αφήσω τον εαυτό μου να πεθάνει. Το σώμα μου είναι η τελευταία μου μάχη.”.

Τόσο επικίνδυνη και ακραία μεταδοτική είναι η ουσία σου, που κάθε μέρα στη φυλακή σε σκεφτόμαστε. Ένα αχανές δάσος κατοικοεδρεύει στο μυαλό σου, και μόνο αδάμαστα πνεύματα ελλοχεύουν εντός του.

Για τους κυρίαρχους, είναι αδιανόητη η ανεξάντλητη πηγή της ανατρεπτικότητάς σου. Μέχρι και την τελευταία μέρα σου, θα συνεχίσεις να μάχεσαι, από ένα μικρό, σκοτεινό κελί, δίχως επικοινωνία, μονάχα εσύ κι ο εαυτός σου. Όμως, στη διάσταση των σκέψεών σου, με τις πιο όμορφες μνήμες σου, με κάθε σου μάχη να κυλά στις φλέβες σου, δίνεις δύναμη σε κάθε αειθαλές δέντρο που στέκει αγέρωχο στο δάσος αυτό.

Για τους σφαγείς, το μυαλό σου είναι ένας λαβύρινθος δίχως έξοδο · για εμάς είναι ένα υπέροχο μονοπάτι που μας επέτρεψες να επισκεφτούμε, να νιώσουμε, να παρατηρήσουμε…

Για την κατάργηση του καθεστώτος 41 bis!

Έμπρακτη αλληλεγγύη με τον Alfredo Cospito!

Φωτιά σ’ όλες τις φυλακές του κόσμου!

Mawünhko, από τη φυλακή του San Miguel.
Tomás, από τη φυλακή Santiago 1.

Πηγή: Dark Nights

Μετάφραση: Επαναστατική Συνείδηση

Χιλή: Έμπρακτη αλληλεγγύη με τον Alfredo Cospito, από τον Joaquín García

Posted on by

Παρότι ξέμακρος από πάσα εξιδανίκευση, είναι αναπόφευκτο να νιώσω βαθύτατο θαυμασμό και σεβασμό για τον Alfredo Cospito, ο οποίος έχει κατορθώσει να διατηρήσει μια απεργία πείνας διαρκείας, με το σώμα του ως πεδίο μάχης, και με μια ανένδοτη αποφασιστικότητα στον αγώνα του για την παύση της απομόνωσης εντός τους ειδεχθέστατου καθεστώτος 41 bis, στο οποίο έχει υποβληθεί για πολλούς μήνες. Μερικές φορές είναι δύσκολο για πολλούς να έχουν σαφή αντίληψη του τι σημαίνει αυτό · θεωρώ πως είναι ίσως οι ατομικές εμπειρίες που μας φέρνουν λίγο πιο κοντά σε μια τέτοια άγρια πραγματικότητα, και, ακόμα κι έτσι, είναι αδύνατο να νιώσουμε αυτό που νιώθουν όσοι ρίχνονται σε μια τέτοια μάχη, τη σωματική και πνευματική εξόντωση, τις άγρυπνες νύχτες, και το ότι η παραμικρή κίνηση χρειάζεται τον μεγαλύτερο δυνατό κόπο. Μένουμε με την αγωνία, το σφίξιμο στο στομάχι, και την ατέρμονη απογοήτευση του να νιώθουμε πως έχουμε ακόμα πολλά να κάνουμε ώστε να εξισορροπήσουμε, έστω και ελάχιστα, την πλάστιγγα όπου ζυγίζονται οι ήττες και οι νίκες μας.

Αναρχική, μηδενιστική, άτυπη και διεθνιστική αλληλεγγύη με τον Alfredo!

Η ιαχή του εμπόλεμου κορμιού του ας αντηχεί σε κάθε δράση!

Joaquin Garcia Chanks

– Φυλακή La Gonzalina
Ρανκάγουα, περιοχή κατειλημμένη απ’ το κράτος της Χιλής.
Ιανουάριος 2023.

Πηγή: Dark Nights

Μετάφραση: Επαναστατική Συνείδηση

Χιλή: Κείμενο του συντρόφου Juan Aliste σε αλληλεγγύη με τον Alfredo Cospito

Posted on by

Όταν το ταξίδι είναι δίχως επιστροφή και δίχως δισταγμούς για έναν επαναστάτη ανατρεπτικό ή αναρχικό. Οι αποφάσεις αγώνα βασίζονται στις πεποιθήσεις μιας ζωής.

Μιας ζωής που υπερασπιζόμαστε με ειλικρίνεια και συνέπεια σε κάθε περίπτωση. Αντιλαμβανόμαστε την ελευθερία ως αντανάκλαση των δράσεών μας, την εντοπίζουμε στο αδούλωτο πνεύμα, σε ό,τι παραμερίζει και μάχεται την τάξη της σκλαβιάς, και όχι στην επισφαλή και μίζερη καπιταλιστική εκδοχή που μας θέλει να γυρεύουμε εναλλακτικές πλουτισμού και καταναλωτισμού.

Ας είμαστε, λοιπόν, κύριοι του κάθε μας βήματος και της κάθε μας ανάσας, κύριοι της ζωής που κυλά μέσα στα κόκκαλα και στη σάρκα μας σε εμπόλεμη κατάσταση.

Μιας ζωής που υπερασπιζόμαστε, μακριά από κάθε σύστημα, και με όλα τα μέσα και τις δυνατότητες. Πιασμένοι χέρι-χέρι και με αποφασιστικότητα, πιάνουμε το συνεχές νήμα της άμεσης δράσης και της αδερφοσύνης που διαρρηγνύει σύνορα κι ανεφικτότητες.

Στο σήμερα, η συνενοχή, η πολύμορφη και οριζόντια συνωμοσία ξετυλίγεται και παίρνει θέση αυτόνομα, οικοδομούμενη από την αντίσταση και τη διεθνιστική αλληλεγγύη.

Μακριά από αναχρονιστικές οργανωτικές λογικές ή από εξουσιαστικά κόμματα, ορθώνω την πολεμική μου ιαχή. Στο ίδιο χαράκωμα με τον Alfredo Cospito, ο οποίος ξεκίνησε να καθιστά ορατή την απομόνωσή του και την επ’ αόριστον καταδίκη του. Αντιμέτωπος μ’ ένα Κράτος που έχει ένα ολόκληρο δομικό πλαίσιο κι ένα δόγμα που θεμελιώνεται στη διαρκή και μοχθηρή ταξική καταπίεση. Στο σήμερα, η κινητοποίηση των Ιταλών αναρχικών συντρόφων και συντροφισσών είναι μια αναμέτρηση με τον θάνατο. Μετά από σχεδόν 90 μέρες απεργία πείνας, και συνεχίζει να μετράει, η συνθήκη παλεύεται μόνο με τις πεποιθήσεις και το σθένος μιας ακλόνητης καρδιάς και μιας ζωής ταγμένης στον πόλεμο.

Το να ορθώνει κανείς το σώμα του ως εργαλείο σύγκρουσης και αγώνα, αποτελεί δείγμα επαναστατικής δύναμης. Με τις αναρχικές καταβολές του, ο Alfredo δεν είναι απλώς ένας άνθρωπος που πέρασε και δεν ακούμπησε. Ο Alfredo παλεύει κόντρα στη σαπίλα του Κράτους και των μηχανισμών του. Με το σώμα του δίνει αυτή την ανατρεπτική μάχη.

Ως εχθρός του Κράτους, γράφω με την οργή και με τον πόνο που μας δυναμώνει και μας δοκιμάζει. Λόγια αληθινά, που πηγάζουν απ’ τη σφοδρή βεβαιότητα πως η ελευθερία βρίσκεται μονάχα στη δράση. Πως αυτές οι φυλακές που έχουν χτίσει για να μας αιχμαλωτίζουν, αποτυγχάνουν και θα συνεχίσουν ν’ αποτυγχάνουν όσο στεκόμαστε όρθιοι και πολεμάμε εναντίον τους και ενάντια σε όλα τα δεινά που τις συνιστούν.

Δύναμη, σύντροφε/αδερφέ, τον σεβασμό μου για τον αγώνα σου.

Τίποτα δεν έχω να πω στην εξουσία. Η ενέργειά μου πάει σ’ εσένα, Alfredo, κάθε ανάσα οξυγόνου των αράδων αυτών ανήκει σ’ εσένα, αλλά και σε κάθε συντρόφισσα και σύντροφο που μάχεται για να λήξει το καθεστώς 41 bis.

Μια συνένοχη και στοργική αγκαλιά αγώνα και ανυποχώρητης αντίστασης.

Η εμπόλεμη ζωή μας δεν τελειώνει ούτε με τα βασανιστήρια, ούτε με τη φυλακή, ούτε και με τον θάνατο.

Θάνατος στην κοινωνία-φυλακή και σε όλα τα κράτη και τους θεσμούς που τα συναπαρτίζουν.

Διεθνιστική αλληλεγγύη στον Aldredo Cospito. Ενάντια στο καθεστώς 41 bis και στην ισόβια κάθειρξη.

Juan Aliste Vega
Ανατρεπτικός κρατούμενος
Απ’ την περιοχή που κυριεύεται από το Κράτος της Χιλής.
Εταιρική φυλακή στη Ρανκάγουα. 16 Ιανουαρίου 2023

Πηγή: Dark Nights

Μετάφραση: Επαναστατική Συνείδηση

Ιταλία, Μιλάνο: Ανακοίνωση του αναρχικού Dayvid Ceccarelli σε αλληλεγγύη με τον απεργό πείνας Alfredo Cospito

Posted on by

“Ο O Dayvid συνελήφθη την Τετάρτη 29 Ιουνίου στην Αθήνα, ένα μήνα μετά την τελεσίδικη απόφαση με την οποία στην Ιταλία είχαν επιβεβαιωθεί οι ποινές, με την κατηγορία για “καταστροφή και λεηλασία”, για την πορεία της 15ης Οκτώβρη του 2011 στη Ρώμη.”

Ενημέρωση για την υπόθεση του συντρόφου: Προλεταριακή Πρωτοβουλία

*

Σημείωση του La Nemesi: Το ακόλουθο κείμενο αποτελεί ανακοίνωση που διάβασε ο σύντροφος Dayvid Ceccarelli στη δικαστική αίθουσα του δικαστηρίου στο Μιλάνο στις 2 Δεκεμβρίου 2022, κατά τη διάρκεια της ακρόασης για τη δίκη “Rompere il silenzio”, και το οποίο στάθηκε και η αιτία να μην επιστρέψει στο κελί του για μια ώρα στο San Vittore, σε αλληλεγγύη με τον Alfredo Cospito, ο οποίος βρίσκεται από τις 20 Οκτωβρίου σε απεργία πείνας μέχρι τέλους, ενάντια στο καθεστώς 41 bis και στην εκδικητική ισόβια κάθειρξη.

*

Ανακοίνωση του αναρχικού Dayvid Ceccarelli σε αλληλεγγύη με τον Alfredo Cospito που βρίσκεται σε απεργία πείνας μέχρι τέλους (Μιλάνο, 2 Δεκεμβρίου 2022)

Ο λόγος για τον οποίον επέλεξα να παρευρεθώ σ’ αυτήν τη δικαστική αίθουσα και να παρακολουθήσω τη σημερινή ακρόαση είναι μόνο ένας. Αποφάσισα να είμαι εδώ και να χρησιμοποιήσω το συγκεκριμένο μέσο, την αυθόρμητη τοποθέτηση, διότι αποτελεί ένα απ’ τα ελάχιστα μέσα που μου επιτρέπει η κατάστασή μου ως φυλακισμένος. Θα ήθελα να το επιστρατεύσω για να κραυγάσω την οργή μου για μια κατάσταστη την οποία εσείς, οι άντρες και οι γυναίκες του δικαστηρίου, θα έπρεπε να γνωρίζετε. Αναφέρομαι στις συνθήκες κράτησης του συντρόφου Alfredo Cospito, ο οποίος από τις 25 Μάη έχει υποβληθεί στο καθεστώς 41 bis.

Υπενθυμίζω κάποια δεδομένα: Η δράση που έφερε τον Alfredo στη φυλακή, και την οποία ο ίδιος ανέλαβε στα δικαστήριο, είναι ο πυροβολισμός στο γόνατο του Διευθύνοντος Συμβούλου της Ansaldo Nucleare, Roberto Adinolfi, ως αποκύημα της πυρηνικής καταστροφής και του επακόλουθου μακελειού στο εργοστάσιο (πυρηνικής) ενέργειας της Φουκουσίμα. Κατά συνέπεια, και κατά τη γνώμη μου, η δράση αυτή αποτέλεσε δικαίως κομμάτι όλων εκείνων των λάμψεων που για πάνω από έναν αιώνα φώτισαν το μονοπάτι των εκμεταλλευομένων και των εξεγερμένων ανθρώπων, συμπεριλαμβανομένου και εμού. Αυτή είναι η αναρχία της πράξης, και γι’ αυτό και μόνο έχει ολάκερη τη συνενοχή μου και την αλληλεγγύη μου. Ερχόμενοι σε πιο πρόσφατους καιρούς, το γεγονός πως ο Alfredo -παρά τα χρόνια του εγκλεισμού του- δε λύγισε ποτέ και με αξιοζήλευτη προσήλωση διεξήγαγε ανοιχτά τους αγώνες του, ώθησε σε επιδείνωση του καθεστώτος κράτησής του, ως το πλήρες ξεδίπλωμα των ψυχολογικών και αισθητηριακών βασανιστηρίων που μπορεί να προσφέρει το νομικό μας σύστημα: το καθεστώς 41 bis. Ένα καθεστώς στο οποίο αντιστέκεται με την απόφασή του να ξεκινήσει στις 20 Οκτωβρίου απεργία πείνας μέχρι τέλους.

Δε θέλω εδώ να ξοδέψω χρόνο ζητώντας ανθρωπιά ή απαριθμώντας τους αμέτρητους περιορισμούς που επιβάλλει το καθεστώς αυτό. Όπως έγραψε ο Μακιαβέλι, κάθε κράτος, είτε μοναρχικό είτε δημοκρατικό, βασίζεται στην πολυτέλεια, στον πλούτο και στη δυνατότητά του να εγκληματεί. Για εμένα, ένας απλός άνθρωπος που προσπαθεί να υπάρχει ως αναρχικός, είναι αδιανόητο να απαιτεί δικαιοσύνη απ’ το κράτος ή από οποιονδήποτε εκπρόσωπό του · κάθε δράση, όμως, που στοχεύει να δώσει δύναμη στον αγώνα του Alfredo ενάντια στο καθεστώς 41 bis, δύναται να τον φέρει πιο κοντά στην αναγκαιότητα που υφίσταται και για εκείνον αλλά και για εμάς: να τον έχουμε δίπλα μας υγιή και σε επαφή με τους κοντινούς του ανθρώπους.

Να πέσουν οι ποινές του Alfredo

Να τελειώσουν τα σωματικά και πνευματικά κελιά που καθιστούν δυνατή την εκμετάλλευση “ανθρώπου από άνθρωπο και του ανθρώπου πάνω στη φύση”

Για την αναρχία

Dayvid
(Μιλάνο, 2 Δεκεμβρίου 2022)

Για να του γράψετε:

Dayvid Ceccarelli
C. C. di Civitavecchia
via Aurelia nord, km 79,500, SNC
00053 Civitavecchia (RM)

Πηγή: Dark Nights

Μετάφραση: Επαναστατική Συνείδηση