Punky Mauri Presente! (14 χρόνια μετά)

Posted on 22/05/2023 by revconsciousness

Punky Mauri Presente!

14 χρόνια μετά τον θάνατο σε δράση του Mauricio Morales

(Αναδημοσίευση κειμένου που κυκλοφόρησε το 2019 -ακριβώς 10 χρόνια μετά τον θάνατο του Mauri κατά τη διάρκεια εκρηκτικής επίθεσης στη Σχολή Δεσμοφυλάκων στη Χιλή, στις 22 Μάη 2009- και είχε μεταφραστεί στα ελληνικά από το εγχείρημα του Ragnarok)

Η ΜΑΥΡΗ ΝΥΧΤΑ ΤΩΝ ΜΑΥΡΩΝ ΟΙΩΝΩΝ

“Έχει ήδη προχωρήσει η νύχτα. Δεν κάνει τόσο κρύο για τα τόσα ρούχα που σκοτεινιάζουν την εικόνα μας, μα δεν πειράζει, ο άνεμος αναζωογονεί το ταχύ βάδισμά μας. Είμαστε στην ώρα μας. Όλα έχουν κυλήσει ομαλά ως τώρα. Είμαστε μόνοι, μόνοι όπως ήμασταν και θά ‘μαστε πάντα. Μέσω των ζοφερών και διαλυμένων δρόμων, κυκλώνουμε το εργοστάσιο της φυλακής. Πλησιάζουμε. Το επόμενο βήμα είναι κοντά. Μες στο μυαλό μου επανεξετάζω το συμφωνημένο σχέδιο…”

– “Un saludo de Libertad” (1)

Έπειτα από μια περίοδο διακοπών, ενώ καραδοκούσε ένα μεγάλο σαββατοκύριακο για πολλούς, η πόλη του Santiago έπεσε για ύπνο εκείνο το κρύο ξημέρωμα της 22ας Μάη του 2009. Ένα μέρος της Λεωφόρου Matta παρέμενε ήσυχο, μακριά απ’ τα φώτα και τις επιχειρηματικές εγκαταστάσεις. Δυο ποδηλάτες μόνον κινούνται, ως δυο φιγούρες θολές για τις κάμερες ασφαλείας.

Η κίνηση διακόπτεται όταν οι φιγούρες χωρίζονται, και η μία κατεβαίνει απ’ το ποδήλατο για να φτιάξει κάτι στο σακίδιό της. Μια μεγάλη λάμψη κόβει τότε το πλάνο.

Ο θόρυβος μιας δυνατής έκρηξης αντηχεί στους δρόμους, η σύγχυση ξαγρυπνά το μέρος, δίνοντας σήμα στην αστυνομία.

Καταμεσής της οδού Ventura Lavalle, στη γωνία σχεδόν με την Artemio Gutiérrez, ένα σώμα κείτεται ήδη άψυχο, τυλιγμένο από ίχνη πυρίτιδας, δίπλα από ένα περίστροφο με μία μόλις σφαίρα, κι από πίσω ένα μαύρο ποδήλατο που καρτερούσε να συνεχίσει τη διαδρομή του. Μόλις λίγα μέτρα πιο πέρα βρίσκεται η Σχολή Δεσμοφυλάκων, όπου οι ανθρωποφύλακες κατηχούνται και εκπαιδεύονται.

Η αστυνομία, ο Τύπος, οι πυροσβέστες και οι γείτονες κατακλύζουν το σημείο. Έπειτα απ’ την αρχική σύγχυση, η πρώτη έρευνα ξεκαθαρίζει το τι συνέβη. Ένας άνδρας σκοτώθηκε απ’ την πυροδότηση ενός εκρηκτικού μηχανισμού που κουβαλούσε · στόχος της επίθεσης ήταν το κτίριο των δεσμοφυλάκων.

Φωτογράφοι απ’ τον Τύπο προσεγγίζουν το άψυχο σώμα και καταγράφουν τις πρώτες εικόνες, τις οποίες και μεταδίδουν αφιλτράριστες για να σπείρουν τον τρόμο, ενώ μακάβριες και ψευδείς λεπτομέρειες διαδίδονται απ’ τα media όσο οι ώρες κυλούν.

Αφού αποκλείστηκε η περιοχή, η εγκληματολογική ομάδα των Carabineros σπεύδει να μαζέψει στοιχεία, φωτογραφίζει και μοιράζει από ‘να νούμερο σε κάθε κομμάτι που περισυλλέχθηκε. Καθώς δεν υπήρχε κάποιο αναγνωριστικό έγγραφο, προβαίνουν σε δακτυλοσκόπηση για να βρουν την ταυτότητα. Και την ανακαλύπτουν κατά τη διάρκεια του πρωινού.

Ο νεκρός άνδρας είναι ο Mauricio Morales, 27 ετών, αναρχικός, ο φάκελος του οποίου περιλαμβάνει συλλήψεις σε αναρχικές διαδηλώσεις. Απ’ τους δημοσιογράφους, τα tattoo του αναλύονται σχολαστικά. Είναι σχεδόν μεσημέρι της 22ας Μάη 2009.

Οι πρώτες επιδρομές στα σπίτια των συγγενών του ξεκινούν. Το κυνήγι ήδη έχει εξαπολυθεί.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΚΕΛΕΘΡΑ…

“Αν ο Τύπος μπορούσε να ρίξει το αίμα στην οθόνη, θα το είχε κάνει, αλλά ακόμα κι έτσι, το αίμα αυτό δε θά ‘παυε ν’ ανήκει σ’ έναν πολεμιστή που δεν το βούλωσε ποτέ, κι είναι η υψηλή αυτή αξία που πιότερο τους ενόχλησε.”

– “Macul con Grecia” (2)

Οι δημοσιογραφικές εταιρείες δεν βρήκαν επίθετα να κοσμήσουν το σκηνικό, δημιουργώντας μια κατάσταση δύσκολη. Η πραγματογνωμοσύνη για το πτώμα και τις πληγές του έφτασε σε σημείο να γίνεται αντιληπτή μόνο μέσω της λογικής της κρατικής τρομοκρατίας.

Στη 1:30 μ.μ., στα μεσημεριανά δελτία ειδήσεων, δημοσίευσαν την ταυτότητα του Mauri, μαζί με τη φωτογραφία του διαβατηρίου του, επισημαίνοντας επίσης πως ανήκε σε μια ομάδα στεγαστικής κατάληψης στο κέντρο του Santiago.

Για μήνες, οι αστυνομικές έρευνες για μια σειρά εκρηκτικών επιθέσεων ενάντια σε εξουσιαστικά και τραπεζικά σύμβολα στράφηκαν στις καταλήψεις, ειδικά σε κάποιες όπου η προπαγάνδα και η διάχυση αναρχικού λόγου και δράσης ήταν αδιάκοπη.

Τότε, σχεδόν ταυτόχρονα με τη δημοσίευση του ονόματος του Mauri, δύο εκκενώσεις συνέβησαν στο κέντρο του Santiago. Οι Carabineros εκκένωσαν ένα κλειστό σπίτι, που λειτουργούσε ως κοινωνικό κέντρο, και η Διεύθυνση Ερευνών εκκένωσε την κατάληψη “La Idea”, απ’ όπου υπήρξαν και συλλήψεις.

Συνεργεία ρεπόρτερ κάλυψαν τηλεοπτικά τις εκκενώσεις, μιλώντας για “πρόοδο στις έρευνες”. Μέσα από μεγαλόστομες διακυρήξεις, δηλώνουν πως ο σύντροφος του Mauri -ο οποίος, όντας τραυματισμένος, τράπηκε σε φυγή- πρόκειται να ταυτοποιηθεί και να συλληφθεί άμεσα.

Η Διεύθυνση Ερευνών πήγε τα συλληφθέντα συντρόφια σε μια απ’ τις εγκαταστάσεις της · εκεί επιχείρησαν να ανακρίνουν κάποια απ’ αυτά. Ρωτήθηκαν για το άτομο που ήταν παρέα με τον Mauri. Ρωτήθηκαν για ένα όνομα που “φαντάζονταν” τουλάχιστον πως ανήκε στο άτομο αυτό, αλλά τα συντρόφια αρνήθηκαν κατηγορηματικά να απαντήσουν. Δέχτηκαν έτσι πίεση, πως “αν δε συνεργάζονταν, θα τους έδειχναν φωτογραφίες απ’ το πώς ήταν το πτώμα”. Για την αστυνομία, το άψυχο κορμί του Mauri μετατράπηκε σε τρόπαιο, με το οποίο ήθελαν να χτυπήσουν όλο του το περιβάλλον.

Έπαιξε ολόκληρο συμπόσιο στα media με τον θάνατο του Mauri, διψούσαν να μάθουν για τη ζωή του, την οικογένειά του, τη συμπεριφορά του στο πανεπιστήμιο, υπογραμμίζοντας μέχρι και πως διατηρούσε χρέη σ’ ένα εμπορικό σπίτι, προσδοκώντας να τον ξεφτιλίσουν με κάθε τρόπο.

Συνεργεία ενός τηλεοπτικού καναλιού προσέγγιζαν τα συντρόφια και την οικογένεια που περίμεναν για τη μεταφορά του άψυχου κορμιού στα περίχωρα της Ιατροδικαστικής Υπηρεσίας · προσπάθησαν να αποσπάσουν δηλώσεις με το παλιό καλό κλισέ επιχείρημα: “Μα θέλουμε να δοθεί μια ευκαιρία προς υπεράσπισή του, να εξηγηθεί το τι έκανε, λέγονται πολύ άσχημα πράγματα…”. Τους έσπρωξαν και τους διαολόστειλαν.

Το ίδιο βράδυ, της 22ας Μάη, από ένα κανάλι ειδήσεων εμφανίστηκε μια χοντροκομμένη συνέντευξη με δύο υποτιθέμενους συντρόφους του Mauri, οι οποίοι, με τα μούτρα καλυμμένα και τη φωνή παραμορφωμένη, θα έδιναν λογαριασμό για το “σχέδιο” του συντρόφου, σε έναν διάλογο παράλογο κι ανούσιο. Αυτό ίσως είναι ένα απ’ τα πιο θλιβερά κι αξιοθρήνητα μονοπάτια που μπορεί κανείς να διαλέξει, καθώς χρησιμεύει σα βαρόμετρο του μίσους που εμπνέεται απ’ το πρόσωπο οποιουδήποτε ατόμου προσπαθεί, ρισκάροντας ακόμα και την ίδια του τη ζωή, να αντιτεθεί στους κυρίαρχους και την τάξη τους.

Η ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΕΝΟΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ

“Συντρόφια, θεωρούμε ξεκάθαρο και έχουμε επίγνωση του τι πρόκειται τώρα να συμβεί, γνωρίζουμε τι δύσκολες μέρες και μήνες έπονται. Γνωρίζουμε επίσης πως ο πόνος κι η θλίψη για το φευγιό των αδερφών μας δεν μπορεί να μας παραλύει. Θυμόμαστε επίμονα πως έπεσε στη μάχη, πως η επίθεση έχει ποικίλες μορφές, πως καμιά δεν αξίζει πιότερο από κάποια άλλη. Μας αρέσει, λοιπόν, που η όμορφη φλόγα της αναρχικής καρδιάς του εξάπλωσε την αμείωτη επιθυμία για την εκμηδένιση της παρούσας πραγματικότητας.

Το κορμί του σήμερα βρίσκεται δέσμιο στα χέρια της αστυνομίας και των μηχανισμών της, μα η ενέργεια της ζωής του παραμένει μαζί μας, με τα συντρόφια που παρέα μ’ αυτόν, και με ποικίλους τρόπους, ήρθαν αντιμέτωπα με όσους θέλουν να μας μετατρέψουν σε σκλάβους.”

– “A warrior has died but our fire does not go out” (3)

Τα δύο εκκενωμένα σπίτια είχαν μεταξύ τους μιαν απόσταση περίπου 15 τετραγώνων, ανάμεσα στα οποία βρισκόταν το Κοινωνικό Κέντρο “Okupado” και η Βιβλιοθήκη “Sacco & Vanzetti”, ένα μέρος όπου ζούσε ο Mauri, και στο οποίο τα συντρόφια του αποφάσισαν ν’ αντιμετωπίσουν μια πιθανή εκκένωση και ν’ ανακινήσουν τα ύδατα της μνήμης.

Κουκουλωμένα απ’ την ταράτσα αντιμετώπισαν τα πρώτα μπατσικά που έφτασαν στο σημείο, και μέσα σε λίγα λεπτά ο δρόμος αποκλείστηκε, ενόσω ο Τύπος παρακολουθούσε τα καλύτερα σημεία.

Μα καθώς κατέφταναν τα όρνεα, κατέφταναν και τα συντρόφια από διαφορετικά σημεία · πολλά συντρόφια ήταν παρόντα, πολλά που δε γνώριζαν τον Mauri, παρακινήθηκαν όμως από μια γνήσια παρόρμηση αλληλεγγύης και αποφάσισαν να συμβάλουν.

Μες στο καταμεσήμερο, καταγράφονται οι πρώτες συγκρούσεις με τους δημοσιογράφους – αξιομνημόνευτο είναι το τσάκισμα ενός τηλεοπτικού συνεργείου, που, λίγο αργότερα, οδήγησε στη σύλληψη κάποιων συντρόφων. Θαρραλέα, ο Τύπος διώχθηκε απ’ το σημείο, αναδεικνύοντας τη συνενοχή, την αντίσταση και την επίθεση.

Δεν επρόκειτο για την υπεράσπιση ενός σπιτιού ή των συντροφισσών που απ’ την ταράτσα προκαλούσαν την εξουσία, επρόκειτο για την υπεράσπιση της μνήμης του Mauri, διαταράσσοντας τη νηνεμία της 22ας Μάη. Ένας σύντροφος έφυγε, ένας αδερφός, αλλά δε θα χαρίζαμε τα δάκρυά μας στον Τύπο και στους μπάτσους: υπήρχε πόνος, μα δεν υπήρχε υποχώρηση.

Ένα αντανακλαστικό και συλλογικό αίσθημα υπεράσπισης του συντρόφου αποτέλεσε τη σπίθα που πυροδότησε το φιτίλι · ο Mauri, ακούσια, λειτούργησε ως πυροκροτητής για την αναρχική ανταρσία.

Ίσως η ομορφιά της μεγάλης αυτής μέρας, της γεμάτης με συναισθήματα χαοτικά, να βρίσκεται στα χνάρια της αντιμετώπισης των πνοών του θανάτου και του κυνηγιού απ’ την αστυνομία.

Αντί της σιωπής, της υποταγής και της οπισθοχώρησης, η απάντηση ήταν η αντίσταση κι η επίθεση, η εκδίωξη των δημοσιογράφων απ’ τα πέριξ της κατάληψης “Sacco & Vanzetti”, η συμμετοχή πολλών συντροφισσών στο στήσιμο οδοφραγμάτων και στην αντιμετώπιση της επίθεσης των μπάτσων.

Αυτή είναι η ομορφιά της σύγκρουσης. Τις στιγμές ακριβώς όπου οι κυρίαρχοι και τα διάφορα τσουτσέκια τους λαχταρούσαν να δουν να διαχέεται η συντριβή, ο γενναίος τρόπος να ζήσουμε τις στιγμές αυτές ήταν και η καλύτερη προπαγάνδιση της αναρχίας και της συντροφικότητας.

Μετά τις 10 μ.μ., καμιά κατοσταριά συντρόφια συναντήθηκαν μπροστά απ’ τη “Sacco”, όπου απ’ το ένα της παράθυρο έπαιζε από ‘να ηχείο η μουσική που άκουγε ο Mauri, τα τραγούδια που τραγουδούσε για όσο η φωνή (και το γέλιο του) συνόδευαν τη νύχτα.

Αντιλαμβανόμενα την κίνηση των μπατσικών, τα συντρόφια στον δρόμο αποφάσισαν να βγουν να ορθώσουν οδοφράγματα τριγύρω στη γειτονιά. Ξεκίνησε μια σύγκρουση που διήρκεσε για ώρες, ταρακουνώντας το μέρος, αναζητώντας τις κύριες αρτηρίες. Ήταν μια νύχτα με πολλές λάμψεις.

Υπήρξαν συλλήψεις μαχητών δικών μας, και διάφορες προσπάθειες απ’ τους Carabineros να μπουκάρουν στην κατάληψη, αλλά ακόμη κι όταν έριξαν νερά (στμ.: απ’ τις αύρες) και χημικά, δεν μπήκαν τελικά. Στην ταράτσα περίμεναν εναγωνίως…

Με το πρώτο φως του πρωινού, τα οδοφράγματα ακόμη έβγαζαν καπνούς, και κάθε τοίχος στη γειτονιά θυμόταν τον Mauri. Ο σπόρος της μαύρης μνήμης είχε, λοιπόν, φυτευθεί.

ΣΥΝΤΡΙΜΙΑ ΚΑΙ ΚΥΝΗΓΗΤΟ

“Σήμερα, το Κράτος, η αστυνομία, η οικονομική και πνευματική διοίκηση αυτής της χώρας έδειξαν την ανικανότητά τους με το να επιτίθενται σε σπίτια, ν’ αμολάνε χοντροκομμένες δηλώσεις, να επαναλαμβάνουν τις εικόνες ενός πασιφανέστατου πολιτικού κυνηγητού – δημοκρατικού ή δικτατορικού, μικρή η σημασία.”

– “Un saludo de Libertad” (4)

Εκατοντάδες συντρόφια από διαφορετικές γωνιές ήρθαν στην κηδεία, πολλά δίχως καν να δηλώνουν απόλυτη συγγένεια με τις ιδέες και τις δράσεις του Mauri, διαδήλωσαν με τον σεβασμό, την αλληλεγγύη και τη συντροφικότητα που διέπει τη μοναδική τους παρουσία.

Και ξανά, τις στιγμές όπου οι “ορθολογικοί” θεωρούσαν επιτακτικό το να βρουν όσο το δυνατόν περισσότερες καβάτζες έτσι ώστε να μη χτυπηθούν απ’ τις αστυνομικές επιθέσεις, οι αναρχικές μαζεύονταν για να αποχαιρετίσουν το υλικό σώμα του συντρόφου.

Μπαλακλάβες, κουκούλες και θέληση συνοδεύονταν απ’ το φέρετρο, στο οποίο, σε εξαίρετη σύμπλευση με τις ιδέες του Mauri, υπήρχε επιγραφή που έλεγε “Ούτε θεοί, ούτε αφέντες”. Η εξ αίματος οικογένειά του αποφάσισε να βγει απ’ τα αμάξια και να βαδίσει μαζί τον δρόμο προς το κοιμητήριο, παρέα μ’ όλα τα συντρόφια. Στόχος ήταν να αποτρέπαμε με κάθε κόστος τα μπατσικά ν’ αποκόψουν και ν’ απομονώσουν το φέρετρο.

Έπειτα απ’ την κηδεία, κάποια οδοφράγματα υψώθηκαν στα πέριξ του κοιμητηρίου, δίχως να υπάρξει κάποια σύλληψη στο σημείο εκείνο. Οι δημοσιογράφοι παρακολουθούσαν από απόσταση, όντας σε θέση να πάρουν κάποια κοντινά πλάνα μονάχα στα περίχωρα του σπιτιού τηςεξ αίματος οικογένειας.

Ο απόηχος των συγκρούσεων έπειτα απ’ τον θάνατο του Mauri ξεπέρασε κάθε απόσταση, φέρνοντας τα νέα σε διάφορες περιοχές, απ’ όπου εκφραζόταν αλληλεγγύη, συνεισφέροντας στη διάχυση της μνήμης.

Η αστυνομική και δημοσιογραφική παρουσία γύρω από καταλήψεις μονιμοποιήθηκε, εντείνοντας τους ελέγχους που προϋπήρχαν της 22ας Μάη. Η εξουσία, μέσω προβοκάτσιας, γύρευε να προκαλέσει το κλείσιμο των χώρων αυτών, καθότι κατανοούσε τη συμβολή που είχαν στη διάδοση αντιεξουσιαστικών ιδεών / δράσεων.

Οι Carabineros και η Διεύθυνση Ερευνών ήρθαν σε διένεξη για το ποιος θα είχε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην υπόθεση, αναπτύσσοντας διάφορες θεωρίες, υπονοώντας τελικά την παρουσία ακόμα και αστυνομικών στο περιβάλλον του Mauri. Ακόμα κι έτσι, τα ίχνη δεν οδήγησαν στον σύντροφό του.

Το χάσμα αναμεταξύ των συγγενών και των συντρόφων του Mauri, το οποίο δεν μπορούσε αρχικά να επιτύχει η αστυνομία, επετεύχθη με το πέρασμα των μηνών. Ψυχολόγοι της αστυνομίας έδιναν συμβουλές στους συγγενείς, εκμεταλλευόμενοι την κατάστασή τους, καθοδηγώντας ξανά και ξανά τον πόνο τους προς τις ατραπούς που βόλευαν τελικά την έρευνα.

Έτσι, τελικά, από κάποιο μέλος της οικογένειας, η αστυνομία αποσπά μια δήλωση με μια λίστα ανθρώπων που πιθανώς να συντρόφευαν τον Mauri, που θα μπορούσαν επίσης να είναι “ένοχοι” για την επιλογή τους να επιτεθούν, για τις ιδέες και τις δράσεις τους ενάντια στην εξουσία.

Όλα αυτά θα γίνονταν γνωστά το 2010, όπου, στο πλαίσιο της περίφημης “Υπόθεσης Βόμβες”, πολλά συντρόφια ήρθαν αντιμετωπα με κατηγορίες απ’ την εξουσία.

Σε μια μπλεγμένη και φτιαχτή θέση της δίωξης, υπήρχε κατηγορία έκνομης τρομοκρατικής οργάνωσης, με εγκληματικό σχέδιο προορισμένο να σπείρει τον τρόμο μέσω άμεσων δράσεων. Στην οργάνωση αυτή υποτίθεται πως υπήρχαν αρχηγοί και προκαθορισμένη δομή, με καθιερωμένους ρόλους. Και σαν κερασάκι στην τούρτα, η δίωξη υποστήριζε πως, για να έρθει εις πέρας αυτό το “εγκληματικό σχέδιο”, οι κατηγορούμενοι είχαν ως προσωπεία τις καταλήψεις, που, λόγω εισαγγελικής παράκρουσης, βαφτίστηκαν ως κέντρα εξουσίας.

Ο Mauri και 14 ακόμη συντρόφια οργανώνονταν ως μέρος αυτής της έκνομης τρομοκρατικής οργάνωσης. Κατά τη διάρκεια ατελείωτων δικαστικών ακροάσεων, έρχεται στο φως η δήλωση του μέλους της εξ αίματος οικογένειας. Ήταν μια στιγμή σκληρή και πικρή, καθώς, παρά το όλο το σκύλεμα απ’ τα media και την αστυνομία μετά τον θάνατό του, τελικά ένα μέλος της πυρηνικής του οικογένειας όχι απλώς τσαλαπάτησε τη ζωή και τις αναρχικές αξίες του Mauri, αλλά επίσης απαρνήθηκε την ατομική του δύναμη και συνεργάστηκε με τους αιώνιους εχθρούς του: τους υπερασπιστές της εξουσίας.

Από μια απόσταση χρόνων, φαντάζει ίσως κωμικοτραγικό το πώς εκτυλίχθηκαν τα γεγονότα, με τις συνεχείς ανατροπές της έρευνας, μα η αλήθεια είναι πως κατάφεραν να αποσυνθέσεουν ολάκερα περιβάλλοντα, μέσω του φόβου και της φθοράς, κι επίσης εκκένωσαν και την κατάληψη. Περισσότερα από 10 συντρόφια της κατάληψης “Sacco & Vanzetti” έμειναν υπό κράτηση για κάμποσους μήνες · εξέτισαν τις ποινές τους για πάνω από έναν χρόνο και, κατά τη διάρκεια της δίκης τους, τους εκτέθηκαν -γι’ ακόμα μια φορά- φωτογραφίες με το άψυχο κορμί του Mauri, όπου κάθε πληγή φαινόταν λεπτομερώς. Ήταν αδιαμφισβήτητα λυπηρό το ότι το τελευταίο αυτό γεγονός δε βρήκε αντίσταση, έστω και υποτυπώδη.

Τελικά, η δίκη έληξε με την αθώωση όλων των κατηγορουμένων. Συνεπώς, από αυτή τη στιγμή, έλαβε τέλος η προσπάθεια να τεθεί υπό δικαστική ομηρία ένα μεγάλο μέρος των αναρχικών κύκλων και να διαλευκανθεί, απ’ την αστυνομία τουλάχιστον, ο θάνατος του Mauri.

Η ΜΑΥΡΗ ΜΝΗΜΗ

“Όταν ένας θάνατος μας εκπλήσσει απρόσμενα, είναι πλέον ζήτημα των ανθρώπων που αναρωτιούνται για τη “σημασία” του θανάτου αυτού… Οι πεσόντες δε δύνανται ν’ αποκριθούν · μόνον η ζωή κι οι δράσεις τους μπορούν να μας δώσουν μια ιδέα για το τι παρακίνησε τ’ αδέρφια μας να βρεθούν εκεί που βρέθηκαν…”

– Gabriel Pombo da Silva (5)

Λίγο περισσότερο από τρεις μήνες μετά τον θάνατό του, τα συντρόφια του απ’ την κατάληψη μοντάρανε ένα κείμενο, που συγκέντρωνε μεγάλο μέρος απ’ τα γραπτά του, τα τραγούδια του, τις ιστορίες και τα ποιήματά του. Σκοπός ήταν ο συλλογικός διαμοιρασμός των σκέψεων και των ιδεών του, έτσι ώστε να διαδοθεί και σ’ άλλα συντρόφια, και να μην παραμείνει ο Mauri κλειδωμένος στον στενό του κύκλο.

Στη μέση του κυνηγιού, ως μια γενναιόδωρη χειρονομία, διάφορα συντρόφια συνέβαλαν με τραγούδια, γραπτά, ομιλίες και γράμματα που είχαν μείνει. Ο Mauri δεν ήταν ένας θησαυρός που έπρεπε να κρατηθεί για τον εαυτό του, απόκρυφος απ’ τα μάτια των υπολοίπων, ούτε ήταν ο μαρτυρικός ήρωας, η φιγούρα του οποίου ορθωνόταν πάνω απ’ όλες τις άλλες. Ήταν το ακριβώς αντίθετο, και προσδιοριζόταν πάντα ως σύντροφος.

Έπειτα απ’ τη δημοσιογραφική επίθεση, με τις πολλαπλές της συκοφαντίες, μετά από πομπώδεις αστυνομικές διακηρύξεις που προσπάθησαν να τον περιγράψουν, ήταν σημαντικό να διασωθεί ο σύντροφος. Να αποφευχθούν οι παρερμηνείες και να καταστήσουμε δυνατό για τον Mauri να βρεθεί ο ίδιος, σε πρώτο πρόσωπο, μέσω των πολλών του γραπτών, κοντά σε άλλα συντρόφια και περιβάλλοντα.

Υπάρχουν συντρόφια των οποίων ο θάνατος εξηγείται απ’ τη ζωή που διάλεξαν να ζουν. Η χειρονομία της επεξεργασίας ενός βιβλίου με τα γραπτά του, τοποθετείται ακριβώς στο πλαίσιο της αρωγής προς όσους δε βρίσκονταν κοντά του, ώστε να μάθουν τα περάσματα της διαδρομής του, τα διαφορετικά μονοπάτια που τον οδήγησαν να είναι αυτός που ήταν, τις επιλογές ζωής που τελικά τον έφεραν πιο κοντά στον θάνατο.

Ο Πάνκης Mauri ξεδιπλωνόταν αναμεταξύ συντρόφων, ταξίδευε χιλιάδες χιλιόμετρα, μιλούσε διάφορες γλώσσες, μα πάντα μια κοινή μαύρη γλώσσα. Οι εμπειρίες, οι αξίες κι οι ιδέες του ταξίδευαν, ρημάζοντας τα χρονικά και γεωγραφικά σύνορα. Είχε αποφασιστικότητα κι επιμονή, μέσω των οποίων δεν έσβησε η φλόγα της ζωής του.

Η μαύρη μνήμη έβρισκε πολλούς και ποικίλους τρόπους να διαχέεται και να μπολιάζει νέα συντρόφια. Σ’ αυτό το πέρασμα, κάθε χειρονομία αποτελούσε κι αποτελεί συνεισφορά. Δίχως αρχηγούς, καλούμαστε όλες να συμβάλουμε ακούραστα στη διάχυση αυτή, δημιουργώντας τρόπους όλο και πιο αποτελεσματικούς. Δεν υπάρχει μία και επίσημη μνήμη, μα πολλαπλές χειρονομίες που διαιωνίζουν τους τρόπους για να κρατιέται η Αναρχία ζωντανή.

ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΩΝ

“Τέσσερα χρόνια; Νόμιζα πως ήταν μια αιωνιότητα, μα ήταν κι ένα τίποτα επίσης απ’ όταν η Culmine (στμ.: ομάδα αντιπληροφόρησης) μου έστειλε τα νέα από ‘κείνη την 22α Μάη, παρέα μ’ ένα απόκομμα εφημερίδας με τη φωτογραφία του. Απλώς ένα κομμάτι χαρτί, μια εικόνα στιγματισμένη απ’ τον χρόνο, προορισμένη σύντομα ν’ αποσυντεθεί; Ναι, αλλά και πολλά περισσότερα επίσης!

Είναι το σύμβολο μιας ανεξίτηλης μνήμης, είναι μια εικόνα αγαπητή και οικεία, μια απ’ τις πραγματικά ελάχιστες που, ως τώρα, παραμένουν πάντα κολλημένες στον τοίχο του κελιού. Είναι ένα σύμβολο μιας συσχέτισης με τον πολεμιστή Mauri και την πολεμική φυλή του, πύρινα και παντοτινά αποτυπωμένη, γαλήνια πια κι ασφαλής, στην καρδιά και το μυαλό μου. Πέρα από κάθε σύνορο, απόσταση, καταστολή και θάνατο!”

– Marco Camenisch (6)

Πάνε ήδη 10 χρόνια απ’ τον θάνατο του Mauri · είναι μάλλον αναπόφευκτο να κάνουμε μίαν αναδρομή, ν’ αναλύσουμε το πώς συνέβη, και ν’ αντικρύσουμε τα διάφορα γεγονότα.

Για να διασώσουμε την ομορφιά ορισμένων στιγμών της σύγκρουσης, να τονίσουμε τη μόνιμη παρουσία της αλληλεγγύης, της αγκιτάτσιας και της διάχυσης της μνήμης.

Δεν ήταν 10 χρόνια μνήμης ήρεμης και σιωπηλής, ήταν ένα διάστημα όπου χειρονομίες συλλογικής μνήμης ορθώθηκαν από διάφορες περιοχές, ως ιδέες / δράσεις που τείνουν να προπαγανδίζουν τη ζωή που ο Mauri σφυρηλατούσε, την επιλογή του να έρθει αντιμέτωπος με το υπάρχον, την έμπρακτη άρνησή του απέναντι σε κάθε εξουσία, την ίδια στιγμή όπου Αναρχία και Χάος, αδιαχώριστα, συνεχίζουν να διαχέονται σα δύναμη ζωτική.

Το φευγιό του Mauri αποτέλεσε το σημείο συνάντησης για πολλά άλλα συντρόφια. Ένα σημείο συνάντησης που θα ωθούσε σε νέες προκλήσεις · εκεί βρίσκεται η ζωτικότητα της μνήμης: δεν είναι η στατική εικόνα μιας στιγμής της σύγκρουσης · είναι η παρουσία που οικοδομούμε, θρεμμένη μ’ εμπειρίες κι άλλων συντροφισσών, καθώς επίσης κι απ’ τους προσωπικούς μας πόθους και λαχτάρες. Εμείς λοιπόν σχεδιάζουμε τον δρόμο.

Μετά το πέρασμα του θανάτου και του κυνηγιού απ’ την αστυνομία, επιβεβαιώνουμε στους εαυτούς μας την περήφανη επιλογή να μην υποχωρήσουμε, συντηρώντας το χαμόγελό μας με τη βεβαιότητα πως η εξουσία δε θα μπορούσε να μας επιβάλει ούτε τη σιωπή, ούτε την υποταγή. Δε θα μπορούσε να σταματήσει την επιθετική διάσταση της μαύρης μνήμης, η οποία πολεμά την παραίτηση και τον φόβο, που μόνο για την εξουσία έχουν νόημα.

Ο Πάνκης Mauri ήταν παρών στους δρόμους όλο αυτό το διάστημα, διότι όσες τον θυμούνται δεν απέχουν και πολύ απ’ τα μονοπάτια του αγώνα · η μνήμη δεν αναβλύζει απ’ τα μετερίζια των ανέσεων, μα ακριβώς απ’ τα πεδία του πολέμου ενάντια στην κυριαρχία.

Δεν έπαιξε θυματοποίηση, ούτε κάποια προσπάθεια να ξεπλυθεί η μνήμη του. Ο Mauri δεν είναι ο αθώος που χάθηκε μέσα σε μια ακαθόριστη θολούρα, ήταν μια αναρχική ύπαρξη που είχε το θάρρος να προκαλέσει το κατεστημένο. Πέθανε με τον τρόπο που διάλεξε να ζήσει. Δεν είναι ούτε ήρωας, ούτε κάποιος εξιδανικευμένος μάρτυρας, είναι απλά ακόμη ένας σύντροφος, με ψεγάδια κι αρετές, με επιτυχίες και λάθη, του οποίου οι επιλογές ζωής διέδιδαν τη φλόγα στις αναρχικές ψυχές.

Στα χρόνια αυτά, έχουν υπάρξει διάφορες κατασταλτικές κινήσεις, πολλά συντρόφια έχουν φυλακιστεί, κάποια κατόρθωσαν να βγουν έξω απ’ τα κελιά, σε άλλα επιβλήθηκαν μακροχρόνιες ποινές. Κάποια συντρόφια την κάνανε, κουραστήκανε · άλλα έρχονται τώρα και, με τη χαρούμενη οργή τους, φέρνουν νέα ενέργεια.

Πολλοί απ’ αυτούς που σήμερα μνημονεύουν έμπρακτα τον Mauri, τον γνώρισαν μετά τον θάνατό του, νιώθοντας εγγύτητα και συντροφικότητα με τα όσα κατόρθωσε στη ζωή του. Υπήρξε μετάδοση της μνήμης από γενιά σε γενιά, σαν ένα μαύρο νήμα που συνδέει εμάς και τον αδερφό μας. Στους δρόμους σήμερα, το γέλιο του αντηχεί με πλέρια ζωηράδα ανάμεσα στ’ άλλα γέλια. Οι ιδέες του ακόμη αποτελούν εργαλεία αντίστασης κι επίθεσης σ’ ό,τι προσπαθεί να μας καθυποτάξει.

Δέκα χρόνια μετά τον θάνατό του, κι ο Mauri παραμένει ανάμεσά μας, μπολιασμένος με νέες συνενοχές. Ακόμα είναι παρών στη μάχη, σπέρνοντας την περιφρόνηση προς τους μπάτσους και τους δημοσιογράφους · το βλέπουμε στην άθλια έκθεσή τους και στις ντροπιαστικές καμπάνιες τους.

Τα χρόνια κυλούν, μα οι πεσόντες μας στον πόλεμο είναι ακόμα μαζί μας.

Καλό ταξίδι Mauri

Τίποτα δεν τελείωσε, όλα συνεχίζονται

“Άλλωστε πάντα κάτι μένει. Λένε πως οι ιδέες είναι ανεξίτηλες. Και εδώ, και εκεί και παντού. Όχι μόνο εσείς, όχι μόνο εμείς, όλοι. Όλοι και για πάντα. Έχουμε ακόμη δρόμο μπροστά μας.” (7)

(1) Διακήρυξη που γράφτηκε από τρεις ομάδες δράσης στις 23 Μάη του 2009, χαιρετίζοντας τον σύντροφο Mauricio Morales.

(2) Απόσπασμα απ’ το βιβλίο “Macul con Grecia. Fuego en las manos contra toda autoridad.”

(3) Διακήρυξη που γράφτηκε απ’ το Κοινωνικό Κέντρο “Okupado” και την Κατάληψη “Sacco & Vanzetti”, στις 22 Μάη του 2009.

(4) Διακήρυξη που γράφτηκε από τρεις ομάδες δράσης στις 23 Μάη του 2009, χαιρετίζοντας τον σύντροφο Mauricio Morales.

(5) Κείμενο που δημοσιεύτηκε το 2013.

(6) Κείμενο που δημοσιεύτηκε το 2013.

(7) Κείμενο των συντρόφων Γιάννη Σκουλούδη, Σωκράτη Τζίφκα (Φυλακές Αυλώνας), Μπάμπη Τσιλιανίδη, Δημήτρη Δημτσάδη (Φυλακές Κορυδαλλού). 22 Μάη 2011.

Μετάφραση: Δ.Ο. Ragnarok

Πηγή ελληνικής μετάφρασης: Ragnarok

Πηγή: AMW English

Μπροσούρα: Ποιός το έγραψε αυτό; από Zündlumpen #76

Posted on 17/04/2023 by revconsciousness

“Σύντομη επισκόπηση των σύγχρονων μεθόδων εγκληματολογικής γλωσσολογίας για τον προσδιορισμό της συγγραφής.”

Το άρθρο που ακολουθεί προσπαθεί να δώσει μια επισκόπηση από μη τεχνική άποψη και να προβεί σε μια αντίστοιχη αξιολόγηση. Υπάρχουν ορισμένες ακαδημαϊκές δημοσιεύσεις για το θέμα αυτό που θα μπορούσαν να αξιολογηθούν για μια καλύτερη αποτίμηση. Ωστόσο, ο κύριος σκοπός μου εδώ είναι απλώς να θίξω το θέμα και όχι να παράσχω μια ορθή και πειστική άποψη, οπότε αν γνωρίζετε κάτι περισσότερο, δημοσιεύστε το!

Link της μπροσούρα (PDF)

Μετάφραση: Δ.Ο. ΕΗΦ

Πηγή: Counter-surveillance resource center

Πηγή ελληνικής μετάφρασης: Ευλογημένη Η Φλόγα

Ιταλία: Δήλωση του Alfredo Cospito στην ακρόαση επανεξέτασης των προληπτικών/προδικαστικών μέτρων για την επιχείρηση Sibilla

Posted on 24/03/2023 by revconsciousness

Λάβαμε και διαδίδουμε τη δήλωση του αναρχικού Alfredo Cospito κατά την ακρόαση επανεξέτασης των προληπτικών/προδικαστικών μέτρων για την επιχείρηση Sibilla που έγινε στις 14 Μαρτίου. Υπενθυμίζουμε πως (όπως μάθαμε λίγες μέρες αργότερα) το αναθεωρητικό δικαστήριο της Περούτζια ακύρωσε, για δεύτερη φορά, τη διαταγή ασφαλιστικών μέτρων κατά του Alfredo και των άλλων πέντε συντρόφων που διώκονταν για υποκίνηση σε διάπραξη εγκλήματος με την επιβαρυντική κατηγορία περί τρομοκρατίας σε σχέση με την έκδοση της αναρχικής εφημερίδας «Vetriolo», όπως και με άλλα άρθρα και παρεμβάσεις. Η έρευνα για την κατασταλτική επιχείρηση Sibilla (για την οποία ο εισαγγελέας είχε ζητήσει αρχικά οκτώ συλλήψεις και φυλάκιση με βάση το 270bis του ποινικού κώδικα και το άρθρο 414 του ποινικού κώδικα με την επιβαρυντική κατηγορία περί τρομοκρατίας, ενώ στην συνέχεια μετατράπηκε σε διαταγή έξι ασφαλιστικών μέτρων, συμπεριλαμβανομένου του εντάλματος σύλληψης για τον Alfredo), αποτελεί έναν από τους δύο «πυλώνες», μαζί με αυτή της Scripta Manent, στις οποίες βασίζεται το διάταγμα κράτησης στο καθεστώς 41bis για τον σύντροφο.

Δήλωση του Alfredo Cospito στην ακρόαση επανεξέτασης των προληπτικών/προδικαστικών μέτρων για την επιχείρηση Sibilla

Αρχικά, θα ήθελα να ξεκινήσω με ένα απόσπασμα του υποκινητή μου:

«Το νομικό μας σύστημα έχει εισαγάγει αυτόν τον αριθμό της νεκρικής απομόνωσης που λέγεται 41bis και το οποίο από ορισμένες απόψεις είναι πιο απολίτιστο ακόμη και από τον φαρμακολογικό ακρωτηριασμό. Αυτό σημαίνει ότι το σύστημά μας δεν λάμπει από πολιτισμό.»

Carlo Nordio, 28 Μαρτίου 2019

Αυτός ήταν ο εμπνευστής μου στον αγώνα που ξεκίνησα. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα φτάσω σε αυτό το σημείο, πάντα έβρισκα το μελόδραμα γελοίο, αγαπώ περισσότερο την κωμωδία, αλλά έτσι πήγε. Τελικά είμαστε ή δεν είμαστε η χώρα του μελοδράματος; Και έτσι πρέπει να τελειώσω με έναν κρότο. Αλλά αν το καλοσκεφτώ, υπάρχει κάτι ειρωνικό: είμαι ο μόνος μαλάκας που πεθαίνει στην προοδευτική δημοκρατική Δύση, επειδή τον εμποδίζουν να διαβάζει και να μελετά ό,τι θέλει, αναρχικές εφημερίδες, αναρχικά βιβλία, ιστορικά και επιστημονικά περιοδικά, χωρίς να παραμελεί τα αγαπημένα του κόμικς.

Θα παραδεχτείτε ότι είναι παράδοξο και έστω και λίγο αστείο, δεν μπορώ να ζήσω έτσι, απλά δεν μπορώ, ελπίζω να το καταλάβουν όσοι με αγαπούν. Δεν μπορώ να παραδοθώ σε αυτή τη μη ζωή, είναι πιο δυνατό από εμένα, ίσως επειδή είμαι ένας άναρχος πεισματάρης Αμπρουζέζος. Σίγουρα δεν είμαι μάρτυρας, οι μάρτυρες με αηδιάζουν. Ναι, είμαι τρομοκράτης, πυροβόλησα έναν άνθρωπο και ανέλαβα με περηφάνια αυτή την πράξη, παρόλο που, επιτρέψτε μου να σας πω, ο ορισμός προκαλεί λίγο γέλιο στο στόμα εκπροσώπων κρατών που έχουν πολέμους και εκατομμύρια νεκρούς στην συνείδησή τους και μερικές φορές, όπως ένας από τους υπουργούς μας, πλουτίζουν από το εμπόριο όπλων. Αλλά τι να κάνουμε γι’ αυτό, έτσι πάει ο κόσμος, τουλάχιστον μέχρι να θριαμβεύσει η αναρχία και να δει επιτέλους φως ο αληθινός σοσιαλισμός, ο αντιεξουσιαστικός και ο αντικρατικός. Άτιμη τύχη θα πείτε, και εγώ επίσης, προς το παρόν οι μόνες αχτίδες φωτός που βλέπω είναι οι πράξεις εξέγερσης των επαναστατ(ρι)ών αδερφών μου σε όλο τον κόσμο και σίγουρα δεν είναι μικρό πράγμα, γιατί είναι πλασμένες με καρδιά, πάθος και θάρρος, όσο διάσπαρτες και ατημέλητες μπορεί να φαίνονται.

Τούτου λεχθέντος, ήθελα να εξηγήσω το νόημα της οργής μου ενάντια στο καθεστώς 41bis. Νομίζω ότι ορισμένοι νομικοί το έχουν καταλάβει, αλλά πολύ λίγοι (γενικά) το έχουν καταλάβει: το 41bis είναι μια μετάσταση που απειλεί και στην πραγματικότητα υπονομεύει το λεγόμενο κράτος δικαίου σας, ένας καρκίνος που σε μια ελαφρώς πιο ολοκληρωτική δημοκρατία – και με την κυβέρνηση της Meloni είμαστε σχεδόν εκεί – μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να καταστείλει, να φιμώσει με τρόμο κάθε πολιτική διαφωνία, κάθε είδους υποθετικό εξτρεμισμό. Το δικαστήριο που αποφασίζει την ποινή στo μεσαιωνικό οπλοστάσιο του 41bis μοιάζει πολύ με το ειδικό φασιστικό, η δυναμική είναι η ίδια: θα μπορέσω να φύγω από αυτό τον κύκλο της Κόλασης του Δάντη, μόνο αν αρνηθώ τις πολιτικές μου πεποιθήσεις, τον αναρχισμό μου, μόνο αν πουλήσω τον εαυτό μου ή κάποιον/α σύντροφο/ισσα. Ξεκινά πάντα με τους τσιγγάνους, τους κομμουνιστές, τους ανταγωνιστές, τους χούλιγκανς, τους ανατρεπτικούς και μετά την λίγο ή πολύ επαναστατική αριστερά.

Πώς να μην αντιτίθεμαι σε όλα αυτά, σίγουρα με απελπισμένο τρόπο, και ειδικά για έναν αναρχικό, ακριβώς επειδή δεν έχουμε οργάνωση, η λέξη που χρησιμοποιείται είναι το παν, οπότε θα συνεχίσω μέχρι το τέλος. Εν κατακλείδι, όπως είπε ο αναρχικός Ανρί, αν θυμάμαι καλά πριν του κόψουν το κεφάλι: Όταν η παράσταση δεν μου ταιριάζει, έχω το δικαίωμα να την εγκαταλείψω, βγαίνοντας έξω και χτυπώντας δυνατά την πόρτα. Θα το κάνω τις επόμενες μέρες, ελπίζω με αξιοπρέπεια και γαλήνη, όσο το δυνατόν περισσότερο.

Μια μεγάλη αγκαλιά στον Domenico που ξεκίνησε απεργία πείνας στο 41bis στο Sassari με την ελπίδα να μπορέσει να αγκαλιάσει ξανά τα παιδιά και τους αγαπημένους του, με την ισχυρή μου ελπίδα ότι άλλοι καταραμένοι στο 41bis θα παραιτηθούν και θα συμμετάσχουν στον αγώνα ενάντια σε αυτό καθεστώς που φτιάχνει το σύνταγμα και το λεγόμενο – για ό,τι αξίζει – κωλόχαρτο του κράτους δικαίου.

Κατάργηση του καθεστώτος 41bis.

Κατάργηση της ισόβιας κάθειρξης.

Αλληλεγγύη σε όλους/ες τους/ις αναρχικούς/ές, κομμουνιστ(ρι)ές και επαναστάτ(ρι)ες κρατούμενους/ες ανά τον κόσμο.

Σας ευχαριστώ αδέρφια και αδερφές για όλα όσα έχετε κάνει, σας αγαπώ και συγχωρείτε το παράλογο πείσμα μου. Ποτέ προσκυνημένος, πάντα για την αναρχία.

Ζήτω η ζωή, κάτω ο θάνατος.

Alfredο Cospito

[Μέσω τηλεδιάσκεψης από τη φυλακή της Όπερας, 14 Μαρτίου 2023]

Σημείωση: Ο σύντροφος, επικαλούμενος τον σημερινό υπουργό Δικαιοσύνης Nordio, αναφέρεται στο άρθρο “Χημικός ευνουχισμός, επιστροφή στον Μεσαίωνα”, που δημοσιεύτηκε στο “Il Messaggero”, στις 28 Μαρτίου 2019 (προς το παρόν διαθέσιμο σε αυτούς τους συνδέσμους: https://www .ilmessaggero.it/editoriali/carlo_nordio/editoriali_carlo_nordio-4390216.html & https://web.archive.org/web/20230323152621/https://www.ilmessaggero.it/editoriali/carlo_nordio33.9_nordio). Επιπλέον, η αναφορά στον υπουργό που πλουτίζει με λαθρεμπόριο όπλων σίγουρα αφορά τον σημερινό υπουργό Άμυνας Crosetto, πρόεδρο σημαντικού λόμπι της στρατιωτικής βιομηχανίας την εποχή του διορισμού του. Τέλος, ο Alfredo αναφέρει από μνήμης τον σύντροφό του Émile Henry (1872–1894), του οποίου τα ακριβή λόγια είναι τα εξής: “ακόμη και με τον κίνδυνο να διαταραχθεί η ηρεμία όσων είναι ικανοποιημένοι με αυτό” (Ιταλική μετάφραση στο Émile Henry, Colpo su colpo, Edizioni Anarchismo, Trieste, 2013, pag. 141· αυτή τη στιγμή διατίθεται επίσης σε αυτόν τον σύνδεσμο).

Πηγή: Dichiarazione di Alfredo Cospito all’udienza di riesame per le misure cautelari dell’operazione Sibilla

Μετάφραση: Ραδιοφράγματα

Πηγή ελληνικής μετάφρασης: Athens Indymedia

Χιλή: Απαραίτητα λόγια. 15 χρόνια φυλάκιση – Κείμενο του συντρόφου Marcelo Villarroel

Posted on 23/03/2023 by revconsciousness

Βρίσκομαι στη φυλακή επί 15 συνεχή χρόνια. 22 μήνες στην Παταγονία, έδαφος που κατέχει το κράτος της Αργεντινής, όπου κρατήθηκα και τα υπόλοιπα 13 χρόνια και 2 μήνες στα τμήματα υψίστης και υψηλής ασφαλείας του Σαντιάγο και της Ρανκάγκουα, όπου βρίσκομαι σήμερα την ώρα που γράφονται αυτές οι επιστολές.

Απαραίτητες επιστολές ως αναπόφευκτη αναφορά στο πέρασμα του χρόνου και τις επιπτώσεις του.

Ως αναπόφευκτο ίχνος μιας λαδωμένης μνήμης, η Kon la gazolina ke έχει ανάψει χιλιάδες οδοφράγματα και εκδικητικές φωτιές απαιτώντας την απελευθέρωση αναρχικών και ανατρεπτικών κρατουμένων μέσα στα χρόνια του αγώνα και της αντίστασης μέσα στις φυλακές της Χιλής.

Ζω εδώ και 15 χρόνια σε καθεστώτα εγκλεισμού υψηλής και υψίστης ασφαλείας στα οποία η στέρηση των αισθήσεων τείνει να εξομαλυνθεί, καθώς και οι εχθρότητες του περιβάλλοντος, της δομής και της εσωτερικής τάξης ολόκληρης της φυλακής καθημερινά, όπου ο στόχος είναι να σπάσουν τη θέλησή σου και να σε κάνουν κρατούμενο πολίτη που σέβεται όλη την κατασταλτική και αυταρχική εσωτερική της τάξη που έχει χτιστεί για να σπάσει το αδάμαστο πνεύμα όσων από εμάς περπατάμε όρθιοι, αξιοπρεπείς και χωρίς φόβο μέσα στην πραγματικότητα της φυλακής από την οποία χρειάστηκε να περάσουμε.

Ακόμη και από την αιχμαλωσία είδα και έζησα τη λήθη και την αμνησία των πλειοψηφιών, την άνεση και τις ευκολίες των πολλών, τη συνένοχη σιωπή και την έντεχνη επίθεση του Τύπου και της αστυνομίας, των πολιτικών τους και όλων εκείνων που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μας έκαναν αόρατους, μας συκοφάντησαν και μας επιτέθηκαν από την άνεση ενός υπολογιστή, από τις ζώνες άνεσής τους, από τις προνομιούχες θέσεις τους ως ακίνδυνοι πολίτες υποταγμένοι στην κανονικότητα του υπάρχοντος.

Αλλά είμαι ακόμα εδώ!

Έχοντας επίγνωση ότι δίνω καθημερινά έναν αγώνα για τη ζωή και την ελευθερία μαζί με την αγέλη μου, τους συντρόφους και τους συγγενείς μου που βρίσκονται διασκορπισμένοι σε διάφορα μέρη του πλανήτη.

Έχοντας επίγνωση της κρατικής εκδίκησης που διαιωνίζει τη φυλάκισή μου χρησιμοποιώντας τα χαμηλότερα τεχνάσματα που χρησιμοποιεί η εξουσία για να δικαιολογήσει μια ισόβια κάθειρξη εν κρυπτώ που ούτε καν δικαστικά δεν μπορούν να την εξηγήσουν παρά μόνο να την εφαρμόσουν για να έχουν τον έλεγχο της χώρας και το μονοπώλιο της βίας που έχει μετατραπεί σε νόμο.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο σήμερα δεν είμαι φυλακισμένος από το χιλιανό κράτος δικαίου, αλλά έχω απαχθεί για κρατικούς λόγους στη Χιλή του Μπόριτς.

Όταν δεν υπάρχει νομικός λόγος και χρησιμοποιείται κατά το δοκούν της κυριαρχίας για να εξοντωθεί η αντίσταση που ενσαρκώνεται σε ανθρώπους που αγωνίζονται σε όλα τα σενάρια χωρίς να λυγίζουν, αυτό συμβαίνει επειδή η κρατική απόφαση είναι πάνω από κάθε δημοκρατική θέση για την οποία καυχώνται όλοι όσοι επιβεβαιώνουν τη σημερινή κατάσταση πραγμάτων, συμπεριλαμβανομένων των θέσεων δικαιολόγησης της σημερινής κυβέρνησης και του λειτουργικού σκατά των πολιτών της στο status quo που επιτρέπει την κατάφωρη πρόοδο της αστυνομοκρατικοποίησης της ζωής που υποθέτει ότι η κοινωνική ηρεμία βασίζεται στην επέκταση των κατασταλτικών νόμων μαζί με τη διατήρηση ενός μεγάλου κατασταλτικού μηχανισμού μεταμφιεσμένου σε δημοκρατική σταθερότητα προφανώς για να διαιωνίζονται τα προνόμια της άρχουσας τάξης.

Με τη δύναμη και τη διαύγεια που μου έδωσε η κάθε μια από τις συμμέτοχες καρδιές από διαφορετικά μέρη και περιοχές, με την απαραίτητη εγκράτεια για να διατηρήσω την ανατρεπτική αντιεξουσιαστική αντίσταση στη φυλακή με την καρδιά και το μυαλό μου χαιρετώ και αγκαλιάζω με όλη την επαναστατική αγάπη κάθε σύντροφο και αδελφή που ποτέ δεν κατέβασε τα χέρια της σε αυτόν τον αγώνα μέχρι θανάτου ενάντια στο κράτος, τη φυλακή και το Κεφάλαιο.

Σε όλους όσους ήταν μαζί μου όλα αυτά τα χρόνια της φυλάκισης, σε όσους δεν σταματούν σε χειρονομίες και πράξεις άμεσης αλληλεγγύης, σε όσους αγωνίζονται από καρδιάς για την έξοδό μου στο δρόμο και το τέλος της σάπιας κληρονομιάς του Πινοτσέτ και της στρατιωτικής του δικαιοσύνης που συνυπάρχει άνετα με τη δημοκρατία της συναίνεσης, σε όλους τους συναγωνιστές μου αντιεξουσιαστές φυλακισμένους που υψώνουν επάξια τη φωνή τους ανεξάρτητα από το κελί ή τη φυλακή όπου βρίσκονται… Μια δυνατή και σφιχτή αγκαλιά γεμάτη συναινετική πίστη.

Στους εχθρούς του χθες και του σήμερα, ούτε νερό!

Για τον Alfredo Cospito, φως του παγκόσμιου αγώνα ενάντια στην κοινωνία των φυλακών…

Για όλους τους αναρχικούς, ανατρεπτικούς, αντιεξουσιαστές συντρόφους φυλακισμένους όλων των τάσεων στην Ελλάδα, την Ιταλία, τη Χιλή, την Ισπανία, τη Λευκορωσία, τη Ρωσία, τις ΗΠΑ και όλο τον κόσμο…

Για το λαό των Μαπούτσε και τις κοινότητές τους στην Αντίσταση και τους φυλακισμένους weichafes τους…

Για εκείνους που δεν είναι εδώ αλλά είναι ακόμα δυνατοί στη μνήμη μας της ανατρεπτικής αντίστασης!

Όλη μου η αγάπη και η ακούραστη πίστη μέχρι να επιστρέψουμε στις κοιλάδες!!!

Για την ακύρωση των καταδικαστικών αποφάσεων της στρατιωτικής δικαιοσύνης του Πινοσέτ που εξακολουθούν ντροπιαστικά να ισχύουν!!!

Όσο υπάρχει μιζέρια, θα υπάρχει εξέγερση!

Ανατρεπτικοί αντιεξουσιαστές, αναρχικοί και φυλακισμένοι mapuche έξω από τις φυλακές τώρα!!!

Marcelo Villarroel Sepúlveda
Φυλακές La Gonzalina de Rancagua
Έδαφος που κατέχει το χιλιανό κράτος.
15 Μαρτίου 2023.

Πηγή: Dark Nights

Μετάφραση: Δ.Ο. ΕΗΦ

Τιμή για πάντα στον σύντροφο Λάμπρο Φούντα

Posted on 10/03/2023 by revconsciousness

Τιμή για πάντα στον πεσόντα σύντροφο Λάμπρο Φούντα, αναρχικός μαχητής, αντάρτης-μέλος του Επαναστατικού Αγώνα

10/3/2010 – 10/3/2023

Επαναστατική Συνείδηση

★

13 χρόνια από την ημέρα που ο σύντροφος Λ. Φούντας δολοφονήθηκε από όπλο κρατικού φρουρού κατά την διάρκεια προπαρασκευαστικής ενέργειας του Επαναστατικού Αγώνα.

Ο σύντροφος έπεσε μαχόμενος ενάντια στην επιβολή των μνημονιακών πολιτικών. Έπεσε αντιστεκόμενος στο θανατηφόρο κοινωνικό εκτροχιασμό για τον οποίο υπεύθυνοι είναι το κράτος και το κεφάλαιο.

Τιμή για πάντα στο σύντροφο Λάμπρο Φούντα

Πόλα Ρούπα, γ΄πτέρυγα φυλακές Θήβας

Νίκος Μαζιώτης, δ΄πτέρυγα φυλακές Δομοκού

Πηγή: Athens Indymedia

Ιταλία: Ανοιχτή επιστολή του αναρχικού απεργού πείνας Alfredo Cospito

Posted on 03/03/2023 by revconsciousness

Ο αγώνας μου ενάντια στο 41 bis είναι ένας ατομικός αγώνας ως αναρχικός, δεν κάνω και δεν δέχομαι εκβιασμούς. Απλά δεν μπορώ να ζήσω σε ένα απάνθρωπο καθεστώς όπως αυτό του 41 bis, όπου δεν μπορώ να διαβάζω ελεύθερα ό,τι θέλω, βιβλία, εφημερίδες, αναρχικά περιοδικά, περιοδικά τέχνης και επιστήμης, λογοτεχνία και ιστορία.

Η μόνη ευκαιρία που έχω για να βγω είναι να αρνηθώ την αναρχία μου και να πουλήσετε ότι είμαι κάποιος άλλος.

Ένα καθεστώς όπου δεν μπορώ να έχω καμία ανθρώπινη επαφή, όπου δεν μπορώ πλέον να δω ή να χαϊδέψω ένα φύλλο γρασιδιού ή να αγκαλιάσω ένα αγαπημένο μου πρόσωπο.

Ένα καθεστώς όπου οι φωτογραφίες των γονιών σου κατάσχονται. Θαμμένος ζωντανός σε έναν τάφο σε έναν τόπο θανάτου. Θα συνεχίσω τον αγώνα μου μέχρι τέλους, όχι λόγω “εκβιασμού”, αλλά επειδή αυτό δεν είναι ζωή.

Αν ο στόχος του ιταλικού κράτους είναι να με κάνει να “αποστασιοποιηθώ” από τις δράσεις των αναρχικών που γίνονται έξω, να ξέρετε ότι δεν υφίσταμαι εκβιασμό, ως αναρχικός πιστεύω ότι ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του και ως μέλος του αντι-οργανωτικού κινήματος δεν έχω “συνδεθεί” ποτέ με κανέναν και επομένως δεν μπορώ να “αποστασιοποιηθώ” από κανέναν. Η συντροφικότητα είναι κάτι άλλο.

Ένας συνεπής αναρχικός δεν αποστασιοποιείται από άλλους αναρχικούς από καιροσκοπισμό ή ευκολία.

Πάντα υπερήφανα υποστήριζα τις δικές μου πράξεις (ακόμα και στα δικαστήρια, γι’ αυτό βρίσκομαι εδώ) και ποτέ δεν άσκησα κριτική σε αυτές άλλων συντρόφων-ισσων και πόσο μάλλον σε μια κατάσταση όπως αυτή στην οποία βρίσκομαι.

Η μεγαλύτερη προσβολή για έναν αναρχικό είναι να τον κατηγορούν ότι δίνει και παίρνει εντολές.

Όταν ήμουν στο καθεστώς υψίστης ασφάλειας είχα ούτως ή άλλως λογοκρισία, και ποτέ δεν έστειλα ” pizzini ” (δέματα με λεφτά που συνδέονται με την μαφία) αλλά άρθρα για αναρχικές εφημερίδες και περιοδικά. Και πάνω απ’ όλα ήμουν ελεύθερος να λαμβάνω βιβλία και περιοδικά και να γράφω βιβλία, να διαβάζω ό,τι ήθελα, με λίγα λόγια μου επιτρεπόταν να ζω.

Σήμερα είμαι έτοιμος να πεθάνω για να μάθει ο κόσμος πραγματικά τι είναι το 41 bis, 750 άνθρωποι το υποφέρουν χωρίς να μιλάνε, συνεχώς παρουσιάζονται ως τέρατα από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Τώρα είναι η σειρά μου, πρώτα με παρουσιάσατε ως αιμοδιψή τρομοκράτη, μετά με αγιοποιήσατε ως τον μαρτυρικό αναρχικό που θυσιάζεται για τους άλλους, τώρα με παρουσιάσατε ξανά ως τον ηγέτη του φρικτού spectra. Όταν όλα τελειώσουν δεν έχω καμία αμφιβολία ότι θα με οδηγήσετε στο βωμό του μαρτυρίου.

Σας ευχαριστώ, όχι, δεν θα το κάνω, στα βρώμικα πολιτικά σας παιχνίδια δεν θα προσφέρω τον εαυτό μου.

Στην πραγματικότητα, το πραγματικό πρόβλημα του ιταλικού κράτους είναι ότι δεν θέλει να μαθαίνονται όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα που παραβιάζονται σε αυτό το καθεστώς 41 bis, στο όνομα μιας “ασφάλειας” στην οποία θυσιάζονται τα πάντα.

Θα έπρεπε να το είχανε σκεφτεί αυτό πριν βάλουν έναν αναρχικό εδώ μέσα. Δεν γνωρίζω τα πραγματικά κίνητρα ή τους πολιτικούς ελιγμούς που κρύβονται πίσω από αυτό, γιατί κάποιος με χρησιμοποίησε ως “δηλητηριασμένο κεφτέ” σε αυτό το καθεστώς. Ήταν αρκετά δύσκολο να μην προβλέψουν ποιες θα ήταν οι αντιδράσεις μου σε αυτή τη “μη-ζωή”.

Το ιταλικό κράτος είναι ένας άξιος εκπρόσωπος της υποκρισίας μιας Δύσης που δίνει συνεχώς μαθήματα “ηθικής” στον υπόλοιπο κόσμο.

Το 41 bis έχει δώσει μαθήματα καταστολής που έτυχαν καλής υποδοχής από “δημοκρατικά” κράτη όπως η Τουρκία (οι Κούρδοι σύντροφοί γνωρίζουν κάτι γι’ αυτό) και η Πολωνία.

Είμαι πεπεισμένος ότι ο θάνατός μου θα βάλει ένα τέλος σε αυτό το καθεστώς και ότι οι 750 άνθρωποι που το υφίστανται εδώ και δεκαετίες θα μπορέσουν να ζήσουν μια ζωή που αξίζει να ζήσουν, ό,τι κι αν έχουν κάνει.

Αγαπώ τη ζωή, είμαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος, δεν θα αντάλλαζα τη ζωή μου με τη ζωή κάποιου άλλου. Και ακριβώς επειδή την αγαπώ δεν μπορώ να δεχτώ αυτή την απελπιστική μη ζωή.

Σας ευχαριστώ σύντροφοι και συντρόφισσες για την αγάπη σας.

Πάντα για την αναρχία.

Ποτέ δεν λύγισα

Alfredo Cospito

Πηγή: Athens Indymedia

Ιταλία: Anna Beniamino – “Η Πατρίδα του Μπεκαρία; Μια Πατρίδα Νεκροθαφτών”

Posted on 21/02/2023 by revconsciousness

Η Πατρίδα του Μπεκαρία; Μια Πατρίδα Νεκροθαφτών

Τόσοι πολλοί άνθρωποι σκάβουν για ένα πτώμα, αλλά κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη να είναι ο δήμιος. Ταυτόχρονα, είναι γεμάτη από νεκροθάφτες, έτοιμους να πετάξουν φτυάρια λάσπης προετοιμάζοντας τον τάφο για τον αναρχικό. Ένα μπερδεμένο και ατημέλητο μπαλέτο γύρω από την αγχόνη με πολλούς παίκτες: «μηδενική ανοχή», θεσμικό παιχνίδι ευθυνών, κοινό εξαρτώμενο των αλλαγών του σκοπού, το φάσμα της αναρχίας που συγκρατεί την κυβέρνηση, ή μάλλον το κράτος, «κινήσεις ματ» κι έπειτα οι «μαζικές δολοφονίες» για τις οποίες αναρχικοί συνεννοούνται με τους μαφιόζους, μαζί με την επί σκηνής εμφάνιση του PD (δημοκρατικού κόμματος).

Ένα κακογραμμένο και κακοπαιγμένο θέατρο, μια αναμέτρηση αδαών «ειδικών», επαγγελματιών και κατά συρροή ψευτών, χαμηλής δημοσιογραφίας, νωθρότητας και δειλίας που δεν κάνει τίποτα άλλο από το να αποκαλύπτει ποιες είναι οι δυνατότητες ενός ατόμου που αγωνίζεται μόνος του ενάντια στον κρατικό μολώχ. Παρεμπιπτόντως, ένας μολώχ, κατά τον ισχυρισμό των ίδιων του των εμπνευστών, πρέπει να είναι πολύ εύθραυστος, αν μερικά γραπτά σε τοίχους, μερικές σπασμένες βιτρίνες και μερικά καμένα αυτοκίνητα είναι αρκετά για να τον θέσουν σε «κίνδυνο».

Από όποια πλευρά και να το δείτε, ο αγώνας ενός αναρχικού που πετάχτηκε σε καθεστώς βασανιστηρίων έχει σπάσει την επικρατούσα αφήγηση. Παρά τη γελοία απόπειρα να πιστωθεί ότι συμπράττει με (ή, ακόμα χειρότερα, διατάχθηκε από…) τη Μαφία, παρά τη γελοία προσπάθεια να παραποιηθούν οι πράξεις και τα λόγια του, φαίνεται ότι επικρατεί μια μικρή κριτική αίσθηση και ότι η προσπάθεια υπονόμευσης της αξιοπιστίας και της ακεραιότητάς του επιτυγχάνει το αντίθετο αποτέλεσμα: την ανάδειξη της γραμμικής συνοχής των αντιεξουσιαστών και των επαναστατών που συνεχίζουν να υπερασπίζονται τις ιδέες και τις πρακτικές τους χωρίς να αποσπώνται από τα πυροτεχνήματα της μεταμοντέρνας πολιτικής των μέσων ενημέρωσης. Και αυτό είναι που ενώνει, ενώ η καταστολή θα διαιρούσε.

Μετατοπίζοντας την εστίαση μακριά από το προπέτασμα καπνού που έχει σηκωθεί, το οποίο αναγκάζει κάποιον να ανταποκριθεί σε σκουπίδια χαμηλής ποιότητας, θα αρκούσε κανείς να στηριχτεί στους ακρογωνιαίους λίθους της αντιεξουσιαστικής σκέψης: το να μιλάνε για σύνδεση μεταξύ αναρχικών και της Μαφίας (όπως και του συμπεράσματος αυτού ότι ο ανταγωνισμός στους δρόμους υποστηρίζει τους «μαφιόζους») είναι οξύμωρο, όπως θα ήταν να μιλήσουμε για μια σύνδεση μεταξύ αναρχικών και κράτους, οι οποίοι, σε περίπτωση που κάποιος το είχε ξεχάσει, έκαναν πάντα την απόρριψη της πολιτικής εκπροσώπησης ένα προπύργιο ενάντια στην αντιπροσωπευτική ολίσθηση και στη διακίνηση της οποίας αποτελεί θεμέλιο. Ακριβώς γιατί η αντίθεση στη φυλάκιση και τα βασανιστήρια δεν σημαίνει καθαγιασμό των ανθρώπων που βρίσκονται μέσα, οι οποίοι είναι συχνά υποδουλωμένοι υποτελείς (ή/και στους οποίους εφαρμόζονται επίσης οι) στις ίδιες πολιτικές και αυταρχικές δυναμικές.

Ο αναρχισμός είναι ένοχος για το ότι παραγκωνίστηκε και κακομεταχειρίστηκε από την επίσημη ιστοριογραφία ή καταβροχθίστηκε στη δίνη του πολιτισμού του ψηφιακού αναλφαβητισμού του 21ου αιώνα, ωστόσο η συμβολή του στην ανάπτυξη των εντάσεων και της επαναστατικής πορείας των δύο τελευταίων αιώνων ήταν θεμελιώδης, αν και συχνά υπήρξε υπερβολικά εκτεθειμένος στον κίνδυνο της εργαλειοποίησης, των εσωτερικών εκκαθαρίσεων ή της αυτοδιάλυσης, ανίκανος να κάνει τα κεκτημένα αποτελέσματα να αποδώσουν καρπούς μακροπρόθεσμα.

Ωστόσο, ο αναρχισμός έχει την αρετή του mala erba (να αναπτύσσεται), είναι επίμονος και δύσκολο να ξεριζωθεί, κάτι το οποίο υποτροπιάζει πιο δυνατά, αν κάποιος προσπαθήσει να τον εξαλείψει. Αυτό είναι που βιώνουμε. Η ευμετάβλητη ικανότητα να ενώνει και να διχάζει, η ρευστότητα και η αδυναμία προβλεψιμότητάς του έχουν δώσει τη δυνατότητα να εγείρει ένα από τα πιο ακανθώδη, πιο λογοκριμένα και παραποιημένα ζητήματα: τα καθεστώτα των φυλακών και των βασανιστηρίων. Χρειάζεται να συζητηθούν τόσα πολλά, άμεσα και με προοπτική.

Τώρα υπάρχει ένας άνθρωπος να υποστηρίξετε, μέχρι το τέλος, αφού πάρα πολλοί παίζουν χωρίς όρια με την ίδια του τη ζωή.

Άννα,

5 Φεβρουαρίου 2023

(IT) La patria di Beccaria? Una patria di becchini

(EN) The homeland of Beccaria? A homeland of gravediggers

(ES) ¿La patria de Beccaria? Una patria de sepultureros

Πηγή: Ραδιοφράγματα

Prospero Gallinari πάντα παρών! (Ρέτζιο Εμίλια, 1/1/1951 – 14/1/2013)

Posted on 19/01/2023 by revconsciousness

★

PROSPERO GALLINARI
[Ρέτζιο Εμίλια 1/1/1951 – 14/1/2013]
ΠΑΝΤΑ ΠΑΡΩΝ!

[…] Ήμασταν σε πόλεμο, όπως εκείνοι οι δυστυχισμένοι φαντάροι που επιστρατεύονταν και στέλνονταν στο Βιετνάμ. Τέτοια ήταν η σύγκρουση σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Όλα ξεκίνησαν από το εργατικό κίνημα. Στις διαδηλώσεις μας για μια καλύτερη κοινωνική κατάσταση, ενάντια στην ανεργία, το Κράτος απάντησε με την επέμβαση των δυνάμεων καταστολής και ξυλοδαρμούς. Οι αντιδραστικές δυνάμεις απάντησαν με τη σφαγή της πιάτσα Φοντάνα. Σε εκείνο το σημείο, από τη μεριά μας, δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό από το να απαντήσουμε ένοπλα. Μια κυριολεκτική κήρυξη πολέμου […]

Τέλος μιας ιστορίας. Η Ιστορία συνεχίζεται…

Δέκα χρόνια μετά το θάνατο του Πρόσπερο Γκαλινάρι, αυτού του ξεχωριστού κομμουνιστή από την κόκκινη Εμίλια, κυκλοφόρησε πρόσφατα στην Ιταλία, από τις μιλανέζικες εκδόσεις PGreco, μια νέα εμπλουτισμένη επανέκδοση της αυτοβιογραφίας του “Ένας αγρότης στη μητρόπολη. Αναμνήσεις ενός αγωνιστή των Ερυθρών Ταξιαρχιών”, η οποία κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Διάδοση [Αθήνα, 2015].

H Επανάσταση είναι ένας ανθός που δεν πεθαίνει…

Στη Μνήμη του, μεταφράσαμε και δημοσιεύουμε την Εισαγωγή σ’ αυτήν την επανέκδοση, γραμμένη από τους συντρόφους & τις συντρόφισσες του. Πρόκειται για ένα πολύτιμο συλλογικό κείμενο, συνοπτικό και πυκνό, γραμμένο δέκα χρόνια μετά το θάνατο του “Gallo”, με πολιτική ειλικρίνεια, συντροφική ανθρωπιά και το βλέμμα στραμμένο εκεί που στόχευε πάντα και εκείνο αυτού του ξεχωριστού αγρότη στη μητρόπολη: στην επαναστατική προοπτική.

Αυτή η χρήσιμη επανέκδοση στα ιταλικά περιέχει και δυο συλλογικά κείμενα της δεκαετίας του 1990, με την υπογραφή του Πρόσπερο και άλλων πολιτικών κρατούμενων – πρώην μελών της επαναστατικής κομμουνιστικής οργάνωσης που σημάδεψε όσο λίγες την Ιστορία του ευρωπαϊκού “σύντομου 20ου αιώνα”, τα οποία θα μεταφραστούν προσεχώς στα ελληνικά και θα δημοσιευθούν στο prolprot.espivblogs.net

Πρόκειται για δύο απολογιστικά κείμενα, γραμμένα σε περιόδους προγενέστερες της συγγραφής και της έκδοσης της βιογραφίας του. Το πρώτο, με τον τηλεγραφικό τίτλο “Για τα χρόνια του Εβδομήντα” γράφτηκε στη ρωμαϊκή φυλακή Rebibbia το Γενάρη του 1994, ως μια συμβολή στην εκδήλωση που είχε διοργανώσει το Circolo Valerio Verbano με αφορμή την έκδοση του Franco Ottaviano: “Η επανάσταση μέσα στο λαβύρινθο” [“La rivoluzione nel labirinto”] (εκδ. Rubbettino, Μεσίνα. 1993). Το δεύτερο, συντάχθηκε μ’ αφορμή τη συμπλήρωση της πρώτης εικοσαετίας από την απαγωγή του Άλντο Μόρο και δημοσιεύθηκε στην καθημερινή εφημερίδα il manifesto στις 20/3/1998 με τιτλο “Οι ερωτήσεις της ιστορίας” [“Le domande della storia”].

Στη Μνήμη του, αναδημοσιεύουμε επίσης και το κείμενο της Προλεταριακής Πρωτοβουλίας ΠΡΟΣΠΕΡΟ ΓΚΑΛΙΝΑΡΙ: ΠΑΡΩΝ! που δέκα χρόνια μετά τη συγγραφή και δημοσίευση του, μεταφράστηκε στα ιταλικά και στάλθηκε ώστε να διαβαστεί -μαζί μ’ ένα σύντομο Προλεταριακό Χαιρετισμό από την Αθήνα– στην Εκδήλωση “Μεταξύ Παρελθόντος και Παρόντος“, για τη Bιβλιοπαρουσίαση αυτής της επανέκδοσης, η οποία θα πραγματοποιηθεί στη Ρώμη σήμερα Σάββατο 14 Γενάρη 2023 στο αυτοδιαχειριζόμενο κατειλημμένο κοινωνικό κέντρο Ex Snia και συνδιοργανώνεται από τη συνέλευση της κατάληψης, την πολιτική ομάδα Μilitant και τη συνέλευση του κατειλημμένου χώρου DeLolis Underground που στεγάζεται στη φοιτητική εστία του πανεπιστημίου La Sapienza.

“Fine di una storia. La Storia continua…
La Rivoluzione e’ un fiore che non muore…
Ciao Prospero.”

Προλεταριακή Πρωτοβουλία
Αθήνα, Γενάρης 2023

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΗ

Δέκα χρόνια πριν, στις 14 Γενάρη του 2013 πέθανε στην Ρέτζιο Εμίλια ο Πρόσπερο Γκαλινάρι. Χτυπημένος από το τελευταίο και μοιραίο καρδιακό επεισόδιο βρέθηκε κοντά στο σπίτι του, πεσμένος πάνω στο τιμόνι του αμαξιού του. Τελούσε σε καθεστώς κατ’ οίκον περιορισμού για λόγους υγείας. Όπως κάθε μέρα πήγαινε στην εταιρεία, όπου του είχε δοθεί άδεια εργασίας και δούλευε, εκτελώντας χρέη εργάτη.

Στην κηδεία του παραβρέθηκαν πολλά άτομα. Παλιοί στρατευμένοι των Κόκκινων Ταξιαρχιών [Brigate Rosse (ΒR)], ηλικιωμένα στέλεχη του ιταλικού επαναστατικού κινήματος, πολλοί από την Εμίλια που τον είχαν γνωρίσει στα νιάτα του και πάρα πολλοί νεολαίοι που είχαν μάθει να τον σέβονται, ακούγοντας τις συνεντεύξεις και διαβάζοντας το βιβλίο με τις αναμνήσεις του που τιτλοφορείται Ένας αγρότης στη μητρόπολη.

Έμοιαζε και ήταν όντως μια κηδεία από άλλους καιρούς. Μια μαρτυρία ενότητας και μια ευκαιρία για να δεθούν μαζί το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, στη μνήμη ενός ανθρώπου, η ακεραιότητα του οποίου υπήρξε απολύτως αδιαμφισβήτητη. Ήταν ένα γεγονός που ενόχλησε αρκετά. Ακολούθησε ένα καταιγισμός από καταδικαστικές δηλώσεις ενώ ασκήθηκαν μέχρι και διώξεις. Μα πως στάθηκε δυνατό έστω και να φανταστούμε ότι θα μπορούσαμε να θάψουμε μ’ αυτόν τον τρόπο, αυτόν τον νεκρό; Στη χώρα μας, υπάρχουν πράγματα που δεν πρέπει να τα κάνουμε. Ν’ ανοίγουμε το κολασμένο τσουκάλι της ιστορίας, όπως το έλεγε ο Μαρξ, μπορεί να είναι επικίνδυνο.

Πράγματι, η ιστορία είναι ένα πεδίο μάχης με διπλή έννοια, ως το πεδίο της πάλης μεταξύ των τάξεων, τόσο κατά τη διάρκεια της διεξαγωγής της όσο και στην εκ των υστέρων ανακατασκευή της. Αυτός ο ισχυρισμός, ή αν θέλουμε αυτή η ωμή αλήθεια, εκδηλώνεται -με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο- όταν γίνεται λόγος για τα ιταλικά χρόνια του Εβδομήντα. Με την απόσταση αρκετών δεκαετιών, φαίνεται ξεκάθαρη η πολιτική σημασία και η κοινωνική ευρύτητα της σύγκρουσης που παράχθηκε ανάμεσα στο προλεταριάτο και τη μπουρζουαζία. Όχι όμως τυχαία, μετά απ’ όλο αυτόν τον καιρό, οι πολεμικές μαίνονται ακόμα, χωρίς να λείπουν τα χτυπήματα, ανεβάζοντας στη σκηνή πάντοτε το ίδιο τροπάριο: η άρνηση -από πλευράς της κυρίαρχης τάξης- παραδοχής του γεγονότος ότι η εξουσία της τέθηκε υπό αμφισβήτηση από μια νέα γενιά κομμουνιστών, ριζωμένη στη κοινωνία, προτιθέμενη να δώσει μια χειροπιαστή έννοια στη λέξη επανάσταση.

Πρόκειται για έναν επαναλαμβανόμενο εξαναγκασμό. Μια εμμονή που ενίοτε, όπως στην περίπτωση της λεγόμενης παρασκηνιολογίας [dietrologia], αγγίζει τα όρια του γκροτέσκου. Αλλά δεν πρέπει να εκπλησσόμαστε. Πρόκειται για κάτι που ανταποκρίνεται σε μια βαθύτερη ανάγκη της μπουρζουαζίας, ν’ αντιλαμβάνεται τον εαυτό της ως οικουμενική τάξη και ως την τελευταία λέξη της ιστορίας. Η αθλιότητα, οι πόλεμοι και οι φασισμοί που το κοινωνικό σύστημα της παρήγαγε και εξακολουθεί να παράγει, δεν μετράνε. Η αστική τάξη εκθέτει περήφανη τα συντάγματα της, αδιάφορη για τις εξόφθαλμες αντιθέσεις ανάμεσα στα λόγια και τα έργα της. Φυσικά, το παιχνίδι τινάζεται στον αέρα όταν οι καταπιεσμένοι αποκτούν συνείδηση της πραγματικής συνθήκης τους, θέτοντας υπό αμφισβήτηση -με τρόπο ορθολογικό και οργανωμένο- την κεφαλαιοκρατία. Συνέβη πολλές φορές και θα συμβεί ξανά. Γι’ αυτό είναι χρήσιμη η ανάγνωση του Ένας αγρότης στη μητρόπολη. Γιατί είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που έζησε μέχρι τέλους μέσα στην τάξη του. Γιατί είναι ένα κεφάλαιο της ιστορίας μιας τάξης που -γνωρίζοντας πως να κρατάει δεμένα τα κομμάτια της- εξαπέλυσε και υπερασπίστηκε παράτολμες προκλήσεις, έτοιμη πάντοτε ν’ αρχίσει από την αρχή.

Εδώ, έχει νόημα να ειπωθεί κάτι για τον Πρόσπερο Γκαλινάρι. Η φύση στάθηκε μαζί του γενναιόδωρη, του έδωσε θάρρος, υπομονή, γνώση και θέληση. Ως τίμημα, μετά τα τριάντα του, απώλεσε λίγη από την υγεία του. Όμως τα εμφράγματα και τα ισχαιμικά δεν είχαν γονατίσει αυτόν τον Εμιλιάνο, από την κάτω Εμίλια. Διατηρούσε -χωρίς κόπο, ενστικτωδώς- την καλή του διάθεση. Μέσα από εκείνον, η τήρηση της συνέπειας έμοιαζε κάτι το απλό και ολοκληρωμένο. Δεν ήταν πεισματάρικη επιμονή. Δεν ήταν θρασεία έπαρση. Στον Πρόσπερο Γκαλινάρι, η σταθερότητα των τρόπων και των ιδεών αποκτούσε το νόημα της, μέσα από μια επιλογή που είχε γίνει μια για πάντα. Χωρίς μεταμέλειες. Χωρίς ελαφρότητες. Με τη μακρά πνοή του αγρότη και τη στεγνή ευθύνη του κομμουνιστή.

Πρόκειται για παραδειγματικά χαρακτηριστικά. Σήμερα είναι δόκιμο να το υπογραμμίζουμε, ενώπιον της πορείας μιας ζωής που βρίσκεται σμιλεμένη μέσα στο πλατύ πλινθόχτιστο της ταξικής πάλης. Ο Γκαλινάρι είχε γεννηθεί σε μια φτωχή οικογένεια και άρχισε να δουλεύει πολύ μικρός. Είχε μεγαλώσει με το μόχθο και την ικανοποιήση του ψωμιού που κατακτιέται από τα ίδια του τα χέρια. Όμως, σ΄ εκείνο το σπίτι και σ’ εκείνο το δικό του Ρέτζιο των χρόνων του Πενήντα, είχε διδαχθεί μια ανώτερη υπερηφάνεια. Εκείνη του συνειδητού προλεταριάτου. Εκείνη μιας δυνητικά διευθύνουσας τάξης, η οποία μέσα στο σύστημα του Τολιάτι, έβλεπε στην Κόκκινη Εμίλια τους πρώτους καρπούς της αντιφασιστικής μάχης, σφυρηλατώντας το οικοδόμημα του ιταλικού δρόμου προς το σοσιαλισμό.

Έλαχε στη μοίρα του Γκαλινάρι -και πολλών άλλων σαν κι εκείνον- να πρέπει να θέσουν υπό συζήτηση τα πάντα. Υπήρξαν σχίσματα, ρήξεις, αλληλοκατηγορίες και απογοητεύσεις. Το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα [Partito Comunista Italiano (PCI)] φάνταζε καθυστερημένο και διστακτικό μπροστά στο ρήγμα του 1968. Ένας ολόκληρος κόσμος χτύπαγε τις πόρτες του ευρωπαϊκού νεοκαπιταλισμού, ζητώντας αρκετά περισσότερα από ισότητα, ζητώντας απλώς την επανάσταση.

Ήταν πραγματικά μια ξεκάθαρη αποκοπή, η οποία παρέμεινε -μαζί με το προηγούμενα εφόδια- η προσωπική κληρονομιά του Πρόσπερο, κάτι που γινόταν εντελώς ξεκάθαρο, μέσα από τον ίδιο τον τρόπο της ύπαρξης του. Μπορούμε να σιχαινόμαστε τον γραφειοκράτη χωρίς να κηρύττουμε την απουσία της πειθαρχίας. Μπορούμε ν’ αντιπαρατεθούμε με την υποκρισία χωρίς να καταφεύγουμε στον ατομικισμό. Το σχολείο του κομμουνισμού της Εμίλια, με τα ευρύτερα θερμόμετρα του, δεν αποκηρύχθηκε ποτέ από τον Gallo, ο οποίος αποστρεφόταν αυθόρμητα τους σεχταρισμούς και τις εξτρεμιστικές μανίες της μικροαστικής τάξης. Όμως η αναγκαιότητα των ρήξεων, της γνώσης να βαδίζουμε, ακόμα και όντας λίγοι, να πηγαίνουμε αντίθετα στο ρεύμα, έμεινε σ’ εκείνον πάντοτε σε εγρήγορση, θρέφοντας μια ιδέα της πρωτοπορίας, που είχε τη γεύση μιας μοίρας που γινόταν αντιληπτή και αποδεκτή.

Όχι τυχαία, ο Πρόσπερο Γκαλινάρι έφερε όλη την αποφασιστικότητα του μέσα στις Kόκκινες Ταξιαρχίες. Σ’ αυτήν την οργάνωση συνέβαλε με το σύνολο των πεποιθήσεων του: με την έννοια του κόμματος, με την αντάρτικη αντίληψη και την ηθική μιας γενιάς που σκεφτόταν με τρόπο διεθνή και δεν φοβόταν να κόψει πίσω της τις γέφυρες. Δίχως άλλο, οι BR ήταν για εκείνον ένα σκληρό εργαλείο μέσα σε μια ριζική μάχη. Αποτελούσαν όμως και μια κοινότητα ανδρών και γυναικών, ενωμένων από μια επιλογή ζωής, η οποία έμπαινε κάθημερινά σε δοκιμασία. Η αλλαγή μιας πινακίδας σ’ ένα κλεμμένο αυτοκίνητο, η συμμετοχή στην απαγωγή του Άλντο Μόρο, η συγγραφή ενός πολιτικού ντοκουμέντου ή το καθάρισμα του κελιού μιας ειδικής φυλακής, ήταν καθήκοντα που αναλάμβανε με την ίδια αντιρητορική, συχνά πυκνά ειρωνική, αφοσίωση. Ήταν σε θέση να διδάσκεται και να το αποδέχεται χωρίς καμία δυσκολία, από κάποιον σύντροφο πιο άπειρο από εκείνον. Ήταν σε θέση να τον βοηθήσει με μια άξαφνη ευαισθησία, μαντεύοντας την ανθρώπινη πλευρά του προβλήματος.

Δεν υπερβάλουμε. Στον Γκαλινάρι δεν αρέσαν οι υπερβολές. Μιλάμε μονάχα για τον άνθρωπο, τον στρατευμένο, τον ταξιαρχίτη. Στις Κόκκινες Ταξιαρχίες έδωσε όλο του το είναι, με τη φυσικότητα που εκτελούνται τα βασικά καθήκοντα. Ακολούθησε ολόκληρη τη διαδρομή. Αρνήθηκε κάθε συμβιβασμό. Άπέφυγε να κρατήσει κάθε εύκολη απόσταση.

Γιατί εκείνος, όπως και πάρα πολλοί άλλοι επαναστάτες πριν από εκείνον, ήρθε αντιμέτωπος με την ήττα και ήταν ακριβώς μέσα στην ήττα που ο Πρόσπερο επέδειξε τις ιδιαίτερες αρετές του. Δεν καλλιέργησε απεχθείς πρόσωποκεντρισμούς. Δεν αρνήθηκε τη συζήτηση με όποιον αγνοούσε το ιδιαίτερο πλαίσιο των χρόνων του Εβδομήντα. H δική του αγωνία συμπυκνωνόταν στην αυθεντική μετάδοση μιας κληρονομιάς εμπειριών στις νέες γενιές. Γι’ αυτόν το λόγο -με την απουσία κάθε θυματοποίησης που τον χαρακτήριζε- ενθάρρυνε μέσα στα κινήματα μια μάχη για την απελευθέρωση των πολιτικών κρατούμενων. Γι’ αυτόν το λόγο -με την απόσταση που τον χώριζε από κάθε πρωταγωνιστισμό- εξήγησε, όπου του στάθηκε δυνατό, το νόημα μιας ιστορίας που λασπωνόταν από τα χτυπήματα των παρασκηνιολογιών, των κατευθυνόμενων παραποιήσεων και των κραυγαλέων ή πιο λεπτεπίλεπτων σχηματοποιήσεων.

Ναι, ο Πρόσπερο Γκαλινάρι ήταν ένα κομμουνιστής που -για να το πούμε με βαριές κουβέντες- ήξερε να σέβεται την έμφυτη ανωτερότητα της ιστορίας. Ήξερε όμως και ότι αυτός ο ορίζοντας δεν περιέχει ένα εξασφαλισμένο αίσιο τέλος και όλη του τη ζωή την έθεσε στην υπηρεσία μιας πρόκλησης που έπρεπε -φόρα τη φορά- να τεθεί, μέσα στα πάντοτε διαφορετικά πειράματα της συλλογικής δράσης.

Ας μιλήσουμε τέλος για το βιβλίο. Ο αναγνώστης του Ένας αγρότης στη μητρόπολη βρίσκεται ενώπιον μιας στοχασμένης ακολουθίας αναμνήσεων. Πρόκειται για αναμνήσεις κυρίως πολιτικές. Δεν λείπει όμως και η προσοχή στα πράγματα της ζωής, στις πάμπολλες σημασίες της καθημερινής ύπαρξης. Δεν πρόκειται απλώς για τη λύπη του στρατευμένου ή του φυλακισμένου για τη στέρηση των προσωπικών αισθημάτων, των χρωμάτων και των ήχων του κόσμου. Πρόκειται για τη σχέση με τη γη και τον αέρα, της σχέσης με την εναλλαγή των εποχών, εκείνου του κριτηρίου που είχε κληρονομήσει από τη συλλογική χειρωνακτικότητα της αγροτικής εργασίας. Στον Γκαλινάρι, όλα αυτά ήταν ριζωμένα στη ψυχή του, κάτι που δεν απώλεσε -σε καμία περίπτωση- κατά την διάρκεια του ταξιδιού του μέσα στη μητρόπολη. Αυτό που προέκυπτε ήταν μια ξεχωριστή ειλικρίνεια. Μια ειλικρίνεια, διόλου αφελής, την οποία ο αναγνώστης θα συναντήσει μέσα στις σελίδες του, εκεί όπου ο άνθρωπος, ο στρατευμένος και ο πολιτικός διευθύνοντας καταφέρνουν να συνομιλούν χωρίς παρωπίδες και ναρκισισμούς, με μια γλώσσα καθαρή και ειλικρινή που καθιστά αυτή τη μνήμη σε πολύτιμη, παραδίδοντας την στην ιστορία.

Πολύ συχνά γίνεται λόγος, και ορθά, για τα όρια και τους κινδύνους της αναμνησιολογίας. Για τις Β.R υπάρχει πολύ μεγάλη, ίσως υπερβολική, εξαιτίας και του γεγονότος ότι η απαγόρευση που κηρύχθηκε από την κυρίαρχη τάξη ως προς την ιστορική-πολιτική συζήτηση προσέδωσε στη διήγηση, στην ατομική αναφορά, στο λίγο ή πολύ αληθές αφήγημα των βιωμένων εμπειριών, ένα συμπληρωματικό -όχι πάντοτε θετικό- ρόλο. Μονάχα τώρα μερικοί ιστορικοί αρχίζουν να τίθενται σε κίνηση με τις ελάχιστες δόσεις επάρκειας. Σε κάθε περίπτωση, γίνεται αντιληπτή η έλλειψη μιας γενικής ματιάς, μιας πολύπλοκης ματιάς ικανής να συνδέσει την ιστορία της ένοπλης πάλης με το ευρύτερο πλαίσιο των ιταλικών και ευρωπαϊκών ταξικών αγώνων των χρόνων του Εβδομήντα, καθώς επίσης και με τη γενικότερη ιστορία του ιστορικού κομμουνισμού, στην οποία οι Κόκκινες Ταξιαρχίες εξ ολοκλήρου περιλαμβάνονται.

Αυτή είναι ίσως και η σημαντικότερη συμβολή του Ένας αγρότης στη μητρόπολη προς τον ενδιαφερόμενο αναγνώστη, τόσο τον στρατευμένο όσο επίσης και στον μελετητή που δουλεύει πάνω στο υλικό της ιστορίας. Οι Brigate Rosse ήταν μια επαναστατική κομμουνιστική οργάνωση. Γεννήθηκαν μέσα στην εργατική τάξη, με τον διακηρυγμένο στόχο να βρούν ένα δρόμο για την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας, μέσα στις νέες συνθήκες που είχαν δημιουργηθεί μεταπολεμικά από τον καπιταλισμό και την παγκόσμια συνθήκη. Βρέθηκαν αντιμέτωπες και αποπειράθηκαν να επιλύσουν τα κλασσικά προβλήματα του επαναστατικού μαρξισμού. Αναγκαστικά έπρεπε να εφεύρουν, αλλά το έκαναν μέσα σ’ ένα αυλάκι μακρύτερο και πλατύτερο από τη δική τους εμπειρία. Έγραψαν και θεωρητικοποίησαν, η σκέψη τους όμως συνδεόταν με μια διεθνή συζήτηση που εκτεινόταν πολύ πιο πέρα από τα ιταλικά σύνορα, στοχεύοντας στην επανεκκίνηση των ζητημάτων του λενινισμού μέσα στη χώρα της Κόκκινης Διετίας, της αντιφασιστικής Αντίστασης, του φοιτητικού Εξήντα Οκτώ και του εργατικού Εξήντα Εννιά.

Δεν ήταν ένα εύκολο καθήκον και το βιβλίο του Πρόσπερο Γκαλινάρι προσφέρει πολλά ερεθίσματα ώστε να γίνουν αντιληπτά τόσο τα προσόντα όσο και τα όρια των Κόκκινων Ταξιαρχιών. Σε κάθε περίπτωση, ο συγγραφέας δεν επιζητεί εκπτώσεις. Δεν παριστάνει τον σκληρό. Ούτε καν φορτώνει τις ευθύνες στην εποχή, τις ιδεολογίες και την μέγκενη του Χίλια Εννιακόσια που βρισκόταν παγιδευμένο μέσα στα απολυτοποιημένα καθήκοντα. Απλούστατα, ο Γκαλινάρι καταθέτει την υπερηφάνεια της ισχύος και της ενότητας, τη θλίψη για τους διαιρέσεις και τις διασπάσεις, τις ερωτήσεις που μια συλλογική ιστορία έθεσε στον ίδιο της τον εαυτό, αφήνοντας αυτές για κληρονομία στις επόμενες γενιές.

Εν τέλει, δεν δικαιούμαστε να θρέφουμε αυταπάτες. Θ’ ακούσουμε και πάλι να λένε ότι ο Πρόσπερο ήταν μονάχα ένας δολοφόνος, μην έχοντας εύκολες απαντήσεις, αφού σίγουρα εκείνος χρησιμοποίησε τη βία ενάντια σ’ εκείνον που θεωρούσε εχθρό του δικού του κόσμου. Θα διαβάσουμε μέχρι αηδίας ότι ενσάρκωσε το πρότυπο του φανατικού στρατευμένου και δεν θα ξεγελαστούμε, αφού εκείνος είχε απαρνηθεί αναμφίβολα τη βολική τελειότητα των αμερόληπτων ψυχών.

Η αλήθεια είναι ότι σ’ αυτόν τον κόσμο τον φτιαγμένο από καταπίεση και πόνο, ο Πρόσπερο Γκαλινάρι από μικρό παιδί πήρε κατά γράμμα τον κομμουνισμό, και τουλάχιστον άφησε το δάγκωμα των δοντιών του πάνω στο χέρι που μας βαράει εδώ και αιώνες. Είναι ένα καύχημα του προλεταριάτου που ξέρει να βγάζει τέτοια άτομα, αφού είναι σ’ αυτούς τους απαραίτητους, όπως τους έλεγε ο Μπρεχτ, που εναπόκειται η πιθανότητα μια μέρα να ξεπεραστούν τα σύνορα της αστικής κοινωνίας.

Γενάρης 2023
Οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες του Πρόσπερο

ΕΝΑΣ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΟΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Γι’ αυτή τη ρωμαϊκή βραδιά “μεταξύ παρελθόντος και παρόντος”, δέκα χρόνια μετά το θάνατο του Πρόσπερο Γκαλινάρι, για την παρουσίαση της νέας έκδοσης της βιογραφίας του “αγρότη στη μητρόπολη”, μεταφράσαμε στα ιταλικά αυτό το κείμενο που γράφτηκε το 2013 από την Προλεταριακή Πρωτοβουλία και δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΒΙΔΑ για την όξυνση του ταξικού ανταγωνισμού (15ο τεύχος. Aθήνα. Aπρίλης 2013).

Μαζί με το κείμενο στέλνουμε και τους θερμούς χαιρετισμούς σ’ όλους τους συντρόφους και τις συντρόφισσες, όλους τους άνδρες και τις γυναίκες στην Ιταλία που συνεχίζουν ν’ αντιστέκονται και ν’ αγωνίζονται ενάντια σ’ αυτόν το κόσμο τον φτιαγμένο από καταπίεση και εκμετάλλευση, πόλεμο, εξαθλίωση και θάνατο, ενάντια σ’ αυτό το κεφαλαιο-κρατικό-ιμπεριαλιστικό κτήνος που ρουφάει τις ζωές μας, ενάντια στο οποίο αυτός ο κομμουνιστής από την Εμίλια, σ’ όλη τη ζωή του, πολέμησε και αγωνίστηκε.

Από την αθηναϊκή μητρόπολη, σας χαιρετίζουμε με σφιγμένη τη γροθιά, εκφράζοντας την αμέριστη αλληλεγγύη μας στον αναρχικό σύντροφο Alfredo Cospito που μέσα από τη φυλακή μάχεται για τη ζωή ενάντια στο θάνατο, με το έσχατο όπλο στη διάθεση του, και σ’ όλους τους πολιτικούς κρατούμενους και κρατούμενες, σ’ όλους τους φυλακισμένους και τις φυλακισμένες που αγωνίζονται μέσα στις ιταλικές φυλακές.

Όπως είχε γραφτεί και διαβαστεί κι εκείνη τη χειμωνιάτικη ημέρα, δέκα χρόνια πριν στο Coviolo, από τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που μοιράστηκαν με τον Πρόσπερο τον πολιτικό αγώνα των Κόκκινων Ταξιαρχιών και τον εγκλεισμό στις ειδικές φυλακές:

Τέλος μιας ιστορίας. Η Ιστορία συνεχίζεται…

Προλεταριακή Πρωτοβουλία
Αθήνα, Γενάρης 2023.

ΠΡΟΣΠΕΡΟ ΓΚΑΛΙΝΑΡΙ: ΠΑΡΩΝ!

Στις 14 Γενάρη 2013 έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 62 χρόνων, ο Πρόσπερο Γκαλινάρι, κομμουνιστής μαχητής και μέλος του “ιστορικού πυρήνα” των Κόκκινων Ταξιαρχιών. Η διαδρομή του σκιαγραφεί με γλαφυρό τρόπο τη διαδρομή του επαναστατικού κινήματος στην Ιταλία, των χιλιάδων αγωνιστών και αγωνιστριών που δόθηκαν ολόψυχα και με ανιδιοτέλεια στον Αγώνα για την Επανάσταση και τον Κομμουνισμό.

Γεννημένος την πρωτοχρονιά του 1951 στην “κόκκινη” Ρέτζιο Εμίλια από μια κομμουνιστική οικογένεια χωρικών, από πολύ μικρή ηλικία θα γίνει μέλος της νεολαίας του ΙΚΚ (PCI). To 1968 δεν θ’ ανανεώσει την κάρτα μέλους. Είναι η εποχή που “το μεγαλύτερο Κ.Κ της δυτικής Ευρώπης” θα συνθηκολογήσει πλέον ολοφάνερα με το αστικό καθεστώς και θ’ αρχίσει να διαμορφώνει τη ρεβιζιονιστική γραμμή του “ιστορικού συμβιβασμού” και του “ειρηνικού περάσματος στο σοσιαλισμό”. Είναι η εποχή που χιλιάδες προλετάριοι θα επιλέξουν την εναντίωση σ’ αυτή την γραμμή και θ’ αποπειραθούν τη έφοδο στον ουρανό. Είναι η εποχή που το Κόμμα πρόσταζε “θυσίες για την ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας” και το Κίνημα απαντούσε: “Τι θέλουμε; Τα θέλουμε όλα!”. Μέσα σ’ αυτο το συγκρουσιακό κλίμα ο Πρόσπερο, ο νεαρός “χωρικός στη Μητρόπολη” θα ενταχθεί στην Μητροπολιτική Πολιτική Συλλογικότητα (CPM) του Μιλάνου και από εκεί μαζί με τους συντρόφους και τις συντρόφισσες του θα σχηματίσουν τις πρώτες Κόκκινες Ταξιαρχίες.

Η πορεία του θα δεθεί άρρηκτα με την ιστορία της οργάνωσης. Θα συλληφθεί το 1974 στο Τορίνο, θα δηλώσει πολιτικός κρατούμενος και το Γενάρη του 1977 θα καταφέρει ν’ αποδράσει από τις φυλακές του Τρεβίζο. Το 1978 θα λάβει μέρος στην επιχείρηση της απαγωγής του Άλντο Μόρο και τα καθεστωτικά ΜΜΕ θα τον σκιαγραφήσουν για χρόνια ως τον “εκτελεστή του χριστιανοδημοκράτη ηγέτη”, μια κατηγορία την οποίο ο ίδιος ουδέποτε ούτε θ’ αρνηθεί ούτε θα επιβεβαιώσει. Θα συλληφθεί και πάλι το Σεπτέμβρη του 1979 στη Ρώμη, μετά από ανταλλαγή πυροβολισμών βαριά τραυματισμένος. Κατά τη διάρκεια της πολυετούς κράτησης του στις φυλακές υψίστης ασφαλείας, όπου ούτε θα “μετανοήσει” ούτε θα “διαχωριστεί”, θα υποστεί πολλαπλά καρδιακά εμφράγματα. Το 1984 όντας κρατούμενος θα γράψει μαζί με τους Αντόνι Κόι, Μπρούνο Σεγκέτι και Φραντσέσκο Πιτσιόνι το βιβλίο “Πολιτική και Επανάσταση”, ένα πυκνό έργο που θ’ αποτελέσει τη θεωρητική βάση αυτού που θα οριστεί σχηματικά ως δεύτερη θέση των Κόκκινων Ταξιαρχιών – Μαχόμενου Κομμουνιστικού Κόμματος (BR-PCC) και θα οδηγήσει στο σχηματισμό της Ένωσης Μαχόμενων Κομμουνιστών (BR-UCC).

To 1996, η ιταλική αστική δικαιοσύνη διέκοψε την ποινή του για λόγους υγείας, φοβούμενη το κόστος του θανάτου του μέσα στις φυλακές, ενώ λίγο καιρό αργότερα και ως το τέλος της ζωής του θα τεθεί σε κατ’ οίκον περιορισμό με τη δυνατότητα μετακίνησης του αποκλειστικά για λόγους εργασίας. Ουσιαστικά, 34 χρόνια μετά τη σύλληψη του εξακολουθούσε να ζει σε καθεστώς ομηρίας. Οι παρεμβάσεις μνήμης που έγιναν σε διάφορες γωνιές της ιταλικές επικράτειας μετά το θάνατο του, και η κηδεία του που πραγματοποιήθηκε στις 19 Γενάρη 2013 στο χωριό του Κοβιόλο με την παρουσία εκατοντάδων συντρόφων και συντροφισσών σήκωσε ένα τρομολαγνικό κουρνιαχτό από πλευράς των καθεστωτικών ΜΜΕ και των αστών δημοσιολόγων που μίλησαν “για τη νεκρανάσταση του κλίματος των μολυβένιων χρόνων” και για τους “κινδύνους που προκύπτουν από την εξιδανίκευση της εικόνας ενός τρομοκράτη”. Μια απτή απόδειξη του φόβου που σπέρνει στην αστική τάξη και τα κράτη της η φιγούρα ενός προλετάριου, ενός κομμουνιστή, ενός επαναστάτη, ακόμα και νεκρού…

Προλεταριακή Πρωτοβουλία
Αθήνα, χειμώνας 2013.

Πηγή: Προλεταριακή Πρωτοβουλία

Omar Nioi – Scripta Manent: Μια πολιτική δίκη ενάντια σε 20 χρόνια ιστορίας του επαναστατικού αναρχισμού

Posted on 02/01/2023 by revconsciousness

Επιστολή – Παρέμβαση του αναρχικού συντρόφου απο τη Σαρδηνία Omar Nioi (που καταδικάστηκε στη δίκη της επιχείρησης “Scripta Manent”) στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα (Α.Σ.Ο.Ε.Ε.) στις 19 Δεκέμβρη 2022 σχετικά με τον αναρχομηδενιστή απεργό πείνας Alfredo Cospito.

Διοργάνωση:
Αναρχικό Στέκι Ναδίρ(Θεσσαλονίκη),
Μεταφραστικό εγχείρημα blessed-is-the-flame.espivblogs.net,
Σύντροφοι-Συντρόφισσες.
Την μετάφραση από τα ιταλικά έκανε η Ομάδα Αντιπληροφόρησης Ραδιοφράγματα. (radiofragmata.nostate.net)

Πρώτα απ‘ όλα, ένας χαιρετισμός σε όλους/ες τους/ις συντρόφους/ισσες που ήταν παρόντες/ούσες σε αυτή την πρωτοβουλία, ένας χαιρετισμός και ένα ιδιαίτερο ευχαριστώ στους/ις συντρόφους/ισσες που την προώθησαν. Μέχρι σήμερα, η ύφανση των διεθνών σχέσεων, ανταλλαγών και συγκρίσεων, εξακολουθεί να αποτελεί, όπως και στο παρελθόν, απαραίτητο στοιχείο και πάντα ζωντανό κομμάτι του επαναστατικού αναρχισμού, ώστε να ενδυναμώνουμε τις προθέσεις μας.

Scripta Manent:

Μια πολιτική δίκη ενάντια σε 20 χρόνια ιστορίας του επαναστατικού αναρχισμού

Τα γεγονότα:

Κατά την αυγή της 6ης Σεπτεμβρίου 2016, 32 σύντροφοι/ισσες σε όλη την επικράτεια του ιταλικού κράτους αφυπνίζονται από την πολιτική αστυνομία (DIGOS). Το αποτέλεσμα του πρώτου μέρους της αστυνομικής επιχείρησης με την ονομασία «Scripta Manent», που διέταξε η Εισαγγελία του Τορίνο μέσω του ανακριτή της Roberto Maria Sparagna, είναι 15 ύποπτοι/ες και 7 συλλήψεις. Από την άλλη, ένας όγδοος αναρχικός, υπεύθυνος του εκδοτικού έργου του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού (που έχει πλέον κλείσει), συλλαμβάνεται μετά από κατ’ οίκον έρευνα εναντίον του, στην οποία βρέθηκαν μπαταρίες και ένα εγχειρίδιο ηλεκτρολόγου. Εκτός από τους συντρόφους Alfredo Cospito και Nicola Gai, οι οποίοι βρίσκονται ήδη στη φυλακή από το 2012 έχοντας δικαστεί και καταδικαστεί για τον τραυματισμό του Roberto Adinolfi, (Διευθύνοντος Συμβούλου της Ansaldo Nucleare) δράση που ανελήφθη από τον “Nucleo Olga της FAI / FRI”, οι σύντροφοι/ισσες Alessandro, Marco, Danilo, Valentina και Anna συλλαμβάνονται. Για τους συντρόφους/ισσες, ενεργοποιούνται για διάφορους λόγους τα άρθρα 270 bis (περί σύνδεσης με τρομοκρατικούς σκοπούς), 280 bis (περί τρομοκρατικής ενέργειας με θανατηφόρους ή εκρηκτικούς μηχανισμούς) και 285 (περί Σφαγής), τα οποία είναι υπό αμφισβήτηση ξεκινώντας από το μακρινό 2003 και όντας όλα σχετικά με μια σειρά επιθέσεων που υπογράφηκαν συγκεκριμένα από την “Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία” μέσω των πυρήνων FAI/Narodnaya Volya(FAI/Λαϊκή Θέληση), την “Cooperativa Artigiana Fuoco e Affini( FAI/Συνεργασία Πυρός και Τεχνουργημάτων (Περιστασιακά Θεαματική),)”, την “FAI/RAT (FAI/Ανώνυμη Χαοτική Ανταρσία)” και την “Nucleo Olga FAI/FRI”( FAI/IRF Πυρήνας Όλγα).

Έτσι, γίνεται η πολλοστή έρευνα για την Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία, μια ακόμα προσπάθεια ψαρέματος στο σκοτάδι μόνο και μόνο για να εξασφαλίσουν έναν μισθό, ο οποίος μεταξύ της περιόδου της έρευνας και της δίκης, κάνει όσο το δυνατόν περισσότερους υπηρέτες του Κράτους να παχαίνουν τις τσέπες τους. Κατά τους πρώτους μήνες αυτής της επιχείρησης, στους/ις συλληφθέντες/είσες συντρόφους/ισσες έχουν επιβληθεί απαγορεύσεις συνάντησης μεταξύ τους, λογοκρισία αλληλογραφίας, πλήρης απομόνωση και αρκετές μεταφορές. Τον Απρίλιο του 2017, με την ανακοίνωση περάτωσης των ερευνών – για όσους/ες συνελήφθησαν και βρίσκονταν υπό έρευνα τον Σεπτέμβριο του 2016 – προστίθεται, εκτός από τα εγκλήματα που είχαν αμφισβητηθεί προηγουμένως, σε 12 από τους/ις 17 αρχικούς/ές κατηγορούμενους/ες το άρθρο 414 του ποινικού κώδικα (περί υποκίνησης σε διάπραξη εγκληματικής ενέργειας με τρομοκρατικούς σκοπούς) ως δημιουργούς ή/και διακινητές του έργου του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού, της εφημερίδας και του ιστολογίου, κάνοντας ρητή αναφορά σε ορισμένα άρθρα γνώμης και άλλα άρθρα από το Νο0 έως το Νο3. Όσον αφορά το αδίκημα της υποκίνησης σε έγκλημα, αναφέρεται, επίσης, η επιβαρυντική περίσταση για «τέλεση της πράξης μέσω υπολογιστή και τηλεματικών εργαλείων».

Στις 2 Ιουνίου του 2017 έφτασε το δεύτερο μέρος της έρευνας για την υπόθεση Scripta Manent. Άλλοι 7 αναρχικοί ερευνηθήκαμε με βάση το 270 bis και το άρθρο 414 του ποινικού κώδικα με την υποψία της σύνταξης (και όχι μόνο) του εγχειρήματος του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού και των ιστολογίων του RadioAzione και Anarhija.info, όπου όλες οι κατηγορίες αφορούν το 270 bis (περί ανατρεπτικής σύνδεσης με τρομοκρατικούς σκοπούς) – σε αντιδιαστολή με τους αναρχικούς συντρόφους που ερευνήθηκαν στο πρώτο μέρος της Scripta Manent σε σχέση με τη FAI – κι εκτός από το άρθρο 414 (περί υποκίνησης σε εγκληματική ενέργεια πάντα με σκοπό την τρομοκρατία) για μεταφράσεις ανακοινώσεων, προετοιμασία, υποκίνηση, ηθική αυτουργία, σύλληψη και διάδοση πάντα μέσω ιστότοπων και εφημερίδων αναρχικού ιδεολογικού προπαγανδιστικού υλικού που έγκειται σε πλαίσια“αγωνιστών της εξέγερσης” και συλλογή χρημάτων για την υποστήριξη φυλακισμένων συντρόφων/ισσών. Πέραν της περαιτέρω κατηγορίας, οι 2 από τους 7 που αναφέρονται παραπάνω κατηγορούνται και σε σχέση με το άρθρο 280 του ποινικού κώδικα για την εύρεση έντυπου υλικού, κατά τη διάρκεια των ερευνών το Σεπτέμβριο του 2016, μαζί με άλλο υλικό που δημοσιεύθηκε στον Αναρχικό Μαύρο Σταυρό και για αντίγραφο της ανάληψης ευθύνης της επίθεσης στο δικαστήριο της Civitavecchia τον Ιανουάριο του 2016, υπογεγραμμένο από την F.A.I / F.R.I. /Πυροτεχνική επιτροπή για μια αξιοσημείωτη χρονιά.

Λίγες ημέρες αργότερα, στην προκαταρκτική ακρόαση της 5ης Ιουνίου 2017, τα δύο μέρη της έρευνας ενώθηκαν, στέλνοντας τους/ις πάντες/πάσες σε δίκη, χωρίς να αλλάξει καμία από τις διάφορες κατηγορίες. Πρακτικά, μετά από ένα χρόνο ελέγχου, λογοκρισίας (μέσω συστηματικών αποκλεισμών και κατασχέσεων της αλληλογραφίας των συλληφθέντων/εισών συντρόφων/ισσών, η οποία εισήλθε απευθείας στους φακέλους του Εισαγγελέα και προστέθηκε στα έγγραφα κατά την προκαταρκτική ακρόαση) και παρακολούθησης του κόσμου της αλληλεγγύης, ο Εισαγγελέας και η αστυνομία κατάφεραν να εντάξουν στην έρευνα ακόμη και εκείνους/ες που συνέχισαν να διατηρούν επαφή με τους/ις κρατούμενους/ες και συνέχισαν τη συντακτική δραστηριότητα.

Η δίκη σε πρώτο βαθμό:

Κατά τη διάρκεια του Ιουλίου του 2017 πραγματοποιήθηκε η προκαταρκτική ακρόαση. Η δίκη για όλους/ες ξεκίνησε στις 16 Νοεμβρίου 2017 στην ειδική δικαστική αίθουσα της φυλακής του Τορίνο. Μετά από περισσότερο από ένα χρόνο ατελείωτων ακροάσεων, στις οποίες η εισαγγελία πήγε να ψαρέψει ακόμη και από παλιές αντι-αναρχικές έρευνες (μεταξύ της δεκαετίας του 90’ και τις αρχές του 2000) ανακαλώντας τα τελευταία τριάντα χρόνια επαναστατικού αναρχισμού στην Ιταλία, με το ιστορικό των επιθέσεων που υπέγραψε η FAI, τη διαδοχή μαρτύρων κατηγορίας, με τεχνικούς εμπειρογνώμονες της εισαγγελίας και της υπεράσπισης, το Μάρτιο του 2019 έφθασαν οι αποφάσεις καταδίκης από τον Εισαγγελέα και τον Απρίλιο του ίδιου έτους οι καταδίκες σε πρώτο βαθμό .Ο Alfredo καταδικάστηκε σε 20 χρόνια, κρίθηκε υπεύθυνος για την κατοχή και τη μεταφορά εκρηκτικών υλών σε σχέση με τη βόμβα στο Parco Ducale στο RIS της Πάρμας το 2005 (αθωώθηκε για την κατηγορία της επίθεσης, λόγω «αδύνατου εγκλήματος» επειδή ο διακόπτης της βόμβας ήταν απενεργοποιημένος), του ταχυδρομικού πακέτου βομβών που στάλθηκε στον τότε δήμαρχο της Μπολόνια Cofferati το 2005 (καταδικάστηκε για την επίθεση συν την κατοχή και τη μεταφορά εκρηκτικών υλών), των επιθέσεων με πολλαπλούς εκρηκτικούς μηχανισμούς στη σχολή των Carabinieri στο Fossano το 2006 και στην περιοχή Crocetta στο Τορίνο το 2007 (έγκλημα που επισύρει την κατηγορία της σφαγής και επιδεινώθηκε από το γεγονός ότι ο στόχος ήταν η αστυνομία· η επιβαρυντική περίσταση των πολιτικών κινήτρων έχει μειωθεί), της αποστολής δεμάτων-βομβών στον τότε δήμαρχο του Τορίνο, Chiamparino, στον διευθυντή της εφημερίδας Torino Cronaca, Giuseppe Fossati, και στην εταιρεία COEMA Edilità το 2006. Αναφέρεται, επίσης, ως υποστηρικτής της FAI, αναγνωρισμένης ως ανατρεπτικής οργάνωσης με σκοπό την τρομοκρατία. Η επιβαρυντική περίσταση του διεθνισμού έχει μειωθεί. Η Anna καταδικάστηκε σε 17 χρόνια για τις βόμβες σε Crocetta και Fossano και για την ταχυδρομική βόμβα του 2006, καθώς και για ανατρεπτική σύνδεση με σκοπό την τρομοκρατία, όπως η υποστήριξη της FAI. Ο Nicola καταδικάστηκε σε 9 χρόνια για ανατρεπτική σχέση με σκοπό την τρομοκρατία. Ο Marco και ο Sandro καταδικάστηκαν σε 5 χρόνια για συμμετοχή σε ανατρεπτική οργάνωση με σκοπό την τρομοκρατία. Όλοι/ες οι άλλοι/ες κατηγορούμενοι/ες αθωώθηκαν. Όλοι/ες οι καταδικασθέντες/είσες παραμένουν στη φυλακή, ενώ ο Danilo αποφυλακίζεται και η Valentina είναι σε κατ’ οίκον περιορισμό.

Διαδικασία ένστασης:

Η πρώτη ακρόαση της έφεσης της δίκης Scripta Manent είχε οριστεί για την 1η Ιουλίου 2020 στο καταφύγιο της φυλακής του Τορίνο. Οι κρατούμενοι/ες κατηγορούμενοι/ες θα βρίσκονταν εκεί μέσω τηλεδιάσκεψης, όπως και σε όλες τις τελευταίες ακροάσεις πρώτου βαθμού. Στην πραγματικότητα, κατά την περίοδο των προκαταρκτικών ακροάσεων δεν υπήρχε ακόμη νομοθεσία που να επιβάλλει την σύνδεση μέσω τηλεδιάσκεψης. Στην συνέχεια, κατά την αρχή των ακροάσεων πρώτου βαθμού, πέρασε ο νόμος, αλλά έδωσε ένα χρόνο περιθώριο στις φυλακές και στα δικαστήρια για να προσαρμοστούν, επιβάλλοντας εκείνη τη χρονιά προσαρμογή της τηλεδιάσκεψης μόνο στους/ις κατηγορούμενους/ες που κατηγορούνται ότι βρίσκονται στην κορυφή των «οργανώσεων». Μετά την περίοδο του ενός έτους, η σύνδεση μέσω τηλεδιάσκεψης εφαρμόστηκε σε όλους/ες, όπως είχε προβλεφθεί. Το μεγαλύτερο μέρος της ακροαματικής διαδικασίας μονοπωλήθηκε από την συζήτηση επί των διαφόρων ενστάσεων που παρουσίασαν οι συνήγοροι υπεράσπισης επί της έφεσης για τους/ις συντρόφους/ισσες που αθωώθηκαν σε πρώτο βαθμό, την οποία παρουσίασε ο P.M. Sparagna. Ειδικότερα, ήταν προφανές ότι ο ίδιος δεν είχε τηρήσει τις προθεσμίες για την υποβολή της προσφυγής του, αλλά διαπιστώθηκε ο εκ νέου υπολογισμός από τους δικαστές αργά το απόγευμα που η προσφυγή ήταν ακόμα έγκυρη… η διαδικασία συνεχίστηκε επομένως και για τους/ις κατηγορούμενους/ες που αθωώθηκαν πρωτοδίκως. Κατά τις επόμενες ακροάσεις, ζήτησε την καταδίκη για όλους/ες, αρνούμενος την αναγνώριση του “ne bis in idem” (δηλαδή το ότι έχουν ήδη δικαστεί για τα ίδια εγκλήματα)· απαίτησε, επίσης, τη μη αναγνώριση γενικών ελαφρυντικών για όλους/ες και, συγκεκριμένα, την συνέχιση του αδικήματος όσον αφορά τη ζημιά στον Adinolfi. Απαίτησε, ακόμη, την αναγνώριση του εγκλήματος περί σφαγής για την επίθεση στο RIS στην Πάρμα.

Στις 24 Νοεμβρίου 2020 εκδόθηκε η απόφαση του εφετείου.

Anna: 16 έτη και 6 μήνες (πρωτοβάθμιο: 17 έτη)
Alfredo: 20 έτη (όπως και στο πρωτοβάθμιο)
Nicola: 1 έτος και 1 μήνας (πρωτοβάθμιο: 9 έτη), σε συνέχεια της ποινής του με δικαίωμα αναίρεσης σε 8 χρόνια, 8 μήνες και 20 ημέρες για την επίθεση κατά του Adinolfi.
Alessandro: αθωώθηκε από όλες τις κατηγορίες (πρωτοβάθμιο: 5 χρόνια).
Marco: απαλλάχθηκε από την κατηγορία της «ανατρεπτικής σχέσης με σκοπό την τρομοκρατία και ανατροπή της δημοκρατικής τάξης» (πρωτοβάθμιο: 5 έτη), αλλά καταδικάστηκε σε 1 έτος και 9 μήνες για «υποκίνηση σε εγκληματική ενέργεια» σε σχέση με τον «Αναρχικό Μαύρο Σταυρό».

Η καταδίκη για «ανατρεπτική σχέση με σκοπό την τρομοκρατία και την ανατροπή της δημοκρατικής τάξης» επιβεβαιώθηκε μόνο για την Anna, τον Alfredo και το Nicola. Οι σύντροφοι Nicola, Alessandro και Marco αποφυλακίστηκαν.

Επιπρόσθετα με το δικαστήριο σε πρώτο βαθμό, εκδόθηκαν εννέα άλλες ποινές, που αφορούσαν επίσης όσους συντρόφους κατηγορήθηκαν για «υποκίνηση σε εγκληματικές ενέργειες». Καταδίκες που αφορούν, για διάφορους λόγους, την έκδοση του “Αναρχικού Μαύρου Σταυρού”, του περιοδικού και της ιστοσελίδας και τη διαχείριση ορισμένων άλλων ιστοτόπων, για τους οποίους είχαν κατηγορηθεί στην αρχική διαδικασία. Οι ποινές, αυτές, κυμαίνονται μεταξύ 2 ετών και 6 μηνών για τον Gioachino Somma έως 1 έτους και 9 μηνών για την/ους Erika, Omar, Alessandro και Lello. Εκτός από τον Alessandro, εννέα άλλοι/ες αναρχικοί/ές σύντροφοι/ισσες απαλλάχθηκαν από όλες τις κατηγορίες, συμπεριλαμβανομένου του Danilo που βρισκόταν στη φυλακή από τις 6 Σεπτεμβρίου του 2016 και αποφυλακίστηκε με αθώωση στο πρωτοβάθμιο στις 24 Απριλίου 2019 και της Βαλεντίνας που βρισκόταν στη φυλακή και στη συνέχεια σε κατ’ οίκον περιορισμό την ίδια περίοδο, η οποία επίσης αποφυλακίστηκε με αθώωση στο πρωτοβάθμιο. Οι άλλοι/ες σύντροφοι/ισσες που κατηγορήθηκαν αφέθηκαν ελεύθεροι/ες.

Το Ανώτατο Δικαστήριο:

Τον περασμένο Ιούλιο το Ανώτατο Δικαστήριο αναδιαμόρφωσε την κατηγορία της εκρηκτικής επίθεσης εναντίον της σχολής των Καραμπινιέρων στο Fossano (Cuneo), η οποία πραγματοποιήθηκε στις 2 Ιουνίου του 2006 και ανελήφθη από την “FAI/Ανώνυμη Χαοτική Ανταρσία”, σε κατηγορία περί «πολιτικής σφαγής» (άρθρο 285 του ποινικού κώδικα), παραπέμποντας στο ελεγκτικό δικαστήριο του Τορίνο τον σύντροφο Alfredo Cospito και την συντρόφισσα Anna Beniamino για τον επανυπολογισμό της ποινής με κίνδυνο ισόβιας κάθειρξης. Η ισόβια κάθειρξη είναι η βασική ποινή που επιβάλλει ο ποινικός κώδικας όσον αφορά τις προβλέψεις περί πολιτικής σφαγής στην Ιταλία. Μετά την επανεκδίκαση του εγκλήματος, το Ανώτατο Δικαστήριο ανέβαλε το Εφετείο ακριβώς για να επανακαθορίσει τις ποινές. Η ακροαματική διαδικασία που θα κρίνει το μέγεθος της καταδίκης έχει οριστεί στο Τορίνο για τις 5 Δεκεμβρίου του 2022.

Στις 5 Δεκεμβρίου, που μόλις πέρασε, πραγματοποιήθηκε η ακροαματική διαδικασία της έφεσης της δίκης Scripta Manent εναντίον του Alfredo Cospito και της Anna Beniamino. Ο γενικός εισαγγελέας ζήτησε 27 χρόνια και ένα μήνα για την Anna και ισόβια κάθειρξη με 12 μήνες ημερήσιας απομόνωσης για τον Alfredo, ξεπερνώντας ακόμη και τα προηγούμενα αιτήματα του P.M. Sparagna, τα οποία σήμαιναν για τον Alfredo 30 χρόνια.

Το Εφετείο του Τορίνο παρέλειψε να εκδώσει την καταδικαστική απόφαση και επόμενος στόχος είναι το Συνταγματικό Δικαστήριο: Οι δικαστές του Τορίνο ρωτούν αν είναι νόμιμο να υποχρεωθούν να μην αναγνωρίζουν ελαφρυντικά στον Alfredo Cospito λόγω του ποινικού του μητρώου. Αυτό είναι που στην πραγματικότητα, θα υποχρέωνε να καταδικάσουν τον Alfredo σε ισόβια κάθειρξη, ακόμη και για μια πράξη που δεν προκάλεσε ούτε θανάτους ούτε τραυματισμούς.

Στις 19 Δεκεμβρίου πραγματοποιήθηκε νέα ακρόαση στο Τορίνο, μια επίσημη ακρόαση με στόχο να γίνει επεξεργασία της ερώτησης που είχε υποβληθεί προς διαβούλευση.

Ο Alfredo και η Anna παρενέβησαν με αυθόρμητες δηλώσεις που μέχρι σήμερα θα είστε σε θέση να διαβάσετε, καθώς μεταφράζονται και διαδίδονται διεθνώς. Ο Alfredo επανέλαβε ότι θα συνεχίσει την απεργία πείνας που ξεκίνησε στις 20 Οκτωβρίου 2022 μέχρι την τελευταία του πνοή ενάντια στο 41 bis και την ισόβια κάθειρξη και η Anna επεσήμανε ότι όποιος/α έχει τουλάχιστον κριτική σκέψη θα είναι σε θέση να εντοπίσει τους υποκινητές και τους εκτελεστές της εξόντωσης του Alfredo. Οι παρευρισκόμενοι/ες στην αίθουσα του δικαστηρίου υποδέχτηκαν τον/ην κατηγορούμενο/η σύντροφο/ισσα με συνθήματα και φωνές.

Τελειώνοντας με αυτό τη σύντομη περίληψη και ανάλυση σχετικά με το ποια ήταν η διαδικασία της υπόθεσης Srcipta Manent, θα προσπαθήσω να αναφερθώ στην ουσία της διάταξης του καθεστώτος 41 bis στον σύντροφο μας Alfredo, στην απεργία πείνας του και στη διεθνή κινητοποίηση σε αντιστοιχία με όποιο προηγούμενο έχει δημιουργηθεί. Αναφέρω μια πρόσφατη συμβολή μου στη συζήτηση, με τις απαραίτητες αλλαγές για την περίσταση. Αν και θα υπάρξουν περισσότερες διευκρινίσεις σχετικά με αυτό από τους συντρόφους της αναρχικής εφημερίδας Vetriolo, σε σχέση με το τι σήμανε η “Επιχείρηση Sibilla” για τους ίδιους και ιδίως για τον Alfredo.

Η σημασία της επαναστατικής αλληλεγγύης.
Με τον αναρχικό Alfredo Cospito, την πορεία του και τις θέσεις του.

“Θέλουμε ένα παρόν που ν’ αξίζει να βιώνεται, κι όχι απλώς να θυσιάζεται στη μεσσιανική προσδοκία ενός μελλοντικού επίγειου παραδείσου. Γι’ αυτό βαλθήκαμε να μιλάμε στην πράξη για μιαν αναρχία που πραγματώνεται τώρα, όχι αύριο. Το “όλα με τη μία” είναι ένα στοίχημα, ένα παιχνίδι στο οποίο έχουμε ριχτεί, όπου το διακύβευμα είναι η δική μας η ζωή, η ζωή ολωνών, ο δικός μας ο θάνατος, ο θάνατος ολωνών»…»

– Pierleone Mario Porcu

Εκείνο το πρωινό της 7ης Μαΐου του 2012 στη Γένοβα, οπότε συμπληρώθηκε ο γεμιστήρας ενός παλιού πιστολιού Tokarev, το οποίο στη συνέχεια αφού σφίχτηκε σε μια γροθιά, πυροβόλησε στα πόδια του Διευθύνοντος Συμβούλου της Ansaldo Nucleare, Roberto Adinolfi, δεν υπήρχαν μόνο δύο αναρχικοί της δράσης, ο Nicola Gai και o Alfredo Cospito, αλλά υπήρχε το πιο ζωντανό και πραγματικό κομμάτι του επαναστατικού αναρχισμού που μετουσιώνεται σε δράση. Ο «Πυρήνας Όλγα» μέσω της Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας, εκείνη την ημέρα έκοψε τις γέφυρες με το παρόν και, στην συνέχεια, με την ακινησία του πραγματικού, όπου ο αναρχισμός και η υποχώρησή του τείνει προς όλο και πιο καθοδικούς τόνους. Μετά τη Φουκουσίμα εμφανίζεται η επιστροφή του πυρηνικού φαντάσματος στην Ευρώπη, όπως η πίσω όψη της τραγωδίας που βασανίζει τον πλανήτη, τη φύση, τον άνθρωπο, των ίδιων τραγωδιών που πυροδοτούν έντονα συναισθήματα στις καρδιές μας. Δεν υπάρχουν αφαιρέσεις, δεν υπάρχουν έννοιες: αλλά υπάρχουν άνδρες που συνεχίζουν aμείλικτα την τρελή και αυτοκαταστροφική πορεία τους, υπάρχουν δομές που καθιστούν δυνατή την πρόοδο του θανάτου, υπάρχουν σκλάβοι που προστατεύουν ο ένας τον άλλον με όπλα. Και αυτοί οι άνδρες, αυτές οι δομές, έχουν όνομα και διεύθυνση.

Μετά από αυτή την ενέργεια, ο Nicola και ο Alfredo συνελήφθησαν, δικάστηκαν και ανέλαβαν την ευθύνη της πράξης τους με υπερηφάνια στη δικαστική αίθουσα. Επισημαίνοντας πως η καταστροφική άμεση δράση και η ένοπλη υπόθεση ήταν ακόμα γεγονότα τόσο αληθινά όσο απαραίτητη ήταν κι η υπεράσπισή τους από τους/ις αναρχικούς/ές. Μετά από δέκα χρόνια φυλάκισης, στις 5 Μαΐου του 2022, ο Alfredo έλαβε ειδοποίηση για τη μεταφορά του από το καθεστώς “Υψίστης Ασφαλείας 2” στο “41 bis”. Στις 6 Ιουλίου του 2022, το Ελεγκτικό Δικαστήριο επαπροσδιόρισε την εκρηκτική επίθεση εναντίον της σχολής των Καραμπινιέρων στο Fossano τον Ιουνίο του 2006, της οποίας η ευθύνη ανελήφθη από τον πυρήνα FAI/Ανώνυμη Χαοτική Ανταρσία, για την οποία κατηγορήθηκαν η συντρόφισσα Anna Beniamino και ο σύντροφος Alfredo Cospito, σε «Πολιτική Σφαγή», αναφερόμενοι σε έναν επανυπολογισμό της ποινής που θα μπορούσε να προβλέπει και ισόβια κάθειρξη.

Σήμερα, για άλλη μια φορά, ο Alfredo βρίσκεται να δίνει τόσα πολλά στον αναρχισμό και σε όλους/ες μας, τοποθετώντας την αξιοπρέπεια και τις αδιάλλακτες θέσεις του ακόμα και πριν από τη φυσική του κατάσταση με μια απεργία πείνας από τις 20 Οκτωβρίου του 2022 κατά του καθεστώτος 41 bis και την ισόβια κάθειρξη χωρίς δυνατότητα αναστολής, την οποία θα συνεχίσει μέχρι το πικρό τέλος, χρησιμοποιώντας το σώμα του ως οδόφραγμα, έτσι ώστε να μην περάσει η χρήση του καθεστώτος 41 bis εναντίον των αναρχικών. Απεργία πείνας, στην οποία έχουν ενταχθεί με την πάροδο του χρόνου οι αναρχικοί Juan Sorroche, Ivan Alocco και η αναρχική Anna Beniamino (οι/η οποίοι/α αυτή την στιγμή έχουν σταματήσει).

Η παρούσα κατάσταση δίνει χώρο σε διάφορους προβληματισμούς, έντονα συναισθήματα και πολλές ποικίλες πρωτοβουλίες αυτούς τους δύο μήνες, πρωτοβουλίες πάντα σε αυτά τα πολύ σημαντικά πλαίσια, έγκυρες και θεμελιώδους σημασίας για να έχει αυτή η μάχη τη μεγαλύτερη δυνατή απήχηση, αλλά ο αγώνας του Alfredo αυτή τη στιγμή γίνεται, επίσης, εργαλείο κριτικής στο καθεστώς 41 bis και την κοινωνία των φυλακών γενικότερα. Αυτή την στιγμή πρέπει να επικρατήσουν, κατά τη γνώμη μου, ως επαναστατικά αναρχικά στοιχεία (διεθνώς), η ψυχραιμία, η διαύγεια και η σταθερότητα που απαιτεί η κατάσταση.

Κατανοήστε τι πρέπει να κάνετε και πώς να το κάνουμε, ποια επιχειρήματα να υποστηρίξουμε, αλλά πάνω απ ‘όλα την συγκεκριμένη στιγμή, κι όπως απαιτεί μια επ’ αόριστον απεργία πείνας, να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που έχουμε να κάνουμε, αυτό που έγινε μέχρι χθες και την ευκαιρία να το κάνουμε και αύριο. Μια σκέψη σε αρμονία με όσα έχουν γραφτεί παραπάνω είναι σίγουρα η ανάγκη να βγούμε από το πλέγμα ενός περιορισμένου συγκεκριμένου αγώνα κατά των φυλακών, να βγούμε από το αδιέξοδο μιας γενικευμένης κινητοποίησης που ευαισθητοποιημένα κοιτάζει μόνο το καθεστώς 41 bis, γνωρίζοντας πώς να διαβάσει τη φάση και να κατανοήσει μέσα στο χρόνο το πραγματικό αντικείμενο της διαμάχης ξεκινώντας από την οικοδόμηση μιας διεθνιστικής, ειδικής, ατομικιστικής αλληλεγγύης στην κινητοποίηση για την αποτροπή της δολοφονίας τού συντρόφου μας Alfredo Cospito σε έναν τάφο από σίδερο και σκυρόδεμα, σε συνθήκες μοναξιάς.

Μια επαναστατική αλληλεγγύη που ξεκινά πάνω απ’ όλα από την ανοιχτή διεκδίκηση πως δεν είναι μόνο οι γενικές πρακτικές, οι οποίες τελικά προσλαμβάνουν αποκλειστικά τον χαρακτήρα εκείνων που τις ασκούν, αλλά είναι η ιστορία, οι ιδέες, οι θέσεις, οι συγκεκριμένες ενέργειες που αμφισβητήθηκαν από τον σύντροφό μας και οι συνακόλουθοι λόγοι που τις συνόδευσαν. Και πρέπει αυτό να το φωνάξουμε, πρέπει να είναι αυτή η πρακτική που ισχύει και για άλλες διαδικασίες άμεσων καταστροφικών ενεργειών, επειδή είναι ένα από τα θεμελιώδη βήματα που αποσκοπούν στην άρση της απομόνωσης γύρω από τους/ις συλληφθέντες/είσες, αποδεικνύοντας στην εξουσία ότι αυτές οι ενέργειες ανήκουν σε όλους/ες τους/ις αναρχικούς/ές.

Γιατί αν είμαστε στο πλευρό του Alfredo, δεν είναι μόνο επειδή η τωρινή του κατάσταση βασανίζει τις καρδιές μας, αλλά γιατί ξέρουμε κυρίως πως είναι ένας σύντροφος που έχει αφιερώσει τη ζωή του στην αναρχική ιδέα, που είναι και δική μας. Και είναι προφανές ότι αν δεν είμαστε σε θέση να αμυνθούμε εμείς, ο μηδενιστικός επαναστατικός αναρχισμός και ο λόγος του, κανείς άλλος δεν θα μπορέσει να το κάνει ποτέ.

Σε αυτό το σημείο, οποιοσδήποτε λόγος, περισσότερο ή λιγότερο αποδεκτός, είναι πιθανό να εγκλωβιστεί σε αυτή τη συνθήκη, να προορίζεται αποκλειστικά για το επίπεδο της ανθρώπινης αλληλεγγύης, αραιωμένο σε έναν αγώνα αμβλύ και γενικότερα κατά της φυλακής. Στο παρελθόν, έχουμε ασχοληθεί με το ζήτημα 41 bis αρκετές φορές, βάζοντας μπροστά το πρόσωπό μας, ακόμα και όταν δεν είχαμε έναν αναρχικό σύντροφο σε αυτό το καθεστώς, ενώ με τις εν συνεχεία ξαφνικές αλλαγές θα συνεχίσουμε να το αντιμετωπίζουμε και στο μέλλον πιο άμεσα, έχοντας τη δυνατότητα να επεξεργαστούμε έναν ευρύτερο συλλογισμό, σαν προοπτική, σχετικά με το πώς ένα τέτοιο καθεστώς κράτησης μπορεί να εφαρμοστεί σε άλλες μπάντες και σε όλο και πιο εκτεταμένες κοινωνικές συγκρούσεις.

Αλλά αυτό που έχει σημασία στο σήμερα, σε αυτόν τον αγώνα ενάντια στο χρόνο, είναι να βγάλουμε τον Αlfredo από αυτό το καθεστώς, να επιτύχει άμεσο αποχαρακτηρισμό χωρίς άλλους όρους.

Ο Alfredo όλα αυτά τα χρόνια δεν υπήρξε ποτέ θύμα και αν σήμερα υποβάλλεται σε αυτό καθεστώς είναι αποκλειστικά εξαιτίας της βούλησης της εξουσίας να τον συντρίψει αφαιρώντας τις σχέσεις με αυτό που ο ίδιος πρώτος πάντα όριζε ως την κοινότητά του.

Εξάλλου, δεν μπορεί διόλου να αποκλειστεί η περίπτωση το κράτος να προσπαθεί να δοκιμάσει το έδαφος του «αναρχικού κινήματος», πιθανώς για να μπορέσει να διαθέσει αυτό το όργανο εξόντωσης εναντίον μας στο μέλλον περισσότερο για αυτό που είμαστε, παρά για αυτό που κάνουμε. Μπορούμε ακόμη και να υποθέσουμε ότι αυτό το καθεστώς θα μπορούσε να αντικαταστήσει οριστικά την πρακτική της Υψηλής Επιτήρησης στη δημιουργία υποθέσεων με την πάροδο του χρόνου.

Φαίνεται ξεκάθαρο ότι ο σκοπός που το κρατικό – πολιτειακό σύστημα επιδιώκει, μέσω της εξουσίας της δικαστικής αστυνομίας με δίκες, καταδίκες για τρομοκρατία και επιβολή ενός καθεστώτος εκμηδένισης όπως το 41 bis, της εξάλειψης όσο και της απομόνωσης του εχθρού του είναι η δεδηλωμένη τάξη, όπως μας δείχνει και η κατάσταση των επαναστατών/τριας κομμουνιστών/ριας Nadia Lioce, Roberto Morandi και Marco Mezzasalma που αντιστέκονται με υποδειγματική αξιοπρέπεια για 17 χρόνια στο σκοτάδι του 41 bis. Όλα αυτά μας υπενθυμίζουν έντονα πως η μάχη του Alfredo πρέπει, επίσης, να υποστηριχθεί και για αυτούς/ές. Όλα αυτά, εφόσον είναι μέρος της εγγενούς ύπαρξης του συστήματος της δικαστικής αστυνομίας και του δικαίου της, δεν μπορούν να προεκταθούν από μια ευρύτερη ομιλία σε διαλεκτική αντίθεσης, του κράτους ενάντια στην επαναστατική πάλη, του αναρχικού εναντίον του παγκόσμιου κεφαλαιοκρατικού συστήματος που περιλαμβάνει τη χρήση του 41 bis ως όργανο εξαναγκασμού και εκβιασμού της μετάνοιας, όταν δεν υπάρχουν στοιχεία ντόμινο μέσω των οποίων μπορούμε να ανακτήσουμε την ατομικότητα και τις επαναστατικές ενέργειες, γιατί ακριβώς είναι μια θέληση δική μας, επαναστατική, η οποία ξεπερνά το γρήγορο και αποπροσανατολιστικό της αναμονής. Μια βούληση που έχει την αποφασιστικότητα και την αισιόδοξη έπαρση να μεταμορφώνει την πραγματικότητα, διατηρώντας αναλλοίωτη την αναρχική μηδενιστική ένταση στην οποία πιστεύουμε, παρά το γεγονός ότι δεν έχουμε αφήσει ποτέ στην άκρη την ιδέα της κοινωνικής επανάστασης, ότι αυτός ο κόσμος, ως έχει σήμερα, πρέπει να κατεδαφιστεί.

Δεν είναι τυχαίο ότι με αυτούς τους όρους διατυπώνονται πλήρως και οι κατηγορίες για υποκίνηση που δημιουργήθηκαν τα τελευταία χρόνια εναντίον του “Αναρχικού Μαύρου Σταυρού” και του “RadioAzione”· η επιχείρηση Sibilla εναντίον της αναρχικής εφημερίδας “Vetriolo” και της δημοσίευσης της συνέντευξης του Alfredo Cospito “Ποια διεθνής;”. Με αυτή την έννοια, μάλιστα, μπορούμε να πούμε ότι αυτό που έχει γίνει τα τελευταία χρόνια με τις εκδόσεις μας συνεχίζει να είναι ανεκτίμητης αξίας επειδή επιτρέπει, στο σήμερα, στους /ις αναρχικούς/ές να ανακτήσουν την κατοχή των ιδεών τους, να τους δώσουν χώρο, με το θράσος του πάντα αμετάβλητου, με την ίδια τάση για δράση στην σφαίρα της επαναστατικής συνειδητοποίησης, χτίζοντας τη Διεθνή.

Έξω ο Alfredo από το 41bis!

Ενάντια στη χρήση του 41 bis σε επαναστάτες/τριες κρατούμενους/ες!

Πάντα για την αναρχία.

Κλείνω αυτό το γραπτό εκμεταλλευόμενος την ευκαιρία να στείλω τους πιο ειλικρινείςκαι θερμούς χαιρετισμούς μου στους υποστηρικτές αυτής της πρωτοβουλίας, σε όλους/ες τους/ις συντρόφους/ισσες στην Ελλάδα που συνεχίζουν να αγωνίζονται εδώ και χρόνια μέσα και έξω από τις φυλακές, ελπίζοντας ότι η πρωτοβουλία θα εξελιχθεί και πέρα από τις πιο αισιόδοξες προσδοκίες και ότι αποτελεί ερέθισμα για περαιτέρω βελτίωση των συζητήσεων, οπλίζοντας αυτή την ανάγκη για ελευθερία που μας διακρίνει.

Omar Nioi,
17/12/2022,
Σαρδηνία

Πηγή: Αναρχικό Στέκι Ναδίρ

Alfredo Cospito: “Είτε έχουμε προετοιμαστεί, είτε όχι” (2017)

Posted on 22/12/2022 by revconsciousness

Alfredo Cospito (2017)

Είτε έχουμε προετοιμαστεί, είτε όχι.

Αυτά τα τρία χρόνια βρέθηκα αντιμέτωπος με επιλογές που με οδήγησαν σε ένα μονοπάτι γεμάτο σταυροδρόμια και διλήμματα.

Σαν να βρίσκομαι σε ναρκοπέδιο, έπρεπε να αποφασίσω προσεκτικά πού να πατήσω, διακυβεύοντας την περηφάνια και τον αυτοσεβασμό μου. Η πρώτη επιλογή που έπρεπε να αντιμετωπίσω ήταν αν έπρεπε να συνεχίσω να συνεισφέρω ή να αφήσω τη φυλακή να με καταπνίξει, περιμένοντας υπομονετικά να βγω έξω. Όσο περιορισμένη κι αν είναι η κατάστασή μου, επέλεξα να συνεχίσω να συνεισφέρω μέσω του γραπτού λόγου. Μόλις πήρα αυτή την απόφαση, αντιμετώπισα ένα άλλο σταυροδρόμι: αν θα περιοριστώ — οικουμενικά — από αυτό το «κρίσιμο σημείο» της κατάστασής μου (sic.) ενός δηλαδή «επαναστάτη» κρατουμένου —δίνοντας «ευλογίες» προς κάθε κατεύθυνση, επικροτώντας κάθε αναρχική πρακτική, προσέχοντας να μη κάνω εχθρούς ∙ ή αν θα χρησιμοποιήσω το όπλο της κριτικής, όλο και πιο σκληρά, προσπαθώντας να αναλύσω κάποια πράγματα και να επιχειρηματολογήσω. Επέλεξα τον ευκολότερο τρόπο (τουλάχιστον για μένα): να εξωθήσω την κριτική μου στα άκρα, με τίμημα την απομόνωση (λιγότερα γράμματα, λιγότερες πληροφορίες, λιγότερη αλληλεγγύη γενικά).

Έχοντας πάντα όμως την επίγνωση ότι υπάρχει μία άβυσσος μεταξύ σκέψης και πράξης.

Οι λέξεις, όσο δυνατές κι αν είναι, φέρουν πάντα κάτι που ακούγεται ψεύτικο, ακόμα κι όταν θέτουν πραγματικούς, συγκεκριμένους κινδύνους, οι οποίοι μπορεί να πραγματοποιηθούν στα χρόνια φυλάκισης για απολογία ή υποκίνηση.

Στο «δικό μου» κελί, οι λέξεις που ακούω πιο προσεκτικά είναι αυτές που ακολουθούν τις πράξεις, αυτές που γίνονται σάρκα και οστά. Είναι ζωντανές, αληθινές και δεν κάνουν λάθος. Διαφέρουν από τη συνεχή φλυαρία στο παρασκήνιο ενός αναρχικού κινήματος αποτραβηγμένο στον εαυτό του, επηρεασμένο από μια ντροπιαστική έλλειψη θάρρους και φαντασίας. Ένα κίνημα που τρέφεται με την εμφάνιση, τη ρητορική και ενίοτε τη δημαγωγία, με τις διαδηλώσεις, τις συνελεύσεις, τις επικοινωνιακές πορείες, τις εκστρατείες ενημέρωσης και το ρίζωμα σε μια περιοχή, ένα συνεχές μπλα μπλα. Δεν χρειάζεται να υποστηρίξετε αναλήψεις ευθύνης, αλλά ξέρετε σίγουρα ότι είναι ειλικρινείς επειδή είναι προϊόντα μιας δράσης, επειδή έχουν γραφτεί από την αληθινή συμμετοχή κάποιου ατόμου στο παιχνίδι, θέτοντας τη ζωή του σε κίνδυνο. Σε αυτούς τους καιρούς της εικονικής πραγματικότητας δεν είναι μικρό πράγμα, και όταν αυτές οι αναλήψεις γίνονται εκστρατείες δράσης, ο θόρυβος του παρασκηνίου, η φλυαρία, σίγουρα εξαφανίζεται και όλα γίνονται πιο σοβαρά, πιο επικίνδυνα, πιο αληθινά.

Οι περισσότεροι–ες από τους αναρχικούς–ες εδώ στην Ιταλία σήμερα φαίνεται να επηρεάζονται από μια συλλογικότητα και από μια υπνωτική σύνεση. Μας περιορίζουν χιλιάδες φόβοι: ο φόβος ότι θα θαφτούμε ζωντανοί–ές σε κάποια φυλακή, φόβος μήπως πεθάνουμε σε μια δράση, φόβος ότι θα μείνουμε μόνοι χωρίς τη συναίνεση των άλλων ή, ότι θα μας παραμερίσουν οι ίδιοι οι σύντροφοί μας. Το να ξεπεράσουμε αυτούς τους φόβους θα μας έκανε πιο συνειδητοποιημένα άτομα. Πολλοί «αγώνες» χτίζονται πάνω σε αυτούς τους φόβους, είναι προϊόν αυτών των φόβων. Ο φόβος μας δηλητηριάζει, οι συμβιβασμοί είναι οι δηλητηριασμένοι καρποί του. Μετά, με ωραία λόγια, ωραίες θεωρίες, ωραίες μακροπρόθεσμες στρατηγικές, φροντίζουν να βάψουν όλα τα σκατά ροζ, ωθώντας μας στη σύνεση, στον πολιτικό «ρεαλισμό». Αλλά, δυστυχώς, ακόμα κι αν είναι βαμμένα ροζ, το σκατά παραμένουν πάντα σκατά. Γι‘ αυτό ακριβώς τα ημίμετρα δεν πρέπει να έχουν νόημα για έναν αναρχικό. Με την πρόοδο της τεχνολογίας (η ένοπλη πτέρυγα του πολιτισμού) ο χρόνος που έχουμε στη διάθεσή μας περιορίζεται. Ο πολιτισμός τρέφεται με τα πάντα και εναντίον όλων. Για τις δημοκρατίες και τις δικτατορίες, την επιστήμη και τη θρησκεία, τις πολιτικές ελευθερίες και την ελεύθερη αγορά, τη συναίνεση και τον καταναγκασμό, τον καπιταλισμό και τον σοσιαλισμό, τα οικολογικά συμβατά εμπορεύματα και τα πυρηνικά εργοστάσια… Χίλιες πτυχές ενός μόνο φαινομένου, αυτό του πολιτισμού, που συγκρατείται με κόλλα φτιαγμένη από μια τεχνολογία όλο και πιο επεμβατική, που καταστρέφει όχι μόνο τον άνθρωπο, αλλά ανατρέπει ολόκληρη τη ζωή σε αυτόν τον πλανήτη. Με ένα τέτοιο διακύβευμα, κάθε ημίμετρο, οποιαδήποτε μη καταστροφική ενέργεια είναι ένα άχρηστο καταπραϋντικό, ένα ασυγχώρητο χάσιμο χρόνου. Δεν χρειάζεται πια να ακούμε τα καλύτερα πνεύματα της «επανάστασης», που βρίσκουν πάντα μια δικαιολογία να αναβάλλουν, να περιπλέκουν τα πράγματα. Όλο και πιο συχνά η πολιτική αναμονής δικαιολογείται με το επιχείρημα του να γίνονται κατανοητές κάποιες πράξεις από τους ανθρώπους και της ανάγκης να είναι ριζωμένοι σε μια περιοχή. Η επιδίωξη της λεγόμενης «αναπαραγωγής» μικρών ενεργειών οδηγεί σε ολοένα και πιο ασήμαντες πρακτικές που καταλήγουν σε παθητική αντίσταση ή εμπόδια, πάντα σύμφωνα με το μέτρο, ποτέ υπερβολικά, αναβάλλοντας τη βίαιη σύγκρουση με το σύστημα για ένα αύριο που δεν θα έρθει ποτέ . Δεν υπάρχει ανάγκη για προσηλυτισμό ∙ η υπερβολική σκέψη και ο δισταγμός, μας κάνουν άδειους, ανίκανους.

Οι υπερβολικές πληροφορίες ισοδυναμούν με καμία πληροφορία. Η επιρροή των ακαδημαϊκών, της πολιτικής, του φόβου είναι πολύ έντονη εδώ γύρω. Τι να κάνετε; Αναζητήστε συντρόφους-ισσες (“affinity comrades”), ενθαρρύνοντας τη δράση, τις πραγματικές, ζωντανές δυνάμεις. «Πετάξτε την καρδιά πάνω από το εμπόδιο», χωρίς να λογαριάζετε τις συνέπειες και τις «επαναστατικές» στρατηγικές χωρίς τη σπασμωδική και εμμονική επιδίωξη της συναίνεσης. Υποστηρίξτε θέσεις που θέτουν σε κίνδυνο την ήρεμη ζωή όσων επιδίδονται μόνο στα λόγια ή μόνο στους σχηματισμούς θεωρητικών συνελεύσεων. Δίνουμε στον εαυτό μας τα εργαλεία για να επικοινωνούμε μεταξύ μας, χωρίς εξουσία, χωρίς να γνωρίζουμε ο ένας τον άλλον προσωπικά, μέσα από λόγια που ακολουθούν τις πράξεις, παρακάμπτοντας τα φερέφωνα, ξεφορτώνοντας οριστικά τους μεσάζοντες της ιδεολογίας και των ειδικών της διαμεσολάβησης. Οι ήδη δοκιμασμένες και αποτελεσματικές εκστρατείες δράσης είναι το μεγαλύτερο αποτέλεσμα αυτής της επικοινωνίας χωρίς εξουσία, μακριά από οποιαδήποτε οργάνωση ή συντονισμό.

Ας βασιστούμε στα πιο παράλογα, στα πιο φυσικά ένστικτά μας: την οργή, το μίσος, την αγάπη, την αδελφοσύνη, την εκδίκηση.

Αφήστε τη θέληση της καταστροφής να μην γίνει ποτέ ξανά δημιουργός. Τίποτα δεν «χρειάζεται» να οικοδομηθεί.

Αφήστε τη δράση να μιλήσει, ευθύς τώρα, αμέσως.

Είτε έχουμε προετοιμαστεί είτε όχι.

Πηγή στα ελληνικά: Ευλογημένη Η Φλόγα

Πηγή: The Anarchist Library

Μετάφραση: Το μαύρο ρόδο

The Blast: Η αστυνομική βία και η γενεαλογία του “Πήγαινες γυρεύοντας” – Τρία σημεία με αφορμή τη δολοφονική επίθεση της αστυνομίας στο 16χρονο Ρομά Κώστα Φραγκούλη

Posted on 12/12/2022 by revconsciousness

i) Η τεχνοκρατική προσέγγιση

Η αστυνομική εκπαίδευση στις επίσημες ακαδημίες και τα διάφορα σεμινάρια, ημερίδες, προγράμματα που γίνονται κατά καιρούς και τα επίσημα αστυνομικά εγχειρίδια και εγκυκλίους που κυκλοφορούν, καθορίζουν και τα διάφορα επιχειρησιακά motus operandi.
Όσον αφορά τις καταδιώξεις για αρχή ενημερώνεται το κέντρο για το είδος του περιστατικού: ληστεία, ανθρωποκτονία, αγνόηση αστυνομικού σήματος κτλ. Συνήθως κάθε περιστατικό έχει ένα συγκεκριμένο κωδικό για τη διευκόλυνση των μεταβιβάσεων. Οι καταδιώξεις διαφέρουν για αρχή:

1) ως προς το όχημα, αν πρόκειται δηλαδή για δίκυκλο, αμάξι κτλ

2) ως προς τη σοβαρότητα ενός περιστατικού

3) ως προς τις συνθήκες καταδίωξης (φωτισμός, καιρικές συνθήκες, κυκλοφοριακές συνθήκες κ.α

4) ως προς το αν στο όχημα υπάρχει οπλισμός και τι οπλισμός είναι αυτός

5) ως προς το αν υπάρχουν όμηροι

Σε κάθε μια εκ των περιπτώσεων προφανώς και το επιχειρησιακό πλάνο θα είναι διαφορετικό αλλά κατά κανόνα όλες οι αστυνομικές σχολές σχεδόν πλέον καθορίζουν ότι οι καταδιώξεις σκοπό έχουν τον εγκλωβισμό και αδρανοποίηση του οχήματος, για αυτό και σε πολλές περιπτώσεις καταδιώξεων στήνονται μπλόκα με οχήματα της αστυνομίας, με οδοφράγματα, με καρφιά ακινητοποίησης οχημάτων κτλ και σε κάποιες εκ των περιπτώσεων αυτών συμμετέχουν στις καταδιώξεις ακόμα και εναέρια μέσα.

Θα πρέπει να επισημανθεί ότι αυτό το επιχειρησιακό μοντέλο δεν έχει προκύψει τυχαία καθώς οι πρώτοι που μπορεί να κινδυνέψουν σε μια καταδίωξη, ειδικά αν το όχημα φέρει οπλισμό, είναι οι ίδιοι αστυνομικοί. Για αυτό και υπάρχουν δυνάμεις που ακολουθούν το όχημα σε απόσταση ασφαλείας μέχρι αυτό να περικυκλωθεί και να οδηγηθεί σε μπλόκα όπου και αναγκαστικά θα σταματήσει. Αυτό το έδειξε η περιβόητη καταδίωξη στο Ρέντι πριν δέκα χρόνια που κατέληξε με δύο αστυνομικούς της ΔΙΑΣ νεκρούς από πυρά καλάσνικοφ, γεγονός που για αρκετό καιρό αναδιαμόρφωσε τα επιχειρησιακά πλάνα της αστυνομίας σε τέτοιου τύπου περιστατικά, οδηγώντας στο προφανές συμπέρασμα ότι δεν είναι πολύ καλή ιδέα να έχουν οι μηχανοκίνητες δυνάμεις κοντινή απόσταση με το υπό καταδίωξη όχημα – ιδίως αν έχει αναφερθεί οπλισμός- αλλά να ακολουθούν και να δίνουν σήμα στις υπόλοιπες.

Γεγονός είναι ότι οι μηχανοκίνητες δυνάμεις της έχουν κριθεί ως αποτελεσματικές καθότι είναι πολλές, ευκίνητες και ευέλικτες όμως δεν προσφέρονται για το μπλοκάρισμα καταδιωκόμενων οχημάτων καθώς μπορούν εύκολα να εμβολιστούν και να προκύψει θανάσιμος κίνδυνος των ίδιων των αστυνομικών. Επομένως πουθενά το πρωτόκολλο δε προβλέπει οι καταδιώξεις να ενέχουν τέτοια ρίσκα. Χρειάζεται επομένως κάτι παραπάνω από απλή αίσθηση καθήκοντος για τόσο ζήλο.

ii) Ιδεολογία και θέαμα

Ο ζήλος αυτός σε μεγάλο βαθμό εμπνέεται από το πρότυπο του σκληροτράχηλου μπάτσου, με τις ανορθόδοξες μεθόδους, που είναι χρόνια στην πιάτσα, έχουν δει πολλά τα μάτια του, δεν παίζει με τους κανόνες γιατί του «τη σπάνε» , σιχαίνεται τους χαρτογιακάδες των εσωτερικών υποθέσεων, που είναι πρόθυμος να κάνει αυτό που χρειάζεται κάθε φορά ακόμα κι αν κανείς δεν του το αναγνωρίζει, αν και στο τέλος θα δικαιωθεί ηθικά και το σύστημα θα αναγνωρίσει πως τελικά είναι απαραίτητος και θα κλείσει το μάτι σε οτιδήποτε έχει κάνει παράτυπα.

Αυτή η τυπολογία έχει αποτελέσει τη βάση εκατοντάδων ταινιών- σειρών του αστυνομικού genre της ποπ κουλτούρας και μαζί με το ξαδερφάκι του το υπέρ-ηρωικό genre, έχουν διαμορφώσει ένα ισχυρότατο φαντασιακό φασίζουσας απόχρωσης ως προς την πάταξη του λεγόμενου εγκλήματος, εκεί όπου όλα επιτρέπονται, προκειμένου να καταπολεμηθεί το «κακό». Η συγκεκριμένη μυθοπλασία (της οποίας δεν είναι ότι όλοι οι δημιουργικοί συντελεστές συνειδητά θέλουν να παράξουν το αυτό προϊόν, εν τούτοις και παρά τις όποιες επιθυμίες τους, αυτό ακριβώς παράγεται) επενδύει πάρα πολύ στο κομμάτι της δράσης κατά την οποία είτε ο αστυνομικός είτε κάποιος μασκοφόρος υπέρ ήρωας με μπέρτα, θα κυνηγήσει τον κακοποιό μέρα ή νύχτα, με κόσμο ή χωρίς, μην υπολογίζοντας καμία παράπλευρη απώλεια έμψυχου δυναμικού ή δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας. Για την ακρίβεια όσο περισσότερες οι παράπλευρες απώλειες, τόσο πιο γαργαλιστική η δράση, τόσο πιο καλό θεωρείται το προϊόν και τόσο πιο ήρωας εν τέλει αναδεικνύεται ο βασικός πρωταγωνιστής.

Η σύνδεση του θεάματος με την πραγματικότητα ξεφεύγει από τα όρια του φαντασιακού καταλήγοντας στη δυστοπία, στην καρδιά του κράτους με την ίσως μεγαλύτερη ιστορία αστυνομικής βίας: τις ΗΠΑ, όπου δύο από τις πιο δημοφιλής reality εκπομπές στην ιστορία της αμερικανικής τηλεόρασης αφορούσαν αστυνομικές καταδιώξεις και συλλήψεις σε υποτίθεται live σύνδεση. Πρόκειται για τις πολύ διάσημες εκπομπές COPS και LIVE PD , εκπομπές που αναγκάστηκαν σε διακοπή μετά τις εξεγέρσεις που ακολούθησαν τη δολοφονία του George Floyd και που σήμερα μεγάλα studio της τηλεοπτικής βιομηχανίας εξετάζουν σοβαρά το ενδεχόμενο της επιστροφής τους, ή έστω κάποιας εκδοχής τους.

Οι εκπομπές αυτές, αυτό που στην ουσία έκαναν ήταν να πουλούν σαν τηλεοπτικό προϊόν τη δράση της πραγματικής αστυνομίας στο πραγματικό πεδίο σε ένα κοινό που διψούσε να βλέπει περιπολικά και ελικόπτερα να καταδιώκουν οχήματα, ανθρώπους να συλλαμβάνονται από αστυνομικούς ή κυνηγούς κεφαλών, στα σπίτια τους επειδή δεν είχαν πληρώσει κάποια δικαστική εγγύηση. Φυσικά δεν επρόκειτο για πραγματικές απευθείας συνδέσεις, αλλά για μονταρισμένο υλικό που είχε περάσει από την εξέταση των αρχών και είχε τύχει έγκρισης με οτιδήποτε ανεπιθύμητο να κόβεται.

Στην Ελλάδα μπορεί να μην έχουμε τέτοιες εκπομπές – ακόμα τουλάχιστον- έχουμε όμως ένα πρόθυμο στρατό δημοσιολογούντων που σε κάθε περιστατικό ενός –ή και περισσοτέρων- μπάτσων καουμπόηδων, θα σπεύσουν να δώσουν πλήρη κάλυψη ακόμα κι αν το πλαίσιο δράσης του συγκεκριμένου αστυνομικού ήταν εκτός και πέρα από κάθε νόμιμο προβλεπόμενο πρωτόκολλο (βλ Πρωτοσάλτε: «τους ΔΙΑΣ τους θέλουμε να πίνουνε καφέ;»). Αυτού του τύπου η κάλυψη συνοδεύει την πολιτική κάλυψη που τους παρέχεται από την πολιτική τους ηγεσία για να φτάσουμε στο τελικό στάδιο που είναι η θεσμική κάλυψη της δικαιοσύνης που τους αθωώνει ή τους ρίχνει στα μαλακά.

Με λίγα λόγια το πλαίσιο ώστε η αστυνομική βία να μην θεωρείται ούτε καν μια παρεκτροπή, ούτε καν μια υπηρεσιακή ατασθαλία εκεί βρίσκεται. Στη διεκδίκηση του να μπορεί ανά πάσα στιγμή οποιοσδήποτε μπάτσος, να δράσει όπως θέλει χωρίς καμία απολύτως συνέπεια και στο να είναι κάτι ευρέως αποδεκτό αυτό, να είναι όπως θα λέγαμε και σήμερα legit.

Είναι κάτι που το παρακολουθούμε και στον ευρύτερο δημόσιο διάλογο μετά τον σχεδόν θανάσιμο τραυματισμό του 16χρονου Ρομά Κώστα Φραγκούλη που χαροπαλεύει για σχεδόν έξι μέρες, επειδή πυροβολήθηκε στο κεφάλι μετά από καταδίωξη του για 20 ευρώ απλήρωτης βενζίνης. Θα περίμενε κανείς τα νομιμόφρων αντανακλαστικά να θέλουν την τιμωρία του ας πούμε νεαρού παραβάτη, όπως ορίζει ο νόμος σε τέτοιες περιπτώσεις. Μόνο που αυτό δεν περιλαμβάνει μια κινηματογραφικού τύπου καταδίωξη μέσα στην πόλη με πυροβολισμούς και θανάσιμους τραυματισμούς. Τα βενζινάδικα έχουν συστήματα παρακολούθησης, επομένως θα μπορούσε να διαπιστωθεί η κυριότητα του οχήματος και να υπάρξει η προβλεπόμενη μήνυση, ή αν ήθελαν να κάνουν κάτι παραπάνω τα όργανα του νόμου να εξακριβώσουν αν το όχημα έχει κλαπεί, ελέγχοντας τις πινακίδες του. Όλο το υπόλοιπο, πέρα από τη δολοφονική διάθεση που μάλλον είχε και ρατσιστικό υπόβαθρο, έχει να κάνει με σύνδρομο σερίφη που μπορεί να αφορά στην ιδιοσυγκρασία του κάθε μπάτσου ξεχωριστά, σχετίζεται άμεσα όμως και με το δόγμα μηδενικής ανοχής που προωθείται κεντρικά από τα πάνω.

Το συγκεκριμένο δόγμα ειδικά σε ότι αφορά τις καταδιώξεις και τη συμμόρφωση με τα αστυνομικά σήματα για έλεγχο αποτελεί όπως φαίνεται κεντρικό χαρτί στο νέο εσωτερικό δόγμα αστυνόμευσης που σε συνδυασμό με το ρατσισμό εναντίον συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων έχει αφήσει πίσω του και μια καταδίωξη ανήλικων ρομά με το αμάξι του πατέρα του ενός, η οποία καταδίωξη κατέληξε με παραλίγο θανάσιμους τραυματισμούς έξω από το ίδιο τους το σπίτι σε καταυλισμό στο Βόλο. Επομένως το ζητούμενο δεν είναι προφανώς η αξία του κλαπέντος προϊόντος, δεν είναι καν τόσο η πράξη αυτή κάθε αυτή. Το ζητούμενο είναι η τιμή της αστυνομίας.

Μια παρανομία που διαπράχθηκε με την αστυνομία παρούσα κι ένας παραβάτης που επιχείρησε να διαφύγει της σύλληψης του είναι από μόνο του είναι αρκετό ώστε να στηθεί μια τέτοιου τύπου καταδίωξη μέσα σε κατοικημένη ζώνη, κάτι εξ΄ορισμού επικίνδυνο για τους διώκτες, για τον παραβάτη αλλά και για άσχετους με την όλη υπόθεση πολίτες. Αλλά και χωρίς παρανομία αν η αστυνομία θέλει να σε ελέγξει, να σε ψάξει, να σε προσαγάγει και εσύ δε ψήνεσαι για οποιοδήποτε λόγο, μπορείς να καταλήξεις με μια σφαίρα στο κεφάλι. Κι αυτό είναι κάτι διαχρονικό και οικουμενικό. Δεν πάνε ούτε δύο χρόνια από την εκτέλεση του 25χρονου Klodian Rasha από αστυνομικό στην Αλβανία επειδή δε σταμάτησε σε έλεγχο σε ώρα απαγόρευσης κυκλοφορίας λόγω covid. Και ήταν πεζός. Αυτή λοιπόν είναι η ουσία ενός κανονικοποιημένου αστυνομικού κράτους. Ένα σώμα ενόπλων που θεωρούν ότι έχουν το δικαίωμα να κάνουν χρήση των όπλων τους και να αφαιρούν ζωές ή να σακατεύουν ανθρώπους οι οποίοι δεν πειθαρχούν, κι ένα σώμα πολιτών που αυτό το θεωρεί νορμάλ. Κι αυτό είναι κάτι διαχρονικό και οικουμενικό.

iii) Καθεστώς Εξαίρεσης

Όταν έχει επιτευχθεί αυτή η σύζευξη τότε μπορούμε να είμαστε σε θέση να πούμε, πως τα πράγματα είναι πραγματικά πολύ άσχημα… Κι αυτό γιατί η λογική δε μπορεί να σταθεί πουθενά σε μια τέτοια συζήτηση. Τι να πεις πραγματικά φερ’ ειπείν με έναν άνθρωπο που θεωρεί πρακτικό και συμφέρον για την πολιτεία, να καταναλώνονται περισσότεροι πόροι δημόσιου χρήματος για τη σύλληψη ενός ανθρώπου που έκλεψε από ιδιώτη 20 ευρώ και που και ο ίδιος δεν επιθυμεί καν να ασκήσει μήνυση εναντίον του; Δεν υπάρχει πεδίο συνεννόησης, γιατί δεν είναι επιχειρήματα αυτά που καλούνται να αναμετρηθούν αλλά φαντασιακές αναπαραστάσεις, και η αναπαράσταση του σκληρού μπάτσου με την καπνισμένη κάνη δυστυχώς είναι σε μεγάλο βαθμό mainstream.

Θα ήταν πολύ πιο εύκολο αν την ηθική υπεράσπιση τέτοιων πράξεων τη σήκωνε αποκλειστικά ένα κομμάτι ανθρώπων με ακροδεξιές και φασίζουσες απόψεις. Θα ταν και αναμενόμενο. Είναι πολύ πιο δύσκολο να διαχειριστείς, ακόμα και σε ένα στάδιο αποδοχής, ότι κόσμος εκτός των προαναφερόμενων target group θεωρεί φυσιολογικό το να συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο η αστυνομία και ακόμα περισσότερο επιθυμεί κιόλας αυτή τη συμπεριφορά ή αδιαφορεί πλήρως. Δυστυχώς αυτές οι κοινωνικές τάσεις υπάρχουν εκεί έξω.

Ένας δείκτης της εξάπλωσης τους είναι στην εποχή μας τα social media αλλά δεν είναι μόνο τα σχόλια στο διαδίκτυο για κάποια από τα οποία μπορεί να πει κανείς ότι προέρχονται από ύποπτα προφίλ. Είναι γενικότερα η ατμόσφαιρα μιας συνολικής απαξίωσης του ίδιου του ενδιαφέροντος για τα κοινωνικά δρώμενα που τη βιώνουμε διαρκώς γύρω μας, στα σχολεία, στις σχολές, στους χώρους δουλειάς, σε άσχετες με μας παρέες, στα πράγματα που βλέπουμε να συγκεντρώνουν μαζικό κοινωνικό ενδιαφέρον, στα πολιτισμικά προϊόντα που γίνονται δημοφιλή κτλ. Είναι μια αδιαφορία που αποτελεί όμως παθητική υποστήριξη στην ουσία, διότι για να μη σε αφορά κάτι, δεν πάει κόντρα προφανώς στις ηθικές σου προσλαμβάνουσες, δε σε ενοχλεί, δε σου ταράζει την ηρεμία, δε σου γεννά την εντύπωση πως κάτι μάλλον πάει στραβά. Και προφανώς αδιαφορείς όταν θεωρείς ότι αυτά συμβαίνουν πάντα σε κάποιο άλλο κόσμο που ενδεχομένως και να γύρευε μπλεξίματα και ότι την πλειοψηφία, στην οποία θεωρείς ότι ανήκεις, δε θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο.

Εν μέρει αυτό είναι σωστό. Γιατί αποτελεί τη βάση του καθεστώτος εξαίρεσης. Στατιστικά οι περισσότεροι άνθρωποι που θα δεχτούν πυροβολισμούς από μπάτσους επειδή δε σταμάτησαν σε κάποιο σήμα για έλεγχο ή επειδή προσπάθησαν να διαφύγουν θα είναι άνθρωποι που είτε φοβήθηκαν την αστυνομία είτε θέλησαν αν αποφύγουν κάποια σύλληψη. Επειδή στατιστικά λοιπόν ο περισσότερος κόσμος σταματάει και δέχεται τον έλεγχο και αυτή η συμπεριφορά θεωρείται η κανονική, και η μόνη που η αστυνομία θεωρεί ότι εντάξει δεν αξίζει να ρίξει και πυροβολισμούς, οι άλλες συμπεριφορές συγκαταλέγονται σε αυτό το «πήγαινες γυρεύοντας».

Το ίδιο μοτίβο είναι παρών σε κάθε περιστατικό αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας από την αστυνομία και γενικά τις δυνάμεις ασφαλείας. Δολοφονήθηκες στα σύνορα; Αν αυτό είναι ατράνταχτο γεγονός και δεν αμφισβητείται τότε «ποιος σου πε να περάσεις τα σύνορα;». Αν δολοφονηθείς σε κάποια φυλακή ή αστυνομικό τμήμα, τότεφυσικά φταις εξαρχής που βρέθηκες εκεί. Αν ξυλοκοπηθείς σε κάποια διαδήλωση σίγουρα προκαλούσες. Βλέπετε η πλειοψηφία των ανθρώπων δε περνά τα σύνορα, δεν καταλήγει σε αστυνομικά τμήματα και φυλακές, δεν συμμετέχει σε διαδηλώσεις. Ακόμα όμως και στην περίπτωση ενός στατιστικού λάθους, αν πχ η αστυνομία θέλει να μπουκάρει στο σπίτι σου και εσένα παρόλο που είσαι ένας μετριοπαθής φιλήσυχος πολίτης που δε μπλέκει πουθενά και ποτέ δε σε πολυψήνει, μπορεί να βρεθείς να βασανίζεσαι εσύ και τα παιδιά σου μέσα στο ίδιο σου το σπίτι και να συλλαμβάνεστε. Φυσικά και τότε για κάποιους άλλους θα πήγαινες γυρεύοντας (περίπτωση Ινδαρέ).

Η ίδια αλληλουχία συνεχίζεται και συνεχίζεται και αυτή είναι που αποτελεί τη βάση κάθε καθεστώτος εξαίρεσης. Η αίσθηση ότι εφόσον δεν σε αφορά η κρατική βία, η αθλιότητα και η συμφορά που υπομένουν άλλοι, που μάλλον δεν είναι η πλειοψηφία στην οποία νιώθεις ότι ανήκεις, τότε δεν έχεις κανένα απολύτως λόγο για να χολοσκάς.

Αν υπάρχει ένα συμπέρασμα, είναι ότι αυτή η αλληλουχία υπό συνθήκες κανονικότητας και ομαλότητας συνεχίζει να αναπαράγει τον εαυτό της και να διαιωνίζεται διαμορφώνοντας ποιες στάσεις ηθικής ευθύνης μένουν στο προσκήνιο ως mainstream και ποιες ορίζονται ως περιθωριακές, όροι που μπορούν να διαπραγματευτούν μόνο σε συνθήκες κοινωνικής εντροπίας και πόλωσης. Διότι καλώς ή κακώς, δεν βράζουν όλες οι κοινωνικές πραγματικότητες στο ίδιο καζάνι.

ΥΓ: στη φωτογραφία απεικονίζεται ο βασανισμός του συλληφθέντα από την αστυνομία των ΗΠΑ αφροαμερικανού Ντάνιελ Προυτ , τον οποίο ξεγύμνωσαν στη μέση του δρόμου όντας δεμένος με χειροπεδες και του φόρεσαν μαύρη σακούλα σκουπιδιών στο κεφάλι με αποτέλεσμα να υποστεί εγκεφαλικό από την ασφυξία και να καταλήξει μια εβδομάδα αργότερα.

Πηγή: The Blast

Οι νέοι κανόνες της Europol διευρύνουν μαζικά τις αστυνομικές εξουσίες και μειώνουν την προστασία των δικαιωμάτων

Posted on 29/11/2022 by revconsciousness

Δεδομένου του ρόλου της Europol ως «κόμβου» για την επεξεργασία και την ανταλλαγή πληροφοριών μεταξύ των κρατών μελών της ΕΕ και άλλων οντοτήτων, οι νέοι κανόνες αυξάνουν έτσι τις εξουσίες όλων των αστυνομικών δυνάμεων και άλλων υπηρεσιών που συνεργάζονται με την Europol, υποστηρίζει η έκθεση, Ενδυνάμωση της αστυνομίας, κατάργηση προστασίας .

Τα νέα καθήκοντα που ανατέθηκαν στην Ευρωπόλ περιλαμβάνουν την υποστήριξη του δικτύου αστυνομικών «ειδικών μονάδων επέμβασης» της ΕΕ και τη διαχείριση μιας πλατφόρμας συνεργασίας για τον συντονισμό κοινών αστυνομικών επιχειρήσεων, γνωστής ως EMPACT. Ωστόσο, οι πιο σημαντικές αλλαγές είναι οι κανόνες που διέπουν την επεξεργασία και την ανταλλαγή δεδομένων.

Η Ευρωπόλ έχει πλέον τη δυνατότητα να επεξεργάζεται τεράστιες ποσότητες δεδομένων που της διαβιβάζονται από τα κράτη μέλη για άτομα που μπορεί να είναι εντελώς αθώα και δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με οποιαδήποτε εγκληματική δραστηριότητα , μια κίνηση που νομιμοποιεί μια προηγουμένως παράνομη δραστηριότητα για την οποία η Ευρωπόλ είχε προειδοποιηθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Επόπτης Προστασίας Δεδομένων.

Ο οργανισμός μπορεί πλέον να επεξεργάζεται «δεδομένα διερεύνησης» τα οποία, εφόσον σχετίζονται με «συγκεκριμένη ποινική έρευνα», θα μπορούσαν να καλύπτουν οποιονδήποτε, οπουδήποτε , και έχει την εξουσία να διεξάγει έργα «έρευνας και καινοτομίας». Αυτά θα προσανατολιστούν στη χρήση τεχνικών μεγάλων δεδομένων, μηχανικής μάθησης και «τεχνητής νοημοσύνης», για τις οποίες μπορεί να επεξεργάζεται ευαίσθητα δεδομένα, όπως γενετικά δεδομένα ή εθνικό υπόβαθρο.

Η Ευρωπόλ μπορεί πλέον να χρησιμοποιεί δεδομένα που λαμβάνονται από κράτη εκτός ΕΕ για να εισάγει «πληροφοριακές ειδοποιήσεις» στη βάση δεδομένων του Συστήματος Πληροφοριών Σένγκεν και να παρέχει «βιομετρικά δεδομένα από τρίτες χώρες» στις εθνικές αστυνομικές δυνάμεις, αυξάνοντας την πιθανότητα λήψης δεδομένων κατά παράβαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων «ξεπλένεται» στην ευρωπαϊκή αστυνόμευση και αυξάνει την πιθανότητα τρίτων κρατών να χρησιμοποιούν την Europol ως αγωγό παρενόχλησης πολιτικών αντιπάλων και αντιφρονούντων.

Οι νέοι κανόνες χαλαρώνουν ουσιαστικά τους περιορισμούς στις διεθνείς διαβιβάσεις δεδομένων , επιτρέποντας στο διοικητικό συμβούλιο του οργανισμού να εγκρίνει διαβιβάσεις προσωπικών δεδομένων σε τρίτα κράτη και διεθνείς οργανισμούς χωρίς νομική συμφωνία – ενώ τα κράτη προτεραιότητας για διεθνή συνεργασία περιλαμβάνουν δικτατορίες και αυταρχικά κράτη όπως η Αλγερία. Αίγυπτος, Τουρκία και Μαρόκο.

Ταυτόχρονα, η ανεξάρτητη εξωτερική εποπτεία της επεξεργασίας δεδομένων του οργανισμού έχει μειωθεί σημαντικά. Το όριο για την παραπομπή νέων δραστηριοτήτων επεξεργασίας δεδομένων στον Ευρωπαίο Επόπτη Προστασίας Δεδομένων (ΕΕΠΔ) για εξωτερικό έλεγχο έχει αυξηθεί και εάν η Ευρωπόλ αποφασίσει ότι οι νέες εργασίες επεξεργασίας δεδομένων «είναι ιδιαίτερα επείγουσες και απαραίτητες για την πρόληψη και την καταπολέμηση μιας άμεσης απειλής» , μπορεί απλώς συμβουλευτείτε τον ΕΕΠΔ και, στη συνέχεια, ξεκινήστε την επεξεργασία δεδομένων χωρίς να περιμένετε απάντηση.

Ο οργανισμός καλείται τώρα να απασχολήσει έναν Υπεύθυνο Θεμελιωδών Δικαιωμάτων (FRO), αλλά ο ρόλος στερείται σαφώς ανεξαρτησίας: ο FRO θα διοριστεί από το διοικητικό συμβούλιο «μετά από πρόταση του εκτελεστικού διευθυντή» και «θα αναφέρεται απευθείας στον εκτελεστικό διευθυντή “.

Ο Chris Jones, διευθυντής του Statewatch , δήλωσε:

«Οι προτάσεις για την αύξηση των εξουσιών της Europol δημοσιεύθηκαν έξι μήνες μετά την έκρηξη του κινήματος Black Lives Matter σε όλο τον κόσμο, ζητώντας νέους τρόπους για τη διασφάλιση της δημόσιας ασφάλειας που έβλεπαν πέρα από το αποτυχημένο, παραδοσιακό μοντέλο αστυνόμευσης.

Με τους νέους κανόνες που συμφωνήθηκαν τον Ιούνιο, η ΕΕ αποφάσισε να ενισχύσει αυτό το μοντέλο, ενθαρρύνοντας την Europol και τα κράτη μέλη να συγκεντρώσουν τεράστιες ποσότητες δεδομένων, να αναπτύξουν τεχνολογίες «τεχνητής νοημοσύνης» για την εξέτασή τους και να αυξήσουν τη συνεργασία με κράτη με αποκρουστικά ανθρώπινα δικαιώματα ρεκόρ.”

Ο Yasha Maccanico, ερευνητής στο Statewatch, είπε:

«Η Europol προσγειώθηκε σε ζεστό νερό με τον Ευρωπαίο Επόπτη Προστασίας Δεδομένων τρεις φορές τον τελευταίο χρόνο για παραβίαση των κανόνων προστασίας δεδομένων – ωστόσο οι νομοθέτες της ΕΕ αποφάσισαν να μειώσουν τις εποπτικές εξουσίες του ΕΕΠΔ. Ο ανεξάρτητος, κριτικός έλεγχος και η εποπτεία του αστυνομικού οργανισμού της ΕΕ δεν χρειάστηκε ποτέ περισσότερο».

Η έκθεση έχει δημοσιευθεί μαζί με έναν διαδραστικό «χάρτη» των υπηρεσιών της ΕΕ και τις «διαλειτουργικές» βάσεις δεδομένων αστυνόμευσης και μετανάστευσης , που έχουν σχεδιαστεί για να βοηθήσουν στην κατανόηση και την περαιτέρω έρευνα σχετικά με την αρχιτεκτονική δεδομένων στον χώρο ελευθερίας, ασφάλειας και δικαιοσύνης της ΕΕ.

Επικοινωνία

Για περισσότερες πληροφορίες ή σχόλια, επικοινωνήστε με το comms [στο] statewatch.org ή καλέστε (+44) (0) 203 393 8366.

Πηγή: Athens Indymedia

Η οικονομική πραγματικότητα και η κοινωνική οικονομία στη βορειοανατολική Συρία

Posted on 15/11/2022 by revconsciousness

Από την αρχή της επανάστασης, έχουν συντελεστεί ριζικές αλλαγές σε πολλούς τομείς της κοινωνίας. Η σημαντικότερη από αυτές τις αλλαγές, η οποία μπορεί να θεωρηθεί επανάσταση από μόνη της, είναι ο μετασχηματισμός της οικονομίας. Γίνεται προσπάθεια να εγκαθιδρυθεί μια κοινωνική οικονομία που μπορεί να θεωρηθεί ως ο σωτήρας της κοινωνίας, σε αντίθεση με τη μονοπωλιακή οικονομία του συριακού μπααθικού καθεστώτος.Η οικονομία στην AANES έχει μετατοπιστεί από και προς την κοινότητα και έχει γίνει ιδιοκτησία όλων. Η AANES ανέλαβε την πρωτοβουλία να δημιουργήσει τα κατάλληλα πλαίσια και να διαμορφώσει συστηματικούς μηχανισμούς για να μετατραπεί σταδιακά σε μια οικονομία βασισμένη σε μια συμμετοχική κοινοτική οικονομία που ωφελεί όλους χωρίς να αποκλείει καμία ομάδα.Για να συζητηθεί το θέμα αυτό, το Κέντρο Πολιτικής Διπλωματίας της AANES, σε συντονισμό με το Γραφείο Ενημέρωσης της Οικονομικής Αρχής, διοργάνωσε συζήτηση στρογγυλής τραπέζης με τίτλο “Κοινωνική και Αγροτική Οικονομία στην ANNES”.Οι συμμετέχοντες ήταν ο Ahmed Hassan, συμπρόεδρος της Οικονομικής Επιτροπής της AANES, ο Mohamed Dakhil, συμπρόεδρος της Αρχής Γεωργίας και Άρδευσης, η Laila Saroukhan, συμπρόεδρος της Αρχής Γεωργίας και Άρδευσης, και ο Karker Ismail, εκπρόσωπος του Economics for Society.Ο Ahmed Hassan απάντησε στην πρώτη ερώτηση σχετικά με την αλλαγή στον τομέα της οικονομίας και τον ριζικό μετασχηματισμό της στη διοίκηση σε μια κοινωνική οικονομία στην οποία συμμετέχουν όλοι και επωφελούνται όλοι ανεξαιρέτως.Εξήγησε περαιτέρω την πορεία της οικονομικής διαδικασίας στη διοίκηση και την πολιτική που ακολουθήθηκε σε αυτήν.”Πρώτα απ’ όλα, θα ήθελα να επισημάνω ότι η οικονομία στις περισσότερες χώρες του κόσμου βασίζεται στο καπιταλιστικό σύστημα, το οποίο μετατρέπει την κοινωνία σε τάξεις, και η Συρία ήταν μεταξύ των καθεστώτων που υιοθέτησαν το καπιταλιστικό σύστημα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Η πολιτική που ακολουθήθηκε ήταν η λιμοκτονία της εργατικής τάξης και η ανάδειξη της αστικής τάξης και της άρχουσας τάξης στην οικονομία της χώρας, γεγονός που οδήγησε στην ανισότητα και τη στέρηση των δικαιωμάτων, ιδιαίτερα στις περιοχές της ΑΑΝΕΣ.”Η ΑΑΝΕΣ θεωρείται το καλάθι τροφίμων της Συρίας λόγω του πετρελαίου και της γεωργίας της. Παρά τον πλούτο που υπήρχε, οι άνθρωποι εδώ στερούνταν τα πάντα. Αντίθετα, οι άνθρωποι ζούσαν κάτω από το όριο της φτώχειας και, ως εκ τούτου, η συνέχιση αυτής της πολιτικής οδήγησε στον εκτοπισμό της πλειοψηφίας για να εργαστεί σε άλλες περιοχές ή να μεταναστεύσει στο εξωτερικό.”Με την έναρξη της επανάστασης που έλαβε χώρα στις 19 Ιουλίου 2012 στη βόρεια και ανατολική Συρία και την ανακήρυξη της Αυτόνομης Διοίκησης, ξεκίνησε μια νέα περίοδος για όλους τους ανθρώπους που ζουν σε αυτή την περιοχή. Από την αρχή ο στόχος ήταν να μετατραπεί η οικονομία σε κοινωνική οικονομία, ώστε να καλυφθούν οι ανάγκες της περιοχής υπό τις δύσκολες συνθήκες της εποχής. Υποφέραμε και συνεχίζουμε να υποφέρουμε από την παλιά νοοτροπία που διδαχθήκαμε στον καπιταλισμό, ιδίως στα οικονομικά θέματα. Με την πάροδο του χρόνου και με μεγάλη αποφασιστικότητα από την πλευρά της Αυτόνομης Διοίκησης, καταφέραμε να ξεπεράσουμε τα δύσκολα βήματα στον τομέα αυτό και να προσπαθήσουμε να επιτύχουμε τους επιθυμητούς οικονομικούς στόχους, ώστε να επιτύχουμε αυτάρκεια και να προσφέρουμε καλύτερες ευκαιρίες απασχόλησης. Αυτό απαιτεί τη συνεργασία και την προσπάθεια ανθρώπων από όλες τις ομάδες και όλες τις τάξεις, συμπεριλαμβανομένων των αγροτών και των εμπόρων. Με την πρόοδο της κοινοτικής οικονομίας, μπορεί να επιτευχθεί οικονομική σταθερότητα στην περιοχή και αυτό θα επηρεάσει θετικά ολόκληρη την κοινωνία.”Ως οικονομική επιτροπή, για εμάς όλοι οι τομείς της γεωργίας, του εμπορίου και της βιομηχανίας αλληλοσυμπληρώνονται και τους υποστηρίζουμε ανάλογα με τις διαθέσιμες δυνατότητες. Στόχος μας είναι να οικοδομήσουμε μια σταθερή οικονομική βάση, σε αντίθεση με το παρελθόν, όταν οι πρώτες ύλες εξορύσσονταν από τις περιοχές μας και πήγαιναν σε άλλες περιοχές και δεν χρησιμοποιούνταν. Τώρα έχουμε ξεπεράσει αυτό το πρόβλημα και έχουμε δημιουργήσει εργοστάσια και εργαστήρια με τοπικές γνώσεις. Για παράδειγμα, ένα εργοστάσιο πετρελαίου, ένα εκκοκκιστήριο βαμβακιού, ένα εργοστάσιο γαλακτοκομικών και τυροκομικών προϊόντων. Μπορεί τα εργοστάσια αυτά να μην είναι πολύ μεγάλα και ανεπτυγμένα και να μην καλύπτουν πλήρως την περιοχή, αλλά μπορούμε να πούμε ότι βοηθούν ένα μεγάλο μέρος των αναγκών της τοπικής αγοράς, αλλά έτσι γίνονται ανταγωνιστικά με τα εισαγόμενα προϊόντα όσον αφορά τις τιμές και βοηθούν επίσης στη μείωση του μονοπωλίου στην αγορά. Πολλές πτυχές εμποδίζουν την παροχή ευκαιριών απασχόλησης και την επίτευξη κάποιου είδους σταθερότητας στις αγορές στην παρούσα κατάσταση, όπως η πολιορκία που επιβάλλεται από όλες τις κατευθύνσεις και οι συνεχείς στρατιωτικές επιθέσεις από το τουρκικό κράτος κατοχής”.

Ο Muhammad Dakhil μίλησε επίσης για τον γεωργικό τομέα, ο οποίος αποτελεί τον κύριο πόρο στη βόρεια και ανατολική Συρία. Ποια είναι η φόρμουλα για τα σχέδια που ακολουθήσατε ως οργανισμός για να ξεπεράσετε τα εμπόδια που αντιμετωπίζετε μπροστά στις απειλές στην περιοχή;

“Η γεωργία αποτελεί σημαντική και κύρια πηγή βιοπορισμού για το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της περιοχής, οπότε με την έναρξη της ανακήρυξης της Αυτόνομης Διοίκησης, το κύριο βάρος δόθηκε στον γεωργικό τομέα και στον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να συνεχιστεί και να αναπτυχθεί. Αρχικά, οι εργασίες έγιναν σε δύο βασικούς πυλώνες: τη δημιουργία μιας ισχυρής και επιτυχημένης διοικητικής γωνιάς και νέων διοικητικών θεσμών, ξεκινώντας από το μικρότερο και βασικότερο κύτταρο της διοίκησης που είναι η κοινότητα, και από τις γεωργικές επιτροπές εντός της κοινότητας, δημιουργήθηκαν γεωργικές κατευθυντήριες γραμμές στα χωριά.

“Ο δεύτερος πυλώνας ήταν η κάλυψη όλων των αναγκών των αγροτών και η διακοπή της εισόδου όλων των ληγμένων υλικών στην περιοχή. Από την άλλη πλευρά, μέσω των επιστημονικών ερευνητικών μας κέντρων βελτιώνουμε και διατηρούμε τύπους σπόρων. Επειδή αντιμετωπίσαμε δυσκολίες στο θέμα αυτό, καθώς οι διεθνείς οργανισμοί δεν συνεργάζονται μαζί μας στο θέμα των σπόρων και των γεωργικών φαρμάκων φυτοπροστασίας. Έτσι, εξαρτηθήκαμε από τους εαυτούς μας και με περιορισμένες δυνατότητες μας ζητήθηκε να πραγματοποιήσουμε εργασίες αναπαραγωγής σπόρων. Αυτό το είδος και η επαγωγική διαδικασία απαιτεί μεγάλη διεθνή συνεργασία για να πάρουμε τον πυρήνα, την οποία δεν έχουμε. Όσον αφορά τον έλεγχο των φυτοπροστατευτικών προϊόντων και των λιπασμάτων για την εξασφάλιση της εγκυρότητάς τους, έχει συσταθεί εργαστήριο για την ανάλυση αυτών των φυτοφαρμάκων και λιπασμάτων και τον προσδιορισμό της προέλευσής τους.

“Εκτός από αυτά τα εμπόδια, η κλιματική αλλαγή που συντελείται επηρεάζει επίσης αρνητικά την περιοχή. Υπάρχει έλλειψη βροχής. Επιπλέον, βρισκόμαστε υπό πολιορκία. Οι γειτονικές χώρες δεν δέχθηκαν την εισαγωγή σύγχρονων διυλιστηρίων πετρελαίου, γεγονός που οδήγησε σε κρίση καυσίμων. Παρ’ όλες αυτές τις δυσκολίες, ως αυτόνομη διοίκηση καταφέραμε να μετασχηματίσουμε την οικονομία. Δουλέψαμε διπλά σκληρά για να στηρίξουμε και να ενθαρρύνουμε τους αγρότες σε όλες τις περιοχές και σε όλες τις καλλιέργειες ανάλογα με την προτεραιότητα κάθε συγκομιδής σιταριού και βαμβακιού. Χτίστηκαν επίσης πολλά σπίτια. Τα πλαστικά επιδοτήθηκαν για να παρέχουν λαχανικά σε όλες τις εποχές και να κάνουν τους ανθρώπους λιγότερο εξαρτημένους από τις εισαγωγές”.

Η Leila Sarukhan μίλησε για τα εμπόδια στην άρδευση. Ένα από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η περιοχή είναι η Τουρκία, μια γειτονική κυβέρνηση που κόβει το νερό με την κατασκευή φραγμάτων, προκαλώντας μεγάλες ζημιές στις καλλιέργειες.

“Το ζήτημα του νερού και της άρδευσης είναι σημαντικό και στρατηγικό για την περιοχή της βόρειας και ανατολικής Συρίας, επειδή τα περισσότερα στοιχεία της εξαρτώνται κυρίως από τον γεωργικό τομέα. Οι κλιματολογικές συνθήκες, όπως η έλλειψη βροχοπτώσεων, καθιστούν την άρδευση ακόμη πιο σημαντική. Η έλλειψη νερού επηρεάζει την παραγωγή και κάνει τους αγρότες να μην ενδιαφέρονται για τις βροχογενείς καλλιέργειες και προκαλεί υλικές απώλειες. Επιπλέον, το τουρκικό κράτος έχει διεξάγει έναν πόλεμο κατά του νερού, κατασκευάζοντας φράγματα και διακόπτοντας τη ροή, μειώνοντας έτσι τη στάθμη των ποταμών στις βορειοανατολικές περιοχές της Συρίας, γεγονός που έχει οδηγήσει σε ερημοποίηση των εδαφών της περιοχής και έχει επηρεάσει αρνητικά τις καλλιέργειες. Ως αποτέλεσμα, αναγκάστηκαν να εισάγουν ορισμένα αγαθά από άλλες περιοχές, γεγονός που ήταν πολύ επιζήμιο για τους πολίτες λόγω των υψηλών τιμών.

“Μπορούμε να πούμε ότι ο κύριος στόχος του τουρκικού κράτους είναι να ματαιώσει την πολιτική της Αυτόνομης Διοίκησης και προσπαθεί να το κάνει με όλα τα μέσα που έχει στη διάθεσή του, και στον τομέα της οικονομίας. Ως Οικονομική Επιτροπή, υποστηρίζουμε και προωθούμε τις γεωργικές εκμεταλλεύσεις. Ελπίζουμε ότι η διεθνής κοινότητα, ιδίως οι οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και οι νομικές οργανώσεις, θα λάβουν υπόψη τους το πρόβλημα του νερού και θα θέσουν τέρμα στις παραβάσεις του τουρκικού κράτους.

“Η άλλη ερώτηση αφορούσε το ρόλο των γυναικών στον οικονομικό και γεωργικό τομέα. Οι γυναίκες έχουν διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην οικονομία και τη γεωργία σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας, όπως ακριβώς οι γυναίκες ανέπτυξαν τη γεωργία γύρω στο 9.500 π.Χ., δηλαδή κατά τη νεολιθική περίοδο. Οι γυναίκες έχασαν τη θέση τους στην οικονομία με την εμφάνιση ταξικών συστημάτων και την ανάπτυξη πατριαρχικών συστημάτων. Αυτό συνέβη πριν από 5.000 χρόνια και συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

“Όσον αφορά εμάς, στην αυτόνομη διοίκηση, οι γυναίκες άρχισαν να εργάζονται σε όλους τους τομείς της ζωής και συμμετείχαμε σε όλα. Ιδιαίτερα οι γυναίκες άρχισαν να εργάζονται στην οικονομία και να τη μετατρέπουν από έναν τομέα που απέκλειε τις γυναίκες σε έναν τομέα όπου οι γυναίκες θεωρούνται πολύ ενεργές. Οι γυναίκες στη βόρεια και ανατολική Συρία έχουν αναλάβει το ρόλο τους στη γεωργία και την οικονομία μαζί με τους άνδρες, επίσης μέσω της δημιουργίας κέντρων μόνο για γυναίκες. Αυτό τους οδήγησε στην οικονομική ανεξαρτησία. Σε όλους τους τομείς, συμπεριλαμβανομένου του οικονομικού, οι γυναίκες αναλαμβάνουν ενεργό ρόλο στην κοινωνία.

Καταλήγοντας, ο κ. Karker μίλησε ειδικότερα για την κοινωνική οικονομία, η οποία αποτελεί έναν από τους πυλώνες της οικονομίας στην Αυτοδιοίκηση. Στόχος της κοινωνικής οικονομίας είναι να παράγει για την κοινωνία και να γίνει πιο αυτάρκης. Είναι ένα αποτελεσματικό μέσο για την αυτάρκεια και την εφαρμογή του “συνεργατικού” συστήματος στους τομείς της Διοίκησης και στους τομείς εργασίας προτεραιότητας, και η εμπειρία αυτή εξυπηρέτησε και θα εξυπηρετήσει την κοινότητα στο σύνολό της.

“Στόχος της κοινωνικής οικονομίας είναι να συμβιβάσει τους στόχους της οικονομικής ανάπτυξης, αφενός, και της ισότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης, αφετέρου, έτσι ώστε το άτομο να βρίσκεται στο επίκεντρο των συμφερόντων της αναπτυξιακής διαδικασίας και πάνω από οποιεσδήποτε οικονομικές εκτιμήσεις, όπως το κέρδος ή η συσσώρευση. Η επίτευξη μιας κοινωνικής οικονομίας και η συμμετοχή των ανθρώπων που εξαρτώνται από τον εαυτό τους στην παραγωγική διαδικασία εξαρτάται από την ανάπτυξη συνεταιρισμών και ενώσεων. Έχουν δημιουργηθεί νέες θέσεις εργασίας και το συνεταιριστικό σύστημα συμβάλλει στην επισιτιστική ασφάλεια των κοινοτήτων. Η βελτίωση των υλικών συνθηκών οδηγεί σε μεγαλύτερη κοινωνική ειρήνη και καλύτερη κατάσταση της υγείας.

“Ο συνεταιριστικός ιστός είναι η κύρια συνιστώσα του τομέα της κοινοτικής οικονομίας στη βόρεια και ανατολική Συρία, δεδομένου του μεγέθους της συμβολής του στην οικονομική ανάπτυξη και της ικανότητάς του για κοινωνική ενσωμάτωση.

“Με αυτόν τον τρόπο, η συνεργασία και ο συντονισμός μεταξύ των μελών της κοινωνίας επιτυγχάνεται με οικονομικούς όρους. Ολοκληρωμένη οικονομική ανάπτυξη είναι η ανάπτυξη της οποίας οι καρποί και τα οφέλη δεν συγκεντρώνονται μόνο στην τάξη των πλουσίων, αλλά κατανέμονται σε ευρύτατα τμήματα της κοινωνίας και έχει ενοποιητικό ρόλο στην οικονομική ζωή.

“Ένα από τα εμπόδια που συναντήσαμε στην αρχή ήταν πώς να αλλάξουμε τη νοοτροπία και να αντιμετωπίσουμε το οικονομικό σύστημα των προηγούμενων ετών και μέχρι σήμερα.

“Μπροστά στην έκθεση της περιοχής σε επιθέσεις και απειλές, ένας από τους στόχους της κοινωνικής οικονομίας είναι να απελευθερώσει τις αγορές της περιοχής από το μονοπώλιο και την εκμετάλλευση. Οι συνεταιριστικές εταιρείες είναι η πρακτική εφαρμογή της ιδέας της κοινοτικής οικονομίας, και παρακολουθούμε και βοηθάμε όλες τις εταιρείες να φτάσουν σε ένα καλό επίπεδο αυτάρκειας, και έχουμε σχέδια και εργαζόμαστε για τη μετατροπή των ακαλλιέργητων εκτάσεων στα χωριά με τη συμμετοχή πολλών αγροτών για την καλλιέργειά τους, ώστε να επωφεληθεί ολόκληρη η κοινότητα. Υποστηρίζουμε επίσης τους ιδιοκτήτες κοτέτσι, ενθαρρύνοντας και αναπτύσσοντας την κτηνοτροφία, καθώς και το εργοστάσιο γαλακτοκομικών και τυροκομικών προϊόντων “Zouzan”, το οποίο δημιουργήσαμε στο Derik, από το αποτέλεσμα της δουλειάς και της παραγωγής μας. Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε στη διαδικασία ρύθμισης των κοινοτικών αγορών, διότι αν η κοινωνική οικονομία υιοθετηθεί σοβαρά και στην πλειοψηφία της στην περιοχή, θα βρισκόμαστε σε συνεχή συντονισμό με όλες τις αρχές που σχετίζονται με την οικονομία.

“Όλα αυτά τα βήματα που κάνουμε στοχεύουν στην αυτάρκεια της περιοχής, η οποία απαιτεί μεγάλη προσπάθεια από όλους μας”.

ΠΗΓΗ: Civil Diplomacy Center / Μετάφραση: Rojava Azadi Madrid / Επιμέλεια: Kurdistan Latin America

Πηγή στα ελληνικά: Athens Indymedia

Σύστημα Κοινωνικής Πίστωσης: Η νέα ολοκληρωτική διαχείριση με τεχνολογικό κλειδί και ο πειραματισμός της Κοινωνικής Πίστωσης ξεκίνησε στην Ιταλία

Posted on 12/10/2022 by revconsciousness

ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΠΙΣΤΩΣΗΣ

“Η πιο αποτελεσματική δύναμη είναι αυτή που δεν φαίνεται. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την αναγωγή του υποκειμένου σε ένα απλό οικονομικό “ζώο laborans” και την αποσυγκεντρωτικοποίηση και αποπολιτικοποίηση της κοινωνίας, τείνει προς την κατασκευή ενός πλαισίου στο οποίο οι κανόνες και αυτοί που τους αποφασίζουν δύσκολα μπορούν να αμφισβητηθούν.”

“Η αποπολιτικοποίηση και η οικονομική επιτυχία είναι τα πιο αποτελεσματικά εργαλεία για την ειρήνευση της κοινωνίας και τη διατήρηση του ελέγχου της, και το σύστημα κοινωνικής πίστωσης κινείται προς αυτή την κατεύθυνση”.

Από το 2013 η Rongcheng, κινεζική πόλη στην επαρχία Shandong, άρχισε να πειραματίζεται με το σύστημα “κοινωνικής πίστωσης”, αλλά ο στόχος είναι να επεκταθεί σε όλη τη χώρα μέχρι το 2023.

Στη Rongcheng, σε κάθε πολίτη αντιστοιχούν 1.000 αρχικοί πόντοι και κάθε πόντος αντιστοιχεί σε ένα συγκεκριμένο γράμμα: Το γράμμα “Α” (που αντιστοιχεί σε 1.000 βαθμούς) είναι η βασική βαθμολογία και συνεπάγεται πρόσβαση σε ορισμένα οφέλη, όπως προνομιακή βοήθεια στην απασχόληση και προτεραιότητα στην εγγραφή στο σχολείο. Μπορεί κανείς να επιδιώξει να αυξήσει τη βαθμολογία του με συμπεριφορές που θεωρούνται από το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα ως “ενάρετες”: πληρωμή φόρων και λογαριασμών στην ώρα τους, πραγματοποίηση συγκεκριμένων αγορών, ανταλλαγή και διάδοση των ιδεών του κόμματος κ.λπ. ένας μακρύς κατάλογος συμπεριφορών με βάση τον οποίο κρίνεται η “αξιοπιστία” και η “ενάρετη συμπεριφορά” των πολιτών. Φυσικά, το να καταγγέλλει κανείς ανθρώπους των οποίων οι συμπεριφορές κρίνονται ανάρμοστες οδηγεί σε αύξηση της βαθμολογίας του. Τα οφέλη για το υψηλότερο επίπεδο (ΑΑΑ, προσβάσιμο σε όσους έχουν πάνω από 1.050 βαθμούς) περιλαμβάνουν: υψηλότερη συνταξιοδοτική ασφάλιση, επιδοτήσεις για τις δημόσιες συγκοινωνίες, δυνατότητα υποβολής αίτησης για άτοκα δάνεια, δυνατότητα ενοικίασης οχημάτων χωρίς να χρειάζεται να κατατεθεί εγγύηση, απαίτηση λιγότερων εγγράφων για την έκδοση ταξιδιωτικής βίζας κ.λπ.

Η βαθμολογία ενός ατόμου γίνεται επίσης ένα σύμβολο κύρους που μπορεί να εμφανίζεται στο διαδίκτυο, όπως ήδη συμβαίνει στον ιστότοπο Baihe, ο οποίος επιτρέπει ήδη στους χρήστες του να δημοσιεύουν τη βαθμολογία τους. Από την άλλη πλευρά, όσοι βρίσκονται σε δύσκολη κατάσταση και ως εκ τούτου πληρώνουν καθυστερημένα τους λογαριασμούς, το ενοίκιο ή τους φόρους τους, αναπόφευκτα θα τους αφαιρούνται βαθμοί- το ίδιο ισχύει και για όσους δεν περνούν σε μια διάβαση πεζών, πετούν χαρτιά στο έδαφος, εκφράζουν πολιτικές απόψεις που δεν είναι σύμφωνες με το κόμμα κ.λπ. Ο κατάλογος των συμπεριφορών που θεωρούνται “ανήθικες” είναι πολύ μακρύς.

Εάν η βαθμολογία κάποιου πέσει κάτω από 600 βαθμούς, μπαίνει στη “μαύρη λίστα” και χαρακτηρίζεται ως “D”, γεγονός που οδηγεί σε πραγματικές τιμωρίες. Σε περίπτωση που αυτό συμβεί στους γονείς, τα παιδιά τους θα αποκλείονται από τα σχολεία που θεωρούνται τα καλύτερα της περιοχής. Άλλες τιμωρίες περιλαμβάνουν: την υποβολή σε επαναλαμβανόμενες επιθεωρήσεις, τη μη δυνατότητα αγοράς αεροπορικών εισιτηρίων για να φύγουν από τη χώρα, την απαγόρευση διαμονής σε ορισμένες περιοχές της πόλης, τη δημοσιοποίηση των προσωπικών στοιχείων του ατόμου, την απαγόρευση να γίνει κάποιος δημόσιος υπάλληλος, και επειδή οι εταιρείες μπορούν να γνωρίζουν ποιος βρίσκεται σε αυτή τη “μαύρη λίστα”, η εύρεση οποιασδήποτε εργασίας γίνεται πιο δύσκολη, διευκολύνοντας την εκμετάλλευση όσων βρίσκονται σε αυτή τη λίστα. Σαν να μην έφτανε αυτό, τα πρόσωπά τους προβάλλονται σε γιγαντοοθόνες σε εμπορικά κέντρα και άλλους δημόσιους χώρους, σε ένα είδος σύγχρονου στηθαίου, και ο ήχος κλήσης των κινητών τους τηλεφώνων αλλάζει ώστε να ακούγεται σαν σειρήνα, καθιστώντας τους αναγνωρίσιμους και κρίσιμους από οποιονδήποτε. Το κινεζικό σύστημα κοινωνικής πίστωσης δεν περιορίζεται στην ανάλυση της συμπεριφοράς ενός ατόμου. Στην πραγματικότητα, η βαθμολογία ενός ατόμου υποτίθεται ότι επηρεάζεται επίσης από τη συμπεριφορά των πιο κοντινών του ανθρώπων: το να βγαίνει κανείς ραντεβού ή να έχει σχέση με άτομα που βρίσκονται στη “μαύρη λίστα”, δηλαδή με άτομα που δεν σέβονται τους νόμους ή που επικρίνουν το κόμμα, έχει ως αποτέλεσμα τη μείωση της βαθμολογίας του.

Η ΝΕΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΣΕ ΕΝΑ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΟ ΚΛΕΙΔΙ

Αυτό το πειραματικό εργαλείο, που πλασάρεται ως ένας τρόπος για να αυξηθεί το επίπεδο της ηθικής ακεραιότητας των πολιτών, είναι στην πραγματικότητα ένας τρόπος καταγραφής, αξιολόγησης και ελέγχου των ανθρώπων με βάση την υπακοή, την οικονομική, κοινωνική και νομική αξιοπιστία.Αυτό γίνεται με τη χρήση άπειρων δεδομένων (Big Data) που συλλέγονται από τράπεζες, εφαρμογές, αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και φυσικά μέσω των διαφόρων “ψαχτών”, οι οποίοι, προκειμένου να αυξήσουν τη βαθμολογία τους, μπορούν να αναφέρουν τη συμπεριφορά άλλων πολιτών. Το μοντέλο αυτό ωθεί προς μια τυποποιημένη ζωή και καταστρέφει τις κοινωνικές σχέσεις προς όφελος ενός πλήρως ψηφιοποιημένου και αυθαίρετου συστήματος, το οποίο στοχεύει να καταστήσει τους πολίτες πλήρως ομογενοποιημένους και υποταγμένους σε ένα απάνθρωπο μοντέλο κοινωνίας, στο οποίο οι αλγόριθμοι θα καθορίζουν αν ένα άτομο αξίζει να είναι μέλος της ή όχι. Ένα σύστημα που βασίζεται στην κοινωνική συμπεριφορά των ανθρώπων, συμπεριλαμβανομένου του πολιτικού προσανατολισμού και οποιασδήποτε καθημερινής δραστηριότητας, δεν είναι ουδέτερο, αλλά επηρεάζει μαζικά όσους ζουν υπό συνεχή αξιολόγηση. Η επιβράβευση όσων συγκεντρώνουν υψηλότερη βαθμολογία και ο στιγματισμός όσων συγκεντρώνουν χαμηλότερη, είναι η επικαιροποιημένη εκδοχή του περίφημου συνθήματος “διαίρει και βασίλευε”, τα μέλη του οποίου έχουν ως μοναδική αξία να σκέφτονται μόνο τον εαυτό τους και τη δική τους κατάσταση και θεωρούν το άτομο που βρίσκεται σε κατάσταση φτώχειας ως τεμπέλη, που δεν προσπαθεί αρκετά ώστε να είναι αποκλειστικά υπεύθυνος για την κατάστασή του, με άλλα λόγια, ως κατώτερο άτομο. Το σύστημα κοινωνικής πίστωσης είναι ένα εργαλείο για τον εντοπισμό και την εκ των προτέρων αξιολόγηση των ανθρώπων. Μια νέα μορφή ολοκληρωτισμού που λειτουργεί σε οικείο και ψυχολογικό επίπεδο στα μεμονωμένα υποκείμενα, τροποποιώντας τις αξίες τους, και που σταδιακά, μέσω της προπαγάνδας, κατασκευάζει νέα καθολικά μοντέλα συμπεριφοράς, αλλάζοντας βαθιά τον τρόπο που σχετιζόμαστε με τους άλλους και την ίδια την αίσθηση της κοινότητας. Το δυνατό σημείο αυτής της νέας μορφής διαχείρισης και καταστολής είναι ότι γίνεται αντιληπτό ότι φέρνει οφέλη για την κοινότητα, ενώ στην πραγματικότητα βασίζεται στις διακρίσεις και την τυποποίηση της σκέψης, στην εκμηδένιση της κοινωνικής συγκρουσιακότητας, και η οποία ωθεί τα άτομα σε συνεχή ανταγωνισμό με τον εαυτό τους και σε αναγκαστική ομογενοποίηση.

ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΠΙΣΤΩΣΗΣ ΑΡΧΙΖΕΙ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ

Η Δύση δεν εξαιρείται από τη χρήση παρόμοιων συστημάτων, και πρόσφατα, ακόμη και η Ιταλία άρχισε να πειραματίζεται με την κοινωνική πίστωση σε ορισμένους δήμους, τώρα σε εθελοντική βάση, αλλά στο μέλλον θα αποτελέσει αναπόσπαστο μέρος του αναδυόμενου κοινωνικού μοντέλου.

Η πόλη Fidenza, στην Emilia Romagna, ενεργοποίησε μια κάρτα μορίων για τους ενοικιαστές κοινωνικών κατοικιών, προκειμένου να αξιολογείται η συμπεριφορά κάθε οικογένειας και να αποφασίζεται αν αξίζει ή όχι να διαμένουν εκεί.

Οι ενοικιαστές υποχρεούνται να τηρούν έναν μακρύ κατάλογο κανόνων που μπορεί να αυξήσει ή να μειώσει τους αρχικούς 50 πόντους που αντιστοιχούν σε κάθε νοικοκυριό. Οι σχέσεις με τους γείτονες θα τεθούν σε δοκιμασία, καθώς η αναφορά συμπεριφοράς που θεωρείται ανάρμοστη θα αυξήσει τη βαθμολογία κάποιου.

Όσοι καταγγέλλονται θα υποβάλλονται σε επιθεώρηση του διαμερίσματός τους από υπαλλήλους για να εξακριβωθεί η αλήθεια των ισχυρισμών. Ένα απλό φυτό στο κεφαλόσκαλο που ενοχλεί λόγω ποτίσματος ή που βρίσκεται στο δρόμο θα κοστίζει στον ενοικιαστή 20 πόντους. Ακόμα και η διατήρηση της ψησταριάς στο μπαλκόνι ή η φιλοξενία ατόμων εκτός σπιτιού χωρίς ενημέρωση του δήμου θα έχει ως αποτέλεσμα την απώλεια 10 βαθμών στην πρώτη περίπτωση και 25 βαθμών και την καταβολή προστίμου στη δεύτερη. Η απώλεια βαθμών είναι εξαιρετικά εύκολη και αν η βαθμολογία πέσει στο μηδέν το δικαίωμα στέγασης παύει να ισχύει και αναγκάζεστε να εγκαταλείψετε το σπίτι σας.

Αντίθετα, η ανάκτηση των βαθμών είναι δύσκολη, καθώς θα λαμβάνετε 5 επιπλέον βαθμούς κάθε 3 χρόνια μόνο εάν έχετε συμπεριφερθεί ως “υπόδειγμα ενοικιαστή” και έναν βαθμό εάν συμμετέχετε σε ορισμένου τύπου πρωτοβουλίες ή εάν επισκευάσετε μια ζημιά. Πώς θα είναι δυνατόν να έχει κανείς “ανθρώπινες” σχέσεις με τους γείτονές του σε ένα σύστημα που επιβραβεύει τους πληροφοριοδότες; Πώς μπορείς να οικοδομήσεις σχέσεις σε ένα πλαίσιο όπου οι γύρω σου θα επωφεληθούν αν αναφέρετε συμπεριφορές που θεωρούνται ανάρμοστες;

Στην Μπολόνια και τη Ρώμη ξεκίνησε ένα έργο με την ονομασία “Citizen Wallet”, δηλαδή “μια πλατφόρμα επιβράβευσης” που δίνει κίνητρα για “ενάρετη” συμπεριφορά.

Πρόκειται για ένα ηλεκτρονικό πορτοφόλι στο οποίο μπορείτε να συγκεντρώσετε πόντους αν απορρίπτετε σωστά τα απορρίμματα, αν προτιμάτε τα “πράσινα” από τα παραδοσιακά μέσα μεταφοράς, αν δεν σας επιβάλλονται πρόστιμα κ.λπ. Αυτοί οι πόντοι θα επιτρέπουν εκπτώσεις στις δημόσιες συγκοινωνίες, στα τέλη απορριμμάτων και στις πολιτιστικές δραστηριότητες. Προκειμένου να αξιολογηθεί ο βαθμός επιμέλειας ενός πολίτη, ο δήμος ή όποιος άλλος θα χρειαστεί πρόσβαση σε μια ολόκληρη σειρά προσωπικών δεδομένων και θα το κάνει μέσω ψηφιακών πλατφορμών, τσιπ στις σακούλες απορριμμάτων (RFID) και εφαρμογών εντοπισμού. Το όλο θέμα, όπως η κοινωνική πίστωση στην Κίνα, πλασάρεται ως ένας τρόπος για να δοθούν κίνητρα στους πολίτες να έχουν “ενάρετη συμπεριφορά με στόχο τη βελτίωση της περιβαλλοντικής, κοινωνικής και οικονομικής βιωσιμότητας της πόλης”.

ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ ΜΟΛΙΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΣ, ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗ ΒΗΣΗ, ΑΛΛΑ ΧΑΡΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ ΠΟΥ ΘΑ ΚΗΡΥΧΘΟΥΝ, ΤΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΑΥΤΟ ΘΑ ΕΠΕΚΤΑΘΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΔΡΑΙΩΘΕΙ ΜΟΝΙΜΑ ΠΑΝΤΟΥ. ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ ΗΔΗ ΑΥΤΟ ΜΕ ΤΟ “GREEN PASS”, ΤΟ ΟΠΟΙΟ, ΑΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΩΣ ΕΙΧΕ ΠΕΡΑΣΕΙ ΩΣ ΠΡΟΣΩΡΙΝΟ ΜΕΣΟ ΛΟΓΩ “ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ”, ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ ΠΛΕΟΝ ΜΟΝΙΜΟ ΜΕΣΟ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑΣ. ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΕΣΟ ΔΙΑΚΡΙΣΕΩΝ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΙΝΕΖΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΠΙΣΤΩΣΗΣ, ΕΧΕΙ ΧΩΡΙΣΕΙ ΤΟΝ ΠΛΗΘΥΣΜΟ ΣΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΡΩΤΗΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ, ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΑΞΙΖΟΥΝ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΕ ΟΡΙΣΜΕΝΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΕΠΕΙΔΗ ΘΕΩΡΟΥΝΤΑΙ “ΕΝΑΡΕΤΟΙ”, ΚΑΙ ΣΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΔΕΥΤΕΡΗΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ, ΣΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΕΧΕΙ ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΕΙ Η ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΧΕΔΟΝ ΠΑΝΤΟΥ, ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΕΥΘΥΓΡΑΜΜΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΡΧΗ ΣΚΕΨΗ, ΑΝΟΙΓΟΝΤΑΣ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΠΙΣΤΩΣΗΣ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ.

Πηγή: DarkNights

Μετάφραση: Δ.Ο. ΕΗΦ

Πηγή ελληνικής μετάφρασης: Ευλογημένη Η Φλόγα