Ρώμη, 10 αμάξια δεν είναι αρκετά…

Ξημέρωμα 27ης Μαΐου, πραγματοποιήσαμε εμπρηστική επίθεση σε οχήματα συλλογικής χρήσης (carpool) που ανήκουν στην πολυεθνική ENI S.P.A. (National Hydrocarbon Company / Εθνική Εταιρεία Υδρογονανθράκων), στην περιοχή της Tuscolana-Cinecittà, στη Ρώμη. Σύμφωνα με τοπικές εφημερίδες, 10 αμάξια καταστράφηκαν ολοσχερώς, ενώ σε άλλα 4 προκλήθηκαν σοβαρές ζημιές.

Η ENI ανέκαθεν αποτελούσε πυλώνα του ιταλικού καπιταλισμού, και τα συμφέροντά της ταυτίζονται με αυτά του κράτους και, κατά συνέπεια, των κυβερνήσεων που η μία μετά την άλλη επιτυγχάνουν στη διαχείρισή της, είτε είναι δεξιές είτε αριστερές, καθώς τα κέρδη της και οι υποδομές της είναι -όσο τους αναλογεί- στρατηγικής σημασίας, καθώς ενισχύουν το κράτος στο οποίο η εταιρεία εδράζεται, έχοντας θεμελιώδη ρόλο στη διατήρηση της οικονομικής κυριαρχίας και στη σύγχρονη διαμόρφωση του καπιταλιστικού παραγωγικού συστήματος.

Η ENI είναι παρούσα σε πολλές χώρες όπου λαμβάνουν χώρα τοπικές και διεθνείς συγκρούσεις για τον έλεγχο των ενεργειακών πόρων: Λιβύη, Μάλι, Νιγηρία, Καζακστάν (ας σημειωθεί πως ούτε μια λέξη δεν ξεστόμισε ενάντια στον ολιγάρχη Πούτιν όταν εκείνος έστειλε τον στρατό του να καταπνίξει την εξέγερση που είχε ξεσπάσει στη συγκεκριμένη χώρα), για να αναφερθούμε σε μόλις λίγες. Στα μέρη αυτά, υπάρχει ενέργεια στη μορφή ορυκτών καυσίμων, για τα οποία γίνονται εδώ και δεκαετίες εξορύξεις από τη γη προκειμένου να θρέψουμε τις ενεργειακές ανάγκες της Δυτικής Βιομηχανίας, ακολουθώντας ένα μοντέλο που λαμβάνει τη μορφή Νεο-αποικιοκρατίας. Δεν πρέπει να λησμονούμε πως οι συγκεκριμένες εξορυκτικές δραστηριότητες συνεπάγονται τεράστιο κίνδυνο για το περιβάλλον και τους γηγενείς πληθυσμούς, ιδίως σε χώρες όπου οι έλεγχοι και τα συστήματα ασφαλείας ελαχιστοποιούνται προκειμένου να αυξηθούν τα κέρδη, όπως στην περίπτωση του Δέλτα του Νίγηρα, μια περιοχή βαρύτατα ρημαγμένη από τις συνεχείς διαρροές ακατέργαστου πετρελαίου και τη διασπορά αερίων και υπολειμμάτων καύσεως που σκορπούνται στον αέρα, ως αποτέλεσμα των εξορυκτικών δραστηριοτήτων.

Η κατάσταση αυτή έχει οδηγήσει σε διάφορες μορφές αντίστασης ανά τα χρόνια, περιλαμβάνοντας απαγωγές τεχνοκρατών, σαμποτάζ και άμεσες επιθέσεις στις εγκαταστάσεις εξόρυξης πετρελαίου. Οι επιθέσεις αυτές έχουν εξαναγκάσει τα κράτη σε στρατιωτική κινητοποίηση προκειμένου να υπεραμυνθούν των συμφερόντων τους στη συγκεκριμένη περιοχή, όπως επίσης και σε άλλες αντίστοιχες όπου εδράζονται εξορυκτικές υποδομές και εργάτες. Τέτοια είναι η υπόθεση των στρατιωτικών επεμβάσεων της Ιταλίας στη Λιβύη (από το 2015), στην Ανγκόλα, στην Γκάνα, στη Νιγηρία, στο Ιράκ, ή η υπόρρητη πρόθεσή της να συνδράμει στη διεθνή αποστολή στη Μοζαμβίκη -η οποία πλήττεται από βίαιες ταραχές-, προσβλέποντας να γραπώσει ένα κομμάτι απ’ τις πηγές ορυκτών καυσίμων που βρίσκονται εκεί. Οι “ανθρωπιστικές αποστολές” υποκρύπτουν τη -συνηθισμένη πλέον- μέθοδο της υφαρπαγής πόρων σε αναπτυσσόμενες χώρες, ακριβώς όπως η “εξαγωγή δημοκρατίας” αποδείχθηκε πως δεν ήταν κάτι άλλο πέρα από κούφια ρητορεία ώστε να προσαρτηθούν κράτη στη Δυτική σφαίρα επιρροής, ωθώντας μας να αναρωτηθούμε για τις πραγματικές αιτίες πίσω απ’ την τρέχουσα αστάθεια σε κάποιες περιοχές. Υπάρχουν αναρίθμητες υποθέσεις διαφθοράς τοπικών πολιτικών και κυβερνώντων, σε πολλές από αυτές τις χώρες υπάρχουν ιδιωτικοί παραστρατιωτικοί μηχανισμοί που χρηματοδοτούνται από τα Δυτικά κράτη, έχουν υπάρξει περιπτώσεις εμφύλιων συγκρούσεων υποκινούμενων από ξένες δυνάμεις, οι οποίες παρείχαν εξοπλισμό και διέσπειραν ψευδείς ειδήσεις προκειμένου να αποσταθεροποιήσουν ολόκληρες περιοχές και να ωθήσουν τους ντόπιους πληθυσμούς σε μετανάστευση.

Για τουλάχιστον δύο δεκαετίες, τα Δυτικά κράτη χρηματοδοτούν πολέμους και υποδαυλίζουν συγκρούσεις, με μοναδικό σκοπό να κερδίσουν τον έλεγχο των τοπικών πηγών, αποσταθεροποιώντας περιοχές στρατηγικού χαρακτήρα, και χτυπώντας τα συμφέροντα εχθρικών κρατών. Με τον ίδιο τρόπο μπορεί κανείς να ερμηνεύσει τους πολέμους και τις εισβολές στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, ή και τις πιο πρόσφατες συγκρούσεις στην Ουκρανία, στη Λιβύη, στη Συρία και στην Υεμένη, όπου η Δύση -είτε με στρατιώτες είτε με χρηματοδοτούμενες ειδικές παραστρατιωτικές μονάδες- έχει πολεμήσει για τη λεηλασία των πόρων και για τη δική της απόλυτη παγκόσμια υπεροχή.

Η πολιτική και το διεθνές δίκαιο έχουν αποδειχθεί ανέκαθεν άχρηστα για τη διευθέτηση τέτοιων γεγονότων, καθώς δεν υπάρχει καμία πραγματική θέληση ν’ αλλάξει η παρούσα τάξη πραγμάτων. Υπό αυτό το πρίσμα, επαναφέρουμε στη μνήμη μας την πρόσφατη αθωωτική απόφαση για τα κορυφαία στελέχη της ENI, που ήταν μπλεγμένοι σε διεθνές σκάνδαλο για δικαιώματα ερευνών στη Νιγηρία, ή για την υπόθεση SAIPEM στην Αλγερία.

Η καταστροφή και η μόλυνση που προκαλεί η εταιρεία αυτή δεν επηρεάζει μονάχα μακρινές περιοχές, αλλά επίσης συντελείται και εδώ, πίσω απ’ τα σπίτια μας. Στην ιταλική περιοχή της Μπαζιλικάτα, για παράδειγμα, επί σειρά ετών εξαγγέλλονταν προειδοποιήσεις λόγω της παρουσίας ρύπων στις περιοχές γύρω από τις πετρελαϊκές εγκαταστάσεις. Το ίδιο ισχύει οπουδήποτε υπάρχουν εγκαταστάσεις εξαγωγής ή διύλισης πετρελαίου · στην περιοχή της Ραβέννα, όπως επίσης και δίπλα στο Κάλιαρι. Μια μόνιμη απειλή για τα οικοσυστήματα και τους ντόπιους πληθυσμούς, η οποία ενισχύεται απ’ το γεγονός πως στις δομές αυτές συχνά προκύπτουν βλάβες και ατυχήματα που -όπως στην περίπτωση της πυρκαγιάς στο διυλιστήριο της Τζέλα τον Ιανουάριο του τρέχοντος έτους ή στο Λιβόρνο στις 30 Νοεμβρίου 2021- προκαλούν πελώρια διασπορά ρύπων.

Όλα αυτά υπό την πλήρη αδιαφορία των θεσμών, τοπικών ή μη, οι οποίοι -είτε ενεργητικά (εμπιστευόμενοι, για παράδειγμα, στην ίδια την εταιρεία το έργο της παρακολούθησης των επιπέδων μόλυνσης στην περιοχή), είτε παθητικά (αγνοώντας τις προειδοποιήσεις των περιβαλλοντικών οργανώσεων και των τοπικών πληθυσμών, μη διεξάγοντας τους απαραίτητους ελέγχους, …)- προστατεύουν τα συμφέροντά τους και την εικόνα τους.

Η ENI, λόγω της ηγετικής θέσης της στην αγορά των υδρογονανθράκων, βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της αναδιαμόρφωσης των παγκόσμιων γεωπολιτικών ισορροπιών. Σε αυτήν τη φάση της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, περιστρέφονται κυρίως γύρω τις εφοδιαστικές αλυσίδες πρώτων υλών και ενέργειας, οι οποίες όλο και περισσότερο καθίστανται μοχλός πίεσης στις διάφορες περιπτώσεις σύγκρουσης μεταξύ κρατών. Για τον λόγο αυτόν, ο Διευθύνων Σύμβουλός (CEO) της ENI, Claudio Descalzi, συνοδεύει τους υπουργούς Di Maio και Cingolani στα ταξίδια τους στο εξωτερικό σε αναζήτηση νέων παρόχων αργού πετρελαίου και φυσικού αερίου, για να ξεφύγει η Ιταλία από την εξάρτηση απ’ το ρωσικό πετρέλαιο, στόχος ο οποίος παρουσιάζεται ως επιτακτικός στην Ευρώπη από την πίεση των Ηνωμένων Πολιτειών, στα πλαίσια του διαρκούς πολέμου της για τον καταμερισμό των διεθνών ζωνών επιρροής, στο λυκαυγές μιας νέας καπιταλιστικής κρίσης. Αυτά τα ταξίδια οδήγησαν την ηγεσία και το κράτος της Ιταλίας σε υπογραφή συμφωνιών με τις κυβερνήσεις του Κονγκό, της Αλγερίας και της Τουρκίας, αποδεικνύοντας την υποκρισία της Δύσης που κατηγορεί το δικτατορικό καθεστώς του Putin. Η “έλλειψη δημοκρατίας”, όπως προείπαμε, αποτελεί φτηνή δικαιολογία που επιστρατεύει η Δύση για να ρίξει μια κυβέρνηση όταν το κρίνει αναγκαίο, γεγονός που δεν αποτελεί πρόβλημα όταν εξυπηρετεί τα συμφέροντά της, όπως συνέβη στις χώρες που προαναφέρθηκαν, ή και στη Σαουδική Αραβία και στην Αίγυπτο.

Τη συγκεκριμένη στιγμή, μπαίνουμε σε μια νέα φάση της διαδικασίας διαμοιρασμού του κόσμου, δεδομένων των ολοένα αυξανόμενων απαιτήσεων για ενέργεια -ιδιαιτέρως για ηλεκτρισμό- που έχει η Δύση εξαιτίας των ολοκαίνουργιων τεχνολογικών συσκευών που εξαπλώνονται ραγδαία, απαιτήσεις οι οποίες έχουν προξενήσει τον πόλεμο στην Ουκρανία σήμερα. Με τον τρόπο αυτό, οι Ηνωμένες Πολιτείες στοχεύουν να αποσπάσουν την ευρωπαϊκή αγορά από τη Ρωσία, ασκώντας πίεση στους συμμάχους τους στην ευρωπαϊκή ήπειρο, αφότου τους είχαν αφήσει να κάνουν μπίζνες με τους ιστορικούς τους αντιπάλους, οι οποίοι ήταν κυρίαρχοι στην περιοχή για πολύ καιρό.

Στην περίπτωση αυτή, οι πετρελαϊκές εταιρείες διαδραματίζουν εξέχοντα ρόλο, καθώς πρακτικά είναι αυτές που έχουν το δικαίωμα να αγοράζουν και να αναδιανέμουν ενεργειακά προϊόντα σε εθνικό επίπεδο. Με το να επιτιθόμαστε στην ENI εδώ και τώρα, κατά συνέπεια, συνεισφέρουμε στην επιθετική εναντίωση στον πόλεμο απ’ τον δικό μας τόπο, με τον ανάλογο αντίκτυπο, χτυπώντας τον δικό μας καπιταλισμό, ο οποίος επίσης συμμετέχει στην ατελεύτητη σύγκρουση μεταξύ των αντιτιθέμενων μπλοκ εξουσίας για την επέκταση των ζωνών επιρροής τους.

Στο σημείο αυτό -στο οποίο θεωρούμε πως έχουμε περιγράψει επαρκώς τον ρόλο της ENI στη λεηλασία των πόρων, στην περιβαλλοντική καταστροφή και στην ανθρώπινη εκμετάλλευση που αυτά συνεπάγονται, καθώς επίσης και στο πολύπλοκο παιχνίδι γεωπολιτικών συμφερόντων, του οποίου η Ουκρανία αποτελεί μοναχά το τελευταίο και πιο ορατό επεισόδιο-, εγείρονται προβληματισμοί περί της “οικολογικής μετάβασης” που φαντασιώνονται οι πολιτικές ελίτ προκειμένου να απαλλαχθούν απ’ την ευθύνη του εν εξελίξει οικολογικού και κλιματικού ολέθρου. Αυτό υποτίθεται πως πρόκειται να επιτευχθεί μέσω επενδύσεων στην τεχνολογική ανάπτυξη και στην αποκαλούμενη “πράσινη” ενέργεια, ή και με μέτρα τόσο παράλογα όσο και εμβληματικά, όπως η συμπερίληψη της πυρηνικής ενέργειας και του φυσικού αερίου στην πράσινη ταξινόμηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση, τον περασμένο Φεβρουάριο. Το πραγματικό διακύβευμα είναι να κρατήσουν στη ζωή μια οικονομία που βρίσκεται σε διαρκή κρίση, κάνοντας νέες ενέσεις ρευστότητας και αναπτύσσοντας νέους παραγωγικούς τομείς, ή εκσυγχρονίζοντάς τους, ανοίγοντας συνεχώς νέες θυγατρικές εταιρείες. Η ENI συμμετέχει ξεκάθαρα στη διαδικασία αυτή, προσπαθώντας να καρπωθεί όσα περισσότερα απ’ τα δισεκατομμύρια που διέθεσε στην Ιταλία ο Μηχανισμός Ανάκαμψης της Ευρωπαϊκής Ένωσης (NextGenerationEU / NGEU), κυρίως προωθώντας τις δουλειές της στα πλαίσια του PNRR (επένδυση δισεκατομμυρίων ευρώ απ’ το “Ιταλικό Ταμείο Ανάκαμψης”, σχέδιο μετασχηματισμού και ανάκαμψης από την “έκτακτη συνθήκη του Covid-19”), που αποτελεί τη νέα μεγάλη μπίζνα των πολιτικών και των διάφορων ηγετών. Τους τελευταίους μήνες, έχουν γίνει πολλές συναντήσεις μεταξύ αντιπροσώπων της βιομηχανίας ενέργειας και ορυκτών καυσίμων, και των θεσμών που ευθύνονται για τη διανομή των χρηματικών κονδυλίων.

Τα εταιρικά/θεσμικά ταξίδια για να αυξήσουν τα εξορυκτικά πρότζεκτ και τις προμήθειες ορυκτών καυσίμων, όπως επίσης και οι οικονομικές εισφορές που θα παρέχονται για την “οικολογική μετάβαση” της βιομηχανίας, αποδεικνύουν ξεκάθαρα τις βλέψεις των θεσμών να προστατεύσουν τις εταιρείες, με τις οποίες είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι (υπάρχουν αναρίθμητες περιπτώσεις Ιταλών πολιτικών που απέκτησαν διοικητικές θέσεις σε εταιρείες που συνδέονται με τα κρατικά συμφέροντα, και το αντίστροφο), και την άρνησή τους να λάβουν δραστικά μέτρα για τη μείωση του περιβαλλοντικού αποτυπώματος της βιομηχανίας. Αντιθέτως, πρόκειται για μια τερατώδη διαδικασία “πράσινου ξεπλύματος” από πλευράς των θεσμών και των πολυεθνικών που -μετά από τόσα χρόνια όπου προωθούσαν, οργάνωναν και στήριζαν τη λεηλασία και την καταστροφή περιοχών για το κέρδος, με όλη τη ζημιά που συνεπάγονται αυτά για το περιβάλλον και την υγεία των ανθρώπων- καλούνται τώρα να αντιμετωπίσουν μια συνθήκη που οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει, διαδίδοντας την ψευδαίσθηση πως προτίθενται να αντιστρέψουν τη συνθήκη αυτή. Τα τελευταία χρόνια, δεν υπάρχει εταιρεία που να μην παρουσιάζεται δημοσίως ότι έχει “περιβαλλοντικές ευαισθησίες”. Να γιατί η ENI επίσης προσπαθεί να δώσει μια “πράσινη” εικόνα μέσω παραπλανητικών διαφημήσεων και δήθεν οικολογικών πρότζεκτ.

Για εμάς είναι απολύτως σαφές πως η οικολογική μετάβαση αποτελεί φενάκη, και μόνος της σκοπός είναι να τιθασεύσει την αυξανόμενη κοινωνική συνείδηση για το κλιματικό ζήτημα. Ως πρωταρχικό αίτιο της μόλυνσης που καταστρέφει την ατμόσφαιρα και το οικοσύστημα, εμείς αντιλαμβανόμαστε αυτό το ενεργοβόρο βιομηχανικό παραγωγικό σύστημα, για το οποίο κανείς δεν προτίθεται να προβληματιστεί, αλλά αντιθέτως κινείται προς την ανανέωσή του, που σημαίνει την ανάπτυξή του μέσω της παραγωγής νέων τεχνολογιών και νέων παραγωγικών μονάδων που θα απαιτούν την εξαγωγή νέων πρώτων υλών, ωθώντας σε ακόμα μεγαλύτερη ενεργειακή κατανάλωση. Παρ’ όλα αυτά, αναπαράγεται ακόμα η δήθεν αισιόδοξη λογική που νοεί την τεχνολογική πρόοδο και την καπιταλιστική ανάπτυξη ως τον μόνο πιθανό δρόμο για την ανθρώπινη κοινωνία. Η οικολογική μετάβαση, όπως επίσης και ο πόλεμος, αποτελούν αποκλειστικά και μόνο τεράστιες ευκαιρίες για την αύξηση των κερδών, για την αναδιάρθρωση των γεωπολιτικών ισορροπιών και την αναδιανομή των πρώτων υλών. Είναι κοινή γνώση, για παράδειγμα, πως οι πολυεθνικές των ορυκτών καυσίμων μεγιστοποίησαν τα κέρδη τους μέσω της οικονομικής κερδοσκοπίας που επέφερε ο πόλεμος, ενώ, αντιθέτως, είχαν καταγράψει μείωση στα κέρδη τους απ’ την έναρξη της πανδημίας.

Για τους λόγους αυτούς, και παρά τη θεσμική στήριξη και συγκάλυψη που δέχεται, η ENI συχνά αποτελεί επίκεντρο σκληρής κριτικής, σκανδάλων και περισσότερο ή λιγότερο ανεξάρτητων ερευνών, που έχουν ωθήσει διάφορους κοινωνικούς φορείς, καθώς και τους αναρχικούς/ές, να μιλήσουν ανοιχτά ενάντια στις βρωμοδουλειές της, πραγματοποιώντας διαδηλώσεις, πορείες, όπως επίσης και άμεσες δράσεις και σαμποτάζ. Οι κινήσεις αυτές συνεχώς μαγνητίζουν τα βλέμματα του κατασταλτικού μηχανισμού, ο οποίος έχει την ευθύνη για την προστασία των συμφερόντων της εταιρείας. Η τελευταία υπόθεση είναι η επιχείρηση Bialystok, στα πλαίσια της οποίας ένας αναρχικός κατηγορήθηκε για την πυρπόληση τριών οχημάτων συλλογικής χρήσης της Enjoy, τα οποία ανήκουν στην προαναφερθείσα πολυεθνική. Στην εισαγγελική πρόταση καταδίκης, προτάθηκαν ιδιαιτέρως υψηλές ποινές: οκτώ χρόνια κάθειρξης και καταβολή εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ αποζημίωσης για υλικές ζημιές και πλήγμα στην εικόνα της εταιρείας. Προτάθηκε επίσης η επιβαρυντική συνθήκη της τρομοκρατίας, γεγονός πρωτοφανές για τέτοιου τύπου δράση, τοποθετώντας τις επιθέσεις στο πλαίσο μιας “καμπάνιας εκφοβισμού”. Αυτό αποσκοπεί να αυξήσει την ποινή σε περίπτωση καταδίκης, οικοδομώντας ένα επικίνδυνο δικαστικό προηγούμενο προκειμένου να σπείρουν τον φόβο για τις πρακτικές άμεσης δράσης. Επιπροσθέτως, αποσκοπεί να επιβάλει σε ένα άτομο να πληρώσει για το κύμα επιθέσεων ενάντια στην ENI στην Ιταλία τα τελευταία χρόνια.

Δεν πρόκειται να σταθούμε αδρανείς μπροστά σε μία ακόμη κατασταλτική κίνηση που προσδοκεί να μας τρομοκρατήσει. Δε μας φοβίζουν οι αυξήσεις των ποινών, οι περιοριστικοί όροι, ούτε η απειλή του καθεστώτος 41-bis · ένα καθεστώς εξοντωτικό, το οποίο έχει νομιμοποιηθεί στην παρούσα κατάσταση εξαίρεσης που εντέχνως έχει κατασκευάσει το ιταλικό σύστημα, και στο οποίο μεταφέρθηκε πρόσφατα ο αναρχικός σύντοφός μας, Alfredo Cospito. Και αυτό όχι γιατί το συναίσθημα του φόβου μάς είναι άγνωστο, αλλά επειδή αυτό που πραγματικά μας τρομάζει είναι η παθητική αποδοχή μιας κανονικότητας που συντίθεται από περιβαλλοντική καταστροφή, ενδημική λεηλασία των φυσικών πόρων, ολέθρια εκμετάλλευση των οικοσυστημάτων και των ζώντων οργανισμών, πολέμους, κοινωνική επιτήρηση, μαζικές μεταναστεύσεις που έχουν ως συνέπεια χιλιάδες θανάτους στα σύνορα της Δύσης. Αυτό είναι το σκηνικό τρόμου στο οποίο έχουμε γεννηθεί και γαλουχηθεί, και λόγω αυτού ο φόβος μετατρέπεται σε θέληση να δράσουμε και σε αποφασιστικότητα για να επιτεθούμε. Τον τελευταίο καιρό, το ιταλικό κράτος έχει κλιμακώσει την καταστολή του αναρχικού κινήματος σε πρωτόφαντα επίπεδα, επιστρατεύοντας κατηγορίες που ποτέ ως τώρα δεν είχε χρησιμοποιήσει στην ιστορία αυτού του τόπου (η κατηγορία του “πολιτικού μακελειού”, η οποία επισύρει ποινή ισόβιας κάθειρξης για την Anna και τον Alfredo, για την υπόθεση Scripta Manent), και επιβάλλει ακραία βαριές ποινές κάθειρξης (όπως στην υπόθεση του Juan που καταδικάστηκε σε 28 έτη κάθειρξης). Μάλλον το κράτος δεν έχει κατανοήσει πως πλέον είμαστε εμβολιασμένοι ενάντια στον φόβο που πασχίζει να μας επιβάλει, και πως η καταστολή του δε μας αγγίζει.

Μέσω της δράσης αυτής, θα θέλαμε πρωτίστως να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας στον σύντροφο που κατηγορείται -στα πλαίσια της επιχείρησης Bialystok- για τον εμπρησμό οχημάτων που ανήκουν στην ENI, διότι πιστεύουμε πως η αλληλεγγύη συνίσταται πρωτίστως στη συνέχιση των επιθετικών πρακτικών, τις οποίες το κράτος επιχειρεί να αποθαρρύνει μέσω του κατασταλτικού του ζήλου. Ο αγώνας ενάντια στην ENI δεν πρέπει να σταματήσει, ιδιαιτέρως τώρα, όπου οι αντιφάσεις τις οποίες έχει δημιουργήσει ο καπιταλισμός λόγω της κλιματικής αλλαγής φέρουν τη συγκεκριμένη εταιρεία προ των ευθυνών της απέναντι στον λαό, και όπου η εταιρεία αυτή αποτελεί παράγοντα-υποστηρικτή των συμφερόντων του τριπολικού καπιταλισμού στη σύγκρουση στην Ουκρανία και στην αναδιάρθρωση των δομών της παγκόσμιας κυριαρχίας. Το να χτυπάει κανείς την ENI στο σήμερα, σημαίνει πως σαμποτάρει τον πόλεμο που μαίνεται, και πως δρα έμπρακτα, κάνοντας τους άμεσα υπεύθυνους για τη συνθήκη της κλιματικής και περιβαλλοντικής αστάθειας που ζούμε να πληρώσουν.

Για όλα τα συντρόφια που διώκονται για την επιχείρηση Bialystok και βρίσκονται ενώπιον της καταδίκης τους τον Σεπτέμβριο.

Για τον Alfredo, την Anna και τον Juan, απέναντι στους οποίους έχει εξαπολυθεί η κρατική εκδικητικότητα. Αυτή η κατασταλτική αυθαιρεσία δεν πρέπει να περάσει! Τα συμφέροντα του ιταλικού κράτους πρέπει να χτυπηθούν παντού!

Για τον Γιάννη Μιχαηλίδη, αιχμάλωτος αναρχικός στην Ελλάδα, ο οποίος βρισκόταν σε απεργία πείνας μέχρι θανάτου από τις 23 Μαΐου, διεκδικώντας την υφ’ όρων αποφυλάκισή του, όπως δικαιούται από τους ελλαδικούς νόμους. Δύναμη, σύντροφε!

Για την απελευθέρωση του Claudio Lavazza και όλων των μακροχρόνια αιχμαλώτων.

Για όλες τις έγκλειστες αναρχικές και τους φυλακισμένους επαναστάτες ανά τον κόσμο.

Για τους 13 πεσόντες στις ιταλικές φυλακές, κατά τη διάρκεια των εξεγέρσεων του Μαρτίου του 2020. Εκδίκηση!

ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ

ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ

Επαναστάτες για την εξάλειψη κράτους και κεφαλαίου

Πηγή: Act for Freedom Now

Μετάφραση: Επαναστατική Συνείδηση