Σήμερα, 20 Οκτωβρίου 2022, στο Εποπτικό Δικαστήριο Sassari (Ιταλία), κατά τη διάρκεια ακρόασης σχετικά με την κατάσχεση αλληλογραφίας, ο αναρχικός σύντροφος Alfredo Cospito κήρυξε την έναρξη απεργίας πείνας κατά του καθεστώτος των φυλακών 41 bis, στο οποίο μεταφέρθηκε στις 5 Μαΐου. Ο σύντροφος, ο οποίος έκανε δήλωση, δεν ήταν παρών στην αίθουσα του δικαστηρίου αλλά συνδέθηκε με τηλεδιάσκεψη από τη φυλακή Μπανκάλι, Σαρδηνία/Ιταλία. Θα ακολουθήσουν ενημερώσεις.
ΤΟ ΙΤΑΛΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΕ ΤΟΝ JUAN ΣΕ 28 ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΘΕΙΡΞΗΣ
Στις 9 Ιουλίου, ο σύντροφός μας Juan καταδικάστηκε σε 28 χρόνια κάθειρξης, με 3 επιπλέον χρόνια περιοριστικών όρων, κατηγορούμενος για εκρηκτική επίθεση με τρομοκρατική πρόθεση στα γραφεία της Λέγκας του Βορρά, στο Τρεβιζό (στην Ιταλία).
Λίγες μέρες νωρίτερα, το δικαστήριο επανακατηγοριοποίησε την επίθεση στο τμήμα των Καραμπινιέρων στο Φοζάνο (στην Ιταλία) υπό την κατηγορία του “πολιτικού μακελειού” (κακούργημα που τιμωρείται με ισόβια κάθειρξη) για τη συντρόφισσα Anna και τον σύντροφο Alfredo, που καταδικάστηκαν γι’ αυτή στο εφετείο. Στο μεταξύ, ο Alfredo μεταφέρθηκε σε καθεστώς 41 bis στο Σάσσαρι, στη Σαρδηνία (στην Ιταλία): ένα καθεστώς εγκλεισμού πλήρους απομόνωσης, μια μορφή βασανισμού που στοχεύει να λυγίσει τον κρατούμενο ώστε να απαρνηθεί, να μετανοήσει, να απομακρυνθεί και να αποκηρύξει την ίδια του την ταυτότητα και το επαναστατικό του μονοπάτι.
Οι δυσανάλογες ποινές (ειδικά της ισόβιας κάθειρξης) και η εφαρμογή του καθεστώτος 41 bis, συνιστούν μια πρωτοφανή επίθεση στο αναρχικό κίνημα.
Αντανακλούν την προσπάθεια του κράτους να τελειώνει μια και καλή με έναν χώρο που έχει παραμείνει ανατρεπτικός κι επαναστατικός, και τον οποίον έχουν αποτύχει να διαλύσουν ολάκερες δεκαετίες ερευνών και συλλήψεων.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕ ΤΟΝ JUAN, ΤΗΝ ANNA, ΤΟΝ ALFREDO
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ 41 BIS, ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΕΣ
ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ
Γνωρίζοντας την οδύνη των συντρόφων και των συντροφισσών μας, και βλέποντας πως η τιμωρητική στάση απέναντί τους δεν έχει τελειωμό, πονάμε και οργιζόμαστε, μα όλα αυτά μονάχα θεριεύουν τις πεποιθήσεις μας:
Όπως πάντα, θα συνεχίσουμε στον δρόμο του αγώνα, της διαρκούς σύγκρουσης, της άμεσης δράσης, αλλά από σήμερα με έναν λόγο παραπάνω.
Από τις 5 Μάη, ο σύντροφός μας, Alfredo Cospito, βρίσκεται έγκλειστος υπό το καθεστώς 41 bis. Το μέτρο αυτό επιβλήθηκε έπειτα από μήνες λογοκρισίας στην αλληλογραφία του, και έπειτα απ’ την κατασταλτική επιχείρηση Sibilla τον Νοέμβρη του 2021, στα πλαίσια της οποίας εκδόθηκε ένταλμα για τη σύλληψή του ενώ βρισκόταν στη φυλακή. Πίσω απ’ την αυστηροποίηση των όρων του εγκλεισμού του Alfredo, δεσπόζει η κατάφωρη επιθυμία του κράτους να βουλώσει το στόμα ενός συντρόφου που, κατά τη διάρκεια των ετών του εγκλεισμού του, έχει συνεισφέρει τόσο πολύ στον αναρχικό διάλογο, μέσω άρθρων και παρεμβάσεων.
Το 41 bis είναι ένα σκληρό καθεστώς εγκλεισμού, δημιουργημένο ώστε να απομονώνει, να αποσιωπεί και να εκμηδενίζει τον κρατούμενο, πασχίζοντας να τον αναγκάσει να “συνεργαστεί” με τη Δικαιοσύνη. Καθιερώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’80, και εφαρμόστηκε άμεσα σε καταστάσεις εξαίρεσης που αφορούσαν ταραχές και σοβαρά επείγοντα περιστατικά εντός των καταστημάτων σωφρονισμού. Το 1992, έπειτα απ’ το μακελειό του Capaci, επεκτάθηκε σε κατάδικους της Μαφίας. Από το 2002, έχει επίσης εφαρμοστεί σε όσες και όσους κατηγορούνται για τρομοκρατία και ανατροπή, ως εργαλείο πολιτικής καταστολής. Επιπλέον, αυτή τη στιγμή βρίσκονται υπό αυτό το καθεστώς εγκλεισμού και κάποιοι αιχμάλωτοι που ανήκουν στην κομμουνιστική οργάνωση των Ερυθρών Ταξιαρχιών – Μαχόμενου Κομμουνιστικού Κόμματος (BR-PCC). Ενώ αρχικά θεσπίστηκε ως καθεστώς κράτησης με προσωρινό χαρακτήρα, από έκτακτη ανάγκη σε έκτακτη ανάγκη, αυτή η εξαίρεση κατέστη ο κανόνας. Και ο μηχανισμός αυτός έχει αποτελέσει πλέον βούτυρο στο ψωμί για την πλειονότητα του πληθυσμού, έπειτα απ’ την κήρυξη της αποκαλούμενης πανδημίας. Είναι πλέον αποδεδειγμένο: Όταν επιβάλλονται μέτρα εκτάκτου ανάγκης, δεν υπάρχει επιστροφή.
Η μεταφορά του Alfredo σε καθεστώς 41 bis, όπως και οι πρόσφατες καταδίκες του Juan, ο οποίος καταδικάστηκε σε 28 έτη κάθειρξης για εκρηκτική επίθεση στα γραφεία της Λέγκας του Βορρά, και της Anna, η οποία καταδικάστηκε από κοινού με τον Alfredo για πολιτικό μακελειό, αποτελούν πραγματική απειλή από πλευράς του κράτους: Όσες και όσοι εξαπλώνουν τις αναρχικές κι επαναστατικές πρακτικές και ιδέες, θάβονται ζωντανοί. Οι αντι-αναρχικές επιχειρήσεις των τελευταίων χρόνων αποτελούν επίσης παραδείγματα της κατασταλτικής αυστηροποίησης που βιώνουμε. Μπροστά σ’ όλο αυτό, δεν μπορούμε να περιοριστούμε στο να αντέχουμε όσο μπορούμε τα χτυπήματα του κράτους, καρτερώντας τους καλύτερους καιρούς.
Επείγει να θέσουμε τα θεμέλια μιας συνεκτικής επαναστατικής, διεθνιστικής αλληλεγγύης.
Τα μόνα αντισώματα για ν’ αντιμετωπίσουμε την καταστροφή στην οποία μας εξωθούν μέρα με τη μέρα κράτος και αφεντικά, είναι η προπαγάνδα και η δράση, που γνωρίζουν πώς να φράσουν στη ρίζα, εκφράζοντας το βαθύτερο νόημα του αγώνα: την καταστροφή του υπάρχοντος δίχως καμιά διαμεσολάβηση.
Ο Ihar Alinevich / Igor Olinevich, αναρχικός-αντάρτης που έχει καταδικαστεί σε 20 χρόνια κάθειρξης επειδή στήριξε την εξέγερση στη Λευκορωσία, βρίσκεται σε απεργία πείνας. Μέλη του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού Λευκορωσίας συνέλεξαν τις πιο πρόσφατες ενημερώσεις για τον Igor από το Facebook της μητέρας του, Valentina Alinevich, και απ’ τους κοντινούς του φίλους. Παραθέτουμε όσα καταφέραμε να μάθουμε.
Στις 5 Οκτώβρη, ο δικηγόρος του Ihar προσπάθησε να επικοινωνήσει μαζί του, αλλά δεν τα κατάφερε. Θα ξαναπροσπαθήσει την επόμενη εβδομάδα. Σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες, ο Ihar βρίσκεται ακόμα στο σωφρονιστικό κελί όπου τον επισκέφθηκε ο εισαγγελέας. Είναι δύσκολο να λάβουμε οποιαδήποτε πληροφορία για τον Ihar. Ακόμα και η μητέρα του δεν έχει κατορθώσει εδώ και χρόνια να δει τον γιο της · δεν υπάρχει δυνατότητα τηλεφωνικής επικοινωνίας μαζί του · όλα τα γράμματα λογοκρίνονται και, συνήθως, δε φτάνουν καθόλου στον ίδιον. Είναι δύσκολο ίσως να το καταλάβουν αυτό άνθρωποι που μένουν σ’ άλλες χώρες, αλλά όταν μια χώρα “δεν έχει σχέση με νόμους”, τότε οι ενημερώσεις μπορούν να είναι ελάχιστες.
Η απεργία πείνας του Ihar και τα αιτήματά του
Ο Ihar ξεκίνησε απεργία πείνας στις 19 Σεπτέμβρη. Τα ακριβή αιτήματα δεν είναι γνωστά με βεβαιότητα, αλλά προφανώς η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν η μεταφορά του σε σωφρονιστικό κελί. Πριν από αυτό, είχε στείλει παράπονα στις ανώτερες αρχές για τις αυθαιρεσίες της διοίκησης, αλλά δεν έλαβε απάντηση. Έπειτα, ο Ihar ισχυρίστηκε πως καθόλου δεν έλειψαν τα παράπονα στη φυλακή.
Μεταφορά σε καθεστώς φυλακής
Από το στρατόπεδο όπου ο Ihar εξέτιε την ποινή του, μεταφέρθηκε σε καθεστώς φυλακής. Δε γνωρίζουμε με ποιο πρόσχημα συνέβη αυτό, αλλά ήταν κάτι που υπολόγιζε πως μπορεί να συνέβαινε. Αυτό αποτελεί συχνό φαινόμενο για τους Λευκορώσους πολιτικούς κρατουμένους. Όταν ένας άνθρωπος έχει αξιοπρέπεια και θέληση, αυτό αποτελεί φυσικό επακόλουθο.
Η υπόθεση του 2010
Ανασύρεται η υπόθεση του εμπρησμού οχήματος της ρωσικής πρεσβείας του 2010. Ο σύντροφος του Ihar, ο αναρχικός-αντάρτης Dmitri Dubovsky, ο οποίος εκείνη την εποχή είχε καταφέρει να διαφύγει, θα δικαστεί. Ο Ihar είχε συλληφθεί τότε, και καταδικάστηκε για πρώτη φορά. Πιθανώς να θελήσουν να φέρουν τον Ihar ως μάρτυρα. Ο Ihar περιέγραψε λεπτομερώς τη στάση του σε σχέση με τη συγκεκριμένη υπόθεση στο βιβλίο του “Ο δρόμος για το Μαγκαντάν”, και στην τελευταία του δήλωση στη δίκη του 2011, όπου και ήταν προσβεβλημένος που καταδίκασαν τον Dmitri ερήμην του.
Πρόστιμο για εμπρησμό οχημάτων
Αφότου καταδικάστηκαν σε τεράστιες ποινές κάθειρξης, ο Ihar και οι σύντροφοί του δέχτηκαν πρόστιμο για τον εμπρησμό αστυνομικών οχημάτων, αλλά τώρα, όπου η ζωή κρέμεται σε τεντωμένο σκοινί, αυτό δε μετράει καθόλου.
Η αντιμετώπιση των αναρχικών-ανταρτών στη Λευκορωσία
Και τα αντιπολιτευόμενα μέσα ενημέρωσης και οι καθημερινοί άνθρωποι δείχνουν μεγάλη συμπάθεια στους αναρχικούς-αντάρτες, οι αρχές έχουν αποτύχει να πείσουν τον κόσμο ότι πρόκειται για επικίνδυνους τρομοκράτες.
Το νέο βιβλίο του Igor
Στη φυλακή, ο Ihar ξεκίνησε να γράφει ένα φουτουριστικό τεχνο-θρίλερ, την Κόκκινη Κούνια. Δεν τό ‘χει τελειώσει ακόμα. Έχει πολλές ακόμα ιδέες, και για την τεχνολογία και για την ιστορία. Πιστεύει στο μέλλον της ανθρωπότητας.
Η κατάσταση του Ihar στο τώρα
Δεν υπάρχει επικοινωνία με τον Ihar, αλλά και η μητέρα του και οι φίλοι του πιστεύουν πως έχει ακμαίο ηθικό. Για τον Ihar, το να αγωνίζεται είναι συνήθεια και αναγκαιότητα. Στον αντίποδα, θα έπρεπει κανείς ν’ ανησυχεί αν δεν πάλευε ν’ αγωνιστεί με κάποιον τρόπο.
Τι μπορούμε να κάνουμε για να βοηθήσουμε
Θα μπορούσατε να γράψετε στον Igor με τα εξής στοιχεία: Igor Vladimirovich Olesinov Prison №8, ul. Sovetskaya 22A, 22163 g. Zhodino Belarus. Θα μπορούσατε επίσης να του γράψετε διαδικτυακά, μέσω του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού Λευκορωσίας. Μπορείτε, επιπλέον, να συνεισφέρετε οικονομικά στον ΑΜΣ Λευκορωσίας για να στηρίξετε τους έγκλειστους αναρχικούς κι αντιφασίστες.
Και, γενικώς, να αγωνίζεστε για τη λευτεριά στη Λευκορωσία και στις άλλες χώρες.
Μια ενημέρωση για την κατάσταση του αναρχικού Ivan Alocco
Οκτώβριος: Ο αναρχικός σύντροφος Ivan, που συνελήφθη στις 11 Ιουνίου και κατηγορείται για έξι εμπρηστικές επιθέσεις σε οχήματα, οδηγήθηκε ενώπιον του δικαστή ελευθεριών στο δικαστήριο του Bobigny. Η αντιπρόεδρος Claire Vettier, η ίδια που είχε επικυρώσει τη φυλάκισή του στις 13 Ιουνίου, ανανέωσε την προληπτική κράτηση του συντρόφου για τέσσερις ακόμη μήνες.
Παράλληλα, η αλληλογραφία του φαίνεται να έχει ξεμπλοκαριστεί. Αν και οι παλιές επιστολές συνεχίζουν να σκονίζονται στο γραφείο του ανακριτή, ο σύντροφος έλαβε δύο καρτ ποστάλ και μια επιστολή, που στάλθηκαν τις τελευταίες ημέρες. Του έδωσαν μεγάλη χαρά και ευχαριστεί όσους τον σκέφτηκαν.
Ας μην ξεχνάμε τους φυλακισμένους επαναστάτες.
Αλληλεγγύη σημαίνει επίθεση!
Η διεύθυνση του συντρόφου:
Ivan Alocco
N. d’ecrou 46355
Maison d’Arrêt de Villepinte
40, Avenue Vauban
93420 Villepinte
France
Το ότι κάθε μητρόπολη πληρεί όλα τα κριτήρια ενός πανοπτικού, ε λοιπόν, δεν είναι δα και κάτι το πρωτάκουστο. Το ερώτημα είναι το εξής: Ποια πόλη έχει τη μεγαλύτερη πυκνότητα τεχνολογίας επιτήρησης στη διάθεσή της, και πόσο εντατικά τη χρησιμοποιεί;
Συνεπώς, είναι προφανές πως οι ιδέες του Όργουελ για μια πλήρως επιτηρούμενη κοινωνία ήταν ακριβείς, αλλά όχι στη διάσταση που τις φανταζόταν, ή με τα ίδια θεμέλια. Συγκεκριμένα, δεν είναι αναγκαία μια δικτατορία -που για εκείνον θ’ αποτελούσε θεμέλιο λίθο της απόλυτης επιτήρησης- για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο. Άρα, η απόλυτη επιτήρηση δεν αποτελεί έκφραση κάποιου μεμονωμένου (υπο)συστήματος του καπιταλισμού, αλλά είναι εγγενής στην πολιτική του διαχείριση και διάρθρωση, που ακούει στο όνομα “Κράτος”. Είναι λοιπόν επίπλαστος ο διαχωρισμός που ορίζει πως η απόλυτη επιτήρηση είναι προϊόν κάποιου πιο “αυταρχικού” συστήματος. Ένας τέτοιος τρόπος σκέψης θρέφει μονάχα την επιθυμία και την ιδεολογία ότι αν το κράτος έπεφτε σε καλύτερα χέρια, θα μπορούσε να έχει πιο φιλικό προσωπείο. Το είδαμε αυτό και στον διάλογο σχετικά με τον κορωνοϊό, όπου αριστερές ομάδες, καθώς και μερικοί αναρχικοί/ές, αντιλήφθηκαν την απειλή της καταστολής, την επιβολή απαγόρευσης κυκλοφορίας, την καραντίνα κλπ., ως τα πρώτα βήματα μιας φασιστικής εξέλιξης, και δε θέλουν να καταλάβουν πως το κράτος -ασχέτως ποιο είναι, είτε δημοκρατικό, είτε οτιδήποτε άλλο- πάντα είναι φορέας τέτοιων μηχανισμών και εξουσιών (έχοντας το μονοπώλιο), ώστε να εγγυηθεί την επιβίωσή του. Η πολιτική διάρθρωση και η οργάνωση του Κράτους παραμένει πάντα ίδια, αλλάζουν μόνο τα επί μέρους κριτήρια κι οι ιδεολογίες των πολιτικών δυνάμεων που καταλαμβάνουν την εξουσία, οπότε δεν πρέπει πλέον να υποπέφτουμε σε επίπλαστους διαχωρισμούς. Το Κράτος, ιστορικά, έχει χρησιμοποιήσει κάθε μέσο που είχε στη διάθεσή του για να εξασφαλίσει την ομαλή λειτουργία της μπίζνας του. Το έθνος-κράτος λοιπόν είναι η λογική συνέπεια -όπως επίσης και η ταξική κοινωνία- του καπιταλισμού, και όχι το αντίστροφο.
Θεωρούμε σημαντικό να το επαναλάβουμε, καθώς ποτέ δεν κουραζόμαστε να θέλουμε να κατανοήσουμε τα θεμέλια του κράτους και του καπιταλισμού, προκειμένου να έχουμε τη δυνατότητα να τα καταστρέψουμε με υλικούς όρους. Υπάρχουν τόσα και τόσα χαζά ιστορικά παραδείγματα που μας δείχνουν τι δρόμους παίρνουμε όταν αυτό δεν είναι ξεκάθαρο εξ αρχής.
Τώρα, στην υπόθεση της Mónica και του Francisco
Στις 24 Ιούλη (του 2020), η Mónica Caballero και ο Francisco Solar συνελήφθησαν στη Χιλή. Έχουμε αναφερθεί εκτενώς στην προανάκρισή τους, η οποία είχε ζωντανή μετάδοση στην τηλεόραση. Η προανακριτική τους εξέταση επ’ ουδενί δεν μπορεί να συγκριθεί με αντίστοιχες στη Γερμανία ή σε άλλες χώρες της Ε.Ε. Αν σκεφτούμε το γεγονός πως μια τέτοια δικαστική διαδικασία εδώ θα διαρκούσε σχεδόν 10 λεπτά, ίσα να ξεκαθαριστεί αν το άτομο που κατηγορείται θα προφυλακιστεί -διότι, για παράδειγμα, υπάρχει ρίσκο να αποδράσει ή να έχει οργανώσει κάποια συνωμοσία-, στη Χιλή τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Δε μας είναι σαφές αν υπάρχει πάντα ζωντανή μετάδοση στην τηλεόραση, ή αν αυτό συνέβαινε λόγω των μέτρων για τον Covid.
Εν συντομία, θα θέλαμε να σας πούμε ποιοι είναι η Mónica και ο Francisco. Η Monica και ο Francisco είναι δύο αναρχικοί που συνελήφθησαν από κοινού στη Χιλή το 2010, κατηγορούμενοι πως έχουν διαπράξει διάφορες βομβιστικές επιθέσεις. Η υπόθεση έγινε γνωστή ως “Υπόθεση Βόμβες”, στην οποία κατηγορούνταν καμιά δωδεκαριά άνθρωποι. Και οι δύο αποφυλακίστηκαν έπειτα από οκτώ μήνες προφυλάκισης και η υπόθεση κατέρρευσε. Το 2013, συνελήφθησαν από κοινού στη Βαρκελώνη και καταδικάστηκαν σε 12 χρόνια κάθειρξης -τα οποία έπειτα μειώθηκαν σε 4 χρόνια και 6 μήνες- κατηγορούμενοι για τοποθέτηση εκρηκτικού μηχανισμού στον καθεδρικό ναό “El Pilar” στη Σαραγόσα, ο οποίος και εξερράγη. Έπειτα από 3 χρόνια και 6 μήνες, εκδόθηκαν στη Χιλή, ενώ έλαβαν και απαγόρευση εισόδου στην Ισπανία για τα επόμενα οκτώ χρόνια.
Για να πάρετε μια εικόνα, θα προσπαθήσουμε να περιγράψουμε τι συνέβη στα πλαίσια της παρούσας κράτησης.
Όπως εν συντομία αναφέρθηκε ήδη, η Mónica και ο Francisco συνελήφθησαν στις 24 Ιουλίου, και στις 26 Ιουλίου ξεκίνησε η προανακριτική εξέταση, η οποία διήρκεσε σχεδόν 4 ώρες. Οι άνθρωποι που ήταν παρόντες ή εκπροσωπούσαν διάφορους θεσμούς και βρίσκονταν εκεί ως ενάγοντες ήταν: ο πρόεδρος, η εισαγγελία, το Υπουργείο Εσωτερικών, το Χιλιάνικο Ταχυδρομείο, το Δημαρχείο του Σαντιάγο της Χιλής, ενώ επίσης παρευρίσκονταν και οι συνήγοροι των δύο κατηγορουμένων.
Ο πρόεδρος ξεκίνησε ρωτώντας αν κατά τη σύλληψη τους ασκήθηκε βία ή όχι. Και οι δύο απάντησαν πως τους έριξαν στο έδαφος αλλά δεν ασκήθηκε βία, τους ανακοινώθηκε ο λόγος της σύλληψής τους και τους επιδείχθηκε το ένταλμα. Έγινε αμέσως έρευνα στα διαμερίσματά τους. Αυτό είναι το μόνο σημείο στο οποίο μίλησαν η Mónica και ο Francisco.
Η εισαγγελία εξήγησε με λεπτομέρειες για τι κατηγορούνται οι δυο τους.
Στις 25 Ιουλίου 2019, ένα δέμα-βόμβα έφτασε στο αστυνομικό τμήμα της Huechuraba, το οποίο το έφερε ένας ταχυδρόμος. Αυτό εξερράγη στο γραφείο ενός υπαλλήλου, με αποτέλεσμα τον σοβαρό τραυματισμό δύο μπάτσων, τον ελαφρύτερο τραυματισμό ακόμα ενός, και τον ελαφρύ τραυματισμό άλλων πέντε. Αυτό που μας εξέπληξε ήταν ότι εκείνη τη στιγμή έδειξαν τα ονόματα και τις φωτογραφίες όλων των μπάτσων που πλήχθηκαν απ’ την επίθεση. Έπειτα η εισαγγελία ξεκίνησε να δείχνει βιντεοληπτικό υλικό από διαφορετικά σημεία μια μέρα πριν, όπου ισχυρίζονται πως φαίνεται ο ένας κατηγορούμενος να αφήνει δυο δέματα στο ταχυδρομείο. Περιγράφηκαν τα ρούχα και το προφίλ της κίνησής του, όπως προέκυψε απ’ τους πολλούς ταρίφες που είχε χρησιμοποιήσει. Όλες οι πινακίδες κυκλοφορίας, τα ονόματα, οι διαδρομές που ακολούθησαν και οι ανάλογες τιμές που πληρώθηκαν συνυπολογίστηκαν, και αναφέρθηκε επιπλέον πως όλοι οι οδηγοί των ταξί ανακρίθηκαν ως μάρτυρες.
Καθώς στο δέμα που εξερράγη δεν καταστράφηκε το γραμματόσημο, μπορούσε να ανιχνευθεί γρήγορα το από πού και πότε στάλθηκε ο φάκελος. Το όνομα του αποστολέα λέγαται πως ήταν το όνομα κάποιου μπάτσου. Αυτός είναι και ο λόγος που η μία εκ των κατηγοριών είναι η πλαστοπροσωπία. Έγινε επίσης σύγκριση γραφικού χαρακτήρα, και είπαν πως υπάρχει θετική ταύτιση με τον γραφικό χαρακτήρα του Francisco.
Σε ένα βίντεο, ισχυρίζονται πως μπαίνει σε ένα ταξί και πηγαίνει προς την πόλη. Ο οδηγός του ταξί εντοπίστηκε και έδωσε την περιγραφή του κατηγορουμένου. Επειδή ο συγκεκριμένος ταρίφας οδηγεί πάντα με Google Maps, όλες οι διαδρομές ήταν αποθηκευμένες. Σε ένα βίντεο υποτίθεται πως φαίνεται ν’ αλλάζει ρούχα και να προχωρά κρατώντας μια τσάντα. Εν συνεχεία, αναζητήθηκαν τα ρούχα, και λένε πως βρέθηκαν σε έναν κάδο απορριμάτων στις 28 Ιουλίου 2019. Οι εργαζόμενοι που μαζεύουν τα απορρίματα, καθώς και κάποιοι γείτονες, διαβεβαίωσαν πως ο συγκεκριμένος κάδος δεν αδειάζει ποτέ. Εκεί βρέθηκε και ένα καπέλο, το οποίο επίσης φαίνεται στις κάμερες του ταχυδρομείου, ενώ σε αυτό βρέθηκε αρσενικό DNA, όπως επίσης και στα υπόλοιπα ρούχα, τα οποία όμως είχαν και διαφορετικά δείγματα DNA.
Την ίδια μέρα, στάλθηκε ένα επιπλέον δέμα-βόμβα στον πρώην Υπουργό Εσωτερικών, το οποίο πέρασε από ακτίνες-Χ και μεταφέρθηκε στην υποδοχή. Εξουδετερώθηκε, και υποτίθεται πως πάνω του εντοπίστηκε δείγμα DNA του Francisco.
Όπως εισηγήθηκε η εισαγγελία, η δεύτερη δράση έλαβε χώρα στις 27 Φεβρουαρίου 2020 · δύο βόμβες τοποθετήθηκαν σε ένα πάρκο και εξερράγησαν με χρονοκαθυστέρηση. Και οι δυο τους κατηγορούνται πως ενεργοποίησαν τη βόμβα αυτή ώστε να προσελκύσουν την αστυνομία, με σκοπό μια δεύτερη βόμβα -η οποία επρόκειτο να εκραγεί 25 λεπτά αργότερα- να σκοτώσει μπάτσους. Αυτό προκύπτει και από την ανάληψη ευθύνης για τη συγκεκριμένη ενέργεια.
Τώρα, όπως περιγράφηκε και πιο πάνω, ταρίφες δέχονται ερωτήσεις, αμέτρητες καταγραφές καμερών αναλύονται, και προφίλ κίνησης χαρτογραφούνται. Έχει ενδιαφέρον να δούμε πώς κινείται η αστυνομική έρευνα. Η Mónica, για παράδειγμα, κατηγορείται πως έχει κάνει τέσσερα προειδοποιητικά τηλεφωνήματα για τις βόμβες. Όμως, σύμφωνα με την αστυνομία, δε γινόταν να έχουν κάποια άμεση αντίδραση έπειτα απ’ τα συγκεκριμένα τηλεφωνήματα, καθώς οι πληροφορίες που δίνονταν δεν ήταν επαρκείς. Εν πάσει περιπτώσει, ισχυρίζονται πως αυτά τα τηλεφωνήματα γίνονταν απ’ το ίδιο κινητό, και πως το σήμα του λαμβανόταν απ’ την ίδια κεραία τηλεπικοινωνιών, που έχει εμβέλεια 1400 μέτρα. Λένε επίσης πως έχουν αμέτρητες καταγραφές από κάμερες όπου φαίνεται αυτή. Σύμφωνα με την εισαγγελία, αν κάποιες στιγμές δεν ήταν ορατή, ερευνούσαν σε ποιο λεωφορείο επιβιβαζόταν και πόσο μακριά πήγαινε. Καθώς όλα τα εισιτήρια που επικυρώνονται αποθηκεύονται σε εσωτερικό μητρώο του λεωφορείου, αυτό δίνει τη δυνατότητα να εντοπιστεί το από πού αγοράστηκαν. Και έτσι υποτίθεται πως μπορούν να ανιχνεύσουν από πού μέχρι πού κινήθηκε η Mónica. Στην όλη την υπόθεση, παίζουν πρωτεύοντα ρόλο τα ρούχα των κατηγορουμένων, τα οποία ισχυρίζονται πως τα άλλαξαν αρκετές φορές. Στο κομμάτι της προανακριτικής εξέτασης, η εισαγγελία έδωσε πολλές φορές έμφαση σε αυτό, όπως επίσης και στο ότι οι κατηγορούμενοι υποτίθεται πως παράλλασσαν την εμφάνισή τους με περούκες, μουστάκια, μεταμφιέσεις (όπως π.χ. ψεύτικες κοιλιές, ψεύτικες μύτες) και make-up.
Επιπροσθέτως, ως στοιχεία παρουσιάστηκαν και οι ιστότοποι όπου δημοσιεύτηκαν οι αναλήψεις ευθύνης των συγκεκριμένων ενεργειών, ιδίως το πολύγλωσσο αναρχικό site του Contra Info, στο οποίο είχε επίσης δημοσιευτεί η δράση στην Ισπανία το 2013.
Όσον αφορά τη χρήση κινητών, έπαιξε σημαντικό ρόλο η στιγμή της αγοράς τους, καθώς η πωλήτρια στο μαγαζί έδωσε την περιγραφή ενός ατόμου το οποίο υποτίθεται πως είναι η Mónica.
Οι αρχές χρησιμοποίησαν φωτογραφίες και των δυο τους, τις οποίες βρήκαν αναρτημένες στα social media, και με τις οποίες έκαναν βιομετρικές συγκρίσεις. Σκοπός αυτού ήταν να αποδείξουν πως τα δύο άτομα που φαίνονται στις κάμερες παρακολούθησης είναι οι δύο κατηγορούμενοι. Συγκρίθηκαν η απόσταση των ματιών, οι ρυτίδες, οι ελιές, τα γενετήσια σημάδια, ουλές από piercing, το μέγεθος των αυτιών, το στόμα, η μύτη, και λοιπά χαρακτηριστικά.
Το ίδιο συνέβη και με τα tattoo, τα κοσμήματα και τα παπούτσια της Mónica, τα οποία υποτίθεται πως συμπίπτουν με το υλικό των καμερών στο μετρό, όπου φαίνεται ένα άτομο να έχει tattoo.
Στη διάρκεια των κατ’ οίκον ερευνών, βρέθηκαν ρούχα τα οποία φαίνονται και στα βίντεο.
Στη διάρκεια των ερευνών, όπου και οι δύο βρίσκονταν υπό παρακολούθηση, ψάχτηκαν επιπλέον και τα απορρίμματά τους, ώστε -μεταξύ άλλων- να ανακτηθεί DNA τους.
Έπειτα από ένα χρόνο έρευνας, η οποία τρέχει ακόμα, έχουν αναλυθεί σχεδόν 20.000 ώρες βιντεοληπτικού υλικού, και έχουν γίνει ερωτήσεις σε αμέτρητους μάρτυρες. Και οι δυο τους κατηγορούνται για απόπειρα ανθρωποκτονίας σε διάφορες περιπτώσεις, όπως επίσης και για τοποθέτηση εκρηκτικών μηχανισμών.
Ο Francisco εκτίει την ποινή του σε φυλακή υψίστης ασφαλείας, και η Mónica υπό “κανονικές” συνθήκες.
Προς το παρόν, η προφυλάκιση ορίστηκε στους έξι μήνες.
Φυσικά όμως υπάρχουν πολλά πράγματα που θα μπορούσαν ν’ αναφερθούν για τις τέσσερις ώρες της προανακριτικής εξέτασης, αλλά τα οποία θα ήταν περιττά ή θα έμπαιναν σε πολλές λεπτομέρειες, όπως τα ταξί, τα εισιτήρια, ο ρουχισμός και το προφίλ κίνησης.
Για εμάς, είναι εντυπωσιακό το πώς έλαβε χώρα μια τέτοια προανακριτική εξέταση γι’ αυτήν την υπόθεση στη Χιλή, καθώς και το πόσα “στοιχεία” έχουν ήδη πέσει στο τραπέζι σε αυτό το σημείο (της δίκης). Δίχως να είμαστε -με οποιονδήποτε τρόπο- ειδικοί περί της πραγματικότητας στη Χιλή, σκεφτόμαστε πως, για διάφορους λόγους, πρόκειται για μια προσπάθεια να ξεμπερδεύουν. Τι εννοούμε με αυτό;
Λόγω των πρόσφατων συνθηκών στη Χιλή, δεδομένης της εξέγερσης που πραγματοποιείται από τον Οκτώβρη του 2019, και δεδομένης της άθλιας πολιτικής και οικονομικής κατάστασης της χώρας, θέλουν να παραδειγματίσουν και, πάνω απ’ όλα, να προβούν σε ένα προσωπικό ξακαθάρισμα λογαριασμών με τη Mónica και τον Francisco, τους οποίους δεν μπόρεσαν να κρατήσουν στη φυλακή το 2010.
Αυτές, προφανώς, είναι εικασίες και υποθέσεις που εκφράζουμε, οι οποίες όμως δε φαίνονται εξωπραγματικές. Θα συνεχίσουμε να ενημερώνουμε για τη συγκεκριμένη υπόθεση και να εκφράζουμε τις σκέψεις μας γι’ αυτήν, όπως επίσης και για άλλες υποθέσεις που σχετίζονται με την καταστολή.
Ευχόμαστε και στους δυο τους πολλή δύναμη
Λευτεριά σε όλους τους κρατούμενους/ες
Ζήτω η αναρχία
Ακολουθούν τα βίντεο απ’ την προανακριτική εξέταση: Τα πρώτα δύο είναι οι καταγραφές από την όλη διαδικασία, και το τρίτο είναι τα στοιχεία που κατέθεσε η εισαγγελία.
Ντοκυμαντέρ για την “Υπόθεση Βόμβες”: https://www.youtube.com/watch?v=WiFzI6yTTHw
Η επαναστατική αλληλεγγύη είναι ένα καράβι δίχως σύνορα, που σκίζει τα κύματα της φουρτουνιασμένης θάλασσας!
Από το Bure, θα θέλαμε να στείλουμε όλη μας την αλληλεγγύη στον σύντροφό μας, Alfredo Cospito, ο οποίος αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε καθεστώς απομόνωσης (με την ονομασία “41-bis”), στη φυλακή του Σάσσαρι, στη Σαρδηνία (της Ιταλίας). Αυτό επειδή είχε πυροβολήσει τον Διευθύνοντα Σύμβουλο της Ansaldo Nucleare, εταιρεία που σχεδίαζε και κατασκεύαζε μονάδες παραγωγής πυρηνικής ενέργειας, επειδή είχε αναλάβει την ευθύνη της δράσης, και επειδή έχει μεγάλη συνεισφορά μέσα απ’ τη φυλακή στον διάλογο για τους τρόπους δράσης μας, για την πολυμορφία των τακτικών, για τον διεθνισμό και για το επαναστατικό πρίσμα του κινήματος κατά των πυρηνικών.
Κάθε προσπάθεια να βρεθεί στην απομόνωση ένας σύντροφός μας, θα πυροδοτεί την οργή μας και θα αναζωπυρώνει τις σπίθες που μας ωθούν στη δράση. Ο αγώνας του Alfredo Cospito είναι και δικός μας αγώνας: Ενάντια στην πυρηνική ενέργεια και τους τεχνοκράτες που κυβερνούν τον κόσμο.
Καθώς η εξαγωγή ουρανίου και σπάνιων γαιών εξακολουθεί να ρημάζει εδάφη και να διαλύει κορμιά, καθώς οι πυρηνικές “δοκιμές” ή η εκπαίδευση στις βόμβες μολύνει τα εδάφη και τους κατοίκους της Quirra στη Σαρδηνία, τα βουνά Hoggae στην Αλγερία, τα νησιά Moruroa και Fangataufa στην Πολυνησία, καθώς περεταίρω περιοχές καταλαμβάνονται απ’ τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, καθώς στον πόλεμο ενάντια στην Ουκρανία η Ρωσία χρησιμοποιεί τις πυρηνικές εγκαταστάσεις σα δαμόκλειο σπάθη, την ίδια στιγμή η Ευρώπη επικροτεί την πυρηνική ενέργεια ως “πράσινη” ενέργεια, η Γαλλία βιάζεται να κατασκευάσει πρώτη νέους πυρηνικούς αντιδραστήρες, και η Ιταλία έχει αμφιβολίες για την παύση της παραγωγής πυρηνικής ενέργειας (στο κάτω-κάτω, δε νοιάστηκε και κανείς που συνέχισαν να κατασκευάζονται πυρηνικές εγκαταστάσεις σε άλλες χώρες, άρα γιατί να συνεχίζουμε να υποκρινόμαστε κι εμείς πως έχουμε σταματήσει, σωστά;). Το εγχείρημα της ταφής ραδιενεργών αποβλήτων στο Bure (στη Γαλλία), και τώρα επίσης και στην Ιταλία, δεν εντάσσεται στην αναζήτηση λύσεων για τις μολύνσεις που έχει επιφέρει η πυρηνική ενέργεια, αλλά στην αναζήτηση τρόπων ώστε να αναπτυχθεί όλο και περισσότερο η πυρηνική ισχύς.
Το ιταλικό κράτος, πρωτοστάτης στην καταστολή τον αγώνων μας, υιοθετεί -χωρίς να προκαλεί ιδιαίτερες εκπλήξεις- τη στρατηγική της απομόνωσης. Ολοένα και περισσότερη απομόνωση: Σε ένα νησί μακριά απ’ τα αγαπημένα του πρόσωπα, μόνος στη φυλακή, σ’ ένα κελί στο υπόγειο. Η Σαρδηνία, ένα νησί στρατιωτικοποιημένο, πεδίο εκπαίδευσης για τις ειδικές δυνάμεις, με βάσεις του ΝΑΤΟ, αποτελεί κομβικό σημείο για τον πόλεμο. Για πολλά χρόνια, έχει χρησιμοποιηθεί ως τόπος απομόνωσης των πιο “προβληματικών” πολιτικών κρατουμένων, όπως οι Ερυθρές Ταξιαρχίες και οι Ένοπλοι Προλεταριακοί Πυρήνες, οι οποίοι κρατούνταν στη φυλακή Fornelli στην Αζινάρα, και των οποίων η εξέγερση στις 2 Οκτωβρίου 1979 είναι αξιομνημόνευτη. Η φυλακή Fornelli έχει γίνει πλέον μουσείο, αλλά δεν έχει αφήσει μαζί της στο παρελθόν την ύπαρξη των άλλων φυλακών, δεν έχει εξαλείψει τον εγκλεισμό υπό το ειδικό καθεστώς 41-bis, και κατ’ επέκταση δε θα βάλει στο αρχείο και τους αγώνες μας. Μέχρι και σήμερα, η Σαρδηνία χρησιμοποιείται ως τόπος εξορίας των εχθρών της άρχουσας τάξης.
Σε αυτό, απαντάμε πως πρέπει να προχωρήσουμε σε δυνατό και αποφασιστικό αγώνα κατά των πυρηνικών, έναν αγώνα έμπλεο πολυμορφίας και αλληλεγγύης.
Ας κινητοποιηθούμε παντού ενάντια στην πυρηνική ενέργεια και τον καπιταλιστικό, αποικιοκρατικό, δολοφονικό της κόσμο, για την οριζόντια οργάνωση των κοινωνιών, η οποία θα θεμελιώνεται στην αλληλεγγύη και την ελευθερία όλων!
Για έναν επαναστατικό και διεθνιστικό έμπρακτο αγώνα!
Αλληλεγγύη σημαίνει επίθεση · Ας υπερβούμε σύνορα, ωκεανούς και κάγκελα!
Ας βγάλουμε τον Alfredo απ’ το καθεστώς 41-bis με την εξεγερτική μας δύναμη!
ΕΞΩ Ο ALFREDO ΑΠ’ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ 41-bis!
Λευτεριά στην Anna, τον Alfredo και τον Juan!
Αλληλεγγύη με τον Boris που πυρπόλησε δύο κεραίες τηλεπικοινωνιών ενάντια στον τεχνολογικό ολοκληρωτισμό!
Να δώσουμε χώρο στους ανθρώπους δίχως όνομα, μήτε πρόσωπο και φωνή!
Τρόμος, θλίψη, οργή, θυμός και ένα αίσθημα ανημποριάς κι ανικανότητας. Πρόσκαιρη αναζωπύρωση συγκινήσεων και ανάμικτων συναισθημάτων απ’ τη μία, σταθερά και μόνιμα συναισθήματα απ’ την άλλη, και όλα αυτά συνθέτουν αυτό που αποκαλούμε διάθεση, δίνουν χρώμα στο εμπειρικό μας υπόβαθρο, αποτελούν -ας πούμε- το αρχέγονο ένστικτο, το θεμέλιο των αισθήσεων.
Είναι το φαινόμενο του θερμοκηπίου -αυτό που αποκαλείται “κλιματική κρίση”, λες και πρόκειται για κάποια προσωρινή, διαχειρίσιμη κρίση, και όχι για την αλλαγή του κόσμου που εκτυλίσσεται από γενιά σε γενιά- μπροστά στο οποίο θα όφειλαν να εκλείψουν όλες οι άλλες συγκρούσεις, καθώς είναι αναγκαία μια παγκόσμια συνεργασία και συσπείρωση.
Αντιθέτως, μαίνονται φρικαλέοι πόλεμοι. Αυτός ο οποίος για πολλούς και διάφορους λόγους αγγίζει εμάς στην Κεντρική Ευρώπη εκτυλίσσεται στην περιοχή της Ουκρανίας. Πόλεμοι όμως συμβαίνουν και στο Κουρδιστάν, στη Συρία, στην Υεμένη και σε πολλές περιοχές της Αφρικής. Συγκρούσεις στη Νότια Αμερική, στην Ασία – βασικά, δεν υπάρχει περιοχή ανά τον κόσμο όπου δε διεξάγονται στρατιωτικές διενέξεις, κάτι που με τη σειρά του οδηγεί σε ακόμα περισσότερο τρόμο, θλίψη, θυμό και οργή.
Ας μην ξεχνάμε και τους οικονομικούς ανταγωνισμούς. Τόσο τετριμμένοι, αλλά και τόσο υπαρκτοί: Πλούσιοι εναντίον φτωχών! Πλούσιοι που γίνονται πλουσιότεροι, εναντίον φτωχών που γίνονται φτωχότεροι. Όλο και περισσότερο, εκμεταλλευτές εναντίον εκμεταλλευομένων.
Οι φυλακές επίσης έχουν γεμίσει εξαιτίας αυτού. Οι άνθρωποι φυλακίζονται αν δε θέλουν πια ν’ ανήκουν στους πάμφτωχους. Ή επιπλέον φυλακίζονται αν ξεφεύγουν απ’ τον πολύ στενό διάδρομο που αφήνουν τα κυβερνώντα συστήματα στους διαδηλωτές ώστε να εκφράσουν τον φόβο τους, αλλά και την οργή τους για τις υπάρχουσες συνθήκες. Όταν οι άνθρωποι εκφράζουν αντισυμβατικές απόψεις, όπως συνέβη προσφάτως στην περίπτωση της Ρωσίας, για παράδειγμα, μπορεί να καταλήξουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Φυλακίζονται ακόμη οι άνθρωποι που δεν μπορούν άλλο ν’ αντέξουν το αβάσταχτο παρόν στέκοντας άναυδοι, είτε όσοι καταναλώνουν ουσίες για να ξεφύγουν σ’ έναν κόσμο πολύχρωμων ψευδαισθήσεων. Αναλόγως τη χώρα, μπορεί να επιβάλλεται μέχρι και θανατική ποινή. Και οι άνθρωποι που προσπαθούν να διαφύγουν της εξαθλίωσης ή μιας -ούτως ή άλλως- αδιέξοδης συνθήκης επιβίωσης, κλείνονται κι αυτοί σε φυλακές, αν δε σκοτωθούν, ενώ ορθώνονται απέναντί τους απάνθρωπα συνοριακά καθεστώτα, με αποτέλεσμα αμέτρητους θανάτους.
Οι Εβδομάδες Αλληλεγγύης όπως αυτή του Αυγούστου του 2022 γεμίζουν κουράγιο όσες και όσους κρατούνται στις φυλακές, καθώς και τα άτομα που βρίσκονται υπό την απειλή του εγκλεισμού. Διότι πρόκειται για μια μάχη ενάντια στη λήθη. Κατά κανόνα, το ενδιαφέρον για τους ανθρώπους ελαττώνεται όταν ολοκληρώνονται τα ποινικά δικαστήρια. Όμως, οι Εβδομάδες Αλληλεγγύης επαναφέρουν τα ονόματα, τα πρόσωπα και τη φωνή τους στην προσοχή όσων τους έχουν έγνοια.
Αυτό αποτελεί σισύφεια αποστολή, καθώς ο αριθμός των κρατουμένων αυξάνεται αντί να μειώνεται, και όλο αυτό συμβαίνει ως αντιπαράδειγμα στο σκηνικό των υπαρχουσών συγκρούσεων και διενέξεων που μαγνητίζουν όλη την προσοχή.
Τι πιο όμορφο απ’ τους ανθρώπους έξω απ’ τα τείχη που γεμίζουν ζωή και κρατούν ζωντανή αυτή την Εβδομάδα Αλληλεγγύης τον Αύγουστο.
“Γνωρίζω πως κάπου εκεί έξω άλλα συντρόφια συνεχίζουν τον αγώνα.”
Γράμμα του Ivan, αναρχικού συντρόφου που συνελήφθη στις 11 Ιούνη στα προάστια του Παρισίου
15 Ιούνη 2022
Ονομάζομαι Ivan, είμαι αναρχικός.
Συνελήφθησα από την Αντιτρομοκρατική υπηρεσία (SDAT) της γαλλικής αστυνομίας το Σάββατο 11 Ιούνη, στις 3.30 το ξημέρωμα, κοντά στο σπίτι μου (στα προάστια του Παρισίου), καθώς επέστρεφα.
Κατηγορούμαι για έξι εμπρησμούς οχημάτων, στο Παρίσι και το Μοντρέιγ, στο χρονικό διάστημα μεταξύ Ιανουαρίου και Ιουνίου, κυρίως σε αλληλεγγύη με αναρχικούς/ές κρατουμένους/ες (το τελευταίο χρονικά ήταν ένα αμάξι με διπλωματικές πινακίδες, το οποίο πυρπολήθηκε στο 17ο δημοτικό διαμέρισμα του Παρισίου τη νύχτα της σύλληψής μου).
Οι μπάτσοι με παρακολουθούσαν για μήνες, άκουγαν τις τηλεφωνικές μου κλήσεις, φύτεψαν κάμερα στην είσοδο του κτιρίου όπου διέμενα, υπέκλεψαν την αλληλογραφία μου (ειδικά τα γράμματα από έγκλειστους αναρχικούς) και ήλεγξαν τον τραπεζικό μου λογαριασμό.
Ένα ακόμη άτομο (με το οποίο γνωριζόμαστε μόνο φατσικά, αλλά έχει όλη μου την εκτίμηση) βρισκόταν υπό καθεστώς πλήρους παρακολούθησης, αλλά δεν τον συνέλαβαν. Κουράγιο φίλε!
Η έρευνα της Αντιτρομοκρατικής ξεκίνησε τέλη Φεβρουαρίου του 2022, κατ’ εντολή της εισαγγελέως Louise-Anne Belanger, της εισαγγελίας του Μπομπινί. Ανέσυραν επίσης απ’ τα συρτάρια τους μία ακόμη έρευνα που είχε μπει στο αρχείο, η οποία είχε γίνει από άλλους μπάτσους και αφορούσε καμιά 50αριά εμπρηστικές επιθέσεις σε οχήματα, όλες στο Παρίσι και στα πέριξ, στο χρονικό διάστημα μεταξύ 2017 και 2021. Η Αντιτρομοκρατική “συγχώνευσε” τις δύο έρευνες, αλλά η ανακρίτρια (Stéphanie Labarge (;), του δικαστηρίου του Μπομπινί) κράτησε μόνο τις τελευταίες έξι επιθέσεις. Για τις υπόλοιπες, θεωρούμαι “témoin assisté” (αντίστοιχο του ανθρώπου που ίσως “έχει γνώση για κάποια γεγονότα” – στμ.: γαλλικός όρος που περιγράφει ένα ενδιάμεσο καθεστώς μεταξύ κατηγορουμένου και απλού μάρτυρα, όπου ανακρίνεσαι σχετικά με ένα γεγονός, αλλά μπορεί με βάση τις απαντήσεις σου να κατηγορηθείς για το γεγονός αυτό, οπότε έχεις δικαίωμα και για νομική υπεράσπιση την ώρα της ανάκρισής σου).
Πέρα από την “καταστροφή με επικίνδυνα μέσα”, κατηγορούμαι επίσης για πρόκληση κινδύνου για τη ζωή άλλων, άρνηση λήψης του DNA μου, άρνηση φωτογράφισης, άρνηση λήψης δακτυλικών αποτυπωμάτων, άρνηση λήψης των κωδικών απ’ τους υπολογιστές και τα τηλέφωνά μου.
Αυτή τη στιγμή, βρίσκομαι προφυλακισμένος στη φυλακή του Villepinte. Είμαι σε καλή κατάσταση, είμαι μια χαρά, παρότι μου λείπουν πολύ οι αγαπημένοι μου άνθρωποι.
Λογικό, είναι φυλακή, και είναι κάτι που πρέπει να υπολογίζεις όταν είσαι εχθρός αυτής της κοινωνίας.
Εδώ πέρα, η δυσκολότερη στιγμή είναι όταν γυρνάμε απ’ τον προαυλισμό. Η πόρτα κλείνει και μένουμε μέσα μέχρι την επόμενη μέρα. Γυρνώ όμως στο παράθυρο και ατενίζω έξω. Γνωρίζω πως κάπου εκεί έξω άλλα συντρόφια συνεχίζουν τον αγώνα.
Μόλις λάβω περαιτέρω πληροφορίες για τη συγκεκριμένη υπόθεση, θα γράψω περισσότερα (δεν έχω και πολλά άλλα πράγματα να κάνω!).
Η σκέψη μου ταξιδεύει στις αναρχικές και τους αναρχικούς που βρίσκονται αιχμάλωτοι παντού ανά τον κόσμο: στον Damien (στη φυλακή του Draguignan), στον Alfredo, στην Anna, στον Juan, στον Toby, στον Γιάννη Μιχαηλίδη που βρίσκεται σε απεργία πείνας… σε όλες και όλους εσάς εκεί έξω!
Δεύτερο γράμμα του Ivan, από τη φυλακή του Villepinte
Ακολουθεί το δεύτερο γράμμα του αναρχικού Ivan Alocco, ο οποίος συνελήφθη στις 11 Ιουνίου και βρίσκεται προφυλακισμένος στη φυλακή του Villepinte, στη Γαλλία.
Να σπάσουμε την απομόνωση! Για την άμεση επαναστατική αλληλεγγύη με τον Ivan και όλους τους έγκλειστους αναρχικούς και αναρχικές!
Γράφω για να μοιραστώ ορισμένες σκέψεις και μερικές ενημερώσεις.
Θα ήθελα να ξεκινήσω με κάτι που αποτυπώνει γλαφυρά τις μεθοδεύσεις του δικαστικού συστήματος.
Λίγες μέρες μετά τη σύλληψή μου, η εισαγγελέας που διέταξε την έρευνα, η Stéphanie Lahaye, έστειλε δυο μπάτσους της Αντιτρομοκρατικής (SDAT), μαζί με υπάλληλο της δικαστικής αστυνομίας ονόματι “RIO 1237232” (που, όπως τα μηχανήματα, έχει αριθμό αντί για όνομα), για να ανακρίνουν την κόρη μου και τη μητέρα της. Υπάκουοι στις εντολές, οι ανακριτές της κρατικής δικαιοσύνης προσπάθησαν ν’ ασκήσουν πίεση σε ένα 12χρονο κορίτσι. Αφότου την ανάγκασαν να περιμένει στο προαύλιο του τοπικού αστυνομικού τμήματος ενόσω ανακρινόταν η μητέρα της, έμαθα πως πήγαν να την ανακρίνουν μόνη της. Προφανώς η μητέρα της αρνήθηκε να την αφήσει.
Μια τυπική, κοινότυπη διαδικασία, μια αναγκαία κίνηση για να μάθουν την αλήθεια, όπως ισχυρίζονται δικαστές και μπάτσοι. Κατά τη δική μου γνώμη, ένα μέσο για να προσπαθήσουν να σπείρουν τον φόβο. Μια προειδοποίηση στους αγαπημένους μου ανθρώπους, αλλά και σε όλους/ες, καθώς, στην ανακριτική λογική της Δικαιοσύνης, οι άνθρωποι που βρίσκονται στο πλευρό ενός αναρχικού που κατηγορείται για άμεση δράση είναι και αυτοί ύποπτοι και πρέπει να δέχονται παρενοχλήσεις.
Κατά κάποιον τρόπο, αυτή είναι η ίδια λογική που επιστρατεύτηκε και εναντίον μου. Καθώς η ίδια υπάλληλος της δικαστικής αστυνομίας με ανέκρινε ενώ βρισκόμουν υπό κράτηση, με ρώτησε για τη στήριξή μου προς αιχμάλωτους αναρχικούς/ές, στη Γαλλία και σε άλλες χώρες. Με ρώτησε για τα γράμματα και τα χρήματα που περιστασιακά τους έστελνα. Φυσικά, συχνά έστελνα γράμματα σε πολλά έγκλειστα συντρόφια, και έβαζα τα δυνατά μου να τους εκφράζω την αλληλεγγύη μου. Αυτό διότι είναι αναρχικές/οί, καθώς και επειδή είμαι πεπεισμένος για την ορθότητα και την αναγκαιότητα των δράσεων για τις οποίες κατηγορούνται μερικοί εξ αυτών.
Θεωρώ θεμελιώδη την αλληλεγγύη, με κάθε μέσο, προς τα συντρόφια που βάλλονται απ’ την καταστολή. Το να αποφεύγουμε την ανοιχτή έκφραση της αλληλεγγύης μας, υπό τον φόβο πως θα διαχυθεί η καταστολή, θα σήμαινε πως παίζουμε το παιχνίδι της Δικαιοσύνης, πως αποδεχόμαστε τη λογική της. Μια λογική που μας θέλει να υποχωρούμε όλο και περισσότερο, μέχρις ότου να παρατήσουμε, ή σχεδόν να παρατήσουμε μόνους τους έγκλειστους επαναστάτες και επαναστάτριες.
Ας έρθουμε όμως τώρα στα γεγονότα για τα οποία βρίσκομαι προς το παρόν προφυλακισμένος. Ακολουθεί η λίστα των εμπρησμών:
22 Ιανουαρίου 2022, ένα αμάξι της Enedis (στο Παρίσι) και ένα αμάξι της SFR (στο Μοντρέιγ)
20 Φεβρουαρίου, ένα αμάξι της Est Républicain (στο Μοντρέιγ)
4 Μαρτίου, ένα αμάξι με διπλωματικές πινακίδες και μια Aston Martin (στο Παρίσι)
24 Απριλίου, ένα αμάξι της Enedis (στο Παρίσι)
11 Ιουνίου, ένα αμάξι με διπλωματικές πινακίδες (στο Παρίσι)
Όπως ανέφερα και στο πρώτο μου γράμμα, βρίσκομαι επίσης υπό καθεστώς “témoin assisté” (μια κατάσταση μεταξύ απλού μάρτυρα και κατηγορουμένου) για μια άλλη έρευνα, η οποία ξεκίνησε απ’ τη δικαστική αστυνομία του Παρισίου. Η συγκεκριμένη επικεντρώνεται σε 54 εμπρησμούς οχημάτων, οι οποίοι ανελήφθησαν από αναρχικούς/ές, στο χρονικό διάστημα μεταξύ 2017 και 2021. Δε γνωρίζω περισσότερα για το συγκεκριμένο κομμάτι της έρευνας.
Στη λίστα αυτή βρίσκονται αμάξια ξένων κρατικών θεσμών (ή των υψηλόβαθμων λειτουργών τους), σε πλούσιες γειτονιές του Παρισίου. Εμπρησμοί που δείχνουν μια “έτσι-κι-έτσι” εικόνα της Γαλλίας στα μάτια των διπλωματικών σωμάτων των διεθνών ετέρων της. Όσον αφορά εμένα (και γνωρίζω πως δεν είμαι ο μόνος), θεωρώ πως όλα τα κράτη είναι άμεσα υπεύθυνα για τους πολέμους, την εκμετάλλευση και την καταστολή που βιώνουν δισεκατομμύρια άνθρωποι. Μπορούμε να δούμε τις φωτιές αυτές ως μια μικρή επιστροφή πυρών. Αναμένοντας τα καλύτερα.
Υπάρχουν επίσης οχήματα πλουσίων και μεγαλοεταιρειών, απ’ τον ενεργειακό τομέα για παράδειγμα (όπως της Enedis, θυγατρική της EDF). Εταιρείες οι οποίες, με την πρόφαση της “ενεργειακής αυτονομίας”, προκαλούν τους πυρηνικούς κινδύνους του σήμερα, και τις πιθανές πυρηνικές καταστροφές του αύριο. Υπάρχουν εταιρείες που μας κάνουν πλύση εγκεφάλου προπαγανδίζοντας τις καπιταλιστικές και κρατικές αξίες (όπως η εφημερίδα l’Est Républicain), ή που μας παγιδεύουν στον ψηφιακό ιστό της αράχνης (όπως η SFR).
Κάθε μία από τις δράσεις αυτές έχει επεξηγηθεί μέσω ανάληψης ευθύνης, και δεν έχω να προσθέσω τίποτα. Από την πλευρά μου, μπορώ μονάχα να στηρίξω ολόκαρδα την πρακτική της καταστρεπτικής άμεσης δράσης. Στηρίζω την επιλογή των στόχων τέτοιων επιθέσεων, τα κίνητρά τους, καθώς και το γεγονός πως αναλαμβάνεται ανοιχτά η ευθύνη τους ως συνεισφορά στον αναρχικό αγώνα ενάντια στο κρατικό-καπιταλιστικό σύστημα. Το ίδιο και σε σχέση με την πρακτική της διεθνιστικής αλληλεγγύης προς τους αιχμάλωτους αναρχικούς/ές, η οποία συχνά εκφράζεται μέσω αντίστοιχων δράσεων.
Σχετικά με τις ενημερώσεις:
Στις 5 Οκτωβρίου, θα βρεθώ ενώπιον του Δικαστηρίου Αποφυλάκισης και Κράτησης, το οποίο θα αποφασίσει αν θα παραταθεί η προφυλάκισή μου ή αν θα αφεθώ ελεύθερος.
Η καινούργια ανακρίτρια που έχει αναλάβει την υπόθεσή μου (καθώς η προηγούμενη μετατέθηκε) είναι η Anne Grandjean, επίσης στο δικαστήριο του Μπομπινί.
Η αλληλογραφία μου (εισερχόμενη και εξερχόμενη) είναι μονίμως μπλοκαρισμένη από τις 19 Ιουλίου. Φαίνεται πως πρόκειται να ξεμπλοκαριστεί σύντομα (θετικό, αν λάβει κανείς υπόψιν την αργοπορία της δικαστικής γραφειοκρατίας). Σε κάθε περίπτωση, μόλις μπορέσω να παραλάβω τα γράμματα, θα προσπαθήσω να απαντήσω σε κάθε άτομο που μου έγραψε, και το οποίο ευχαριστώ προκαταβολικά.
Η δικογραφία βρίσκεται στο αρχείο της υπηρεσίας της φυλακής, οπότε θα έχω τη δυνατότητα (λαμβάνοντας πάντα υπόψιν τους αργούς ρυθμούς της γραφειοκρατίας της φυλακής) να γνωρίζω λίγο περισσότερα πράγματα για τους ισχυρισμούς των μπάτσων.
Τις εγκάρδιες ευχαριστίες μου στα αγαπημένα μου πρόσωπα, στα συντρόφια του Anarchist Bure Cross, στο Αντικατασταλτικό Ταμείο των Δυτικών Άλπεων (επίσης και για την ευγενική τους οικονομική υποστήριξη). Και σε όλους και όλες εσάς που μου στείλατε γράμματα!
Κλείνω το μάτι σε εκείνες και εκείνους που εκφράζουν την αλληλεγγύη τους μέσω δράσεων, όπως το όμορφο πανό στο Bure και εκείνο κοντά στο Caen, τα πλακάτ στην τερματική γραμμή του Γύρου της Γαλλίας, ο εμπρησμός ενός βαν της Vinci στο l’Hay-les-Roses, ενός αμαξιού της εταιρείας τηλεπικοινωνιών Cosmote στην Αθήνα, μιας κεραίας τηλεπικοινωνιών στη Βαρκελώνη, και η καταστροφή κεραιών στο Gers. Σας ευχαριστώ!
Μια αδερφική αγκαλιά στους συντρόφους και τις συντρόφισσες που βρίσκονται έγκλειστες στις φυλακές όλου του κόσμου, και ιδιαίτερα στον Alfredo, ο οποίος μάχεται ενάντια στο καθεστώς 41-bis.
