Σύμφωνα με επιβεβαιωμένες πληροφορίες, ο Alfredo Cospito μεταφέρθηκε στην Υπηρεσία Εντατικής Βοήθειας (SAI) της φυλακής Opera στο Μιλάνο. Σε αυτή τη φυλακή υπάρχει τμήμα στο νοσοκομείο για κρατούμενους που υπόκεινται στο καθεστώς 41bis. Συνεχίζει να αγωνίζεται, συνεχίζει την απεργία πείνας.
Η διεύθυνση είναι:
Alfredo Cospito
Casa di Reclusione di Milano Opera
via Camporgnago 40
20141 Milano
Πηγή: Ραδιοφράγματα
Χάρη στις φλόγες που πυροδότησαν το ξεκίνημα της νέας χρονιάς, και οι οποίες μας ενέπνευσαν και μας έδωσαν δύναμη, τη νύχτα της 22ας Ιανουαρίου τοποθετήσαμε εύφλεκτο υλικό και ανάψαμε τους πυροκροτητές σε 3 οχήματα, της Poste Italiane, της Italgas και της Enjoy-Eni.
Η δράση αυτή ας ειδωθεί ως μια ένθερμη ανταπόκριση στο διεθνές κάλεσμα κινητοποιήσεων για τους αναρχικούς και επαναστάτες κρατουμένους και κρατούμενες.
Οι επιθέσεις που έχουν πυροδοτήσει την εξέγερση και έχουν δυναμώσει τις αναρχικές διεκδικήσεις παγκοσμίως τους τελευταίους μήνες, έχουν δείξει πως η σύγκρουση δεν έχει πεθάνει και πως σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου υπάρχει κάποια ή κάποιος που έχει τη θέληση να ξεφύγει απ’ την πεπατημένη και να χτυπήσει το κράτος και τους συνεργούς του.
Παρατηρούμε με χαρά πόσο πολύ οι δράσεις και οι αναλήψεις ευθύνης τους σπάνε τα γλωσσικά και εθνικά δεσμά, οικοδομώντας έμπρακτα την άτυπη επικοινωνία. Κάθε δράση εμπνέει και θέτει επί τάπητος συγκεκριμένους κοινούς στόχους, οπότε θεωρούμε πως θα ήταν αποτελεσματικό ν’ αντιληφθούμε τα συμπεράσματα αυτά τοποθετώντας τα σε ένα όραμα για μια διαρκή, διεθνιστική σύγκρουση.
Ο διεθνισμός της πράξης αναδεικνύει την αποτελεσματικότητα του συντονισμού της επίθεσης, ο οποίος δεν είναι τυπικός και προαποφασισμένος, αλλά εκτυλίσσεται άτυπα μέσω της προπαγάνδας της πράξης.
Ο πολλαπλασιασμός των δράσεων πέρα απ’ τα κρατικά σύνορα δείχνει πως η σύγκρουση δεν είναι απλώς ζήτημα ιστορικής μνήμης, αλλά πως ζει στο εδώ και στο τώρα του αγώνα, της καθημερινής εξέγερσης, και πως εκφράζεται μέσω της από κοινού ολικής άρνησης των πολιτικών συμβιβασμών και στρατηγικών παντός είδους.
Αλληλεγγύη με τον Alfredo Cospito που βρίσκεται σε απεργία πείνας ενάντια στο 41 bis
Ενάντια στους πολυλογάδες και τους πολιτικάντηδες, για την άμεση δράση, χωρίς διαμεσολάβηση
Αλληλεγγύη με όλους τους αναρχικούς κρατουμένους και κρατούμενες
Ζήτω η Αναρχία
Πηγή: Dark Nights
Μετάφραση: Επαναστατική Συνείδηση
Γένοβα, 23 Ιανουαρίου – Η Nat, ο Beppe και ο Robert επίσης αθωώθηκαν στο εφετείο για τη διάπραξη της δράσης εκείνης. Τα τρία συντρόφια είχαν συλληφθεί απ’ τους μπάτσους της ROS (“Ειδική Επιχειρησιακή Μονάδα” των Carabinieri) το 2019, ως κομμάτι της Επιχείρησης Prometeo, καθώς είχαν θεωρηθεί οι αυτουργοί της αποστολής εκρηκτικών δεμάτων το 2016 σε δύο εισαγγελείς στο Τορίνο και στον διευθυντή του DAP (“Τμήμα της Διοίκησης των Φυλακών”) στη Ρώμη.
Η κατηγορία για τον Giuseppe Bruna, τον Robert Firozpoor και τη Natascia Savio ήταν “βομβιστική επίθεση”.
Σύμφωνα με το κατηγορητήριο, τα τρία συντρόφια είχαν, υποτίθεται, αποστείλει τα εκρηκτικά δέματα, τα οποία εντοπίστηκαν προτού παραδοθούν στους εισαγγελείς του Τορίνο, Roberto Maria Sparagna και Antonio Rinaudo, οι οποίοι εμπλέκονταν σε έρευνες κατά των αναρχικών, καθώς και στον Santi Consolo, πρώην διευθυντή του Τμήματος της Διοίκησης των Φυλακών (DAP) στη Ρώμη. Σύμφωνα με τους ανακριτές, οι σύντροφοι είχαν βρεθεί στη Γένοβα, και οργάνωσαν και κατασκεύασαν τα εκρηκτικά δέματα. Η ενοχοποίησή τους προέκυψε από έναν φάκελο στον οποίο είχε μείνει η ετικέτα της τιμής από ένα κινέζικο μαγαζάκι στο κέντρο της Λιγυρίας.
Εκείνο το πρωί, 20 συντρόφια είχαν οργανώσει συγκέντρωση αλληλεγγύης με τη Nat, τον Beppe και τον Robert, καθώς και τον Alfredo Cospito. Κάμποσα πανό κρεμάστηκαν στην πλατεία του San Lorenzo.
Πηγή: Dark Nights
Μετάφραση: Επαναστατική Συνείδηση
Με τη δημοσίευση των ακόλουθων κειμένων – μια ενημέρωση που κυκλοφόρησε χθες, 26 Ιανουαρίου, και δύο απομαγνητοφωνημένες ραδιοφωνικές ομιλίες της έμπιστης γιατρού, που χρονολογούνται από τις 26 και 19 Ιανουαρίου – παρέχουμε μια ενημέρωση σχετικά με την τρέχουσα σοβαρή κατάσταση της υγείας του αναρχικού συντρόφου Alfredo Cospito μετά από 100 ημέρες από την έναρξη της απεργίας πείνας.
Η απόπειρα εξόντωσης του Αλφρέντο επικυρώθηκε από το κράτος τον Ιούλιο και τον Δεκέμβριο του περασμένου έτους, πρώτα (από το Ακυρωτικό Δικαστήριο) με τον επαναπροσδιορισμό ως “πολιτική σφαγή” μιας κατηγορίας στη δίκη της Scripta Manent, στη συνέχεια (από το Εποπτικό Δικαστήριο της Ρώμης) με ένα διάταγμα που επιβεβαιώνει την κράτησή του στο 41 bis, το πιο βασανιστικό καθεστώς κράτησης στις ιταλικές φυλακές, στο οποίο ο Αλφρέντο μεταφέρθηκε στις 5 Μαΐου.
Μπροστά σε αυτή την προσπάθεια εξόντωσης, είναι εξαιρετικά σημαντικό να μην ξεχαστούν οι ιδέες, οι πράξεις και η συνεισφορά του συντρόφου, να μην καταδικαστούν στη λήθη, όπως επιθυμούν οι κατασταλτικοί μηχανισμοί με τη δίκη του Scripta Manent, την κατασταλτική επιχείρηση Sibilla και τη μεταφορά στο καθεστώς των φυλακών 41 bis. Στην απομόνωση και τη λογοκρισία του κράτους και των φυλακών του αντιτάσσουμε, σήμερα όπως και χθες, την επιμονή και τη συνέπεια των ιδεών και των πρακτικών μας.
“Επιτρέψτε μου να πω, με μια δόση υπερηφάνειας, ότι η ζωή μου (όπως και η ζωή κάθε αναρχικού/ης που αξίζει το όνομα) χαρακτηρίζεται από την προσπάθεια να συμπίπτουν η θεωρία και η δράση. Στους υπηρέτες της Εξουσίας λέω μόνο ένα πράγμα: μπορείτε να με κρατήσετε στη φυλακή για το υπόλοιπο της ζωής μου, αλλά παραιτηθείτε, δεν θα καταφέρετε να μου αφαιρέσετε τη συνοχή και τον αυτοσεβασμό, πόσο μάλλον την ευχαρίστηση και την επιθυμία να σας πολεμήσω”. (Alfredo Cospito, “Σχετικά με την επιχείρηση Sibilla”, 2021)
Μια ενημέρωση για την τρέχουσα κατάσταση της υγείας του: ο σύντροφος κατέρρευσε, οι βασανιστές τον πήγαν στο νοσοκομείο και στη συνέχεια τον επέστρεψαν στο 41 bis
Σοβαρά νέα έρχονται από τη φυλακή Bancali, όπου ο Alfredo Cospito βρίσκεται σε απεργία πείνας εδώ και 99 ημέρες. Ο σύντροφός μας κινείται πλέον σε αναπηρικό καροτσάκι, έχει ανησυχητικές μικροχημικές τιμές, έχει σοβαρά προβλήματα θερμορύθμισης, δηλαδή κρυώνει όλο και περισσότερο, καλύπτεται με πολλά πουλόβερ και πολλά ζευγάρια παντελόνια.
Ίσως για να ζεσταθεί, αποφάσισε να κάνει ένα ντους χθες το βράδυ, γύρω στις 11:30 μ.μ.. Εκεί ο Alfredo φέρεται να κατέρρευσε, να έπεσε και να έσπασε τη μύτη του με σύνθετο τρόπο. Επιπλέον, λόγω των χαμηλών αιμοπεταλίων, φέρεται να άρχισε να χάνει πολύ αίμα από το τραύμα. Για τους λόγους αυτούς μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο νοσοκομείο του Sassari. Μετά την αρχική περίθαλψη, οι δολοφόνοι της αστυνομίας των φυλακών τον πήγαν πίσω στη φυλακή.
Λίγες ώρες νωρίτερα, χθες [25 Ιανουαρίου], ήρθε η απόρριψη από τον υπουργό Δικαιοσύνης της μεταφοράς του Alfredo σε φυλακή με νοσοκομειακό θάλαμο: σύμφωνα με τον Nordio [ο Carlo Nordio είναι ο υπουργός Δικαιοσύνης], ο Cospito είναι “σε άριστη κατάσταση υγείας”…
Η κατάσταση της υγείας του συντρόφου κατά την 99η ημέρα απεργίας πείνας
Στις 26 Ιανουαρίου, την 99η ημέρα της απεργίας πείνας κατά του 41 bis και της ισόβιας φυλάκισης χωρίς δυνατότητα αναστολής, ο ανταγωνιστικός ραδιοφωνικός σταθμός Radio Onda d’Urto μετέδωσε μια πέμπτη ομιλία της γιατρού που επισκέπτεται τακτικά τον σύντροφο Alfredo Cospito. Όπως και με τις ενημερώσεις για την 71η (29 Δεκεμβρίου), 78η (5 Ιανουαρίου) και 85η (12 Ιανουαρίου) ημέρα της απεργίας πείνας, αναφέρουμε ένα απομαγνητοφωνημένο κείμενο της εκπομπής:
“Έτσι […], τον βρήκα αρκετά άσχημα- αρκετά άσχημα επειδή η θερμορύθμιση του είναι πρακτικά μη λειτουργική, δηλαδή δεν μπορεί πλέον να θερμορυθμίσει: φοράει τέσσερα πουκάμισα και τρία παντελόνια, κρυώνει πάντα. Και σαν να μην έφτανε αυτό, όταν χθες το βράδυ για να ζεσταθεί είχε την ιδέα να κάνει ένα ντους γύρω στις 11.30 μ.μ., έπεσε καταστροφικά στο πάτωμα γιατί είχε υπόταση, οπότε προσγειώθηκε με το πρόσωπο στο δίσκο του ντους και διαπιστώθηκε ένα αποσυντεθειμένο κάταγμα στη βάση της μύτης του, οπότε μεταφέρθηκε στα επείγοντα, όπου μείωσαν το κάταγμα, το οποίο αργότερα ταμποναρίστηκε στο ωτορινολογικό τμήμα, και τον έστειλαν πίσω στη φυλακή.Τώρα δεν έχει πόνο, συνολικά η αιμορραγία έχει μειωθεί, αλλά αυτό που είναι σημαντικό είναι ότι έχει επίσης μειωθεί η λευκή σειρά του αιμοχρώματος, δηλαδή τα λεμφοκύτταρα, τα λευκοκύτταρα, δηλαδή όλα εκείνα τα αιμοσφαίρια που χρησιμεύουν για την καταπολέμηση των λοιμώξεων. Και τα αιμοπετάλια έχουν επίσης μειωθεί, και γι’ αυτό μάλλον έχει χάσει περισσότερο αίμα απ’ ό,τι θα έπρεπε- σήμερα είχε ακόμα το πουκάμισό του ματωμένο, γιατί πήγε για ύπνο, κοιμήθηκε πολύ λίγο, αρχίζει να έχει αϋπνία, και η πτώση των ηλεκτρολυτών συνεχίζεται, οπότε είμαστε σε μια κατάσταση λίγο κατηφορική. […] Ο λόγος είναι ότι [η κατάσταση] μπορεί να αλλάξει από τη μια στιγμή στην άλλη, εξαρτάται από το πόσο ο οργανισμός του είναι ακόμη σε θέση να επηρεάσει τις πρωτεΐνες όσο το δυνατόν λιγότερο και επομένως να τις διασώσει, διότι αυτό που αφορά τη σειρά αίματος, τη λευκωματίνη […], εξαρτάται επίσης από αυτό, οπότε τη στιγμή που ξεπερνά το 50% του καταβολισμού των πρωτεϊνών κινδυνεύουμε πάρα, πάρα, πάρα πολύ. […] Κατά τη γνώμη μου, ναι [η κατάσταση μπορεί να γίνει απειλητική για τη ζωή ανά πάσα στιγμή]. […] Από την προηγούμενη φορά έχασε 2,00 κιλά, συνολικά όχι πάρα πολλά, επίσης επειδή την προηγούμενη εβδομάδα είχε χάσει περισσότερα επειδή συνέχισε να περπατάει, οπότε αφού δεν υπήρχε η δυνατότητα να έχει πρόσληψη τροφής, άρα παραγωγή ενέργειας, ο οργανισμός αντλούσε από τους μύες, οπότε την προηγούμενη εβδομάδα είχε μια μυϊκή μείωση, έναν πολύ σημαντικό μυϊκό καταβολισμό […]”.
Τα ασφαλιστικά μέτρα που εκδόθηκαν από το Τμήμα Σωφρονιστικής Διοίκησης προς την έμπιστη γιατρό και η κατάσταση της υγείας του συντρόφου κατά την 92η ημέρα απεργίας πείνας
Στις 23 Ιανουαρίου, ο δικηγόρος του συντρόφου, λαμβάνοντας από τη διεύθυνση της φυλακής Bancali την άδεια για την επίσκεψη της έμπιστης γιατρού για την επόμενη 26η Ιανουαρίου, έλαβε από κοινού μια διαταγή, απευθυνόμενη στην ίδια τη γιατρό, η οποία της ζητείται να μην δώσει άλλες συνεντεύξεις στον ραδιοφωνικό σταθμό Radio Onda d’Urto “για να μην ματαιωθούν οι σκοποί του καθεστώτος σύμφωνα με το πρώην άρθρο 41α της σωφρονιστικής διάταξης”. Περαιτέρω δηλώσεις που γίνονται υπό αυτή την έννοια, θα μπορούσαν να οδηγήσουν […] στο να εξεταστεί το ενδεχόμενο ανάκλησης της άδειας πρόσβασης στο Ίδρυμα”. Μια απειλή, ακόμη πιο σοβαρή καθώς συμβαίνει τις ημέρες που η κατάσταση του συντρόφου επιδεινώνεται σοβαρά, η οποία εκφράζει για άλλη μια φορά όλη τη βούληση απομόνωσης που οι κρατικοί λειτουργοί σκοπεύουν να επιβάλουν στον σύντροφο και την κατάστασή του.
Για να δώσουμε μια όσο το δυνατόν πληρέστερη εικόνα της σοβαρής επιδείνωσης της φυσικής κατάστασης που σημειώθηκε την τελευταία εβδομάδα, δημοσιεύουμε επίσης ένα αντίγραφο της τέταρτης ομιλίας της γιατρού στο Radio Onda d’Urto (που χρονολογείται από τις 19 Ιανουαρίου, 92η ημέρα απεργίας πείνας):
“[…] Παρά την περαιτέρω απώλεια βάρους -γιατί σήμερα ζύγιζε 87 κιλά, βρισκόμαστε στην 90ή ημέρα της απεργίας πείνας, έχει χάσει περίπου 40 κιλά, ξεκινώντας από τα 115 κιλά- συνολικά η κατάσταση της υγείας του είναι σταθερή. Ας πούμε ότι έχουμε φτάσει στο όριο του τι μπορεί να είναι μια κατακρήμνιση της επισφαλούς κατάστασης στην οποία ζει τώρα, επειδή όλα τα αποθέματα γλυκόζης του έχουν πρακτικά εξαντληθεί, δεν έχει πλέον καθόλου λίπος και οδεύει προς τον μυϊκό καταβολισμό, καθώς οι μύες του έχουν μειωθεί πολύ σε όγκο. Έχει, ωστόσο, ακόμα τις αισθήσεις του, χρησιμοποιεί πάντα το συνηθισμένο μέλι όταν έχει περιόδους δυσθυμίας, αλλά συνολικά δεν μπορώ να πω ότι τον βρήκα άσχημα σήμερα, είναι αρκετά καλά. Βρισκόμαστε σε αυτή την κατάσταση όπου, πριν από ένα μήνα, θα μπορούσα να πω ότι υπήρχε ακόμα ένα καλό περιθώριο για να μην επιδεινωθεί η κατάσταση, ενώ τώρα αυτό το μεγάλο περιθώριο δεν υπάρχει πια. […] Οπότε, όχι, δεν είναι άρρωστος, ήθελα να πω ότι αυτό που θα μπορούσε να είναι το περιθώριο όπου η κατάσταση είχε ακόμα λίγο χρόνο, αρκετό χρόνο για να μπορέσει να κατακρημνιστεί, τώρα [αντ’ αυτού] μπορεί να κατακρημνιστεί ανά πάσα στιγμή, αυτό είναι όλο […]. ], βρισκόμαστε σε ένα στενό μονοπάτι όπου μπορεί να υπάρξει μια μικρή, ακόμη και συναισθηματική πίεση… Έτσι, μου έλεγε, για παράδειγμα, αν του έκανε καλό να περπατάει κατά τη διάρκεια της ώρας του ελεύθερου χρόνου, επειδή διασκέδαζε λίγο με τα άλλα τρία άτομα με τα οποία μοιραζόταν την ώρα του ελεύθερου χρόνου. Τώρα, είναι σαφές ότι ένας περίπατος, για έναν άλλο “ασθενή”, θα μπορούσε να είναι καλός, ένα καλό πράγμα, επειδή είναι πάντα καλό να κινείσαι- στην περίπτωση του Alfredo μια περαιτέρω κατανάλωση ενέργειας, καθώς δεν υπάρχει δυνατότητα επαναφοράς αυτών των χαμένων ενεργειών, δεν είναι. Στην πραγματικότητα, του είπα: “περπάτα όσο το δυνατόν λιγότερο, μείνε στο διάλειμμα του ελεύθερου χρόνου, αυτό ναι, αλλά ως σωματική δραστηριότητα αυτή τη στιγμή δεν ενδείκνυται να το κάνεις” […]”.
Πηγή ελληνικής μετάφρασης: Ευλογημένη Η Φλόγα
Πηγή: La Nemesi
Μετάφραση: Δ.Ο. ΕΗΦ
17 Ιανουαρίου 2023
Αργά το απόγευμα εκδόθηκε η ετυμηγορία για τη δίκη της υπόθεσης Scintilla, που τοποθέτησε στο εδώλιο 18 κατηγορούμενα άτομα και τον από δεκαετίες αγώνα ενάντια στα διοικητικά κέντρα κράτησης στο Τορίνο.
Η ανάγνωση της ετυμηγορίας πραγματοποιήθηκε ενώ είχε ξεκινήσει διαδήλωση έξω τα τείχη της Corso Brunelleschi, σε μια απρόσκοπτη ροή της αλληλεγγύης που τροφοδοτείται μεταξύ των ανθρώπων εντός κι εκτός τειχών.
Η γενική δομή του κατηγορητηρίου που στηριζόταν στο κακούργημα της “Ανατρεπτικής οργάνωσης ενάντια στο Κράτος” (άρ. 270 Π.Κ.) έπεσε, ορίζοντας αθώωση για όλες/όλους.
Τα βαρύτερα κακουργήματα, η κατασκευή–κατοχή–μεταφορά εκρηκτικών υλών, με τα οποία κατηγορήθηκαν δυο σύντροφοι και μια συντρόφισσα, επίσης έπεσαν · ο εισαγγελέας είχε προτείνει 6 έτη και 4 μήνες γι’ αυτούς, με επιπλέον πρόστιμο 20.000 ευρώ.
Υπήρξαν, όμως, και κάποιες κατηγορίες, για τις οποίες παραθέτουμε ενημέρωση και για τις οποίες θα αναμένουμε ώσπου να διαβαστεί η δικογραφία:
– 4 έτη και 2 μήνες για έναν σύντροφο για την τοποθέτηση εκρηκτικού μηχανισμού σε εταιρεία που διαχειριζόταν τα γεύματα στο κέντρο κράτησης του Τορίνο εκείνη την περίοδο ·
– 3 έτη για έναν σύντροφο για συνωμοσία και εμπρησμό (για ταραχές στο πρώην CIE) ·
– 1 έτος και τρεις μήνες για έναν σύντροφο ·
– και 1 ακόμη έτος για άλλα 10 συντρόφια για υποκίνηση σε διάπραξη εγκληματικής πράξης.
Η επιχείρηση ξεκίνησε στις 7 Φεβρουαρίου 2019, με την εκκένωη της κατάληψης Asilo και τη φυλάκιση κάποιων συντρόφων/ισσών σε φυλακές υψηλής ασφαλείας, ενώ τώρα ολοκληρώθηκε η πρωτόδικη εκδίκασή της.
Πηγή: Dark Nights
Μετάφραση: Επαναστατική Συνείδηση
“Ο O Dayvid συνελήφθη την Τετάρτη 29 Ιουνίου στην Αθήνα, ένα μήνα μετά την τελεσίδικη απόφαση με την οποία στην Ιταλία είχαν επιβεβαιωθεί οι ποινές, με την κατηγορία για “καταστροφή και λεηλασία”, για την πορεία της 15ης Οκτώβρη του 2011 στη Ρώμη.”
Ενημέρωση για την υπόθεση του συντρόφου: Προλεταριακή Πρωτοβουλία
*
Σημείωση του La Nemesi: Το ακόλουθο κείμενο αποτελεί ανακοίνωση που διάβασε ο σύντροφος Dayvid Ceccarelli στη δικαστική αίθουσα του δικαστηρίου στο Μιλάνο στις 2 Δεκεμβρίου 2022, κατά τη διάρκεια της ακρόασης για τη δίκη “Rompere il silenzio”, και το οποίο στάθηκε και η αιτία να μην επιστρέψει στο κελί του για μια ώρα στο San Vittore, σε αλληλεγγύη με τον Alfredo Cospito, ο οποίος βρίσκεται από τις 20 Οκτωβρίου σε απεργία πείνας μέχρι τέλους, ενάντια στο καθεστώς 41 bis και στην εκδικητική ισόβια κάθειρξη.
*
Ανακοίνωση του αναρχικού Dayvid Ceccarelli σε αλληλεγγύη με τον Alfredo Cospito που βρίσκεται σε απεργία πείνας μέχρι τέλους (Μιλάνο, 2 Δεκεμβρίου 2022)
Ο λόγος για τον οποίον επέλεξα να παρευρεθώ σ’ αυτήν τη δικαστική αίθουσα και να παρακολουθήσω τη σημερινή ακρόαση είναι μόνο ένας. Αποφάσισα να είμαι εδώ και να χρησιμοποιήσω το συγκεκριμένο μέσο, την αυθόρμητη τοποθέτηση, διότι αποτελεί ένα απ’ τα ελάχιστα μέσα που μου επιτρέπει η κατάστασή μου ως φυλακισμένος. Θα ήθελα να το επιστρατεύσω για να κραυγάσω την οργή μου για μια κατάσταστη την οποία εσείς, οι άντρες και οι γυναίκες του δικαστηρίου, θα έπρεπε να γνωρίζετε. Αναφέρομαι στις συνθήκες κράτησης του συντρόφου Alfredo Cospito, ο οποίος από τις 25 Μάη έχει υποβληθεί στο καθεστώς 41 bis.
Υπενθυμίζω κάποια δεδομένα: Η δράση που έφερε τον Alfredo στη φυλακή, και την οποία ο ίδιος ανέλαβε στα δικαστήριο, είναι ο πυροβολισμός στο γόνατο του Διευθύνοντος Συμβούλου της Ansaldo Nucleare, Roberto Adinolfi, ως αποκύημα της πυρηνικής καταστροφής και του επακόλουθου μακελειού στο εργοστάσιο (πυρηνικής) ενέργειας της Φουκουσίμα. Κατά συνέπεια, και κατά τη γνώμη μου, η δράση αυτή αποτέλεσε δικαίως κομμάτι όλων εκείνων των λάμψεων που για πάνω από έναν αιώνα φώτισαν το μονοπάτι των εκμεταλλευομένων και των εξεγερμένων ανθρώπων, συμπεριλαμβανομένου και εμού. Αυτή είναι η αναρχία της πράξης, και γι’ αυτό και μόνο έχει ολάκερη τη συνενοχή μου και την αλληλεγγύη μου. Ερχόμενοι σε πιο πρόσφατους καιρούς, το γεγονός πως ο Alfredo -παρά τα χρόνια του εγκλεισμού του- δε λύγισε ποτέ και με αξιοζήλευτη προσήλωση διεξήγαγε ανοιχτά τους αγώνες του, ώθησε σε επιδείνωση του καθεστώτος κράτησής του, ως το πλήρες ξεδίπλωμα των ψυχολογικών και αισθητηριακών βασανιστηρίων που μπορεί να προσφέρει το νομικό μας σύστημα: το καθεστώς 41 bis. Ένα καθεστώς στο οποίο αντιστέκεται με την απόφασή του να ξεκινήσει στις 20 Οκτωβρίου απεργία πείνας μέχρι τέλους.
Δε θέλω εδώ να ξοδέψω χρόνο ζητώντας ανθρωπιά ή απαριθμώντας τους αμέτρητους περιορισμούς που επιβάλλει το καθεστώς αυτό. Όπως έγραψε ο Μακιαβέλι, κάθε κράτος, είτε μοναρχικό είτε δημοκρατικό, βασίζεται στην πολυτέλεια, στον πλούτο και στη δυνατότητά του να εγκληματεί. Για εμένα, ένας απλός άνθρωπος που προσπαθεί να υπάρχει ως αναρχικός, είναι αδιανόητο να απαιτεί δικαιοσύνη απ’ το κράτος ή από οποιονδήποτε εκπρόσωπό του · κάθε δράση, όμως, που στοχεύει να δώσει δύναμη στον αγώνα του Alfredo ενάντια στο καθεστώς 41 bis, δύναται να τον φέρει πιο κοντά στην αναγκαιότητα που υφίσταται και για εκείνον αλλά και για εμάς: να τον έχουμε δίπλα μας υγιή και σε επαφή με τους κοντινούς του ανθρώπους.
Να πέσουν οι ποινές του Alfredo
Να τελειώσουν τα σωματικά και πνευματικά κελιά που καθιστούν δυνατή την εκμετάλλευση “ανθρώπου από άνθρωπο και του ανθρώπου πάνω στη φύση”
Για την αναρχία
Dayvid
(Μιλάνο, 2 Δεκεμβρίου 2022)
Για να του γράψετε:
Dayvid Ceccarelli
C. C. di Civitavecchia
via Aurelia nord, km 79,500, SNC
00053 Civitavecchia (RM)
Πηγή: Dark Nights
Μετάφραση: Επαναστατική Συνείδηση
★
PROSPERO GALLINARI
[Ρέτζιο Εμίλια 1/1/1951 – 14/1/2013]
ΠΑΝΤΑ ΠΑΡΩΝ!
[…] Ήμασταν σε πόλεμο, όπως εκείνοι οι δυστυχισμένοι φαντάροι που επιστρατεύονταν και στέλνονταν στο Βιετνάμ. Τέτοια ήταν η σύγκρουση σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Όλα ξεκίνησαν από το εργατικό κίνημα. Στις διαδηλώσεις μας για μια καλύτερη κοινωνική κατάσταση, ενάντια στην ανεργία, το Κράτος απάντησε με την επέμβαση των δυνάμεων καταστολής και ξυλοδαρμούς. Οι αντιδραστικές δυνάμεις απάντησαν με τη σφαγή της πιάτσα Φοντάνα. Σε εκείνο το σημείο, από τη μεριά μας, δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό από το να απαντήσουμε ένοπλα. Μια κυριολεκτική κήρυξη πολέμου […]
Τέλος μιας ιστορίας. Η Ιστορία συνεχίζεται…
Δέκα χρόνια μετά το θάνατο του Πρόσπερο Γκαλινάρι, αυτού του ξεχωριστού κομμουνιστή από την κόκκινη Εμίλια, κυκλοφόρησε πρόσφατα στην Ιταλία, από τις μιλανέζικες εκδόσεις PGreco, μια νέα εμπλουτισμένη επανέκδοση της αυτοβιογραφίας του “Ένας αγρότης στη μητρόπολη. Αναμνήσεις ενός αγωνιστή των Ερυθρών Ταξιαρχιών”, η οποία κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Διάδοση [Αθήνα, 2015].
H Επανάσταση είναι ένας ανθός που δεν πεθαίνει…
Στη Μνήμη του, μεταφράσαμε και δημοσιεύουμε την Εισαγωγή σ’ αυτήν την επανέκδοση, γραμμένη από τους συντρόφους & τις συντρόφισσες του. Πρόκειται για ένα πολύτιμο συλλογικό κείμενο, συνοπτικό και πυκνό, γραμμένο δέκα χρόνια μετά το θάνατο του “Gallo”, με πολιτική ειλικρίνεια, συντροφική ανθρωπιά και το βλέμμα στραμμένο εκεί που στόχευε πάντα και εκείνο αυτού του ξεχωριστού αγρότη στη μητρόπολη: στην επαναστατική προοπτική.
Αυτή η χρήσιμη επανέκδοση στα ιταλικά περιέχει και δυο συλλογικά κείμενα της δεκαετίας του 1990, με την υπογραφή του Πρόσπερο και άλλων πολιτικών κρατούμενων – πρώην μελών της επαναστατικής κομμουνιστικής οργάνωσης που σημάδεψε όσο λίγες την Ιστορία του ευρωπαϊκού “σύντομου 20ου αιώνα”, τα οποία θα μεταφραστούν προσεχώς στα ελληνικά και θα δημοσιευθούν στο prolprot.espivblogs.net
Πρόκειται για δύο απολογιστικά κείμενα, γραμμένα σε περιόδους προγενέστερες της συγγραφής και της έκδοσης της βιογραφίας του. Το πρώτο, με τον τηλεγραφικό τίτλο “Για τα χρόνια του Εβδομήντα” γράφτηκε στη ρωμαϊκή φυλακή Rebibbia το Γενάρη του 1994, ως μια συμβολή στην εκδήλωση που είχε διοργανώσει το Circolo Valerio Verbano με αφορμή την έκδοση του Franco Ottaviano: “Η επανάσταση μέσα στο λαβύρινθο” [“La rivoluzione nel labirinto”] (εκδ. Rubbettino, Μεσίνα. 1993). Το δεύτερο, συντάχθηκε μ’ αφορμή τη συμπλήρωση της πρώτης εικοσαετίας από την απαγωγή του Άλντο Μόρο και δημοσιεύθηκε στην καθημερινή εφημερίδα il manifesto στις 20/3/1998 με τιτλο “Οι ερωτήσεις της ιστορίας” [“Le domande della storia”].
Στη Μνήμη του, αναδημοσιεύουμε επίσης και το κείμενο της Προλεταριακής Πρωτοβουλίας ΠΡΟΣΠΕΡΟ ΓΚΑΛΙΝΑΡΙ: ΠΑΡΩΝ! που δέκα χρόνια μετά τη συγγραφή και δημοσίευση του, μεταφράστηκε στα ιταλικά και στάλθηκε ώστε να διαβαστεί -μαζί μ’ ένα σύντομο Προλεταριακό Χαιρετισμό από την Αθήνα– στην Εκδήλωση “Μεταξύ Παρελθόντος και Παρόντος“, για τη Bιβλιοπαρουσίαση αυτής της επανέκδοσης, η οποία θα πραγματοποιηθεί στη Ρώμη σήμερα Σάββατο 14 Γενάρη 2023 στο αυτοδιαχειριζόμενο κατειλημμένο κοινωνικό κέντρο Ex Snia και συνδιοργανώνεται από τη συνέλευση της κατάληψης, την πολιτική ομάδα Μilitant και τη συνέλευση του κατειλημμένου χώρου DeLolis Underground που στεγάζεται στη φοιτητική εστία του πανεπιστημίου La Sapienza.
“Fine di una storia. La Storia continua…
La Rivoluzione e’ un fiore che non muore…
Ciao Prospero.”
Προλεταριακή Πρωτοβουλία
Αθήνα, Γενάρης 2023
ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΗ
Δέκα χρόνια πριν, στις 14 Γενάρη του 2013 πέθανε στην Ρέτζιο Εμίλια ο Πρόσπερο Γκαλινάρι. Χτυπημένος από το τελευταίο και μοιραίο καρδιακό επεισόδιο βρέθηκε κοντά στο σπίτι του, πεσμένος πάνω στο τιμόνι του αμαξιού του. Τελούσε σε καθεστώς κατ’ οίκον περιορισμού για λόγους υγείας. Όπως κάθε μέρα πήγαινε στην εταιρεία, όπου του είχε δοθεί άδεια εργασίας και δούλευε, εκτελώντας χρέη εργάτη.
Στην κηδεία του παραβρέθηκαν πολλά άτομα. Παλιοί στρατευμένοι των Κόκκινων Ταξιαρχιών [Brigate Rosse (ΒR)], ηλικιωμένα στέλεχη του ιταλικού επαναστατικού κινήματος, πολλοί από την Εμίλια που τον είχαν γνωρίσει στα νιάτα του και πάρα πολλοί νεολαίοι που είχαν μάθει να τον σέβονται, ακούγοντας τις συνεντεύξεις και διαβάζοντας το βιβλίο με τις αναμνήσεις του που τιτλοφορείται Ένας αγρότης στη μητρόπολη.
Έμοιαζε και ήταν όντως μια κηδεία από άλλους καιρούς. Μια μαρτυρία ενότητας και μια ευκαιρία για να δεθούν μαζί το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, στη μνήμη ενός ανθρώπου, η ακεραιότητα του οποίου υπήρξε απολύτως αδιαμφισβήτητη. Ήταν ένα γεγονός που ενόχλησε αρκετά. Ακολούθησε ένα καταιγισμός από καταδικαστικές δηλώσεις ενώ ασκήθηκαν μέχρι και διώξεις. Μα πως στάθηκε δυνατό έστω και να φανταστούμε ότι θα μπορούσαμε να θάψουμε μ’ αυτόν τον τρόπο, αυτόν τον νεκρό; Στη χώρα μας, υπάρχουν πράγματα που δεν πρέπει να τα κάνουμε. Ν’ ανοίγουμε το κολασμένο τσουκάλι της ιστορίας, όπως το έλεγε ο Μαρξ, μπορεί να είναι επικίνδυνο.
Πράγματι, η ιστορία είναι ένα πεδίο μάχης με διπλή έννοια, ως το πεδίο της πάλης μεταξύ των τάξεων, τόσο κατά τη διάρκεια της διεξαγωγής της όσο και στην εκ των υστέρων ανακατασκευή της. Αυτός ο ισχυρισμός, ή αν θέλουμε αυτή η ωμή αλήθεια, εκδηλώνεται -με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο- όταν γίνεται λόγος για τα ιταλικά χρόνια του Εβδομήντα. Με την απόσταση αρκετών δεκαετιών, φαίνεται ξεκάθαρη η πολιτική σημασία και η κοινωνική ευρύτητα της σύγκρουσης που παράχθηκε ανάμεσα στο προλεταριάτο και τη μπουρζουαζία. Όχι όμως τυχαία, μετά απ’ όλο αυτόν τον καιρό, οι πολεμικές μαίνονται ακόμα, χωρίς να λείπουν τα χτυπήματα, ανεβάζοντας στη σκηνή πάντοτε το ίδιο τροπάριο: η άρνηση -από πλευράς της κυρίαρχης τάξης- παραδοχής του γεγονότος ότι η εξουσία της τέθηκε υπό αμφισβήτηση από μια νέα γενιά κομμουνιστών, ριζωμένη στη κοινωνία, προτιθέμενη να δώσει μια χειροπιαστή έννοια στη λέξη επανάσταση.
Πρόκειται για έναν επαναλαμβανόμενο εξαναγκασμό. Μια εμμονή που ενίοτε, όπως στην περίπτωση της λεγόμενης παρασκηνιολογίας [dietrologia], αγγίζει τα όρια του γκροτέσκου. Αλλά δεν πρέπει να εκπλησσόμαστε. Πρόκειται για κάτι που ανταποκρίνεται σε μια βαθύτερη ανάγκη της μπουρζουαζίας, ν’ αντιλαμβάνεται τον εαυτό της ως οικουμενική τάξη και ως την τελευταία λέξη της ιστορίας. Η αθλιότητα, οι πόλεμοι και οι φασισμοί που το κοινωνικό σύστημα της παρήγαγε και εξακολουθεί να παράγει, δεν μετράνε. Η αστική τάξη εκθέτει περήφανη τα συντάγματα της, αδιάφορη για τις εξόφθαλμες αντιθέσεις ανάμεσα στα λόγια και τα έργα της. Φυσικά, το παιχνίδι τινάζεται στον αέρα όταν οι καταπιεσμένοι αποκτούν συνείδηση της πραγματικής συνθήκης τους, θέτοντας υπό αμφισβήτηση -με τρόπο ορθολογικό και οργανωμένο- την κεφαλαιοκρατία. Συνέβη πολλές φορές και θα συμβεί ξανά. Γι’ αυτό είναι χρήσιμη η ανάγνωση του Ένας αγρότης στη μητρόπολη. Γιατί είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που έζησε μέχρι τέλους μέσα στην τάξη του. Γιατί είναι ένα κεφάλαιο της ιστορίας μιας τάξης που -γνωρίζοντας πως να κρατάει δεμένα τα κομμάτια της- εξαπέλυσε και υπερασπίστηκε παράτολμες προκλήσεις, έτοιμη πάντοτε ν’ αρχίσει από την αρχή.
Εδώ, έχει νόημα να ειπωθεί κάτι για τον Πρόσπερο Γκαλινάρι. Η φύση στάθηκε μαζί του γενναιόδωρη, του έδωσε θάρρος, υπομονή, γνώση και θέληση. Ως τίμημα, μετά τα τριάντα του, απώλεσε λίγη από την υγεία του. Όμως τα εμφράγματα και τα ισχαιμικά δεν είχαν γονατίσει αυτόν τον Εμιλιάνο, από την κάτω Εμίλια. Διατηρούσε -χωρίς κόπο, ενστικτωδώς- την καλή του διάθεση. Μέσα από εκείνον, η τήρηση της συνέπειας έμοιαζε κάτι το απλό και ολοκληρωμένο. Δεν ήταν πεισματάρικη επιμονή. Δεν ήταν θρασεία έπαρση. Στον Πρόσπερο Γκαλινάρι, η σταθερότητα των τρόπων και των ιδεών αποκτούσε το νόημα της, μέσα από μια επιλογή που είχε γίνει μια για πάντα. Χωρίς μεταμέλειες. Χωρίς ελαφρότητες. Με τη μακρά πνοή του αγρότη και τη στεγνή ευθύνη του κομμουνιστή.
Πρόκειται για παραδειγματικά χαρακτηριστικά. Σήμερα είναι δόκιμο να το υπογραμμίζουμε, ενώπιον της πορείας μιας ζωής που βρίσκεται σμιλεμένη μέσα στο πλατύ πλινθόχτιστο της ταξικής πάλης. Ο Γκαλινάρι είχε γεννηθεί σε μια φτωχή οικογένεια και άρχισε να δουλεύει πολύ μικρός. Είχε μεγαλώσει με το μόχθο και την ικανοποιήση του ψωμιού που κατακτιέται από τα ίδια του τα χέρια. Όμως, σ΄ εκείνο το σπίτι και σ’ εκείνο το δικό του Ρέτζιο των χρόνων του Πενήντα, είχε διδαχθεί μια ανώτερη υπερηφάνεια. Εκείνη του συνειδητού προλεταριάτου. Εκείνη μιας δυνητικά διευθύνουσας τάξης, η οποία μέσα στο σύστημα του Τολιάτι, έβλεπε στην Κόκκινη Εμίλια τους πρώτους καρπούς της αντιφασιστικής μάχης, σφυρηλατώντας το οικοδόμημα του ιταλικού δρόμου προς το σοσιαλισμό.
Έλαχε στη μοίρα του Γκαλινάρι -και πολλών άλλων σαν κι εκείνον- να πρέπει να θέσουν υπό συζήτηση τα πάντα. Υπήρξαν σχίσματα, ρήξεις, αλληλοκατηγορίες και απογοητεύσεις. Το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα [Partito Comunista Italiano (PCI)] φάνταζε καθυστερημένο και διστακτικό μπροστά στο ρήγμα του 1968. Ένας ολόκληρος κόσμος χτύπαγε τις πόρτες του ευρωπαϊκού νεοκαπιταλισμού, ζητώντας αρκετά περισσότερα από ισότητα, ζητώντας απλώς την επανάσταση.
Ήταν πραγματικά μια ξεκάθαρη αποκοπή, η οποία παρέμεινε -μαζί με το προηγούμενα εφόδια- η προσωπική κληρονομιά του Πρόσπερο, κάτι που γινόταν εντελώς ξεκάθαρο, μέσα από τον ίδιο τον τρόπο της ύπαρξης του. Μπορούμε να σιχαινόμαστε τον γραφειοκράτη χωρίς να κηρύττουμε την απουσία της πειθαρχίας. Μπορούμε ν’ αντιπαρατεθούμε με την υποκρισία χωρίς να καταφεύγουμε στον ατομικισμό. Το σχολείο του κομμουνισμού της Εμίλια, με τα ευρύτερα θερμόμετρα του, δεν αποκηρύχθηκε ποτέ από τον Gallo, ο οποίος αποστρεφόταν αυθόρμητα τους σεχταρισμούς και τις εξτρεμιστικές μανίες της μικροαστικής τάξης. Όμως η αναγκαιότητα των ρήξεων, της γνώσης να βαδίζουμε, ακόμα και όντας λίγοι, να πηγαίνουμε αντίθετα στο ρεύμα, έμεινε σ’ εκείνον πάντοτε σε εγρήγορση, θρέφοντας μια ιδέα της πρωτοπορίας, που είχε τη γεύση μιας μοίρας που γινόταν αντιληπτή και αποδεκτή.
Όχι τυχαία, ο Πρόσπερο Γκαλινάρι έφερε όλη την αποφασιστικότητα του μέσα στις Kόκκινες Ταξιαρχίες. Σ’ αυτήν την οργάνωση συνέβαλε με το σύνολο των πεποιθήσεων του: με την έννοια του κόμματος, με την αντάρτικη αντίληψη και την ηθική μιας γενιάς που σκεφτόταν με τρόπο διεθνή και δεν φοβόταν να κόψει πίσω της τις γέφυρες. Δίχως άλλο, οι BR ήταν για εκείνον ένα σκληρό εργαλείο μέσα σε μια ριζική μάχη. Αποτελούσαν όμως και μια κοινότητα ανδρών και γυναικών, ενωμένων από μια επιλογή ζωής, η οποία έμπαινε κάθημερινά σε δοκιμασία. Η αλλαγή μιας πινακίδας σ’ ένα κλεμμένο αυτοκίνητο, η συμμετοχή στην απαγωγή του Άλντο Μόρο, η συγγραφή ενός πολιτικού ντοκουμέντου ή το καθάρισμα του κελιού μιας ειδικής φυλακής, ήταν καθήκοντα που αναλάμβανε με την ίδια αντιρητορική, συχνά πυκνά ειρωνική, αφοσίωση. Ήταν σε θέση να διδάσκεται και να το αποδέχεται χωρίς καμία δυσκολία, από κάποιον σύντροφο πιο άπειρο από εκείνον. Ήταν σε θέση να τον βοηθήσει με μια άξαφνη ευαισθησία, μαντεύοντας την ανθρώπινη πλευρά του προβλήματος.
Δεν υπερβάλουμε. Στον Γκαλινάρι δεν αρέσαν οι υπερβολές. Μιλάμε μονάχα για τον άνθρωπο, τον στρατευμένο, τον ταξιαρχίτη. Στις Κόκκινες Ταξιαρχίες έδωσε όλο του το είναι, με τη φυσικότητα που εκτελούνται τα βασικά καθήκοντα. Ακολούθησε ολόκληρη τη διαδρομή. Αρνήθηκε κάθε συμβιβασμό. Άπέφυγε να κρατήσει κάθε εύκολη απόσταση.
Γιατί εκείνος, όπως και πάρα πολλοί άλλοι επαναστάτες πριν από εκείνον, ήρθε αντιμέτωπος με την ήττα και ήταν ακριβώς μέσα στην ήττα που ο Πρόσπερο επέδειξε τις ιδιαίτερες αρετές του. Δεν καλλιέργησε απεχθείς πρόσωποκεντρισμούς. Δεν αρνήθηκε τη συζήτηση με όποιον αγνοούσε το ιδιαίτερο πλαίσιο των χρόνων του Εβδομήντα. H δική του αγωνία συμπυκνωνόταν στην αυθεντική μετάδοση μιας κληρονομιάς εμπειριών στις νέες γενιές. Γι’ αυτόν το λόγο -με την απουσία κάθε θυματοποίησης που τον χαρακτήριζε- ενθάρρυνε μέσα στα κινήματα μια μάχη για την απελευθέρωση των πολιτικών κρατούμενων. Γι’ αυτόν το λόγο -με την απόσταση που τον χώριζε από κάθε πρωταγωνιστισμό- εξήγησε, όπου του στάθηκε δυνατό, το νόημα μιας ιστορίας που λασπωνόταν από τα χτυπήματα των παρασκηνιολογιών, των κατευθυνόμενων παραποιήσεων και των κραυγαλέων ή πιο λεπτεπίλεπτων σχηματοποιήσεων.
Ναι, ο Πρόσπερο Γκαλινάρι ήταν ένα κομμουνιστής που -για να το πούμε με βαριές κουβέντες- ήξερε να σέβεται την έμφυτη ανωτερότητα της ιστορίας. Ήξερε όμως και ότι αυτός ο ορίζοντας δεν περιέχει ένα εξασφαλισμένο αίσιο τέλος και όλη του τη ζωή την έθεσε στην υπηρεσία μιας πρόκλησης που έπρεπε -φόρα τη φορά- να τεθεί, μέσα στα πάντοτε διαφορετικά πειράματα της συλλογικής δράσης.
Ας μιλήσουμε τέλος για το βιβλίο. Ο αναγνώστης του Ένας αγρότης στη μητρόπολη βρίσκεται ενώπιον μιας στοχασμένης ακολουθίας αναμνήσεων. Πρόκειται για αναμνήσεις κυρίως πολιτικές. Δεν λείπει όμως και η προσοχή στα πράγματα της ζωής, στις πάμπολλες σημασίες της καθημερινής ύπαρξης. Δεν πρόκειται απλώς για τη λύπη του στρατευμένου ή του φυλακισμένου για τη στέρηση των προσωπικών αισθημάτων, των χρωμάτων και των ήχων του κόσμου. Πρόκειται για τη σχέση με τη γη και τον αέρα, της σχέσης με την εναλλαγή των εποχών, εκείνου του κριτηρίου που είχε κληρονομήσει από τη συλλογική χειρωνακτικότητα της αγροτικής εργασίας. Στον Γκαλινάρι, όλα αυτά ήταν ριζωμένα στη ψυχή του, κάτι που δεν απώλεσε -σε καμία περίπτωση- κατά την διάρκεια του ταξιδιού του μέσα στη μητρόπολη. Αυτό που προέκυπτε ήταν μια ξεχωριστή ειλικρίνεια. Μια ειλικρίνεια, διόλου αφελής, την οποία ο αναγνώστης θα συναντήσει μέσα στις σελίδες του, εκεί όπου ο άνθρωπος, ο στρατευμένος και ο πολιτικός διευθύνοντας καταφέρνουν να συνομιλούν χωρίς παρωπίδες και ναρκισισμούς, με μια γλώσσα καθαρή και ειλικρινή που καθιστά αυτή τη μνήμη σε πολύτιμη, παραδίδοντας την στην ιστορία.
Πολύ συχνά γίνεται λόγος, και ορθά, για τα όρια και τους κινδύνους της αναμνησιολογίας. Για τις Β.R υπάρχει πολύ μεγάλη, ίσως υπερβολική, εξαιτίας και του γεγονότος ότι η απαγόρευση που κηρύχθηκε από την κυρίαρχη τάξη ως προς την ιστορική-πολιτική συζήτηση προσέδωσε στη διήγηση, στην ατομική αναφορά, στο λίγο ή πολύ αληθές αφήγημα των βιωμένων εμπειριών, ένα συμπληρωματικό -όχι πάντοτε θετικό- ρόλο. Μονάχα τώρα μερικοί ιστορικοί αρχίζουν να τίθενται σε κίνηση με τις ελάχιστες δόσεις επάρκειας. Σε κάθε περίπτωση, γίνεται αντιληπτή η έλλειψη μιας γενικής ματιάς, μιας πολύπλοκης ματιάς ικανής να συνδέσει την ιστορία της ένοπλης πάλης με το ευρύτερο πλαίσιο των ιταλικών και ευρωπαϊκών ταξικών αγώνων των χρόνων του Εβδομήντα, καθώς επίσης και με τη γενικότερη ιστορία του ιστορικού κομμουνισμού, στην οποία οι Κόκκινες Ταξιαρχίες εξ ολοκλήρου περιλαμβάνονται.
Αυτή είναι ίσως και η σημαντικότερη συμβολή του Ένας αγρότης στη μητρόπολη προς τον ενδιαφερόμενο αναγνώστη, τόσο τον στρατευμένο όσο επίσης και στον μελετητή που δουλεύει πάνω στο υλικό της ιστορίας. Οι Brigate Rosse ήταν μια επαναστατική κομμουνιστική οργάνωση. Γεννήθηκαν μέσα στην εργατική τάξη, με τον διακηρυγμένο στόχο να βρούν ένα δρόμο για την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας, μέσα στις νέες συνθήκες που είχαν δημιουργηθεί μεταπολεμικά από τον καπιταλισμό και την παγκόσμια συνθήκη. Βρέθηκαν αντιμέτωπες και αποπειράθηκαν να επιλύσουν τα κλασσικά προβλήματα του επαναστατικού μαρξισμού. Αναγκαστικά έπρεπε να εφεύρουν, αλλά το έκαναν μέσα σ’ ένα αυλάκι μακρύτερο και πλατύτερο από τη δική τους εμπειρία. Έγραψαν και θεωρητικοποίησαν, η σκέψη τους όμως συνδεόταν με μια διεθνή συζήτηση που εκτεινόταν πολύ πιο πέρα από τα ιταλικά σύνορα, στοχεύοντας στην επανεκκίνηση των ζητημάτων του λενινισμού μέσα στη χώρα της Κόκκινης Διετίας, της αντιφασιστικής Αντίστασης, του φοιτητικού Εξήντα Οκτώ και του εργατικού Εξήντα Εννιά.
Δεν ήταν ένα εύκολο καθήκον και το βιβλίο του Πρόσπερο Γκαλινάρι προσφέρει πολλά ερεθίσματα ώστε να γίνουν αντιληπτά τόσο τα προσόντα όσο και τα όρια των Κόκκινων Ταξιαρχιών. Σε κάθε περίπτωση, ο συγγραφέας δεν επιζητεί εκπτώσεις. Δεν παριστάνει τον σκληρό. Ούτε καν φορτώνει τις ευθύνες στην εποχή, τις ιδεολογίες και την μέγκενη του Χίλια Εννιακόσια που βρισκόταν παγιδευμένο μέσα στα απολυτοποιημένα καθήκοντα. Απλούστατα, ο Γκαλινάρι καταθέτει την υπερηφάνεια της ισχύος και της ενότητας, τη θλίψη για τους διαιρέσεις και τις διασπάσεις, τις ερωτήσεις που μια συλλογική ιστορία έθεσε στον ίδιο της τον εαυτό, αφήνοντας αυτές για κληρονομία στις επόμενες γενιές.
Εν τέλει, δεν δικαιούμαστε να θρέφουμε αυταπάτες. Θ’ ακούσουμε και πάλι να λένε ότι ο Πρόσπερο ήταν μονάχα ένας δολοφόνος, μην έχοντας εύκολες απαντήσεις, αφού σίγουρα εκείνος χρησιμοποίησε τη βία ενάντια σ’ εκείνον που θεωρούσε εχθρό του δικού του κόσμου. Θα διαβάσουμε μέχρι αηδίας ότι ενσάρκωσε το πρότυπο του φανατικού στρατευμένου και δεν θα ξεγελαστούμε, αφού εκείνος είχε απαρνηθεί αναμφίβολα τη βολική τελειότητα των αμερόληπτων ψυχών.
Η αλήθεια είναι ότι σ’ αυτόν τον κόσμο τον φτιαγμένο από καταπίεση και πόνο, ο Πρόσπερο Γκαλινάρι από μικρό παιδί πήρε κατά γράμμα τον κομμουνισμό, και τουλάχιστον άφησε το δάγκωμα των δοντιών του πάνω στο χέρι που μας βαράει εδώ και αιώνες. Είναι ένα καύχημα του προλεταριάτου που ξέρει να βγάζει τέτοια άτομα, αφού είναι σ’ αυτούς τους απαραίτητους, όπως τους έλεγε ο Μπρεχτ, που εναπόκειται η πιθανότητα μια μέρα να ξεπεραστούν τα σύνορα της αστικής κοινωνίας.
Γενάρης 2023
Οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες του Πρόσπερο
ΕΝΑΣ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΟΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ
Γι’ αυτή τη ρωμαϊκή βραδιά “μεταξύ παρελθόντος και παρόντος”, δέκα χρόνια μετά το θάνατο του Πρόσπερο Γκαλινάρι, για την παρουσίαση της νέας έκδοσης της βιογραφίας του “αγρότη στη μητρόπολη”, μεταφράσαμε στα ιταλικά αυτό το κείμενο που γράφτηκε το 2013 από την Προλεταριακή Πρωτοβουλία και δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΒΙΔΑ για την όξυνση του ταξικού ανταγωνισμού (15ο τεύχος. Aθήνα. Aπρίλης 2013).
Μαζί με το κείμενο στέλνουμε και τους θερμούς χαιρετισμούς σ’ όλους τους συντρόφους και τις συντρόφισσες, όλους τους άνδρες και τις γυναίκες στην Ιταλία που συνεχίζουν ν’ αντιστέκονται και ν’ αγωνίζονται ενάντια σ’ αυτόν το κόσμο τον φτιαγμένο από καταπίεση και εκμετάλλευση, πόλεμο, εξαθλίωση και θάνατο, ενάντια σ’ αυτό το κεφαλαιο-κρατικό-ιμπεριαλιστικό κτήνος που ρουφάει τις ζωές μας, ενάντια στο οποίο αυτός ο κομμουνιστής από την Εμίλια, σ’ όλη τη ζωή του, πολέμησε και αγωνίστηκε.
Από την αθηναϊκή μητρόπολη, σας χαιρετίζουμε με σφιγμένη τη γροθιά, εκφράζοντας την αμέριστη αλληλεγγύη μας στον αναρχικό σύντροφο Alfredo Cospito που μέσα από τη φυλακή μάχεται για τη ζωή ενάντια στο θάνατο, με το έσχατο όπλο στη διάθεση του, και σ’ όλους τους πολιτικούς κρατούμενους και κρατούμενες, σ’ όλους τους φυλακισμένους και τις φυλακισμένες που αγωνίζονται μέσα στις ιταλικές φυλακές.
Όπως είχε γραφτεί και διαβαστεί κι εκείνη τη χειμωνιάτικη ημέρα, δέκα χρόνια πριν στο Coviolo, από τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που μοιράστηκαν με τον Πρόσπερο τον πολιτικό αγώνα των Κόκκινων Ταξιαρχιών και τον εγκλεισμό στις ειδικές φυλακές:
Τέλος μιας ιστορίας. Η Ιστορία συνεχίζεται…
Προλεταριακή Πρωτοβουλία
Αθήνα, Γενάρης 2023.
ΠΡΟΣΠΕΡΟ ΓΚΑΛΙΝΑΡΙ: ΠΑΡΩΝ!
Στις 14 Γενάρη 2013 έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 62 χρόνων, ο Πρόσπερο Γκαλινάρι, κομμουνιστής μαχητής και μέλος του “ιστορικού πυρήνα” των Κόκκινων Ταξιαρχιών. Η διαδρομή του σκιαγραφεί με γλαφυρό τρόπο τη διαδρομή του επαναστατικού κινήματος στην Ιταλία, των χιλιάδων αγωνιστών και αγωνιστριών που δόθηκαν ολόψυχα και με ανιδιοτέλεια στον Αγώνα για την Επανάσταση και τον Κομμουνισμό.
Γεννημένος την πρωτοχρονιά του 1951 στην “κόκκινη” Ρέτζιο Εμίλια από μια κομμουνιστική οικογένεια χωρικών, από πολύ μικρή ηλικία θα γίνει μέλος της νεολαίας του ΙΚΚ (PCI). To 1968 δεν θ’ ανανεώσει την κάρτα μέλους. Είναι η εποχή που “το μεγαλύτερο Κ.Κ της δυτικής Ευρώπης” θα συνθηκολογήσει πλέον ολοφάνερα με το αστικό καθεστώς και θ’ αρχίσει να διαμορφώνει τη ρεβιζιονιστική γραμμή του “ιστορικού συμβιβασμού” και του “ειρηνικού περάσματος στο σοσιαλισμό”. Είναι η εποχή που χιλιάδες προλετάριοι θα επιλέξουν την εναντίωση σ’ αυτή την γραμμή και θ’ αποπειραθούν τη έφοδο στον ουρανό. Είναι η εποχή που το Κόμμα πρόσταζε “θυσίες για την ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας” και το Κίνημα απαντούσε: “Τι θέλουμε; Τα θέλουμε όλα!”. Μέσα σ’ αυτο το συγκρουσιακό κλίμα ο Πρόσπερο, ο νεαρός “χωρικός στη Μητρόπολη” θα ενταχθεί στην Μητροπολιτική Πολιτική Συλλογικότητα (CPM) του Μιλάνου και από εκεί μαζί με τους συντρόφους και τις συντρόφισσες του θα σχηματίσουν τις πρώτες Κόκκινες Ταξιαρχίες.
Η πορεία του θα δεθεί άρρηκτα με την ιστορία της οργάνωσης. Θα συλληφθεί το 1974 στο Τορίνο, θα δηλώσει πολιτικός κρατούμενος και το Γενάρη του 1977 θα καταφέρει ν’ αποδράσει από τις φυλακές του Τρεβίζο. Το 1978 θα λάβει μέρος στην επιχείρηση της απαγωγής του Άλντο Μόρο και τα καθεστωτικά ΜΜΕ θα τον σκιαγραφήσουν για χρόνια ως τον “εκτελεστή του χριστιανοδημοκράτη ηγέτη”, μια κατηγορία την οποίο ο ίδιος ουδέποτε ούτε θ’ αρνηθεί ούτε θα επιβεβαιώσει. Θα συλληφθεί και πάλι το Σεπτέμβρη του 1979 στη Ρώμη, μετά από ανταλλαγή πυροβολισμών βαριά τραυματισμένος. Κατά τη διάρκεια της πολυετούς κράτησης του στις φυλακές υψίστης ασφαλείας, όπου ούτε θα “μετανοήσει” ούτε θα “διαχωριστεί”, θα υποστεί πολλαπλά καρδιακά εμφράγματα. Το 1984 όντας κρατούμενος θα γράψει μαζί με τους Αντόνι Κόι, Μπρούνο Σεγκέτι και Φραντσέσκο Πιτσιόνι το βιβλίο “Πολιτική και Επανάσταση”, ένα πυκνό έργο που θ’ αποτελέσει τη θεωρητική βάση αυτού που θα οριστεί σχηματικά ως δεύτερη θέση των Κόκκινων Ταξιαρχιών – Μαχόμενου Κομμουνιστικού Κόμματος (BR-PCC) και θα οδηγήσει στο σχηματισμό της Ένωσης Μαχόμενων Κομμουνιστών (BR-UCC).
To 1996, η ιταλική αστική δικαιοσύνη διέκοψε την ποινή του για λόγους υγείας, φοβούμενη το κόστος του θανάτου του μέσα στις φυλακές, ενώ λίγο καιρό αργότερα και ως το τέλος της ζωής του θα τεθεί σε κατ’ οίκον περιορισμό με τη δυνατότητα μετακίνησης του αποκλειστικά για λόγους εργασίας. Ουσιαστικά, 34 χρόνια μετά τη σύλληψη του εξακολουθούσε να ζει σε καθεστώς ομηρίας. Οι παρεμβάσεις μνήμης που έγιναν σε διάφορες γωνιές της ιταλικές επικράτειας μετά το θάνατο του, και η κηδεία του που πραγματοποιήθηκε στις 19 Γενάρη 2013 στο χωριό του Κοβιόλο με την παρουσία εκατοντάδων συντρόφων και συντροφισσών σήκωσε ένα τρομολαγνικό κουρνιαχτό από πλευράς των καθεστωτικών ΜΜΕ και των αστών δημοσιολόγων που μίλησαν “για τη νεκρανάσταση του κλίματος των μολυβένιων χρόνων” και για τους “κινδύνους που προκύπτουν από την εξιδανίκευση της εικόνας ενός τρομοκράτη”. Μια απτή απόδειξη του φόβου που σπέρνει στην αστική τάξη και τα κράτη της η φιγούρα ενός προλετάριου, ενός κομμουνιστή, ενός επαναστάτη, ακόμα και νεκρού…
Προλεταριακή Πρωτοβουλία
Αθήνα, χειμώνας 2013.
Πηγή: Προλεταριακή Πρωτοβουλία
Από τις 11 Ιανουαρίου, ο φίλος και σύντροφος Poza βρίσκεται, όπως και ο Rupert, κρατούμενος στη φυλακή του Spini di Gardolo (στο Τρέντο), υπό καθεστώς “ημι-ελευθερίας” (ελεύθερος κατά τη διάρκεια της ημέρας). Πρέπει να συμπληρώσει 2 έτη και 8 μήνες ως υπόλοιπο της εκτίσιμης ποινής του για τις κατηγορίες που προέκυψαν από την επιχείρηση “Renata”, καθώς και για μία ακόμη οριστική καταδίκη.
Για να του στείλετε γράμμα:
Andrea Parolari
via Cesare Beccaria 13
38121 Spini di Gardolo
Trento
Πηγή: Act for Freedom Now
Μετάφραση: Επαναστατική Συνείδηση
Στις 12 Ιανουαρίου, την 85η ημέρα της απεργίας πείνας μέχρι τέλους ενάντια στο καθεστώς των φυλακών 41 bis και την ισόβια κάθειρξη χωρίς δυνατότητα αναστολής, ο ανταγωνιστικός ραδιοφωνικός σταθμός Radio Onda d’Urto μετέδωσε μια τρίτη ομιλία της γιατρού που επισκέπτεται τακτικά τον αναρχικό σύντροφο Alfredo Cospito, φυλακισμένο στη φυλακή Bancali, στο Sassari. Όπως και στις ενημερώσεις για την 71η (29 Δεκεμβρίου) και 78η ημέρα (5 Ιανουαρίου) της απεργίας πείνας, αναφέρουμε το κείμενο της ομιλίας και την ηχογράφηση της εκπομπής (στην ιταλική γλώσσα):
“Έχει χάσει ακόμη περισσότερο βάρος, και μάλιστα σημαντικά περισσότερο από την προηγούμενη εβδομάδα: έχασε άλλα 4,50 κιλά, οπότε ζύγιζε σήμερα 80 κιλά. Έτσι, για το ύψος του που είναι περίπου 193 εκατοστά, βρίσκεται περίπου 10 κιλά κάτω από τον επιθυμητό βάρος του. Η μυϊκή του μάζα γίνεται σταδιακά όλο και μικρότερη […]. Ήταν λίγο θυμωμένος επειδή σήμερα τέσσερις βουλευτές του Partito Democratico [Δημοκρατικό Κόμμα, PD] πήγαν να τον επισκεφθούν [στην Ιταλία οι βουλευτές μπορούν, με δική τους απόφαση, να επισκέπτονται τις φυλακές ανά πάσα στιγμή] και επανέλαβε ότι ο αγώνας του δεν είναι μόνο για τον ίδιο, αλλά είναι για όλους όσους είναι φυλακισμένοι στο 41 bis. Έτσι, δεν εκπροσωπεί τον “καλό” που πρέπει να σωθεί, αλλά είναι ένας αγώνας που επεκτείνεται σε όλους τους ανθρώπους που βρίσκονται στο 41 bis […].[Η κατάσταση της υγείας του] εξακολουθεί να είναι αρκετά καλή, το γεγονός ότι έχει χάσει περαιτέρω βάρος… και αυτή τη φορά χάνει βάρος με σημαντικό τρόπο, εβδομάδα με εβδομάδα, έχοντας σαφώς ήδη καταναλώσει τα αποθέματα λίπους που είχε, τώρα κινείται σιγά-σιγά προς έναν μυϊκό καταβολισμό, οπότε, αυτό προφανώς συνεπάγεται – και θα συνεπάγεται (επειδή εξακολουθεί να στέκεται καλά) – μια σημαντική μείωση της σωματικής του δύναμης […]. Κατά τη γνώμη μου, ναι [πρέπει να περιμένουμε επιδείνωση της υγείας του], αν και πάντα αναφέρει αυτούς τους Κούρδους συντρόφους που επίσης έχουν περάσει ένα χρόνο χωρίς να τρώνε – έτσι μου λέει – αλλά με πολυβιταμίνες, με συμπληρώματα, τα οποία δεν θέλει να παίρνει αυτή τη στιγμή, γιατί μου λέει ότι τον κάνουν να αισθάνεται πεινασμένος, οπότε αισθάνεται πολύ άρρωστος με αυτό το αίσθημα πείνας, ενώ χωρίς να τα παίρνει δεν αισθάνεται πεινασμένος. Αλλά χωρίς αυτά τα συμπληρώματα, φυσικά, η κατάσταση γίνεται πολύ χειρότερη […]”.
Η ηχογράφηση της εκπομπής του Radio Onda d’Urto (στην ιταλική γλώσσα): https://www.radiondadurto.org/2023/01/12/cospito-questa-settimana-ha-perso-4-chili-sostiene-la-dottoressa-angelica-milia-che-lo-ha-visitato-in-carcere/
Πηγή ελληνικής μετάφρασης: Ευλογημένη Η Φλόγα
Πηγή: La Nemesi
Μετάφραση: Δ.Ο. ΕΗΦ
Υπάρχει ανάγκη για χρήματα λόγω εξόδων που επίκεινται για τους ερχόμενους μήνες. Για όσες και όσους θα επιθυμούσαν να συνεισφέρουν:
Λογαριασμός για τη στήριξη του Davide Delogu, ούτως ώστε να μην υπάρξουν προβλήματα με τις καταθέσεις:
ΠΛΗΡΩΜΗ ΜΕΣΩ POSTEPAY: LAURA GARGIULO
IBAN: IT17I3608105138295981295990
Για οποιοδήποτε πρόβλημα, επικοινωνήστε στο: launedda@canaglie.org
Για να στείλετε γράμμα στον Davide Delogu:
Davide Delogu
Naples Secondigliano Prison
via Roma verso Scampia, 350, 80144 Napoli (NA)
Πηγή: Dark Nights
Μετάφραση: Επαναστατική Συνείδηση
Στις 5 Ιανουαρίου, την 78η ημέρα της απεργίας πείνας μέχρι τέλους ενάντια στο καθεστώς των φυλακών 41 bis και την ισόβια κάθειρξη χωρίς δυνατότητα αναστολής, ο ανταγωνιστικός ραδιοφωνικός σταθμός Radio Onda d’Urto μετέδωσε μια δεύτερη ομιλία της γιατρού που επισκέπτεται τακτικά τον αναρχικό σύντροφο Alfredo Cospito, φυλακισμένο στη φυλακή Bancali, στο Sassari. Όσον αφορά την ενημέρωση για την 71η ημέρα της απεργίας πείνας (29 Δεκεμβρίου), αναφέρουμε το κείμενο της ομιλίας και την ηχογράφηση της εκπομπής (στην ιταλική γλώσσα):
“[…] Συνολικά, η κατάσταση του Αλφρέντο είναι καλή. Κρατάει την απεργία πείνας με απροσδόκητο τρόπο, ίσως επειδή ξεκίνησε από υψηλό βάρος, στην αρχή ζύγιζε 115 κιλά, ενώ σήμερα είναι 2 κιλά κάτω από την τελευταία φορά που τον είδα, οπότε μιλάμε για 83,5 κιλά. Συνολικά, είναι απόλυτα διαυγής, καλά προσανατολισμένος στο χώρο και στο χρόνο, αναφέρει μόνο κάποιες πτώσεις πίεσης, ειδικά όταν σηκώνεται, και αυτό συμβαίνει επειδή διατηρεί μια ελαφρώς χαμηλή πίεση- ωστόσο, όχι ιδιαίτερα, σήμερα είχε μέγιστο 105, ελάχιστο 70, άρα συνολικά μια καλή πίεση. Όσον αφορά τις αιματοχημικές εξετάσεις – οι τελευταίες από τις οποίες δεν έχουν φθάσει ακόμη – η κατάσταση από τις προτελευταίες ήταν σταθερή όπως και οι προηγούμενες, οπότε υπάρχει μια μικρή πτώση στα λευκά αιμοσφαίρια, αλλά όσον αφορά τα υπόλοιπα […] οι ζωτικοί παράμετροι είναι καλές. Όσον αφορά το κάλιο, δεν μπορώ να σας πω τίποτα, διότι, όπως σας είπα στην προηγούμενη συνέντευξη, το κάλιο ήταν λίγο χαμηλό, αλλά φαίνεται – από το ηλεκτροκαρδιογράφημα όπου μπορείτε έμμεσα να δείτε μια πιθανή πτώση του καλίου – ότι δεν υπάρχουν πλέον αυτές οι τυπικές μεταβολές από την υποκαλιαιμία. Παίρνει μέλι κατά διαστήματα, και αυτό του κάνει καλό και σε σχέση με ένα είδος χηλίωσης που είχε στη γλώσσα του, με πατίνα κ.λ.π. Βασικά, το μέλι είναι ένα φυσικό αντιβιοτικό. Σήμερα του έφερα λίγο curaseptic, το οποίο είναι ένα πολύ απολυμαντικό στοματικό διάλυμα […], οι δεσμοφύλακες δεν ήθελαν, μετά κατάφερα να τον κάνω να ξεπλύνει, και αυτό τον έκανε να αισθανθεί καλά- μετά χρησιμοποίησε αυτή τη “βούρτσα” που του έφερα επίσης για να αφαιρέσει την πλάκα από τη γλώσσα του, και συνολικά ήταν πολύ ευχαριστημένος με την αίσθηση που είχε, με την αίσθηση που είχε το στόμα του. Οπότε βασικά η κατάσταση είναι σταθερή […]”.
Η Ηχογράφηση: https://www.radiondadurto.org/wp-content/uploads/2023/01/Angelica-Milia-visita-ad-Alfredo.mp3?_=1
Πηγή στα ελληνικά: Ευλογημένη Η Φλόγα
Πηγή στα αγγλικά: La Nemesi
Μετάφραση: Δ.Ο. ΕΗΦ
Ιταλία, Ρώμη: Από αυτούς που την Πρωτοχρονιά πυρπολούν… Εμπρηστική επίθεση σε τέσσερα βαν της Hertz σε αλληλεγγύη με τον Θάνο Χατζηαγγέλου, τον Alfredo Cospito, τον Ivan Alocco, την Anna Beniamino και τον Juan Sorroche
Από αυτούς που την Πρωτοχρονιά πυρπολούν.
Ρώμη. Την Πρωτοχρονιά δεν είχαμε καμία διάθεση να γιορτάσουμε. Ξεχυθήκαμε στους δρόμους γεμάτοι οργή. Με σύμμαχο μια ασυνήθιστα πυκνή ομίχλη, επιτεθήκαμε με φωτιά στην πολυεθνική Hertz, πυρπολώντας 4 βαν. Αυτοί οι καριόληδες στην Ελλάδα κλείνουν συμφωνίες για να παρέχουν οχήματα στους μπάτσους.
Αφιερώνουμε τη δράση αυτή στον Θάνο, σύντροφος στην Ελλάδα που βρίσκεται σε απεργία πείνας και δίψας.
Στον Alfredo, σε απεργία πείνας για περισσότερες από 70 μέρες.
Στον Ivan, την Anna, τον Juan και όλους τους αναρχικούς κρατουμένους και κρατούμενες.
Εμπρός σύντροφοι. Οι καρδιές μας χτυπούν στο πλευρό σας.
Για την Άμεση Δράση.
Για την Αναρχία.
Πηγή: Dark Nights
Μετάφραση: Επαναστατική Συνείδηση
Η κυρία που δηλώνει ιδιαιτέρως “κλονισμένη”, αποτελεί σύμβουλο του βασικού απεσταλμένου που έχει σταλεί πέρα απ’ τα σύνορα. Χάρη στις ευγενείς της υπηρεσίες, θεωρούσε πως θα άξιζε μονάχα επαίνους, τιμές, συνεντεύξεις, χειροκροτήματα. Ποτέ της δε θεώρησε πως θα ξυπνούσε άξαφνα καταμεσής της νύχτας επειδή ένα απ’ τα αμάξια της θα παραδινόταν στις φλόγες. Ποτέ της δε θα είχε σκεφτεί πως αναλαμβάνει τέτοιο “απρόσμενο ρίσκο”. Στο κάτω-κάτω, αυτή είναι μια απλή διπλωμάτης, η εξωτερική εκπρόσωπος ενός Κράτους. Ποιος άραγε θα μπορούσε ποτέ να τη στοχοποιήσει μονάχα γι’ αυτό;
Σαφέστατα υπάρχουν –στην Αθήνα, μα όχι μόνο– κάποιοι/ες που αποδίδουν ευθύνες σε κάθε υψηλόβαθμο εντεταλμένο του Κράτους, ο οποίος είναι υπόλογος για τα αίσχη που διαπράττει το Κράτος το οποίο ο ίδιος εκπροσωπεί. Ένα αμάξι τυλιγμένο στις φλόγες αρκεί για να ενοχλήσει και να αναστατώσει τους διπλωματικούς ακολούθους, σε σημείο να αναπαράγουν όρους ελληνικής τραγωδίας γι’ αυτό (δίχως όμως κάποιο μοιραίο φινάλε, προς το παρόν τουλάχιστον). Ανάμεσά τους, υπάρχουν εκείνοι που δηλώνουν “εμβρόντητοι” μπρος στην έλλειψη σεβασμού για τους θεσμούς, και εκείνοι που είναι “ανήσυχοι” αφότου ανακάλυψαν πως δεν είναι και τόσο απροσπέλαστοι. Μήπως τελικά η εθελοδουλία δεν αποτελεί καθολικό φαινόμενο; Μήπως οι γειτονιές που οικοδομούνται απ’ τα φασιστικά καθεστώτα δεν είναι και τόσο απόρθητες;
Σε κάθε περίπτωση, ας καταστεί σαφές: Η φθορά ενός αμαξιού διπλωμάτη είναι “εκφοβιστική” δράση · όμως το να θάβεις ζωντανό στη φυλακή έναν αναρχικό για τις ιδέες του δεν είναι. Το να κατασκευάσεις και να ρίξεις μερικές μολότωφ είναι “απαράδεκτη” ενέργεια · όμως το να παράγεις και να πουλάς εξοπλισμούς δεν είναι. Το να αψηφάς την εξουσία είναι “αδικαιολόγητη” χειρονομία · το να καταστρέφεις το περιβάλλον, να μολύνεις τον αέρα, να δηλητηριάζεις τη γη, δεν είναι… Μετά τα θύματα που γίνονται αρωγοί των εκτελεστών, το μόνο που χρειαζόμαστε είναι εκτελεστές να ποζάρουν ως θύματα!
Αν λοιπόν η αστυνομία δεν έχει καμία αμφιβολία για την “αναρχική προέλευση” της επίθεσης αυτής, έτσι κι εμείς δεν έχουμε καμία αμφιβολία για την “προέλευση” της κοινωνικής καταπίεσης, της οικονομικής εκμετάλλευσης, της ανθρώπινης αλλοτρίωσης, της συναισθηματικής μιζέριας.
Πηγή: Act for Freedom Now
Μετάφραση: Επαναστατική Συνείδηση
Ιταλία, Ρώμη: “Ας βρεθούμε εκεί που δε μας περιμένουν” – Ανάληψη ευθύνης για την εμπρηστική επίθεση σε 25 οχήματα της Hertz, συνεργατών της ελληνικής αστυνομίας, σε αλληλεγγύη με τους αναρχικούς που βρίσκονται σε απεργία πείνας και με όλους τους αναρχικούς και επαναστάτριες αιχμάλωτες ανά τον κόσμο
ΑΣ ΒΡΕΘΟΥΜΕ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΔΕ ΜΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ – ΡΩΜΗ, 1 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ – 25 ΟΧΗΜΑΤΑ ΤΗΣ HERTZ ΤΥΛΙΧΘΗΚΑΝ ΣΤΙΣ ΦΛΟΓΕΣ
Κατά τη διάρκεια της 1ης νύχτας της χρονιάς, αφήσαμε εύφλεκτο υλικό και ανάψαμε τους πυροκροτητές σε δέκα οχήματα της εταιρείας διαμοιρασμού αμαξιών HERTZ, τα οποία βρίσκονταν παρκαρισμένα δίπλα στην Appia Nuova. Σύμφωνα με τα καθεστωτικά, συνολικά 25 οχήματα -συμπεριλαμβανομένων αμαξιών και βαν- παραδόθηκαν στις φλόγες.
Η Hertz συνεργάζεται με την ελληνική αστυνομία παρέχοντάς της οχήματα σε τιμές ευκαιρίας, καθιστώντας τον εαυτό της συνένοχο στη συχνά δολοφονική αστυνομική βία που ασκείται σε καθημερινή βάση προς υπεράσπιση των οικονομικών και πολιτικών ελίτ που κυριαρχούν μέσω του ελληνικού κράτους. Την 5η του Δεκέμβρη που μόλις πέρασε, μία μέρα ακριβώς πριν την επέταιο της δολοφονίας του νεαρού αναρχικού Αλέξη Γρηγορόπουλου, ένας μπάτσος πυροβόλησε και σκότωσε τον 16χρονο, μέλος της τοπικής κοινότητας Ρομά στη Θεσσαλονίκη, Κώστα Φραγκούλη. Το ίδιο είχε συμβεί και την περασμένη χρονιά.
Η ελληνική αστυνομία ευθύνεται όχι μόνο για την καταστολή του αναρχικού κινήματος, που είναι ενεργό στη χώρα αυτή, αλλά και για την ασταμάτητη βία μέσω κακοποιήσεων, ξυλοδαρμών, βιασμών (πρόσφατα προέκυψε τέτοια υπόθεση σε ένα αστυνομικό τμήμα στην Αθήνα) και δολοφονιών απέναντι στα πιο φτωχά και περιθωριοποιημένα κομμάτια του πληθυσμού, καθώς επίσης και απέναντι σε κάθε άνθρωπο που προσπαθεί να οργανωθεί και να αμυνθεί κόντρα στη συστημική βία του καπιταλισμού, καθιστώντας εαυτούς ως κρατικό όργανο με στόχο την πειθάρχηση των εκμεταλλευομένων και των καταπιεσμένων.
Να λοιπόν γιατί οποιοσδήποτε συνεργάζεται με τον συγκεκριμένο θεσμό θα θεωρείται εχθρός κάθε ανθρώπου που μάχεται για την ελευθερία και την αυτοδιάθεση των λαών από διεθνιστική σκοπιά, και να γιατί θα δέχεται την ανάλογη αντιμετώπιση. Για τους λόγους αυτούς λοιπόν επιτεθήκαμε στη Hertz στη Ρώμη, και θα συνεχίσουμε να το πράττουμε με κάθε ευκαιρία. Μέσω της παρούσας δράσης, καλούμε τη Hertz -εφόσον δεν έχουμε τη δυνατότητα να επικαλεστούμε κάποιο επιχείρημα ή ηθική, καθώς η μόνη λογική αρχή και το μόνο επιχείρημα για τη συγκεκριμένη εταιρεία είναι προφανώς το κέρδος και η οικονομική ανάπτυξη- να παύσει κάθε συνεργασία με την ελληνική αστυνομία, ειδάλλως οι απώλειες που θα προκαλούνται από τη διεθνιστική αναρχική αλληλεγγύη θα είναι μεγαλύτερες απ’ τα κέρδη της…
Με τη χειρονομία αυτή, θα θέλαμε να στείλουμε ένα μήνυμα εγγύτητας και αλληλεγγύης:
Οι σύντροφοι που βρίσκονται σε απεργία πείνας μας μεταδίδουν την αποφασιστικότητά τους. Δεν είναι στιγμή να απελπιζόμαστε και να παραιτούμαστε, είναι στιγμή για την ενσυνείδητη οργή που οπλίζει τη θέλησή μας να δράσουμε.
ΝΑ ΞΟΡΚΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΔΙΣΤΑΓΜΟ – ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ Η ΣΤΙΓΜΗ ΝΑ ΕΠΙΤΕΘΟΥΜΕ!
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑ – ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΟΥΜΕ 10 100 1000 ΟΜΑΔΕΣ ΑΜΕΣΗΣ ΔΡΑΣΗΣ!
ΑΣ ΒΡΕΘΟΥΜΕ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΔΕ ΜΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ – ΑΣ ΓΙΝΟΥΜΕ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ/ΟΙ!
Ο ΑΛΕΞΗΣ ΖΕΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΜΑΣ ΔΡΑΣΗ! ΑΙΩΝΙΑ ΕΚΔΙΚΗΣΗ!
ΕΙΘΕ ΝΑ ΞΗΜΕΡΩΣΕΙ ΜΑΥΡΟΣ ΓΕΝΑΡΗΣ!
ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ!
Πηγή: Dark Nights
Μετάφραση: Επαναστατική Συνείδηση
Επιστολή – Παρέμβαση του αναρχικού συντρόφου απο τη Σαρδηνία Omar Nioi (που καταδικάστηκε στη δίκη της επιχείρησης “Scripta Manent”) στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα (Α.Σ.Ο.Ε.Ε.) στις 19 Δεκέμβρη 2022 σχετικά με τον αναρχομηδενιστή απεργό πείνας Alfredo Cospito.
Διοργάνωση:
Αναρχικό Στέκι Ναδίρ(Θεσσαλονίκη),
Μεταφραστικό εγχείρημα blessed-is-the-flame.espivblogs.net,
Σύντροφοι-Συντρόφισσες.
Την μετάφραση από τα ιταλικά έκανε η Ομάδα Αντιπληροφόρησης Ραδιοφράγματα. (radiofragmata.nostate.net)
Πρώτα απ‘ όλα, ένας χαιρετισμός σε όλους/ες τους/ις συντρόφους/ισσες που ήταν παρόντες/ούσες σε αυτή την πρωτοβουλία, ένας χαιρετισμός και ένα ιδιαίτερο ευχαριστώ στους/ις συντρόφους/ισσες που την προώθησαν. Μέχρι σήμερα, η ύφανση των διεθνών σχέσεων, ανταλλαγών και συγκρίσεων, εξακολουθεί να αποτελεί, όπως και στο παρελθόν, απαραίτητο στοιχείο και πάντα ζωντανό κομμάτι του επαναστατικού αναρχισμού, ώστε να ενδυναμώνουμε τις προθέσεις μας.
Scripta Manent:
Μια πολιτική δίκη ενάντια σε 20 χρόνια ιστορίας του επαναστατικού αναρχισμού
Τα γεγονότα:
Κατά την αυγή της 6ης Σεπτεμβρίου 2016, 32 σύντροφοι/ισσες σε όλη την επικράτεια του ιταλικού κράτους αφυπνίζονται από την πολιτική αστυνομία (DIGOS). Το αποτέλεσμα του πρώτου μέρους της αστυνομικής επιχείρησης με την ονομασία «Scripta Manent», που διέταξε η Εισαγγελία του Τορίνο μέσω του ανακριτή της Roberto Maria Sparagna, είναι 15 ύποπτοι/ες και 7 συλλήψεις. Από την άλλη, ένας όγδοος αναρχικός, υπεύθυνος του εκδοτικού έργου του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού (που έχει πλέον κλείσει), συλλαμβάνεται μετά από κατ’ οίκον έρευνα εναντίον του, στην οποία βρέθηκαν μπαταρίες και ένα εγχειρίδιο ηλεκτρολόγου. Εκτός από τους συντρόφους Alfredo Cospito και Nicola Gai, οι οποίοι βρίσκονται ήδη στη φυλακή από το 2012 έχοντας δικαστεί και καταδικαστεί για τον τραυματισμό του Roberto Adinolfi, (Διευθύνοντος Συμβούλου της Ansaldo Nucleare) δράση που ανελήφθη από τον “Nucleo Olga της FAI / FRI”, οι σύντροφοι/ισσες Alessandro, Marco, Danilo, Valentina και Anna συλλαμβάνονται. Για τους συντρόφους/ισσες, ενεργοποιούνται για διάφορους λόγους τα άρθρα 270 bis (περί σύνδεσης με τρομοκρατικούς σκοπούς), 280 bis (περί τρομοκρατικής ενέργειας με θανατηφόρους ή εκρηκτικούς μηχανισμούς) και 285 (περί Σφαγής), τα οποία είναι υπό αμφισβήτηση ξεκινώντας από το μακρινό 2003 και όντας όλα σχετικά με μια σειρά επιθέσεων που υπογράφηκαν συγκεκριμένα από την “Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία” μέσω των πυρήνων FAI/Narodnaya Volya(FAI/Λαϊκή Θέληση), την “Cooperativa Artigiana Fuoco e Affini( FAI/Συνεργασία Πυρός και Τεχνουργημάτων (Περιστασιακά Θεαματική),)”, την “FAI/RAT (FAI/Ανώνυμη Χαοτική Ανταρσία)” και την “Nucleo Olga FAI/FRI”( FAI/IRF Πυρήνας Όλγα).
Έτσι, γίνεται η πολλοστή έρευνα για την Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία, μια ακόμα προσπάθεια ψαρέματος στο σκοτάδι μόνο και μόνο για να εξασφαλίσουν έναν μισθό, ο οποίος μεταξύ της περιόδου της έρευνας και της δίκης, κάνει όσο το δυνατόν περισσότερους υπηρέτες του Κράτους να παχαίνουν τις τσέπες τους. Κατά τους πρώτους μήνες αυτής της επιχείρησης, στους/ις συλληφθέντες/είσες συντρόφους/ισσες έχουν επιβληθεί απαγορεύσεις συνάντησης μεταξύ τους, λογοκρισία αλληλογραφίας, πλήρης απομόνωση και αρκετές μεταφορές. Τον Απρίλιο του 2017, με την ανακοίνωση περάτωσης των ερευνών – για όσους/ες συνελήφθησαν και βρίσκονταν υπό έρευνα τον Σεπτέμβριο του 2016 – προστίθεται, εκτός από τα εγκλήματα που είχαν αμφισβητηθεί προηγουμένως, σε 12 από τους/ις 17 αρχικούς/ές κατηγορούμενους/ες το άρθρο 414 του ποινικού κώδικα (περί υποκίνησης σε διάπραξη εγκληματικής ενέργειας με τρομοκρατικούς σκοπούς) ως δημιουργούς ή/και διακινητές του έργου του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού, της εφημερίδας και του ιστολογίου, κάνοντας ρητή αναφορά σε ορισμένα άρθρα γνώμης και άλλα άρθρα από το Νο0 έως το Νο3. Όσον αφορά το αδίκημα της υποκίνησης σε έγκλημα, αναφέρεται, επίσης, η επιβαρυντική περίσταση για «τέλεση της πράξης μέσω υπολογιστή και τηλεματικών εργαλείων».
Στις 2 Ιουνίου του 2017 έφτασε το δεύτερο μέρος της έρευνας για την υπόθεση Scripta Manent. Άλλοι 7 αναρχικοί ερευνηθήκαμε με βάση το 270 bis και το άρθρο 414 του ποινικού κώδικα με την υποψία της σύνταξης (και όχι μόνο) του εγχειρήματος του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού και των ιστολογίων του RadioAzione και Anarhija.info, όπου όλες οι κατηγορίες αφορούν το 270 bis (περί ανατρεπτικής σύνδεσης με τρομοκρατικούς σκοπούς) – σε αντιδιαστολή με τους αναρχικούς συντρόφους που ερευνήθηκαν στο πρώτο μέρος της Scripta Manent σε σχέση με τη FAI – κι εκτός από το άρθρο 414 (περί υποκίνησης σε εγκληματική ενέργεια πάντα με σκοπό την τρομοκρατία) για μεταφράσεις ανακοινώσεων, προετοιμασία, υποκίνηση, ηθική αυτουργία, σύλληψη και διάδοση πάντα μέσω ιστότοπων και εφημερίδων αναρχικού ιδεολογικού προπαγανδιστικού υλικού που έγκειται σε πλαίσια“αγωνιστών της εξέγερσης” και συλλογή χρημάτων για την υποστήριξη φυλακισμένων συντρόφων/ισσών. Πέραν της περαιτέρω κατηγορίας, οι 2 από τους 7 που αναφέρονται παραπάνω κατηγορούνται και σε σχέση με το άρθρο 280 του ποινικού κώδικα για την εύρεση έντυπου υλικού, κατά τη διάρκεια των ερευνών το Σεπτέμβριο του 2016, μαζί με άλλο υλικό που δημοσιεύθηκε στον Αναρχικό Μαύρο Σταυρό και για αντίγραφο της ανάληψης ευθύνης της επίθεσης στο δικαστήριο της Civitavecchia τον Ιανουάριο του 2016, υπογεγραμμένο από την F.A.I / F.R.I. /Πυροτεχνική επιτροπή για μια αξιοσημείωτη χρονιά.
Λίγες ημέρες αργότερα, στην προκαταρκτική ακρόαση της 5ης Ιουνίου 2017, τα δύο μέρη της έρευνας ενώθηκαν, στέλνοντας τους/ις πάντες/πάσες σε δίκη, χωρίς να αλλάξει καμία από τις διάφορες κατηγορίες. Πρακτικά, μετά από ένα χρόνο ελέγχου, λογοκρισίας (μέσω συστηματικών αποκλεισμών και κατασχέσεων της αλληλογραφίας των συλληφθέντων/εισών συντρόφων/ισσών, η οποία εισήλθε απευθείας στους φακέλους του Εισαγγελέα και προστέθηκε στα έγγραφα κατά την προκαταρκτική ακρόαση) και παρακολούθησης του κόσμου της αλληλεγγύης, ο Εισαγγελέας και η αστυνομία κατάφεραν να εντάξουν στην έρευνα ακόμη και εκείνους/ες που συνέχισαν να διατηρούν επαφή με τους/ις κρατούμενους/ες και συνέχισαν τη συντακτική δραστηριότητα.
Η δίκη σε πρώτο βαθμό:
Κατά τη διάρκεια του Ιουλίου του 2017 πραγματοποιήθηκε η προκαταρκτική ακρόαση. Η δίκη για όλους/ες ξεκίνησε στις 16 Νοεμβρίου 2017 στην ειδική δικαστική αίθουσα της φυλακής του Τορίνο. Μετά από περισσότερο από ένα χρόνο ατελείωτων ακροάσεων, στις οποίες η εισαγγελία πήγε να ψαρέψει ακόμη και από παλιές αντι-αναρχικές έρευνες (μεταξύ της δεκαετίας του 90’ και τις αρχές του 2000) ανακαλώντας τα τελευταία τριάντα χρόνια επαναστατικού αναρχισμού στην Ιταλία, με το ιστορικό των επιθέσεων που υπέγραψε η FAI, τη διαδοχή μαρτύρων κατηγορίας, με τεχνικούς εμπειρογνώμονες της εισαγγελίας και της υπεράσπισης, το Μάρτιο του 2019 έφθασαν οι αποφάσεις καταδίκης από τον Εισαγγελέα και τον Απρίλιο του ίδιου έτους οι καταδίκες σε πρώτο βαθμό .Ο Alfredo καταδικάστηκε σε 20 χρόνια, κρίθηκε υπεύθυνος για την κατοχή και τη μεταφορά εκρηκτικών υλών σε σχέση με τη βόμβα στο Parco Ducale στο RIS της Πάρμας το 2005 (αθωώθηκε για την κατηγορία της επίθεσης, λόγω «αδύνατου εγκλήματος» επειδή ο διακόπτης της βόμβας ήταν απενεργοποιημένος), του ταχυδρομικού πακέτου βομβών που στάλθηκε στον τότε δήμαρχο της Μπολόνια Cofferati το 2005 (καταδικάστηκε για την επίθεση συν την κατοχή και τη μεταφορά εκρηκτικών υλών), των επιθέσεων με πολλαπλούς εκρηκτικούς μηχανισμούς στη σχολή των Carabinieri στο Fossano το 2006 και στην περιοχή Crocetta στο Τορίνο το 2007 (έγκλημα που επισύρει την κατηγορία της σφαγής και επιδεινώθηκε από το γεγονός ότι ο στόχος ήταν η αστυνομία· η επιβαρυντική περίσταση των πολιτικών κινήτρων έχει μειωθεί), της αποστολής δεμάτων-βομβών στον τότε δήμαρχο του Τορίνο, Chiamparino, στον διευθυντή της εφημερίδας Torino Cronaca, Giuseppe Fossati, και στην εταιρεία COEMA Edilità το 2006. Αναφέρεται, επίσης, ως υποστηρικτής της FAI, αναγνωρισμένης ως ανατρεπτικής οργάνωσης με σκοπό την τρομοκρατία. Η επιβαρυντική περίσταση του διεθνισμού έχει μειωθεί. Η Anna καταδικάστηκε σε 17 χρόνια για τις βόμβες σε Crocetta και Fossano και για την ταχυδρομική βόμβα του 2006, καθώς και για ανατρεπτική σύνδεση με σκοπό την τρομοκρατία, όπως η υποστήριξη της FAI. Ο Nicola καταδικάστηκε σε 9 χρόνια για ανατρεπτική σχέση με σκοπό την τρομοκρατία. Ο Marco και ο Sandro καταδικάστηκαν σε 5 χρόνια για συμμετοχή σε ανατρεπτική οργάνωση με σκοπό την τρομοκρατία. Όλοι/ες οι άλλοι/ες κατηγορούμενοι/ες αθωώθηκαν. Όλοι/ες οι καταδικασθέντες/είσες παραμένουν στη φυλακή, ενώ ο Danilo αποφυλακίζεται και η Valentina είναι σε κατ’ οίκον περιορισμό.
Διαδικασία ένστασης:
Η πρώτη ακρόαση της έφεσης της δίκης Scripta Manent είχε οριστεί για την 1η Ιουλίου 2020 στο καταφύγιο της φυλακής του Τορίνο. Οι κρατούμενοι/ες κατηγορούμενοι/ες θα βρίσκονταν εκεί μέσω τηλεδιάσκεψης, όπως και σε όλες τις τελευταίες ακροάσεις πρώτου βαθμού. Στην πραγματικότητα, κατά την περίοδο των προκαταρκτικών ακροάσεων δεν υπήρχε ακόμη νομοθεσία που να επιβάλλει την σύνδεση μέσω τηλεδιάσκεψης. Στην συνέχεια, κατά την αρχή των ακροάσεων πρώτου βαθμού, πέρασε ο νόμος, αλλά έδωσε ένα χρόνο περιθώριο στις φυλακές και στα δικαστήρια για να προσαρμοστούν, επιβάλλοντας εκείνη τη χρονιά προσαρμογή της τηλεδιάσκεψης μόνο στους/ις κατηγορούμενους/ες που κατηγορούνται ότι βρίσκονται στην κορυφή των «οργανώσεων». Μετά την περίοδο του ενός έτους, η σύνδεση μέσω τηλεδιάσκεψης εφαρμόστηκε σε όλους/ες, όπως είχε προβλεφθεί. Το μεγαλύτερο μέρος της ακροαματικής διαδικασίας μονοπωλήθηκε από την συζήτηση επί των διαφόρων ενστάσεων που παρουσίασαν οι συνήγοροι υπεράσπισης επί της έφεσης για τους/ις συντρόφους/ισσες που αθωώθηκαν σε πρώτο βαθμό, την οποία παρουσίασε ο P.M. Sparagna. Ειδικότερα, ήταν προφανές ότι ο ίδιος δεν είχε τηρήσει τις προθεσμίες για την υποβολή της προσφυγής του, αλλά διαπιστώθηκε ο εκ νέου υπολογισμός από τους δικαστές αργά το απόγευμα που η προσφυγή ήταν ακόμα έγκυρη… η διαδικασία συνεχίστηκε επομένως και για τους/ις κατηγορούμενους/ες που αθωώθηκαν πρωτοδίκως. Κατά τις επόμενες ακροάσεις, ζήτησε την καταδίκη για όλους/ες, αρνούμενος την αναγνώριση του “ne bis in idem” (δηλαδή το ότι έχουν ήδη δικαστεί για τα ίδια εγκλήματα)· απαίτησε, επίσης, τη μη αναγνώριση γενικών ελαφρυντικών για όλους/ες και, συγκεκριμένα, την συνέχιση του αδικήματος όσον αφορά τη ζημιά στον Adinolfi. Απαίτησε, ακόμη, την αναγνώριση του εγκλήματος περί σφαγής για την επίθεση στο RIS στην Πάρμα.
Στις 24 Νοεμβρίου 2020 εκδόθηκε η απόφαση του εφετείου.
Η καταδίκη για «ανατρεπτική σχέση με σκοπό την τρομοκρατία και την ανατροπή της δημοκρατικής τάξης» επιβεβαιώθηκε μόνο για την Anna, τον Alfredo και το Nicola. Οι σύντροφοι Nicola, Alessandro και Marco αποφυλακίστηκαν.
Επιπρόσθετα με το δικαστήριο σε πρώτο βαθμό, εκδόθηκαν εννέα άλλες ποινές, που αφορούσαν επίσης όσους συντρόφους κατηγορήθηκαν για «υποκίνηση σε εγκληματικές ενέργειες». Καταδίκες που αφορούν, για διάφορους λόγους, την έκδοση του “Αναρχικού Μαύρου Σταυρού”, του περιοδικού και της ιστοσελίδας και τη διαχείριση ορισμένων άλλων ιστοτόπων, για τους οποίους είχαν κατηγορηθεί στην αρχική διαδικασία. Οι ποινές, αυτές, κυμαίνονται μεταξύ 2 ετών και 6 μηνών για τον Gioachino Somma έως 1 έτους και 9 μηνών για την/ους Erika, Omar, Alessandro και Lello. Εκτός από τον Alessandro, εννέα άλλοι/ες αναρχικοί/ές σύντροφοι/ισσες απαλλάχθηκαν από όλες τις κατηγορίες, συμπεριλαμβανομένου του Danilo που βρισκόταν στη φυλακή από τις 6 Σεπτεμβρίου του 2016 και αποφυλακίστηκε με αθώωση στο πρωτοβάθμιο στις 24 Απριλίου 2019 και της Βαλεντίνας που βρισκόταν στη φυλακή και στη συνέχεια σε κατ’ οίκον περιορισμό την ίδια περίοδο, η οποία επίσης αποφυλακίστηκε με αθώωση στο πρωτοβάθμιο. Οι άλλοι/ες σύντροφοι/ισσες που κατηγορήθηκαν αφέθηκαν ελεύθεροι/ες.
Το Ανώτατο Δικαστήριο:
Τον περασμένο Ιούλιο το Ανώτατο Δικαστήριο αναδιαμόρφωσε την κατηγορία της εκρηκτικής επίθεσης εναντίον της σχολής των Καραμπινιέρων στο Fossano (Cuneo), η οποία πραγματοποιήθηκε στις 2 Ιουνίου του 2006 και ανελήφθη από την “FAI/Ανώνυμη Χαοτική Ανταρσία”, σε κατηγορία περί «πολιτικής σφαγής» (άρθρο 285 του ποινικού κώδικα), παραπέμποντας στο ελεγκτικό δικαστήριο του Τορίνο τον σύντροφο Alfredo Cospito και την συντρόφισσα Anna Beniamino για τον επανυπολογισμό της ποινής με κίνδυνο ισόβιας κάθειρξης. Η ισόβια κάθειρξη είναι η βασική ποινή που επιβάλλει ο ποινικός κώδικας όσον αφορά τις προβλέψεις περί πολιτικής σφαγής στην Ιταλία. Μετά την επανεκδίκαση του εγκλήματος, το Ανώτατο Δικαστήριο ανέβαλε το Εφετείο ακριβώς για να επανακαθορίσει τις ποινές. Η ακροαματική διαδικασία που θα κρίνει το μέγεθος της καταδίκης έχει οριστεί στο Τορίνο για τις 5 Δεκεμβρίου του 2022.
Στις 5 Δεκεμβρίου, που μόλις πέρασε, πραγματοποιήθηκε η ακροαματική διαδικασία της έφεσης της δίκης Scripta Manent εναντίον του Alfredo Cospito και της Anna Beniamino. Ο γενικός εισαγγελέας ζήτησε 27 χρόνια και ένα μήνα για την Anna και ισόβια κάθειρξη με 12 μήνες ημερήσιας απομόνωσης για τον Alfredo, ξεπερνώντας ακόμη και τα προηγούμενα αιτήματα του P.M. Sparagna, τα οποία σήμαιναν για τον Alfredo 30 χρόνια.
Το Εφετείο του Τορίνο παρέλειψε να εκδώσει την καταδικαστική απόφαση και επόμενος στόχος είναι το Συνταγματικό Δικαστήριο: Οι δικαστές του Τορίνο ρωτούν αν είναι νόμιμο να υποχρεωθούν να μην αναγνωρίζουν ελαφρυντικά στον Alfredo Cospito λόγω του ποινικού του μητρώου. Αυτό είναι που στην πραγματικότητα, θα υποχρέωνε να καταδικάσουν τον Alfredo σε ισόβια κάθειρξη, ακόμη και για μια πράξη που δεν προκάλεσε ούτε θανάτους ούτε τραυματισμούς.
Στις 19 Δεκεμβρίου πραγματοποιήθηκε νέα ακρόαση στο Τορίνο, μια επίσημη ακρόαση με στόχο να γίνει επεξεργασία της ερώτησης που είχε υποβληθεί προς διαβούλευση.
Ο Alfredo και η Anna παρενέβησαν με αυθόρμητες δηλώσεις που μέχρι σήμερα θα είστε σε θέση να διαβάσετε, καθώς μεταφράζονται και διαδίδονται διεθνώς. Ο Alfredo επανέλαβε ότι θα συνεχίσει την απεργία πείνας που ξεκίνησε στις 20 Οκτωβρίου 2022 μέχρι την τελευταία του πνοή ενάντια στο 41 bis και την ισόβια κάθειρξη και η Anna επεσήμανε ότι όποιος/α έχει τουλάχιστον κριτική σκέψη θα είναι σε θέση να εντοπίσει τους υποκινητές και τους εκτελεστές της εξόντωσης του Alfredo. Οι παρευρισκόμενοι/ες στην αίθουσα του δικαστηρίου υποδέχτηκαν τον/ην κατηγορούμενο/η σύντροφο/ισσα με συνθήματα και φωνές.
Τελειώνοντας με αυτό τη σύντομη περίληψη και ανάλυση σχετικά με το ποια ήταν η διαδικασία της υπόθεσης Srcipta Manent, θα προσπαθήσω να αναφερθώ στην ουσία της διάταξης του καθεστώτος 41 bis στον σύντροφο μας Alfredo, στην απεργία πείνας του και στη διεθνή κινητοποίηση σε αντιστοιχία με όποιο προηγούμενο έχει δημιουργηθεί. Αναφέρω μια πρόσφατη συμβολή μου στη συζήτηση, με τις απαραίτητες αλλαγές για την περίσταση. Αν και θα υπάρξουν περισσότερες διευκρινίσεις σχετικά με αυτό από τους συντρόφους της αναρχικής εφημερίδας Vetriolo, σε σχέση με το τι σήμανε η “Επιχείρηση Sibilla” για τους ίδιους και ιδίως για τον Alfredo.
Η σημασία της επαναστατικής αλληλεγγύης.
Με τον αναρχικό Alfredo Cospito, την πορεία του και τις θέσεις του.
“Θέλουμε ένα παρόν που ν’ αξίζει να βιώνεται, κι όχι απλώς να θυσιάζεται στη μεσσιανική προσδοκία ενός μελλοντικού επίγειου παραδείσου. Γι’ αυτό βαλθήκαμε να μιλάμε στην πράξη για μιαν αναρχία που πραγματώνεται τώρα, όχι αύριο. Το “όλα με τη μία” είναι ένα στοίχημα, ένα παιχνίδι στο οποίο έχουμε ριχτεί, όπου το διακύβευμα είναι η δική μας η ζωή, η ζωή ολωνών, ο δικός μας ο θάνατος, ο θάνατος ολωνών»…»
– Pierleone Mario Porcu
Εκείνο το πρωινό της 7ης Μαΐου του 2012 στη Γένοβα, οπότε συμπληρώθηκε ο γεμιστήρας ενός παλιού πιστολιού Tokarev, το οποίο στη συνέχεια αφού σφίχτηκε σε μια γροθιά, πυροβόλησε στα πόδια του Διευθύνοντος Συμβούλου της Ansaldo Nucleare, Roberto Adinolfi, δεν υπήρχαν μόνο δύο αναρχικοί της δράσης, ο Nicola Gai και o Alfredo Cospito, αλλά υπήρχε το πιο ζωντανό και πραγματικό κομμάτι του επαναστατικού αναρχισμού που μετουσιώνεται σε δράση. Ο «Πυρήνας Όλγα» μέσω της Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας, εκείνη την ημέρα έκοψε τις γέφυρες με το παρόν και, στην συνέχεια, με την ακινησία του πραγματικού, όπου ο αναρχισμός και η υποχώρησή του τείνει προς όλο και πιο καθοδικούς τόνους. Μετά τη Φουκουσίμα εμφανίζεται η επιστροφή του πυρηνικού φαντάσματος στην Ευρώπη, όπως η πίσω όψη της τραγωδίας που βασανίζει τον πλανήτη, τη φύση, τον άνθρωπο, των ίδιων τραγωδιών που πυροδοτούν έντονα συναισθήματα στις καρδιές μας. Δεν υπάρχουν αφαιρέσεις, δεν υπάρχουν έννοιες: αλλά υπάρχουν άνδρες που συνεχίζουν aμείλικτα την τρελή και αυτοκαταστροφική πορεία τους, υπάρχουν δομές που καθιστούν δυνατή την πρόοδο του θανάτου, υπάρχουν σκλάβοι που προστατεύουν ο ένας τον άλλον με όπλα. Και αυτοί οι άνδρες, αυτές οι δομές, έχουν όνομα και διεύθυνση.
Μετά από αυτή την ενέργεια, ο Nicola και ο Alfredo συνελήφθησαν, δικάστηκαν και ανέλαβαν την ευθύνη της πράξης τους με υπερηφάνια στη δικαστική αίθουσα. Επισημαίνοντας πως η καταστροφική άμεση δράση και η ένοπλη υπόθεση ήταν ακόμα γεγονότα τόσο αληθινά όσο απαραίτητη ήταν κι η υπεράσπισή τους από τους/ις αναρχικούς/ές. Μετά από δέκα χρόνια φυλάκισης, στις 5 Μαΐου του 2022, ο Alfredo έλαβε ειδοποίηση για τη μεταφορά του από το καθεστώς “Υψίστης Ασφαλείας 2” στο “41 bis”. Στις 6 Ιουλίου του 2022, το Ελεγκτικό Δικαστήριο επαπροσδιόρισε την εκρηκτική επίθεση εναντίον της σχολής των Καραμπινιέρων στο Fossano τον Ιουνίο του 2006, της οποίας η ευθύνη ανελήφθη από τον πυρήνα FAI/Ανώνυμη Χαοτική Ανταρσία, για την οποία κατηγορήθηκαν η συντρόφισσα Anna Beniamino και ο σύντροφος Alfredo Cospito, σε «Πολιτική Σφαγή», αναφερόμενοι σε έναν επανυπολογισμό της ποινής που θα μπορούσε να προβλέπει και ισόβια κάθειρξη.
Σήμερα, για άλλη μια φορά, ο Alfredo βρίσκεται να δίνει τόσα πολλά στον αναρχισμό και σε όλους/ες μας, τοποθετώντας την αξιοπρέπεια και τις αδιάλλακτες θέσεις του ακόμα και πριν από τη φυσική του κατάσταση με μια απεργία πείνας από τις 20 Οκτωβρίου του 2022 κατά του καθεστώτος 41 bis και την ισόβια κάθειρξη χωρίς δυνατότητα αναστολής, την οποία θα συνεχίσει μέχρι το πικρό τέλος, χρησιμοποιώντας το σώμα του ως οδόφραγμα, έτσι ώστε να μην περάσει η χρήση του καθεστώτος 41 bis εναντίον των αναρχικών. Απεργία πείνας, στην οποία έχουν ενταχθεί με την πάροδο του χρόνου οι αναρχικοί Juan Sorroche, Ivan Alocco και η αναρχική Anna Beniamino (οι/η οποίοι/α αυτή την στιγμή έχουν σταματήσει).
Η παρούσα κατάσταση δίνει χώρο σε διάφορους προβληματισμούς, έντονα συναισθήματα και πολλές ποικίλες πρωτοβουλίες αυτούς τους δύο μήνες, πρωτοβουλίες πάντα σε αυτά τα πολύ σημαντικά πλαίσια, έγκυρες και θεμελιώδους σημασίας για να έχει αυτή η μάχη τη μεγαλύτερη δυνατή απήχηση, αλλά ο αγώνας του Alfredo αυτή τη στιγμή γίνεται, επίσης, εργαλείο κριτικής στο καθεστώς 41 bis και την κοινωνία των φυλακών γενικότερα. Αυτή την στιγμή πρέπει να επικρατήσουν, κατά τη γνώμη μου, ως επαναστατικά αναρχικά στοιχεία (διεθνώς), η ψυχραιμία, η διαύγεια και η σταθερότητα που απαιτεί η κατάσταση.
Κατανοήστε τι πρέπει να κάνετε και πώς να το κάνουμε, ποια επιχειρήματα να υποστηρίξουμε, αλλά πάνω απ ‘όλα την συγκεκριμένη στιγμή, κι όπως απαιτεί μια επ’ αόριστον απεργία πείνας, να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που έχουμε να κάνουμε, αυτό που έγινε μέχρι χθες και την ευκαιρία να το κάνουμε και αύριο. Μια σκέψη σε αρμονία με όσα έχουν γραφτεί παραπάνω είναι σίγουρα η ανάγκη να βγούμε από το πλέγμα ενός περιορισμένου συγκεκριμένου αγώνα κατά των φυλακών, να βγούμε από το αδιέξοδο μιας γενικευμένης κινητοποίησης που ευαισθητοποιημένα κοιτάζει μόνο το καθεστώς 41 bis, γνωρίζοντας πώς να διαβάσει τη φάση και να κατανοήσει μέσα στο χρόνο το πραγματικό αντικείμενο της διαμάχης ξεκινώντας από την οικοδόμηση μιας διεθνιστικής, ειδικής, ατομικιστικής αλληλεγγύης στην κινητοποίηση για την αποτροπή της δολοφονίας τού συντρόφου μας Alfredo Cospito σε έναν τάφο από σίδερο και σκυρόδεμα, σε συνθήκες μοναξιάς.
Μια επαναστατική αλληλεγγύη που ξεκινά πάνω απ’ όλα από την ανοιχτή διεκδίκηση πως δεν είναι μόνο οι γενικές πρακτικές, οι οποίες τελικά προσλαμβάνουν αποκλειστικά τον χαρακτήρα εκείνων που τις ασκούν, αλλά είναι η ιστορία, οι ιδέες, οι θέσεις, οι συγκεκριμένες ενέργειες που αμφισβητήθηκαν από τον σύντροφό μας και οι συνακόλουθοι λόγοι που τις συνόδευσαν. Και πρέπει αυτό να το φωνάξουμε, πρέπει να είναι αυτή η πρακτική που ισχύει και για άλλες διαδικασίες άμεσων καταστροφικών ενεργειών, επειδή είναι ένα από τα θεμελιώδη βήματα που αποσκοπούν στην άρση της απομόνωσης γύρω από τους/ις συλληφθέντες/είσες, αποδεικνύοντας στην εξουσία ότι αυτές οι ενέργειες ανήκουν σε όλους/ες τους/ις αναρχικούς/ές.
Γιατί αν είμαστε στο πλευρό του Alfredo, δεν είναι μόνο επειδή η τωρινή του κατάσταση βασανίζει τις καρδιές μας, αλλά γιατί ξέρουμε κυρίως πως είναι ένας σύντροφος που έχει αφιερώσει τη ζωή του στην αναρχική ιδέα, που είναι και δική μας. Και είναι προφανές ότι αν δεν είμαστε σε θέση να αμυνθούμε εμείς, ο μηδενιστικός επαναστατικός αναρχισμός και ο λόγος του, κανείς άλλος δεν θα μπορέσει να το κάνει ποτέ.
Σε αυτό το σημείο, οποιοσδήποτε λόγος, περισσότερο ή λιγότερο αποδεκτός, είναι πιθανό να εγκλωβιστεί σε αυτή τη συνθήκη, να προορίζεται αποκλειστικά για το επίπεδο της ανθρώπινης αλληλεγγύης, αραιωμένο σε έναν αγώνα αμβλύ και γενικότερα κατά της φυλακής. Στο παρελθόν, έχουμε ασχοληθεί με το ζήτημα 41 bis αρκετές φορές, βάζοντας μπροστά το πρόσωπό μας, ακόμα και όταν δεν είχαμε έναν αναρχικό σύντροφο σε αυτό το καθεστώς, ενώ με τις εν συνεχεία ξαφνικές αλλαγές θα συνεχίσουμε να το αντιμετωπίζουμε και στο μέλλον πιο άμεσα, έχοντας τη δυνατότητα να επεξεργαστούμε έναν ευρύτερο συλλογισμό, σαν προοπτική, σχετικά με το πώς ένα τέτοιο καθεστώς κράτησης μπορεί να εφαρμοστεί σε άλλες μπάντες και σε όλο και πιο εκτεταμένες κοινωνικές συγκρούσεις.
Αλλά αυτό που έχει σημασία στο σήμερα, σε αυτόν τον αγώνα ενάντια στο χρόνο, είναι να βγάλουμε τον Αlfredo από αυτό το καθεστώς, να επιτύχει άμεσο αποχαρακτηρισμό χωρίς άλλους όρους.
Ο Alfredo όλα αυτά τα χρόνια δεν υπήρξε ποτέ θύμα και αν σήμερα υποβάλλεται σε αυτό καθεστώς είναι αποκλειστικά εξαιτίας της βούλησης της εξουσίας να τον συντρίψει αφαιρώντας τις σχέσεις με αυτό που ο ίδιος πρώτος πάντα όριζε ως την κοινότητά του.
Εξάλλου, δεν μπορεί διόλου να αποκλειστεί η περίπτωση το κράτος να προσπαθεί να δοκιμάσει το έδαφος του «αναρχικού κινήματος», πιθανώς για να μπορέσει να διαθέσει αυτό το όργανο εξόντωσης εναντίον μας στο μέλλον περισσότερο για αυτό που είμαστε, παρά για αυτό που κάνουμε. Μπορούμε ακόμη και να υποθέσουμε ότι αυτό το καθεστώς θα μπορούσε να αντικαταστήσει οριστικά την πρακτική της Υψηλής Επιτήρησης στη δημιουργία υποθέσεων με την πάροδο του χρόνου.
Φαίνεται ξεκάθαρο ότι ο σκοπός που το κρατικό – πολιτειακό σύστημα επιδιώκει, μέσω της εξουσίας της δικαστικής αστυνομίας με δίκες, καταδίκες για τρομοκρατία και επιβολή ενός καθεστώτος εκμηδένισης όπως το 41 bis, της εξάλειψης όσο και της απομόνωσης του εχθρού του είναι η δεδηλωμένη τάξη, όπως μας δείχνει και η κατάσταση των επαναστατών/τριας κομμουνιστών/ριας Nadia Lioce, Roberto Morandi και Marco Mezzasalma που αντιστέκονται με υποδειγματική αξιοπρέπεια για 17 χρόνια στο σκοτάδι του 41 bis. Όλα αυτά μας υπενθυμίζουν έντονα πως η μάχη του Alfredo πρέπει, επίσης, να υποστηριχθεί και για αυτούς/ές. Όλα αυτά, εφόσον είναι μέρος της εγγενούς ύπαρξης του συστήματος της δικαστικής αστυνομίας και του δικαίου της, δεν μπορούν να προεκταθούν από μια ευρύτερη ομιλία σε διαλεκτική αντίθεσης, του κράτους ενάντια στην επαναστατική πάλη, του αναρχικού εναντίον του παγκόσμιου κεφαλαιοκρατικού συστήματος που περιλαμβάνει τη χρήση του 41 bis ως όργανο εξαναγκασμού και εκβιασμού της μετάνοιας, όταν δεν υπάρχουν στοιχεία ντόμινο μέσω των οποίων μπορούμε να ανακτήσουμε την ατομικότητα και τις επαναστατικές ενέργειες, γιατί ακριβώς είναι μια θέληση δική μας, επαναστατική, η οποία ξεπερνά το γρήγορο και αποπροσανατολιστικό της αναμονής. Μια βούληση που έχει την αποφασιστικότητα και την αισιόδοξη έπαρση να μεταμορφώνει την πραγματικότητα, διατηρώντας αναλλοίωτη την αναρχική μηδενιστική ένταση στην οποία πιστεύουμε, παρά το γεγονός ότι δεν έχουμε αφήσει ποτέ στην άκρη την ιδέα της κοινωνικής επανάστασης, ότι αυτός ο κόσμος, ως έχει σήμερα, πρέπει να κατεδαφιστεί.
Δεν είναι τυχαίο ότι με αυτούς τους όρους διατυπώνονται πλήρως και οι κατηγορίες για υποκίνηση που δημιουργήθηκαν τα τελευταία χρόνια εναντίον του “Αναρχικού Μαύρου Σταυρού” και του “RadioAzione”· η επιχείρηση Sibilla εναντίον της αναρχικής εφημερίδας “Vetriolo” και της δημοσίευσης της συνέντευξης του Alfredo Cospito “Ποια διεθνής;”. Με αυτή την έννοια, μάλιστα, μπορούμε να πούμε ότι αυτό που έχει γίνει τα τελευταία χρόνια με τις εκδόσεις μας συνεχίζει να είναι ανεκτίμητης αξίας επειδή επιτρέπει, στο σήμερα, στους /ις αναρχικούς/ές να ανακτήσουν την κατοχή των ιδεών τους, να τους δώσουν χώρο, με το θράσος του πάντα αμετάβλητου, με την ίδια τάση για δράση στην σφαίρα της επαναστατικής συνειδητοποίησης, χτίζοντας τη Διεθνή.
Έξω ο Alfredo από το 41bis!
Ενάντια στη χρήση του 41 bis σε επαναστάτες/τριες κρατούμενους/ες!
Πάντα για την αναρχία.
Κλείνω αυτό το γραπτό εκμεταλλευόμενος την ευκαιρία να στείλω τους πιο ειλικρινείςκαι θερμούς χαιρετισμούς μου στους υποστηρικτές αυτής της πρωτοβουλίας, σε όλους/ες τους/ις συντρόφους/ισσες στην Ελλάδα που συνεχίζουν να αγωνίζονται εδώ και χρόνια μέσα και έξω από τις φυλακές, ελπίζοντας ότι η πρωτοβουλία θα εξελιχθεί και πέρα από τις πιο αισιόδοξες προσδοκίες και ότι αποτελεί ερέθισμα για περαιτέρω βελτίωση των συζητήσεων, οπλίζοντας αυτή την ανάγκη για ελευθερία που μας διακρίνει.
Omar Nioi,
17/12/2022,
Σαρδηνία
Πηγή: Αναρχικό Στέκι Ναδίρ
Στις 29 Δεκεμβρίου, την 71η ημέρα της απεργίας πείνας μέχρι τέλους ενάντια στο 41 bis και την ισόβια κάθειρξη χωρίς δυνατότητα αναστολής, ο ανταγωνιστικός ραδιοφωνικός σταθμός Radio Onda d’Urto μετέδωσε μια ομιλία του γιατρού που επισκέπτεται τακτικά τον αναρχικό σύντροφο Alfredo Cospito, φυλακισμένο στις φυλακές Bancali στο Sassari. Αναφέρουμε ένα μέρος της απομαγνητοφώνησης της ομιλίας και, στο τέλος της ενημέρωσης, την ηχογράφηση της εκπομπής (στην ιταλική γλώσσα).
“[…] Ας αναλογιστούμε λοιπόν ότι ο Αλφρέντο έχει ξεκινήσει απεργία πείνας εδώ και 70 ημέρες. Ξεκίνησε από ένα βάρος 115 κιλών και σήμερα βρίσκεται στα 84 κιλά. Σίγουρα έχει ισχυρή σωματική διάπλαση, ξεκίνησε από ένα αρκετά υψηλό βάρος, οπότε έχει περισσότερες πιθανότητες από άλλους να μπορέσει να αντέξει αυτή την απεργία πείνας. Είναι σαφές, ωστόσο, ότι όλα έχουν ένα τέλος κάποια στιγμή- με την έννοια ότι σήμερα οι αιματοχημικές του παράμετροι είναι αρκετά καλές, εκτός από το γεγονός ότι πέφτουν λίγο οι ηλεκτρολύτες.Σήμερα μου μίλησε για να μειώσει την αγωνία του, με την έννοια ότι θέλει να την κάνει να επιταχυνθεί λίγο, ώστε να μετατοπιστεί το έδαφος λίγο, λίγο περισσότερο, έτσι ώστε να μπορέσει τελικά να μεταφερθεί από το 41 bis. Του είπα, όμως, ότι όσον αφορά το κάλιο, το οποίο είναι μέρος των ηλεκτρολυτών, όπως το νάτριο και το χλώριο, είναι απαραίτητο για τη συστολή, ειδικά για την καρδιακή συστολή – είμαι καρδιολόγος -, μάλιστα, με το ηλεκτροκαρδιογράφημα που κάναμε σήμερα υπάρχουν αλλοιώσεις που εντοπίζονται στη φάση της κοιλιακής ανάκαμψης και οι οποίες εμφανίζουν συγκεκριμένα κύματα που προκύπτουν από την έλλειψη καλίου. Προφανώς θύμωσα λίγο επειδή, πριν από λίγες ημέρες, σταμάτησε να παίρνει τα συμπληρώματα [εξαιρετικά ήπια, ελαφριά, τα οποία έπαιρνε εδώ και αρκετό καιρό], οπότε αυτό είναι επίσης η αιτία της μείωσης του καλίου […].Είναι λίγο πεπεισμένος [να συνεχίσει να τα παίρνει, για λίγες ακόμη ημέρες], οπότε μου υποσχέθηκε ότι σήμερα και αύριο, περιμένοντας τα αποτελέσματα των εξετάσεων [οι οποίες γίνονται περίπου κάθε τέσσερις ημέρες], θα παίρνει τα συμπληρώματα. Στη συνέχεια, όσον αφορά τα υπόλοιπα, ψυχολογικά είναι ευδιάθετος, χαμογελαστός- πριν από μερικές ημέρες τον μετέφεραν από το κελί του σε ένα άλλο, οπότε έχει διαθέσιμο χρόνο στον αέρα με τρεις άλλους κρατούμενους, και αυτό τον ευχαριστεί πολύ, διότι μιλάει με αυτούς τους άλλους τρεις κρατούμενους κατά τη διάρκεια του διαθέσιμου χρόνου στον αέρα. Ως προς την επιδερμίδα του τότε, στην πραγματικότητα, είναι λίγο καλύτερα, διότι ήταν πολύ, πολύ χλωμός, αλλά όχι χλωμός επειδή είχε έλλειψη ερυθρών αιμοσφαιρίων- χλωμός ακριβώς επειδή δεν έπαιρνε φως. Και προφανώς η ασβεστιαιμία που έχει ακόμα καλή καταρρέει λίγο από τα οστά- κάπου, αν δεν παίρνεις τροφή, το σώμα αφαιρεί και προσπαθεί να βοηθήσει με κάποιο τρόπο.Ας πούμε ότι και ως συλλογισμός, ως διαύγεια, είναι μια χαρά- δεν υπάρχει τίποτα να πούμε για τις απαντήσεις που δίνει, δεν είναι καθόλου μπερδεμένες. Διαβάζει, πού και πού έχει λίγο θολή όραση, μου είπε ότι έχει λίγο πρόβλημα όρασης, και αυτό πάει με την έλλειψη βιταμινών, φυσικά.Κάθε τόσο, επίσης επειδή θέλει να έχει συνείδηση, παίρνει λίγο μέλι, το οποίο είναι λίγο καλύτερο από τη ζάχαρη […], όταν είχε υπογλυκαιμία, του έδιναν λίγη ζάχαρη, αλλά τώρα παίρνει μέλι, οπότε δεν έχει πια αυτές τις γλυκαιμικές σταγόνες. Στη συνέχεια, κατά τα άλλα, είναι αρκετά καλά- προφανώς έχει χάσει πολύ, πολύ, πολύ βάρος, ακόμη και από την πρώτη φορά που τον είδα, αλλά τίποτα καταστροφικό από τις αιματοχημικές αναλύσεις […]”.
Μπροστά στην απόπειρα εξόντωσης του Αλφρέντο, είναι υψίστης σημασίας να μην ξεχαστούν οι ιδέες, οι πράξεις και η συμβολή του συντρόφου, να μην καταδικαστούν στη λήθη, όπως επιθυμεί ο κατασταλτικός μηχανισμός του κράτους με τη δίκη του Scripta Manent, την επιχείρηση Sibilla και τη μετάβαση στο καθεστώς 41 bis.
Το πρόσφατο διάταγμα του Δικαστηρίου Εποπτείας της Ρώμης που επιβεβαιώνει την κράτηση στο 41 bis τοποθετείται στην ίδια προοπτική -την εξόντωση του συντρόφου- και είναι ενδεικτικό της ανταπόδοσης που το κράτος σκοπεύει να δώσει στο αναρχικό κίνημα. Η καταστολή, οι καταδίκες, οι δεκαετίες φυλάκισης, ωστόσο, δεν θα είναι αρκετές ούτε μπορούν ποτέ να οδηγήσουν στην παραίτηση: αναπόφευκτα, το πάθος μας για ελευθερία είναι ισχυρότερο από κάθε εξουσία.
Συνεχίζουμε τον αγώνα με αποφασιστικότητα, υποστηρίζουμε όλες τις αναρχικές και επαναστατικές πρωτοβουλίες σε αλληλεγγύη με τον Alfredo Cospito που βρίσκεται σε απεργία πείνας για πάνω από 70 ημέρες, με τον Ivan Alocco από τις 22 Δεκεμβρίου που βρίσκεται και πάλι σε απεργία πείνας μαζί με τον Alfredo, και με όλους/ες τους/ις φυλακισμένους/ες αναρχικούς/ες και επαναστάτες/τριες.
Η ηχογράφηση της εκπομπής του Radio Onda d’Urto (στην ιταλική γλώσσα)
Πηγή στα ελληνικά: Ευλογημένη Η Φλόγα
Πηγή στα αγγλικά: La Nemesi
Μετάφραση: Δ.Ο. ΕΗΦ
Την Τρίτη, 20 Δεκεμβρίου, πραγματοποιήθηκε στο δικαστήριο του Τρέντο η επανεξέταση της προφυλάκισης του Massimo Passamani. Έξω από το δικαστήριο πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση αλληλεγγύης και ακολούθησε σύντομη πορεία στους δρόμους του κέντρου.
Από την πλευρά τους:
Η επιτροπή δικαστών επιβεβαίωσε τον κατ’ οίκον περιορισμό του Massimo. Εκτός από το συνηθισμένο επιχείρημα του ποινικού μητρώου και της τάσης υποτροπής, υπάρχουν δύο αξιοσημείωτοι λόγοι για την απόφαση αυτή. Το πρώτο είναι το ανακοινωθέν αλληλεγγύης που θα μεταδοθεί ραδιοφωνικά «περιέχει στήριξη και υποστήριξη για επαναστατικές και εξεγερσιακές δραστηριότητες των κρατούμενων και μάλιστα εκτός των δημοκρατικά καθιερωμένων μέσων και μορφών δικαιοσύνης» (καμία αναφορά εδώ από τους δικαστές για τις δολοφονίες, τους ξυλοδαρμούς και τα βασανιστήρια που διαπράττουν οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι με την εντολή και την κάλυψη της DAP). Το δεύτερο είναι η αποτυχία του κατηγορούμενου να «επανεξετάσει κριτικά» την δική του συμπεριφορά. Τώρα, το γεγονός ότι η λογική της ανταμοιβής αναδύεται όλο και πιο απορκάλυπτα – στην φυλακή όπως και στις δικαστικές αίθουσες, στην εργασία όπως και στο σχολείο – είναι μια καθιερωμένη τάση. Σε γενικές γραμμές, ωστόσο η αποκήρυξη – μια λέξη που κάποτε ανήκε στο λεξιλόγιο των επαναστατών και σήμερα ενσωματώνεται χωρίς αμηχανία στο δικαστικό λεξιλόγιο – ζητήθηκε για αδικήματα που είχαν ήδη εκδικαστεί, όχι για εκείνα που βρίσκονταν ακόμη σε δίκη. Σύμφωνα με αυτήν την λογική, προκειμένου να ανακληθούν τα προληπτικά μέτρα, οι κατηγορούμενοι θα πρέπει να επανεξετάσουν τον εαυτό τους σε σχέση με γεγονότα για τα οποία θα μπορούσαν αργότερα να αθωωθούν… Εν ολίγοις, πρόκειται για προλητπική αποποίηση.
Από την πλευρά μας:
Η συμμετοχή στην πρωτοβουλία αλληλεγγύης έγινε αισθητή και διευρύνθηκε. Πέρα από τους αριθμούς (περίπου εβδομήντα άτομα), η σύνθεση των αλληλέγγυων ατόμων ήταν σημαντική. Από τους “fratte” του Mori μέχρι το no tav, από τους εργάτες της Orvea μέχρι τους αχθοφόρους της BRT, έως και τους συνδικαλιστές βάσης που ήταν πιο ενεργοί στην κινητοποίηση ενάντια στο “green pass”, στην πλατεία υπήρχε ένα είδος αποστάγματος των αγώνων και των διαμαρτυριών των τελευταίων ετών στο Τρεντίνο. Υπήρξαν πολλές ομιλίες και αναγνώσεις κειμένων αλληλεγγύης. Στο προσκήνιο, φυσικά, ήταν η υποστήριξη της απεργίας πείνας του Alfredo Cospito, η οποία διανύει την 64η ημέρα της. Εν όψει της έναρξης της πραγματικής δίκης – η οποία θα διεξαχθεί στο Τρέντο στις 13 Ιανουαρίου του επόμενου έτους και στην οποία οι κατηγορούμενοι, εκτός από τον Massimo, είναι οι Agnese, Stecco και Juan – η κινητοποίηση συνεχίζεται. Ως μέρος ενός τοπικού δικτύου ενάντια στην καταστολή και ως «σφόνδυλος» να μιλήσουμε για αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία αυτήν την στιγμή: να βγάλουμε τον Alfredo από το 41 bis!
Πηγή ελληνικής μετάφρασης: Ευλογημένη Η Φλόγα
Πηγή: Inferno Urbano
Μετάφραση: Δ.Ο. ΕΗΦ
Alfredo Cospito (2017)
Είτε έχουμε προετοιμαστεί, είτε όχι.
Αυτά τα τρία χρόνια βρέθηκα αντιμέτωπος με επιλογές που με οδήγησαν σε ένα μονοπάτι γεμάτο σταυροδρόμια και διλήμματα.
Σαν να βρίσκομαι σε ναρκοπέδιο, έπρεπε να αποφασίσω προσεκτικά πού να πατήσω, διακυβεύοντας την περηφάνια και τον αυτοσεβασμό μου. Η πρώτη επιλογή που έπρεπε να αντιμετωπίσω ήταν αν έπρεπε να συνεχίσω να συνεισφέρω ή να αφήσω τη φυλακή να με καταπνίξει, περιμένοντας υπομονετικά να βγω έξω. Όσο περιορισμένη κι αν είναι η κατάστασή μου, επέλεξα να συνεχίσω να συνεισφέρω μέσω του γραπτού λόγου. Μόλις πήρα αυτή την απόφαση, αντιμετώπισα ένα άλλο σταυροδρόμι: αν θα περιοριστώ — οικουμενικά — από αυτό το «κρίσιμο σημείο» της κατάστασής μου (sic.) ενός δηλαδή «επαναστάτη» κρατουμένου —δίνοντας «ευλογίες» προς κάθε κατεύθυνση, επικροτώντας κάθε αναρχική πρακτική, προσέχοντας να μη κάνω εχθρούς ∙ ή αν θα χρησιμοποιήσω το όπλο της κριτικής, όλο και πιο σκληρά, προσπαθώντας να αναλύσω κάποια πράγματα και να επιχειρηματολογήσω. Επέλεξα τον ευκολότερο τρόπο (τουλάχιστον για μένα): να εξωθήσω την κριτική μου στα άκρα, με τίμημα την απομόνωση (λιγότερα γράμματα, λιγότερες πληροφορίες, λιγότερη αλληλεγγύη γενικά).
Έχοντας πάντα όμως την επίγνωση ότι υπάρχει μία άβυσσος μεταξύ σκέψης και πράξης.
Οι λέξεις, όσο δυνατές κι αν είναι, φέρουν πάντα κάτι που ακούγεται ψεύτικο, ακόμα κι όταν θέτουν πραγματικούς, συγκεκριμένους κινδύνους, οι οποίοι μπορεί να πραγματοποιηθούν στα χρόνια φυλάκισης για απολογία ή υποκίνηση.
Στο «δικό μου» κελί, οι λέξεις που ακούω πιο προσεκτικά είναι αυτές που ακολουθούν τις πράξεις, αυτές που γίνονται σάρκα και οστά. Είναι ζωντανές, αληθινές και δεν κάνουν λάθος. Διαφέρουν από τη συνεχή φλυαρία στο παρασκήνιο ενός αναρχικού κινήματος αποτραβηγμένο στον εαυτό του, επηρεασμένο από μια ντροπιαστική έλλειψη θάρρους και φαντασίας. Ένα κίνημα που τρέφεται με την εμφάνιση, τη ρητορική και ενίοτε τη δημαγωγία, με τις διαδηλώσεις, τις συνελεύσεις, τις επικοινωνιακές πορείες, τις εκστρατείες ενημέρωσης και το ρίζωμα σε μια περιοχή, ένα συνεχές μπλα μπλα. Δεν χρειάζεται να υποστηρίξετε αναλήψεις ευθύνης, αλλά ξέρετε σίγουρα ότι είναι ειλικρινείς επειδή είναι προϊόντα μιας δράσης, επειδή έχουν γραφτεί από την αληθινή συμμετοχή κάποιου ατόμου στο παιχνίδι, θέτοντας τη ζωή του σε κίνδυνο. Σε αυτούς τους καιρούς της εικονικής πραγματικότητας δεν είναι μικρό πράγμα, και όταν αυτές οι αναλήψεις γίνονται εκστρατείες δράσης, ο θόρυβος του παρασκηνίου, η φλυαρία, σίγουρα εξαφανίζεται και όλα γίνονται πιο σοβαρά, πιο επικίνδυνα, πιο αληθινά.
Οι περισσότεροι–ες από τους αναρχικούς–ες εδώ στην Ιταλία σήμερα φαίνεται να επηρεάζονται από μια συλλογικότητα και από μια υπνωτική σύνεση. Μας περιορίζουν χιλιάδες φόβοι: ο φόβος ότι θα θαφτούμε ζωντανοί–ές σε κάποια φυλακή, φόβος μήπως πεθάνουμε σε μια δράση, φόβος ότι θα μείνουμε μόνοι χωρίς τη συναίνεση των άλλων ή, ότι θα μας παραμερίσουν οι ίδιοι οι σύντροφοί μας. Το να ξεπεράσουμε αυτούς τους φόβους θα μας έκανε πιο συνειδητοποιημένα άτομα. Πολλοί «αγώνες» χτίζονται πάνω σε αυτούς τους φόβους, είναι προϊόν αυτών των φόβων. Ο φόβος μας δηλητηριάζει, οι συμβιβασμοί είναι οι δηλητηριασμένοι καρποί του. Μετά, με ωραία λόγια, ωραίες θεωρίες, ωραίες μακροπρόθεσμες στρατηγικές, φροντίζουν να βάψουν όλα τα σκατά ροζ, ωθώντας μας στη σύνεση, στον πολιτικό «ρεαλισμό». Αλλά, δυστυχώς, ακόμα κι αν είναι βαμμένα ροζ, το σκατά παραμένουν πάντα σκατά. Γι‘ αυτό ακριβώς τα ημίμετρα δεν πρέπει να έχουν νόημα για έναν αναρχικό. Με την πρόοδο της τεχνολογίας (η ένοπλη πτέρυγα του πολιτισμού) ο χρόνος που έχουμε στη διάθεσή μας περιορίζεται. Ο πολιτισμός τρέφεται με τα πάντα και εναντίον όλων. Για τις δημοκρατίες και τις δικτατορίες, την επιστήμη και τη θρησκεία, τις πολιτικές ελευθερίες και την ελεύθερη αγορά, τη συναίνεση και τον καταναγκασμό, τον καπιταλισμό και τον σοσιαλισμό, τα οικολογικά συμβατά εμπορεύματα και τα πυρηνικά εργοστάσια… Χίλιες πτυχές ενός μόνο φαινομένου, αυτό του πολιτισμού, που συγκρατείται με κόλλα φτιαγμένη από μια τεχνολογία όλο και πιο επεμβατική, που καταστρέφει όχι μόνο τον άνθρωπο, αλλά ανατρέπει ολόκληρη τη ζωή σε αυτόν τον πλανήτη. Με ένα τέτοιο διακύβευμα, κάθε ημίμετρο, οποιαδήποτε μη καταστροφική ενέργεια είναι ένα άχρηστο καταπραϋντικό, ένα ασυγχώρητο χάσιμο χρόνου. Δεν χρειάζεται πια να ακούμε τα καλύτερα πνεύματα της «επανάστασης», που βρίσκουν πάντα μια δικαιολογία να αναβάλλουν, να περιπλέκουν τα πράγματα. Όλο και πιο συχνά η πολιτική αναμονής δικαιολογείται με το επιχείρημα του να γίνονται κατανοητές κάποιες πράξεις από τους ανθρώπους και της ανάγκης να είναι ριζωμένοι σε μια περιοχή. Η επιδίωξη της λεγόμενης «αναπαραγωγής» μικρών ενεργειών οδηγεί σε ολοένα και πιο ασήμαντες πρακτικές που καταλήγουν σε παθητική αντίσταση ή εμπόδια, πάντα σύμφωνα με το μέτρο, ποτέ υπερβολικά, αναβάλλοντας τη βίαιη σύγκρουση με το σύστημα για ένα αύριο που δεν θα έρθει ποτέ . Δεν υπάρχει ανάγκη για προσηλυτισμό ∙ η υπερβολική σκέψη και ο δισταγμός, μας κάνουν άδειους, ανίκανους.
Οι υπερβολικές πληροφορίες ισοδυναμούν με καμία πληροφορία. Η επιρροή των ακαδημαϊκών, της πολιτικής, του φόβου είναι πολύ έντονη εδώ γύρω. Τι να κάνετε; Αναζητήστε συντρόφους-ισσες (“affinity comrades”), ενθαρρύνοντας τη δράση, τις πραγματικές, ζωντανές δυνάμεις. «Πετάξτε την καρδιά πάνω από το εμπόδιο», χωρίς να λογαριάζετε τις συνέπειες και τις «επαναστατικές» στρατηγικές χωρίς τη σπασμωδική και εμμονική επιδίωξη της συναίνεσης. Υποστηρίξτε θέσεις που θέτουν σε κίνδυνο την ήρεμη ζωή όσων επιδίδονται μόνο στα λόγια ή μόνο στους σχηματισμούς θεωρητικών συνελεύσεων. Δίνουμε στον εαυτό μας τα εργαλεία για να επικοινωνούμε μεταξύ μας, χωρίς εξουσία, χωρίς να γνωρίζουμε ο ένας τον άλλον προσωπικά, μέσα από λόγια που ακολουθούν τις πράξεις, παρακάμπτοντας τα φερέφωνα, ξεφορτώνοντας οριστικά τους μεσάζοντες της ιδεολογίας και των ειδικών της διαμεσολάβησης. Οι ήδη δοκιμασμένες και αποτελεσματικές εκστρατείες δράσης είναι το μεγαλύτερο αποτέλεσμα αυτής της επικοινωνίας χωρίς εξουσία, μακριά από οποιαδήποτε οργάνωση ή συντονισμό.
Ας βασιστούμε στα πιο παράλογα, στα πιο φυσικά ένστικτά μας: την οργή, το μίσος, την αγάπη, την αδελφοσύνη, την εκδίκηση.
Αφήστε τη θέληση της καταστροφής να μην γίνει ποτέ ξανά δημιουργός. Τίποτα δεν «χρειάζεται» να οικοδομηθεί.
Αφήστε τη δράση να μιλήσει, ευθύς τώρα, αμέσως.
Είτε έχουμε προετοιμαστεί είτε όχι.
Πηγή στα ελληνικά: Ευλογημένη Η Φλόγα
Πηγή: The Anarchist Library
Μετάφραση: Το μαύρο ρόδο
Ανακοίνωση για την νεότερη εξέλιξη που αφορά την απεργία πείνας του αναρχικού Alfredo Cospito
Σήμερα, 19 Δεκεμβρίου του 2022, έφτασε η απάντηση στην ένσταση που υπέβαλε στο εποπτικό δικαστήριο ο Alfredo Cospito. Η ακρόαση πραγματοποιήθηκε την 1η Δεκεμβρίου στη Ρώμη. Το αποτέλεσμα της απάντησης είναι αρνητικό, δηλαδή απορρίπτεται η πιθανότητα απομάκρυνσης του Alfredo από το καθεστώς 41 bis. Ο Alfredo θα παραμείνει στο 41bis τουλάχιστον για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, ημερομηνία κατά την οποία μπορεί να συζητηθεί εκ νέου η συνέχιση ή όχι της εφαρμογής του καθεστώτος 41bis στον ίδιο.
Δεν γνωρίζουμε ακόμη τους λόγους αυτής της αρνητικής απόφασης, οι οποίοι θα γνωστοποιηθούν με την κοινοποίηση της ετυμηγορίας. Ο Alfredo διανύει σήμερα στην 60η ημέρα της απεργίας πείνας του. Προς το παρόν δεν γνωρίζουμε ποιες είναι οι προθέσεις του για τη συνέχιση της απεργίας, αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι θα συνεχίσουμε να τον στηρίζουμε στον αγώνα του όποια επιλογή κι αν κάνει. Και ότι ανεξάρτητα από την κατάσταση του Alfredo, ο αγώνας ενάντια στη φυλακή και την καπιταλιστική κοινωνία που την τροφοδοτεί συνεχίζεται.
Παρά τα άσχημα νέα, δεν πρέπει να αποθαρρυνόμαστε, ποτέ δεν είχαμε ελπίδα για δικαιοσύνη, τώρα περισσότερο από ποτέ είναι απαραίτητο να αντεπιτεθούμε, για την απελευθέρωση του Alfredo και όλων των ομήρων του κράτους.
Δίπλα στον Alfredo, για την άναρχη και καταστροφική σύγκρουση.
Θάνατος στο κράτος και ζήτω η αναρχία!
Πηγή: Ραδιοφράγματα
*
Νεότερα για τον Alfredo Cospito
Ο Alfredo είναι σε καλή κατάσταση, παραμένει πολύ διαυγής και ανέμενε την απορριπτική απόφαση από το εποπτικό δικαστήριο της Ρώμης. Δεν απελπίζεται ούτως ή άλλως όσον αφορά την έκβαση του αγώνα του. Σε κάθε περίπτωση, επιθυμεί να γίνει γνωστό ότι σκοπεύει να συνεχίσει μέχρι θανάτου. Δεδομένου πως προς το παρόν η προοπτική της ισόβιας κάθειρξης έχει αποφευχθεί – τουλάχιστον έχει αναβληθεί – με την απόφαση του εφετείου του Τορίνο στις 5 Δεκεμβρίου, ο Alfredo επαναλαμβάνει ότι θα τερματίσει την απεργία πείνας μόνο εάν αποχαρακτηριστεί από το 41 bis.
Έχει επίγνωση της κινητοποίησης μέσω των δελτίων στις ειδήσεις, όταν οι δράσεις και οι πρωτοβουλίες επιβάλλουν αυτό το επίπεδο κάλυψης από τα καθεστωτικά Μ.Μ.Ε. Οι εφημερίδες, από την άλλη, φτάνουν με κομμένες σελίδες, με τρύπες (στην ενημέρωση) που είναι όλο και πιο συχνές τις τελευταίες εβδομάδες.
Αυτή τη στιγμή φαίνεται ότι καταφέρνουν να περάσουν μερικά γράμματα, τηλεγραφήματα και καρτ ποστάλ, σε αντίθεση με τους μήνες που προηγήθηκαν του αγώνα του, όταν οτιδήποτε του έγραφε κανείς κατέληγε να κατάσχεται. Ειδικότερα, όσον αφορά τα τηλεγραφήματα, τα οποία φαίνεται να είναι οι επικοινωνίες που περνούν συχνότερα από τους μηχανισμούς λογοκρισίας, είναι σημαντικό να θυμάστε ότι αυτά πρέπει να είναι ατομικά και να περιέχουν το όνομα, το επώνυμο και τη διεύθυνση του αποστολέα.
Υπενθύμιση της διεύθυνσης:
Alfredo Cospito
C. C. “G. Bacchiddu”
strada provinciale 56 n. 4
Località Bancali
07100 Sassari
Ας τους κάνουμε να νιώσουν την αγάπη μας!!!
Πηγή: Ραδιοφράγματα
Κάτω το βασανιστικό καθεστώς του 41 bis!
…Περίμενα μια πρόταση, ένα ξεκίνημα από τους ειδήμονες συντρόφους. Συχνά, σε αντάλλαγμα για τον ενθουσιασμό μου, λάμβανα μια γερή δόση «ρεαλισμού», η οποία εξασθένιζε ή απειλούσε να περιορίσει κάθε «φιλοδοξία». «Ρεαλισμός» που αποσόβησε ή απείλησε να περιορίσει κάθε επαναστατική «φιλοδοξία, κάθε παρόρμηση για δράση. (…) Βγήκα από αυτού του είδους τα «αδιέξοδα» μόνο όταν αποφάσισα με έναν αδέξιο, απερίσκεπτο, τρελό, άγαρμπο, προκλητικό τρόπο, να οπλίσω τα χέρια μου. Τότε έγιναν όλα εύκολα, η μία αποτυχία μετά την άλλη, βήμα προς βήμα, τα πράγματα άρχισαν να «δουλεύουν». Έψαξα τους συντρόφους μου και τους βρήκα, αναγνωρίσαμε ο ένας τον άλλον, κάνοντας την απόρριψη της ανάθεσης και της αναμονής πυξίδα μας. Έχουν περάσει πολλά (ίσως πάρα πολλά) χρόνια από τότε (…) και αυτό που θέλω να πω είναι απλά να ακολουθεί κανείς το ένστικτό του και να μην δίνει μεγάλη σημασία στην σύνεση εκείνων που, από τα ύψη της δικής τους «βιωμένης» ζωής, πιέζουν για μετριοπάθεια. Γιατί δεν είναι και τόσο τραβηγμένη η λαϊκή ρήση που λέει ότι «γεννιέσαι εμπρηστής και πεθαίνεις πυροσβέσης».
Alfredo Cóspito
Ψιχαλίζει ακατάπαυστα γύρω απο την πόλη Λα Πας, η οροσειρά είναι καλυμμένη με χιόνι. Εδώ, οι πλούσιοι ζουν αρκετές εκατοντάδες μέτρα πιο κάτω, σε μια ζεστή και πράσινη κοιλάδα, όπου έχουν παρακολούθηση και ιδιωτικούς φρουρούς σε κάθε γωνιά. Κατεβαίνουμε από τους παγωμένους λόφους για να διακόψουμε την βίαιη ηρεμία των αφεντικών με τον δυνατό και καταστροφικό βόμβο μιας αυτοσχέδιας βόμβας. Κάτι γίνεται φανερό και ξεκάθαρο: οι διαχειριστές της τοξικότητας, της μιζέριας και της φιλανθρωπίας δεν είναι ανέγγιχτοι. Καμία ειρηήνη για εμάς, καμία ειρήνη γι’ αυτούς!
Περίπου στις 3 τα ξημερώματα της Δευτέρας, 12 Δεκεμβρίου, τοποθετήσαμε και πυροδοτήσαμε έναν εκρηκτικό μηχανισμό στην είσοδο του κτιρίου Torre Pacifico, στην λεωφόρο Sanchez Bustamante 977, στην καρδιά της αστικής συνοικίας Calacoto, όπου βρίσκεται η Ιταλική πρεσβεία.
Από αυτήν την πλευρά του κόσμου, εκφράζουμε με την επίθεσή μας στον σύντροφο Alfredo Cóspito, που αυτή την στιγμή βρίσκεται σε απεργία πείνας για σχεδόν 2 μήνες στις φυλακές του Sadari, στην Σαρδηνία, αποφασισμένος να την συνεχίζει μέχρι τις τελευταίες της συνέπειες. Ο Alfredo είναι ένας σύντροφος που έχει φυλακιστεί το 2012 και κατηγορείται από τότε για εκγλήματα που κυμαίνονται από τον πυροβολισμό στο πόδι του Roberto Adinolfi (επιχειρηματίας στον τομέα της πυρηνικής ενέργειας και διευθυντής της Ansaldo Nucleare), στις ανατρεπτικές συνεργασίες για τρομοκρατικούς σκοπούς και εκρηκτικές επιθέσεις (επιχείρηση Scripta Manent), μέχρι την «πολιτική σφαγή» για την οποία θέλουν να τον καταδικάσουν σε ισόβια κάθειρξη, μαζί με την Anna Beniamino (για δύο επιθέσεις όπου δεν υπήρξαν και δεν υπήρχε σκοπός να υπάρξουν θάνατοι ή τραυματισμοί). Κατηγορείται επίσης, μαζί με άλλους συντρόφους, για υποκίνηση σε έγκλημα (επιχείρηση Sibyl), για την συμβολή του στην αναρχική συζήτηση.
Απαιτούμε την ακύρωση του βασανιστικού και απομονωτικού καθεστώτος 41 bis. Το καθεστώς αυτό εφαρμόζεται από το Ιταλικό κράτος στους επαναστάτες κρατούμενους προκειμένου να αποφευχθεί η επαφή τους με τον έξω κόσμο, με το επιχείρημα ότι η επαφή θα ενθαρρύνει τις επαναστατικές ενέργειες. Υπό το 41 bis, παραμένουν εντελώς απομονωμένοι, χωρίς αλληλογραφία ή επισκέψεις, σε ένα υπόγειο με τεχνητό αέρα και φως. Πνιγμένοι από το τσιμέντο και αποκομμένοι από τους αγαπημένους τους, οι κρατούμενοι βασανίζονται 24 ώρες το 24ωρο για να επιτύχουν την συνεργασία τους με την εξουσία και την μετάνοιά τους. Κάτι άλλο γίνεται φανερό: το δίκιο τους είναι ένα ψέμα, ένα τείχος που υπάρχει μόνο για να προστατεύει τα προνόμιά τους.
Το καθεστώς 41 bis έχει πολιτικό σκοπό, σε ένα πλαίσιο όπου η δράση έχει γίνει πραγματική απειλή για την κανονική συνέχιση αυτών των προνομίων. Αλλά το Κράτος συνεχίζει και θα συνεχίσει να μην κατανοεί την αναρχική ατυπικότητα. Εδώ δεν υπάρχουν αφεντικά, οι δράσεις συνεχίζονται και δεν απαιτούν κατευθυντήριες γραμμές. Αντιθέτως, τα μέτρα αυτά απλώς επιτείνουν την οργή μας και στοχεύουν στον στόχο. Προειδοποιούμε ότι δεν θα σταματήσουμε μέχρι ο σύντροφος να βγει από το 41 bis, αυτό είναι μόνο η αρχή.
Ένα τέτοιο καθεστώς δεν είναι μια μεμονωμένη στρατηγική, αλλά μέρος της κατασταλτικής κλιμάκωσης των Ευρωπαϊκών κρατών ενάντια στους αναρχικούς χώρους. Η υποκριτική Ευρώπη, που παριστάνει τον φάρο των καλών δημοκρατικών ηθών και της ανάπτυξης, δημιουργεί κατασταλτικά προηγούμενα που μπορεί να εξαπλωθούν και σε άλλα γεωγραφικά πλάτη, όπως ήδη συμβαίνει με τις μακροχρόνιες ποινές. Αυτό δεν θα συμβεί χωρίς απάντηση. Ας επιτεθούμε δυναμικά. Ούτε ένα βήμα πίσω!
Χαιρετίζουμε την Anna, τον Toby και τον Ivan που συνόδευσαν και συνοδεύουν αυτήν την απεργία πείνας.
Ελευθερία σε όλους τους φυλακισμένους!
Κάτω τα τείχη των φυλακών!
Τέλος στο καθεστώς 41 bis!
Έξω ο Alfredo Cóspito από το 41 bis!
Πηγή ελληνικής μετάφρασης: Ευλογημένη Η Φλόγα
Πηγή στα αγγλικά: Anarquia.info
Μετάφραση: Δ.Ο. ΕΗΦ