Category Archives: ΚΕΙΜΕΝΑ

Prospero Gallinari πάντα παρών! (Ρέτζιο Εμίλια, 1/1/1951 – 14/1/2013)

Posted on by

★

PROSPERO GALLINARI
[Ρέτζιο Εμίλια 1/1/1951 – 14/1/2013]
ΠΑΝΤΑ ΠΑΡΩΝ!

[…] Ήμασταν σε πόλεμο, όπως εκείνοι οι δυστυχισμένοι φαντάροι που επιστρατεύονταν και στέλνονταν στο Βιετνάμ. Τέτοια ήταν η σύγκρουση σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Όλα ξεκίνησαν από το εργατικό κίνημα. Στις διαδηλώσεις μας για μια καλύτερη κοινωνική κατάσταση, ενάντια στην ανεργία, το Κράτος απάντησε με την επέμβαση των δυνάμεων καταστολής και ξυλοδαρμούς. Οι αντιδραστικές δυνάμεις απάντησαν με τη σφαγή της πιάτσα Φοντάνα. Σε εκείνο το σημείο, από τη μεριά μας, δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό από το να απαντήσουμε ένοπλα. Μια κυριολεκτική κήρυξη πολέμου […]

Τέλος μιας ιστορίας. Η Ιστορία συνεχίζεται…

Δέκα χρόνια μετά το θάνατο του Πρόσπερο Γκαλινάρι, αυτού του ξεχωριστού κομμουνιστή από την κόκκινη Εμίλια, κυκλοφόρησε πρόσφατα στην Ιταλία, από τις μιλανέζικες εκδόσεις PGreco, μια νέα εμπλουτισμένη επανέκδοση της αυτοβιογραφίας του “Ένας αγρότης στη μητρόπολη. Αναμνήσεις ενός αγωνιστή των Ερυθρών Ταξιαρχιών”, η οποία κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Διάδοση [Αθήνα, 2015].

H Επανάσταση είναι ένας ανθός που δεν πεθαίνει…

Στη Μνήμη του, μεταφράσαμε και δημοσιεύουμε την Εισαγωγή σ’ αυτήν την επανέκδοση, γραμμένη από τους συντρόφους & τις συντρόφισσες του. Πρόκειται για ένα πολύτιμο συλλογικό κείμενο, συνοπτικό και πυκνό, γραμμένο δέκα χρόνια μετά το θάνατο του “Gallo”, με πολιτική ειλικρίνεια, συντροφική ανθρωπιά και το βλέμμα στραμμένο εκεί που στόχευε πάντα και εκείνο αυτού του ξεχωριστού αγρότη στη μητρόπολη: στην επαναστατική προοπτική.

Αυτή η χρήσιμη επανέκδοση στα ιταλικά περιέχει και δυο συλλογικά κείμενα της δεκαετίας του 1990, με την υπογραφή του Πρόσπερο και άλλων πολιτικών κρατούμενων – πρώην μελών της επαναστατικής κομμουνιστικής οργάνωσης που σημάδεψε όσο λίγες την Ιστορία του ευρωπαϊκού “σύντομου 20ου αιώνα”, τα οποία θα μεταφραστούν προσεχώς στα ελληνικά και θα δημοσιευθούν στο prolprot.espivblogs.net

Πρόκειται για δύο απολογιστικά κείμενα, γραμμένα σε περιόδους προγενέστερες της συγγραφής και της έκδοσης της βιογραφίας του. Το πρώτο, με τον τηλεγραφικό τίτλο “Για τα χρόνια του Εβδομήντα” γράφτηκε στη ρωμαϊκή φυλακή Rebibbia το Γενάρη του 1994, ως μια συμβολή στην εκδήλωση που είχε διοργανώσει το Circolo Valerio Verbano με αφορμή την έκδοση του Franco Ottaviano: “Η επανάσταση μέσα στο λαβύρινθο” [“La rivoluzione nel labirinto”] (εκδ. Rubbettino, Μεσίνα. 1993). Το δεύτερο, συντάχθηκε μ’ αφορμή τη συμπλήρωση της πρώτης εικοσαετίας από την απαγωγή του Άλντο Μόρο και δημοσιεύθηκε στην καθημερινή εφημερίδα il manifesto στις 20/3/1998 με τιτλο “Οι ερωτήσεις της ιστορίας” [“Le domande della storia”].

Στη Μνήμη του, αναδημοσιεύουμε επίσης και το κείμενο της Προλεταριακής Πρωτοβουλίας ΠΡΟΣΠΕΡΟ ΓΚΑΛΙΝΑΡΙ: ΠΑΡΩΝ! που δέκα χρόνια μετά τη συγγραφή και δημοσίευση του, μεταφράστηκε στα ιταλικά και στάλθηκε ώστε να διαβαστεί -μαζί μ’ ένα σύντομο Προλεταριακό Χαιρετισμό από την Αθήνα– στην Εκδήλωση “Μεταξύ Παρελθόντος και Παρόντος“, για τη Bιβλιοπαρουσίαση αυτής της επανέκδοσης, η οποία θα πραγματοποιηθεί στη Ρώμη σήμερα Σάββατο 14 Γενάρη 2023 στο αυτοδιαχειριζόμενο κατειλημμένο κοινωνικό κέντρο Ex Snia και συνδιοργανώνεται από τη συνέλευση της κατάληψης, την πολιτική ομάδα Μilitant και τη συνέλευση του κατειλημμένου χώρου DeLolis Underground που στεγάζεται στη φοιτητική εστία του πανεπιστημίου La Sapienza.

“Fine di una storia. La Storia continua…
La Rivoluzione e’ un fiore che non muore…
Ciao Prospero.”

Προλεταριακή Πρωτοβουλία
Αθήνα, Γενάρης 2023

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΗ

Δέκα χρόνια πριν, στις 14 Γενάρη του 2013 πέθανε στην Ρέτζιο Εμίλια ο Πρόσπερο Γκαλινάρι. Χτυπημένος από το τελευταίο και μοιραίο καρδιακό επεισόδιο βρέθηκε κοντά στο σπίτι του, πεσμένος πάνω στο τιμόνι του αμαξιού του. Τελούσε σε καθεστώς κατ’ οίκον περιορισμού για λόγους υγείας. Όπως κάθε μέρα πήγαινε στην εταιρεία, όπου του είχε δοθεί άδεια εργασίας και δούλευε, εκτελώντας χρέη εργάτη.

Στην κηδεία του παραβρέθηκαν πολλά άτομα. Παλιοί στρατευμένοι των Κόκκινων Ταξιαρχιών [Brigate Rosse (ΒR)], ηλικιωμένα στέλεχη του ιταλικού επαναστατικού κινήματος, πολλοί από την Εμίλια που τον είχαν γνωρίσει στα νιάτα του και πάρα πολλοί νεολαίοι που είχαν μάθει να τον σέβονται, ακούγοντας τις συνεντεύξεις και διαβάζοντας το βιβλίο με τις αναμνήσεις του που τιτλοφορείται Ένας αγρότης στη μητρόπολη.

Έμοιαζε και ήταν όντως μια κηδεία από άλλους καιρούς. Μια μαρτυρία ενότητας και μια ευκαιρία για να δεθούν μαζί το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, στη μνήμη ενός ανθρώπου, η ακεραιότητα του οποίου υπήρξε απολύτως αδιαμφισβήτητη. Ήταν ένα γεγονός που ενόχλησε αρκετά. Ακολούθησε ένα καταιγισμός από καταδικαστικές δηλώσεις ενώ ασκήθηκαν μέχρι και διώξεις. Μα πως στάθηκε δυνατό έστω και να φανταστούμε ότι θα μπορούσαμε να θάψουμε μ’ αυτόν τον τρόπο, αυτόν τον νεκρό; Στη χώρα μας, υπάρχουν πράγματα που δεν πρέπει να τα κάνουμε. Ν’ ανοίγουμε το κολασμένο τσουκάλι της ιστορίας, όπως το έλεγε ο Μαρξ, μπορεί να είναι επικίνδυνο.

Πράγματι, η ιστορία είναι ένα πεδίο μάχης με διπλή έννοια, ως το πεδίο της πάλης μεταξύ των τάξεων, τόσο κατά τη διάρκεια της διεξαγωγής της όσο και στην εκ των υστέρων ανακατασκευή της. Αυτός ο ισχυρισμός, ή αν θέλουμε αυτή η ωμή αλήθεια, εκδηλώνεται -με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο- όταν γίνεται λόγος για τα ιταλικά χρόνια του Εβδομήντα. Με την απόσταση αρκετών δεκαετιών, φαίνεται ξεκάθαρη η πολιτική σημασία και η κοινωνική ευρύτητα της σύγκρουσης που παράχθηκε ανάμεσα στο προλεταριάτο και τη μπουρζουαζία. Όχι όμως τυχαία, μετά απ’ όλο αυτόν τον καιρό, οι πολεμικές μαίνονται ακόμα, χωρίς να λείπουν τα χτυπήματα, ανεβάζοντας στη σκηνή πάντοτε το ίδιο τροπάριο: η άρνηση -από πλευράς της κυρίαρχης τάξης- παραδοχής του γεγονότος ότι η εξουσία της τέθηκε υπό αμφισβήτηση από μια νέα γενιά κομμουνιστών, ριζωμένη στη κοινωνία, προτιθέμενη να δώσει μια χειροπιαστή έννοια στη λέξη επανάσταση.

Πρόκειται για έναν επαναλαμβανόμενο εξαναγκασμό. Μια εμμονή που ενίοτε, όπως στην περίπτωση της λεγόμενης παρασκηνιολογίας [dietrologia], αγγίζει τα όρια του γκροτέσκου. Αλλά δεν πρέπει να εκπλησσόμαστε. Πρόκειται για κάτι που ανταποκρίνεται σε μια βαθύτερη ανάγκη της μπουρζουαζίας, ν’ αντιλαμβάνεται τον εαυτό της ως οικουμενική τάξη και ως την τελευταία λέξη της ιστορίας. Η αθλιότητα, οι πόλεμοι και οι φασισμοί που το κοινωνικό σύστημα της παρήγαγε και εξακολουθεί να παράγει, δεν μετράνε. Η αστική τάξη εκθέτει περήφανη τα συντάγματα της, αδιάφορη για τις εξόφθαλμες αντιθέσεις ανάμεσα στα λόγια και τα έργα της. Φυσικά, το παιχνίδι τινάζεται στον αέρα όταν οι καταπιεσμένοι αποκτούν συνείδηση της πραγματικής συνθήκης τους, θέτοντας υπό αμφισβήτηση -με τρόπο ορθολογικό και οργανωμένο- την κεφαλαιοκρατία. Συνέβη πολλές φορές και θα συμβεί ξανά. Γι’ αυτό είναι χρήσιμη η ανάγνωση του Ένας αγρότης στη μητρόπολη. Γιατί είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που έζησε μέχρι τέλους μέσα στην τάξη του. Γιατί είναι ένα κεφάλαιο της ιστορίας μιας τάξης που -γνωρίζοντας πως να κρατάει δεμένα τα κομμάτια της- εξαπέλυσε και υπερασπίστηκε παράτολμες προκλήσεις, έτοιμη πάντοτε ν’ αρχίσει από την αρχή.

Εδώ, έχει νόημα να ειπωθεί κάτι για τον Πρόσπερο Γκαλινάρι. Η φύση στάθηκε μαζί του γενναιόδωρη, του έδωσε θάρρος, υπομονή, γνώση και θέληση. Ως τίμημα, μετά τα τριάντα του, απώλεσε λίγη από την υγεία του. Όμως τα εμφράγματα και τα ισχαιμικά δεν είχαν γονατίσει αυτόν τον Εμιλιάνο, από την κάτω Εμίλια. Διατηρούσε -χωρίς κόπο, ενστικτωδώς- την καλή του διάθεση. Μέσα από εκείνον, η τήρηση της συνέπειας έμοιαζε κάτι το απλό και ολοκληρωμένο. Δεν ήταν πεισματάρικη επιμονή. Δεν ήταν θρασεία έπαρση. Στον Πρόσπερο Γκαλινάρι, η σταθερότητα των τρόπων και των ιδεών αποκτούσε το νόημα της, μέσα από μια επιλογή που είχε γίνει μια για πάντα. Χωρίς μεταμέλειες. Χωρίς ελαφρότητες. Με τη μακρά πνοή του αγρότη και τη στεγνή ευθύνη του κομμουνιστή.

Πρόκειται για παραδειγματικά χαρακτηριστικά. Σήμερα είναι δόκιμο να το υπογραμμίζουμε, ενώπιον της πορείας μιας ζωής που βρίσκεται σμιλεμένη μέσα στο πλατύ πλινθόχτιστο της ταξικής πάλης. Ο Γκαλινάρι είχε γεννηθεί σε μια φτωχή οικογένεια και άρχισε να δουλεύει πολύ μικρός. Είχε μεγαλώσει με το μόχθο και την ικανοποιήση του ψωμιού που κατακτιέται από τα ίδια του τα χέρια. Όμως, σ΄ εκείνο το σπίτι και σ’ εκείνο το δικό του Ρέτζιο των χρόνων του Πενήντα, είχε διδαχθεί μια ανώτερη υπερηφάνεια. Εκείνη του συνειδητού προλεταριάτου. Εκείνη μιας δυνητικά διευθύνουσας τάξης, η οποία μέσα στο σύστημα του Τολιάτι, έβλεπε στην Κόκκινη Εμίλια τους πρώτους καρπούς της αντιφασιστικής μάχης, σφυρηλατώντας το οικοδόμημα του ιταλικού δρόμου προς το σοσιαλισμό.

Έλαχε στη μοίρα του Γκαλινάρι -και πολλών άλλων σαν κι εκείνον- να πρέπει να θέσουν υπό συζήτηση τα πάντα. Υπήρξαν σχίσματα, ρήξεις, αλληλοκατηγορίες και απογοητεύσεις. Το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα [Partito Comunista Italiano (PCI)] φάνταζε καθυστερημένο και διστακτικό μπροστά στο ρήγμα του 1968. Ένας ολόκληρος κόσμος χτύπαγε τις πόρτες του ευρωπαϊκού νεοκαπιταλισμού, ζητώντας αρκετά περισσότερα από ισότητα, ζητώντας απλώς την επανάσταση.

Ήταν πραγματικά μια ξεκάθαρη αποκοπή, η οποία παρέμεινε -μαζί με το προηγούμενα εφόδια- η προσωπική κληρονομιά του Πρόσπερο, κάτι που γινόταν εντελώς ξεκάθαρο, μέσα από τον ίδιο τον τρόπο της ύπαρξης του. Μπορούμε να σιχαινόμαστε τον γραφειοκράτη χωρίς να κηρύττουμε την απουσία της πειθαρχίας. Μπορούμε ν’ αντιπαρατεθούμε με την υποκρισία χωρίς να καταφεύγουμε στον ατομικισμό. Το σχολείο του κομμουνισμού της Εμίλια, με τα ευρύτερα θερμόμετρα του, δεν αποκηρύχθηκε ποτέ από τον Gallo, ο οποίος αποστρεφόταν αυθόρμητα τους σεχταρισμούς και τις εξτρεμιστικές μανίες της μικροαστικής τάξης. Όμως η αναγκαιότητα των ρήξεων, της γνώσης να βαδίζουμε, ακόμα και όντας λίγοι, να πηγαίνουμε αντίθετα στο ρεύμα, έμεινε σ’ εκείνον πάντοτε σε εγρήγορση, θρέφοντας μια ιδέα της πρωτοπορίας, που είχε τη γεύση μιας μοίρας που γινόταν αντιληπτή και αποδεκτή.

Όχι τυχαία, ο Πρόσπερο Γκαλινάρι έφερε όλη την αποφασιστικότητα του μέσα στις Kόκκινες Ταξιαρχίες. Σ’ αυτήν την οργάνωση συνέβαλε με το σύνολο των πεποιθήσεων του: με την έννοια του κόμματος, με την αντάρτικη αντίληψη και την ηθική μιας γενιάς που σκεφτόταν με τρόπο διεθνή και δεν φοβόταν να κόψει πίσω της τις γέφυρες. Δίχως άλλο, οι BR ήταν για εκείνον ένα σκληρό εργαλείο μέσα σε μια ριζική μάχη. Αποτελούσαν όμως και μια κοινότητα ανδρών και γυναικών, ενωμένων από μια επιλογή ζωής, η οποία έμπαινε κάθημερινά σε δοκιμασία. Η αλλαγή μιας πινακίδας σ’ ένα κλεμμένο αυτοκίνητο, η συμμετοχή στην απαγωγή του Άλντο Μόρο, η συγγραφή ενός πολιτικού ντοκουμέντου ή το καθάρισμα του κελιού μιας ειδικής φυλακής, ήταν καθήκοντα που αναλάμβανε με την ίδια αντιρητορική, συχνά πυκνά ειρωνική, αφοσίωση. Ήταν σε θέση να διδάσκεται και να το αποδέχεται χωρίς καμία δυσκολία, από κάποιον σύντροφο πιο άπειρο από εκείνον. Ήταν σε θέση να τον βοηθήσει με μια άξαφνη ευαισθησία, μαντεύοντας την ανθρώπινη πλευρά του προβλήματος.

Δεν υπερβάλουμε. Στον Γκαλινάρι δεν αρέσαν οι υπερβολές. Μιλάμε μονάχα για τον άνθρωπο, τον στρατευμένο, τον ταξιαρχίτη. Στις Κόκκινες Ταξιαρχίες έδωσε όλο του το είναι, με τη φυσικότητα που εκτελούνται τα βασικά καθήκοντα. Ακολούθησε ολόκληρη τη διαδρομή. Αρνήθηκε κάθε συμβιβασμό. Άπέφυγε να κρατήσει κάθε εύκολη απόσταση.

Γιατί εκείνος, όπως και πάρα πολλοί άλλοι επαναστάτες πριν από εκείνον, ήρθε αντιμέτωπος με την ήττα και ήταν ακριβώς μέσα στην ήττα που ο Πρόσπερο επέδειξε τις ιδιαίτερες αρετές του. Δεν καλλιέργησε απεχθείς πρόσωποκεντρισμούς. Δεν αρνήθηκε τη συζήτηση με όποιον αγνοούσε το ιδιαίτερο πλαίσιο των χρόνων του Εβδομήντα. H δική του αγωνία συμπυκνωνόταν στην αυθεντική μετάδοση μιας κληρονομιάς εμπειριών στις νέες γενιές. Γι’ αυτόν το λόγο -με την απουσία κάθε θυματοποίησης που τον χαρακτήριζε- ενθάρρυνε μέσα στα κινήματα μια μάχη για την απελευθέρωση των πολιτικών κρατούμενων. Γι’ αυτόν το λόγο -με την απόσταση που τον χώριζε από κάθε πρωταγωνιστισμό- εξήγησε, όπου του στάθηκε δυνατό, το νόημα μιας ιστορίας που λασπωνόταν από τα χτυπήματα των παρασκηνιολογιών, των κατευθυνόμενων παραποιήσεων και των κραυγαλέων ή πιο λεπτεπίλεπτων σχηματοποιήσεων.

Ναι, ο Πρόσπερο Γκαλινάρι ήταν ένα κομμουνιστής που -για να το πούμε με βαριές κουβέντες- ήξερε να σέβεται την έμφυτη ανωτερότητα της ιστορίας. Ήξερε όμως και ότι αυτός ο ορίζοντας δεν περιέχει ένα εξασφαλισμένο αίσιο τέλος και όλη του τη ζωή την έθεσε στην υπηρεσία μιας πρόκλησης που έπρεπε -φόρα τη φορά- να τεθεί, μέσα στα πάντοτε διαφορετικά πειράματα της συλλογικής δράσης.

Ας μιλήσουμε τέλος για το βιβλίο. Ο αναγνώστης του Ένας αγρότης στη μητρόπολη βρίσκεται ενώπιον μιας στοχασμένης ακολουθίας αναμνήσεων. Πρόκειται για αναμνήσεις κυρίως πολιτικές. Δεν λείπει όμως και η προσοχή στα πράγματα της ζωής, στις πάμπολλες σημασίες της καθημερινής ύπαρξης. Δεν πρόκειται απλώς για τη λύπη του στρατευμένου ή του φυλακισμένου για τη στέρηση των προσωπικών αισθημάτων, των χρωμάτων και των ήχων του κόσμου. Πρόκειται για τη σχέση με τη γη και τον αέρα, της σχέσης με την εναλλαγή των εποχών, εκείνου του κριτηρίου που είχε κληρονομήσει από τη συλλογική χειρωνακτικότητα της αγροτικής εργασίας. Στον Γκαλινάρι, όλα αυτά ήταν ριζωμένα στη ψυχή του, κάτι που δεν απώλεσε -σε καμία περίπτωση- κατά την διάρκεια του ταξιδιού του μέσα στη μητρόπολη. Αυτό που προέκυπτε ήταν μια ξεχωριστή ειλικρίνεια. Μια ειλικρίνεια, διόλου αφελής, την οποία ο αναγνώστης θα συναντήσει μέσα στις σελίδες του, εκεί όπου ο άνθρωπος, ο στρατευμένος και ο πολιτικός διευθύνοντας καταφέρνουν να συνομιλούν χωρίς παρωπίδες και ναρκισισμούς, με μια γλώσσα καθαρή και ειλικρινή που καθιστά αυτή τη μνήμη σε πολύτιμη, παραδίδοντας την στην ιστορία.

Πολύ συχνά γίνεται λόγος, και ορθά, για τα όρια και τους κινδύνους της αναμνησιολογίας. Για τις Β.R υπάρχει πολύ μεγάλη, ίσως υπερβολική, εξαιτίας και του γεγονότος ότι η απαγόρευση που κηρύχθηκε από την κυρίαρχη τάξη ως προς την ιστορική-πολιτική συζήτηση προσέδωσε στη διήγηση, στην ατομική αναφορά, στο λίγο ή πολύ αληθές αφήγημα των βιωμένων εμπειριών, ένα συμπληρωματικό -όχι πάντοτε θετικό- ρόλο. Μονάχα τώρα μερικοί ιστορικοί αρχίζουν να τίθενται σε κίνηση με τις ελάχιστες δόσεις επάρκειας. Σε κάθε περίπτωση, γίνεται αντιληπτή η έλλειψη μιας γενικής ματιάς, μιας πολύπλοκης ματιάς ικανής να συνδέσει την ιστορία της ένοπλης πάλης με το ευρύτερο πλαίσιο των ιταλικών και ευρωπαϊκών ταξικών αγώνων των χρόνων του Εβδομήντα, καθώς επίσης και με τη γενικότερη ιστορία του ιστορικού κομμουνισμού, στην οποία οι Κόκκινες Ταξιαρχίες εξ ολοκλήρου περιλαμβάνονται.

Αυτή είναι ίσως και η σημαντικότερη συμβολή του Ένας αγρότης στη μητρόπολη προς τον ενδιαφερόμενο αναγνώστη, τόσο τον στρατευμένο όσο επίσης και στον μελετητή που δουλεύει πάνω στο υλικό της ιστορίας. Οι Brigate Rosse ήταν μια επαναστατική κομμουνιστική οργάνωση. Γεννήθηκαν μέσα στην εργατική τάξη, με τον διακηρυγμένο στόχο να βρούν ένα δρόμο για την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας, μέσα στις νέες συνθήκες που είχαν δημιουργηθεί μεταπολεμικά από τον καπιταλισμό και την παγκόσμια συνθήκη. Βρέθηκαν αντιμέτωπες και αποπειράθηκαν να επιλύσουν τα κλασσικά προβλήματα του επαναστατικού μαρξισμού. Αναγκαστικά έπρεπε να εφεύρουν, αλλά το έκαναν μέσα σ’ ένα αυλάκι μακρύτερο και πλατύτερο από τη δική τους εμπειρία. Έγραψαν και θεωρητικοποίησαν, η σκέψη τους όμως συνδεόταν με μια διεθνή συζήτηση που εκτεινόταν πολύ πιο πέρα από τα ιταλικά σύνορα, στοχεύοντας στην επανεκκίνηση των ζητημάτων του λενινισμού μέσα στη χώρα της Κόκκινης Διετίας, της αντιφασιστικής Αντίστασης, του φοιτητικού Εξήντα Οκτώ και του εργατικού Εξήντα Εννιά.

Δεν ήταν ένα εύκολο καθήκον και το βιβλίο του Πρόσπερο Γκαλινάρι προσφέρει πολλά ερεθίσματα ώστε να γίνουν αντιληπτά τόσο τα προσόντα όσο και τα όρια των Κόκκινων Ταξιαρχιών. Σε κάθε περίπτωση, ο συγγραφέας δεν επιζητεί εκπτώσεις. Δεν παριστάνει τον σκληρό. Ούτε καν φορτώνει τις ευθύνες στην εποχή, τις ιδεολογίες και την μέγκενη του Χίλια Εννιακόσια που βρισκόταν παγιδευμένο μέσα στα απολυτοποιημένα καθήκοντα. Απλούστατα, ο Γκαλινάρι καταθέτει την υπερηφάνεια της ισχύος και της ενότητας, τη θλίψη για τους διαιρέσεις και τις διασπάσεις, τις ερωτήσεις που μια συλλογική ιστορία έθεσε στον ίδιο της τον εαυτό, αφήνοντας αυτές για κληρονομία στις επόμενες γενιές.

Εν τέλει, δεν δικαιούμαστε να θρέφουμε αυταπάτες. Θ’ ακούσουμε και πάλι να λένε ότι ο Πρόσπερο ήταν μονάχα ένας δολοφόνος, μην έχοντας εύκολες απαντήσεις, αφού σίγουρα εκείνος χρησιμοποίησε τη βία ενάντια σ’ εκείνον που θεωρούσε εχθρό του δικού του κόσμου. Θα διαβάσουμε μέχρι αηδίας ότι ενσάρκωσε το πρότυπο του φανατικού στρατευμένου και δεν θα ξεγελαστούμε, αφού εκείνος είχε απαρνηθεί αναμφίβολα τη βολική τελειότητα των αμερόληπτων ψυχών.

Η αλήθεια είναι ότι σ’ αυτόν τον κόσμο τον φτιαγμένο από καταπίεση και πόνο, ο Πρόσπερο Γκαλινάρι από μικρό παιδί πήρε κατά γράμμα τον κομμουνισμό, και τουλάχιστον άφησε το δάγκωμα των δοντιών του πάνω στο χέρι που μας βαράει εδώ και αιώνες. Είναι ένα καύχημα του προλεταριάτου που ξέρει να βγάζει τέτοια άτομα, αφού είναι σ’ αυτούς τους απαραίτητους, όπως τους έλεγε ο Μπρεχτ, που εναπόκειται η πιθανότητα μια μέρα να ξεπεραστούν τα σύνορα της αστικής κοινωνίας.

Γενάρης 2023
Οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες του Πρόσπερο

ΕΝΑΣ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΟΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Γι’ αυτή τη ρωμαϊκή βραδιά “μεταξύ παρελθόντος και παρόντος”, δέκα χρόνια μετά το θάνατο του Πρόσπερο Γκαλινάρι, για την παρουσίαση της νέας έκδοσης της βιογραφίας του “αγρότη στη μητρόπολη”, μεταφράσαμε στα ιταλικά αυτό το κείμενο που γράφτηκε το 2013 από την Προλεταριακή Πρωτοβουλία και δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΒΙΔΑ για την όξυνση του ταξικού ανταγωνισμού (15ο τεύχος. Aθήνα. Aπρίλης 2013).

Μαζί με το κείμενο στέλνουμε και τους θερμούς χαιρετισμούς σ’ όλους τους συντρόφους και τις συντρόφισσες, όλους τους άνδρες και τις γυναίκες στην Ιταλία που συνεχίζουν ν’ αντιστέκονται και ν’ αγωνίζονται ενάντια σ’ αυτόν το κόσμο τον φτιαγμένο από καταπίεση και εκμετάλλευση, πόλεμο, εξαθλίωση και θάνατο, ενάντια σ’ αυτό το κεφαλαιο-κρατικό-ιμπεριαλιστικό κτήνος που ρουφάει τις ζωές μας, ενάντια στο οποίο αυτός ο κομμουνιστής από την Εμίλια, σ’ όλη τη ζωή του, πολέμησε και αγωνίστηκε.

Από την αθηναϊκή μητρόπολη, σας χαιρετίζουμε με σφιγμένη τη γροθιά, εκφράζοντας την αμέριστη αλληλεγγύη μας στον αναρχικό σύντροφο Alfredo Cospito που μέσα από τη φυλακή μάχεται για τη ζωή ενάντια στο θάνατο, με το έσχατο όπλο στη διάθεση του, και σ’ όλους τους πολιτικούς κρατούμενους και κρατούμενες, σ’ όλους τους φυλακισμένους και τις φυλακισμένες που αγωνίζονται μέσα στις ιταλικές φυλακές.

Όπως είχε γραφτεί και διαβαστεί κι εκείνη τη χειμωνιάτικη ημέρα, δέκα χρόνια πριν στο Coviolo, από τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που μοιράστηκαν με τον Πρόσπερο τον πολιτικό αγώνα των Κόκκινων Ταξιαρχιών και τον εγκλεισμό στις ειδικές φυλακές:

Τέλος μιας ιστορίας. Η Ιστορία συνεχίζεται…

Προλεταριακή Πρωτοβουλία
Αθήνα, Γενάρης 2023.

ΠΡΟΣΠΕΡΟ ΓΚΑΛΙΝΑΡΙ: ΠΑΡΩΝ!

Στις 14 Γενάρη 2013 έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 62 χρόνων, ο Πρόσπερο Γκαλινάρι, κομμουνιστής μαχητής και μέλος του “ιστορικού πυρήνα” των Κόκκινων Ταξιαρχιών. Η διαδρομή του σκιαγραφεί με γλαφυρό τρόπο τη διαδρομή του επαναστατικού κινήματος στην Ιταλία, των χιλιάδων αγωνιστών και αγωνιστριών που δόθηκαν ολόψυχα και με ανιδιοτέλεια στον Αγώνα για την Επανάσταση και τον Κομμουνισμό.

Γεννημένος την πρωτοχρονιά του 1951 στην “κόκκινη” Ρέτζιο Εμίλια από μια κομμουνιστική οικογένεια χωρικών, από πολύ μικρή ηλικία θα γίνει μέλος της νεολαίας του ΙΚΚ (PCI). To 1968 δεν θ’ ανανεώσει την κάρτα μέλους. Είναι η εποχή που “το μεγαλύτερο Κ.Κ της δυτικής Ευρώπης” θα συνθηκολογήσει πλέον ολοφάνερα με το αστικό καθεστώς και θ’ αρχίσει να διαμορφώνει τη ρεβιζιονιστική γραμμή του “ιστορικού συμβιβασμού” και του “ειρηνικού περάσματος στο σοσιαλισμό”. Είναι η εποχή που χιλιάδες προλετάριοι θα επιλέξουν την εναντίωση σ’ αυτή την γραμμή και θ’ αποπειραθούν τη έφοδο στον ουρανό. Είναι η εποχή που το Κόμμα πρόσταζε “θυσίες για την ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας” και το Κίνημα απαντούσε: “Τι θέλουμε; Τα θέλουμε όλα!”. Μέσα σ’ αυτο το συγκρουσιακό κλίμα ο Πρόσπερο, ο νεαρός “χωρικός στη Μητρόπολη” θα ενταχθεί στην Μητροπολιτική Πολιτική Συλλογικότητα (CPM) του Μιλάνου και από εκεί μαζί με τους συντρόφους και τις συντρόφισσες του θα σχηματίσουν τις πρώτες Κόκκινες Ταξιαρχίες.

Η πορεία του θα δεθεί άρρηκτα με την ιστορία της οργάνωσης. Θα συλληφθεί το 1974 στο Τορίνο, θα δηλώσει πολιτικός κρατούμενος και το Γενάρη του 1977 θα καταφέρει ν’ αποδράσει από τις φυλακές του Τρεβίζο. Το 1978 θα λάβει μέρος στην επιχείρηση της απαγωγής του Άλντο Μόρο και τα καθεστωτικά ΜΜΕ θα τον σκιαγραφήσουν για χρόνια ως τον “εκτελεστή του χριστιανοδημοκράτη ηγέτη”, μια κατηγορία την οποίο ο ίδιος ουδέποτε ούτε θ’ αρνηθεί ούτε θα επιβεβαιώσει. Θα συλληφθεί και πάλι το Σεπτέμβρη του 1979 στη Ρώμη, μετά από ανταλλαγή πυροβολισμών βαριά τραυματισμένος. Κατά τη διάρκεια της πολυετούς κράτησης του στις φυλακές υψίστης ασφαλείας, όπου ούτε θα “μετανοήσει” ούτε θα “διαχωριστεί”, θα υποστεί πολλαπλά καρδιακά εμφράγματα. Το 1984 όντας κρατούμενος θα γράψει μαζί με τους Αντόνι Κόι, Μπρούνο Σεγκέτι και Φραντσέσκο Πιτσιόνι το βιβλίο “Πολιτική και Επανάσταση”, ένα πυκνό έργο που θ’ αποτελέσει τη θεωρητική βάση αυτού που θα οριστεί σχηματικά ως δεύτερη θέση των Κόκκινων Ταξιαρχιών – Μαχόμενου Κομμουνιστικού Κόμματος (BR-PCC) και θα οδηγήσει στο σχηματισμό της Ένωσης Μαχόμενων Κομμουνιστών (BR-UCC).

To 1996, η ιταλική αστική δικαιοσύνη διέκοψε την ποινή του για λόγους υγείας, φοβούμενη το κόστος του θανάτου του μέσα στις φυλακές, ενώ λίγο καιρό αργότερα και ως το τέλος της ζωής του θα τεθεί σε κατ’ οίκον περιορισμό με τη δυνατότητα μετακίνησης του αποκλειστικά για λόγους εργασίας. Ουσιαστικά, 34 χρόνια μετά τη σύλληψη του εξακολουθούσε να ζει σε καθεστώς ομηρίας. Οι παρεμβάσεις μνήμης που έγιναν σε διάφορες γωνιές της ιταλικές επικράτειας μετά το θάνατο του, και η κηδεία του που πραγματοποιήθηκε στις 19 Γενάρη 2013 στο χωριό του Κοβιόλο με την παρουσία εκατοντάδων συντρόφων και συντροφισσών σήκωσε ένα τρομολαγνικό κουρνιαχτό από πλευράς των καθεστωτικών ΜΜΕ και των αστών δημοσιολόγων που μίλησαν “για τη νεκρανάσταση του κλίματος των μολυβένιων χρόνων” και για τους “κινδύνους που προκύπτουν από την εξιδανίκευση της εικόνας ενός τρομοκράτη”. Μια απτή απόδειξη του φόβου που σπέρνει στην αστική τάξη και τα κράτη της η φιγούρα ενός προλετάριου, ενός κομμουνιστή, ενός επαναστάτη, ακόμα και νεκρού…

Προλεταριακή Πρωτοβουλία
Αθήνα, χειμώνας 2013.

Πηγή: Προλεταριακή Πρωτοβουλία

Abya Yala: Ανακοίνωση αναρχικών, ανατρεπτικών και επαναστατών/ριών σε αλληλεγγύη με τον σύντροφο Alfredo Cospito

Posted on by

Δημόσια ανακοίνωση αναρχικών, αντιεξουσιαστών ανατρεπτικών, αντισπισιστριών και αναρχοφεμινιστριών μηδενιστριών σχετικά με την παρούσα κατάσταση του συντρόφου Alfredo Cospito στις ιταλικές φασιστικές φυλακές, σχεδόν 90 μέρες απ’ όταν ξεκίνησε την απεργία πείνας.

Ως συντρόφισσες και σύντροφοι που σχετιζόμαστε με τον αναρχικό αγώνα ενάντια στις φυλακές, την κοινωνία-φυλακή και το σύστημα κυριαρχίας, εκφράζουμε μέσα απ’ αυτές τις αράδες την ακλόνητη αλληλεγγύη μας προς τον σύντροφο Alfredo Cospito, αιχμάλωτος του ιταλικού κράτους στη φυλακή του Μπανκάλι, στο Σάσσαρι της Σαρδηνίας · ένα κέντρο εξόντωσης όπου εφαρμόζεται το αβάσταχτο καθεστώς 41 bis, με στόχο να διαλύσει τον σύντροφο ως υποκείμενο, και να τον αποτρέψει απ’ τη διατήρηση κάθε είδους επαφής με όλα τα συντρόφια του εντός κι εκτός φυλακής.

Ο Alfredo βρίσκεται σε απεργία πείνας για σχεδόν 90 ημέρες, απαιτώντας τη λήξη του καταραμένου αυτού καθεστώτος, το οποίο απαγάγει τις συντρόφισσες και τους συντρόφους μας, βασανίζοντάς τους με την απομόνωση ούτως ώστε είτε να ρουφιανέψουν και να ομολογήσουν, είτε να πεθάνουν · μόνο σ’ αυτές τις δύο περιπτώσεις τίθεται σε εφαρμογή το 41 bis.

Ως συντρόφισσες και σύντροφοι με πολιτική συγγένεια, καταδικάζουμε το βασανιστήριο που υφίσταται ο Alfredo και άλλα συντρόφια μας · είναι γνωστό πως διατηρούμε μιαν αστείρευτη δέσμευση να ρίξουμε το σύστημα κυριαρχίας, μια δέσμευση που δε σταματά ούτε με βασανιστήρια, ούτε με φυλακές, ούτε ακόμη και με τον θάνατο, και να γιατί ο Alfredo ρισκάρει τη ζωή του με αποφασιστικότητα και δίχως κανέναν δισταγμό.

Από την περιοχή που καταλαμβάνεται απ’ το χιλιάνικο αποικιοκρατικό κράτος, αλλά και από διάφορες περιοχές της Abya Yala, δηλώνουμε πως ο αγώνας του συντρόφου μας είναι και δικός μας αγώνας, και πως οι συνέπειες μιας κακής έκβασης σε αυτόν θα γίνουν ορατές και αισθητές παντού.

Οι εχθροί μας, το κράτος κι οι δεσμοφύλακες, γνωρίζουν πως τα σύνορα είναι γι’ αυτούς, όχι για εμάς, και πως οι απαντήσεις μας δε θα περάσουν απαρατήρητες αν πάρουν έναν ακόμη από εμάς.

Ως αναρχικοί/ές, μηδενιστές/ριες και ανατρεπτικοί/ές, γνωρίζουμε πως θα βρισκόμαστε πάντα σε σύγκρουση, μια ιστορική και διαρκή σύγκρουση, εντός της οποίας η ζωή και ο θάνατος απαντώνται μονίμως στον δίχως όρους αγώνα για την καταστροφή ολόκληρου του πολιτισμού που μας επιβάλλεται απ’ την εξουσία κι απ’ τις σχέσεις κυριαρχίας.

Σύντροφε Alfredo Cospito, το ξέρουμε πως αυτά τα λόγια δε θα τ’ αφήσουν να φτάσουν σε ‘σένα · παρ’ όλα αυτά, σου εκφράζουμε πως είμαστε μαζί σου έστω κι από απόσταση, και πως ο αγώνας σου -όπως και τόσων άλλων- είναι και θα είναι παρών στην καθημερινή δράση μας.

Θάνατος στην κοινωνία-φυλακή και σε όλα τα κράτη και τους θεσμούς που τα στηρίζουν.

Απαιτούμε τη λήξη του 41 bis για τον Alfredo Cospito, καθώς και της απομόνωσης όλων των συντροφισσών και των συντρόφων μας που βρίσκονται αιχμάλωτοι σε φυλακές ανά τον κόσμο.

Σας καλούμε να δείξετε με όλα τα μέσα την αλληλεγγύη σας για τον Alfredo. Αναρχικοί, αντιεξουσιαστές και αντισπισιστές μηδενιστές κρατούμενοι και κρατούμενες, έξω απ’ τις φυλακές τώρα!

Τέλος στο καθεστώς 41 bis!

Τέλος στην απομόνωση εντός φυλακών!

Αναρχικοί, ανατρεπτικοί και αντισπισιστές κρατούμενοι και κρατούμενες, στους δρόμους τώρα!

– Εταιρική φυλακή La Gonzalina, στη Ρανκάγουα:
Marcelo Villarroel Sepúlveda.
Juan Aliste Vega.
Joaquin García Chancks.
Francisco Solar Domínguez.
Aldo Hernandez.

– Γυναικεία φυλακή Σαν Μιγκέλ, στο Σαντιάγο:
Mónica Caballero Sepúlveda.
Itamar Diaz.
Bélgica Toro Coleman.

– Εταιρική φυλακή Santiago 1:
Nicolas Melendez.
Rodolfo Olivares.
Diego Rivas.
Lucas Hernandez.
Abraham Astorga.
Javier Reyes.
Roman Zapata.
Tomás González Quezada.

– Red Solidaria Antikarcelaria con Juan y Marcelo (RSAJM).
– D-Linkir banda.
– Ciclo de Cine Anticarcelario Libertario.
– Revista Tiempo de Luchar (RSAJM).
– Red traductora de contrainformación Contra Info.espiv.net
– Buscando la kalle informativo de presxs subversivxs y anarquistas.
– Espacio Fénix.
– Boletin La Bomba.
– Coordinadora 18 de Octubre.
– Editorial Memoria Negra.
– Publicacion Refractario.
– Revista Anarquista Internacional Kalinov Most.
– Periodico Tinta de Fuga.
– Programa Recupera Tu Vida.
– Radio 31 de Enero.
– MapuAwka Contrainformación.
– Medio Libre La Zarzamora.
– Furia Anarcofeminista. Lima.
– Puntada con Hilo, comunicaciones lesbofeministas autónomas.
– Resistencia Dignidad.
– Jornadas Antifascistas.
– Asamblea Anarquista del Bio Bio.
– Red internacional por la libertad de los presos políticos del mundo y justicia por nuestros mártires.
– Taller Muerdago.
– Viejo Ted.
– Dagaz Bs. As. Argentina.
– Desborde Ediciones.
– Mundano Metralla.
– Festival de cine Anarquista Buenos Aires.
– Espacio Casa La Gomera Bs. As. Argentina.
– Loreone del Krimen.
– Programa Kontrababylon.
– Negras Tormentas.
– Radio 8 de octubre. Costa Rica.
– Laboratorio Popular de Medios Libres.

13 Ιανουαρίου 2023

Από διάφορες περιοχές της Abya Yala.

Πηγή: Aboliton Media

Μετάφραση: Επαναστατική Συνείδηση

Τουρκία/Κουρδιστάν: HBDH – Κάλεσμα σε οργάνωση για την Ενωτική Επανάσταση

Posted on by

HBDH / Λαϊκό Ενωτικό Επαναστατικό Κίνημα: “Σας καλούμε να συμμετάσχετε στα οδοφράγματα στον δρόμο, στις πολιτοφυλακές στην πόλη, και στο αντάρτικο βουνού, σας καλούμε να οργανωθείτε.”

Νεαρές γυναίκες, νεαροί εργάτες, μαθήτριες, άνεργοι νεολαίοι ·

Ο σφοδρός αγώνας που λαμβάνει χώρα στην Τουρκία και το Κουρδιστάν επηρεάζει κάθε τμήμα της κοινωνίας, και σταδιακά οξύνεται η βιαιότητά του. Η μορφή, η έκταση και η δριμύτητα του πολέμου διαφέρουν από χτες. Ενώ η διαδικασία αυτή συνθλίβει στη μέγγενη σχεδόν όλα τα κομμάτια της κοινωνίας, απ’ την άλλη δημιουργεί και τις πιθανότητες και τις δυνατότητες της λύτρωσης. Καθώς ο λαός μας μένει ξέπνοος μέσα σ’ ένα πρωτόφαντο σκοτάδι, γυρεύει να βρει τρόπο ν’ απαλλαγεί απ’ αυτό. Πρόκειται για έναν μεγάλο πόλεμο, και έχουμε φτάσει μπρος σ’ ένα νέο κατώφλι του πολέμου αυτού. Βρισκόμαστε σε μια διαδικασία που φέρει τεράστιες αναταραχές.

Η νεολαία βρίσκεται στην πρώτη γραμμή αυτού του επιβεβλημένου σκότους, αλλά και του αγώνα που ορθώνεται ενάντιά του. Νεαρές γυναίκες, νεαροί εργάτες, μαθήτριες, άνεργοι νεολαίοι · Η νεολαία μας, που έχει αποτελέσει τη γενεσιουργό αιτία της επανάστασης αυτής, καλωσορίζει κάθε της εμπειρία.

Δεν έχει απομείνει βιώσιμος χώρος για τη νεολαία εντός του καπιταλιστικού συστήματος. Είναι πρόδηλο το γεγονός αυτό απ’ τα σχολεία που έχουν μετατραπεί σε στρατόπεδα, απ’ τα εργοστάσια και τα εργαστήρια που έχουν μετατραπεί σε κελιά, και απ’ τους δρόμους που έχουν μετατραπεί σε εχθρικές βάσεις. Προσπαθούν να ενσταλάξουν την αντιδραστική ιδεολογία του φασισμού στη νεολαία μέσω πολιτικών καταπίεσης κι εκφοβισμού. Λόγω των αντεπιστημονικών εκπαιδευτικών μεθόδων, είναι πλέον αδύνατο να μιλήσουμε για ακαδημαϊκή εκπαίδευση. Παρά τα χίλια συν ένα εμπόδια, κάποιοι άνθρωποι κατόρθωσαν να αποφοιτήσουν, όμως εντάχθηκαν στη στρατιά των ανέργων, με τις προσπάθειές τους να αγνοούνται πλήρως. Νεολαίοι που δεν μπορούσαν να παρακολουθήσουν το σχολείο λόγω της οικονομικής κρίσης, γύρισαν στις εργατικές περιοχές. Στις εργατικές περιοχές, τα προβλήματα αυξήθηκαν εκθετικά. Πέραν της κάλυψης των βασικών τους αναγκών, η νεολαία έχει να σκεφτεί ακόμα και το πώς θα βγάλει το ψωμί της για το βράδυ. Αντιμετωπίζεται σα φθηνό εργατικό δυναμικό, και καταδικάζεται στις χείριστες εργασιακές συνθήκες. Βρίσκεται έγκλειστη στα εργοστάσια, στα εργαστήρια. Οι νεαρές γυναίκες είναι αδύνατο να κυκλοφορούν στους δρόμους με το μυαλό τους ήρεμο. Υπόκεινται σε βία ακόμη κι αν απλώς περπατούν, πολλώ δε μάλλον αν περνούν χρόνο εκτός σπιτιού. Κακοποιούνται και βιάζονται από άτομα συγγενικά και μη. Δολοφονούνται καθημερινά, και αν είναι “τυχερές”, θα “ξεφύγουν” με αθεράπευτα τραύματα. Τους έχει αποστερηθεί κάθε ελπίδα για το μέλλον από αυτό το αναχρονιστικό σύστημα και απ’ τον φασισμό.

Το κεφάλαιο και οι εκπρόσωποί του δε δείχνουν πλέον καμία διαλλακτικότητα απέναντι σε όποια φωνή τους αντιτεθεί. Η επαναστατική, σοσιαλιστική και πατριωτική νεολαία δέχεται επίθεση επειδή εναντιώνεται στη ζωή στην οποία την καταδικάζουν. Χτυπιέται, απειλείται, φυλακίζεται, συλλαμβάνεται, δολοφονείται από την αστυνομία, τον στρατό και τις πολιτικές δυνάμεις του φασισμού. Οι μάζες των νεολαίων έχουν έρθει αντιμέτωπες με κάθε είδους αντιδραστικότητα και φασισμό, και έχουν προσπαθήσει να εκπαιδευτούν στα μέσα άσκησης βίας.

Η λύση ενάντια στον φασισμό βρίσκεται στην Επανάσταση!

Φτάνει πια! Ο καιρός να μιλάμε απλώς για τα προβλήματά μας έχει προ πολλού παρέλθει. Δεν υφίσταται ενδοσυστημική λύση. Η λύση σε όλα αυτά τα βαθιά ριζωμένα προβλήματα είναι πιθανή μονάχα με μια ριζική αλλαγή. Είναι πλέον αναγκαιότητα να βάλουμε ένα τέλος στο καπιταλιστικό σύστημα και την κυριαρχία του φασισμού. Αυτό που πρέπει να κάνουμε τώρα, είναι να ξεκινήσουμε να εκπαιδευόμαστε ώστε να ανατρέψουμε όσους μας επιφυλάσσουν μια τέτοια ζωή.

Έχουμε ζωτικό καθήκον να οργανώσουμε τον πόλεμο, να στρατολογήσουμε νέες μαχήτριες και μαχητές στις τάξεις μας, και να αποδεχτούμε την Ενωτική Επανάσταση. Πρέπει να αγωνιστούμε! Τίποτα δεν μπορούμε να επιτύχουμε δίχως ν’ αγωνιστούμε. Ό,τι έχουμε κερδίσει, το έχουμε κερδίσει με τα όπλα. Η επαναστατική, πατριωτική, σοσιαλιστική νεολαία στις φυλακές, στα βουνά και στις πόλεις, έχει νικήσει τις δυνάμεις της αντεπανάστασης με τη δική της ισχύ · Στο Κουρδιστάν και την Τουρκία, έχει στενέψει τις πλατείες και τα προάστια των πόλεων για τους φασίστες. Έχει αναπτυχθεί, και συνεχίζει να αναπτύσσεται, μέσω του ανυποχώρητου αγώνα για την Ενωτική Επανάσταση. Το Λαϊκό Ενωτικό Επαναστατικό Κίνημα (HBDH) προελαύνει προς τη νίκη, με την κληρονομιά αυτού του μοναδικού πολέμου και των αθάνατων συντροφισσών και συντρόφων.

Οι Denizler, Sinanlar, Mahirs, Mazlumlar, İbrahims, έκαναν το ξεκίνημα αυτού του επαναστατικού κινήματος στα εδάφη μας και μας καθοδήγησαν στο παρελθόν · Στον πόλεμο ενάντια σ’ αυτό το αντιδραστικό σύστημα, βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή ως νεαροί/ές κομμουνιστές/ριες και ως πατριωτική ηγεσία, και αποτέλεσαν την ελπίδα του λαού μας. Αυτοί/ές και οι απόγονοί τους κινητοποίησαν δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων · Συμμετείχαν στις απεργίες των εργατών και στις αντιστάσεις των αγροτών. Δεν έκαναν βήμα πίσω ούτε στον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Εδώ, οι Θάλασσες μας έδειξαν ένα πρωτόφαντο παράδειγμα μαζικής επαναστατικής βίας, όταν έριξαν τα στρατεύματα του 6ου Στόλου στη θάλασσα. Ενώ απομάκρυναν φασίστες απ’ τα σχολεία κι απ’ τις εργατικές γειτονιές, έσπευσαν στον αγώνα με τα μάτια ορθάνοιχτα. Έθεσαν τον μαζικό αγώνα σε επαναστατικά θεμέλια. Δεν παρασύρθηκαν απ’ τον ρεφορμισμό, απ’ τον κοινοβουλευτισμό. Είδαν το μέλλον του αγώνα στη στρατιωτική μορφή δράσης, δεν υποτάχθηκαν στα όρια της νομιμότητας. Όπως ακριβώς αποτέλεσαν παράδειγμα για εμάς στο αντάρτικο μέτωπο, δε δίστασαν να πραγματοποιήσουν το παραμικρό βήμα που θα πήγαινε μπροστά τον μαζικό αγώνα. Ως μπροστάρηδες του μαζικού αγώνα, ας το πούμε, σκέφτονταν ως αντάρτες και δρούσαν ως αντάρτες.

Στο σήμερα, και μέχρι να ξεριζώσουμε όλα τα απομεινάρια του φασισμού στα εδάφη της Τουρκίας και του Κουρδιστάν, το παράδειγμα του αποφασιστικού και μαχητικού τους αγώνα πρέπει ν’ αποτελεί τον οδοδείκτη μας. Στο σήμερα, το μονοπάτι τους είναι το μονοπάτι όλων εκείνων που ενώνονται και πολεμούν κάτω απ’ τη σημαία του Λαϊκού Ενωτικού Επαναστατικού Κινήματος.

Ο πάγος έχει σπάσει, ο δρόμος είναι ανοικτός. Είμαστε ο ένας δίπλα στην άλλη. Βρισκόμαστε στις πόλεις, βρισκόμαστε στα βουνά, βρισκόμαστε στα εργοστάσια, βρισκόμαστε στα σχολεία, βρισκόμαστε στις πλατείες, βρισκόμαστε στους δρόμους. Τα εδάφη της Τουρκίας και του Κουρδιστάν πλέον στέκονται αντίκρυ στην τελική φάση της ιστορίας της Ενωτικής Επανάστασης. Είτε θα καταστρέψουμε αυτό το κράτος, είτε αυτή η αποσύνθεση που σα μέγγενη μας σφίγγει τον λαιμό θα μας κλέψει τη στερνή μας ανάσα. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Ενάντια στον φασισμό, ο μόνος δρόμος είναι η Ενωτική Επανάσταση.

Η νεολαία της Ενωτικής Επανάστασης πρέπει να βγει μπροστά με όλη της την ενέργεια και την αποφασιστικότητα, να στρατολογήσει κάθε νεολαίο που θέλει να πολεμήσει ενάντια στον φασισμό, και μαχητικά να κρατήσει τη σημαία του αγώνα στην πρώτη γραμμή. Μαζί τώρα είμαστε πιο δυνατοί, πιο γενναίες, έχουμε μεγαλύτερη αποφασιστικότητα. Και το γνωρίζουμε πως η συνθήκη είναι επαναστατική! Το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να πάμε “Μπροστά… Πιο μακριά…”.

Είναι η στιγμή για τη νεολαία στο επαναστατικό μέτωπο του Κουρδιστάν και της Τουρκίας να σηκώσει τα όπλα του αγώνα. Είναι η στιγμή να κάνουμε πραγματικότητα την Ενωτική Επανάσταση.

Σε όλες τις επαναστάσεις, η νεολαία βρίσκεται στην πρώτη γραμμή. Η νεολαία μας έχει δείξει τεράστια αποφασιστικότητα στην Εξέγερση του Ιούνη, στις 6-8 Οκτωβρίου στο Kobanê Serhildan, στις αυτο-οργανωμένες αντιστάσεις. Έχουμε μια νεολαία που τιμά τους Sinans, Bards, Aynurs, Ceren, Taylan, Ulaş, Euphrates, Sara και Ruken. Πιστεύουμε στη νεολαία μας και την εμπιστευόμαστε πως θα παίξει ηγετικό ρόλο στο χτίσιμο της Ενωτικής Επανάστασης.

Η θέση της νεολαίας είναι στις τάξεις του HBDH · Σας καλούμε να συμμετάσχετε στα οδοφράγματα στον δρόμο, στις πολιτοφυλακές στην πόλη, και στο αντάρτικο βουνού, σας καλούμε να οργανωθείτε.

Πηγή: Nuceciwan119

Μετάφραση: Επαναστατική Συνείδηση

Χιλή: Ανακοινώσεις των αιχμαλώτων Aldo και Lucas Hernández Valdés

Posted on by

Στις 27 Δεκεμβρίου 2021, η ομάδα «Μαύρη Εκδίκηση» ανέλαβε την ευθύνη για την εκρηκτική επίθεση κατά της Εθνικής Διεύθυνσης Χωροφυλακής στο Σαντιάγο της Χιλής. Στις 22 Δεκεμβρίου 2022, μπάτσοι και εισαγγελείς πραγματοποιούν μπούκες σε σπίτια και προσαγωγές, γυρεύοντας τους υπευθύνους για την προαναφερθείσα επίθεση. Στα πλαίσια αυτής της κατασταλτικής επιχείρησης, οι αναρχικοί σύντροφοι Aldo Hernández Valdés και Lucas Hernández Valdés συλλαμβάνονται και φυλακίζονται στη φυλακή “La Gonzalina” στη Ρανκάγουα και στην εταιρική φυλακή Santiago 1 αντίστοιχα. Ακολουθούν οι ανακοινώσεις τους.

*

Ανακοίνωση του αναρχικού κρατουμένου Aldo Hernández Valdés από κελί της πτέρυγας 12 στη φυλακή “La Gonzalina” στη Ρανκάγουα

Αποφάσισα να γράψω μερικές αράδες με τις οποίες θα ήθελα να ευχαριστήσω απ’ τα βάθη της ψυχής μου για την ανώνυμη και πολύτιμη στήριξη που έχω λάβει μέσα σ’ αυτά τα τσιμεντένια τείχη, τα οποία σήμερα με κρατούν έγκλειστο.

Περισσότερο από μια δεκαετία πριν, αποφάσισα να πάρω τις ιδέες μου και να προσπαθήσω να μετουσιώσω σε δράσεις όσα κουβαλώ σ’ αυτήν τη μαύρη καρδιά. Το ήξερα πως ήταν μια μονομαχία μέχρι θανάτου ο αγώνας ενάντια σε τούτη την κοινωνία-φυλακή και σε όλους όσους συντηρούν αυτό το μοντέλο της δυστυχίας.

Η ιστορία έχει βαφτεί με το αλύγιστο και πολεμικό αίμα μας. Η διαρκής ανησυχία των όμορφων μυαλών μας βοηθά να μένουμε παρόντες, όπως και οι πεσόντες μας, και την ίδια στιγμή μάς καθιστά σαφές για ποιους αξίζει η εξεγερτική μας αποφασιστικότητα. Φουντώνει την αιώνια απέχθειά μας για την εξουσία και για οποιονδήποτε μας αποστερεί την ομορφιά της ελευθερίας. Μια ελευθερία που σα θησαυρό βαστάμε στις μαύρες μας καρδιές.

Τις ευχαριστίες μου για το ενδιαφέρον των πολιτικών κρατουμένων που στάθηκαν στο πλευρό μου από τη στιγμή που έφτασα στο συγκεκριμένο κέντρο εξόντωσης.

Στον Juan Aliste και τον Marcelo Villarroel που, από την πρώτη στιγμή, επικοινώνησαν για να μάθουν για την κατάστασή μου.

Στη σφιχτή αγκαλιά με τον Comandante Ramiro, που μου έδωσε κουράγιο και δύναμη.

Στον Francisco Solar και τον Juan Flores που μου έσφιξαν το χέρι εγκάρδια. Η χειρονομία αυτή δεν πέρασε απαρατήρητη στους υπόλοιπους κρατουμένους. Σ’ εκείνους που, με θαυμασμό, έδειξαν τον σεβασμό τους γι’ αυτήν την έκφραση αλληλεγγύης μεταξύ των επαναστατών, ανατρεπτικών, αυτόνομων, αναρχικών και μαχητών. Μια έκφραση που αντανακλά πως η αλληλεγγύη δεν αποτελεί απλώς μια γραπτή λέξη.

«Στο σημείο αυτό δεν υφίσταται δισταγμός, η απόφαση έχει ληφθεί και δεν υπάρχει επιστροφή. Αφήνω πίσω τη βολή των καθιερωμένων κι εφορμώ στο αβέβαιο της σύγκρουσης.»

Kalinov Most

«Στη ζωή είναι αναγκαίο να χαρίζεις την υπέροχη εξύψωση και του όπλου και του μυαλού. Αντιμετωπίζω την κοινωνία με τα ίδια της τα όπλα, δίχως να σκύβω το κεφάλι, και γι’ αυτό είμαι αποφασισμένος και είμαι επικίνδυνος.»

Severino Di Giovanni

Έναν αδελφικό χαιρετισμό στους φίλους και τις φίλες μου και στα κοντινά μου συντρόφια. Στον αδερφό μου και πολυαγαπημένο μου σύντροφο (Lucas Hernández), που βρίσκεται υπό ανάκριση για την ίδια υπόθεση και κρατείται στη φυλακή Santiago 1.

Στα συντρόφια στους δρόμους που, από τη στιγμή που οι μπάτσοι μπούκαραν σε 6 σπίτια για να με βρουν, έχουν περάσει μερόνυχτα να μας δείχνουν αγάπη και στήριξη.

Σφιχτές αγκαλιές στις οικογένειες, στις ομάδες, στα συντρόφια, στους δικηγόρους, στους φίλους και στις φίλες, στους ομοϊδεάτες και τους συνωμότες ανά τον κόσμο.

Ο πόλεμος συνεχίζεται… τίποτα δεν τελείωσε

Να χτυπήσουμε με ακρίβεια το κεφάλι του εχθρού

Ζήτω η αναρχία

Aldo Hernández Valdés – Αναρχικός κρατούμενος
Πτέρυγα 12 / Φυλακή Εξόντωσης La Gonzalina

Πηγή: Dark Nights

*

Κείμενο του αναρχικού κρατουμένου Lucas Hernández από την εταιρική φυλακή Santiago 1

Νωρίς το πρωί της 22ας Δεκεμβρίου 2022, έπειτα από μια σειρά από μπούκες σε σπίτια που διατάχθηκαν από τη Νότια Μητροπολιτική Εισαγγελία Υψηλής Πολυπλοκότητας, ως κομμάτι των ερευνών για εκρηκτική επίθεση στην Εθνική Διεύθυνση της Χιλιάνικης Χωροφυλακής…

Δύο σύντροφοι συνελήφθησαν, ο αδερφός/σύντροφός μου (Aldo Hernández) και εγώ.

Εκείνη την 22α, ο καθεστωτικός τύπος δημοσίευσε τα πρόσωπά μας ως τρόπαιο, κάνοντάς μας θέαμα. Και, ως συνήθως, καταδικάζοντας εκ των προτέρων όλους όσους αποφασίζουν να επαναστατήσουν ενάντια σ’ αυτόν τον κόσμο της επιτήρησης και της τιμωρίας.

Εκείνοι που υπαγορεύουν κι ελέγχουν τη φυλάκισή μας δε λαμβάνουν υπ’ όψιν τους την αναρχική αλληλεγγύη, μια αλληλεγγύη που υπερβαίνει τα τείχη και τον εγκλεισμό, τις σφαίρες και τις χειροπέδες. Μια αλληλεγγύη που τη βιώσαμε από την πρώτη στιγμή που φτάσαμε στις πτέρυγες όπου κρατούμαστε. Με γεμάτα κι αδελφικά χέρια με υποδέχθηκαν οι σύντροφοι που διώκονται για την υπόθεση Susaron.

Σε τούτες τις αράδες θα ήθελα να ευχαριστήσω όλες και όλους όσους μας έχουν στο μυαλό τους: την οικογένεια, τα συντρόφια, τις φίλες και τους φίλους, το ανωνυμάτο και όλους εκείνους κι εκείνες που μοιραζόμαστε τις ίδιες ιδέες που ξεχειλίζουν την καρδιά μου και την ατομική συνείδηση. Μια αγκαλιά για όλους και όλες.

Στα συντρόφια μου στη φυλακή του Σαν Μιγκέλ, στα συντρόφια στη φυλακή La Gonzalina: στον Juan Aliste, στον Francisco Solar, στον Marcelo Villaroel, στον Juan Flores και στον Joaquin Garcia, οι οποίοι, από την πρώτη στιγμή, υποδέχθηκαν και στάθηκαν στο πλευρό του αδερφού μου. Του έδωσαν μια χειραψία αλληλεγγύης, διαρρηγνύοντας έτσι την απομόνωση και την απόσταση μεταξύ των ψυχρών αυτών τειχών.

Μια αγκαλιά για όλους τους Επαναστάτες, τις Αναρχικές, τους Μηδενιστές, τις Ανατρεπτικές και τους συνωμότες. Ατομικότητες ή συλλογικότητες που οξύνουν τη σύγκρουση εντός κι εκτός των φυλακών ανά τον κόσμο.

Από δαύτα τα μπουντρούμια, μπορώ μονάχα να δηλώσω πως: Θα συνεχίσω να στέκω ακλόνητος και δυνατός. Μήτε ο εγκλεισμός μήτε καμιά τιμωρία δε θα με λυγίσει. Οι ιδέες μου παραμένουν ακλόνητες ως ατομικιστής αναρχικός, παραμένω σε σύγκρουση με την κοινωνία που διαιωνίζει και συντηρεί τη δυστυχία μου.

Η φυλακή είναι ένα μέρος όπου κανείς δε θέλει να βρεθεί, όμως αυτό θ’ αποτελέσει κομμάτι της προσωπικής και πολιτικής μου διαδικασίας ωρίμανσης. Υπάρχει το παράδειγμα του αγώνα, της αντίστασης και της συνεκτικότητας όλων των συντρόφων και των συντροφισσών μας που, ανά την ιστορία, έπρεπε να υπομείνουν μακροχρόνιες ποινές · μια συνεκτικότητα που για εμένα είναι πολύ πιο παραδειγματική από οποιαδήποτε τιμωρία προσπαθούν να μου επιβάλουν.

Απ’ αυτόν τον τσιμεντένιο τάφο, στέλνω μια αγκαλιά γεμάτη αγάπη και περηφάνεια σε όλες και όλους όσους έρχονται αντιμέτωποι με τη φυλακή σε καθημερινή βάση: Στα συντρόφια στη φυλακή Santiago 1, στη φυλακή του Σαν Μιγκέλ, στη La Gonzalina, και σε όσους/ες βρίσκονται διάσπαρτοι/ες ανά τον κόσμο.

Ιδιαιτέρως στον αδερφό μου, που βρίσκεται αιχμάλωτος στη Ρανκάγουα, του στέλνω δύναμη και αγάπη, εγώ εδώ θα συνεχίσω με το κεφάλι ψηλά.

Να μη μείνουμε ποτέ απαθείς απέναντι στον εχθρό.

Τίποτα δεν τελείωσε, όλα συνεχίζονται.

Η αιχμαλωσία μου δε θα είναι μάταιη.

ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ!

Εταιρική φυλακή Santiago 1
Πτέρυγα 1
Lucas Hernández
Αναρχικός κρατούμενος

Πηγή: Dark Nights

Μετάφραση: Επαναστατική Συνείδηση

Κωμικοτραγωδία

Posted on by

Η κυρία που δηλώνει ιδιαιτέρως “κλονισμένη”, αποτελεί σύμβουλο του βασικού απεσταλμένου που έχει σταλεί πέρα απ’ τα σύνορα. Χάρη στις ευγενείς της υπηρεσίες, θεωρούσε πως θα άξιζε μονάχα επαίνους, τιμές, συνεντεύξεις, χειροκροτήματα. Ποτέ της δε θεώρησε πως θα ξυπνούσε άξαφνα καταμεσής της νύχτας επειδή ένα απ’ τα αμάξια της θα παραδινόταν στις φλόγες. Ποτέ της δε θα είχε σκεφτεί πως αναλαμβάνει τέτοιο “απρόσμενο ρίσκο”. Στο κάτω-κάτω, αυτή είναι μια απλή διπλωμάτης, η εξωτερική εκπρόσωπος ενός Κράτους. Ποιος άραγε θα μπορούσε ποτέ να τη στοχοποιήσει μονάχα γι’ αυτό;

Σαφέστατα υπάρχουν –στην Αθήνα, μα όχι μόνο– κάποιοι/ες που αποδίδουν ευθύνες σε κάθε υψηλόβαθμο εντεταλμένο του Κράτους, ο οποίος είναι υπόλογος για τα αίσχη που διαπράττει το Κράτος το οποίο ο ίδιος εκπροσωπεί. Ένα αμάξι τυλιγμένο στις φλόγες αρκεί για να ενοχλήσει και να αναστατώσει τους διπλωματικούς ακολούθους, σε σημείο να αναπαράγουν όρους ελληνικής τραγωδίας γι’ αυτό (δίχως όμως κάποιο μοιραίο φινάλε, προς το παρόν τουλάχιστον). Ανάμεσά τους, υπάρχουν εκείνοι που δηλώνουν “εμβρόντητοι” μπρος στην έλλειψη σεβασμού για τους θεσμούς, και εκείνοι που είναι “ανήσυχοι” αφότου ανακάλυψαν πως δεν είναι και τόσο απροσπέλαστοι. Μήπως τελικά η εθελοδουλία δεν αποτελεί καθολικό φαινόμενο; Μήπως οι γειτονιές που οικοδομούνται απ’ τα φασιστικά καθεστώτα δεν είναι και τόσο απόρθητες;

Σε κάθε περίπτωση, ας καταστεί σαφές: Η φθορά ενός αμαξιού διπλωμάτη είναι “εκφοβιστική” δράση · όμως το να θάβεις ζωντανό στη φυλακή έναν αναρχικό για τις ιδέες του δεν είναι. Το να κατασκευάσεις και να ρίξεις μερικές μολότωφ είναι “απαράδεκτη” ενέργεια · όμως το να παράγεις και να πουλάς εξοπλισμούς δεν είναι. Το να αψηφάς την εξουσία είναι “αδικαιολόγητη” χειρονομία · το να καταστρέφεις το περιβάλλον, να μολύνεις τον αέρα, να δηλητηριάζεις τη γη, δεν είναι… Μετά τα θύματα που γίνονται αρωγοί των εκτελεστών, το μόνο που χρειαζόμαστε είναι εκτελεστές να ποζάρουν ως θύματα!

Αν λοιπόν η αστυνομία δεν έχει καμία αμφιβολία για την “αναρχική προέλευση” της επίθεσης αυτής, έτσι κι εμείς δεν έχουμε καμία αμφιβολία για την “προέλευση” της κοινωνικής καταπίεσης, της οικονομικής εκμετάλλευσης, της ανθρώπινης αλλοτρίωσης, της συναισθηματικής μιζέριας.

Ab Irato

Πηγή: Act for Freedom Now

Μετάφραση: Επαναστατική Συνείδηση

Omar Nioi – Scripta Manent: Μια πολιτική δίκη ενάντια σε 20 χρόνια ιστορίας του επαναστατικού αναρχισμού

Posted on by

Επιστολή – Παρέμβαση του αναρχικού συντρόφου απο τη Σαρδηνία Omar Nioi (που καταδικάστηκε στη δίκη της επιχείρησης “Scripta Manent”) στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα (Α.Σ.Ο.Ε.Ε.) στις 19 Δεκέμβρη 2022 σχετικά με τον αναρχομηδενιστή απεργό πείνας Alfredo Cospito.

Διοργάνωση:
Αναρχικό Στέκι Ναδίρ(Θεσσαλονίκη),
Μεταφραστικό εγχείρημα blessed-is-the-flame.espivblogs.net,
Σύντροφοι-Συντρόφισσες.
Την μετάφραση από τα ιταλικά έκανε η Ομάδα Αντιπληροφόρησης Ραδιοφράγματα. (radiofragmata.nostate.net)

Πρώτα απ‘ όλα, ένας χαιρετισμός σε όλους/ες τους/ις συντρόφους/ισσες που ήταν παρόντες/ούσες σε αυτή την πρωτοβουλία, ένας χαιρετισμός και ένα ιδιαίτερο ευχαριστώ στους/ις συντρόφους/ισσες που την προώθησαν. Μέχρι σήμερα, η ύφανση των διεθνών σχέσεων, ανταλλαγών και συγκρίσεων, εξακολουθεί να αποτελεί, όπως και στο παρελθόν, απαραίτητο στοιχείο και πάντα ζωντανό κομμάτι του επαναστατικού αναρχισμού, ώστε να ενδυναμώνουμε τις προθέσεις μας.

Scripta Manent:

Μια πολιτική δίκη ενάντια σε 20 χρόνια ιστορίας του επαναστατικού  αναρχισμού

Τα γεγονότα:

Κατά την αυγή της 6ης Σεπτεμβρίου 2016, 32 σύντροφοι/ισσες σε όλη την επικράτεια του ιταλικού κράτους αφυπνίζονται από την πολιτική αστυνομία (DIGOS). Το αποτέλεσμα του πρώτου μέρους της αστυνομικής επιχείρησης με την ονομασία «Scripta Manent», που διέταξε η Εισαγγελία του Τορίνο μέσω του ανακριτή της Roberto Maria Sparagna, είναι 15 ύποπτοι/ες και 7 συλλήψεις. Από την άλλη, ένας όγδοος αναρχικός, υπεύθυνος του εκδοτικού έργου του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού (που έχει πλέον κλείσει), συλλαμβάνεται μετά από κατ’ οίκον έρευνα εναντίον του, στην οποία βρέθηκαν μπαταρίες και ένα εγχειρίδιο ηλεκτρολόγου. Εκτός από τους συντρόφους Alfredo Cospito και Nicola Gai, οι οποίοι βρίσκονται ήδη στη φυλακή από το 2012 έχοντας δικαστεί και καταδικαστεί για τον τραυματισμό του Roberto Adinolfi, (Διευθύνοντος Συμβούλου της Ansaldo Nucleare) δράση που ανελήφθη από τον “Nucleo Olga της FAI / FRI”, οι σύντροφοι/ισσες Alessandro, Marco, Danilo, Valentina και Anna συλλαμβάνονται. Για τους συντρόφους/ισσες, ενεργοποιούνται για διάφορους λόγους τα άρθρα 270 bis (περί σύνδεσης με τρομοκρατικούς σκοπούς), 280 bis (περί τρομοκρατικής ενέργειας με θανατηφόρους ή εκρηκτικούς μηχανισμούς) και 285 (περί Σφαγής), τα οποία είναι υπό αμφισβήτηση ξεκινώντας από το μακρινό 2003 και όντας όλα σχετικά με μια σειρά επιθέσεων που υπογράφηκαν συγκεκριμένα από την “Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία” μέσω των πυρήνων FAI/Narodnaya Volya(FAI/Λαϊκή Θέληση), την “Cooperativa Artigiana Fuoco e Affini( FAI/Συνεργασία Πυρός και Τεχνουργημάτων (Περιστασιακά Θεαματική),)”, την “FAI/RAT (FAI/Ανώνυμη Χαοτική Ανταρσία)” και την “Nucleo Olga FAI/FRI”( FAI/IRF Πυρήνας Όλγα).

Έτσι, γίνεται η πολλοστή έρευνα για την Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία, μια ακόμα προσπάθεια ψαρέματος στο σκοτάδι μόνο και μόνο για να εξασφαλίσουν έναν μισθό, ο οποίος μεταξύ της περιόδου της έρευνας και της δίκης, κάνει όσο το δυνατόν περισσότερους υπηρέτες του Κράτους να παχαίνουν τις τσέπες τους. Κατά τους πρώτους μήνες αυτής της επιχείρησης, στους/ις συλληφθέντες/είσες συντρόφους/ισσες έχουν επιβληθεί απαγορεύσεις συνάντησης μεταξύ τους, λογοκρισία αλληλογραφίας, πλήρης απομόνωση και αρκετές μεταφορές. Τον Απρίλιο του 2017, με την ανακοίνωση περάτωσης των ερευνών – για όσους/ες συνελήφθησαν και βρίσκονταν υπό έρευνα τον Σεπτέμβριο του 2016 – προστίθεται, εκτός από τα εγκλήματα που είχαν αμφισβητηθεί προηγουμένως, σε 12 από τους/ις 17 αρχικούς/ές κατηγορούμενους/ες το άρθρο 414 του ποινικού κώδικα (περί υποκίνησης σε διάπραξη εγκληματικής ενέργειας με τρομοκρατικούς σκοπούς) ως δημιουργούς ή/και διακινητές του έργου του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού, της εφημερίδας και του ιστολογίου, κάνοντας ρητή αναφορά σε ορισμένα άρθρα γνώμης και άλλα άρθρα από το Νο0 έως το Νο3. Όσον αφορά το αδίκημα της υποκίνησης σε έγκλημα, αναφέρεται, επίσης, η επιβαρυντική περίσταση για «τέλεση της πράξης μέσω υπολογιστή και τηλεματικών εργαλείων».

Στις 2 Ιουνίου του 2017 έφτασε το δεύτερο μέρος της έρευνας για την υπόθεση Scripta Manent. Άλλοι 7 αναρχικοί ερευνηθήκαμε με βάση το 270 bis και το άρθρο 414 του ποινικού κώδικα με την υποψία της σύνταξης (και όχι μόνο) του εγχειρήματος του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού και των ιστολογίων του RadioAzione και Anarhija.info, όπου όλες οι κατηγορίες αφορούν το 270 bis (περί ανατρεπτικής σύνδεσης με τρομοκρατικούς σκοπούς) – σε αντιδιαστολή με τους αναρχικούς συντρόφους που ερευνήθηκαν στο πρώτο μέρος της Scripta Manent σε σχέση με τη FAI – κι εκτός από το άρθρο 414 (περί υποκίνησης σε εγκληματική ενέργεια πάντα με σκοπό την τρομοκρατία) για μεταφράσεις ανακοινώσεων, προετοιμασία, υποκίνηση, ηθική αυτουργία, σύλληψη και διάδοση πάντα μέσω ιστότοπων και εφημερίδων αναρχικού ιδεολογικού προπαγανδιστικού υλικού που έγκειται σε πλαίσια“αγωνιστών της εξέγερσης” και συλλογή χρημάτων για την υποστήριξη φυλακισμένων συντρόφων/ισσών. Πέραν της περαιτέρω κατηγορίας, οι 2 από τους 7 που αναφέρονται παραπάνω κατηγορούνται και σε σχέση με το άρθρο 280 του ποινικού κώδικα για την εύρεση έντυπου υλικού, κατά τη διάρκεια των ερευνών το Σεπτέμβριο του 2016, μαζί με άλλο υλικό που δημοσιεύθηκε στον Αναρχικό Μαύρο Σταυρό και για αντίγραφο της ανάληψης ευθύνης της επίθεσης στο δικαστήριο της Civitavecchia τον Ιανουάριο του 2016, υπογεγραμμένο από την F.A.I / F.R.I. /Πυροτεχνική επιτροπή για μια αξιοσημείωτη χρονιά.

Λίγες ημέρες αργότερα, στην προκαταρκτική ακρόαση της 5ης Ιουνίου 2017, τα δύο μέρη της έρευνας ενώθηκαν, στέλνοντας τους/ις πάντες/πάσες σε δίκη, χωρίς να αλλάξει καμία από τις διάφορες κατηγορίες. Πρακτικά, μετά από ένα χρόνο ελέγχου, λογοκρισίας (μέσω συστηματικών αποκλεισμών και κατασχέσεων της αλληλογραφίας των συλληφθέντων/εισών συντρόφων/ισσών, η οποία εισήλθε απευθείας στους φακέλους του Εισαγγελέα και προστέθηκε στα έγγραφα κατά την προκαταρκτική ακρόαση) και παρακολούθησης του κόσμου της αλληλεγγύης, ο Εισαγγελέας και η αστυνομία κατάφεραν να εντάξουν στην έρευνα ακόμη και εκείνους/ες που συνέχισαν να διατηρούν επαφή με τους/ις κρατούμενους/ες και συνέχισαν τη συντακτική δραστηριότητα.

Η δίκη σε πρώτο βαθμό:

Κατά τη διάρκεια του Ιουλίου του 2017 πραγματοποιήθηκε η προκαταρκτική ακρόαση. Η δίκη για όλους/ες ξεκίνησε στις 16 Νοεμβρίου 2017 στην ειδική δικαστική αίθουσα της φυλακής του Τορίνο. Μετά από περισσότερο από ένα χρόνο ατελείωτων ακροάσεων, στις οποίες η εισαγγελία πήγε να ψαρέψει ακόμη και από παλιές αντι-αναρχικές έρευνες (μεταξύ της δεκαετίας του 90’ και τις αρχές του 2000) ανακαλώντας τα τελευταία τριάντα χρόνια επαναστατικού αναρχισμού στην Ιταλία, με το ιστορικό των επιθέσεων που υπέγραψε η FAI, τη διαδοχή μαρτύρων κατηγορίας, με τεχνικούς εμπειρογνώμονες της εισαγγελίας και της υπεράσπισης, το Μάρτιο του 2019 έφθασαν οι αποφάσεις καταδίκης από τον Εισαγγελέα και τον Απρίλιο του ίδιου έτους οι καταδίκες σε πρώτο βαθμό .Ο Alfredo καταδικάστηκε σε 20 χρόνια, κρίθηκε υπεύθυνος για την κατοχή και τη μεταφορά εκρηκτικών υλών σε σχέση με τη βόμβα στο Parco Ducale στο RIS της Πάρμας το 2005 (αθωώθηκε για την κατηγορία της επίθεσης, λόγω «αδύνατου εγκλήματος» επειδή ο διακόπτης της βόμβας ήταν απενεργοποιημένος), του ταχυδρομικού πακέτου βομβών που στάλθηκε στον τότε δήμαρχο της Μπολόνια Cofferati το 2005 (καταδικάστηκε για την επίθεση συν την κατοχή και τη μεταφορά εκρηκτικών υλών), των επιθέσεων με πολλαπλούς εκρηκτικούς μηχανισμούς στη σχολή των Carabinieri στο Fossano το 2006 και στην περιοχή Crocetta στο Τορίνο το 2007 (έγκλημα που επισύρει την κατηγορία της σφαγής και επιδεινώθηκε από το γεγονός ότι ο στόχος ήταν η αστυνομία· η επιβαρυντική περίσταση των πολιτικών κινήτρων έχει μειωθεί), της αποστολής δεμάτων-βομβών στον τότε δήμαρχο του Τορίνο, Chiamparino, στον διευθυντή της εφημερίδας Torino Cronaca, Giuseppe Fossati, και στην εταιρεία COEMA Edilità το 2006. Αναφέρεται, επίσης, ως υποστηρικτής της FAI, αναγνωρισμένης ως ανατρεπτικής οργάνωσης με σκοπό την τρομοκρατία. Η επιβαρυντική περίσταση του διεθνισμού έχει μειωθεί. Η Anna καταδικάστηκε σε 17 χρόνια για τις βόμβες σε Crocetta και Fossano και για την ταχυδρομική βόμβα του 2006, καθώς και για ανατρεπτική σύνδεση με σκοπό την τρομοκρατία, όπως η υποστήριξη της FAI. Ο Nicola καταδικάστηκε σε 9 χρόνια για ανατρεπτική σχέση με σκοπό την τρομοκρατία. Ο Marco και ο Sandro καταδικάστηκαν σε 5 χρόνια για συμμετοχή σε ανατρεπτική οργάνωση με σκοπό την τρομοκρατία. Όλοι/ες οι άλλοι/ες κατηγορούμενοι/ες αθωώθηκαν. Όλοι/ες οι καταδικασθέντες/είσες παραμένουν στη φυλακή, ενώ ο Danilo αποφυλακίζεται και η Valentina είναι σε κατ’ οίκον περιορισμό.

Διαδικασία ένστασης:

Η πρώτη ακρόαση της έφεσης της δίκης Scripta Manent είχε οριστεί για την 1η Ιουλίου 2020 στο καταφύγιο της φυλακής του Τορίνο. Οι κρατούμενοι/ες κατηγορούμενοι/ες θα βρίσκονταν εκεί μέσω τηλεδιάσκεψης, όπως και σε όλες τις τελευταίες ακροάσεις πρώτου βαθμού. Στην πραγματικότητα, κατά την περίοδο των προκαταρκτικών ακροάσεων δεν υπήρχε ακόμη νομοθεσία που να επιβάλλει την σύνδεση μέσω τηλεδιάσκεψης. Στην συνέχεια, κατά την αρχή των ακροάσεων πρώτου βαθμού, πέρασε ο νόμος, αλλά έδωσε ένα χρόνο περιθώριο στις φυλακές και στα δικαστήρια για να προσαρμοστούν, επιβάλλοντας εκείνη τη χρονιά προσαρμογή της τηλεδιάσκεψης μόνο στους/ις κατηγορούμενους/ες που κατηγορούνται ότι βρίσκονται στην κορυφή των «οργανώσεων». Μετά την περίοδο του ενός έτους, η σύνδεση μέσω τηλεδιάσκεψης εφαρμόστηκε σε όλους/ες, όπως είχε προβλεφθεί. Το μεγαλύτερο μέρος της ακροαματικής διαδικασίας μονοπωλήθηκε από την συζήτηση επί των διαφόρων ενστάσεων που παρουσίασαν οι συνήγοροι υπεράσπισης επί της έφεσης για τους/ις συντρόφους/ισσες που αθωώθηκαν σε πρώτο βαθμό, την οποία παρουσίασε ο P.M. Sparagna. Ειδικότερα, ήταν προφανές ότι ο ίδιος δεν είχε τηρήσει τις προθεσμίες για την υποβολή της προσφυγής του, αλλά διαπιστώθηκε ο εκ νέου υπολογισμός από τους δικαστές αργά το απόγευμα που η προσφυγή ήταν ακόμα έγκυρη… η διαδικασία συνεχίστηκε επομένως και για τους/ις κατηγορούμενους/ες που αθωώθηκαν πρωτοδίκως. Κατά τις επόμενες ακροάσεις, ζήτησε την καταδίκη για όλους/ες, αρνούμενος την αναγνώριση του “ne bis in idem” (δηλαδή το ότι έχουν ήδη δικαστεί για τα ίδια εγκλήματα)· απαίτησε, επίσης, τη μη αναγνώριση γενικών ελαφρυντικών για όλους/ες και, συγκεκριμένα, την συνέχιση του αδικήματος όσον αφορά τη ζημιά στον Adinolfi. Απαίτησε, ακόμη, την αναγνώριση του εγκλήματος περί σφαγής για την επίθεση στο RIS στην Πάρμα.

Στις 24 Νοεμβρίου 2020 εκδόθηκε η απόφαση του εφετείου.

  • Anna: 16 έτη και 6 μήνες (πρωτοβάθμιο: 17 έτη)
  • Alfredo: 20 έτη (όπως και στο πρωτοβάθμιο)
  • Nicola: 1 έτος και 1 μήνας (πρωτοβάθμιο: 9 έτη), σε συνέχεια της ποινής του με δικαίωμα αναίρεσης σε 8 χρόνια, 8 μήνες και 20 ημέρες για την επίθεση κατά του Adinolfi.
  • Alessandro: αθωώθηκε από όλες τις κατηγορίες (πρωτοβάθμιο: 5 χρόνια).
  • Marco: απαλλάχθηκε από την κατηγορία της «ανατρεπτικής σχέσης με σκοπό την τρομοκρατία και ανατροπή της δημοκρατικής τάξης» (πρωτοβάθμιο: 5 έτη), αλλά καταδικάστηκε σε 1 έτος και 9 μήνες για «υποκίνηση σε εγκληματική ενέργεια» σε σχέση με τον «Αναρχικό Μαύρο Σταυρό».

Η καταδίκη για «ανατρεπτική σχέση με σκοπό την τρομοκρατία και την ανατροπή της δημοκρατικής τάξης» επιβεβαιώθηκε μόνο για την Anna, τον Alfredo και το Nicola. Οι σύντροφοι Nicola, Alessandro και Marco αποφυλακίστηκαν.

Επιπρόσθετα με το δικαστήριο σε πρώτο βαθμό, εκδόθηκαν εννέα άλλες ποινές, που αφορούσαν επίσης όσους συντρόφους κατηγορήθηκαν για «υποκίνηση σε εγκληματικές ενέργειες». Καταδίκες που αφορούν, για διάφορους λόγους, την έκδοση του “Αναρχικού Μαύρου Σταυρού”, του περιοδικού και της ιστοσελίδας και τη διαχείριση ορισμένων άλλων ιστοτόπων, για τους οποίους είχαν κατηγορηθεί στην αρχική διαδικασία. Οι ποινές, αυτές, κυμαίνονται μεταξύ 2 ετών και 6 μηνών για τον Gioachino Somma έως 1 έτους και 9 μηνών για την/ους Erika, Omar, Alessandro και Lello. Εκτός από τον Alessandro, εννέα άλλοι/ες αναρχικοί/ές σύντροφοι/ισσες απαλλάχθηκαν από όλες τις κατηγορίες, συμπεριλαμβανομένου του Danilo που βρισκόταν στη φυλακή από τις 6 Σεπτεμβρίου του 2016 και αποφυλακίστηκε με αθώωση στο πρωτοβάθμιο στις 24 Απριλίου 2019 και της Βαλεντίνας που βρισκόταν στη φυλακή και στη συνέχεια σε κατ’ οίκον περιορισμό την ίδια περίοδο, η οποία επίσης αποφυλακίστηκε με αθώωση στο πρωτοβάθμιο. Οι άλλοι/ες σύντροφοι/ισσες που κατηγορήθηκαν αφέθηκαν ελεύθεροι/ες.

Το Ανώτατο Δικαστήριο:

Τον περασμένο Ιούλιο το Ανώτατο Δικαστήριο αναδιαμόρφωσε την κατηγορία της εκρηκτικής επίθεσης εναντίον της σχολής των Καραμπινιέρων στο Fossano (Cuneo), η οποία πραγματοποιήθηκε στις 2 Ιουνίου του 2006 και ανελήφθη από την “FAI/Ανώνυμη Χαοτική Ανταρσία”, σε κατηγορία περί «πολιτικής σφαγής» (άρθρο 285 του ποινικού κώδικα), παραπέμποντας στο ελεγκτικό δικαστήριο του Τορίνο τον σύντροφο Alfredo Cospito και την συντρόφισσα Anna Beniamino για τον επανυπολογισμό  της ποινής με κίνδυνο ισόβιας κάθειρξης. Η ισόβια κάθειρξη είναι η βασική ποινή που επιβάλλει ο ποινικός κώδικας όσον αφορά τις προβλέψεις περί πολιτικής σφαγής στην Ιταλία. Μετά την επανεκδίκαση του εγκλήματος, το Ανώτατο Δικαστήριο ανέβαλε το Εφετείο ακριβώς για να επανακαθορίσει τις ποινές. Η ακροαματική διαδικασία που θα κρίνει το μέγεθος της καταδίκης έχει οριστεί στο Τορίνο για τις 5 Δεκεμβρίου του 2022.

Στις 5 Δεκεμβρίου, που μόλις πέρασε, πραγματοποιήθηκε η ακροαματική διαδικασία της έφεσης της δίκης Scripta Manent εναντίον του Alfredo Cospito και της Anna Beniamino. Ο γενικός εισαγγελέας ζήτησε 27 χρόνια και ένα μήνα για την Anna και ισόβια κάθειρξη με 12 μήνες ημερήσιας απομόνωσης για τον Alfredo, ξεπερνώντας ακόμη και τα προηγούμενα αιτήματα του P.M. Sparagna, τα οποία σήμαιναν για τον Alfredo 30 χρόνια.

Το Εφετείο του Τορίνο παρέλειψε να εκδώσει την καταδικαστική απόφαση και επόμενος στόχος είναι το Συνταγματικό Δικαστήριο: Οι δικαστές του Τορίνο ρωτούν αν είναι νόμιμο να υποχρεωθούν να μην αναγνωρίζουν ελαφρυντικά στον Alfredo Cospito λόγω του ποινικού του μητρώου. Αυτό είναι που στην πραγματικότητα, θα υποχρέωνε να καταδικάσουν τον Alfredo σε ισόβια κάθειρξη, ακόμη και για μια πράξη που δεν προκάλεσε ούτε θανάτους ούτε τραυματισμούς.

Στις 19 Δεκεμβρίου πραγματοποιήθηκε νέα ακρόαση στο Τορίνο, μια επίσημη ακρόαση με στόχο να γίνει επεξεργασία της ερώτησης που είχε υποβληθεί προς διαβούλευση.

Ο Alfredo και η Anna παρενέβησαν με αυθόρμητες δηλώσεις που μέχρι σήμερα θα είστε σε θέση να διαβάσετε, καθώς μεταφράζονται και διαδίδονται διεθνώς. Ο Alfredo επανέλαβε ότι θα συνεχίσει την απεργία πείνας που ξεκίνησε στις 20 Οκτωβρίου 2022 μέχρι την τελευταία του πνοή ενάντια στο 41 bis και την ισόβια κάθειρξη και η Anna επεσήμανε ότι όποιος/α έχει τουλάχιστον κριτική σκέψη θα είναι σε θέση να εντοπίσει τους υποκινητές και τους εκτελεστές της εξόντωσης του Alfredo. Οι παρευρισκόμενοι/ες στην αίθουσα του δικαστηρίου υποδέχτηκαν τον/ην κατηγορούμενο/η σύντροφο/ισσα με συνθήματα και φωνές.

Τελειώνοντας με αυτό τη σύντομη περίληψη και ανάλυση σχετικά με το ποια ήταν η διαδικασία της υπόθεσης Srcipta Manent, θα προσπαθήσω να αναφερθώ στην ουσία της διάταξης του καθεστώτος 41 bis στον σύντροφο μας Alfredo, στην απεργία πείνας του και στη διεθνή κινητοποίηση σε αντιστοιχία με όποιο προηγούμενο έχει δημιουργηθεί. Αναφέρω μια πρόσφατη συμβολή μου στη συζήτηση, με τις απαραίτητες αλλαγές για την περίσταση. Αν και θα υπάρξουν περισσότερες διευκρινίσεις σχετικά με αυτό από τους συντρόφους της αναρχικής εφημερίδας Vetriolo, σε σχέση με το τι σήμανε η “Επιχείρηση Sibilla” για τους ίδιους και ιδίως για τον Alfredo.

Η σημασία της επαναστατικής αλληλεγγύης.
Με τον αναρχικό Alfredo Cospito, την πορεία του και τις θέσεις του.

“Θέλουμε ένα παρόν που ν’ αξίζει να βιώνεται, κι όχι απλώς να θυσιάζεται στη μεσσιανική προσδοκία ενός μελλοντικού επίγειου παραδείσου. Γι’ αυτό βαλθήκαμε να μιλάμε στην πράξη για μιαν αναρχία που πραγματώνεται τώρα, όχι αύριο. Το “όλα με τη μία” είναι ένα στοίχημα, ένα παιχνίδι στο οποίο έχουμε ριχτεί, όπου το διακύβευμα είναι η δική μας η ζωή, η ζωή ολωνών, ο δικός μας ο θάνατος, ο θάνατος ολωνών»…»

– Pierleone Mario Porcu

Εκείνο το πρωινό της 7ης Μαΐου του 2012 στη Γένοβα, οπότε συμπληρώθηκε ο γεμιστήρας ενός παλιού πιστολιού Tokarev, το οποίο στη συνέχεια αφού σφίχτηκε σε μια γροθιά, πυροβόλησε στα πόδια του Διευθύνοντος Συμβούλου της Ansaldo Nucleare, Roberto Adinolfi, δεν υπήρχαν μόνο δύο αναρχικοί της δράσης, ο Nicola Gai και o Alfredo Cospito, αλλά υπήρχε το πιο ζωντανό και πραγματικό κομμάτι του επαναστατικού αναρχισμού που μετουσιώνεται σε δράση. Ο «Πυρήνας Όλγα» μέσω της Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας, εκείνη την ημέρα έκοψε τις γέφυρες με το παρόν και, στην συνέχεια, με την ακινησία του πραγματικού, όπου ο αναρχισμός και η υποχώρησή του τείνει προς όλο και πιο καθοδικούς τόνους. Μετά τη Φουκουσίμα εμφανίζεται η επιστροφή του πυρηνικού φαντάσματος στην Ευρώπη, όπως η πίσω όψη της τραγωδίας που βασανίζει τον πλανήτη, τη φύση, τον άνθρωπο, των ίδιων τραγωδιών που πυροδοτούν έντονα συναισθήματα στις καρδιές μας. Δεν υπάρχουν αφαιρέσεις, δεν υπάρχουν έννοιες: αλλά υπάρχουν άνδρες που συνεχίζουν aμείλικτα την τρελή και αυτοκαταστροφική πορεία τους, υπάρχουν δομές που καθιστούν δυνατή την πρόοδο του θανάτου, υπάρχουν σκλάβοι που προστατεύουν ο ένας τον άλλον με όπλα. Και αυτοί οι άνδρες, αυτές οι δομές, έχουν όνομα και διεύθυνση.

Μετά από αυτή την ενέργεια, ο Nicola και ο Alfredo συνελήφθησαν, δικάστηκαν και ανέλαβαν την ευθύνη της πράξης τους με υπερηφάνια στη δικαστική αίθουσα. Επισημαίνοντας πως η καταστροφική άμεση δράση και η ένοπλη υπόθεση ήταν ακόμα γεγονότα τόσο αληθινά όσο απαραίτητη ήταν κι η υπεράσπισή τους από τους/ις αναρχικούς/ές. Μετά από δέκα χρόνια φυλάκισης, στις 5 Μαΐου του 2022, ο Alfredo έλαβε ειδοποίηση για τη μεταφορά του από το καθεστώς “Υψίστης Ασφαλείας 2” στο “41 bis”. Στις 6 Ιουλίου του 2022, το Ελεγκτικό Δικαστήριο επαπροσδιόρισε την εκρηκτική επίθεση εναντίον της σχολής των Καραμπινιέρων στο Fossano τον Ιουνίο του 2006, της οποίας η ευθύνη ανελήφθη από τον πυρήνα FAI/Ανώνυμη Χαοτική Ανταρσία, για την οποία κατηγορήθηκαν η συντρόφισσα Anna Beniamino και ο σύντροφος Alfredo Cospito, σε «Πολιτική Σφαγή», αναφερόμενοι σε έναν επανυπολογισμό  της ποινής που θα μπορούσε να προβλέπει και ισόβια κάθειρξη.

Σήμερα, για άλλη μια φορά, ο Alfredo βρίσκεται να δίνει τόσα πολλά στον αναρχισμό και σε όλους/ες μας, τοποθετώντας την αξιοπρέπεια και τις αδιάλλακτες θέσεις του ακόμα και πριν από τη φυσική του κατάσταση με μια απεργία πείνας από τις 20 Οκτωβρίου του 2022 κατά του καθεστώτος 41 bis και την ισόβια κάθειρξη χωρίς δυνατότητα αναστολής, την οποία θα συνεχίσει μέχρι το πικρό τέλος, χρησιμοποιώντας το σώμα του ως οδόφραγμα, έτσι ώστε να μην περάσει η χρήση του καθεστώτος 41 bis εναντίον των αναρχικών. Απεργία πείνας, στην οποία έχουν ενταχθεί με την πάροδο του χρόνου οι αναρχικοί Juan Sorroche, Ivan Alocco και η αναρχική Anna Beniamino (οι/η οποίοι/α αυτή την στιγμή έχουν σταματήσει).

Η παρούσα κατάσταση δίνει χώρο σε διάφορους προβληματισμούς, έντονα συναισθήματα και πολλές ποικίλες πρωτοβουλίες αυτούς τους δύο μήνες, πρωτοβουλίες πάντα σε αυτά τα πολύ σημαντικά πλαίσια, έγκυρες και θεμελιώδους σημασίας για να έχει αυτή η μάχη τη μεγαλύτερη δυνατή απήχηση, αλλά ο αγώνας του Alfredo αυτή τη στιγμή γίνεται, επίσης, εργαλείο κριτικής στο καθεστώς 41 bis και την κοινωνία των φυλακών γενικότερα. Αυτή την στιγμή πρέπει να επικρατήσουν, κατά τη γνώμη μου, ως επαναστατικά αναρχικά στοιχεία (διεθνώς), η ψυχραιμία, η διαύγεια και η σταθερότητα που απαιτεί η κατάσταση.

Κατανοήστε τι πρέπει να κάνετε και πώς να το κάνουμε, ποια επιχειρήματα να υποστηρίξουμε, αλλά πάνω απ ‘όλα την συγκεκριμένη στιγμή, κι όπως απαιτεί μια επ’ αόριστον απεργία πείνας, να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που έχουμε να κάνουμε, αυτό που έγινε μέχρι χθες και την ευκαιρία να το κάνουμε και αύριο. Μια σκέψη σε αρμονία με όσα έχουν γραφτεί παραπάνω είναι σίγουρα η ανάγκη να βγούμε από το πλέγμα ενός περιορισμένου συγκεκριμένου αγώνα κατά των φυλακών, να βγούμε από το αδιέξοδο μιας γενικευμένης κινητοποίησης που ευαισθητοποιημένα κοιτάζει μόνο το καθεστώς 41 bis, γνωρίζοντας πώς να διαβάσει τη φάση και να κατανοήσει μέσα στο χρόνο το πραγματικό αντικείμενο της διαμάχης ξεκινώντας από την οικοδόμηση μιας διεθνιστικής, ειδικής, ατομικιστικής αλληλεγγύης στην κινητοποίηση για την αποτροπή της δολοφονίας τού συντρόφου μας Alfredo Cospito σε έναν τάφο από σίδερο και σκυρόδεμα, σε συνθήκες μοναξιάς.

Μια επαναστατική αλληλεγγύη που ξεκινά πάνω απ’ όλα από την ανοιχτή διεκδίκηση πως δεν είναι μόνο οι γενικές πρακτικές, οι οποίες τελικά προσλαμβάνουν αποκλειστικά τον χαρακτήρα εκείνων που τις ασκούν, αλλά είναι η ιστορία, οι ιδέες, οι θέσεις, οι συγκεκριμένες ενέργειες που αμφισβητήθηκαν από τον σύντροφό μας και οι συνακόλουθοι λόγοι που τις συνόδευσαν. Και πρέπει αυτό να το φωνάξουμε, πρέπει να είναι αυτή η πρακτική που ισχύει και για άλλες διαδικασίες άμεσων καταστροφικών ενεργειών, επειδή είναι ένα από τα θεμελιώδη βήματα που αποσκοπούν στην άρση της απομόνωσης γύρω από τους/ις συλληφθέντες/είσες, αποδεικνύοντας στην εξουσία ότι αυτές οι ενέργειες ανήκουν σε όλους/ες τους/ις αναρχικούς/ές.

Γιατί αν είμαστε στο πλευρό του Alfredo, δεν είναι μόνο επειδή η τωρινή του κατάσταση βασανίζει τις καρδιές μας, αλλά γιατί ξέρουμε κυρίως πως είναι ένας σύντροφος που έχει αφιερώσει τη ζωή του στην αναρχική ιδέα, που είναι και δική μας. Και είναι προφανές ότι αν δεν είμαστε σε θέση να αμυνθούμε εμείς, ο μηδενιστικός επαναστατικός αναρχισμός και ο λόγος του, κανείς άλλος δεν θα μπορέσει να το κάνει ποτέ.

Σε αυτό το σημείο, οποιοσδήποτε λόγος, περισσότερο ή λιγότερο αποδεκτός, είναι πιθανό να εγκλωβιστεί σε αυτή τη συνθήκη, να προορίζεται αποκλειστικά για το επίπεδο της ανθρώπινης αλληλεγγύης, αραιωμένο σε έναν αγώνα αμβλύ και γενικότερα κατά της φυλακής. Στο παρελθόν, έχουμε ασχοληθεί με το ζήτημα 41 bis αρκετές φορές, βάζοντας μπροστά το πρόσωπό μας, ακόμα και όταν δεν είχαμε έναν αναρχικό σύντροφο σε αυτό το καθεστώς, ενώ με τις εν συνεχεία ξαφνικές αλλαγές θα συνεχίσουμε να το αντιμετωπίζουμε και στο μέλλον πιο άμεσα, έχοντας τη δυνατότητα να επεξεργαστούμε έναν ευρύτερο συλλογισμό, σαν προοπτική, σχετικά με το πώς ένα τέτοιο καθεστώς κράτησης μπορεί να εφαρμοστεί σε άλλες μπάντες και σε όλο και πιο εκτεταμένες κοινωνικές συγκρούσεις.

Αλλά αυτό που έχει σημασία στο σήμερα, σε αυτόν τον αγώνα ενάντια στο χρόνο, είναι να βγάλουμε τον Αlfredo από αυτό το καθεστώς, να επιτύχει άμεσο αποχαρακτηρισμό χωρίς άλλους όρους.

Ο Alfredo όλα αυτά τα χρόνια δεν υπήρξε ποτέ θύμα και αν σήμερα υποβάλλεται σε αυτό καθεστώς είναι αποκλειστικά εξαιτίας της βούλησης της εξουσίας να τον συντρίψει αφαιρώντας τις σχέσεις με αυτό που ο ίδιος πρώτος πάντα όριζε ως την κοινότητά του.

Εξάλλου, δεν μπορεί διόλου να αποκλειστεί η περίπτωση το κράτος να προσπαθεί να δοκιμάσει το έδαφος του «αναρχικού κινήματος», πιθανώς για να μπορέσει να διαθέσει αυτό το όργανο εξόντωσης εναντίον μας στο μέλλον περισσότερο για αυτό που είμαστε, παρά για αυτό που κάνουμε. Μπορούμε ακόμη και να υποθέσουμε ότι αυτό το καθεστώς θα μπορούσε να αντικαταστήσει οριστικά την πρακτική της Υψηλής Επιτήρησης στη δημιουργία υποθέσεων με την πάροδο του χρόνου.

Φαίνεται ξεκάθαρο ότι ο σκοπός που το κρατικό – πολιτειακό σύστημα επιδιώκει, μέσω της εξουσίας της δικαστικής αστυνομίας με δίκες, καταδίκες για τρομοκρατία και επιβολή ενός καθεστώτος εκμηδένισης όπως το 41 bis, της εξάλειψης όσο και της απομόνωσης του εχθρού του είναι η δεδηλωμένη τάξη, όπως μας δείχνει και η κατάσταση των επαναστατών/τριας κομμουνιστών/ριας Nadia Lioce, Roberto Morandi και Marco Mezzasalma που αντιστέκονται με υποδειγματική αξιοπρέπεια για 17 χρόνια στο σκοτάδι του 41 bis. Όλα αυτά μας υπενθυμίζουν έντονα πως η μάχη του Alfredo πρέπει, επίσης, να υποστηριχθεί και για αυτούς/ές. Όλα αυτά, εφόσον είναι μέρος της εγγενούς ύπαρξης του συστήματος της δικαστικής αστυνομίας και του δικαίου της, δεν μπορούν να προεκταθούν από μια ευρύτερη ομιλία σε διαλεκτική αντίθεσης, του κράτους ενάντια στην επαναστατική πάλη, του αναρχικού εναντίον του παγκόσμιου κεφαλαιοκρατικού συστήματος που περιλαμβάνει τη χρήση του 41 bis ως όργανο εξαναγκασμού και εκβιασμού της μετάνοιας, όταν δεν υπάρχουν στοιχεία ντόμινο μέσω των οποίων μπορούμε να ανακτήσουμε την ατομικότητα και τις επαναστατικές ενέργειες, γιατί ακριβώς είναι μια θέληση δική μας, επαναστατική, η οποία ξεπερνά το γρήγορο και αποπροσανατολιστικό της αναμονής. Μια βούληση που έχει την αποφασιστικότητα και την αισιόδοξη έπαρση να μεταμορφώνει την πραγματικότητα, διατηρώντας αναλλοίωτη την αναρχική μηδενιστική ένταση στην οποία πιστεύουμε, παρά το γεγονός ότι δεν έχουμε αφήσει ποτέ στην άκρη την ιδέα της κοινωνικής επανάστασης, ότι αυτός ο κόσμος, ως έχει σήμερα, πρέπει να κατεδαφιστεί.

Δεν είναι τυχαίο ότι με αυτούς τους όρους διατυπώνονται πλήρως και οι κατηγορίες για υποκίνηση που δημιουργήθηκαν τα τελευταία χρόνια εναντίον του “Αναρχικού Μαύρου Σταυρού” και του “RadioAzione”· η επιχείρηση Sibilla εναντίον της αναρχικής εφημερίδας “Vetriolo” και της δημοσίευσης της συνέντευξης του Alfredo Cospito “Ποια διεθνής;”. Με αυτή την έννοια, μάλιστα, μπορούμε να πούμε ότι αυτό που έχει γίνει τα τελευταία χρόνια με τις εκδόσεις μας συνεχίζει να είναι ανεκτίμητης αξίας επειδή επιτρέπει, στο σήμερα, στους /ις αναρχικούς/ές να ανακτήσουν την κατοχή των ιδεών τους, να τους δώσουν χώρο, με το θράσος του πάντα αμετάβλητου, με την ίδια τάση για δράση στην σφαίρα της επαναστατικής συνειδητοποίησης, χτίζοντας τη Διεθνή.

Έξω ο Alfredo από το 41bis!

Ενάντια στη χρήση του 41 bis σε επαναστάτες/τριες κρατούμενους/ες!

Πάντα για την αναρχία.

Κλείνω αυτό το γραπτό εκμεταλλευόμενος την ευκαιρία να στείλω τους πιο ειλικρινείςκαι θερμούς χαιρετισμούς μου στους υποστηρικτές αυτής της πρωτοβουλίας, σε όλους/ες τους/ις συντρόφους/ισσες στην Ελλάδα που συνεχίζουν να αγωνίζονται εδώ και χρόνια μέσα και έξω από τις φυλακές, ελπίζοντας ότι η πρωτοβουλία θα εξελιχθεί και πέρα από τις πιο αισιόδοξες προσδοκίες και ότι αποτελεί ερέθισμα για περαιτέρω βελτίωση των συζητήσεων, οπλίζοντας αυτή την ανάγκη για ελευθερία που μας διακρίνει.

Omar Nioi,
17/12/2022,
Σαρδηνία

Πηγή: Αναρχικό Στέκι Ναδίρ

Γερμανία: Ανακοίνωση του επαναστάτη κρατουμένου Thomas Meyer-Falk σε αλληλεγγύη με τον Alfredo Cospito

Posted on by

Αλληλεγγύη με τον Alfredo – πέρα απ’ όλα τα τείχη!

Ο Alfredo Cospito βρίσκεται έγκλειστος στη Σικελία υπό το καθεστώς κράτησης “41-bis”, και κρατείται σε αυστηρή απομόνωση. Υπερασπίζεται τον εαυτό του ενάντια στις συνθήκες κράτησης διεξάγοντας απεργία πείνας, ρισκάροντας τη ζωή του στον αγώνα αυτόν ενάντια στις απάνθρωπες συνθήκες εγκλεισμού.

Μηδέν επισκεπτήρια (με εξαίρεση μόνο συγγενείς), δεν μπορούν να του σταλούν βιβλία, δεν έχει πρόσβαση σε εφημερίδες – και ίσως να μην μπορεί πλέον να γράφει άρθρα. Υποβιβασμένος σε μία καθαρά σωματική ύπαρξη, παραδομένος απόλυτα στο έλεος του πνευματικού θανάτου.

Αυξήθηκαν οι περιοριστικοί όροι του εγκλεισμού του λόγω απόφασης του Εποπτικού Δικαστηρίου, το οποίο συμπέρανε πως μια βομβιστική επίθεση το 2006, όπου κανείς δε σκοτώθηκε ούτε τραυματίστηκε, αποτέλεσε τετελεσμένο πολιτικό μακελειό και, επειδή ο Alfredo δεν επέδειξε καμία μετάνοια, καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη υπό το διαβόητο άρθρο “41-bis” του ποινικού κώδικα.

Είναι πασιφανές πως το κράτος εκδηκείται έναν αμετανόητο αναρχικό της πράξης, ο οποίος δε λύγισε ακόμα και κατά τη διάρκεια των τόσων ετών εγκλεισμού. Ο Φρίντριχ Νίτσε κάποτε έγραψε αρκετά ξεκάθαρα: “Η τιμωρία είναι ένα άλλο όνομα της ίδιας της εκδίκησης: με μια ψευδή λέξη παριστάνει μια θετική συνείδηση” (από το Τάδε έφη Ζαρατούστρα).

Η ισόβια κάθειρξη αποτελεί υπόρρητα μια μορφή θανατικής καταδίκης, όμως η υποβολή των ανθρώπων σε επιπλέον απομόνωση επεκτείνει το φάσμα της εκδικητικότητας στο ψυχολογικό, πνευματικό επίπεδο. Οι άνθρωποι για να ζήσουν χρειάζονται παραπάνω πράγματα από φαγητό και νερό! Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι αναγκαίες ώστε να μείνουν ζωντανοί. Όμως, κλειδωμένοι σ’ ένα άδειο κελί, πρακτικά χωρίς ανθρώπινη επαφή, χωρίς πρόσβαση σε βιβλία και λοιπά πράγματα, όλα αυτά μπορούν και πρέπει -σύμφωνα με τη λογική της δικαιοσύνης- να λυγίσουν τους ανθρώπους. Η εκδίκηση στην πιο αγνή της μορφή!

Ο Alfredo παλεύει ενάντια σ’ αυτό με όλα τα μέσα και τις δυνατότητες που διαθέτει. Δεν επιτίθεται σωματικά στο προσωπικό της φυλακής, όχι, ρισκάρει την ίδια του τη ζωή! Πεινάει! Και πεινάει! Και πεινάει!

Αλληλεγγύη με τον Alfredo!

Κατάργηση του “41-bis”!

Thomas Meyer-Falk

– ο ίδιος σε καθεστώς απομόνωσης από το 1996 ως το 2007 –

προς το παρόν στη φυλακή JVA (SV)

Hermann-Herder-Str.8, 79104 Freiburg

https://freedomforthomas.wordpress.com

http://www.freedom-for-thomas.de

Γερμανική πηγή: De.Indymedia

Αγγλική μετάφραση από: Nae Midion

Αγγλική πηγή: Abolition Media

Μετάφραση: Επαναστατική Συνείδηση

Alfredo Cospito: “Είτε έχουμε προετοιμαστεί, είτε όχι” (2017)

Posted on by

Alfredo Cospito (2017)

Είτε έχουμε προετοιμαστεί, είτε όχι.

Αυτά τα τρία χρόνια βρέθηκα αντιμέτωπος με επιλογές που με οδήγησαν σε ένα μονοπάτι γεμάτο σταυροδρόμια και διλήμματα.

Σαν να βρίσκομαι σε ναρκοπέδιο, έπρεπε να αποφασίσω προσεκτικά πού να πατήσω, διακυβεύοντας την περηφάνια και τον αυτοσεβασμό μου. Η πρώτη επιλογή που έπρεπε να αντιμετωπίσω ήταν αν έπρεπε να συνεχίσω να συνεισφέρω ή να αφήσω τη φυλακή να με καταπνίξει, περιμένοντας υπομονετικά να βγω έξω. Όσο περιορισμένη κι αν είναι η κατάστασή μου, επέλεξα να συνεχίσω να συνεισφέρω μέσω του γραπτού λόγου. Μόλις πήρα αυτή την απόφαση, αντιμετώπισα ένα άλλο σταυροδρόμι: αν θα περιοριστώ — οικουμενικά — από αυτό το «κρίσιμο σημείο» της κατάστασής μου (sic.) ενός δηλαδή «επαναστάτη» κρατουμένου —δίνοντας «ευλογίες» προς κάθε κατεύθυνση, επικροτώντας κάθε αναρχική πρακτική, προσέχοντας να μη κάνω εχθρούς ∙ ή αν θα χρησιμοποιήσω το όπλο της κριτικής, όλο και πιο σκληρά, προσπαθώντας να αναλύσω κάποια πράγματα και να επιχειρηματολογήσω. Επέλεξα τον ευκολότερο τρόπο (τουλάχιστον για μένα): να εξωθήσω την κριτική μου στα άκρα, με τίμημα την απομόνωση (λιγότερα γράμματα, λιγότερες πληροφορίες, λιγότερη αλληλεγγύη γενικά).

Έχοντας πάντα όμως την επίγνωση ότι υπάρχει μία άβυσσος μεταξύ σκέψης και πράξης.

Οι λέξεις, όσο δυνατές κι αν είναι, φέρουν πάντα κάτι που ακούγεται ψεύτικο, ακόμα κι όταν θέτουν πραγματικούς, συγκεκριμένους κινδύνους, οι οποίοι μπορεί να πραγματοποιηθούν στα χρόνια φυλάκισης για απολογία ή υποκίνηση.

Στο «δικό μου» κελί, οι λέξεις που ακούω πιο προσεκτικά είναι αυτές που ακολουθούν τις πράξεις, αυτές που γίνονται σάρκα και οστά. Είναι ζωντανές, αληθινές και δεν κάνουν λάθος. Διαφέρουν από τη συνεχή φλυαρία στο παρασκήνιο ενός αναρχικού κινήματος αποτραβηγμένο στον εαυτό του, επηρεασμένο από μια ντροπιαστική έλλειψη θάρρους και φαντασίας. Ένα κίνημα που τρέφεται με την εμφάνιση, τη ρητορική και ενίοτε τη δημαγωγία, με τις διαδηλώσεις, τις συνελεύσεις, τις επικοινωνιακές πορείες, τις εκστρατείες ενημέρωσης και το ρίζωμα σε μια περιοχή, ένα συνεχές μπλα μπλα. Δεν χρειάζεται να υποστηρίξετε αναλήψεις ευθύνης, αλλά ξέρετε σίγουρα ότι είναι ειλικρινείς επειδή είναι προϊόντα μιας δράσης, επειδή έχουν γραφτεί από την αληθινή συμμετοχή κάποιου ατόμου στο παιχνίδι, θέτοντας τη ζωή του σε κίνδυνο. Σε αυτούς τους καιρούς της εικονικής πραγματικότητας δεν είναι μικρό πράγμα, και όταν αυτές οι αναλήψεις γίνονται εκστρατείες δράσης, ο θόρυβος του παρασκηνίου, η φλυαρία, σίγουρα εξαφανίζεται και όλα γίνονται πιο σοβαρά, πιο επικίνδυνα, πιο αληθινά.

Οι περισσότεροι–ες από τους αναρχικούς–ες εδώ στην Ιταλία σήμερα φαίνεται να επηρεάζονται από μια συλλογικότητα και από μια υπνωτική σύνεση. Μας περιορίζουν χιλιάδες φόβοι: ο φόβος ότι θα θαφτούμε ζωντανοί–ές σε κάποια φυλακή, φόβος μήπως πεθάνουμε σε μια δράση, φόβος ότι θα μείνουμε μόνοι χωρίς τη συναίνεση των άλλων ή, ότι θα μας παραμερίσουν οι ίδιοι οι σύντροφοί μας. Το να ξεπεράσουμε αυτούς τους φόβους θα μας έκανε πιο συνειδητοποιημένα άτομα. Πολλοί «αγώνες» χτίζονται πάνω σε αυτούς τους φόβους, είναι προϊόν αυτών των φόβων. Ο φόβος μας δηλητηριάζει, οι συμβιβασμοί είναι οι δηλητηριασμένοι καρποί του. Μετά, με ωραία λόγια, ωραίες θεωρίες, ωραίες μακροπρόθεσμες στρατηγικές, φροντίζουν να βάψουν όλα τα σκατά ροζ, ωθώντας μας στη σύνεση, στον πολιτικό «ρεαλισμό». Αλλά, δυστυχώς, ακόμα κι αν είναι βαμμένα ροζ, το σκατά παραμένουν πάντα σκατά. Γι‘ αυτό ακριβώς τα ημίμετρα δεν πρέπει να έχουν νόημα για έναν αναρχικό. Με την πρόοδο της τεχνολογίας (η ένοπλη πτέρυγα του πολιτισμού) ο χρόνος που έχουμε στη διάθεσή μας περιορίζεται. Ο πολιτισμός τρέφεται με τα πάντα και εναντίον όλων. Για τις δημοκρατίες και τις δικτατορίες, την επιστήμη και τη θρησκεία, τις πολιτικές ελευθερίες και την ελεύθερη αγορά, τη συναίνεση και τον καταναγκασμό, τον καπιταλισμό και τον σοσιαλισμό, τα οικολογικά συμβατά εμπορεύματα και τα πυρηνικά εργοστάσια… Χίλιες πτυχές ενός μόνο φαινομένου, αυτό του πολιτισμού, που συγκρατείται με κόλλα φτιαγμένη από μια τεχνολογία όλο και πιο επεμβατική, που καταστρέφει όχι μόνο τον άνθρωπο, αλλά ανατρέπει ολόκληρη τη ζωή σε αυτόν τον πλανήτη. Με ένα τέτοιο διακύβευμα, κάθε ημίμετρο, οποιαδήποτε μη καταστροφική ενέργεια είναι ένα άχρηστο καταπραϋντικό, ένα ασυγχώρητο χάσιμο χρόνου. Δεν χρειάζεται πια να ακούμε τα καλύτερα πνεύματα της «επανάστασης», που βρίσκουν πάντα μια δικαιολογία να αναβάλλουν, να περιπλέκουν τα πράγματα. Όλο και πιο συχνά η πολιτική αναμονής δικαιολογείται με το επιχείρημα του να γίνονται κατανοητές κάποιες πράξεις από τους ανθρώπους και της ανάγκης να είναι ριζωμένοι σε μια περιοχή. Η επιδίωξη της λεγόμενης «αναπαραγωγής» μικρών ενεργειών οδηγεί σε ολοένα και πιο ασήμαντες πρακτικές που καταλήγουν σε παθητική αντίσταση ή εμπόδια, πάντα σύμφωνα με το μέτρο, ποτέ υπερβολικά, αναβάλλοντας τη βίαιη σύγκρουση με το σύστημα για ένα αύριο που δεν θα έρθει ποτέ . Δεν υπάρχει ανάγκη για προσηλυτισμό ∙ η υπερβολική σκέψη και ο δισταγμός, μας κάνουν άδειους, ανίκανους.

Οι υπερβολικές πληροφορίες ισοδυναμούν με καμία πληροφορία. Η επιρροή των ακαδημαϊκών, της πολιτικής, του φόβου είναι πολύ έντονη εδώ γύρω. Τι να κάνετε; Αναζητήστε συντρόφους-ισσες (“affinity comrades”), ενθαρρύνοντας τη δράση, τις πραγματικές, ζωντανές δυνάμεις. «Πετάξτε την καρδιά πάνω από το εμπόδιο», χωρίς να λογαριάζετε τις συνέπειες και τις «επαναστατικές» στρατηγικές χωρίς τη σπασμωδική και εμμονική επιδίωξη της συναίνεσης. Υποστηρίξτε θέσεις που θέτουν σε κίνδυνο την ήρεμη ζωή όσων επιδίδονται μόνο στα λόγια ή μόνο στους σχηματισμούς θεωρητικών συνελεύσεων. Δίνουμε στον εαυτό μας τα εργαλεία για να επικοινωνούμε μεταξύ μας, χωρίς εξουσία, χωρίς να γνωρίζουμε ο ένας τον άλλον προσωπικά, μέσα από λόγια που ακολουθούν τις πράξεις, παρακάμπτοντας τα φερέφωνα, ξεφορτώνοντας οριστικά τους μεσάζοντες της ιδεολογίας και των ειδικών της διαμεσολάβησης. Οι ήδη δοκιμασμένες και αποτελεσματικές εκστρατείες δράσης είναι το μεγαλύτερο αποτέλεσμα αυτής της επικοινωνίας χωρίς εξουσία, μακριά από οποιαδήποτε οργάνωση ή συντονισμό.

Ας βασιστούμε στα πιο παράλογα, στα πιο φυσικά ένστικτά μας: την οργή, το μίσος, την αγάπη, την αδελφοσύνη, την εκδίκηση.

Αφήστε τη θέληση της καταστροφής να μην γίνει ποτέ ξανά δημιουργός. Τίποτα δεν «χρειάζεται» να οικοδομηθεί.

Αφήστε τη δράση να μιλήσει, ευθύς τώρα, αμέσως.

Είτε έχουμε προετοιμαστεί είτε όχι.

Πηγή στα ελληνικά: Ευλογημένη Η Φλόγα

Πηγή: The Anarchist Library

Μετάφραση: Το μαύρο ρόδο

The Blast: Η αστυνομική βία και η γενεαλογία του “Πήγαινες γυρεύοντας” – Τρία σημεία με αφορμή τη δολοφονική επίθεση της αστυνομίας στο 16χρονο Ρομά Κώστα Φραγκούλη

Posted on by

i) Η τεχνοκρατική προσέγγιση

Η αστυνομική εκπαίδευση στις επίσημες ακαδημίες και τα διάφορα σεμινάρια, ημερίδες, προγράμματα που γίνονται κατά καιρούς και τα επίσημα αστυνομικά εγχειρίδια και εγκυκλίους που κυκλοφορούν, καθορίζουν και τα διάφορα επιχειρησιακά motus operandi.
Όσον αφορά τις καταδιώξεις για αρχή ενημερώνεται το κέντρο για το είδος του περιστατικού: ληστεία, ανθρωποκτονία, αγνόηση αστυνομικού σήματος κτλ. Συνήθως κάθε περιστατικό έχει ένα συγκεκριμένο κωδικό για τη διευκόλυνση των μεταβιβάσεων. Οι καταδιώξεις διαφέρουν για αρχή:

1) ως προς το όχημα, αν πρόκειται δηλαδή για δίκυκλο, αμάξι κτλ

2) ως προς τη σοβαρότητα ενός περιστατικού

3) ως προς τις συνθήκες καταδίωξης (φωτισμός, καιρικές συνθήκες, κυκλοφοριακές συνθήκες κ.α

4) ως προς το αν στο όχημα υπάρχει οπλισμός και τι οπλισμός είναι αυτός

5) ως προς το αν υπάρχουν όμηροι

Σε κάθε μια εκ των περιπτώσεων προφανώς και το επιχειρησιακό πλάνο θα είναι διαφορετικό αλλά κατά κανόνα όλες οι αστυνομικές σχολές σχεδόν πλέον καθορίζουν ότι οι καταδιώξεις σκοπό έχουν τον εγκλωβισμό και αδρανοποίηση του οχήματος, για αυτό και σε πολλές περιπτώσεις καταδιώξεων στήνονται μπλόκα με οχήματα της αστυνομίας, με οδοφράγματα, με καρφιά ακινητοποίησης οχημάτων κτλ και σε κάποιες εκ των περιπτώσεων αυτών συμμετέχουν στις καταδιώξεις ακόμα και εναέρια μέσα.

Θα πρέπει να επισημανθεί ότι αυτό το επιχειρησιακό μοντέλο δεν έχει προκύψει τυχαία καθώς οι πρώτοι που μπορεί να κινδυνέψουν σε μια καταδίωξη, ειδικά αν το όχημα φέρει οπλισμό, είναι οι ίδιοι αστυνομικοί. Για αυτό και υπάρχουν δυνάμεις που ακολουθούν το όχημα σε απόσταση ασφαλείας μέχρι αυτό να περικυκλωθεί και να οδηγηθεί σε μπλόκα όπου και αναγκαστικά θα σταματήσει. Αυτό το έδειξε η περιβόητη καταδίωξη στο Ρέντι πριν δέκα χρόνια που κατέληξε με δύο αστυνομικούς της ΔΙΑΣ νεκρούς από πυρά καλάσνικοφ, γεγονός που για αρκετό καιρό αναδιαμόρφωσε τα επιχειρησιακά πλάνα της αστυνομίας σε τέτοιου τύπου περιστατικά, οδηγώντας στο προφανές συμπέρασμα ότι δεν είναι πολύ καλή ιδέα να έχουν οι μηχανοκίνητες δυνάμεις κοντινή απόσταση με το υπό καταδίωξη όχημα – ιδίως αν έχει αναφερθεί οπλισμός- αλλά να ακολουθούν και να δίνουν σήμα στις υπόλοιπες.

Γεγονός είναι ότι οι μηχανοκίνητες δυνάμεις της έχουν κριθεί ως αποτελεσματικές καθότι είναι πολλές, ευκίνητες και ευέλικτες όμως δεν προσφέρονται για το μπλοκάρισμα καταδιωκόμενων οχημάτων καθώς μπορούν εύκολα να εμβολιστούν και να προκύψει θανάσιμος κίνδυνος των ίδιων των αστυνομικών. Επομένως πουθενά το πρωτόκολλο δε προβλέπει οι καταδιώξεις να ενέχουν τέτοια ρίσκα. Χρειάζεται επομένως κάτι παραπάνω από απλή αίσθηση καθήκοντος για τόσο ζήλο.

ii) Ιδεολογία και θέαμα

Ο ζήλος αυτός σε μεγάλο βαθμό εμπνέεται από το πρότυπο του σκληροτράχηλου μπάτσου, με τις ανορθόδοξες μεθόδους, που είναι χρόνια στην πιάτσα, έχουν δει πολλά τα μάτια του, δεν παίζει με τους κανόνες γιατί του «τη σπάνε» , σιχαίνεται τους χαρτογιακάδες των εσωτερικών υποθέσεων, που είναι πρόθυμος να κάνει αυτό που χρειάζεται κάθε φορά ακόμα κι αν κανείς δεν του το αναγνωρίζει, αν και στο τέλος θα δικαιωθεί ηθικά και το σύστημα θα αναγνωρίσει πως τελικά είναι απαραίτητος και θα κλείσει το μάτι σε οτιδήποτε έχει κάνει παράτυπα.

Αυτή η τυπολογία έχει αποτελέσει τη βάση εκατοντάδων ταινιών- σειρών του αστυνομικού genre της ποπ κουλτούρας και μαζί με το ξαδερφάκι του το υπέρ-ηρωικό genre, έχουν διαμορφώσει ένα ισχυρότατο φαντασιακό φασίζουσας απόχρωσης ως προς την πάταξη του λεγόμενου εγκλήματος, εκεί όπου όλα επιτρέπονται, προκειμένου να καταπολεμηθεί το «κακό». Η συγκεκριμένη μυθοπλασία (της οποίας δεν είναι ότι όλοι οι δημιουργικοί συντελεστές συνειδητά θέλουν να παράξουν το αυτό προϊόν, εν τούτοις και παρά τις όποιες επιθυμίες τους, αυτό ακριβώς παράγεται) επενδύει πάρα πολύ στο κομμάτι της δράσης κατά την οποία είτε ο αστυνομικός είτε κάποιος μασκοφόρος υπέρ ήρωας με μπέρτα, θα κυνηγήσει τον κακοποιό μέρα ή νύχτα, με κόσμο ή χωρίς, μην υπολογίζοντας καμία παράπλευρη απώλεια έμψυχου δυναμικού ή δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας. Για την ακρίβεια όσο περισσότερες οι παράπλευρες απώλειες, τόσο πιο γαργαλιστική η δράση, τόσο πιο καλό θεωρείται το προϊόν και τόσο πιο ήρωας εν τέλει αναδεικνύεται ο βασικός πρωταγωνιστής.

Η σύνδεση του θεάματος με την πραγματικότητα ξεφεύγει από τα όρια του φαντασιακού καταλήγοντας στη δυστοπία, στην καρδιά του κράτους με την ίσως μεγαλύτερη ιστορία αστυνομικής βίας: τις ΗΠΑ, όπου δύο από τις πιο δημοφιλής reality εκπομπές στην ιστορία της αμερικανικής τηλεόρασης αφορούσαν αστυνομικές καταδιώξεις και συλλήψεις σε υποτίθεται live σύνδεση. Πρόκειται για τις πολύ διάσημες εκπομπές COPS και LIVE PD , εκπομπές που αναγκάστηκαν σε διακοπή μετά τις εξεγέρσεις που ακολούθησαν τη δολοφονία του George Floyd και που σήμερα μεγάλα studio της τηλεοπτικής βιομηχανίας εξετάζουν σοβαρά το ενδεχόμενο της επιστροφής τους, ή έστω κάποιας εκδοχής τους.

Οι εκπομπές αυτές, αυτό που στην ουσία έκαναν ήταν να πουλούν σαν τηλεοπτικό προϊόν τη δράση της πραγματικής αστυνομίας στο πραγματικό πεδίο σε ένα κοινό που διψούσε να βλέπει περιπολικά και ελικόπτερα να καταδιώκουν οχήματα, ανθρώπους να συλλαμβάνονται από αστυνομικούς ή κυνηγούς κεφαλών, στα σπίτια τους επειδή δεν είχαν πληρώσει κάποια δικαστική εγγύηση. Φυσικά δεν επρόκειτο για πραγματικές απευθείας συνδέσεις, αλλά για μονταρισμένο υλικό που είχε περάσει από την εξέταση των αρχών και είχε τύχει έγκρισης με οτιδήποτε ανεπιθύμητο να κόβεται.

Στην Ελλάδα μπορεί να μην έχουμε τέτοιες εκπομπές – ακόμα τουλάχιστον- έχουμε όμως ένα πρόθυμο στρατό δημοσιολογούντων που σε κάθε περιστατικό ενός –ή και περισσοτέρων- μπάτσων καουμπόηδων, θα σπεύσουν να δώσουν πλήρη κάλυψη ακόμα κι αν το πλαίσιο δράσης του συγκεκριμένου αστυνομικού ήταν εκτός και πέρα από κάθε νόμιμο προβλεπόμενο πρωτόκολλο (βλ Πρωτοσάλτε: «τους ΔΙΑΣ τους θέλουμε να πίνουνε καφέ;»). Αυτού του τύπου η κάλυψη συνοδεύει την πολιτική κάλυψη που τους παρέχεται από την πολιτική τους ηγεσία για να φτάσουμε στο τελικό στάδιο που είναι η θεσμική κάλυψη της δικαιοσύνης που τους αθωώνει ή τους ρίχνει στα μαλακά.

Με λίγα λόγια το πλαίσιο ώστε η αστυνομική βία να μην θεωρείται ούτε καν μια παρεκτροπή, ούτε καν μια υπηρεσιακή ατασθαλία εκεί βρίσκεται. Στη διεκδίκηση του να μπορεί ανά πάσα στιγμή οποιοσδήποτε μπάτσος, να δράσει όπως θέλει χωρίς καμία απολύτως συνέπεια και στο να είναι κάτι ευρέως αποδεκτό αυτό, να είναι όπως θα λέγαμε και σήμερα legit.

Είναι κάτι που το παρακολουθούμε και στον ευρύτερο δημόσιο διάλογο μετά τον σχεδόν θανάσιμο τραυματισμό του 16χρονου Ρομά Κώστα Φραγκούλη που χαροπαλεύει για σχεδόν έξι μέρες, επειδή πυροβολήθηκε στο κεφάλι μετά από καταδίωξη του για 20 ευρώ απλήρωτης βενζίνης. Θα περίμενε κανείς τα νομιμόφρων αντανακλαστικά να θέλουν την τιμωρία του ας πούμε νεαρού παραβάτη, όπως ορίζει ο νόμος σε τέτοιες περιπτώσεις. Μόνο που αυτό δεν περιλαμβάνει μια κινηματογραφικού τύπου καταδίωξη μέσα στην πόλη με πυροβολισμούς και θανάσιμους τραυματισμούς. Τα βενζινάδικα έχουν συστήματα παρακολούθησης, επομένως θα μπορούσε να διαπιστωθεί η κυριότητα του οχήματος και να υπάρξει η προβλεπόμενη μήνυση, ή αν ήθελαν να κάνουν κάτι παραπάνω τα όργανα του νόμου να εξακριβώσουν αν το όχημα έχει κλαπεί, ελέγχοντας τις πινακίδες του. Όλο το υπόλοιπο, πέρα από τη δολοφονική διάθεση που μάλλον είχε και ρατσιστικό υπόβαθρο, έχει να κάνει με σύνδρομο σερίφη που μπορεί να αφορά στην ιδιοσυγκρασία του κάθε μπάτσου ξεχωριστά, σχετίζεται άμεσα όμως και με το δόγμα μηδενικής ανοχής που προωθείται κεντρικά από τα πάνω.

Το συγκεκριμένο δόγμα ειδικά σε ότι αφορά τις καταδιώξεις και τη συμμόρφωση με τα αστυνομικά σήματα για έλεγχο αποτελεί όπως φαίνεται κεντρικό χαρτί στο νέο εσωτερικό δόγμα αστυνόμευσης που σε συνδυασμό με το ρατσισμό εναντίον συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων έχει αφήσει πίσω του και μια καταδίωξη ανήλικων ρομά με το αμάξι του πατέρα του ενός, η οποία καταδίωξη κατέληξε με παραλίγο θανάσιμους τραυματισμούς έξω από το ίδιο τους το σπίτι σε καταυλισμό στο Βόλο. Επομένως το ζητούμενο δεν είναι προφανώς η αξία του κλαπέντος προϊόντος, δεν είναι καν τόσο η πράξη αυτή κάθε αυτή. Το ζητούμενο είναι η τιμή της αστυνομίας.

Μια παρανομία που διαπράχθηκε με την αστυνομία παρούσα κι ένας παραβάτης που επιχείρησε να διαφύγει της σύλληψης του είναι από μόνο του είναι αρκετό ώστε να στηθεί μια τέτοιου τύπου καταδίωξη μέσα σε κατοικημένη ζώνη, κάτι εξ΄ορισμού επικίνδυνο για τους διώκτες, για τον παραβάτη αλλά και για άσχετους με την όλη υπόθεση πολίτες. Αλλά και χωρίς παρανομία αν η αστυνομία θέλει να σε ελέγξει, να σε ψάξει, να σε προσαγάγει και εσύ δε ψήνεσαι για οποιοδήποτε λόγο, μπορείς να καταλήξεις με μια σφαίρα στο κεφάλι. Κι αυτό είναι κάτι διαχρονικό και οικουμενικό. Δεν πάνε ούτε δύο χρόνια από την εκτέλεση του 25χρονου Klodian Rasha από αστυνομικό στην Αλβανία επειδή δε σταμάτησε σε έλεγχο σε ώρα απαγόρευσης κυκλοφορίας λόγω covid. Και ήταν πεζός. Αυτή λοιπόν είναι η ουσία ενός κανονικοποιημένου αστυνομικού κράτους. Ένα σώμα ενόπλων που θεωρούν ότι έχουν το δικαίωμα να κάνουν χρήση των όπλων τους και να αφαιρούν ζωές ή να σακατεύουν ανθρώπους οι οποίοι δεν πειθαρχούν, κι ένα σώμα πολιτών που αυτό το θεωρεί νορμάλ. Κι αυτό είναι κάτι διαχρονικό και οικουμενικό.

iii) Καθεστώς Εξαίρεσης

Όταν έχει επιτευχθεί αυτή η σύζευξη τότε μπορούμε να είμαστε σε θέση να πούμε, πως τα πράγματα είναι πραγματικά πολύ άσχημα… Κι αυτό γιατί η λογική δε μπορεί να σταθεί πουθενά σε μια τέτοια συζήτηση. Τι να πεις πραγματικά φερ’ ειπείν με έναν άνθρωπο που θεωρεί πρακτικό και συμφέρον για την πολιτεία, να καταναλώνονται περισσότεροι πόροι δημόσιου χρήματος για τη σύλληψη ενός ανθρώπου που έκλεψε από ιδιώτη 20 ευρώ και που και ο ίδιος δεν επιθυμεί καν να ασκήσει μήνυση εναντίον του; Δεν υπάρχει πεδίο συνεννόησης, γιατί δεν είναι επιχειρήματα αυτά που καλούνται να αναμετρηθούν αλλά φαντασιακές αναπαραστάσεις, και η αναπαράσταση του σκληρού μπάτσου με την καπνισμένη κάνη δυστυχώς είναι σε μεγάλο βαθμό mainstream.

Θα ήταν πολύ πιο εύκολο αν την ηθική υπεράσπιση τέτοιων πράξεων τη σήκωνε αποκλειστικά ένα κομμάτι ανθρώπων με ακροδεξιές και φασίζουσες απόψεις. Θα ταν και αναμενόμενο. Είναι πολύ πιο δύσκολο να διαχειριστείς, ακόμα και σε ένα στάδιο αποδοχής, ότι κόσμος εκτός των προαναφερόμενων target group θεωρεί φυσιολογικό το να συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο η αστυνομία και ακόμα περισσότερο επιθυμεί κιόλας αυτή τη συμπεριφορά ή αδιαφορεί πλήρως. Δυστυχώς αυτές οι κοινωνικές τάσεις υπάρχουν εκεί έξω.

Ένας δείκτης της εξάπλωσης τους είναι στην εποχή μας τα social media αλλά δεν είναι μόνο τα σχόλια στο διαδίκτυο για κάποια από τα οποία μπορεί να πει κανείς ότι προέρχονται από ύποπτα προφίλ. Είναι γενικότερα η ατμόσφαιρα μιας συνολικής απαξίωσης του ίδιου του ενδιαφέροντος για τα κοινωνικά δρώμενα που τη βιώνουμε διαρκώς γύρω μας, στα σχολεία, στις σχολές, στους χώρους δουλειάς, σε άσχετες με μας παρέες, στα πράγματα που βλέπουμε να συγκεντρώνουν μαζικό κοινωνικό ενδιαφέρον, στα πολιτισμικά προϊόντα που γίνονται δημοφιλή κτλ. Είναι μια αδιαφορία που αποτελεί όμως παθητική υποστήριξη στην ουσία, διότι για να μη σε αφορά κάτι, δεν πάει κόντρα προφανώς στις ηθικές σου προσλαμβάνουσες, δε σε ενοχλεί, δε σου ταράζει την ηρεμία, δε σου γεννά την εντύπωση πως κάτι μάλλον πάει στραβά. Και προφανώς αδιαφορείς όταν θεωρείς ότι αυτά συμβαίνουν πάντα σε κάποιο άλλο κόσμο που ενδεχομένως και να γύρευε μπλεξίματα και ότι την πλειοψηφία, στην οποία θεωρείς ότι ανήκεις, δε θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο.

Εν μέρει αυτό είναι σωστό. Γιατί αποτελεί τη βάση του καθεστώτος εξαίρεσης. Στατιστικά οι περισσότεροι άνθρωποι που θα δεχτούν πυροβολισμούς από μπάτσους επειδή δε σταμάτησαν σε κάποιο σήμα για έλεγχο ή επειδή προσπάθησαν να διαφύγουν θα είναι άνθρωποι που είτε φοβήθηκαν την αστυνομία είτε θέλησαν αν αποφύγουν κάποια σύλληψη. Επειδή στατιστικά λοιπόν ο περισσότερος κόσμος σταματάει και δέχεται τον έλεγχο και αυτή η συμπεριφορά θεωρείται η κανονική, και η μόνη που η αστυνομία θεωρεί ότι εντάξει δεν αξίζει να ρίξει και πυροβολισμούς, οι άλλες συμπεριφορές συγκαταλέγονται σε αυτό το «πήγαινες γυρεύοντας».

Το ίδιο μοτίβο είναι παρών σε κάθε περιστατικό αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας από την αστυνομία και γενικά τις δυνάμεις ασφαλείας. Δολοφονήθηκες στα σύνορα; Αν αυτό είναι ατράνταχτο γεγονός και δεν αμφισβητείται τότε «ποιος σου πε να περάσεις τα σύνορα;». Αν δολοφονηθείς σε κάποια φυλακή ή αστυνομικό τμήμα, τότεφυσικά φταις εξαρχής που βρέθηκες εκεί. Αν ξυλοκοπηθείς σε κάποια διαδήλωση σίγουρα προκαλούσες. Βλέπετε η πλειοψηφία των ανθρώπων δε περνά τα σύνορα, δεν καταλήγει σε αστυνομικά τμήματα και φυλακές, δεν συμμετέχει σε διαδηλώσεις. Ακόμα όμως και στην περίπτωση ενός στατιστικού λάθους, αν πχ η αστυνομία θέλει να μπουκάρει στο σπίτι σου και εσένα παρόλο που είσαι ένας μετριοπαθής φιλήσυχος πολίτης που δε μπλέκει πουθενά και ποτέ δε σε πολυψήνει, μπορεί να βρεθείς να βασανίζεσαι εσύ και τα παιδιά σου μέσα στο ίδιο σου το σπίτι και να συλλαμβάνεστε. Φυσικά και τότε για κάποιους άλλους θα πήγαινες γυρεύοντας (περίπτωση Ινδαρέ).

Η ίδια αλληλουχία συνεχίζεται και συνεχίζεται και αυτή είναι που αποτελεί τη βάση κάθε καθεστώτος εξαίρεσης. Η αίσθηση ότι εφόσον δεν σε αφορά η κρατική βία, η αθλιότητα και η συμφορά που υπομένουν άλλοι, που μάλλον δεν είναι η πλειοψηφία στην οποία νιώθεις ότι ανήκεις, τότε δεν έχεις κανένα απολύτως λόγο για να χολοσκάς.

Αν υπάρχει ένα συμπέρασμα, είναι ότι αυτή η αλληλουχία υπό συνθήκες κανονικότητας και ομαλότητας συνεχίζει να αναπαράγει τον εαυτό της και να διαιωνίζεται διαμορφώνοντας ποιες στάσεις ηθικής ευθύνης μένουν στο προσκήνιο ως mainstream και ποιες ορίζονται ως περιθωριακές, όροι που μπορούν να διαπραγματευτούν μόνο σε συνθήκες κοινωνικής εντροπίας και πόλωσης. Διότι καλώς ή κακώς, δεν βράζουν όλες οι κοινωνικές πραγματικότητες στο ίδιο καζάνι.

ΥΓ: στη φωτογραφία απεικονίζεται ο βασανισμός του συλληφθέντα από την αστυνομία των ΗΠΑ αφροαμερικανού Ντάνιελ Προυτ , τον οποίο ξεγύμνωσαν στη μέση του δρόμου όντας δεμένος με χειροπεδες και του φόρεσαν μαύρη σακούλα σκουπιδιών στο κεφάλι με αποτέλεσμα να υποστεί εγκεφαλικό από την ασφυξία και να καταλήξει μια εβδομάδα αργότερα.

Πηγή: The Blast

Χιλή: “Διότι έχουμε έναν ολόκληρο κόσμο να καταστρέψουμε” – Κείμενο της “Νέας Ανατροπής” για την απεργία πείνας

Posted on by

“Διότι έχουμε έναν ολόκληρο κόσμο να καταστρέψουμε”

Κείμενο αλληλεγγύης για τους συντρόφους Alfredo, Anna, Juan και Ivan

“Για εμένα, η “άτυπη οργάνωση” σημαίνει πρωτίστως φιλία και αγάπη μεταξύ συντρόφων και συντροφισσών που μοιράζονται τα πάντα, ακόμα και τις απογοητεύσεις (αναπόφευκτο στις ανθρώπινες σχέσεις, λόγω της ευμετάβλητης φύσης τους). Αδερφοί και αδερφές που πολεμούν και τους ενώνει ένα πάθος: αυτό της καταστροφής του υπάρχοντος, το οποίο αρκεί από μόνο του και δεν έχει ανάγκη απ’ τους περιορισμούς μιας οργάνωσης. Μια ζωή βιωμένη έντονα, μια χούφτα συντρόφων και συντροφισσών που καθιστούν τη μεταξύ τους αφοσίωση και αλληλοσεβασμό απροσπέλαστο οχυρό απέναντι στον υπάρχοντα κόσμο, ένα οχυρό που τους επιτρέπει ν’ αντιστέκονται.”

– Alfredo Cospito

Το αναρχικό τόλμημα ταξιδεύει χιλιάδες χιλιόμετρα, καταστρέφει γλώσσες και σύνορα στον αδιάκοπο πόλεμο ενάντια στην εξουσία, και στο ταξίδι αυτό εξυφαίνουμε δίκτυα συνωμοσίας και συμβαδίζουμε με συντρόφια που έχουν αποφασίσει με τη δική τους ελεύθερη θέληση να δώσουν έμπρακτα πνοή στις αρνήσεις τους.

Σε όλη μας την ιστορία της προπαγάνδας μέσω δράσης, ποτέ δε μας έχει εξαναγκάσει, δε μας έχει σύρει και δε μας έχει χειραγωγήσει κανείς ώστε να πραγματοποιούμε χτυπήματα ενάντια στον εχθρό · πάντα με τη δική μας συνείδηση και θέληση ήταν που η Αναρχία άνοιγε υπέροχα συγκρουσιακά μονοπάτια, και η θέληση αυτή δε θα αλλάξει.

Μακριά από δισταγμούς κι αμφιλεγόμενες θέσεις, μες στη ζωή και στην ταχεία της προέλαση, βρίσκουμε αδερφούς και αδερφές, συντρόφια από μακρινές αποστάσεις, συνενόχους που καθιστούν την Αναρχία έναν ενεργό κολοσσό με αστείρευτες εμπειρίες στο νέο αναρχικό αντάρτικο πόλης. Ανάμεσα στα συντρόφια αυτά είναι και ο Alfredo, η Anna, ο Juan και ο Ivan: μαχητές, επικίνδυνοι κι αλύγιστοι είτε απ’ τους δρόμους είτε απ’ τις φυλακές του κεφαλαίου.

Τα λόγια μας αναδύονται απ’ τη δράση, και αποτελούν νεύμα συνένοχης αδερφικότητας με όσες και όσους έχουν αιχμαλωτιστεί απ’ την εξουσία, και που σήμερα ορθώνουν τα σώματά τους ως πολεμικό ανάχωμα. Σε έμπρακτη αλληλεγγύη με τον σύντροφο Alfredo Cospito, ο οποίος διεξάγει μια νέα μάχη, με νέο σχεδιασμό δράσης ενάντια στο κτήνος του 41 bis.

Ο Alfredo, ακόμα και υπό υψηλά επίπεδα επιτήρησης, λογοκρισίας και βασάνων, επιμένει στο μονοπάτι της αναρχικής δράσης, παρά τους τόνους τσιμέντου που αποσκοπούν να τον ξεκόψουν απ’ τους οικείους του, τις επαφές και τα συντρόφια του · συνεχίζει να γυρεύει ρωγμές στο σύστημα εγκλεισμού, που να του επιτρέπουν να εξακολουθεί να συνεισφέρει στη θεωρητική-πρακτική αναβάθμιση της αντι-εξουσιαστικής εξέγερσης ενάντια στον κόσμο της κυριαρχίας. Το γεγονός ότι παραμένει δραστήριος κι επικίνδυνος είναι αυτό για το οποίο τον τιμωρεί η εξουσία, αυτό για το οποίο πασχίζουν να τον εξοντώσουν μέσω της επιβολής του καθεστώτος 41 bis, μέσω της λογοκρισίας των γραπτών του, μέσω του ελέγχου των γραμμάτων και των επικοινωνιών του, ώστε να τον αποτρέψουν απ’ το να συνεχίσει να προπαγανδίζει την Αναρχία της δράσης, τον διάλογο μεταξύ συνενόχων και τις εχθροπραξίες ενάντια στην εξουσία.

Ο Alfredo είναι ένας πολύτιμος σύντροφος της δράσης, και επείγει σήμερα να καλέσουμε σε αγκιτάτσια για αυτόν και για τα συντρόφια που έχουν ξεκινήσει απεργία πείνας σε αλληλεγγύη μαζί του. Να μην αφήσουμε τα βασανιστήρια των λευκών κελιών να καταπλακώσουν τους αδερφούς και τις αδερφές μας, και η μαχητική αλληλεγγύη είναι το καλύτερο όπλο που διαθέτουμε για να τους συντροφεύσουμε στις δύσκολες αυτές στιγμές · ας δημιουργήσουμε απ’ αυτήν την κατεπείγουσα συνθήκη έναν κίνδυνο για την εξουσία, μία ακόμη απόδειξη πως η Αναρχία συνεχίζει να ταράζει την όαση των φιλήσυχων πολιτών, δίχως ανάπαυλα, μολύνοντας κι άλλες συνειδήσεις.

Ο Alfredo Cospito στους δρόμους!

Ζήτω η Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία!

Να καταργηθεί το 41 bis!

Διότι έχουμε έναν ολόκληρο κόσμο να καταστρέψουμε. Ας πολλαπλασιάσουμε την αυτόνομη δράση στο τώρα!

“Σε μία εποχή αφοπλισμού και παραίτησης, έχουμε την πολιτική ευθύνη να οπλίσουμε την Αναρχία μέσα από την προπαγάνδα της πράξης.”

– Θάνος Χατζηαγγέλου

Nueva Subversión (Νέα Ανατροπή)

Células Revolucionarias Nicolás Neira (Επαναστατικοί Πυρήνες “Nicolas Neira”)

Fracción Autonómica Cristián Valdebenito (Αυτόνομη Φράξια “Cristián Valdebenito”)

Células Revolucionarias Mauricio Morales (Επαναστατικοί Πυρήνες “Mauricio Morales”)

Grupo de Acción 6 de Julio (Ομάδα Δράσης “6 Ιούλη”)

Grupo Antiespecista Emilia Bau (Αντισπισιστική Ομάδα “Emilia Bau”)

Célula Insurreccional por el Maipo (Εξεγερτικός Πυρήνας για το Maipo)

Πηγή: Dark Nights

Μετάφραση: Επαναστατική Συνείδηση

Οι νέοι κανόνες της Europol διευρύνουν μαζικά τις αστυνομικές εξουσίες και μειώνουν την προστασία των δικαιωμάτων

Posted on by

Δεδομένου του ρόλου της Europol ως «κόμβου» για την επεξεργασία και την ανταλλαγή πληροφοριών μεταξύ των κρατών μελών της ΕΕ και άλλων οντοτήτων, οι νέοι κανόνες αυξάνουν έτσι τις εξουσίες όλων των αστυνομικών δυνάμεων και άλλων υπηρεσιών που συνεργάζονται με την Europol, υποστηρίζει η έκθεση, Ενδυνάμωση της αστυνομίας, κατάργηση προστασίας .

Τα νέα καθήκοντα που ανατέθηκαν στην Ευρωπόλ περιλαμβάνουν την υποστήριξη του δικτύου αστυνομικών «ειδικών μονάδων επέμβασης» της ΕΕ και τη διαχείριση μιας πλατφόρμας συνεργασίας για τον συντονισμό κοινών αστυνομικών επιχειρήσεων, γνωστής ως EMPACT. Ωστόσο, οι πιο σημαντικές αλλαγές είναι οι κανόνες που διέπουν την επεξεργασία και την ανταλλαγή δεδομένων.

Η Ευρωπόλ έχει πλέον τη δυνατότητα να επεξεργάζεται τεράστιες ποσότητες δεδομένων που της διαβιβάζονται από τα κράτη μέλη για άτομα που μπορεί να είναι εντελώς αθώα και δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με οποιαδήποτε εγκληματική δραστηριότητα , μια κίνηση που νομιμοποιεί μια προηγουμένως παράνομη δραστηριότητα για την οποία η Ευρωπόλ είχε προειδοποιηθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Επόπτης Προστασίας Δεδομένων.

Ο οργανισμός μπορεί πλέον να επεξεργάζεται «δεδομένα διερεύνησης» τα οποία, εφόσον σχετίζονται με «συγκεκριμένη ποινική έρευνα», θα μπορούσαν να καλύπτουν οποιονδήποτε, οπουδήποτε , και έχει την εξουσία να διεξάγει έργα «έρευνας και καινοτομίας». Αυτά θα προσανατολιστούν στη χρήση τεχνικών μεγάλων δεδομένων, μηχανικής μάθησης και «τεχνητής νοημοσύνης», για τις οποίες μπορεί να επεξεργάζεται ευαίσθητα δεδομένα, όπως γενετικά δεδομένα ή εθνικό υπόβαθρο.

Η Ευρωπόλ μπορεί πλέον να χρησιμοποιεί δεδομένα που λαμβάνονται από κράτη εκτός ΕΕ για να εισάγει «πληροφοριακές ειδοποιήσεις» στη βάση δεδομένων του Συστήματος Πληροφοριών Σένγκεν και να παρέχει «βιομετρικά δεδομένα από τρίτες χώρες» στις εθνικές αστυνομικές δυνάμεις, αυξάνοντας την πιθανότητα λήψης δεδομένων κατά παράβαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων «ξεπλένεται» στην ευρωπαϊκή αστυνόμευση και αυξάνει την πιθανότητα τρίτων κρατών να χρησιμοποιούν την Europol ως αγωγό παρενόχλησης πολιτικών αντιπάλων και αντιφρονούντων.

Οι νέοι κανόνες χαλαρώνουν ουσιαστικά τους περιορισμούς στις διεθνείς διαβιβάσεις δεδομένων , επιτρέποντας στο διοικητικό συμβούλιο του οργανισμού να εγκρίνει διαβιβάσεις προσωπικών δεδομένων σε τρίτα κράτη και διεθνείς οργανισμούς χωρίς νομική συμφωνία – ενώ τα κράτη προτεραιότητας για διεθνή συνεργασία περιλαμβάνουν δικτατορίες και αυταρχικά κράτη όπως η Αλγερία. Αίγυπτος, Τουρκία και Μαρόκο.

Ταυτόχρονα, η ανεξάρτητη εξωτερική εποπτεία της επεξεργασίας δεδομένων του οργανισμού έχει μειωθεί σημαντικά. Το όριο για την παραπομπή νέων δραστηριοτήτων επεξεργασίας δεδομένων στον Ευρωπαίο Επόπτη Προστασίας Δεδομένων (ΕΕΠΔ) για εξωτερικό έλεγχο έχει αυξηθεί και εάν η Ευρωπόλ αποφασίσει ότι οι νέες εργασίες επεξεργασίας δεδομένων «είναι ιδιαίτερα επείγουσες και απαραίτητες για την πρόληψη και την καταπολέμηση μιας άμεσης απειλής» , μπορεί απλώς συμβουλευτείτε τον ΕΕΠΔ και, στη συνέχεια, ξεκινήστε την επεξεργασία δεδομένων χωρίς να περιμένετε απάντηση.

Ο οργανισμός καλείται τώρα να απασχολήσει έναν Υπεύθυνο Θεμελιωδών Δικαιωμάτων (FRO), αλλά ο ρόλος στερείται σαφώς ανεξαρτησίας: ο FRO θα διοριστεί από το διοικητικό συμβούλιο «μετά από πρόταση του εκτελεστικού διευθυντή» και «θα αναφέρεται απευθείας στον εκτελεστικό διευθυντή “.

Ο Chris Jones, διευθυντής του Statewatch , δήλωσε:

«Οι προτάσεις για την αύξηση των εξουσιών της Europol δημοσιεύθηκαν έξι μήνες μετά την έκρηξη του κινήματος Black Lives Matter σε όλο τον κόσμο, ζητώντας νέους τρόπους για τη διασφάλιση της δημόσιας ασφάλειας που έβλεπαν πέρα ​​από το αποτυχημένο, παραδοσιακό μοντέλο αστυνόμευσης.

Με τους νέους κανόνες που συμφωνήθηκαν τον Ιούνιο, η ΕΕ αποφάσισε να ενισχύσει αυτό το μοντέλο, ενθαρρύνοντας την Europol και τα κράτη μέλη να συγκεντρώσουν τεράστιες ποσότητες δεδομένων, να αναπτύξουν τεχνολογίες «τεχνητής νοημοσύνης» για την εξέτασή τους και να αυξήσουν τη συνεργασία με κράτη με αποκρουστικά ανθρώπινα δικαιώματα ρεκόρ.”

Ο Yasha Maccanico, ερευνητής στο Statewatch, είπε:

«Η Europol προσγειώθηκε σε ζεστό νερό με τον Ευρωπαίο Επόπτη Προστασίας Δεδομένων τρεις φορές τον τελευταίο χρόνο για παραβίαση των κανόνων προστασίας δεδομένων – ωστόσο οι νομοθέτες της ΕΕ αποφάσισαν να μειώσουν τις εποπτικές εξουσίες του ΕΕΠΔ. Ο ανεξάρτητος, κριτικός έλεγχος και η εποπτεία του αστυνομικού οργανισμού της ΕΕ δεν χρειάστηκε ποτέ περισσότερο».

Η έκθεση έχει δημοσιευθεί μαζί με έναν διαδραστικό «χάρτη» των υπηρεσιών της ΕΕ και τις «διαλειτουργικές» βάσεις δεδομένων αστυνόμευσης και μετανάστευσης , που έχουν σχεδιαστεί για να βοηθήσουν στην κατανόηση και την περαιτέρω έρευνα σχετικά με την αρχιτεκτονική δεδομένων στον χώρο ελευθερίας, ασφάλειας και δικαιοσύνης της ΕΕ.

Επικοινωνία

Για περισσότερες πληροφορίες ή σχόλια, επικοινωνήστε με το comms [στο] statewatch.org ή καλέστε (+44) (0) 203 393 8366.

Πηγή: Athens Indymedia

Η οικονομική πραγματικότητα και η κοινωνική οικονομία στη βορειοανατολική Συρία

Posted on by

Από την αρχή της επανάστασης, έχουν συντελεστεί ριζικές αλλαγές σε πολλούς τομείς της κοινωνίας. Η σημαντικότερη από αυτές τις αλλαγές, η οποία μπορεί να θεωρηθεί επανάσταση από μόνη της, είναι ο μετασχηματισμός της οικονομίας. Γίνεται προσπάθεια να εγκαθιδρυθεί μια κοινωνική οικονομία που μπορεί να θεωρηθεί ως ο σωτήρας της κοινωνίας, σε αντίθεση με τη μονοπωλιακή οικονομία του συριακού μπααθικού καθεστώτος.Η οικονομία στην AANES έχει μετατοπιστεί από και προς την κοινότητα και έχει γίνει ιδιοκτησία όλων. Η AANES ανέλαβε την πρωτοβουλία να δημιουργήσει τα κατάλληλα πλαίσια και να διαμορφώσει συστηματικούς μηχανισμούς για να μετατραπεί σταδιακά σε μια οικονομία βασισμένη σε μια συμμετοχική κοινοτική οικονομία που ωφελεί όλους χωρίς να αποκλείει καμία ομάδα.Για να συζητηθεί το θέμα αυτό, το Κέντρο Πολιτικής Διπλωματίας της AANES, σε συντονισμό με το Γραφείο Ενημέρωσης της Οικονομικής Αρχής, διοργάνωσε συζήτηση στρογγυλής τραπέζης με τίτλο “Κοινωνική και Αγροτική Οικονομία στην ANNES”.Οι συμμετέχοντες ήταν ο Ahmed Hassan, συμπρόεδρος της Οικονομικής Επιτροπής της AANES, ο Mohamed Dakhil, συμπρόεδρος της Αρχής Γεωργίας και Άρδευσης, η Laila Saroukhan, συμπρόεδρος της Αρχής Γεωργίας και Άρδευσης, και ο Karker Ismail, εκπρόσωπος του Economics for Society.Ο Ahmed Hassan απάντησε στην πρώτη ερώτηση σχετικά με την αλλαγή στον τομέα της οικονομίας και τον ριζικό μετασχηματισμό της στη διοίκηση σε μια κοινωνική οικονομία στην οποία συμμετέχουν όλοι και επωφελούνται όλοι ανεξαιρέτως.Εξήγησε περαιτέρω την πορεία της οικονομικής διαδικασίας στη διοίκηση και την πολιτική που ακολουθήθηκε σε αυτήν.”Πρώτα απ’ όλα, θα ήθελα να επισημάνω ότι η οικονομία στις περισσότερες χώρες του κόσμου βασίζεται στο καπιταλιστικό σύστημα, το οποίο μετατρέπει την κοινωνία σε τάξεις, και η Συρία ήταν μεταξύ των καθεστώτων που υιοθέτησαν το καπιταλιστικό σύστημα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Η πολιτική που ακολουθήθηκε ήταν η λιμοκτονία της εργατικής τάξης και η ανάδειξη της αστικής τάξης και της άρχουσας τάξης στην οικονομία της χώρας, γεγονός που οδήγησε στην ανισότητα και τη στέρηση των δικαιωμάτων, ιδιαίτερα στις περιοχές της ΑΑΝΕΣ.”Η ΑΑΝΕΣ θεωρείται το καλάθι τροφίμων της Συρίας λόγω του πετρελαίου και της γεωργίας της. Παρά τον πλούτο που υπήρχε, οι άνθρωποι εδώ στερούνταν τα πάντα. Αντίθετα, οι άνθρωποι ζούσαν κάτω από το όριο της φτώχειας και, ως εκ τούτου, η συνέχιση αυτής της πολιτικής οδήγησε στον εκτοπισμό της πλειοψηφίας για να εργαστεί σε άλλες περιοχές ή να μεταναστεύσει στο εξωτερικό.”Με την έναρξη της επανάστασης που έλαβε χώρα στις 19 Ιουλίου 2012 στη βόρεια και ανατολική Συρία και την ανακήρυξη της Αυτόνομης Διοίκησης, ξεκίνησε μια νέα περίοδος για όλους τους ανθρώπους που ζουν σε αυτή την περιοχή. Από την αρχή ο στόχος ήταν να μετατραπεί η οικονομία σε κοινωνική οικονομία, ώστε να καλυφθούν οι ανάγκες της περιοχής υπό τις δύσκολες συνθήκες της εποχής. Υποφέραμε και συνεχίζουμε να υποφέρουμε από την παλιά νοοτροπία που διδαχθήκαμε στον καπιταλισμό, ιδίως στα οικονομικά θέματα. Με την πάροδο του χρόνου και με μεγάλη αποφασιστικότητα από την πλευρά της Αυτόνομης Διοίκησης, καταφέραμε να ξεπεράσουμε τα δύσκολα βήματα στον τομέα αυτό και να προσπαθήσουμε να επιτύχουμε τους επιθυμητούς οικονομικούς στόχους, ώστε να επιτύχουμε αυτάρκεια και να προσφέρουμε καλύτερες ευκαιρίες απασχόλησης. Αυτό απαιτεί τη συνεργασία και την προσπάθεια ανθρώπων από όλες τις ομάδες και όλες τις τάξεις, συμπεριλαμβανομένων των αγροτών και των εμπόρων. Με την πρόοδο της κοινοτικής οικονομίας, μπορεί να επιτευχθεί οικονομική σταθερότητα στην περιοχή και αυτό θα επηρεάσει θετικά ολόκληρη την κοινωνία.”Ως οικονομική επιτροπή, για εμάς όλοι οι τομείς της γεωργίας, του εμπορίου και της βιομηχανίας αλληλοσυμπληρώνονται και τους υποστηρίζουμε ανάλογα με τις διαθέσιμες δυνατότητες. Στόχος μας είναι να οικοδομήσουμε μια σταθερή οικονομική βάση, σε αντίθεση με το παρελθόν, όταν οι πρώτες ύλες εξορύσσονταν από τις περιοχές μας και πήγαιναν σε άλλες περιοχές και δεν χρησιμοποιούνταν. Τώρα έχουμε ξεπεράσει αυτό το πρόβλημα και έχουμε δημιουργήσει εργοστάσια και εργαστήρια με τοπικές γνώσεις. Για παράδειγμα, ένα εργοστάσιο πετρελαίου, ένα εκκοκκιστήριο βαμβακιού, ένα εργοστάσιο γαλακτοκομικών και τυροκομικών προϊόντων. Μπορεί τα εργοστάσια αυτά να μην είναι πολύ μεγάλα και ανεπτυγμένα και να μην καλύπτουν πλήρως την περιοχή, αλλά μπορούμε να πούμε ότι βοηθούν ένα μεγάλο μέρος των αναγκών της τοπικής αγοράς, αλλά έτσι γίνονται ανταγωνιστικά με τα εισαγόμενα προϊόντα όσον αφορά τις τιμές και βοηθούν επίσης στη μείωση του μονοπωλίου στην αγορά. Πολλές πτυχές εμποδίζουν την παροχή ευκαιριών απασχόλησης και την επίτευξη κάποιου είδους σταθερότητας στις αγορές στην παρούσα κατάσταση, όπως η πολιορκία που επιβάλλεται από όλες τις κατευθύνσεις και οι συνεχείς στρατιωτικές επιθέσεις από το τουρκικό κράτος κατοχής”.

Ο Muhammad Dakhil μίλησε επίσης για τον γεωργικό τομέα, ο οποίος αποτελεί τον κύριο πόρο στη βόρεια και ανατολική Συρία. Ποια είναι η φόρμουλα για τα σχέδια που ακολουθήσατε ως οργανισμός για να ξεπεράσετε τα εμπόδια που αντιμετωπίζετε μπροστά στις απειλές στην περιοχή;

“Η γεωργία αποτελεί σημαντική και κύρια πηγή βιοπορισμού για το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της περιοχής, οπότε με την έναρξη της ανακήρυξης της Αυτόνομης Διοίκησης, το κύριο βάρος δόθηκε στον γεωργικό τομέα και στον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να συνεχιστεί και να αναπτυχθεί. Αρχικά, οι εργασίες έγιναν σε δύο βασικούς πυλώνες: τη δημιουργία μιας ισχυρής και επιτυχημένης διοικητικής γωνιάς και νέων διοικητικών θεσμών, ξεκινώντας από το μικρότερο και βασικότερο κύτταρο της διοίκησης που είναι η κοινότητα, και από τις γεωργικές επιτροπές εντός της κοινότητας, δημιουργήθηκαν γεωργικές κατευθυντήριες γραμμές στα χωριά.

“Ο δεύτερος πυλώνας ήταν η κάλυψη όλων των αναγκών των αγροτών και η διακοπή της εισόδου όλων των ληγμένων υλικών στην περιοχή. Από την άλλη πλευρά, μέσω των επιστημονικών ερευνητικών μας κέντρων βελτιώνουμε και διατηρούμε τύπους σπόρων. Επειδή αντιμετωπίσαμε δυσκολίες στο θέμα αυτό, καθώς οι διεθνείς οργανισμοί δεν συνεργάζονται μαζί μας στο θέμα των σπόρων και των γεωργικών φαρμάκων φυτοπροστασίας. Έτσι, εξαρτηθήκαμε από τους εαυτούς μας και με περιορισμένες δυνατότητες μας ζητήθηκε να πραγματοποιήσουμε εργασίες αναπαραγωγής σπόρων. Αυτό το είδος και η επαγωγική διαδικασία απαιτεί μεγάλη διεθνή συνεργασία για να πάρουμε τον πυρήνα, την οποία δεν έχουμε. Όσον αφορά τον έλεγχο των φυτοπροστατευτικών προϊόντων και των λιπασμάτων για την εξασφάλιση της εγκυρότητάς τους, έχει συσταθεί εργαστήριο για την ανάλυση αυτών των φυτοφαρμάκων και λιπασμάτων και τον προσδιορισμό της προέλευσής τους.

“Εκτός από αυτά τα εμπόδια, η κλιματική αλλαγή που συντελείται επηρεάζει επίσης αρνητικά την περιοχή. Υπάρχει έλλειψη βροχής. Επιπλέον, βρισκόμαστε υπό πολιορκία. Οι γειτονικές χώρες δεν δέχθηκαν την εισαγωγή σύγχρονων διυλιστηρίων πετρελαίου, γεγονός που οδήγησε σε κρίση καυσίμων. Παρ’ όλες αυτές τις δυσκολίες, ως αυτόνομη διοίκηση καταφέραμε να μετασχηματίσουμε την οικονομία. Δουλέψαμε διπλά σκληρά για να στηρίξουμε και να ενθαρρύνουμε τους αγρότες σε όλες τις περιοχές και σε όλες τις καλλιέργειες ανάλογα με την προτεραιότητα κάθε συγκομιδής σιταριού και βαμβακιού. Χτίστηκαν επίσης πολλά σπίτια. Τα πλαστικά επιδοτήθηκαν για να παρέχουν λαχανικά σε όλες τις εποχές και να κάνουν τους ανθρώπους λιγότερο εξαρτημένους από τις εισαγωγές”.

Η Leila Sarukhan μίλησε για τα εμπόδια στην άρδευση. Ένα από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η περιοχή είναι η Τουρκία, μια γειτονική κυβέρνηση που κόβει το νερό με την κατασκευή φραγμάτων, προκαλώντας μεγάλες ζημιές στις καλλιέργειες.

“Το ζήτημα του νερού και της άρδευσης είναι σημαντικό και στρατηγικό για την περιοχή της βόρειας και ανατολικής Συρίας, επειδή τα περισσότερα στοιχεία της εξαρτώνται κυρίως από τον γεωργικό τομέα. Οι κλιματολογικές συνθήκες, όπως η έλλειψη βροχοπτώσεων, καθιστούν την άρδευση ακόμη πιο σημαντική. Η έλλειψη νερού επηρεάζει την παραγωγή και κάνει τους αγρότες να μην ενδιαφέρονται για τις βροχογενείς καλλιέργειες και προκαλεί υλικές απώλειες. Επιπλέον, το τουρκικό κράτος έχει διεξάγει έναν πόλεμο κατά του νερού, κατασκευάζοντας φράγματα και διακόπτοντας τη ροή, μειώνοντας έτσι τη στάθμη των ποταμών στις βορειοανατολικές περιοχές της Συρίας, γεγονός που έχει οδηγήσει σε ερημοποίηση των εδαφών της περιοχής και έχει επηρεάσει αρνητικά τις καλλιέργειες. Ως αποτέλεσμα, αναγκάστηκαν να εισάγουν ορισμένα αγαθά από άλλες περιοχές, γεγονός που ήταν πολύ επιζήμιο για τους πολίτες λόγω των υψηλών τιμών.

“Μπορούμε να πούμε ότι ο κύριος στόχος του τουρκικού κράτους είναι να ματαιώσει την πολιτική της Αυτόνομης Διοίκησης και προσπαθεί να το κάνει με όλα τα μέσα που έχει στη διάθεσή του, και στον τομέα της οικονομίας. Ως Οικονομική Επιτροπή, υποστηρίζουμε και προωθούμε τις γεωργικές εκμεταλλεύσεις. Ελπίζουμε ότι η διεθνής κοινότητα, ιδίως οι οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και οι νομικές οργανώσεις, θα λάβουν υπόψη τους το πρόβλημα του νερού και θα θέσουν τέρμα στις παραβάσεις του τουρκικού κράτους.

“Η άλλη ερώτηση αφορούσε το ρόλο των γυναικών στον οικονομικό και γεωργικό τομέα. Οι γυναίκες έχουν διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην οικονομία και τη γεωργία σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας, όπως ακριβώς οι γυναίκες ανέπτυξαν τη γεωργία γύρω στο 9.500 π.Χ., δηλαδή κατά τη νεολιθική περίοδο. Οι γυναίκες έχασαν τη θέση τους στην οικονομία με την εμφάνιση ταξικών συστημάτων και την ανάπτυξη πατριαρχικών συστημάτων. Αυτό συνέβη πριν από 5.000 χρόνια και συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

“Όσον αφορά εμάς, στην αυτόνομη διοίκηση, οι γυναίκες άρχισαν να εργάζονται σε όλους τους τομείς της ζωής και συμμετείχαμε σε όλα. Ιδιαίτερα οι γυναίκες άρχισαν να εργάζονται στην οικονομία και να τη μετατρέπουν από έναν τομέα που απέκλειε τις γυναίκες σε έναν τομέα όπου οι γυναίκες θεωρούνται πολύ ενεργές. Οι γυναίκες στη βόρεια και ανατολική Συρία έχουν αναλάβει το ρόλο τους στη γεωργία και την οικονομία μαζί με τους άνδρες, επίσης μέσω της δημιουργίας κέντρων μόνο για γυναίκες. Αυτό τους οδήγησε στην οικονομική ανεξαρτησία. Σε όλους τους τομείς, συμπεριλαμβανομένου του οικονομικού, οι γυναίκες αναλαμβάνουν ενεργό ρόλο στην κοινωνία.

Καταλήγοντας, ο κ. Karker μίλησε ειδικότερα για την κοινωνική οικονομία, η οποία αποτελεί έναν από τους πυλώνες της οικονομίας στην Αυτοδιοίκηση. Στόχος της κοινωνικής οικονομίας είναι να παράγει για την κοινωνία και να γίνει πιο αυτάρκης. Είναι ένα αποτελεσματικό μέσο για την αυτάρκεια και την εφαρμογή του “συνεργατικού” συστήματος στους τομείς της Διοίκησης και στους τομείς εργασίας προτεραιότητας, και η εμπειρία αυτή εξυπηρέτησε και θα εξυπηρετήσει την κοινότητα στο σύνολό της.

“Στόχος της κοινωνικής οικονομίας είναι να συμβιβάσει τους στόχους της οικονομικής ανάπτυξης, αφενός, και της ισότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης, αφετέρου, έτσι ώστε το άτομο να βρίσκεται στο επίκεντρο των συμφερόντων της αναπτυξιακής διαδικασίας και πάνω από οποιεσδήποτε οικονομικές εκτιμήσεις, όπως το κέρδος ή η συσσώρευση. Η επίτευξη μιας κοινωνικής οικονομίας και η συμμετοχή των ανθρώπων που εξαρτώνται από τον εαυτό τους στην παραγωγική διαδικασία εξαρτάται από την ανάπτυξη συνεταιρισμών και ενώσεων. Έχουν δημιουργηθεί νέες θέσεις εργασίας και το συνεταιριστικό σύστημα συμβάλλει στην επισιτιστική ασφάλεια των κοινοτήτων. Η βελτίωση των υλικών συνθηκών οδηγεί σε μεγαλύτερη κοινωνική ειρήνη και καλύτερη κατάσταση της υγείας.

“Ο συνεταιριστικός ιστός είναι η κύρια συνιστώσα του τομέα της κοινοτικής οικονομίας στη βόρεια και ανατολική Συρία, δεδομένου του μεγέθους της συμβολής του στην οικονομική ανάπτυξη και της ικανότητάς του για κοινωνική ενσωμάτωση.

“Με αυτόν τον τρόπο, η συνεργασία και ο συντονισμός μεταξύ των μελών της κοινωνίας επιτυγχάνεται με οικονομικούς όρους. Ολοκληρωμένη οικονομική ανάπτυξη είναι η ανάπτυξη της οποίας οι καρποί και τα οφέλη δεν συγκεντρώνονται μόνο στην τάξη των πλουσίων, αλλά κατανέμονται σε ευρύτατα τμήματα της κοινωνίας και έχει ενοποιητικό ρόλο στην οικονομική ζωή.

“Ένα από τα εμπόδια που συναντήσαμε στην αρχή ήταν πώς να αλλάξουμε τη νοοτροπία και να αντιμετωπίσουμε το οικονομικό σύστημα των προηγούμενων ετών και μέχρι σήμερα.

“Μπροστά στην έκθεση της περιοχής σε επιθέσεις και απειλές, ένας από τους στόχους της κοινωνικής οικονομίας είναι να απελευθερώσει τις αγορές της περιοχής από το μονοπώλιο και την εκμετάλλευση. Οι συνεταιριστικές εταιρείες είναι η πρακτική εφαρμογή της ιδέας της κοινοτικής οικονομίας, και παρακολουθούμε και βοηθάμε όλες τις εταιρείες να φτάσουν σε ένα καλό επίπεδο αυτάρκειας, και έχουμε σχέδια και εργαζόμαστε για τη μετατροπή των ακαλλιέργητων εκτάσεων στα χωριά με τη συμμετοχή πολλών αγροτών για την καλλιέργειά τους, ώστε να επωφεληθεί ολόκληρη η κοινότητα. Υποστηρίζουμε επίσης τους ιδιοκτήτες κοτέτσι, ενθαρρύνοντας και αναπτύσσοντας την κτηνοτροφία, καθώς και το εργοστάσιο γαλακτοκομικών και τυροκομικών προϊόντων “Zouzan”, το οποίο δημιουργήσαμε στο Derik, από το αποτέλεσμα της δουλειάς και της παραγωγής μας. Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε στη διαδικασία ρύθμισης των κοινοτικών αγορών, διότι αν η κοινωνική οικονομία υιοθετηθεί σοβαρά και στην πλειοψηφία της στην περιοχή, θα βρισκόμαστε σε συνεχή συντονισμό με όλες τις αρχές που σχετίζονται με την οικονομία.

“Όλα αυτά τα βήματα που κάνουμε στοχεύουν στην αυτάρκεια της περιοχής, η οποία απαιτεί μεγάλη προσπάθεια από όλους μας”.

ΠΗΓΗ: Civil Diplomacy Center / Μετάφραση: Rojava Azadi Madrid / Επιμέλεια: Kurdistan Latin America

Πηγή στα ελληνικά: Athens Indymedia

Σύστημα Κοινωνικής Πίστωσης: Η νέα ολοκληρωτική διαχείριση με τεχνολογικό κλειδί και ο πειραματισμός της Κοινωνικής Πίστωσης ξεκίνησε στην Ιταλία

Posted on by

ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΠΙΣΤΩΣΗΣ

“Η πιο αποτελεσματική δύναμη είναι αυτή που δεν φαίνεται. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την αναγωγή του υποκειμένου σε ένα απλό οικονομικό “ζώο laborans” και την αποσυγκεντρωτικοποίηση και αποπολιτικοποίηση της κοινωνίας, τείνει προς την κατασκευή ενός πλαισίου στο οποίο οι κανόνες και αυτοί που τους αποφασίζουν δύσκολα μπορούν να αμφισβητηθούν.”

“Η αποπολιτικοποίηση και η οικονομική επιτυχία είναι τα πιο αποτελεσματικά εργαλεία για την ειρήνευση της κοινωνίας και τη διατήρηση του ελέγχου της, και το σύστημα κοινωνικής πίστωσης κινείται προς αυτή την κατεύθυνση”.

Από το 2013 η Rongcheng, κινεζική πόλη στην επαρχία Shandong, άρχισε να πειραματίζεται με το σύστημα “κοινωνικής πίστωσης”, αλλά ο στόχος είναι να επεκταθεί σε όλη τη χώρα μέχρι το 2023.

Στη Rongcheng, σε κάθε πολίτη αντιστοιχούν 1.000 αρχικοί πόντοι και κάθε πόντος αντιστοιχεί σε ένα συγκεκριμένο γράμμα: Το γράμμα “Α” (που αντιστοιχεί σε 1.000 βαθμούς) είναι η βασική βαθμολογία και συνεπάγεται πρόσβαση σε ορισμένα οφέλη, όπως προνομιακή βοήθεια στην απασχόληση και προτεραιότητα στην εγγραφή στο σχολείο. Μπορεί κανείς να επιδιώξει να αυξήσει τη βαθμολογία του με συμπεριφορές που θεωρούνται από το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα ως “ενάρετες”: πληρωμή φόρων και λογαριασμών στην ώρα τους, πραγματοποίηση συγκεκριμένων αγορών, ανταλλαγή και διάδοση των ιδεών του κόμματος κ.λπ. ένας μακρύς κατάλογος συμπεριφορών με βάση τον οποίο κρίνεται η “αξιοπιστία” και η “ενάρετη συμπεριφορά” των πολιτών. Φυσικά, το να καταγγέλλει κανείς ανθρώπους των οποίων οι συμπεριφορές κρίνονται ανάρμοστες οδηγεί σε αύξηση της βαθμολογίας του. Τα οφέλη για το υψηλότερο επίπεδο (ΑΑΑ, προσβάσιμο σε όσους έχουν πάνω από 1.050 βαθμούς) περιλαμβάνουν: υψηλότερη συνταξιοδοτική ασφάλιση, επιδοτήσεις για τις δημόσιες συγκοινωνίες, δυνατότητα υποβολής αίτησης για άτοκα δάνεια, δυνατότητα ενοικίασης οχημάτων χωρίς να χρειάζεται να κατατεθεί εγγύηση, απαίτηση λιγότερων εγγράφων για την έκδοση ταξιδιωτικής βίζας κ.λπ.

Η βαθμολογία ενός ατόμου γίνεται επίσης ένα σύμβολο κύρους που μπορεί να εμφανίζεται στο διαδίκτυο, όπως ήδη συμβαίνει στον ιστότοπο Baihe, ο οποίος επιτρέπει ήδη στους χρήστες του να δημοσιεύουν τη βαθμολογία τους. Από την άλλη πλευρά, όσοι βρίσκονται σε δύσκολη κατάσταση και ως εκ τούτου πληρώνουν καθυστερημένα τους λογαριασμούς, το ενοίκιο ή τους φόρους τους, αναπόφευκτα θα τους αφαιρούνται βαθμοί- το ίδιο ισχύει και για όσους δεν περνούν σε μια διάβαση πεζών, πετούν χαρτιά στο έδαφος, εκφράζουν πολιτικές απόψεις που δεν είναι σύμφωνες με το κόμμα κ.λπ. Ο κατάλογος των συμπεριφορών που θεωρούνται “ανήθικες” είναι πολύ μακρύς.

Εάν η βαθμολογία κάποιου πέσει κάτω από 600 βαθμούς, μπαίνει στη “μαύρη λίστα” και χαρακτηρίζεται ως “D”, γεγονός που οδηγεί σε πραγματικές τιμωρίες. Σε περίπτωση που αυτό συμβεί στους γονείς, τα παιδιά τους θα αποκλείονται από τα σχολεία που θεωρούνται τα καλύτερα της περιοχής. Άλλες τιμωρίες περιλαμβάνουν: την υποβολή σε επαναλαμβανόμενες επιθεωρήσεις, τη μη δυνατότητα αγοράς αεροπορικών εισιτηρίων για να φύγουν από τη χώρα, την απαγόρευση διαμονής σε ορισμένες περιοχές της πόλης, τη δημοσιοποίηση των προσωπικών στοιχείων του ατόμου, την απαγόρευση να γίνει κάποιος δημόσιος υπάλληλος, και επειδή οι εταιρείες μπορούν να γνωρίζουν ποιος βρίσκεται σε αυτή τη “μαύρη λίστα”, η εύρεση οποιασδήποτε εργασίας γίνεται πιο δύσκολη, διευκολύνοντας την εκμετάλλευση όσων βρίσκονται σε αυτή τη λίστα. Σαν να μην έφτανε αυτό, τα πρόσωπά τους προβάλλονται σε γιγαντοοθόνες σε εμπορικά κέντρα και άλλους δημόσιους χώρους, σε ένα είδος σύγχρονου στηθαίου, και ο ήχος κλήσης των κινητών τους τηλεφώνων αλλάζει ώστε να ακούγεται σαν σειρήνα, καθιστώντας τους αναγνωρίσιμους και κρίσιμους από οποιονδήποτε. Το κινεζικό σύστημα κοινωνικής πίστωσης δεν περιορίζεται στην ανάλυση της συμπεριφοράς ενός ατόμου. Στην πραγματικότητα, η βαθμολογία ενός ατόμου υποτίθεται ότι επηρεάζεται επίσης από τη συμπεριφορά των πιο κοντινών του ανθρώπων: το να βγαίνει κανείς ραντεβού ή να έχει σχέση με άτομα που βρίσκονται στη “μαύρη λίστα”, δηλαδή με άτομα που δεν σέβονται τους νόμους ή που επικρίνουν το κόμμα, έχει ως αποτέλεσμα τη μείωση της βαθμολογίας του.

Η ΝΕΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΣΕ ΕΝΑ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΟ ΚΛΕΙΔΙ

Αυτό το πειραματικό εργαλείο, που πλασάρεται ως ένας τρόπος για να αυξηθεί το επίπεδο της ηθικής ακεραιότητας των πολιτών, είναι στην πραγματικότητα ένας τρόπος καταγραφής, αξιολόγησης και ελέγχου των ανθρώπων με βάση την υπακοή, την οικονομική, κοινωνική και νομική αξιοπιστία.Αυτό γίνεται με τη χρήση άπειρων δεδομένων (Big Data) που συλλέγονται από τράπεζες, εφαρμογές, αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και φυσικά μέσω των διαφόρων “ψαχτών”, οι οποίοι, προκειμένου να αυξήσουν τη βαθμολογία τους, μπορούν να αναφέρουν τη συμπεριφορά άλλων πολιτών. Το μοντέλο αυτό ωθεί προς μια τυποποιημένη ζωή και καταστρέφει τις κοινωνικές σχέσεις προς όφελος ενός πλήρως ψηφιοποιημένου και αυθαίρετου συστήματος, το οποίο στοχεύει να καταστήσει τους πολίτες πλήρως ομογενοποιημένους και υποταγμένους σε ένα απάνθρωπο μοντέλο κοινωνίας, στο οποίο οι αλγόριθμοι θα καθορίζουν αν ένα άτομο αξίζει να είναι μέλος της ή όχι. Ένα σύστημα που βασίζεται στην κοινωνική συμπεριφορά των ανθρώπων, συμπεριλαμβανομένου του πολιτικού προσανατολισμού και οποιασδήποτε καθημερινής δραστηριότητας, δεν είναι ουδέτερο, αλλά επηρεάζει μαζικά όσους ζουν υπό συνεχή αξιολόγηση. Η επιβράβευση όσων συγκεντρώνουν υψηλότερη βαθμολογία και ο στιγματισμός όσων συγκεντρώνουν χαμηλότερη, είναι η επικαιροποιημένη εκδοχή του περίφημου συνθήματος “διαίρει και βασίλευε”, τα μέλη του οποίου έχουν ως μοναδική αξία να σκέφτονται μόνο τον εαυτό τους και τη δική τους κατάσταση και θεωρούν το άτομο που βρίσκεται σε κατάσταση φτώχειας ως τεμπέλη, που δεν προσπαθεί αρκετά ώστε να είναι αποκλειστικά υπεύθυνος για την κατάστασή του, με άλλα λόγια, ως κατώτερο άτομο. Το σύστημα κοινωνικής πίστωσης είναι ένα εργαλείο για τον εντοπισμό και την εκ των προτέρων αξιολόγηση των ανθρώπων. Μια νέα μορφή ολοκληρωτισμού που λειτουργεί σε οικείο και ψυχολογικό επίπεδο στα μεμονωμένα υποκείμενα, τροποποιώντας τις αξίες τους, και που σταδιακά, μέσω της προπαγάνδας, κατασκευάζει νέα καθολικά μοντέλα συμπεριφοράς, αλλάζοντας βαθιά τον τρόπο που σχετιζόμαστε με τους άλλους και την ίδια την αίσθηση της κοινότητας. Το δυνατό σημείο αυτής της νέας μορφής διαχείρισης και καταστολής είναι ότι γίνεται αντιληπτό ότι φέρνει οφέλη για την κοινότητα, ενώ στην πραγματικότητα βασίζεται στις διακρίσεις και την τυποποίηση της σκέψης, στην εκμηδένιση της κοινωνικής συγκρουσιακότητας, και η οποία ωθεί τα άτομα σε συνεχή ανταγωνισμό με τον εαυτό τους και σε αναγκαστική ομογενοποίηση.

ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΠΙΣΤΩΣΗΣ ΑΡΧΙΖΕΙ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ

Η Δύση δεν εξαιρείται από τη χρήση παρόμοιων συστημάτων, και πρόσφατα, ακόμη και η Ιταλία άρχισε να πειραματίζεται με την κοινωνική πίστωση σε ορισμένους δήμους, τώρα σε εθελοντική βάση, αλλά στο μέλλον θα αποτελέσει αναπόσπαστο μέρος του αναδυόμενου κοινωνικού μοντέλου.

Η πόλη Fidenza, στην Emilia Romagna, ενεργοποίησε μια κάρτα μορίων για τους ενοικιαστές κοινωνικών κατοικιών, προκειμένου να αξιολογείται η συμπεριφορά κάθε οικογένειας και να αποφασίζεται αν αξίζει ή όχι να διαμένουν εκεί.

Οι ενοικιαστές υποχρεούνται να τηρούν έναν μακρύ κατάλογο κανόνων που μπορεί να αυξήσει ή να μειώσει τους αρχικούς 50 πόντους που αντιστοιχούν σε κάθε νοικοκυριό. Οι σχέσεις με τους γείτονες θα τεθούν σε δοκιμασία, καθώς η αναφορά συμπεριφοράς που θεωρείται ανάρμοστη θα αυξήσει τη βαθμολογία κάποιου.

Όσοι καταγγέλλονται θα υποβάλλονται σε επιθεώρηση του διαμερίσματός τους από υπαλλήλους για να εξακριβωθεί η αλήθεια των ισχυρισμών. Ένα απλό φυτό στο κεφαλόσκαλο που ενοχλεί λόγω ποτίσματος ή που βρίσκεται στο δρόμο θα κοστίζει στον ενοικιαστή 20 πόντους. Ακόμα και η διατήρηση της ψησταριάς στο μπαλκόνι ή η φιλοξενία ατόμων εκτός σπιτιού χωρίς ενημέρωση του δήμου θα έχει ως αποτέλεσμα την απώλεια 10 βαθμών στην πρώτη περίπτωση και 25 βαθμών και την καταβολή προστίμου στη δεύτερη. Η απώλεια βαθμών είναι εξαιρετικά εύκολη και αν η βαθμολογία πέσει στο μηδέν το δικαίωμα στέγασης παύει να ισχύει και αναγκάζεστε να εγκαταλείψετε το σπίτι σας.

Αντίθετα, η ανάκτηση των βαθμών είναι δύσκολη, καθώς θα λαμβάνετε 5 επιπλέον βαθμούς κάθε 3 χρόνια μόνο εάν έχετε συμπεριφερθεί ως “υπόδειγμα ενοικιαστή” και έναν βαθμό εάν συμμετέχετε σε ορισμένου τύπου πρωτοβουλίες ή εάν επισκευάσετε μια ζημιά. Πώς θα είναι δυνατόν να έχει κανείς “ανθρώπινες” σχέσεις με τους γείτονές του σε ένα σύστημα που επιβραβεύει τους πληροφοριοδότες; Πώς μπορείς να οικοδομήσεις σχέσεις σε ένα πλαίσιο όπου οι γύρω σου θα επωφεληθούν αν αναφέρετε συμπεριφορές που θεωρούνται ανάρμοστες;

Στην Μπολόνια και τη Ρώμη ξεκίνησε ένα έργο με την ονομασία “Citizen Wallet”, δηλαδή “μια πλατφόρμα επιβράβευσης” που δίνει κίνητρα για “ενάρετη” συμπεριφορά.

Πρόκειται για ένα ηλεκτρονικό πορτοφόλι στο οποίο μπορείτε να συγκεντρώσετε πόντους αν απορρίπτετε σωστά τα απορρίμματα, αν προτιμάτε τα “πράσινα” από τα παραδοσιακά μέσα μεταφοράς, αν δεν σας επιβάλλονται πρόστιμα κ.λπ. Αυτοί οι πόντοι θα επιτρέπουν εκπτώσεις στις δημόσιες συγκοινωνίες, στα τέλη απορριμμάτων και στις πολιτιστικές δραστηριότητες. Προκειμένου να αξιολογηθεί ο βαθμός επιμέλειας ενός πολίτη, ο δήμος ή όποιος άλλος θα χρειαστεί πρόσβαση σε μια ολόκληρη σειρά προσωπικών δεδομένων και θα το κάνει μέσω ψηφιακών πλατφορμών, τσιπ στις σακούλες απορριμμάτων (RFID) και εφαρμογών εντοπισμού. Το όλο θέμα, όπως η κοινωνική πίστωση στην Κίνα, πλασάρεται ως ένας τρόπος για να δοθούν κίνητρα στους πολίτες να έχουν “ενάρετη συμπεριφορά με στόχο τη βελτίωση της περιβαλλοντικής, κοινωνικής και οικονομικής βιωσιμότητας της πόλης”.

ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ ΜΟΛΙΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΣ, ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗ ΒΗΣΗ, ΑΛΛΑ ΧΑΡΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ ΠΟΥ ΘΑ ΚΗΡΥΧΘΟΥΝ, ΤΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΑΥΤΟ ΘΑ ΕΠΕΚΤΑΘΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΔΡΑΙΩΘΕΙ ΜΟΝΙΜΑ ΠΑΝΤΟΥ. ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ ΗΔΗ ΑΥΤΟ ΜΕ ΤΟ “GREEN PASS”, ΤΟ ΟΠΟΙΟ, ΑΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΩΣ ΕΙΧΕ ΠΕΡΑΣΕΙ ΩΣ ΠΡΟΣΩΡΙΝΟ ΜΕΣΟ ΛΟΓΩ “ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ”, ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ ΠΛΕΟΝ ΜΟΝΙΜΟ ΜΕΣΟ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑΣ. ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΕΣΟ ΔΙΑΚΡΙΣΕΩΝ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΙΝΕΖΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΠΙΣΤΩΣΗΣ, ΕΧΕΙ ΧΩΡΙΣΕΙ ΤΟΝ ΠΛΗΘΥΣΜΟ ΣΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΡΩΤΗΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ, ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΑΞΙΖΟΥΝ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΕ ΟΡΙΣΜΕΝΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΕΠΕΙΔΗ ΘΕΩΡΟΥΝΤΑΙ “ΕΝΑΡΕΤΟΙ”, ΚΑΙ ΣΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΔΕΥΤΕΡΗΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ, ΣΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΕΧΕΙ ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΕΙ Η ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΧΕΔΟΝ ΠΑΝΤΟΥ, ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΕΥΘΥΓΡΑΜΜΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΡΧΗ ΣΚΕΨΗ, ΑΝΟΙΓΟΝΤΑΣ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΠΙΣΤΩΣΗΣ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ.

Πηγή: DarkNights

Μετάφραση: Δ.Ο. ΕΗΦ

Πηγή ελληνικής μετάφρασης: Ευλογημένη Η Φλόγα

Ο Όργουελ και η υπόθεση της Mónica και του Francisco

Posted on by

Το ότι κάθε μητρόπολη πληρεί όλα τα κριτήρια ενός πανοπτικού, ε λοιπόν, δεν είναι δα και κάτι το πρωτάκουστο. Το ερώτημα είναι το εξής: Ποια πόλη έχει τη μεγαλύτερη πυκνότητα τεχνολογίας επιτήρησης στη διάθεσή της, και πόσο εντατικά τη χρησιμοποιεί;

Συνεπώς, είναι προφανές πως οι ιδέες του Όργουελ για μια πλήρως επιτηρούμενη κοινωνία ήταν ακριβείς, αλλά όχι στη διάσταση που τις φανταζόταν, ή με τα ίδια θεμέλια. Συγκεκριμένα, δεν είναι αναγκαία μια δικτατορία -που για εκείνον θ’ αποτελούσε θεμέλιο λίθο της απόλυτης επιτήρησης- για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο. Άρα, η απόλυτη επιτήρηση δεν αποτελεί έκφραση κάποιου μεμονωμένου (υπο)συστήματος του καπιταλισμού, αλλά είναι εγγενής στην πολιτική του διαχείριση και διάρθρωση, που ακούει στο όνομα “Κράτος”. Είναι λοιπόν επίπλαστος ο διαχωρισμός που ορίζει πως η απόλυτη επιτήρηση είναι προϊόν κάποιου πιο “αυταρχικού” συστήματος. Ένας τέτοιος τρόπος σκέψης θρέφει μονάχα την επιθυμία και την ιδεολογία ότι αν το κράτος έπεφτε σε καλύτερα χέρια, θα μπορούσε να έχει πιο φιλικό προσωπείο. Το είδαμε αυτό και στον διάλογο σχετικά με τον κορωνοϊό, όπου αριστερές ομάδες, καθώς και μερικοί αναρχικοί/ές, αντιλήφθηκαν την απειλή της καταστολής, την επιβολή απαγόρευσης κυκλοφορίας, την καραντίνα κλπ., ως τα πρώτα βήματα μιας φασιστικής εξέλιξης, και δε θέλουν να καταλάβουν πως το κράτος -ασχέτως ποιο είναι, είτε δημοκρατικό, είτε οτιδήποτε άλλο- πάντα είναι φορέας τέτοιων μηχανισμών και εξουσιών (έχοντας το μονοπώλιο), ώστε να εγγυηθεί την επιβίωσή του. Η πολιτική διάρθρωση και η οργάνωση του Κράτους παραμένει πάντα ίδια, αλλάζουν μόνο τα επί μέρους κριτήρια κι οι ιδεολογίες των πολιτικών δυνάμεων που καταλαμβάνουν την εξουσία, οπότε δεν πρέπει πλέον να υποπέφτουμε σε επίπλαστους διαχωρισμούς. Το Κράτος, ιστορικά, έχει χρησιμοποιήσει κάθε μέσο που είχε στη διάθεσή του για να εξασφαλίσει την ομαλή λειτουργία της μπίζνας του. Το έθνος-κράτος λοιπόν είναι η λογική συνέπεια -όπως επίσης και η ταξική κοινωνία- του καπιταλισμού, και όχι το αντίστροφο.

Θεωρούμε σημαντικό να το επαναλάβουμε, καθώς ποτέ δεν κουραζόμαστε να θέλουμε να κατανοήσουμε τα θεμέλια του κράτους και του καπιταλισμού, προκειμένου να έχουμε τη δυνατότητα να τα καταστρέψουμε με υλικούς όρους. Υπάρχουν τόσα και τόσα χαζά ιστορικά παραδείγματα που μας δείχνουν τι δρόμους παίρνουμε όταν αυτό δεν είναι ξεκάθαρο εξ αρχής.

Τώρα, στην υπόθεση της Mónica και του Francisco

Στις 24 Ιούλη (του 2020), η Mónica Caballero και ο Francisco Solar συνελήφθησαν στη Χιλή. Έχουμε αναφερθεί εκτενώς στην προανάκρισή τους, η οποία είχε ζωντανή μετάδοση στην τηλεόραση. Η προανακριτική τους εξέταση επ’ ουδενί δεν μπορεί να συγκριθεί με αντίστοιχες στη Γερμανία ή σε άλλες χώρες της Ε.Ε. Αν σκεφτούμε το γεγονός πως μια τέτοια δικαστική διαδικασία εδώ θα διαρκούσε σχεδόν 10 λεπτά, ίσα να ξεκαθαριστεί αν το άτομο που κατηγορείται θα προφυλακιστεί -διότι, για παράδειγμα, υπάρχει ρίσκο να αποδράσει ή να έχει οργανώσει κάποια συνωμοσία-, στη Χιλή τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Δε μας είναι σαφές αν υπάρχει πάντα ζωντανή μετάδοση στην τηλεόραση, ή αν αυτό συνέβαινε λόγω των μέτρων για τον Covid.

Εν συντομία, θα θέλαμε να σας πούμε ποιοι είναι η Mónica και ο Francisco. Η Monica και ο Francisco είναι δύο αναρχικοί που συνελήφθησαν από κοινού στη Χιλή το 2010, κατηγορούμενοι πως έχουν διαπράξει διάφορες βομβιστικές επιθέσεις. Η υπόθεση έγινε γνωστή ως “Υπόθεση Βόμβες”, στην οποία κατηγορούνταν καμιά δωδεκαριά άνθρωποι. Και οι δύο αποφυλακίστηκαν έπειτα από οκτώ μήνες προφυλάκισης και η υπόθεση κατέρρευσε. Το 2013, συνελήφθησαν από κοινού στη Βαρκελώνη και καταδικάστηκαν σε 12 χρόνια κάθειρξης -τα οποία έπειτα μειώθηκαν σε 4 χρόνια και 6 μήνες- κατηγορούμενοι για τοποθέτηση εκρηκτικού μηχανισμού στον καθεδρικό ναό “El Pilar” στη Σαραγόσα, ο οποίος και εξερράγη. Έπειτα από 3 χρόνια και 6 μήνες, εκδόθηκαν στη Χιλή, ενώ έλαβαν και απαγόρευση εισόδου στην Ισπανία για τα επόμενα οκτώ χρόνια.

Για να πάρετε μια εικόνα, θα προσπαθήσουμε να περιγράψουμε τι συνέβη στα πλαίσια της παρούσας κράτησης.

Όπως εν συντομία αναφέρθηκε ήδη, η Mónica και ο Francisco συνελήφθησαν στις 24 Ιουλίου, και στις 26 Ιουλίου ξεκίνησε η προανακριτική εξέταση, η οποία διήρκεσε σχεδόν 4 ώρες. Οι άνθρωποι που ήταν παρόντες ή εκπροσωπούσαν διάφορους θεσμούς και βρίσκονταν εκεί ως ενάγοντες ήταν: ο πρόεδρος, η εισαγγελία, το Υπουργείο Εσωτερικών, το Χιλιάνικο Ταχυδρομείο, το Δημαρχείο του Σαντιάγο της Χιλής, ενώ επίσης παρευρίσκονταν και οι συνήγοροι των δύο κατηγορουμένων.

Ο πρόεδρος ξεκίνησε ρωτώντας αν κατά τη σύλληψη τους ασκήθηκε βία ή όχι. Και οι δύο απάντησαν πως τους έριξαν στο έδαφος αλλά δεν ασκήθηκε βία, τους ανακοινώθηκε ο λόγος της σύλληψής τους και τους επιδείχθηκε το ένταλμα. Έγινε αμέσως έρευνα στα διαμερίσματά τους. Αυτό είναι το μόνο σημείο στο οποίο μίλησαν η Mónica και ο Francisco.

Η εισαγγελία εξήγησε με λεπτομέρειες για τι κατηγορούνται οι δυο τους.

Στις 25 Ιουλίου 2019, ένα δέμα-βόμβα έφτασε στο αστυνομικό τμήμα της Huechuraba, το οποίο το έφερε ένας ταχυδρόμος. Αυτό εξερράγη στο γραφείο ενός υπαλλήλου, με αποτέλεσμα τον σοβαρό τραυματισμό δύο μπάτσων, τον ελαφρύτερο τραυματισμό ακόμα ενός, και τον ελαφρύ τραυματισμό άλλων πέντε. Αυτό που μας εξέπληξε ήταν ότι εκείνη τη στιγμή έδειξαν τα ονόματα και τις φωτογραφίες όλων των μπάτσων που πλήχθηκαν απ’ την επίθεση. Έπειτα η εισαγγελία ξεκίνησε να δείχνει βιντεοληπτικό υλικό από διαφορετικά σημεία μια μέρα πριν, όπου ισχυρίζονται πως φαίνεται ο ένας κατηγορούμενος να αφήνει δυο δέματα στο ταχυδρομείο. Περιγράφηκαν τα ρούχα και το προφίλ της κίνησής του, όπως προέκυψε απ’ τους πολλούς ταρίφες που είχε χρησιμοποιήσει. Όλες οι πινακίδες κυκλοφορίας, τα ονόματα, οι διαδρομές που ακολούθησαν και οι ανάλογες τιμές που πληρώθηκαν συνυπολογίστηκαν, και αναφέρθηκε επιπλέον πως όλοι οι οδηγοί των ταξί ανακρίθηκαν ως μάρτυρες.

Καθώς στο δέμα που εξερράγη δεν καταστράφηκε το γραμματόσημο, μπορούσε να ανιχνευθεί γρήγορα το από πού και πότε στάλθηκε ο φάκελος. Το όνομα του αποστολέα λέγαται πως ήταν το όνομα κάποιου μπάτσου. Αυτός είναι και ο λόγος που η μία εκ των κατηγοριών είναι η πλαστοπροσωπία. Έγινε επίσης σύγκριση γραφικού χαρακτήρα, και είπαν πως υπάρχει θετική ταύτιση με τον γραφικό χαρακτήρα του Francisco.

Σε ένα βίντεο, ισχυρίζονται πως μπαίνει σε ένα ταξί και πηγαίνει προς την πόλη. Ο οδηγός του ταξί εντοπίστηκε και έδωσε την περιγραφή του κατηγορουμένου. Επειδή ο συγκεκριμένος ταρίφας οδηγεί πάντα με Google Maps, όλες οι διαδρομές ήταν αποθηκευμένες. Σε ένα βίντεο υποτίθεται πως φαίνεται ν’ αλλάζει ρούχα και να προχωρά κρατώντας μια τσάντα. Εν συνεχεία, αναζητήθηκαν τα ρούχα, και λένε πως βρέθηκαν σε έναν κάδο απορριμάτων στις 28 Ιουλίου 2019. Οι εργαζόμενοι που μαζεύουν τα απορρίματα, καθώς και κάποιοι γείτονες, διαβεβαίωσαν πως ο συγκεκριμένος κάδος δεν αδειάζει ποτέ. Εκεί βρέθηκε και ένα καπέλο, το οποίο επίσης φαίνεται στις κάμερες του ταχυδρομείου, ενώ σε αυτό βρέθηκε αρσενικό DNA, όπως επίσης και στα υπόλοιπα ρούχα, τα οποία όμως είχαν και διαφορετικά δείγματα DNA.

Την ίδια μέρα, στάλθηκε ένα επιπλέον δέμα-βόμβα στον πρώην Υπουργό Εσωτερικών, το οποίο πέρασε από ακτίνες-Χ και μεταφέρθηκε στην υποδοχή. Εξουδετερώθηκε, και υποτίθεται πως πάνω του εντοπίστηκε δείγμα DNA του Francisco.

Όπως εισηγήθηκε η εισαγγελία, η δεύτερη δράση έλαβε χώρα στις 27 Φεβρουαρίου 2020 · δύο βόμβες τοποθετήθηκαν σε ένα πάρκο και εξερράγησαν με χρονοκαθυστέρηση. Και οι δυο τους κατηγορούνται πως ενεργοποίησαν τη βόμβα αυτή ώστε να προσελκύσουν την αστυνομία, με σκοπό μια δεύτερη βόμβα -η οποία επρόκειτο να εκραγεί 25 λεπτά αργότερα- να σκοτώσει μπάτσους. Αυτό προκύπτει και από την ανάληψη ευθύνης για τη συγκεκριμένη ενέργεια.

Τώρα, όπως περιγράφηκε και πιο πάνω, ταρίφες δέχονται ερωτήσεις, αμέτρητες καταγραφές καμερών αναλύονται, και προφίλ κίνησης χαρτογραφούνται. Έχει ενδιαφέρον να δούμε πώς κινείται η αστυνομική έρευνα. Η Mónica, για παράδειγμα, κατηγορείται πως έχει κάνει τέσσερα προειδοποιητικά τηλεφωνήματα για τις βόμβες. Όμως, σύμφωνα με την αστυνομία, δε γινόταν να έχουν κάποια άμεση αντίδραση έπειτα απ’ τα συγκεκριμένα τηλεφωνήματα, καθώς οι πληροφορίες που δίνονταν δεν ήταν επαρκείς. Εν πάσει περιπτώσει, ισχυρίζονται πως αυτά τα τηλεφωνήματα γίνονταν απ’ το ίδιο κινητό, και πως το σήμα του λαμβανόταν απ’ την ίδια κεραία τηλεπικοινωνιών, που έχει εμβέλεια 1400 μέτρα. Λένε επίσης πως έχουν αμέτρητες καταγραφές από κάμερες όπου φαίνεται αυτή. Σύμφωνα με την εισαγγελία, αν κάποιες στιγμές δεν ήταν ορατή, ερευνούσαν σε ποιο λεωφορείο επιβιβαζόταν και πόσο μακριά πήγαινε. Καθώς όλα τα εισιτήρια που επικυρώνονται αποθηκεύονται σε εσωτερικό μητρώο του λεωφορείου, αυτό δίνει τη δυνατότητα να εντοπιστεί το από πού αγοράστηκαν. Και έτσι υποτίθεται πως μπορούν να ανιχνεύσουν από πού μέχρι πού κινήθηκε η Mónica. Στην όλη την υπόθεση, παίζουν πρωτεύοντα ρόλο τα ρούχα των κατηγορουμένων, τα οποία ισχυρίζονται πως τα άλλαξαν αρκετές φορές. Στο κομμάτι της προανακριτικής εξέτασης, η εισαγγελία έδωσε πολλές φορές έμφαση σε αυτό, όπως επίσης και στο ότι οι κατηγορούμενοι υποτίθεται πως παράλλασσαν την εμφάνισή τους με περούκες, μουστάκια, μεταμφιέσεις (όπως π.χ. ψεύτικες κοιλιές, ψεύτικες μύτες) και make-up.

Επιπροσθέτως, ως στοιχεία παρουσιάστηκαν και οι ιστότοποι όπου δημοσιεύτηκαν οι αναλήψεις ευθύνης των συγκεκριμένων ενεργειών, ιδίως το πολύγλωσσο αναρχικό site του Contra Info, στο οποίο είχε επίσης δημοσιευτεί η δράση στην Ισπανία το 2013.

Όσον αφορά τη χρήση κινητών, έπαιξε σημαντικό ρόλο η στιγμή της αγοράς τους, καθώς η πωλήτρια στο μαγαζί έδωσε την περιγραφή ενός ατόμου το οποίο υποτίθεται πως είναι η Mónica.

Οι αρχές χρησιμοποίησαν φωτογραφίες και των δυο τους, τις οποίες βρήκαν αναρτημένες στα social media, και με τις οποίες έκαναν βιομετρικές συγκρίσεις. Σκοπός αυτού ήταν να αποδείξουν πως τα δύο άτομα που φαίνονται στις κάμερες παρακολούθησης είναι οι δύο κατηγορούμενοι. Συγκρίθηκαν η απόσταση των ματιών, οι ρυτίδες, οι ελιές, τα γενετήσια σημάδια, ουλές από piercing, το μέγεθος των αυτιών, το στόμα, η μύτη, και λοιπά χαρακτηριστικά.

Το ίδιο συνέβη και με τα tattoo, τα κοσμήματα και τα παπούτσια της Mónica, τα οποία υποτίθεται πως συμπίπτουν με το υλικό των καμερών στο μετρό, όπου φαίνεται ένα άτομο να έχει tattoo.

Στη διάρκεια των κατ’ οίκον ερευνών, βρέθηκαν ρούχα τα οποία φαίνονται και στα βίντεο.

Στη διάρκεια των ερευνών, όπου και οι δύο βρίσκονταν υπό παρακολούθηση, ψάχτηκαν επιπλέον και τα απορρίμματά τους, ώστε -μεταξύ άλλων- να ανακτηθεί DNA τους.

Έπειτα από ένα χρόνο έρευνας, η οποία τρέχει ακόμα, έχουν αναλυθεί σχεδόν 20.000 ώρες βιντεοληπτικού υλικού, και έχουν γίνει ερωτήσεις σε αμέτρητους μάρτυρες. Και οι δυο τους κατηγορούνται για απόπειρα ανθρωποκτονίας σε διάφορες περιπτώσεις, όπως επίσης και για τοποθέτηση εκρηκτικών μηχανισμών.

Ο Francisco εκτίει την ποινή του σε φυλακή υψίστης ασφαλείας, και η Mónica υπό “κανονικές” συνθήκες.

Προς το παρόν, η προφυλάκιση ορίστηκε στους έξι μήνες.

Φυσικά όμως υπάρχουν πολλά πράγματα που θα μπορούσαν ν’ αναφερθούν για τις τέσσερις ώρες της προανακριτικής εξέτασης, αλλά τα οποία θα ήταν περιττά ή θα έμπαιναν σε πολλές λεπτομέρειες, όπως τα ταξί, τα εισιτήρια, ο ρουχισμός και το προφίλ κίνησης.

Για εμάς, είναι εντυπωσιακό το πώς έλαβε χώρα μια τέτοια προανακριτική εξέταση γι’ αυτήν την υπόθεση στη Χιλή, καθώς και το πόσα “στοιχεία” έχουν ήδη πέσει στο τραπέζι σε αυτό το σημείο (της δίκης). Δίχως να είμαστε -με οποιονδήποτε τρόπο- ειδικοί περί της πραγματικότητας στη Χιλή, σκεφτόμαστε πως, για διάφορους λόγους, πρόκειται για μια προσπάθεια να ξεμπερδεύουν. Τι εννοούμε με αυτό;

Λόγω των πρόσφατων συνθηκών στη Χιλή, δεδομένης της εξέγερσης που πραγματοποιείται από τον Οκτώβρη του 2019, και δεδομένης της άθλιας πολιτικής και οικονομικής κατάστασης της χώρας, θέλουν να παραδειγματίσουν και, πάνω απ’ όλα, να προβούν σε ένα προσωπικό ξακαθάρισμα λογαριασμών με τη Mónica και τον Francisco, τους οποίους δεν μπόρεσαν να κρατήσουν στη φυλακή το 2010.

Αυτές, προφανώς, είναι εικασίες και υποθέσεις που εκφράζουμε, οι οποίες όμως δε φαίνονται εξωπραγματικές. Θα συνεχίσουμε να ενημερώνουμε για τη συγκεκριμένη υπόθεση και να εκφράζουμε τις σκέψεις μας γι’ αυτήν, όπως επίσης και για άλλες υποθέσεις που σχετίζονται με την καταστολή.

Ευχόμαστε και στους δυο τους πολλή δύναμη

Λευτεριά σε όλους τους κρατούμενους/ες

Ζήτω η αναρχία

Ακολουθούν τα βίντεο απ’ την προανακριτική εξέταση: Τα πρώτα δύο είναι οι καταγραφές από την όλη διαδικασία, και το τρίτο είναι τα στοιχεία που κατέθεσε η εισαγγελία.

Ντοκυμαντέρ για την “Υπόθεση Βόμβες”: https://www.youtube.com/watch?v=WiFzI6yTTHw

https://aka3xvhiygnchpsbrilphkzbdxtvr6j6pc7hluf6mf2ddruttsikswad.onion/read/about-orwell-and-the-case-of-monica-and-francisco.html

Πηγή: Act for Freedom Now

Μετάφραση: Επαναστατική Συνείδηση

Γαλλία/Ιταλία: Έξω ο Alfredo Cospito απ’ το καθεστώς 41-bis – Αλληλεγγύη απ’ το Bure

Posted on by

Η επαναστατική αλληλεγγύη είναι ένα καράβι δίχως σύνορα, που σκίζει τα κύματα της φουρτουνιασμένης θάλασσας!

Από το Bure, θα θέλαμε να στείλουμε όλη μας την αλληλεγγύη στον σύντροφό μας, Alfredo Cospito, ο οποίος αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε καθεστώς απομόνωσης (με την ονομασία “41-bis”), στη φυλακή του Σάσσαρι, στη Σαρδηνία (της Ιταλίας). Αυτό επειδή είχε πυροβολήσει τον Διευθύνοντα Σύμβουλο της Ansaldo Nucleare, εταιρεία που σχεδίαζε και κατασκεύαζε μονάδες παραγωγής πυρηνικής ενέργειας, επειδή είχε αναλάβει την ευθύνη της δράσης, και επειδή έχει μεγάλη συνεισφορά μέσα απ’ τη φυλακή στον διάλογο για τους τρόπους δράσης μας, για την πολυμορφία των τακτικών, για τον διεθνισμό και για το επαναστατικό πρίσμα του κινήματος κατά των πυρηνικών.

Κάθε προσπάθεια να βρεθεί στην απομόνωση ένας σύντροφός μας, θα πυροδοτεί την οργή μας και θα αναζωπυρώνει τις σπίθες που μας ωθούν στη δράση. Ο αγώνας του Alfredo Cospito είναι και δικός μας αγώνας: Ενάντια στην πυρηνική ενέργεια και τους τεχνοκράτες που κυβερνούν τον κόσμο.

Καθώς η εξαγωγή ουρανίου και σπάνιων γαιών εξακολουθεί να ρημάζει εδάφη και να διαλύει κορμιά, καθώς οι πυρηνικές “δοκιμές” ή η εκπαίδευση στις βόμβες μολύνει τα εδάφη και τους κατοίκους της Quirra στη Σαρδηνία, τα βουνά Hoggae στην Αλγερία, τα νησιά Moruroa και Fangataufa στην Πολυνησία, καθώς περεταίρω περιοχές καταλαμβάνονται απ’ τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, καθώς στον πόλεμο ενάντια στην Ουκρανία η Ρωσία χρησιμοποιεί τις πυρηνικές εγκαταστάσεις σα δαμόκλειο σπάθη, την ίδια στιγμή η Ευρώπη επικροτεί την πυρηνική ενέργεια ως “πράσινη” ενέργεια, η Γαλλία βιάζεται να κατασκευάσει πρώτη νέους πυρηνικούς αντιδραστήρες, και η Ιταλία έχει αμφιβολίες για την παύση της παραγωγής πυρηνικής ενέργειας (στο κάτω-κάτω, δε νοιάστηκε και κανείς που συνέχισαν να κατασκευάζονται πυρηνικές εγκαταστάσεις σε άλλες χώρες, άρα γιατί να συνεχίζουμε να υποκρινόμαστε κι εμείς πως έχουμε σταματήσει, σωστά;). Το εγχείρημα της ταφής ραδιενεργών αποβλήτων στο Bure (στη Γαλλία), και τώρα επίσης και στην Ιταλία, δεν εντάσσεται στην αναζήτηση λύσεων για τις μολύνσεις που έχει επιφέρει η πυρηνική ενέργεια, αλλά στην αναζήτηση τρόπων ώστε να αναπτυχθεί όλο και περισσότερο η πυρηνική ισχύς.

Το ιταλικό κράτος, πρωτοστάτης στην καταστολή τον αγώνων μας, υιοθετεί -χωρίς να προκαλεί ιδιαίτερες εκπλήξεις- τη στρατηγική της απομόνωσης. Ολοένα και περισσότερη απομόνωση: Σε ένα νησί μακριά απ’ τα αγαπημένα του πρόσωπα, μόνος στη φυλακή, σ’ ένα κελί στο υπόγειο. Η Σαρδηνία, ένα νησί στρατιωτικοποιημένο, πεδίο εκπαίδευσης για τις ειδικές δυνάμεις, με βάσεις του ΝΑΤΟ, αποτελεί κομβικό σημείο για τον πόλεμο. Για πολλά χρόνια, έχει χρησιμοποιηθεί ως τόπος απομόνωσης των πιο “προβληματικών” πολιτικών κρατουμένων, όπως οι Ερυθρές Ταξιαρχίες και οι Ένοπλοι Προλεταριακοί Πυρήνες, οι οποίοι κρατούνταν στη φυλακή Fornelli στην Αζινάρα, και των οποίων η εξέγερση στις 2 Οκτωβρίου 1979 είναι αξιομνημόνευτη. Η φυλακή Fornelli έχει γίνει πλέον μουσείο, αλλά δεν έχει αφήσει μαζί της στο παρελθόν την ύπαρξη των άλλων φυλακών, δεν έχει εξαλείψει τον εγκλεισμό υπό το ειδικό καθεστώς 41-bis, και κατ’ επέκταση δε θα βάλει στο αρχείο και τους αγώνες μας. Μέχρι και σήμερα, η Σαρδηνία χρησιμοποιείται ως τόπος εξορίας των εχθρών της άρχουσας τάξης.

Σε αυτό, απαντάμε πως πρέπει να προχωρήσουμε σε δυνατό και αποφασιστικό αγώνα κατά των πυρηνικών, έναν αγώνα έμπλεο πολυμορφίας και αλληλεγγύης.

Ας κινητοποιηθούμε παντού ενάντια στην πυρηνική ενέργεια και τον καπιταλιστικό, αποικιοκρατικό, δολοφονικό της κόσμο, για την οριζόντια οργάνωση των κοινωνιών, η οποία θα θεμελιώνεται στην αλληλεγγύη και την ελευθερία όλων!

Για έναν επαναστατικό και διεθνιστικό έμπρακτο αγώνα!

Αλληλεγγύη σημαίνει επίθεση · Ας υπερβούμε σύνορα, ωκεανούς και κάγκελα!

Ας βγάλουμε τον Alfredo απ’ το καθεστώς 41-bis με την εξεγερτική μας δύναμη!

ΕΞΩ Ο ALFREDO ΑΠ’ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ 41-bis!

Λευτεριά στην Anna, τον Alfredo και τον Juan!

Αλληλεγγύη με τον Boris που πυρπόλησε δύο κεραίες τηλεπικοινωνιών ενάντια στον τεχνολογικό ολοκληρωτισμό!

Ζήτω η αναρχία!

Συντρόφια από το Bure

Πηγή: Bure Bure Bure

Μετάφραση: Επαναστατική Συνείδηση

Ιταλία: Ο χειμώνας του κεφαλαίου

Posted on by

“Ο χειμώνας του κεφαλαίου”

Οι εκλογές αυτού του σαββατοκύριακου ήταν ιδιαίτερα σημαντικές για το μέλλον της Ευρώπης. Όχι, δε μιλάμε για τη μίζερη διεξαγωγή του γύρου των ιταλικών εκλογών, αλλά για τα δημοψηφίσματα που πραγματοποιήθηκαν σε κάποιες κατειλημμένες περιοχές της Ουκρανίας για την προσάρτησή τους στη Ρωσική Ομοσπονδία.

Λόγω αυτών, ο -δι’ αντιπροσώπων (proxy) και τοπικού χαρακτήρα- “παγκόσμιος πόλεμος” που συντελείται μεταξύ της Ρωσίας και του ΝΑΤΟ λαμβάνει πλέον επίσημο χαρακτήρα με σημαντικές υλικές συνέπειες. Απ’ τη στιγμή που το Ντονμπάς, η Χερσώνα και η Ζαπορίζια γίνουν επίσημα κομμάτι της Ρωσίας, το καθεστώς Πούτιν θα δύναται να ισχυριστεί πως κάθε ουκρανική επίθεση στις συγκεκριμένες περιοχές θα εκλαμβάνεται ως επίθεση στην ίδια τη Ρωσία. Το αποτέλεσμα είναι η εντολή γενικής επιστράτευσης, η κήρυξη στρατιωτικού νόμου, καθώς και η μετατροπή της βιομηχανίας του σε πολεμική οικονομία με στόχο την υπεράσπιση της πατρίδας.

Με αυτή τη στρατηγική μετατόπιση, η ρωσική κυβέρνηση απομακρύνεται απ’ τη ρητορική της Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης -νεολογισμός εμπνευσμένος από τις “διεθνείς αστυνομικές επιχειρήσεις”, τις “ειρηνευτικές αποστολές”, τους “ανθρωπιστικούς πολέμους” και λοιπά γελοία ευφυολογήματα της πολυμίσητης Δύσης εμπνευσμένα απ’ το Dr. Strangelove- προς την κήρυξη ανοιχτού πολέμου. Αναδεικνύοντας τη φαιδρότητα κάθε εκλογικού μηχανισμού, ο οποίος πάντα αντιπροσωπεύει τις ισορροπίες ισχύος μεταξύ των κυρίαρχων και ποτέ την πολυδιασπασμένη -έως και ανύπαρκτη- “λαϊκή θέληση”, ο Πούτιν διέταξε μερική επιστράτευση πριν ακόμα γνωστοποιηθούν τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος, στρατολογώντας τους πρώτους τριακόσιες χιλιάδες εφέδρους.

Από εδώ και στο εξής, όλα τα κράτη που έχουν εδώ και μήνες προσφέρει εξοπλισμό στο καθεστώς του Κιέβου και που του έχουν δώσει τη δυνατότητα να αντισταθεί τόσο αποτελεσματικά και να αντεπιτεθεί με απροσδόκητη επιτυχία, καθίστανται εχθρικά. Όσοι εξοπλίζουν ένα κράτος στο οποίο κηρύσσεται πόλεμος επίσημα, βρίσκονται επίσης (σχεδόν) σε εμπόλεμη κατάσταση. Η Ευρώπη και οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει τώρα να αναλάβουν την ευθύνη μιας σύγκρουσης την οποία οι ίδιες έχουν πυροδοτήσει με κάθε τρόπο, στοχεύοντας να εκμηδενίσουν οικονομικά τον ρωσικό εχθρό, προσδοκώντας τα μεγαλύτερα αποτελέσματα με τον ελάχιστο κόπο, π.χ. στέλνοντας Ουκρανούς μισθοφόρους (1) να θυσιαστούν.

Αντί να αναλωθούμε στις μεροληπτικές αφηγήσεις των επίσημων γραφιάδων και των υποστηρικτών της αντιπολίτευσης (στμ.: υπέρ μιας φιλο-αμερικανικής θέσης), κάτι που, ως διεθνιστές και εχθροί παντός κράτους δεν μπορούμε παρά να αρνηθούμε, αφού δηλώσουμε ξανά την εχθρότητά μας προς κάθε πλευρά του πολέμου, αξίζει να αναλύσουμε ορισμένες σκέψεις.

Η πρώτη: Η ρωσική κυβέρνηση σίγουρα τζόγαρε επικίνδυνα. Η απόπειρα προσάρτισης των συγκεκριμένων περιοχών θα καθιστούσε ακόμα πιο δραματική μια πιθανή ήττα (φέρνοντας ένα σαφώς τραβηγμένο παράδειγμα, ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε τη γεωπολιτική τραγωδία τού να έχαναν ξανά οι Η.Π.Α το Τέξας σε έναν πόλεμο με το Μεξικό). Αυτό σημαίνει πως θα ρισκάρει τα πάντα για να αποφύγει μια τέτοια ήττα. Αντιλαμβανόμαστε τους κινδύνους που φέρει μια τέτοια εξέλιξη όταν κάνουμε λόγο για την παγκοσμίως κυρίαρχη πυρηνική δύναμη. Η ίδια η επιλογή της γενικής επιστράτευσης έχει ως άμεση συνέπεια την έλευση του πολέμου στα σπίτια εκατομμυρίων Ρώσων πολιτών. Ως τώρα, ο Πούτιν τό ‘παιζε “Αμερικάνος”, διεξάγοντας απομακρυσμένο πόλεμο, ενόσω επιδίωκε να διατηρήσει μια κανονική, ήσυχη ζωή για τους κατοίκους στις μεγαλουπόλεις · ενώ τώρα, το να στέλνουν καρτ-ποστάλ στο σπίτι τους και να παίρνονται μακριά -πιθανώς δίχως ποτέ να επιστρέψουν- εκατομμύρια γιοι, σύζυγοι και αδέρφια, διαρρηγνύει ριζικά το υπάρχον φαντασιακό. Αυτό επίσης έχει ως αποτέλεσμα τη ριζοσπαστικοποίηση του εσωτερικού εχθρού και της εναντίωσης στον πόλεμο, τα οποία -καθώς μαθαίνουμε για τεράστιες πορείες και δεκάδες άμεσες δράσεις σαμποτάζ και εχθρότητας- θεριεύουν στη χώρα.

Η δεύτερη σκέψη: Παρότι αυτό αποτελεί ένα επιπλέον σημαντικό βήμα προς έναν πιθανό πυρηνικό πόλεμο, υπάρχει ακόμα ένας ισχυρός αντισταθμιστικός παράγοντας για τούτο το σενάριο. Αν υπάρχει ένα πράγμα στο οποίο έχει δύναμη η Ρωσία στο σήμερα, αυτό είναι το ενεργειακό μέτωπο. Ο επερχόμενος χειμώνας θα της προσδώσει περαιτέρω ισχύ. Σαφώς κάτι τέτοιο δε συμβαδίζει με έναν πυρηνικό πόλεμο: Ένας πυρηνικός πόλεμος εξ ορισμού θα διαρκούσε μόλις μερικές μέρες, στο πέρας των οποίων θα είχε αφανίσει, αν όχι το ανθρώπινο είδος, τουλάχιστον τον υπάρχοντα πολιτισμό του. Αντιθέτως, ο ενεργειακός μοχλός πίεσης θα είναι αποτελεσματικός αν επιδιωχθεί η παράταση της τρέχουσας συνθήκης κατά τη διάρκεια του χειμώνα, με την ελπίδα της κατάρρευσης της ευρωπαϊκής οικονομίας. Για να συμβεί όμως αυτό, είναι πρωτίστως αναγκαίο να σταματήσει η ουκρανική αντεπίθεση προτού καταφέρει να σημειώσει επιτυχίες, και να επιστρατευτούν άμεσα εκατοντάδες χιλιάδες στρατιώτες.

Απ’ τις δυο παραπάνω σκέψεις, μπορούμε να εξάγουμε συμπεράσματα για την πιθανή εξέλιξη της τρέχουσας σύγκρουσης τους ερχόμενους μήνες: Επίσημη κήρυξη πολέμου κατά της Ουκρανίας, έπειτα επιστράτευση εκατομμυρίων στρατιωτών ώστε να επανδρωθεί πλήρως το μέτωπο · ταυτόχρονα, κήρυξη μποϊκοτάζ πάσης βιομηχανικής αλληλεπίδρασης με όλα τα κράτη που στηρίζουν στρατιωτικά το καθεστώς του Κιέβου. Οι Ρώσοι στρατηγοί θα ποντάρουν ξανά στον Ρωσικό Χειμώνα, όπως έπραξαν και στους πολέμους κατά του Ναπολέοντα και του Χίτλερ.

Πώς πρέπει να κινηθεί ο επαναστατικός αναρχισμός στη δεδομένη συγκυρία; Όπως έχουμε πει απ’ την απαρχή των εχθροπραξιών, είμαστε εχθροί κάθε κράτους, κάθε κυβέρνησης, ενάντια στους πολέμους τους όπου στέλνουν προλετάριους να σκοτωθούν και να σκοτώσουν ο ένας τον άλλο για τα συμφέροντα των μεγάλων ολιγαρχών. Η ντεφετιστική μας δράση οφείλει πρωτίστως να στοχεύει ενάντια στο “δικό μας” κράτος, ενάντια στη “δική μας” κυβέρνηση. Κάθε άλλη στάση θα κατέληγε αναπόφευκτα σε οπορτουνισμό. Οι Ρώσοι αναρχικοί/ές, και μαζί τους μια σιωπηλή μειοψηφία αλλά και ένα ολοένα πιο αποφασιστικό και ποσοτικά αναπτυσσόμενο κομμάτι της ρωσικής κοινωνίας, δίνουν το παράδειγμα με δεκάδες δράσεις εχθρότητας: σαμποτάζ σιδηροδρομικών γραμμών, εμπρησμοί κέντρων στρατολόγησης, λιποταξία και μαζική φυγή από τη χώρα. Πρέπει να παραδειγματιζόμαστε απ’ το σθένος τους, και σίγουρα να μην επιτιθόμαστε στα ρωσικά συμφέροντα στη Δύση, το οποίο θα σήμαινε πως προσφέρουμε αρωγή στον ευρω-ατλαντικό άξονα, αλλά να εναντιωνόμαστε στις κυβερνήσεις μας, εμποδίζοντας τη στρατιωτική τους προετοιμασία.

Από την άλλη, οι ευρωπαϊκές και αμερικανικές κυβερνήσεις έχουν σοβαρές ευθύνες για την παρούσα κατάσταση. Όχι μόνο στη γενική εικόνα, με την επέκταση του ΝΑΤΟ να αποτελεί εν γένει τον κύριο παράγοντα που προπαρασκευάζει το σκηνικό του ολέθρου, αλλά και πιο συγκεκριμένα στην περίπτωση της Ουκρανίας: Στήριξη αντι-ρωσικών δυνάμεων στη χώρα αυτή, εξοπλισμός και εκπαίδευση τοπικών ναζιστικών ομάδων, ενσωμάτωση της ουκρανικής οικονομίας στη σφαίρα του αχαλίνωτου νεοφιλελευθερισμού, συγκάλυψη και στήριξη επεισοδίων όπως το λυντσάρισμα συνδικαλιστών (Οδησσός, 2014) ή οι δολοφονίες αντιφρονούντων δημοσιογράφων και πολιτικών, καταπίεση των ρωσόφωνων πληθυσμών στα ανατολικά. Απ’ τον περασμένο Φεβρουάριο, έχουν στηρίξει (την Ουκρανία) με όλο και πιο ισχυρά όπλα, μυστικές υπηρεσίες, δορυφόρους και κυρώσεις προς την άλλη πλευρά της σύγκρουσης. Επί της ουσίας λοιπόν, έχουν μετατρέψει τον πόλεμο μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας σε παγκόσμιο πόλεμο, όπου η Ουκρανία λειτουργεί ως μεσολαβητής/proxy για τον Δυτικό ιμπεριαλισμό.

Το να είσαι διεθνιστής σε μια Δυτική χώρα, σημαίνει να μάχεσαι για την ήττα του ΝΑΤΟ. Πλέον θα κινούμαστε σ’ ένα πλαίσιο όπου η πολεμική οικονομία θα μετασχηματίσει τις ζωές μας. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις εξαγγέλλουν “μέτρα λιτότητας” για τον επερχόμενο χειμώνα, ευελπιστώντας πως οι οικονομίες τους θα επιβιώσουν απ’ την παύση εισαγωγών φυσικού αερίου και πετρελαίου απ’ τη Ρωσία. Τα μέτρα περιλαμβάνουν αναγκαστική μείωση της ενεργειακής κατανάλωσης, περιορισμό των πηγών παροχής ηλεκτρισμού για ολάκερο τον πληθυσμό. Αυτό συμβαίνει λόγω του πληθωρισμού, ο οποίος αυτή τη στιγμή είναι ανεξέλεγκτος. Οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε πως ο αγώνας ενάντια στο αβάσταχτο κόστος διαβίωσης είναι και αγώνας κατά του πολέμου. Το ίδιο ισχύει και για τους τοπικούς αγώνες ενάντια σε έργα όπως οι εγκαταστάσεις επαναεριοποίησης υγροποιημένου φυσικού αερίου στο Πιομπίνο, ή οι αγωγοί φυσικού αερίου TAP και Snam (2).

Όσον αφορά την Ιταλία, ο πόλεμος ήδη έχει εκτροχιάσει την κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας. Ο Μάριο Ντράγκι, ο οποίος προσφάτως πήρε τον τίτλο του “πολιτικού της χρονιάς”, προτίμησε να παραιτηθεί απ’ το να συνεχίσει να παρατείνει τον κοινωνικό και πολιτικό πονοκέφαλο που είχε ξεκινήσει να προκαλεί όλο και πιο έντονα η πολεμική στρατηγική του. Όμως, η καινούργια κυβέρνηση που βγήκε απ’ τις εκλογές της 25ης Σεπτεμβρίου, μπορεί μονάχα να συνεχίσει την ίδια στρατηγική. Η Τζόρτζια Μελόνι στην προεκλογική της καμπάνια διαβεβαίωνε την αφοσίωσή της στο ΝΑΤΟ και τις κυρώσεις που έχει επιβάλλει στη Ρωσία. Έχοντας αναλάβει την εξουσία στον απόηχο κοινωνικών αναταραχών, με τον χειμώνα να πλησιάζει παγερός και με το κόστος διαβίωσης στα ύψη, η νέα ακρο-δεξιά κυβέρνηση έχει ήδη σκάψει τον λάκκο της στον βωμό της πολεμικής οικονομίας: Ας τη ρίξουμε μέσα!

Ωστόσο, είναι ξεκάθαρο πως καμιά συμμαχία, κανένα λαϊκό μέτωπο δεν μπορεί να υπάρξει με την αντιπολίτευση της αριστεράς. Η μόνη κριτική που έχει ασκήσει τους τελευταίους μήνες η ιταλική δημοκρατική αριστερά απέναντι στη δεξιά, έχει κεντροβαρήσει στην αμφισημία της, στην εγγύτητά της προς τον Πούτιν, στα υποτιθέμενα ρωσικά συμφέροντα που φαίνεται να εξυπηρετούν οι δεξιοί ανά τα χρόνια. Με άλλα λόγια, η αντιπολίτευση του Δημοκρατικού Κόμματος (3) θα αναλωθεί πλήρως στο να κατηγορεί τη νέα κυβέρνηση πως δεν είναι αρκετά “φιλο-αμερικανική”, πως δε δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στον πόλεμο. Όσον αφορά το ζήτημα του πολέμου, μια πιθανή διακυβέρνηση του Δημοκρατικού Κόμματος στο σήμερα θα αντιπροσώπευε ένα ακόμη χειρότερο σενάριο από την ακροδεξιά. Οι επαναστάτες/ριες λοιπόν θα μπορούν να βασιστούν αποκλειστικά και μόνο στις δικές τους δυνάμεις, όπως πάντα. Ενώ το να “συνδράμαμε” στον πόλεμο θ’ αποτελούσε μια ολότελα δραματική αντικειμενική συνθήκη, απ’ την άλλη, η πολεμική προετοιμασία ανέκαθεν σήμαινε επίσης και την εντατικοποίηση της καταστολής του εσωτερικού εχθρού. Η εξουσία φοβάται ιδιαιτέρως τους αναρχικούς/ές · γνωρίζει πως αποτελούν το πιο επικίνδυνο κομμάτι της ριζοσπαστικής εναντίωσης απέναντί της, και στο επίπεδο των ιδεών, και κυρίως στο επίπεδο της πρακτικής. Η σφοδρή καταστολή των πρόσφατων μηνών πρέπει να γίνει αντιληπτή εντός αυτού του πλαισίου. Αναφέροντας μονάχα την απόφαση να μεταφέρουν τον Alfredo Cospito σε καθεστώς 41-bis, γίνεται φανερή με κάθε τρόπο η επιδίωξη της εξουσίας να τσακίσει τους αναρχικούς/ές. Μια επιδίωξη που έχει πάρει σάρκα και οστά τους τελευταίους μήνες με τις πολυάριθμες έρευνες που στοχοποιούν κι αποσκοπούν να κλείσουν εκδοτικά εγχειρήματα, εφημερίδες και sites αντι-πληροφόρησης. Πόσο παράδοξο που, ενώ μας ζητούν να κάνουμε θυσίες, ενώ μας χρεώνουν 2 ευρώ το λίτρο της βενζίνης, ενώ έχουν αυξήσει την τιμή του φυσικού αερίου κατά 1000%, ενώ μας λένε πως όλα αυτά τα υφιστάμεθα διότι επιβάλλουμε κυρώσεις σε έναν μοχθηρό τύραννο ο οποίος φυλακίζει πολιτικούς του αντιπάλους, την ίδια στιγμή στην Ιταλία κλείνουν εφημερίδες, sites και βιβλία που δεν τους βολεύουν, ενώ αναρχικοί/ές θάβονται ζωντανοί υπό το καθεστώς 41-bis!

Αυτές είναι αντιφάσεις που πρέπει να αναδείξουμε ενάντια στους εχθρούς μας. Στο σημείο αυτό της γενικευμένης σύγκρουσης, μπορούμε να πετύχουμε κάποια μερικά αποτελέσματα. Δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο.

Αναρχικοί/ές στο Φολίνιο

30 Σεπτέμβρη 2022

e-mail: circoloanarchicolafaglia[at]inventati[dot]org

telegram: t.me/circoloanarchicolafaglia

PDF στα ιταλικά

Σημειώσεις του Dark Nights:

(1) Ascari, πληθυντικός του ascaro, προέρχεται απ’ τα λέξη “askari” (που στα Σουαχίλι σημαίνει “στρατιώτης”), και συναντάται ως πληθυντικός στα Αραβικά. Σημαίνει μισθοφόρος στρατιώτης ή εκτελεστής. Η κοντινότερη μετάφραση είναι “μισθοφόρος”, το άτομο που προσλαμβάνεται επί πληρωμή για να εκτελέσει, να εκβιάσει ή να επιτεθεί.

(2) Το Λιμάνι του Πιομπίνο είναι το σημείο όπου θα ανεγερθεί μία από τις νέες εγκαταστάσεις επαναεριοποίησης υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG). Το λιμάνι βρίσκεται στα σύνορα Λιγυρικής και Τυρρηνικής Θάλασσας στη Δυτική Ιταλία, στο Λιβόρνο. Έπειτα απ’ τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, η Ιταλία έλαβε επείγοντα μέτρα για να μειώσει τις εισαγωγές ενέργειας απ’ τη Ρωσία. Ο TAP (Trans Adriatic Pipeline / Διαδριατικός Αγωγός) είναι ένας υπό κατασκευή αγωγός, μήκους 878 χιλιομέτρων, ο οποίος θα μεταφέρει φυσικό αέριο από την περιοχή της Κασπίας προς την Ευρώπη, μέσω Ελλάδας, Αλβανίας και Ιταλίας. Η Snam είναι ένας απ’ τους βασικούς μετόχους του αγωγού. (https://en-contrainfo.espiv.net/2017/06/14/greece-albania-italy-the-struggle-against-the-construction-of-the-trans-adriatic-pipeline/)

(3) Δημοκρατικό Κόμμα (Partito Democratico, PD), σοσιαλδημοκρατικό κόμμα στην Ιταλία.

Πηγή: Dark Nights

Μετάφραση: Επαναστατική Συνείδηση